Το δώρο της σιωπής

Aκουγόταν ενας ήχος ρυθμικός. Κάτι χτυπούσε την πόρτα στο κάτω διαμέρισμα. Σταματούσε για λίγο, μετα ξανασυνέχιζε. Χτύπος αγωνίας. Κατεβαίνω την εσωτερική σκάλα του σπιτιού και κατευθύνομαι προς το διαμέρισμα της Εmily. Ο χτύπος έρχεται απο εκεί. Στο εσωτερικό του μικρού διαμερίσματος, καθώς ανοίγω την πόρτα, βρίσκω την Εmily στο πάτωμα. Χτυπούσε τη πόρτα με το μπαστούνι της. Με είχε ανάγκη.

Η Εmily είναι 103 ετών. Γεννήθηκε στη Ρωσία κάπου το 1890. Ούτε κι’ αυτή είναι σίγουρη. Τα πιστοποιητικά γεννήσεως έχουν χαθεί προ πολλού κάπου στην αχανή χώρα. Εκεί η Εmily πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της. Μετά ήρθε στην Αμερική με τον άντρα της. Οι λόγοι άγνωστοι. Η ζωή της ένα μυστήριο. Δεν έκανε ποτέ παιδιά. Δεν αναφέρθηκε ποτέ σε συγγενείς. Κάποτε ο άντρας της πέθανε και η Εmily έμεινε μια μοναχική χήρα σε μια ξένη χώρα, με το ελάχιστο εισόδημα της πολιτείας. Χωρίς συγγενείς, χωρίς φίλους. Τα αγγλικά της λίγα και σπαστά.

Το διαμέρισμά της σκοτεινό, είχε πάντα μια μυρωδιά απο κερί. Καθόταν στο παράθυρο και κοιτούσε το απέναντι σχολείο. Ετσι μου είπε. Της άρεσε να βλέπει τα παιδιά να τρέχουν χαρούμενα στο προαύλιο, να κατεβαίνουν φωνάζοντας απο το σχολικό. Και σαν τέλειωνε η σχολική μέρα, την έπιανε μια αφόρητη κατάθλιψη. Εσβηναν οι παιδικές φωνές, και η Εmily βυθιζόταν σε μια απέραντη μοναξιά. Μέχρι να ξανάρθουν τα παιδιά την άλλη μέρα, να ξαναρχίσουν οι φωνές.

Την βοηθώ να σηκωθεί. Να καθήσει στην καρέκλα. Της δίνω λίγο νερό. Εκείνη με κοιτάει με ένα γλυκό χαμόγελο, μια άγια ηρεμία. Το ξέρω πως με συμπαθεί. Είμαι ένας καλός γείτονας. Ενδιαφέρθηκα για τη ζωή της, τη ρώτησα πράγματα. Ημουνα ίσως ό μόνος. Και εκείνη μου πρόσφερε τσάι και βουτήγματα. Και μου μίλησε για τη μεγάλη χώρα, τη Ρωσία, για τη μεγάλη επανάσταση που βίωσε απο κοντά στα χρόνια της εφηβίας της. Για τις καταστροφές, τη φτώχια, το κρύο της Ρωσίας. Για τα άλογα που την βάζαν να φυλάει. Για τους Μπολσεβίκους, το πυκνό χιόνι, τους μπουρζουάδες της Μόσχας, τα πέτρινα ψηλοτάβανα αρχοντικά, τις κυρίες με τα καπελίνα.

Μου σφίγγει το χέρι. Θέλει κάτι να μου δώσει. Τώρα, μου λέει. Τώρα είναι η ώρα. Ανοίγει το συρτάρι του μικρού της γραφείου. Βγάζει απο μέσα ενα βιβλίο τυλιγμένο σε μαντήλι. Μου το προσφέρει κοιτάζοντάς με στα μάτια. Το χέρι της σφιγμένο στο δικό της. Μια στιγμή χωρίς λόγια. Στιγμή σιωπής.

Είναι ενα πολύτιμο βιβλίο. Βιβλίο του 1917. Το λογοτεχνικό πόνημα του άντρα της, που κάποτε ήθελε να γίνει συγγραφέας. Ενα βιβλίο που το εξέδωσαν στη Ρωσία οι Μπολσεβίκοι, ένα βιβλίο που πέρα απο μια μικρή ομάδα, κανείς δεν το διάβασε ποτέ. Ενα βιβλίο που η Εmily αγαπούσε. Το μόνο της βιβλίο. Φυλαγμένο για χρόνια στο συρτάρι, περιμένοντας τον άνθρωπο που θα το παραλάβει για μερικές ακόμα δεκαετίες, αυτόν που θα σεβαστεί την αξία του και το συμβολισμό του. Δεν είναι ένα τυχαίο βιβλίο. Εχει πάνω του χαραγμένη μια αξία. Στη δεύτερη σελίδα, κάτω απο τον τίτλο και το όνομα του συγγραφέα, υπάρχει μια αφιέρωση στην Εμιλυ. Και μια υπογραφή: Λέον Τρότσκι.

Συνάντησες Εμιλυ τον μεγάλο επαναστάτη; Μα βέβαια, ο άντρας της ήταν φίλος του. Τον θυμάσαι; Ναι, ήταν νέος τότε, σκέτη φωτιά, επαναστάτης. Μαζί του πολλοί άνθρωποι. Τραπέζια, χαρτιά, άλογα. Τι ακριβώς θυμάσαι; Κρατούσε στα χέρια του το βιβλίο του άντρα της, και έγραφε την αφιέρωση. Μετα την κοίταξε στα μάτια, της χαμογέλασε, την αγκάλιασε στοργικά και της είπε πως τα ποιήματα του άντρα της πάνε βαθιά στη ρωσική ψυχή, πως τον συντροφεύουν τις ώρες της περισυλλογής του. Και εσύ τι του είπες Εμιλυ; Δεν θυμάται, τάχε χαμένα. Μάλλον θα είχε κοκκινίσει. Θυμάται όμως πως μάζεψε τα φαγητά απο το τραπέζι, το πιάτο του. Πως τον κοιτούσε με δέος, με θαυμασμό, με αγάπη. Γιατί θα ελευθέρωνε τη Ρωσία..

Επιστρέφω σπίτι απο ενα διήμερο στην εξοχή. Τακτοποιώ τα πράγματα στο σπίτι, τα δώρα, τη φωτογραφική μηχανή. Κοιτάω τα γράμματα στο γραμματοκιβώτιο. Ενα σημείωμα απο την αστυνομία. “Η Εmily B. έχει μεταφερθεί επειγόντως στο νοσοκομείο, το βράδυ της Παρασκευής. Επικοινωνήστε με τον αριθμό ….”

Μοναχικιά και μόνη, η Εmily πέθανε το βράδυ της Παρασκευής ενώ εγώ άνοιγα κόκκινα γαλλικά κρασιά στις βουνοκορφές του Vermont. Καθώς έβγαινα απο το νοσοκομείο οπου πήγα να τη δώ, το μυαλό μου ξαφνικά άστραψε. Ενοιωσα μέσα μου να με διαπερνά μια σκέψη.

Η Εmily ήξερε πως θα πέθαινε. Το διαισθανόταν. Ηξερε επίσης πως θα έφευγα για το σαββατοκύριακο. Γι’ αυτό χτυπούσε με το μπαστουνάκι της την πόρτα. Να με δεί, να με προλάβει. Για να μου δώσει το βιβλίο. Το μοναδικό κειμήλιο της μακράς και θλιβερής ζωής της. Διάλεξε εμένα να της το φυλάξω. Εμένα εμπιστεύτηκε να δώσει το μόνο αντικείμενο που για κείνη είχε αξία. Εμένα εμπιστεύτηκε η Εmily για να το προστατεύσω.

Θεέ μου τι τιμή! Τι υπέροχο και πολύτιμο δώρο τώρα που πλησιάζουν οι μέρες των Χριστουγέννων! Τι χαρά να έρθουν σε μένα τα ποιήματα του νεαρού ποιητή, το κιτρινισμένο κειμήλιο. Απο την εποχή της μεγάλης επανάστασης.

Δεν ξέρω ρωσικά να το διαβάσω. Σίγουρα όμως δεν θα το πουλήσω. Αυτό μάλλον θα ήθελε και η Εμιλυ. Θα το κρατησω τυλιγμένο στο μαντήλι, θα το προστατεύσω. Μέχρι και εγώ να γεράσω. Και τότε, θα βρώ και εγώ κάποιον έμπιστο, και αφου του σφίξω το χέρι, γέρος πιά, θα του το παραδώσω. ..

Από μια γλυκιά ανάμνηση

Χριστούγεννα 1993

Xρήστος Γιανναράς

Ενδιαφέρομαι για τη γνώμη σας για τον κύριο Χρήστο Γιανναρά.

Νομίζω πως τον γνωρίζετε. Είναι καθηγητής της Παντείου σχολής, αρθρογραφεί στην κυριακάτική Καθημερινή στη στήλη "Επιφυλλίδες", έχει σπουδάσει Θεολογία και Φιλοσοφία στη Γερμανία και Γαλλία, και εχει συγγράψει σωρεία φιλοσοφικών και άλλων βιβλίων.

Τον γνώρισα κάποτε απο κοντά στην Αμερική στα πλαίσια μιας επίσκεψής του εδώ, και μιας ανοιχτής συζήτησης προς ένα μικτό γενικά κοινό (φοιτητικό και μή). Μαζί του ήταν και ο κ. Παπαχελάς, διευθυντής νομίζω της Καθημερινής σήμερα, και μερικοί άλλοι. Η συζήτηση ήταν γενικής θεματολογίας. Το πάνελ δεχόταν ερωτήσεις απο το κοινό, και απαντούσε.

Στο τέλος της συζήτησης, μαζί με μια ομάδα φίλων, είχαμε μια σύντομη συζήτηση με τον κύριο Γιανναρά. Ηταν πολύ ευγενικός και πρόσχαρος. Ηθελα να μάθω γιατί στην αθρογραφία του καταφέρεται συνεχώς κατα της Δύσης, υπερασπίστηκα τον Αδαμάντιο Κοραή που ο κύριος Γιανναράς κατηγορεί για την εισαγωγή της Καθαρεύσας στην Ελλάδα, τον ρώτησα τι εννοεί με τον όρο “αναβίωση της Βυζαντινής αισθητικής” σαν μόνη ελληνική πολιτιστική αντιπρόταση, γιατί γράφει τόσο δύσκολα ελληνικά στα φιλοσοφικά του βιβλία. Οι απαντήσεις του ήταν άψογα δομημένες, σε υπέροχα ελληνικά, με ιστορικές και φιλοσοφικές αναφορές. Και ευγενικές.

Η συνάντηση έγινε σε εναν ιδιαίτερο χώρο, την Ελληνική Θεολογική Σχολή Βοστώνης, ένα μέρος άγνωστο στους περισότερους Ελληνες – (δεν έχω δεί ποτέ ούτε ένα άρθρο για αυτό, ένα μέρος που, θα ήθελα να παρουσιάσω σε κάποιο προσεχές πόστ). Ανέφερε ο κύριος Γιανναράς (στο ελληνοαμερικανικό κοινό), οτι στην Αμερική υπάρχει η εκκλησιαστική, παιδαγωγική και οικονομική υποδομή για ανάπτυξη ελληνικής ορθόδοξης παιδείας. Θεώρησα πως μάλλον κάνει λάθος. Τίποτα τέτοιο δεν υπάρχει. Η εικόνα εξαπατά. Μιλούσα με βιωματική πείρα. Εκείνος με τις εντυπώσεις του ορθόδοξου που ψάχνει κοιτίδες ανάπτυξης στο εξωτερικό. Προφανώς η ελληνική εκκλησία της Αμερικής έκανε καλή εντύπωση στον συμπαθή καθηγητή. Είχα τις αντιρρήσεις μου.

Μέσα απο την αθρογραφία του, ο κύριος Γιανναράς απλώνει μια δύσκολη και πολύπτυχη θεματολογία. Κριτικές για την πολιτιστική παρακμή της Ελλάδας. Για τον αμοραλισμό των τελευταίων 25 χρόνων. Για την έλλειψη πολιτικού λόγου στην ελλάδα. Για τις πολλαπλές πολιτικές και εθνικές ταπεινώσεις των τελευταίων χρόνων. Για την έλλειψη έργου της Ελληνικής Εκκλησίας. Για τον ηδονική αποχαύνωση της νεοελληνικής κοινωνίας. Γραμμένα σε όμορφα ελληνικά, ελληνικά της αρχοντιάς.

Εχω στην κατοχή μου μερικά βιβλία του. Μερικά είναι συλλογές επιφυλλίδων, αρθρων που κατα καιρούς έγραψε στις εφημερίδες. Το “Ρητό και Αρρητο”, ενα δύσκολο φιλοσοφικό βιβλίο, που μάλλον προυποθέτει φιλοσοφική παιδεία. Δεν το τελείωσα ποτέ. Το “Καταφύγιο Ιδεών”, ενα υπέροχο αυτοβιογραφικό βιβλίο, που με συγκόνισε. Μου αποκάλυψε το σχέδιο “Προτεσταντοποίησης” της ελληνικής κοινωνίας, κάτι που δεν είχα υποψιαστεί ποτέ. Βιβλίο όμορφο, βιβλίο προσωπικής εμπειρίας του καθηγητή, κατάθεση ψυχής.

Ανήκει λένε στο κίνημα των νεοορθοδόξων. Ενα κίνημα που αναμιγνύει τη θρησκεία και την πολιτική. Που περιέχει υπέρογκο εθνικισμό και βυζαντική νοσταλγία. Πολέμιος της Δύσης για την δημιουργία του ελληνικού κράτους πάνω σε δυτικές δομές.

Δεν συμφωνώ μαζί του σε πολλά. Αλλά με έλκει ο λόγος του. Οι "Επιφυλλίδες" είναι το πρώτο άρθρο που διαβάζω στην Κυριακάτική Καθημερινή. Πολέμιο, αισθησιακό κείμενο, με σαφή θέση στη διαγνωστική των προβλημάτων, αλλά όχι πάντα με σαφή αντιπρόταση.

Ενδιαφέρομαι για τη γνώμη σας.

--------------------------------------
Χρήστος Γιανναράς - Wikipedia
--------------------------------------

Συντρίψτε τους τρομοκράτες

Oκτακόσια με εννιακόσια άτομα είναι η ομάδα των τραμπούκων που διαλύει την Αθήνα, δήλωσε ο πρών υπουργός δημόσιας τάξης κ. Πολύδωρας. Και είναι γνωστοί στην αστυνομία. Είναι η ίδια ομάδα που καταστρέφει γήπεδα, μαγαζιά, πανεπιστήμια. Το υπουργείο δημόσιας τάξης τους γνωρίζει. Αυτά απο στόματος υπουργού, που όσα κι’ αν λέγονται περι της ευφυίας του, μόνον βλάκας δεν είναι. Δεν μπορεί να είναι βλάκας. Είναι υπουργός. Γραφικός ίσως, αλλά όχι βλάκας.

Αποτυχημένος υπουργός. Διότι ενώ ξέρει τους τρομοκράτες που διαλύουν την Ελλάδα, δεν τους έχει ακόμα συλλάβει. Δεν έχει κάν κάνει την παραμικρή προσπάθεια να τους εκθειάσει. Να μας πεί γιατί δεν έχει ακόμα φτιάξει ικανή δικογραφία που να οδηγεί στη σύλληψη και τιμωρία τους. Γιατί δεν υπάρχει ιστοσελίδα συλλογής πληροφοριών στην Ελλάδα, που να αναφέρεται σε εγκλήματα, βομβισμούς, και άλλα ποινικά αδικήματα του παρελθόντος. Οπως το FBI.

Θυμάστε τον κ. Γιαννόπουλο, υπερήφανο αντάρτη του ΕΛΑΣ; Πρώτος στα πανηγύρια και στους χορούς, πρώτος στο χαβαλέ, στα ανέκδοτα, στις εξυπνακίστικες ατάκες. Οχι, ούτε αυτός ήταν βλάκας. Γραφικός ναι, αλλά όχι βλάκας. Ηταν υπουργός. Οι υπουργοί δεν είναι βλάκες. Αποτυχημένος υπουργός. Προκάτοχος του κυρίου Χρυσοχοίδη. Οπως όλη η κυβέρνηση των σοσιαλιστών. Διορισμένος απο το ΠΑΣΟΚ για να κάνει χαβαλέ.

Ο μόνος άνθρωπος που έκανε κάτι για τη δημόσια ασφάλεια αυτής της χώρας, ήταν ο κύριος Μιχάλης Χρυσοχοίδης. Ανήκει σε ενα λαικιστικό κόμμα, που προσωπικά αντιπαθώ, αλλά είδα στο προσωπό του αγωνία, σοβαρότητα, προσπάθεια. Να συλληφθούν οι τρομοκράτες της 17Ν. Να μην διασυρθεί η χώρα διεθνώς, εν μέσω Ολυμπιακών Αγώνων. Και εγώ ο μετανάστης, ο ελληνας της διασποράς, το αμερικανάκι, να εύχομαι το ίδιο. Γιατί έστελνα αμερικανούς φίλους στην Ελλάδα, της οποίας την εικόνα είχα εσκεμμένα ανεβάσει,και ήθελα να περάσουν καλά, να δουν την ελληνική φιλοξενία, το φωτεινό ελληνικό τοπίο, τη γαλάζια θάλασσα.

Θυμάμαι μια συνέντευξη του κ. Χρυσοχοίδη. Οταν ανέλαβε υπουργός ζήτησε απο τους μανατζερς του υπουργείου του να του δώσουν το οργανόγραμμα της υπηρεσίας. Του είπαν πως τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε. Ρώτησε ποιό είναι το αντικείμενο εργασίας των ανθρώπων που στελεχώνουν την υπηρεσία που είναι υπεύθυνη για την ασφάλεια του έλληνα πολίτη. Του είπαν πως τέτοια καταγραφή δεν έχει ακόμα γίνει. Ζήτησε να μάθει ποιό είναι το παρών σύστημα συλλογής, καταγραφής και επεξεργασίας πληροφοριών. Του είπαν πως το παρών σύστημα θυμίζει μπακάλικο, δεν έχει ακόμα αυτοματοποιηθεί. Ρώτησε με ποιά μεθοδολογία η αστυνομία προσεγγίζει ενα έγκλημα, μια τρομοκρατική ενέργεια. Δεν υπήρχε μεθοδολογία. Απλά υπήρχαν αστυνόμοι-δημόσιοι υπάλληλοι. Ρώτησε αν υπάρχουν ειδικά εκπαιδευμένα γκρούπ για περιπτώσεις καταλήψεων, ομηρίας, τρομοκρατικών ενεργειών. Και βέβαια δεν υπήρχαν. Κώδικας συμπεριφοράς και δεοντολογίας; Σίγουρα θα αστιεύεστε.

Ρώτησε να μάθει ποιά είναι η παρούσα συνεγρασία με τις ξένες υπηρεσίες πληροφοριών της Ευρώπης και της Αμερικής. Καμμία, του απάντησαν. Τα τελευταία 26 χρόνια, κανένας έλληνας υπουργός δημόσιας τάξης δεν έχει ζητήσει τη συνεργασία αλλων υπηρεσιών. Κανείς δεν έφτιαξε ενα σχέδιο για το τί συστήματα πληροφορικής και εκπαίδευσης χρειάζεται η υπηρεσία. Δεν υπάρχουν πουθενά καταγραμμένοι στόχοι υπηρεσίας. Πουθενά σύστημα συλλογής επεξεργασίας και ανάλυσης δακτυλικών αποτυπωμάτων, πουθενά συσχετισμός και σύγκριση δεδομένων απο πολλαπλές βάσεις πληροφοριών. Και φυσικά η ανάρτηση ιστοσελίδων για συλλογή πληροφοριών απο το κόσμο, είναι αδιανόητη, καθότι κάτι τέτοιο στην Ελλάδα θεωρείται ρουφιανιά. Και με τί ασχολουνται όλοι αυτοί; ρώτησε ο υπουργός. Με τίποτα, ήρθε η σιωπηλή απάντηση.

Ο κύριος Χρυσοχοίδης έβαλε ενα σοβαρό πρόγραμμα σε εφαρμογή. Συστήματα πληροφοριών, οργανόγραμμα, σχέδια εκπαίδευσης, συνεργασία με τους ξένους. Ταξίδευσε μάλιστα και στη Γαλλία, οπου τον πληροφόρησαν πως δεν είχαν συναντήσει ποτέ έλληνα υπουργό δημόσιας τάξης. Δούλεψε σκληρά, και συνετά. Στη συνείδηση του ελληνικού λαού, απέκτησε σεβασμό. Ο χαβαλές τελείωσε.

Οταν δολοφονήθηκε ο Σαντερς στην Ελλάδα, η Αγγλία θύμωσε. Θύμωσε πολύ. Η Αγγλία ξέρετε είναι πολύ σοβαρή χώρα. Οργανωμένη. Και καθώς οι σοσιαλιστικοί χαβαλέδες βρέθηκαν σε ισχυρή πίεση λόγω Ολυμπιακών Αγώνων, άφησαν τους Εγγλέζους να μπούν στην Ελλάδα και να αλωνήσουν. Οι Αγγλοι έκαναν μερικές απλές σκέψεις που ο κύριος Γιαννόπουλος και οι προκάτοχοί του απέφευγαν να κάνουν. Πως στη μικρή κοινωνία της Ελλάδας, άν κατεβείς μια βόλτα στο καφενείο, τα μαθαίνεις όλα. Και αυτό έκαναν. Μάζεψαν παλιούς αντιεξουσιαστές, συνταξιούχους, και τους ρώτησαν τί ομάδες πέρασαν απο τα στέκια τους. Και εκείνοι τους είπαν τα πάντα. Να και τα ονόματα, νά και τα φυλλάδια που μοιράζονταν πριν είκοσι χρόνια.

Απαίτησαν οι Εγγλέζοι να συλλέξουν οι ίδιοι τα αποτυπώματα απο το χώρο εγκλήματος του Σαντερς. Απαίτησαν να αναρτηθεί φωτογραφία του Ξηρού στο ιντερνετ. Η ελληνική αστυνομία αντιστάθηκε. Η ρουφιανιά, ξέρετε...δεν γίνεται.. Οι Εγγλέζοι τους αγνόησαν. Προσβλητικά. Οργάνωσαν μέσω της κυρίας Σαντερς εκστρατεία υπέρ των θυμάτων, κάτι που δεν είχε γινει ποτέ μέχρι τοτε στην Ελλάδα. Οι σοσιαλιστικοί χαβαλέδες της ελληνικής κυβέρνησης ενέδωσαν λόγω διεθνούς πίεσης. Οταν άκουσαν οτι η Αμερική θα εγείρει πολιτικό θέμα για τους 80 ανεξιχνίαστους βομβισμούς αμερικανικών υπηρεσιών και εταιρειών στην Ελλάδα που έγιναν τα τελευταία 3 χρόνια, ανησύχησαν. Εκαναν λοιπόν στην άκρη.

Οι έλληνες πολίτες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των θυμάτων της 17Ν. Εγινε μάλιστα και διαδήλώση υπέρ των, αν δεν κάνω λάθος. Για πρώτη φορά. Η αξιοπρεπέστατη κυρία Σαντερς δεν κατηγόρησε ποτέ την Ελλάδα. Τηλεφωνήματα πολιτών οδήγησαν στις γιάφκες της Πάτμου και Δαμάρεως. Στο ξεκαθάρισμα της 17Ν. Συστήματα παρακολουθησης μπήκαν παντού. Οι σοσιαλιστές κυβερνητικοί εκπρόσωποι δεν έβγαλαν τσιμουδιά. Το βούλωσαν και έκατσαν στην άκρη. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες διεξάχθησαν με επιτυχία. Δέχτηκα και εγώ στην Αμερική χαρούμενους τους φίλους που είχα στείλει στην Ελλάδα. Ολο καλά λόγια.

Μετα τους ολυμπιακούς, ο κ. Σημίτης απεμάκρυνε τον κύριο Χρυσοχοίδη απο το υπουργείο δημόσιας τάξης. Είδε πως ήταν αγαπητός στον κόσμο, και έτσι τον έκανε «Λαλιώτη»! Πήρε εναν αξιο άνθρωπο απο εκεί που δούλευε αποτελεσματικά, και τον έκανε γραφειοκράτη.

Και νάμαστε στο σήμερα. Σήμερα κυβερνά η ΝΔ. Περάσαμε και το θέμα των υποκλοπών. Ο τότε υπουργός κύριος Βουλγαράκης έδωσε συνέντευξη 3 ωρών πάνω στο θέμα! Τριών ωρών! Δεν ήταν εδώ οι Εγγλέζοι να του πούν πως κάτι τέτοιο είναι στρατηγικά λάθος και σαφέστατα ηλίθιο. Τρείς ώρες συνέντευξη, κατηγορώντας τους Αμερικανούς. Ο κύριος Καραμανλής δεν τον καρατόμησε. Η συνέχεια του δημόσιου εξευτελισμού του κυρίου Βουλγαράκη ήρθε όταν έβαλαν βόμβα στο οικογενειακό του αυτοκίνητο. Ποιοί; Οι εννιακόσιοι που λέγαμε στη αρχή του κειμένου. Ο κύριος Βουλγαράκης, δυστυχώς, είναι ακόμα υπουργός.

Βιώνουμε σήμερα την πλήρη κατάρρευση της δημόσιας ασφάλειας στην Ελλάδα. Σε αργό ρυθμό. Τόσο αργό που πολλοί δεν την βλέπουμε. Τόσο αργό που δεν υπάρχει ακόμα κοινωνική αντίδραση, αξίωση ασφάλειας και δικαιοσύνης. Τόσο αργή που έχουμε ακόμα μείνει στο «διάλογο». Τη στιγμή που η λύση απαιτεί ωμή νομική και στρατιωτική επέμβαση, εμείς εθελοτυφλούμε. Ανακαλύψαμε τα Ζωνιανά και εκπλαγήκαμε που μερικοί άνθρωποι κρατούσαν όμηρο ένα ολόκληρο νησί. Είδαμε ραντεβού τραμπούκων για αιματηρές συγκρούσεις στη Παιανία, καταστροφές πανεπιστημίων, εργαστηρίων, καταλήψεις σχολείων απο ανήλικους, άφθονες καθημερινές ληστείες. Οι συλληφθέντες κάτοχοι ναρκωτικών και ληστές, συγγενικά πρόσωπα πολιτικών του Συνασπισμού, αποκρύπτονται απο τη γνώση του ελληνικού λαού. Οι μαφιόζοι των ΠΑΕ, αλωνίζουν. Οι προστασίες στα νυχτερινά κέντρα, το εμπόριο γυναικών, τα ναρκωτικά σε έξαρση. Οι «πέντε νταβατζήδες» που κυβερνούν την Ελλάδα, μάλλον έχουν αυξηθεί.

Και πίσω απο όλα αυτά, μια άβουλη κυβέρνηση. Που φοβάται μην τυχόν και χαρακτηριστεί δεξιά, γιατί φοβάται την Αλέκα. Ενας αβουλος πρωθυπουργός. Καθώς σιγά σιγά ο βουβός ελληνικός λαός αρχίζει να αντιλαμβάνεται το μέγεθος της απάτης εναντίον των συμφερόντων του, βλέπω εξελίξεις. Λογικό είναι. Αν η κυβέρνηση δεν τσακίσει τους εννιακόσιους τρομοκράτες εδώ και τώρα, αργα ή γρήγορα οι καπιταλιστικές δομές της ελληνικής κοινωνίας θα αντιδράσουν έντονα. Στην αρχή μεγάλο μέρος του πληθυσμού θα φύγει προς περιοχές πιό ιδιωτικές, αφήνοντας πίσω του διάφορα θλιβερά γκέτο.

Στη συνέχεια, αυτό το παραγωγικό, ευκατάστατο και σοβαρό μέρος της ελληνικής κοινωνίας, θα εισαγάγει βία στον προστατευτισμό του. Ενοπλοι σεκουριτάδες θα μπουν στη ζωή της καθημερινότητας. Η δημόσια παιδεία του δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου θα φτάσει τα αντίστοιχα αμερικανικά χαρακτηριστικά, με ανιχνευτές μετάλλων στα σχολεία, και αστυνομία στο προαύλιο. Ενοπλοι θα φυλάνε τράπεζες, ακόμα και γκαράζ αυτοκινήτων, όπως στη Βενεζουέλα. Με τον καιρό, η δημόσια παιδεία θα εγκαταλειφθεί εντελώς, και ιδιωτικοί σεκουριτάδες θα πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο. Οι κάτοικοι των πλουσίων περιοχών θα χρηματοδοτήσουν τη δική τους προστασία κλείνοντας σε πρόσβαση τις περιοχές τους. Δεν θα αργήσουν βέβαια και οι κάποιες απαγωγές αλά Κολομβία. Οι εννιακόσιοι τρομοκράτες, θα γίνουν χίλιοι, και οι χίλιοι δέκα χιλιάδες.

Πως τα ξέρω όλα αυτά; Εγιναν και αλλού. Υπάρχει βέβαια ακόμα καιρός να λυθούν όλα αυτά. Δεν ξέρω πόσος. Κρούω πάντως τον κώδωνα του κινδύνου...

------------------------------------------------------
Πείτε μου πως τα παραλέω. Πως έχω αποκοπεί απο την ελληνική πραγματικότητα. Πως είμαι ακραίος στην έκφραση και αντίληψή μου. Ειλικρινά θά χαρώ...

Συντρίψτε τους τρομοκράτες Ανδρέας Ανδριανόπουλος

------------------------------------------------------