Je me souviens

"Acceptez-vous que le Québec devienne souverain, après avoir offert formellement au Canada un nouveau partenariat économique et politique, dans le cadre du projet de loi sur l'avenir du Québec et de l'entente signée le 12 juin 1995?"

"Do you agree that Québec should become sovereign after having made a formal offer to Canada for a new economic and political partnership within the scope of the bill respecting the future of Québec and of the agreement signed on June 12, 1995?"
----------------------------------------------------------------------
Γνωρίζω το πρόβλημα του χωρισμού χωρών. Απο τους πάμπολους έλληνες και γάλλους φίλους που απέκτησα με τα χρόνια, την ευγενικιά ιταλική οικογένεια των γειτόνων, τους μαύρους φίλους απο τη Μαρτινίκ, τα ξαδέλφια μου και τις οικογένειές τους που ζούσαν στο όμορφο Μόντρεαλ. Παιδιά σπίρτα, με τρείς γλώσσες απο κούνια, Ελληνικά, Αγγλικά και Γαλλικά. Με ωραία ζωή στην πανέμορφη γαλλική επαρχία του Κεμπέκ. Σε μια χώρα που υπεραγαπώ. Τον υπέροχο και δημοκρατικό Καναδά.

Η πρώτη μου επίσκεψη εκεί μέ έφερε σε επαφή με το πρόβλημα. Είχα οδηγήσει μέσα απο τα βουνά της Νέας Αγγλίας για 6 ώρες, και στο κέντρο του Μόντρεαλ, χαμένος επισκέπτης που δεν γνώριζε την πόλη, κατευθύνθηκα σε μια πλατεία. Είχε εκεί μια ομάδα ανθρώπων που κρατούσαν κάτι μπλέ σημαίες που δεν ειχα ξαναδεί. Τους ρώτησα πώς βγαίνω απο το κέντρο. Μου απάντησαν στα γαλλικά. Στην προσπάθειά μου να τους καταλάβω, τους ρώτησα άν μιλούσαν αγγλικά. Κάποιος μου είπε πως ναί, όλοι μιλούσαν αγγλικά, αλλά προτιμούσαν τα γαλλικά. Ηταν Κεμπεκουά πολίτες σε διαδήλωση ανεξαρτησίας. «Τι ανεξαρτησία;» θυμάμαι πως ρώτησα, μια ερώτηση που συχνά τη φέρνω στο νού μου, σαν μία απο τις πιό ηλίθιες που ρώτησα ποτέ.

Η ξαδελφή μου Μίνα είναι καθηγήτρια Γαλλικών. Η Αθηνά, δουλεύει σε εκδοτική εταιρία. Στην προηγούμενη δουλειά της, η Αθηνά έχασε τη δουλειά της γιατί η εταιρία της δεν δέχτηκε να προσαρμόσει τα εταιρικά της σύμβολα σε ανάλογα γαλλικά ντιζάιν, και στο τέλος έφυγε απο το Κεμπέκ. Στο γαλλικό σχολείο της, η Μίνα δέχτηκε πιέσεις να παρακολουθεί τα παιδιά στο προαύλιο να δεί τί γλώσσα μιλούσαν. Στους δρόμους, ο νόμος έλεγε πως το σήμα του ΣΤΟΠ έπρεπε τώρα να είναι αναγράφετε στα γαλλικά. Στις αγγλικές περιοχές όμως υπήρχε αντίσταση. Το ΣΤΟΠ παρέμεινε “STOP”. Ακολούθησε μια περίοδος που κάθε Γαλλόφωνος που έβλεπε αγγική πινακίδα, την μουτζούρωνε με σπραίυ, και έγραφε απο κάτω “ARRET”. Στο τέλος αφου το θέμα πήρε έκταση, η πινακίδα έγινε δίγλωσση. Τα μουτζουρώματα, έγιναν τώρα σβησίματα.

Ενας έλληνας ελαιοχρωματιστής, ειδοποιήθηκε απο το Υπουργείο Εργασίας να περάσει την εξέταση των Γαλλικών. Στο Κεμπέκ για να γίνεις ελαιοχρωματιστής έπρεπε να ξέρεις αγγλικά και κυρίως γαλλικά. «Αν ήξερα δύο ξένες γλώσσες» απάντησε γελώντας ο ελληνάρας, «τώρα θα ήμουνα καθηγητής πανεπιστημίου!». Ο βλοσυρός υπάλληλος δεν κατανόησε το χιούμορ του. Ο φίλος Νίκος που δεν μπόρεσε να πάρει άδεια εργασίας λόγω γαλλικών στο Μόντρεαλ, τώρα ζεί (και βάφει άνετα) στο Τορόντο.

Στα πολλά ευτράπελα της γλωσσικής και κοινωνικής διαμάχης, προστέθηκε και το ανέκδοτο του παπαγάλου. Μπήκε λέει η γλωσσική αστυνομία (ναί, υπηρχε τέτοιο πράγμα – τσέκαρε τα εστιατόρια), να δεί αν οι πινακίδες του εστιατορίου έγραφαν τα φαγητά στα μενού πρώτα στα γαλλικά, και απο κάτω σε μικρότερα γράμματα, στα αγγλικά. Βλέπουν ξαφνικά εναν παπαγάλο. “Fuck You” λέει ο παπαγάλος. Τρελλαίνεται ο γάλλος. Καλεί τον εστιατόρα, διαμαρτύρεται. Τι να κάνω κύριοι, λέει ο εστιάτορας. Ετσι μιλάει ο παπαγάλος. Τον πήρα απο αγγλόφωνο. 100 δολλάρια πρόστιμο, λέει ο αστυνομικός, την επόμενη φορά που θάρθω, ο παπαγάλος πρέπει να βρίζει γαλλικά!

Αλλά το θέμα δεν ηταν καθόλου κωμικό. Ξεκίνησε με μια επίσκεψη του Ντε Γκώλ πριν πολλά χρόνια, και μιά ομιλία του στο Κεμπέκ κατα την οποία ο γάλλος πρόεδρος φώναξε ηχηρά συνθήματα περι «ελευθερίας» και «ανεξαρτητοποίησης» των γαλλόφωνων του Νέου Κόσμου. Η Γαλλία μαζί σας. Ακολούθησε καταιγίδα. Η δημιουργία του εθνικιστικού Κόμματος των Κεμπεκουά (Parti Québécois), υπέρμαχου της ανεξαρτησίας και αποσχισμού απο τον υπόλοιπο Καναδά. Διαδηλώσεις, δημοψηφίσματα, γλωσσικός πόλεμος. Στη αγορά εργασίας πολύ άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους απλά και μόνον γιατί δεν ήταν γάλλοι. Τα σχολεία χωρίστηκαν στη μέση.

Οι Γάλλοι αισθανθηκαν πως χάνουν την πολιτιστική τους ταυτότητα, πνιγμένοι σε μια θάλασσα απο Αγγλοσάξωνες. Το μικρό πληθυσμιακα Κεμπέκ (7 εκατ.) μπήκε στην καραντίνα του προστατευτισμού και της «πολιτιστικής ιδιαιτερότητας». Η διαμάχη κράτησε (και κρατάει ακόμα για πολλούς) χρόνια. Στο τέλος, έγινε ένα ακόμη (τελικό πιθανόν) δημοψήφισμα.

Οι πολίτες του Κεμπέκ έλαβαν μέσω ταχυδρομίου ένα γράμμα που τους ανήγγειλε την απόφαση των πολιτικών κομμάτων του Κεμπέκ (agreement signed on June 12, 1995), να διεξάγουν δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της επαρχίας. Στις 30 Οκτωβρίου 1995, ο λαός του Κεμπέκ ρωτήθηκε στις κάλπες αν θέλει διαζύγιο απο τον υπόλοιπο Καναδά. Η ψήφος είχε απλουστευμένη μορφή. «Qui» και «Non». Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν 50.58% "Non" έναντι 49.42% "Qui".Το Κεμπέκ παρέμεινε μέρος του Καναδά με διαφορά ψήφου 1%.

Η περίοδος αβεβαιότητας όμως είχε ήδη κάνει το ζημιά. Η αβεβαιότητα οδήγησε εκατοντάδες εταιρίες σε άλλες πολιτείες του Καναδά. Το Κεμπέκ έπεσε σε τεράστια οικονομική ύφεση. Το μητροπολιτικό και αριστοκρατικό Μοντρεάλ, άρχισε να χάνει τεράστιο ανθρώπινο δυναμικό. Χιλιάδες παιδιά , που είχαν βαρεθεί τους ανούσιους γλωσσικούς και πολιτιστικούς πολέμους, έφυγαν για άλλες περιοχές του Καναδά. Το Τορόντο, που μέχρι τότε ήταν μια σχετικά μικρή πόλη, έγινε ξαφνικά ένα τεράστιο κέντρο εργασίας και υποδοχής μεταναστών. Καθαρά αγγλοσαξωνικό στο ήθος και την αρχιτεκτονική του, το ονταριανό Τορόντο, μάζεψε στους κόλπους του και αποκατέστησε χιλιάδες «πρόσφυγες» απο το Κεμπέκ. Η Μίνα και η Αθηνά, μετακόμισαν κι’ αυτές.

Σήμερα το θέμα έχει ηρεμήσει αισθητά. Ο ρεαλισμός επικράτησε και στις δύο πλευρές. Το Κεμπέκ απολαμβάνει τα προνόμια που ζήτησε για γλώσσα, πολιτιστικές ιδιαιτερότητες, και ειδικές ομοσπονδιακές χρηματικές εισφορές. Είναι ακόμα ένα μέρος μαγικό, με μια υπέροχη φύση, πανέμορφα χωριαδάκια σκαρφαλωμένα στα βουνά, χειμαρώδεις ποταμούς και ατέλειωτα δάση. Το γαλλικό του στοιχείο το χρωματίζει έντονα, στην αρχιτεκτονική, στη καθημερινή ζωή, στη σκέψη. Είναι και παραμένει ένα φιλελεύθερο μέρος, γεμάτο τσαχπινιά, μια αντιπρόταση ζωής και συμπεριφοράς στο αγγλικό σχολείο σκέψης.

Τα σκέφτηκα όλα αυτά, καθώς άκουσα τα νέα για την ανακύρηξη της ανεξαρτησίας στο Κόσσoβο, και είδα τις οργισμένες και βίαιες διαδηλώσεις στο Βελιγράδι, τον φόβο και τον πανικό των Σέρβων. Γιατί, αναρωτήθηκα, να μην μπορούν κι’ αυτοί να μιμηθούν τον Καναδα;
----------------------------------------------------------

Και μερικά βίντεο (δείτε τα, είναι υπέροχα), απο την τελική βραδιά των αποτελεσμάτων του Δημοψηφίσματος. Παρακολούθησα τα νέα με τα ξαδέλφια μου, στο σπίτι τους στο Montréal. Τους είχα υποσχεθεί να είμαι εκεί. Μια περίεργη σιωπή είχε πέσει στο σπίτι. Μια πρωτόγνωρη αγωνία, που έσπαζε νεύρα και αντοχές. Σαν τα τελευταία λεπτά ενος ισόπαλου ποδοσφαιρικού τελικού. Η Μίνα έκλαψε. Εγώ ένοιωσα τα νεύρα μου τεντωμένα, εκνευρισμένος. Δεν ήθελα να χωρίσει ο Καναδάς. Κανείς απο τους ανθρώπους που γνώριζα δεν ψήφισε "Qui".



----------------------------------------------------------
Το όνομα του πόστ οφείλεται στη φράση
Je me souviens που σημαίνει Θυμάμαι.

Αναγράφεται στις πινακίδες αυτοκινήτων του Κεμπέκ.
----------------------------------------------------------

Χρήσιμες Πληροφορίες

Αgreement signed on June 12, 1995
Quebec Referendum, 1980
Quebec Referendum, 1995
The Victory Speech that Never Was
History of Quebec Nationalism
History of Quebec

Βόρειοι και Νότιοι

Δίλημμα αντιμετωπίζει η Αθήνα ακούω, για την νέα πρόταση Νίμιτς σχετικά με το προτεινόμενο όνομα των Σκοπίων.


Απο την ειδησεογραφία διαβάζω πως η συζήτηση για το όνομα έφερε κάποιες νέες προτάσεις στην επιφάνεια. Να ονομαστούν τα Σκόπια «Νέα Δημοκρατία της Μακεδονίας», ή «Δημοκρατία της Νέας Μακεδονίας». Κατόπιν η Ελλάδα πρότεινε οτι το όνομα πρέπει να είναι «ενιαίο και γεωγραφικά σαφές». Κατά συνέπεια προτείνεται η λύση μίας ονομασίας του τύπου Ανω Μακεδονία, Βόρεια Μακεδονία κτλ.

Παραθέτω την ταπεινή μου γνώμη. Η «χώρα των Σκοπίων», όπως μας αρέσει να την αποκαλούμε στην Ελλάδα, έχει επι του παρόντος συγκεκριμένο όνομα με το οποίο την ξέρουν όλοι. Λέγεται και ακούγεται μέ το γρήγορο όνομα Μακεδονία. Ετσι την λένε όλοι εδώ και χρόνια, έτσι την αναφέρουν όλοι οι χάρτες που έχω δεί τελευταία, έτσι την είδα και πρόσφατα σε διαφήμιση στον Economist που διαβάζω. Κανείς στα Σκόπια δεν έχει καμμία διάθεση να αλλάξει αυτό που ήδη υπάρχει. Ούτε εγώ θα είχα αν ήμουν Σκοπιανός. Επομένως οι Σκοπιανοί δεν έχουν κανένα λόγο να συζητήσουν τίποτα.

Οι μόνοι που έχουν κολλήσει στο θέμα είμαστε εμείς. Που πέρα απο κάθε λογική, με γνώμονα τον αρτηριοσκληρωτικό μας λαικισμό, προσπαθούμε ακόμα να πείσουμε τον ελληνικό λαό πως δήθεν το θέμα του ονόματος ακόμα συζητιέται. Παντού στον κόσμο το θέμα αυτό έχει λήξει. Μόνον στην Ελλάδα, αν ανοίξει κανείς τον Τύπο θα δεί πως το θέμα συζητιέται.

Αν υπάρχει μια ευκαιρία, αν είναι αλήθεια πως οι Σκοπιανοί θα δεχόταν κάποιο τελικό προσδιορισμό του ονόματος, τότε η μόνη πιθανότητα για συμφωνία, η μόνη περίπτωση να ικανοποιηθούν όλοι, είναι το όνομα Βόρεια Μακεδονία. Κανένα άλλο.

Το όνομα Βόρεια Μακεδονία ακούγεται εύκολο. Μπορεί να το πεί και κάποιος. Είναι ιστορικά σωστό, δεν ακούγεται ηλίθιο, και μπορεί ακόμα και τώρα να κολλήσει στο ήδη προυπάρχον όνομα «Μακεδονία». Τα μακροσυρτα ονόματα είναι καλά για συνταγές φαγητού, κινητήρες αυτοκινήτων, και ονόματα ευγενών, αλλά όχι για κράτη.

Αντε λοιπόν. Βόρεια Μακεδονία. Αν το δεχτούν και οι Σκοπιανοί, τελειώσαμε. Απόφαση χρειάζεται εδώ και τώρα. Είναι κάτι που έπρεπε να γίνει εδώ και χρόνια, χωρίς φανατισμούς, χωρίς εμπάργκο που μας εξέθεσε διεθνώς.

Βόρεια Μακεδονία. Αυτό είναι το όνομα. Οι Σκοπιανοί θα είναι οι Βόρειοι. Εμείς οι Νότιοι. Ανετα.

Και όταν λύσουμε το πρόβλημα αυτό, ας σκεφτούμε και το πρόβλημα της Κύπρου. Ερχεται και απο κεί προσεχές κουφέτο ανεξαρτητοποίησης της κατεχόμενης Κύπρου. Tο θέμα δεν μπορεί να εκρεμμεί για πάντα. Προετοιμαστείτε για όνομα. Να σταματήσει και εκεί η υποκρισία οτι δήθεν οι Ελληνοκύπριοι επιθυμούν να ζήσουν με τους Τούρκους της άλλης μεριάς. Ο,τι χάθηκε χάθηκε, και τίποτα δεν μπορεί πλέον να φέρει το χρόνο και τα γεγονότα πίσω.

Βόρεια Κύπρος; Είναι μια πρακτική σκέψη που είμαι σίγουρος πως υπάρχει σε πολιτικά σενάρια. Πιστεύω πως η διχοτόμηση της Κύπρου είναι ζήτημα ντε φάκτο, και ένωση δεν μπορεί να γίνει, γιατί όπως και στο Κόσσοβο οι δύο πλευρές δεν είναι έτοιμες να ζήσουν μαζί. Η μήπως περιμένουμε να μας δώσουν οι Τούρκοι πίσω το βόρειο μέρος του νησιού; Εκεί ζούν Τουρκοκύπριοι, ένα είδος που δεν αναφέρεται συχνά στην Ελλάδα. Εμείς θέλουμε να ενώσουμε το νησί, χωρίς τους Τουρκοκύπριους. Δύσκολο να το παραδεχτούν αυτό οι πολιτικοί μας, και δυσκολότερο να το πούν και ανοιχτά. Αλλά οι δυναμικές της Ιστορίας δεν έχουν τέτοιες ευαισθησίες.

Σκεφτείτε το. Θα υπάρχουν οι Βόρειοι και οι Νότιοι. Με τον καιρό, οι χρεωκοπημένοι Βόρειοι (Σκόπια και Τουρκοκύπριοι) θα μπούν στην ΕΕ και εκεί τελειώνουν και οι εθνικιστικές κορώνες. Τα σύνορα θα ανοίξουν, η ένωση θα γίνει αλλιώς.

Η Ιστορία είναι αμείλικτη και ισοπεδωτική.

----------------------------------------------------
Eθνος - Πρόταση Νίμιτς (19-2-08)

Καθημερινή - Πρόταση Νίμιτς (19-2-08)

Για τα παιδιά που χάθηκαν

Ως πρόεδρος του χωριού, αγαπητή μου Ηγουμένη, σας πληροφορώ επίσημα πως κανένα απο τα ντόπια παιδιά δεν έχουν εξαφανιστεί. Ούτε βεβαίως και ο José. Αυτά τα λένε οι δημοσιογράφοι. Aπ’ o,τι βρίσκομαι σε θέση να ξέρω, ο νεαρός José φιλοξενείται απο μια οικογένεια που του παρέχει τα απαραίτητα, στέγη, φαγητό, ρούχα. Αντιλαμβάνομαι πως ο μικρός έχει δύσκολη ζωή, κανέναν να τον κοιτάξει σ’ αυτό το κόσμο, η μητέρα του τρελλή, ο πατέρας του άγνωστος. Μεγάλωσε εδώ και εκεί, σε διάφορα σπίτια της γειτονιάς, πολλές φορές άστεγος. Παιδί 12 χρόνων στους δρόμους! Σπαράζει η καρδιά μου που το σκέφτομαι. Χωρίς κρεβάτι να κοιμηθεί, χωρίς αγάπη και στοργή.

Σωστά αναφέρετε πως ο José δεν έχει πάει ποτέ στο σχολείο. Γι’ αυτό και νομίζω πως εκεί που είναι τώρα είναι καλύτερα. Θα βρεί και άλλους ομοίους του. Θα παίξει μαζί τους, θα χαρεί. Θα νοιώσει πως ανήκει επιτέλους κάπου, πως υπάρχει ελπίδα και γι’ αυτόν. Να τον ευλογεί ο Θεός Ηγουμένη μου, να τον έχει καλά.

Δεν κατανοώ τις ανησυχίες του gringo. Ευγένειά του βέβαια που θέλει να αναλάβει τα εξοδα του José. Αλλά ο señor Norte Americano θα πρέπει να κατανοήσει και αυτός τις ιδιαιτερότητες της Κολομβίας. Υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που είναι στο δρόμο. Η κοινωνία δεν τα δέχεται εύκολα, δεν μπορεί άλλωστε να τα βοηθήσει και οικονομικά. Οχι οτι δεν θέλει. Οι Κολομβιανοί είναι καλός κόσμος, άνθρωποι του Θεού. Αλλά η κατάρα της χώρας μας μεγάλη Ηγουμένη μου. Δεν ξέρω τι να πώ. Να μας ευλογεί μονάχα ο Παντοδύναμος.

Σέβομαι και αγαπώ την Εκκλησία. Ακούω το λόγο του Θεού. Γι’αυτό και δέχτηκα την πρόσκλησή σας αγαπητή μου Ηγουμένη, να συναντηθούμε, να ακούσω τι θέλετε να μου πείτε. Ο προσκεκλημένος σας αμερικανός μου είναι συμπαθής. Γνωριστήκαμε στην Εκκλησία. Μετα ήπιαμε καφέ. Εκτιμώ το ενδιαφέρον του για το νεαρό José. Θα πρέπει όμως να ξέρει και αυτός πως η υποχρέωση είναι μεγάλη. Πολλές φορές οι βορειοαμερικανοί φίλοι μας αφήνουν τα συναισθήματά τους να τρέξουν όταν βρίσκονται στην Κολομβία. Φεύγοντας όμως, και ξαναγυρνώντας στην ήρεμη ζωή τους, ξεχνούν. Δεν θα ήθελα ο José να βρεθεί σε δύσκολη θέση στο μέλλον. Αλλωστε 500 δολλάρια το χρόνο δεν είναι και λίγα αγαπητή μου Ηγουμένη. Θα μπορέσει ο gringo να στέλνει ένα τέτοιο ποσό για χρόνια;

Είναι και επιθυμία του Επισκόπου; Γνωρίζει την περίπτωση; Αφου είναι έτσι να το συζητήσουμε. Γνωρίζω τον Επίσκοπο, είναι καλός άνθρωπος, έχει κάνει πολλά καλά. Να τον έχει ο Θεός καλά. Εδώ στην Chiquinquirá είναι πολύ αγαπητός. Ολοι τον σέβονται και τον υποστηρίζουν. Αυτό το μοναστήρι έχει κάνει πολλά καλά, το ξέρω. Εχει μαζέψει πολλά παιδιά του δρόμου, τα τάισε, τα μόρφωσε. Να σας έχει ο Θεός καλά.

Αφου το ζητάτε και εσείς αγαπητή μου Ηγουμένη, τότε τι να πώ. Σεβαστή η επιθυμία σας. Να μεσολαβήσω τότε να έρθει ο José στο μοναστήρι, να γίνει μαθητής, να μάθει να γράφει και να διαβάζει, να μάθει μία τέχνη. Να πείτε μονάχα στον norteamericano φίλο μας να μην ξεχάσει πως ο José θα χρειαστεί λεφτά. Τουλάχιστον 500 δολλάρια το χρόνο. Κάθε χρόνο.

Σας ευχαριστώ για την πρόσκληση, και τον καφέ. Να σας έχει ο Θεός καλά. Θα επικοινωνήσω με την οικογένεια που φιλοξενεί τον Χοσέ, θα τους δώσω τα καλά νέα, θα τους μεταδώσω την επιθυμία σας, την επιθυμία του επισκόπου. Είμαι σίγουρος πως θα δεχτούν. Με το καλό σε λίγες μέρες, ο José θα βρίσκεται στο μοναστήρι. Και θα αρχίσει εδώ μια καινούργια ζωή.

Señor Norte Americano, χάρηκα για τη γνωριμία. Σας συγχαίρω για την πρωτοβουλία σας. Μην παρεξηγείται την Κολομβία, είναι μια χώρα δύσκολη, έχει πολλά προβλήματα. Κάνουμε ξέρετε ό,τι μπορούμε. Με το καλό να επιστρέψετε στην Αμερική, στο σπίτι σας. Και μην ξεχνάτε τον José. Σας χρειάζεται. Να σας έχει ο Θεός καλά.

-------------------------------------------------------------
O Χοσέ ηταν το προιόν του βιασμού μιας τρελλής γυναίκας απο ενα μεθυσμένο campesino. Η γέννησή του δεν σήμαινε τίποτε σε κανέναν. Στη μικρή κοινωνία της Chiquinquirá, ο Χοσέ θεωρούνταν ένα μύασμα, μια προσωποποίηση της ανθρώπινης αμαρτίας, ένα κοινωνικό απόβρασμα χωρίς υπόληψη και μέλλον.

Κάποιος gringo περαστικός τον γνώρισε, έμεινε μαζί του λίγες μέρες, τον συμπάθησε. Τον πήρε μαζί του για καφέ, για βόλτα στο πάρκο, στο λούνα πάρκ. Ο μικρός ήταν σοβαρά υποσιτισμένος, σωματικά και πνευματικά. Μιλούσε αλλά δεν έγραφε ισπανικά. Και κέρδιζε το ψωμί του, παιδί 12 χρόνων απο σκληρά θελήματα που πολλές φορές περιείχαν βία.

Μια μέρα ο gringo έμαθε πως ο Χοσέ “εξαφανίστηκε”. Κάποιο φορτηγό τον μάζεψε μαζι με άλλα παιδιά του χωριού, για να βοηθήσει στις “καλλιέργειες”. Προφανώς χωρίς πληρωμή. Και ό,τι ήθελε προκύψει. Η πορεία οδηγούσε σε στρατολόγηση σε κάποιον απο τους ιδιωτικούς στρατούς της Κολομβίας. Ο gringo όμως το πήρε προσωπικά. Ζήτησε να μάθει τι γίνονται οι Χοσέδες της Κολομβίας. Και όταν άκουσε τα νέα, ετρεξε στο μοναστήρι της Σαντα Σοφίας, και ζήτησε ακρόαση απο την Ηγουμένη.

Η ευγενικιά κυρία τον δεχτηκε στο βαρύ και σκοτεινό γραφείο της, τον άκουσε προσεχτικά, και του μίλησε ανοιχτά και καθαρά. Τον ρώτησε αν ήταν διαθετιμένος να αναλάβει τα ετήσια έξοδα του Χοσέ, για τη διαμονή του στο σχολείο του μοναστηριού. Φιλοξενούνταν εκεί δεκάδες άλλα “κοινωνικά αποβράσματα” που η Εκκλησία είχε μαζέψει. Πίσω απο κάθε παιδί υπήρχε και ένας ανώνυμος συνήθως δωρητής, άλλοι ντόπιοι, αλλοι απο πόλεις μακρινές.

Ο γκρίνγκο δέχτηκε. Και έτσι η ευγενικιά Ηγουμένη, με εντολή του επισκόπου της Chiquinquirá, κάλεσε σε συνάντηση τον γκρινγκο και τον πρόεδρο του χωριού που θα γινόταν ο πληροφοριοδότης του μηνύματος. Η συνάντηση έγινε στον όμορφο χώρο του μοναστηριού της Σαντα Σοφίας, χώρος ευλάβειας διακοσμημένος με όμορφα λουλούδια, αγάλματα και πορτραίτα καθολικών επισκόπων (και του Πάπα που κάποτε είχε επισκεφτεί τον καθεδρικό ναό της Chiquinquirá). Η συμφωνία επετεύχθει. Λίγες μέρες αργότερα, ένα φορτηγό άφησε τον Χοσέ στην είσοδο του μοναστηριού. Ο γκρίνγκο κράτησε το λόγο του. Χρηματοδότησε τον νεαρό για κάμποσα χρόνια, τον παρακολούθησε απο κοντά, κράτησε επαφή με την Επισκοπή της Chiquinquirá και το μοναστηρι της Σάντα Σοφίας.

Σήμερα ο Χοσέ είναι επιπλοποιός. Στις ελεύθερες ώρες του ασχολείται και με μια ιδιαίτερη αγάπη του, τη ξυλογλυπτική. Ξέρει να διαβάζει και να γραφει καλά Ισπανικά. Είναι παντρεμένος και έχει ενα παιδί. Ζεί σε δικό του σπίτι στη Bogota της Κολομβίας, και δεν κινδυνεύει απο εξαφάνιση.
-------------------------------------------------------------
Basilica Nuestra Señora de Chiquinquira - Colombia


Santa Sophia


Madonna - Woodwork by Artist Jose H.


------------------------------------------------------------
Pictures 2,3 & 4 by Locus Publicus, free for public use.
Chiquinquirá, Boyaca Colombia

CNN News -War without End
Colombian Ministry of Defense - Children victim of kidnaps
Ejercito National – Children at war
McGill Reporter – Children at war (Uganda)
BBC News – Kidnapped Children to be returned

Η ζωή των άλλων

Ο χώρος μου μεταδίδει ένα περίεργο συναίσθημα. Ρετρό, ταξίδι στο χρόνο. Είναι ένα κινηματογραφικό τοπίο. Βουτηγμένο στο πράσινο, στερεωμένο στο χρόνο. Ενα πέτρινο κάστρο, παλάτι αληθινό, με τάφρους νερών και βαριές πόρτες. Με πέτρινες σκάλες που κατεβαίνουν ελικοειδώς προς τα σκοτεινά κελλάρια. Με υπόγειες στοές, ψηλοτάβανα δωμάτια με βαριές κουρτίνες, κάδρα προγόνων και ευγενών. Με χώρο για τα αλογα, τα κρασιά, τα ξύλα της φωτιάς.

Αφουγκράζομαι και παρατηρώ. Η σκέψη μου προσπαθεί να συλλάβει την εικόνα εκείνων που έζησαν εδώ πραγματικά, σε ένα σπίτι με 1000 στρέμματα, που κοιμήθηκαν σε ένα απο τα τεράστια αυτά δωμάτια, που έκατσαν δίπλα σε ένα απο τα δεκάδες τζάκια της φωτιάς. Ποιοί ήταν αυτοί οι άνθρωποι; Τι να σκεφτόταν άραγε, πώς νάταν η ζωή τους; Σε ποιά τραπεζαρία πήγαιναν το πρωί αγουροξυπνημένοι για να πάρουν το πρωίνό τους; Σε ποιά από τις εκατοντάδες ντουλάπες έβαζαν τα ρούχα τους, τα προσωπικά τους μικροπράγματα, τα αγαπημένα τους βιβλία;

Τι σκέφτονταν για τους άλλους; Εκείνους που ζούσαν έξω απο τα χοντρά τείχη του κάστρου, τους απλούς εκείνους ανθρώπους που νομικά τους ανήκαν, που δεν είχαν ούτε καν καθαρό νερό να πιούν, αρκετό φαγητό να ταίσουν τα παιδιά τους; Τους έφερναν άραγε στο νού τους, πού και πού; Να νοιάζονταν άραγε για αυτούς, τους θλιβερούς υπηκόους τους, για τη ζωή τους, τις τόσες έγνοιες τους; Να επιθυμούσαν άραγε να τους είναι τουλάχιστον υποφερτά αρεστοί, στοιχειδώς δίκαιοι; Και όταν ξέσπαγαν αρρώστιες στα σπίτια των φτωχών, πως αντιδρούσαν οι ευγενείς κάτοικοι του παλατιού;

Και πότε χτίστηκε αυτό το μνημείο του ανθρώπινου πλούτου; Προφανώς την εποχή που οι περισσότεροι άνθρωποι ζούσαν κάπου 40 χρόνια ζωής, πριν τους τσακίσουν οι αρρώστιες και τα εργατικά ατυχήματα. Την εποχή που μέσα στο παλάτι σερβίρονταν πολυτελείς μπουφέδες με εξωτικά εδέσματα και σπάνια κρασιά, αλλά το διπλανό χωριό είχε χολέρα. Την εποχή της ιστορίας που εγώ δεν βίωσα, που ξέρω μόνον απο τα βιβλία, την εποχή της αριστοκρατίας.

Πέρασα σήμερα μια όμορφη μέρα. Επισκέφτηκα ένα αληθινό παλάτι. Θαύμασα την αρχιτεκτονική του, την όμορφη αισθητική του, την υπέροχη κατασκευή του. Μου άρεσε πολύ. Παρα πολύ. Αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να μείνω εκεί, κάτοικος μιας αμύθητης χλυδής σε εποχή απόλυτης ένδοιας. Θα σκεφτόμουνα τους άλλους που δεν έχουν. Τους φτωχούς γειτόνους μου, τα παιδιά τους που θα ζούσαν μόνον 40 χρόνια. Τους περιττούς αυτού του κόσμου.

---------------------------------
Daily visit to Leeds Castle, Maidstone, Kent, England
Spring of 2007

All pictures by LocusPublicus, free for public use
---------------------------------

Leeds Castle (Wikipedia)
Leeds Castle (Official Site)

Boston - Philadelphia

Δευτέρα πρωί, το τοπίο χιονισμένο. Χιόνιζε όλη τη νύχτα με μια απαλή συχνότητα. Συνηθισμένα πράγματα για Νέα Αγγλία. Το φρεσκο χιόνι είναι πανέμορφο. Απλώνεται στα δέντρα, ζωγραφίζει το τοπίο ασπρόμαυρο. Οι υπηρεσίες της πόλης είναι όμως απόλυτα προετοιμασμένες. Μέσα σε λίγες ώρες, τα πεζοδρόμια έχουν καθαρίσει, οι δρόμοι άνοιξαν στην κυκλοφορία. Μόνη απώλεια, τα αλάτια που μένουν στους στεγνούς δρόμους και σιγά σιγά διαβρώνουν τα αυτοκίνητα.

Οδηγώ τους δρόμους της γειτονιάς μου. Τα νότια προάστια της πόλης (όπως και τα βόρεια), αποτελούνται απο μονοκατοικίες. Στη φωτογραφία αντιπροσωπευτικά σπίτια της περιοχής. Αφθονος χώρος για πάρκινγ, μεγάλοι συνήθως χώροι στα σπίτια.

Οσο προχωρεί κανείς προς τη πόλη, οι οικισμοί πυκνώνουν και ενώνονται. Η Βοστώνη μαζι με τα προάστια απαριθμεί σήμερα περίπου τρία εκατομμύρια κατοίκους. Στη φωτογραφία, ένας δρόμος που οδηγώ συχνά. Εχει εκεί πολλά σπίτια με τούβλο, υπόγεια και σοφίτες.

Acela Express, το τραίνο που κάνει τη γραμμή Boston – Washington D.C. (περίπου 550 μίλια) σε έξι ώρες. Δικός μου προορισμός η Φιλαδέλφεια, ένας σταθμός πριν την Washington. Η γραμμή είναι πολύ καλή. Ανήκει στην εταιρεία Amtrak , την καλύτερη εταιρεία τραίνου στην Αμερική. Την εταιρία είχε αναλάβει για κάποιο χρονικό διάστημα ο Michael Dukakis, πρώην κυβερνήτης της Μασαχουσσέτης, μετά την εκλογική του ήττα για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών. Σήμερα η Amtrak χτίζει καινούργιες γραμμές για τραίνα ταχείας κυκλοφορίας, ένα έργο που θα ολοκληρωθεί σε πέντε χρόνια.

Ανετο το τραίνο, μου επιτρέπει να απολαύσω τη μουσική μου, και να εργαστώ. Και μαζί με την άνεση και τον πρωινό καφέ, προσφέρει και μια υπέροχη θέα, καθώς διασχίζει γέφυρες και οικισμούς πάνω στον Ατλαντικό. Τρισήμιση ώρες αργότερα, το τραίνο κάνει σταθμό στη Νέα Υόρκη. Στη φωτογραφία, μία απο τις γέφυρες που συνδέει το Bronx με το Queens. Στο βάθος το Μanhattan Island.

Τα χαμηλά σπίτια ανήκουν στο Queens. Απαγορεύεται εκεί να χτιστούν πολυόροφα σπίτια. Οι γειτονιές του Queens και του Brooklyn έχουν μια αίσθηση που αγαπώ. Είναι πραγματικές γειτονιές με παιδιά, βόλτα, μόστρα και φιγούρα. Αγαπώ την Νέα Υόρκη. Εζησα εκεί απίθανες προσωπικές στιγμές, είναι μια πόλη που αγγίζει βαθιά τη ψυχή μου. Εχω υποσχεθεί να της αφιερώσω μερικά πόστ το μέλλον. Σήμερα θα την προσπεράσω.

Θέα απο το δωμάτιο του ξενοδοχείου μου στη Philadelphia. Διατηρώ εκεί ένα δωμάτιο με κουζίνα σε ενα ξενοδοχείο Marriott. Βρισκόμαστε στο κέντρο της Φιλαδέλφειας, μία ώρα απο τη Νέα Υόρκη. Η πλατεία που απλώνεται στη θέα είναι μέρος του ιστορικού κέντρου. Στα επόμενα 30 τετράγωνα, μετα την πλατεία με τα αγάλματα των στρατηγών, αρχίζουν οι ουρανοξύστες. Είναι το Financial District της Φιλαδέλφειας, το οικονομικό της κέντρο με τις μεγάλες εταιρείες. Πίσω απο το κτίρια της φωτογραφίας, αρχίζει και η πανεπιστημιούπολη. University of Pennsylvania, , Drexel University, και άλλα. Ωραίος χώρος για μουσική και καλό φαγητό σε μικρά εστιατόρια με κουζίνες απ’ όλο τον κόσμο.

Μια γωνιακή άποψη του Δημαρχείου της Φιλαδέλφειας, ένα καταπληκτικό κτίριο ευρωπαικού σχεδιασμού, χτισμένο απο γρανίτη, με αετώματα, αγάλματα παντός είδους, στοές και αψίδες. Γύρω του υπάρχει μια όμορφη πλατεία. Η φωτογραφία συνδυάζει το παλιό με το καινούργιο, την ιστορική Αμερική με εκείνη των σύγχρονων κτιρίων.

Η φωτογραφία μέσα απο το χώρο του δημαρχείου, περνώντας μέσα μία απο τις πολλαπλές στοές του. Το υπέροχο κτίριο είναι σημείο αναφοράς στην πόλη. Γίνονται εδώ παντός είδους εκδηλώσεις, ανοιχτά παζάρια βιβλίων, ακόμα και πολιτικές διαδηλώσεις.

Πανοραμική άποψη του Δημαρχείου της Φιλαδέλφειας (City Hall).

Στο βάθος το Market Street, η περιοχή των επιχειρήσεων. Προορισμός μου ένα απο τα κτίρια στα δεξιά του δρόμου. Οι σημαίες της φωτογραφίας είναι συνήθες φαινόμενο στην Αμερική. Παντού, σ’όλη τη χώρα, σε γειτονιές, σε δρόμους εμπορικούς, θα δεί κανείς πολλές σημαίες. Εδώ η ανάρτηση έγινε απο την Wachovia, μια απο τις πολλές τράπεζες της πόλης.

Καθώς κατεβαίνω την Market Street και ετοιμάζομαι να μπώ στη δουλειά μου, παρατηρώ εναν άνθρωπο σκαρφαλωμένο σε μια σκαλωσιά, να καθαρίζει τα παράθυρα του ουρανοξύστη. Παραθέτω τη φωτογραφία όπως βγήκε με τα μέσα που είχα. Σκέφτηκα με θλίψη τι κάνουν μερικοί άνθρωποι για να βγάλουν το ψωμί τους.

---------------------------
All pictures by LocusPublicus, free for public use

Εκκρεμότητες

Κάθε κοινωνία ανθρώπων αισθάνεται την ανάγκη της τέχνης. Κάθε λαός επιθυμεί να καταγράψει τις ιστορικές του καταβολές και τα κοινωνικά του βιώματα μέσα απο το πρίσμα της τέχνης, να αποθανατήσει τη πορεία του μέσα στο χρόνο και τις ιστορικές δυναμικές που τον θέριεψαν και τον έκαναν αυτό που είναι. Γιατί λαός χωρίς παρελθόν και θύμιση είναι λαός χωρίς μέλλον.

Ο κινηματογράφος προσφέρεται για μια τέτοια καταγραφή, τέλειο και ισχυρό μέσο έκφρασης. Συνδυάζει ήχο, εικόνα, κίνηση, λόγο. Προσωποποιεί έννοιες, εικονογραφεί ιστορικές στιγμές, δημιουργεί οικειότητα. Η είκόνα παραμένει στο ανθρώπινο μυαλό και διαρκεί πιό πολύ απο το άκουσμα μιας μουσικής, όσο καλή κι’ αν είναι. Δυό ώρες μιας ταινίας μπορούν να μας ταξιδέψουν μέσα απο τα βιώματα πολλών γενιών, να αφηγηθούν ιστορίες λαών, πολιτισμών και πόλεων, να απεικονίσουν με δυναμικότητα και πάθος ιστορικούς περιόδους, έντονα καθημερινά συναισθήματα, να δώσουν μήνυμα διάρκειας ισχυρό.

Αυτή η καταγραφή βιωμάτων μέσα απο την τέχνη είναι ανάγκη δυνατή και πανανθρώπινη. Είναι συνάμα και συλλογικά θεραπευτική. Κάτι σαν εξομολόγηση αμαρτιών. Αν μια κοινωνία δεν ολοκληρώσει την καταγραφή των βιωμάτων της, δεν ολοκληρώνει και την ωριμότητά της. Γιατί τέχνη σημαίνει να μπορείς να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη, και να δείς την ομορφιά και την ασχήμια μαζί, και με συνειδητή ευπρέπεια να κρατήσεις την εικόνα χωρίς να σβήσεις τίποτα, χωρίς να ωραιοποιήσεις απο ντροπή, χωρίς να πείς ψέματα απο ανάγκη.

Στην πατρίδα μας, δεν έχουμε ακόμα ολοκληρώσει την καταγραφή των βιωμάτων μας μέσα απο την τέχνη. Δεν έχουμε αποτυπώσει στον κινηματογράφο μας ακόμα τις εμπειρίες και τους συλλογικούς μας φόβους. Η επιθυμία μας να βιώσουμε το ιστορικό μας γίγνεσθαι μέσα απο τον κινηματογράφο, η ανάγκη μας να δούμε τις τραγικές ιστορικές μας στιγμές, τους πολέμους μας, τους ξεριζωμούς μας, την άμεση καθημερινότητα σε ταινίες, δεν έχει ακόμα κορεσθεί.

Τεράστια η δίψα μας να εκφράσουμε και μείς με τη σειρά μας, όπως και οι πλούσιοι λαοί, τα δικά μας κοινωνικά δράματα, τα δικά μας στραβά και ανάποδα της καθημερινότητάς μας, κάπου σε μιά ταινία, έστω ΜΙΑ, παντοτινό σημείο αναφοράς, απόδειξη πως τουλάχιστον γράφτηκε κάτι για τα θέματα που αγαπήσαμε ή μισήσαμε, πρίν τα συμβάντα μπούν στο χώρο της ιστορίας και χαθούν για πάντα απο τη συλλογική θύμιση.

Παραθέτω μερικά θέματα που θα επιθυμούσα να δώ σε ταινίες. Θέματα που νομίζω πως δεν έχουν ακόμα αποδωθεί σε φίλμ, θέματα που δεν εχουν ακόμα καταγραφεί στην ελληνική κινηματογραφική τέχνη.

Μια ταινία για τον Ελληνισμό της Μαύρης Θάλασσας
Γύρω απο τη μεγάλη θάλασσα του Εύξεινου Πόντου, έζησαν και μεγαλούργησαν Ελληνες. Βίωσαν την καθημερινότητα μέσα απο τις επικράτειες της Τουρκίας, της Ρωσίας, της Ρουμανίας. Μεγάλωσαν τα παιδιά τους με ελληνική παιδεία, εμπορεύτηκαν με τους γύρω λαούς, προσαρμόστηκαν στις εκεί συνθήκες. Κάποια μέρα ξεριζώθηκαν. Αφησαν όμως πίσω μνημεία, γραπτά, εκκλησίες. Θα ήθελα να δώ μια ταινία πάνω σ’ αυτό το θέμα. Θα τιμούσε νομίζω την ίστορία μας, την παγκόσμια διάσταση του Ελληνισμού.

Μια ταινία για τη Φιλική Εταιρεία
Στη Μαύρη Θάλασσα και πάλι, το Σεπτέμβριο του 1814, στην Οδησσό της Ρωσίας, τρεις ιδεολόγοι έλληνες έμποροι, ο Εμμανουήλ Ξάνθος από τη Σάμο, ο Νικόλαος Σκουφάς από την Άρτα και ο Αθανάσιος Τσακάλωφ από τα Γιάννενα ίδρυσαν την Εταιρεία των Φιλικών. Η Φιλική Εταιρεία είχε οργάνωση, όραμα και συνοχή. Στόχος της η απελευθέρωση της Ελλάδας απο τους Τούρκους. Οι ωραίοι αυτοί πατριώτες ήρθαν σε επαφή με τον Καποδίστρια και τον Υψηλάντη. Πολύ πρίν αρχίσει ο Αγώνας της Ανεξαρτησίας κατα των Τούρκων, οι τρείς ευγενείς έμποροι οργάνωσαν τη στρατηγική του αγώνα, ήρθαν σε επαφή με τους έλληνες της ομογένειας, διαφήμισαν το μήνυμα του ελεύθερου ελληνισμού. Τους αξίζει τουλάχιστον μια κινηματογραφική ταινία, ωδή στον αγώνα τους. Να δούν και να βιώσουν όλοι οι σημερινοί Ελληνες τι σημαίνει ευγενές όραμα και αυτοθυσία. Οι Φιλικοί είναι οι απόλυτοι ήρωες του Ελληνισμού.

Τρείς ταινίες-βιογραφίες
Να τιμήσουμε μέσα απο ισάριθμες ταινίες, τρείς προσωπικότητες που ανιδιοτελώς αγωνίστηκαν για την Ελλάδα. Τον Ιωάννη Καποδίστρια, πρώτο κυβερνήτη της ελεύθερης Ελλάδας των 700 χιλιάδων κουρελιασμένων και αμόρφωτων ελλήνων, πρώτων πολιτών του νέου ελληνικού κράτους. Να δούμε μέσα απο την ταινία, τη ζωή και συνθήκες της εποχής, την άφιξη του Οθωνα, τη διαμάχη των πολιτικών με τους ντόπιους. Να τιμήσουμε την ιστορική στιγμή της 3ης Σεπτεμβρίου, το πρώτο μας Σύνταγμα. Να βιώσουμε κινηματογραφικά τη σκέψη του Καποδίστρια, τη στρατηγική του, και το μοιραίο θάνατό του.

Μαι ακόμα ταινία για τον υπέροχο Χαρίλαο Τρικούπη, τον αριστοκράτη εκείνο που παρόλο που μας χρεωκόπησε, έκανε τα πρώτα αναπτυξιακά έργα στην Ελλάδα. Τον ακούραστο άνθρωπο που έφτιαξε τους πρώτους δρόμους αυτού του κράτους, έδωσε την πρώτη ηλεκτροδότηση σε πόλεις και χωριά, έφτιαξε τον πρώτο σιδηρόδρομο και τη διώρυγα της Κορίνθου. Να δούμε και να βιώσουμε κινηματογραφικά έναν ανιδιοτελή και άξιο πολιτικό, δημιουργό και οραματιστή μιας ισχυρής Ελλάδας. Μια ταινία βασισμένη στο έργο του, σίγουρα του αξίζει.

Και μια ταινία για τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που μέσα απο τη στρατηγική του, την πολιτική, τον πόλεμο και τη διπλωματία, έφτιαξε την Ελλάδα των «Πέντε Ηπείρων και Πέντε Θαλασσών», και ένωσε όσους πιο πολλούς Ελληνες μπορούσε μέσα στην εθνική ελληνική επικράτεια. Να δουμε κινηματογραφικά, με πλήρη αυτογνωσία και ευθύνη, τη ζωή του, τη σκέψη του, τα λάθη του. Να τον τιμήσουμε χωρίς ωραιοποιήσεις, ετσι απλά, με μια ειλικρινή αναφορά στο μεγάλο έργο του.

Μια ταινία για την Ελληνική εκστρατεία στη Μικρά Ασία
Ας πάψουμε πια να απομονώνουμε την Μικρασιατική Καταστροφή απο τα υπόλοιπα ιστορικά γεγονότα, και ας φτιάξουμε μια ωραία και ειλικρινή ταινία που να απεικονίζει κινηματογραφικά την εποχή και τα πρόσωπα που αποφάσισαν γιατί η Ελλάδα έπρεπε να επιτεθεί στην Τουρκία, και να φτάσει μέχρι τον Σαγγάριο. Να δούμε την πολιτική της εποχής, τη ζωή των Ελλήνων στην Τουρκία, να κάνουμε αναφορά στην άνοδο του Τουρκικού εθνικισμού, στον Κεμάλ, στον άτυχο εκείνο πόλεμο, στην τελική καταστροφή, στη δίκη των έξι. Να εξιλεωθούμε απο το ιστορικό μύασμα που μας έχει γίνει στίγμα. Μια ταινία πάνω σ’ αυτό το θέμα θα ήταν νομίζω συγκλονιστική.

Μια ταινία για την Γερμανική Κατοχή και τον Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο
Πάνω σ’ αυτό το θέμα, θα ήθελα να δώ πολλές ταινίες. Να δώ την ελληνική διανόηση, ακαδημαικούς, ιστορικούς, και καλλιτέχνες να ενώνουν δυνάμεις για να απεικονίσουν κινηματογραφικά, με πλήρη συναίσθηση της αλήθειας, τον πραγματικό αντίκτυπο της γερμανικής κατοχής στη χώρα μας, τις θλιβερές καθημερινές συνθήκες της επιβίωσης, αλλά και την αντίσταση, νοητή, πραγματική και φανταστική, κατά των κατακτητών. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, έβγαλε ήδη ένα αριστούργημα στο χώρο, τον «Θίασο». Ας τον μιμηθούν και άλλοι. Να καταγράψουμε επιτέλους όλα εκείνα που μας δίχασαν, να ξετινάξουμε απο πάνω μας αυτά που πρέπει, να ζυγιστούμε ίσα κι’ όμοια με την Ιστορία.

Μια ταινια για τη δικτατορία της 21ης Απριλίου και τα γεγονότα της Κύπρου
Να δούμε μέσα απο την τέχνη τις συνθήκες που επέτρεψαν το μεγάλο εκείνο δημοκρατικό εκτροχιασμό. Να απεικονίσουμε τις συνθήκες της εποχής, τους πρωταγωνιστές, το βασιλιά, τους στρατιωτικούς, τους ξένους. Να επιχειρήσουμε επιτέλους και εκεί, μια καταγραφή μέσα απο την τέχνη, και να ξεκαθαρίσουμε τον πραγματικό ρόλο του καθενός στο μεγάλο μας ιστορικό δράμα. Η δικτατορία εκείνη έφερε τη διχοτόμηση της Κύπρου. Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στην ιστορία, και ας φτιάξουμε τουλάχιστον μια σωστή ταινία με θέμα τη δικτατορία και τα γεγονότα της Κύπρου. Καλλιτεχνικά θα την απολαύσουμε. Ιστορικά θα ξαλαφρώσουμε απο τα μεγάλα κρίματα που μας βαραίνουν.

Σταματώ εδώ. Δεν επιθυμώ να σας κουράσω. Η λίστα είναι αυθαίρετη. Συμπληρώστε και εσείς νοητά κάτι στη λίστα των ελληνικών βιωμάτων (ιστορικών, πολιτικών, κοινωνικών) που περιμένουν σκηνοθέτη, όσο και στο μήνυμα αυτού του πόστ.

---------------------------------------------
Γνωρίζω πως τα τελευταία χρόνια υπάρχει στη χώρα μας μεγάλη παραγωγή βιβλίων, ακόμα και ταινιών με ανάλογα θέματα. Νέοι συγγραφείς ξεκινούν τεράστιες μελέτες για θέματα παντός είδους, πολίτες καταγράφουν με μεράκι στιγμές τις ιστορίας μας. Η τάση αυτή με χαροποιεί. Στο πόστ αυτό επέλεξα να δώσω έμφαση στον κινηματογράφο.

Εμπνεύστηκα αυτές τις σκέψεις με αφορμή ενα πόστ του Βασικού Μέτοχου για τη Μαύρη Θάλασσα, Πίσω από τις Συμπληγάδες.

Σκέφτηκα πως δεν υπάρχει ούτε μια ταινία πάνω σ' αυτό το θέμα.
Το έβαλα λοιπόν πρώτο στη λίστα.

LocusPublicus
---------------------------------------------