Monday, December 29, 2008

Εν ονόματι τoυ Λαού

Κάποτε, λέει η Ιστορία, όταν ο μεγάλος Τσέ τέλειωσε με την Κούβα, έψαχνε για ένα νέο κατάλληλο μέρος, να μεταφυτεύσει την Επανάσταση. Μέσα του ήθελε την Αργεντινή, αλλά δεν μπορούσε. Σκέφτηκε λοιπόν την Αγκόλα (τελικά πήγε Βολιβία). Καθοδόν προς την Αφρική, σταμάτησε και στην Αίγυπτο, για να μιλήσει με τον πεπειραμένο στους εθνικισμούς πρόεδρο Νάσσερ. Εκείνος τον δέχτηκε. «Η Επανάσταση μπορεί να πετύχει στην Αγκόλα», του είπε ο Τσέ. «Οι συνθήκες έχουν ωριμάσει. Υπάρχει μεγάλη ανέχεια, καταπίεση. Το μόνο που χρειάζονται είναι οργάνωση. Εγώ θα τους οργανώσω». Ο Νάσσερ τον άκουσε προσεκτικά. Στο τέλος, τον κοίταξε και του είπε. «Να μην πάς. Δεν είναι δικός σου αγώνας. Θα είσαι ο μόνος άσπρος επικεφαλής μαύρων. Θα μοιάζεις με τον Ταρζάν».

-------------------------------------------------------
"Η χώρα πληρώνει καθυστέρηση αιώνων. Από την φεουδαρχία του Βυζαντίου και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας πέρασε απότομα στην σύγχρονη εποχή, ανέτοιμη, με εισαγόμενους θεσμούς και νόμους. Δεν απέκτησε ποτέ αστική τάξη, δεν έζησε την Αναγέννηση, την Μεταρρύθμιση, την Γαλλική Επανάσταση, δεν διαμόρφωσε κοινωνία πολιτών. Μαζί της φόρεσαν την περικεφαλαία της Συνέχειας (κατευθείαν απόγονοι των αρχαίων) τον ζουρλομανδύα της καθαρεύουσας (130 χρόνια γλωσσική σκλαβιά) και το κοστούμι του Ευρωπαίου. Όλα έγιναν βεβιασμένα και λίγο στη ζούλα – όπως η είσοδός μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και (ακόμα περισσότερο) στην ΟΝΕ."

Νίκος Δήμου

Saturday, December 27, 2008

Delft

Η βαριά καμπάνα της Nieuwe Kerk (Νέα Εκκλησία), ηχεί σε όλη την πόλη καθε ώρα. Κουρδισμένη απο πολλούς αιώνες. Τόπος θρησκευτικής ευλάβειας, και τάφος βασιλιάδων του House of Orange. Θεσπέσιο χειροποίητο αρχιτεκτονικό αριστούργημα του Μεσαίωνα, απο την εποχή που η Ευρώπη κοίτονταν βαθιά στους λοιμούς και τις αρρώστιες, προσπαθώντας απο τα σπάργανα της φτώχειας και του πολέμου, να υψώσει σιγά σιγά τη θαυμάσια ανθρωπιστική κραυγή του Διαφωτισμού.

Μια πόλη γεμάτη ανισόπεδους πλακόστρωτους δρόμους, στενά δρομάκια, και υγρά κανάλια. Η πόλη του Delft. Γεμάτη ποδήλατα, ζωηρά καφενεδάκια, παγκάκια για ερωτευμένους, και μια μυρωδιά αρχαίας μούχλας. Μια απόλυτα φωτογραφική φοιτητούπολη, με Πολυτεχνείο, τάφους ευγενών, στενα τούβλινα σπιτάκια με σοφίτες, μια ζωντανή παράδοση παραγωγής πορσελάνης και έναν δαίδαλο απο κανάλια. Η πόλη του Vermeer. Παράδεισος των ζωγράφων, και της αισθητικής σχολής των Κάτω Χωρών. Με θέματα απο τη ζωή της πόλης, την καθημερινότητα, αλλά και με μηνύματα ηθικής, αυτοσυγκράτησης και ευπρέπειας. Mια πόλη που δεν χορταίνω να επισκέπτομαι, χρόνια μετά τη φυγή μου.

To Delft μπήκε στον εικοστό πρώτο αιώνα, κρατώντας ατόφιο τον Μεσαιωνικό του χαρακτήρα. Το ιστορικό μέρος της πόλης, είναι ένα απέραντο μουσείο με σπίτια του μεσαίωνα, με εκκλησιές αιώνων, με μικρούς πύργους με αμπάρες και σκοτεινά κελλάρια. Σπιτια με κρύπτες στο υπόγειο, βουλιαγμένοι πλακόστρωτοι δρόμοι, ξύλα που τρίζουν. Τοίχοι με τόσες σκαλιστές λεπτομέρειες που καλύπτουν την πορεία μιας ολόκληρης χώρας, τη γέννησή της, τον αγώνα της με το νερό, το φοβερό της παγκόσμιο εμπόριο, τη θρησκευτική της συντηρητικότητα.

Ενας γερμανός σκηνοθέτης, το επέλεξε κάποτε για να γυρίσει μια ταινία του Κόμη Δράκουλα. Στην κεντρική πλατεία, απο τη βαριά κεντρική πόρτα του Δημαρχείου, νύχτα με ομίχλη, σε μια ατμόσφαιρα θλίψης και μεσαιωνισμού, ο πρωταγωνιστής Klaus Kinski, με ξυρισμένο κεφάλι και χλωμό μακιγιάζ, με έκφραση απόκοσμη και νεκρική, τυλιγμένος στη βαριά του μαύρη κάπα, τρύπωσε στη νεκροφόρα άμαξα με τα κουρασμένα άλογα. Η αισθητική του Μεσαιωνισμού, είναι ακόμα ζωντανή σε πολλές πόλεις της Ευρώπης. Το Delft είναι η πρωτεύουσά της.

Στην απεικονιση του πόστ, η Voldergracht. Ενα κοινωνικό, ζωντανό και φωτογραφικό μέρος της πόλης. Το γωνιακό μαγαζάκι με τις σημαίες, είναι ψαράδικο. Ψητές ρέγκες και μυρωδιά λαδιού. Και αντίκρυ του, στο γωνιακό κτίριο με τα άσπρα παράθυρα, στο ισόγειο, το καφενεδάκι της συνάντησης των φίλων της νιότης. Με πίνακες ντόπιων ζωγράφων, δυνατό καφέ για τους αργόσχολους συζητητές της Κυριακής, και κλασσική μουσική για υπόκρουση. Ενα κύτταρο ζωής και ανοιχτής σκέψης. Απο τις μέρες εκείνες της ευρωπαικής εμπειρίας, έμεινε μέσα μου βαθια, η μελαγχολία του Μεσαιωνισμού. Σε αντίθεση με την άλλη αισθητική της μεσογειακής πατρίδας. Εκείνη του Ηλιου και του Φωτός.

Επιζητώ συχνά την απομόνωση σε μέρη με διάφορες διαστάσεις. Στη φωτεινή πατρίδα, στις μεσαιωνικές Κάτω Χώρες, στον απλούστερο και πρακτικό Νέο Κόσμο. Επιζητώ την έξαλλη και ζωντανή κοινωνικότητα της Μεσογείου, με τα φωτεινά τοπία και τη γαλάζια θάλασσα. Επιζητώ όμως και τη μελαγχολικότητα του Μεσαιωνισμού, τα γκρίζα του χρώματα και το βαρύ του ύφος. Και ανάλογα με τον τόπο, νοιώθω να μ’ αγγίζουν άλλες μουσικές, άλλες σκέψεις, άλλες ανάγκες. Είναι ο τρόπος που το περιβάλλον επιδρά πάνω μας και μας εμπνέει. Το Delft είναι μιά δικιά μου πόλη. Της ανήκω και μου ανήκει. Οπως και η Ελλάδα, όπως και ο Νέος Κόσμος. Οπως και άλλα μικρά μέρη με τις δικές τους ιδιαιτερότητες και αισθητικές. Με τη δικιά τους μουσική, αρχιτεκτονική και μυρωδιά. Οπως ο κόσμος όλος.

Wednesday, December 24, 2008

Way to Paradise

Μισό μέτρο χιόνι και κρύο πολικό, τα φετινά Χριστούγεννα. Βουίζει ο αέρας στα παράθυρα, αγριεύει η Γή της Νέας Αγγλίας. Στην αγριεμένη ατμόσφαιρα, με τον παγωμένο αέρα του Ατλαντικού να θερίζει τις γειτονιές, με τα ξεφλουδισμένα δέντρα να λυγίζουν, απάγιο ψάχνει ο ανθρώπινος νούς σε κάτι θετικό. Την ομορφιά της Τέχνης.

Το καλύτερο φετινό μου δώρο, ενα βιβλίο στα ισπανικά, El Paraíso en la otra esquina, του υπέροχου Mario Vargas Llosa. Δύο ζωές που δεν συναντήθηκαν ποτέ, ενα διπλο πορτραίτο, μιας γυναίκας και ενός άντρα. Της Flora Tristan, μιας γαλλίδας αγωνίστριας, και του Paul Gauguin, ενός φτωχού ζωγράφου. Γραμμένο με παράλληλους διαλόγους, βουτηγμένο στα χρώματα της Γαλλίας του περασμένου αιώνα, τον μυστηριώδη κόσμο του Περού, και τις μυρωδιές και φώτα της εξωτικής Πολυνησίας.

Και ένα περίεργο συναίσθημα. Πως ο κύριος Llosa με γνωρίζει νοητά. Γράφει κατα παραγγελία, αποκλειστικά θαρρώ για μένα. Για θέματα που με ενδιαφέρουν άμεσα, για ανθρώπους που και ο ίδιος θα επέλεγα να γράψω ένα βιβλίο, για αισθητικές που ξεχωρίζω μέσα απο χιλιάδες άλλες, γιά τόπους, για χρόνους και για θέματα που με αφορούν. Τον ευχαριστώ πολύ.

---------------------------
Πίνακας του Paul Gauguin
Deux tahitiennes

---------------------------

Saturday, December 20, 2008

Αλλη μια χρονιά...

"Να στηρίξουν τις κινητοποιήσεις των μαθητών ζητά η ΟΛΜΕ από τους καθηγητές..."
Ελλάδα 2007

"Στο μεταξύ, οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια αυξάνονται (χθες κατά τους φοιτητές οι κατειλημμένες σχολές σε όλη τη χώρα ήταν 123 και σήμερα γίνονται συνελεύσεις και σε άλλα ιδρύματα), ενώ σταθερές παραμένουν οι καταλήψεις και αποχές στα σχολεία, αλλά καθώς είναι πρακτικά αδύνατον να καταμετρηθούν το υπουργείο Παιδείας..."
Ελλάδα 2008

"Πανεπιστημιακοί, ΟΛΜΕ και δάσκαλοι δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους, σε συντονισμό με τους μαθητές και τους φοιτητές, για να ανατραπεί - όπως τονίζουν - η πολιτική της βίας. Τη Δευτέρα θα συνεδριάσουν για να καθορίσουν τη στάση τους....Παράλληλα, ανανεώνουν το ραντεβού τους για τις 9 Ιανουαρίου, με νέα πανεκπαιδευτική κινητοποίηση και συλλαλητήριο..."
Οι ακαδημαικοί μας

"Υπεράσπιση και διεύρυνση του δημόσιου δωρεάν και κοινωνικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης και της έρευνας….Η ιδιωτική εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες και τα φαινόμενα παραπαιδείας αποτελούν παθογένεια του εκπαιδευτικού συστήματος, η οποία οφείλει σταδιακά να γίνει περιττή…"
Aπο τα 6 σημεία του κ. Τσίπρα

Φίλοι Bloggers,
Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά

--------------------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
Somewhere in the world

--------------------------------------

Tuesday, December 16, 2008

O μελωδός της θλίψης

Aς αφήσουμε τον μεγάλο μουσουργό, τον μελωδό της θλίψης, να μας χαρίσει λίγη αγάπη και ποίηση, αντίδοτο ομορφιάς και φυλαχτό ιερό στους δύσκολους και άτεχνους καιρούς μας.



---------------------------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
Piazza Navona, Rome

---------------------------------------------

Thursday, December 11, 2008

Το Τερατούργημα

Τα ελληνικά πανεπιστήμια χρησιμοποιήθηκαν και πάλι για τρομοκρατικές επιχειρήσεις. Το συλλογικό αίτημα της πλειοψηφίας, να διατηρηθεί το Ασυλο για την διακίνηση των ελευθέρων ιδεών του τραμπουκισμού, δικαιώθηκε. Οχι οτι οι καταληψίες τα σεβάστηκαν. Αφού διέλυσαν εργαστήρια και έσπασαν ότι υπήρχε όρθιο, αφού αλλού χρηματίστηκαν για να μην καταστρέψουν, συνέχισαν ηδονικά τους εμπρησμούς άλλων κτιρίων. Ο πνευματικός κόσμος της χώρας, η ακαδημαική μας κοινότητα, απείχε απο όλες τις εκδηλώσεις. Οι λαλίστατοι ακαδημαικοί μας δάσκαλοι, τα ελληνικά PhDs, δεν έχουν γνώμη. Ούτε και οι καλλιτέχνες μας, που πρωτοστατούν σε θέματα διαμαρτυρίας και συναυλίες υπέρ του Κουρδικού, Παλαιστινιακού και Θιβετιανού λαού (με λεφτά του υπουργείου πολιτισμού).

Οι απανταχού της Ελλάδας διευθυντές σχολείων, σε μια έκρηξη δήθεν δημοκρατικής υπευθυνότητας, και κοινωνικής ευθιξίας, προέτρεψαν τους μαθητές των σχολείων να κατεβούν στις διαδηλώσεις. Το ίδιο μαθαίνω, έκανε και ο δημοφιλής κωμικός κ. Λαζόπουλος. Απεργίες που θα μπορούσαν να αναβληθούν, προχώρησαν για να εντείνουν τα πνεύματα. Το διεθνές αεροδρόμιο της χώρας έκλεισε. Θα μπορούσαν βέβαια να ήταν λίγο πιο συγκρατημένοι, να μην ρίξουν λάδι στη φωτιά. Αλλα συνειδητά, δεν το έπραξαν.

Η αντίσταση κατά των τραμπούκων που καταστρέφουν την Ελλάδα είναι ανύπαρκτη. Η γνωστοί επαγγελματίες της Αριστεράς και Δεξιάς, εμφανίστηκαν στα τηλεοπτικά παράθυρα αλλά όχι στους δρόμους. Στην επαρχία, άρχισε ανενόχλητα και ο τραμπουκοτουρισμός. Τουρίστες τρομοκράτες για κάθε επαρχιακή πόλη. Κανένας δήμαρχος δεν κάλεσε τον κόσμο να αντισταθεί στο απίθανο πλιάτσικο της περιουσίας του (εκτός απο τους πολίτες της Πάτρας). Ο Ζορρό της Θεσσαλονίκης δεν επικοινώνησε ακόμα με το «λαό του». Θα ετοίμαζε φαίνεται τον πόλεμο με τα Σκόπια, πού να βρεί χρόνο για τις μάχες της Θεσσαλονίκης. Ισως να μην είχε και στολή για την περίσταση. Να κατεβεί φουστανελάς, αντάρτης, Τσέ; Να ντυθεί Καζαντζίδης;

Συλλογικό φαίνεται να είναι και το αίτημα μεγάλης κοινωνικής μερίδας, να καταργηθεί και η Αστυνομία. Μερικοί ζήτησαν να καταργηθούν τα ΜΑΤ. Η Ελληνική Δημοκρατία δεν χρειάζεται εξουσιαστικούς θεσμούς. Τι να το κάνεις ένα σύστημα με Βουλή, Αστυνομία, Σύνταγμα, Νόμους; Τι χρειαζόμαστε οικονομικό σύστημα τώρα που πέθανε ο Αλέξης; Τι να τα κάνουμε τα μαγαζιά, τις επιχειρήσεις; Το λίκνο του Καπιταλισμού πρέπει να χτυπηθεί στη βάση του. Στην Πανεπιστημίου, στη Πατησίων, στους εμπορικούς μας δρόμους.

Ο «Ελεύθερος Τύπος» σε μια στιγμή δημοσιογραφικού παροξυσμού και διαφώτισης, μας πληροφόρησε πως κάποιος αστυνομικός πυροβόλησε στον αέρα κατα τη διάρκεια διαδηλώσεων. Πολύ δυνατή πληροφορία. Ενωτική. Ενας άλλος δημοσιογραφικός κολοσσός, η «Ζούγκλα», έτρεξε να πάρει συνέντευξη απο τον περίφημο δημοκράτη Χριστόδουλο Ξηρό. Ο οποίος μας πληροφόρησε πως αν ήταν έξω, θα βρισκόταν τώρα στα λαικά χαρακώματα των μαγαζιών της Πανεπιστημίου. Μαζί με το λαό του.

Μερικά απο τα υποσυνείδητα μηνύματα της στιγμής :
(1) Η αστυνομία δεν είναι μέρος του λαού, είναι άλλη κοινωνική τάξη. Είναι «μπάτσοι». Ο αστυνόμος που σκοτωσε τον Αλέξη, εκπροσωπεί αυτήν την κοινωνική τάξη. Είναι εχθρός του λαού. Επομένως η αστυνομία, ΟΛΗ η Αστυνομία, είναι εχθρός του λαού. Τα τυχόν θύματά της δεν μετράνε.. Δεν φτάνει να τιμωρηθεί ο ένοχος. Η κοινωνία μπορεί να ζήσει και χωρίς την Αστυνομία.

(2) Οι μαγαζάτορες, είναι επίσης μια ξεχωριστή κοινωνική τάξη, δεν είναι λαός. Είναι προνομιούχοι. Είναι Κεφάλαιο. Το τί θα χάσουν δεν έχει σημασία, δεν επηρρεάζει κανέναν. Η περιουσία σαν έννοια, είναι ενας άχρηστος οικονομικός όρος. Ο λαός, η μόνη αγνή κοινωνική τάξη που αξίζει να υπάρχει, δεν πρέπει να έχει καμμία σχέση με τους μαγαζάτορες.

(3) Τα πανεπιστήμια δεν είναι σχολεία γνώσης. Είναι μέρη κοινωνικού αγώνα. Υπάρχουν μόνον για πολιτικές αντιπαραθέσεις και κατασκευή πολιτικά συνειδητοποιημένων πολιτών, που θα παλέψουν κατά του συστήματος παραγωγής, του Καπιταλιστικού συστήματος. Ο εξοπλισμός τους, η Τεχνολογία τους, είναι αποδεκτώς καταστρέψιμη. Αποτελεί μέρος του αγώνα κατά της εκμετάλλευσης.

Δεν πείθομαι. Ποτέ η συλλογική συνείδηση της κοινωνίας μας δεν ήταν με τη μεριά των θυμάτων. Τέτοια συνείδηση δεν έχει ακόμα δημιουργηθεί. Μια κοινωνία που χάνει χιλιάδες σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα και δεν διαμαρτύρεται, μια κοινωνία που τιμωρεί τη μετακίνηση του ανάπηρου, μιά κοινωνία που καλλιέργησε ιδεολογικά την συμπάθεια για τα τρομοκρατικά χτυπήματα της 17Ν χωρίς να κάνει ούτε μια σιωπηλή διαδήλωση για τα θύματά της (μέχρι που ήρθε η κ. Σαντερς, που ήταν ξένη), μια κοινωνία που συμφωνεί να καταστρέφονται τα σχολεία της, που κλείνει τους εθνικούς της δρόμους και δεν μπορούν να πάνε οι άρρωστοι στα νοσοκομεία, μια κοινωνία που κλείνει τα φώτα στον πληθυσμό της και εγκλωβίζει γέρους στα ασανσέρ, μια κοινωνία που δείχνει επιλεκτική αγανάκτηση για τον θάνατο του Αλέξη αλλα όχι για τα θύματα της 17Ν, μια κοινωνία που καλλιεργεί τη συμπάθεια για τις καταστροφές της περιουσίας των Ελληνων, δεν μπορεί να είναι μια ευαίσθητη κοινωνία. Γιατί αν ήταν, θα εξωτερίκευε την αγάπη της σε όλα τα παραπάνω. Θυμωμένη ναι, είναι, λόγω κρίσης, φτώχειας, σκανδάλων, αμάθειας και ανέχειας. Αλλά κοινωνικά ευαισθητη οχι. Αντιθέτως, είναι μια αναίσθητη κοινωνία που δεν πείθει. Και που υποκρινεται πολύ.

Η αναισθησία της ελληνικής κοινωνίας, καλλιεργήθηκε απο ψηλά, και οπως όλες οι ιδεολογίες, χρειάστηκε μια γενιά για να στερειώσει στο συλλογικό υποσυνείδητο μιας μεγάλης μεριδας του πληθυσμού. Το ιδεολογικό και θεωρητικό πλαίσιο της υποταγής της ελληνικής κοινωνίας σε κομματικές δυναμικές και φόρμουλες, εκπονήθηκε απο τον Αντρέα Παπανδρέου, και ολοκληρώθηκε επι της Δεξιάς του κ. Καραμανλή. Ο οποίος χρησιμοποίησε το σάπιο λαικίστικο κοινωνικό υποσυνείδητο που είχε για χρόνια καλλιεργηθεί, και την ΠΑΣΟΚική δομή του κράτους, για να πλουτίσει τη διεφθαρμένη παρέα του.

Ο Αντρέας Παπανδρέου δεν ήθελε βέβαια να καταστρέψει την πατρίδα του (ήταν έλληνας της Αμερικής, είμαι σίγουρος πως την αγαπούσε). Ηθελε απλά να δημιουργήσει ένα απόλυτα μονοπωλιακό Κόμμα εξουσίας, εκμεταλλευόμενος τις συναισθηματικές δομές του Ελληνα. Κατέστρεψε όμως καθε έννοια αξιοκρατίας, ιεραρχίας και υπευθυνότητας. Και με τα χρόνια, δημιούργησε το τερατουργημα του λαικισμού. Ο επερχόμενος κ. Καραμανλής, διατήρησε και εξέθρεψε το τερατούργημα. Οι αποφάσεις του ήταν συναισθηματικές. Δημιούργησε μια αυλή διεφθαρμένων κωλλητών και απέτυχε.

Δεν είναι βέβαια όλος ο ελληνικός λαός συνυπεύθυνος. Ούτε αγόρασαν όλοι οι έλληνες την ιδεολογική αποβλάκωση του λαικισμού. Πολλοί αντιστάθηκαν, διαμαρτυρήθηκαν. Την αγόρασαν όμως πολλοί άλλοι.

Σήμερα, το τερατούργημα εκδικείται. Αυτοί που πράγματι τιμούν τον Αλέξη, το έχουν κάνει ήδη, σιωπηλά. Αυτοί που απαγοητεύτηκαν απο τον κ. Καραμανλή, το λένε ανοιχτά και τίμια. Γνωρίζουν πως δεν ζούμε σε χούντα, και την κυβέρνηση μπορούμε να την αλλάξουμε. Είναι εκείνοι που θλίβονται για την ιδεολογική κατάρρευση της χώρας μας. Οι άλλοι, οι κουκουλοφόροι όπως λένε, δεν νοιάζονται για κανέναν. Ούτε για καλύτερη δημοκρατία, ούτε για περισσότερη δικαιοσύνη. Ούτε βέβαια για τον Αλέξη. Καταστρέφουν ολοσχερώς ό,τι βρίσκουν γύρω τους, απο σύμβολα και επιχειρήσεις μέχρι σχολεία και αγάλματα.

Και ο λαός κοιτάζει ανίκανος να αντισταθεί, γιατί ιδεολογικά δεν καταννοεί πως η περιουσία και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου. Δεν το έχει μάθει. Τους αφήνει να λεηλατούν, να ατιμάζουν, να τρομοκρατούν. Και δεν τους χαρακτηρίζει τρομοκράτες, γιατί ιδεολογικά δεν μπορεί. Το Τερατούργημα έχει πιά γεννήσει και άλλα μικρότερα τερατάκια στο σαπισμένο του μυαλό. Βαφτίζει Κίνημα και Επανάσταση το πλιάτσικο του μαγαζιού του γείτονα. Αλλος οραματίζεται τον έμφύλιο που χάθηκε, άλλος ενα νέο Πολυτεχνείο, άλλος απλά γουστάρει φωτιά, χαβαλέ και θάνατο. Και ο κ. Καραμανλής, στην τρίτη μέρα της λαίλαπας, ως νέος Νέρων, χάσκει στην αυλή του την καταστροφή της αξιοπρέπειας ενός ολόκληρου λαού.

-------------------------------------------------------------------------------
Δεν θέλω να σας κουράσω. Θα επιθυμούσα να συνέχιζα με λογοτεχνίζοντα κείμενα αντί για τις άκρατες πολιτικολογίες στις οποίες έχω λανθάσμένα διολισθήσει τελευταία. Αλλά, το μπλόγγιν έχει τις δικές του δυναμικές, το δικό του δρόμο. Με απορρόφησαν και μένα, τον ξενητεμένο μετανάστη, τον ελληνα του πάγκου, τα γεγονότα της πατρίδας, που πάντα αγαπούσα και που τώρα βλέπω να λεηλατείται. Σ’αυτό το πόστ, δεν έχω να σας προσφέρω λύση. Εκφράζω φυσικά την προσωπική μου γνώμη.Και παρακολουθώ σε απ’ ευθείας μετάδοση, τον τραμπουκισμό, που πολλοί θέλουν να μου πασάρουν για επανάσταση.

Tuesday, December 9, 2008

Η τρομοκρατική Επανίδρυση του Κράτους

Γνωρίζουμε απο την Ιστορία, οτι οι αυθόρμητες λαικές εξεγέρσεις για πράγματα που συνήθως είναι δίκαια, καταλήγουν συχνά σε οδομαχίες περίεργων ομάδων με το εκάστοτε σύστημα, και σε απίθανες βιαιοπραγίες κατά των πολιτών. Προβοκάτορες πάσης φύσεως και ιδεολογίας, διεισδύουν στις ήρεμες λαικές διαδηλώσεις, και μετατρέπουν το τοπίο σε πεδίο μάχης. Ενα λαμπρό παράδειγμα, αποτελούν τα επεισόδια του 1992 στο Λος Αντζελες, όπου οι αυθόρμητες διαδηλώσεις για την αθώωση τεσσάρων αστυνομικών που βιντεοσκοπήθηκαν να χτυπούν για προσωπική τους τέρψη έναν πολίτη, κατέληξαν σε ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον Ασιατών μεταναστών. Για τον έλεγχο της κατάστασης, ο στρατός κατέβηκε στο δρόμο. Οι ταραχές κράτησαν μερικές μέρες. Ο τελικός απολογισμός - 3,600 φωτιές, 1.100 κατεστραμμένα κτίρια, 10.000 συλλήψεις, 53 νεκροί και 2.000 τραυματίες. Ο στρατός κατέβηκε στο δρόμο και κήρυξε την πόλη σε κατάσταστη εκτάκτου ανάγκης.

Στις περίεργες εποχές που ζούμε, και καθώς η πατρίδα μας Βενεζουελοποιείται, ήρθε νομίζω η ώρα να συζητήσουμε και το αναφαίρετο δικαίωμα των ελλήνων πολιτών να υπερασπισθούν την περιουσία τους, την ασφάλεια των παιδιών τους, και τη σωματική τους ακεραιότητα. Ειδικά στην Ελλάδα, που ο στρατός μάλλον δεν θα κατέβει στο δρόμο, που τα θύματα των τρομοκρατικών ενεργειών της 17Ν δεν είχαν καμμία ιδιαίτερη λαική υποστηριξη, που η κυβέρνηση δεν έχει κάν μελετήσει σενάρια καταστολής περιπτώσεων ανοικτού ανταρτοπόλεμου, και που τα πανεπιστήμια είναι νόμιμα προπύργια τρομοκρατικής ασυλίας. Εκτός απο την εξωτική Αμερική που έχει εμπεδώσει το δικαίωμα της περιουσιας και της άμυνας στο Σύνταγμά της, ήδη και η γειτονική μας Ιταλία, έχει κάνει το πρώτο βήμα.

Για το πλιάτσικο της περιουσίας του ελληνικού λαού, την εσκεμμένη αποφυγή εξυγιάνσης της Ελληνικής Αστυνομίας, για την τρομοκρατία που του επιβάλουν οι γνωστοί κουκουλοφόροι (στο όνομα πάντα της δίκαιης διαμαρτυρίας για την εν ψυχρώ δολοφονία ενός παιδιού απο άλλους τραμπούκους), και για την ανικανότητα της κυβέρνησης να προστατεύσει τους πολίτες τους οποίους εκπροσωπεί, υπεύθυνος είναι ο κύριος Καραμανλής. Η παραίτησή του απο τη διακυβέρνηση της χώρας είναι αυτονόητη.

Monday, December 8, 2008

Κοιτώντας τον καθρέφτη

Tην προσωπική μου γνώμη για τους εν Ελλάδι τρομοκράτες (και ουχί νεανίσκους αναρχικούς), την ανικανότητα της ελληνικής πολιτείας να εκσυγχρονίσει την Αστυνομία και τις υπηρεσίες πληροφοριών, και την υπέρμετρη προστατευτικότητα των προσωπικών στοιχείων, την είχα εκφράσει πριν κάμποσους μήνες σε κάποιο παλαιότερο πόστ μου (εδώ). Την σιωπηλή μου αγανάκτηση για τη δολοφονία του νεαρού Αλέξη, την κατάχρηση εξουσίας των αστυνομικών, και την έκρηξη της δικαιολογημένης οργής, την καταννοώ απόλυτα, και την υποστηρίζω. Θα δεχόμουν την έκρηξη διαδηλώσεων, συμβολικές καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων, προσκλήσεις για συνεντεύξεις Τύπου προς ντόπιους και ξένους ανταποκριτές, πορείες για γνωστοποίηση του θέματος προς ξένες Πρεσβείες. Αντί τούτου, κάψαμε το ίδιο μας το σπίτι.

Η κυβέρνηση έχει βεβαίως αποτύχει σε όλα, και ειδικά στην επανίδρυση του Κράτους. Για τη σωρεία σκανδάλων, το Βατοσκάνδαλο, τις μίζες, και τα Βουλγαράκικα, δεν υπάρχει αμφιβολία. Η έκρηξη της βίας, είναι όπως θεωρώ, το νέο λογικό στάδιο της παρακμής μας, και έτσι θα κλιμακωθεί. Και μέσα απο αυτό το πρίσμα θεώρησης, μια και το ζητούμενο είναι ο έλεγχος και περιορισμός του γενικού τραμπουκισμού, ας μου επιτραπεί η αποφυγή και υπερεκδήλωση της συναισθηματικότητας της στιγμής, που απαιτεί κάψιμο καταστημάτων πληροφορικής, μπουτίκ ρούχων και καταστροφή Τραπεζών, περιπτέρων και λαχανοπωλείων.

Καθώς αρχίζει και στην ελλάδα η μόδα των απαγωγών, που δυστυχώς επαληθεύεται, εστω και τώρα, θα πρέπει το επίσημο Κράτος να αναλάβει τον εκσυγχρονισμό της αστυνομίας, με τη βοήθεια ειδικών που γνωρίζουν το θέμα. Ας φέρουν εκπαιδευτές απο το Σικάγο και τη Νεα Υόρκη. Το Σώμα της Αστυνομίας δεν νομίζω να υπερβαίνει τις 100 χιλιάδες. Θα μπορούσε να επανιδρυθεί μέσα σε δύο χρόνια. Θα απαιτούσε νέα συστήματα συλλογής, αξιολόγησης και καταγραφής πληροφοριών, σεμινάρια για πρακτικά θέματα (πως γίνεται μια σύλληψη, χειρισμός μιας κρίσης, εκπαίδευση ειδικών ομάδων,), εγκατάσταση κάμερας βίντεο σε κάθε αστυνομικό αυτοκίνητο, εγκατάσταση συστήματος πληροφορικής που να συνδέει τα περιπολικά με όλες τις βάσεις δεδομένων των υπηρεσιών της χώρας, αξιολόγηση αστυνομικών βάσει σαφέστατων και μετρήσιμων κριτηρίων. Θα χάναμε στην εκπαίδευση και ενα ποσοστό αστυνομικών που θα έπρεπε να αλλάξουν δουλειά λόγω ανικανότητας, αλλά η κατάσταση θα βελτιωνόταν.

Θα απαιτούσε όμως και μερικά άλλα πράγματα που οι Ελληνες θα πρέπει να δεχτούν. Ιστοσελίδες με ανάρτηση προσωπικών δεδομένων, ιστορικά αστυνομικών υπο επιτήρηση και λοιπές καταδίκες στη πλάτη (που υπάρχει σωρεία), ανάρτηση προφίλ των πολλαπλώς συλληφθέντων εμπρηστών και ταραχοποιών, δεδομένα καταδικασθέντων για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων και πού κατοικούν, πληροφορίες για καταζητούμενους, και τη δυνατότητα να στέλνουν οι πολίτες ανώνυμα tips στις υπηρεσίες πληροφοριών της χώρας. Ολα στο διαδίκτυο. Αν αυτά αποτελούν λιγότερη Δημοκρατία, τότε ας παραμείνουμε στις παραδοσιακές καταλήψεις και λιθοβολισμό υπουργείων και αστυνομικών τμημάτων απο μαθητές του γυμνασίου, και τα γραφικά πλιάτσικα σουπερμάρκετ μπροστά στις κάμερες του BBC.

Saturday, December 6, 2008

Το αίτημα της Αξιοπρέπειας

What defines this historically new era?

The fact that the world is now politically awakened is a totally new reality. It means that we're dealing with a humanity worldwide that is politically activated and interactive, responding to stimuli from all sorts of places, imitating each other's upheavals or revolutions, watching the U.S. on television and both admiring and resenting it. As a consequence, traditional power, which was often applied to politically passive societies, is no longer omnipotent. On top of that, for the first time there are global challenges that transcend national traditional state boundaries and don't fit into traditional interstate politics. I have in mind of course climate, environment, ecology, plus such things as the quest for human dignity derived from a rejection of injustice and inequality in the human condition.

Zbigniew Brzezinski


Ο πόλεμος κατα της τρομοκρατίας θα είναι το κύριο χαρακτηριστικό του νέου αιώνα, δήλωσε σε πάμπολλες περιπτώσεις ο απερχόμενος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών George W. Και χώρισε κατόπιν τον κόσμο σε καλούς και κακούς, σε κείνους που καταλαβαίνουν και ακολουθούν, και στους άλλους, που εφόσον δεν ακολουθούν την υπερδύναμη, είναι εξ ορισμού εναντίον της. Εναντίον των αξιών της, του τρόπου ζωής της, της δικής της θεώρησης του κόσμου. Η ιδεολογία γνωστοποιήθηκε στον κόσμο και επίσημα. Αρχισαν κατόπιν, οι δύο πόλεμοι του Αφγανιστάν και Ιράκ.

Είναι ίσως νωρίς να διακρίνουμε τα κύρια χαρακτηριστικά του αιώνα που διανύουμε, πολύ νωρίς να διαγνώσουμε τα μεγάλα γεγονότα που θα σημαδέψουν τις επόμενες γενιές. Σίγουρα, η Ιστορία δεν προβλέπεται. Καμμία υπηρεσία πληροφοριών δεν διέγνωσε την πτώση του Κομμουνισμού. Οταν το Τοίχος έπεσε, απο τα παθιασμένα πλήθη, κανένας αναλυτής δεν μίλησε, ούτε και τότε, για την πλήρη κατάρρευση ενός κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Κανείς δεν μίλησε για κάποιο λαικό κίνημα, και τί ακριβώς αντιπροσώπευε. Τι ήθελαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;

Καμμία κυβέρνηση δεν διέγνωσε επίσης σωστά την άνοδο των φανατικών ισλαμιστών. Η προσοχή επικεντρώθηκε απο την αρχή στις στρατιωτικές πράξεις των κορυφαίων φανατικών, και το μίσος των λίγων. Κανείς δεν έδωσε ,γιατί δεν ήθελε, σημασία στις διαστάσεις ενός κινήματος που ξεκινούσε απο τη λαική βάση, και σταδιακά κάλυπτε τον μουσουλμανικό κόσμο. Τι ήθελαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;

Κανείς δεν έδωσε σημασία στον Hugo Chavez. Τα επίσημα συστήματα τον χαρακτήρισαν αμέσως ως γραφικό δικτάτορα, έναν περιθωριακό γραφικό δικτατορίσκο, που εξέγειρε τα πλήθη, που μισεί τη δημοκρατία, που θέλει να καταλύσει τον κόσμο. Κανείς δεν διέγνωσε το κίνημα που δημιούργήθηκε στη λαική βάση, αυτό που σήμερα ενώνει για πρώτη φορά, μεγάλο μέρος του λαού της Λατινικής Αμερικής. Τι ήθελαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;

Ποιό λοιπόν, θα είναι το κύριο χαρακτηριστικό του αιώνα που ακολουθεί; Ο πόλεμος κατα της Τρομοκρατίας; Κάποια διαμάχη μεταξύ Καπιταλισμού – Σοσιαλισμού; Τί θα καθορίσει ως επι το πλείστον τις λαικές απαιτήσεις ανα τόν κόσμο; Ενα καλύτερο Τραπεζικό σύστημα; Η δυνατότητα της άκρατης κατανάλωσης, ο περισσότερος πλούτος; Τι επιθυμεί ο κόσμος;

Τίποτα απ΄όλα αυτά, τολμώ να θεωρήσω. Το κοινό στοιχείο της λαικής απαίτησης ανα τον κόσμο, απο τη Τριτοκοσμική Ζιμπάμπουε και την Αιτή, μέχρι την πλούσια Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, απο τα νεοιδρυθέντα κράτη που ξέφυγαν απο την Αποικιοκρατία, απο τη Μέση Ανατολή, μέχρι τα Βαλκάνια, την Ταυλάνδη και την Κίνα, είναι ένα και μόνον. Το αίτημα της Αξιοπρέπειας. Οχι κάποιο συγκεκριμένο οικονομικό σύστημα, κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία. Οχι η δυνατότητα να γίνει κάποιος πλούσιος. Απλά η δυνατότητα να υπάρξει κάποιος, μέσα στα όρια της οντότητας που έχει γεννηθεί (Κράτος, Κοινωνία), με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Χωρίς να έχει έναν δικτάτορα να τον καταπιέζει, την αστυνομία να τον κυνηγάει για το παραμικρό, αυθαίρετα και δυναστικά. Χωρίς το σύστημα να περιορίζει την ελευθερία της έκφρασης, να φυλακίζει δημοσιογράφους, να σκοτώνει καλλιτέχνες. Η δυνατότητα να υπάρξει αξιοπρεπώς, με κάποια πνευματική και οικονομική δύναμη, έστω μικρή, που του δίνει συμμετοχή στον Κόσμο και κάποιο μερτικό στην Υγεία, Παιδεία και Ελευθερία Λόγου. Μια αξιοπρεπή δηλαδή συμμετοχή στα κοινά.

Ολοι οι λαοί του κόσμου, θέλουν πλέον τα ίδια πράγματα. Δεν μάχονται για τον Καπιταλισμό, τον Σοσιαλισμό. Δεν μάχονται για θρησκευτικές ιδεολογίες. Μάχονται για την Aξιοπρέπεια. Για μια στοιχειώδη κοινωνική αξιοπρέπεια μάχονται οι πολίτες της Μέσης Ανατολής και του Ιράν. Απλά οι κυβερνήσεις τους, και άλλες μικρές και ελιτίστικες ομάδες, τους στέρησαν τα δικαιώματα, και καπηλεύτηκαν στο όνομά τους δικτατορίες και θεοκρατίες. Για τον ίδιο λόγο παλεύουν και οι λατινοαμερικανοί. Για την αξιοπρέπεια να υπάρξουν αυτόνομοι χωρίς κάποιες εταιρείες να τους κατακλέβουν το εθνικό τους πλούτο. Για τον ίδιο λόγο παλεύουν και οι Δυτικοί. Τη δυνατότητα να μορφώσουν το παιδί τους, να έχουν έναν καλό γιατρό, κάποια αξιοπρεπή σύνταξη. Χωρίς μια ομάδα κατόχων ΜΒΑ να τους καταστρέφει το σύστημα.

Το αίτημα της αξιοπρέπειας είναι σήμερα παγκόσμιο. Δεν γνωρίζω τί θα αποφασίσουν οι μεγάλες κυβερνήσεις αυτού το κόσμου, τί πολιτικές θα ακολουθήσουν. Αλλά ό,τι και να κάνουν, δεν θα μπορέσουν πλέον να αγνοήσουν το καθολικό πλέον αίτημα των ανθρώπων να έχουν μια αξιοπρεπή κυβέρνηση, έναν αξιοπρεπή τρόπο ζωής. Το μήνυμα της Αξιοπρέπειας έχει για πρώτη φορά στην Ιστορία, διεθνοποιθεί.

Αν επιλέξουν να δούν τον κόσμο μέσα απο το πρίσμα της Τρομοκρατίας, του Καπιταλισμού, του Σοσιαλισμού, της Θεοκρατίας, ή του Eθνικισμού, θα αποτύχουν οικτρά. Η Τεχνολογία έχει πλέον ενώσει τον Κόσμο πληροφοριακά, και το αίτημα για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή, βρίσκεται σήμερα real time στο ίντερνετ, απο τη Δαμασκό μέχρι την Ταυλάνδη. Ελπίζω οι ηγέτες αυτού του κόσμου, να τo αντιληφθούν γρήγορα.

Wednesday, December 3, 2008

Tourloubouki Management

Χρειάστηκε να φτάσουμε στο σημείο της Εξεταστικής για να πληροφορηθούμε στη ζούλα, πως ο κ. Βουλγαράκης είχε διορίσει τον κ. Σοφό σαν νομικό σύμβουλο σε ειδική επιτροπή του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Το οποίο μάλιστα, όπως δήλωσε και ο ίδιος, ηταν κάτι που δεν θυμόταν!

Και φυσικά δεν το γνώριζε και ο ελληνικός λαός. Εν αγνοία του οποίου, διορίζονται απο υπουργούς, υφυπουργούς και λοιπούς κομματάρχες, διάφοροι συμβουλάτορες με κρατικούς μισθούς, σε πολλαπλές επιτροπές, για θέματα που κανείς δεν γνωρίζει την προσφορά τους, και τις υπηρεσίες για τις οποίες πληρώνονται.

Δεν έχει λοιπόν δικαίωμα ο ελληνικός λαός να γνωρίζει ποιές ακριβώς επιτροπές δημιουργεί το κάθε κυβερνητικό γραφείο, ποιοί τις απαρτίζουν, ποιός ο σκοπός τους, και με ποιά κριτήρια επιλέχθησαν και για τί ακριβώς πληρώνονται; Προς τί η μυστικότητα; Ακόμα και η πολυπαθής Λέσχη Bilderberg ανακοινώνει τα μέλη της.

Ποιοί λοιπόν είναι οι σύμβουλοι της ελληνικής κυβέρνησης; Τι έργο επιτελούν; Με τι κριτήρια επιλέχθησαν; Σε ποιά ιστοσελίδα, ποιού υπουργείου, μπορούμε να μάθουμε τα ονόματα των συμβούλων του εκάστοτε υπουργού; Σε ποιά ιστοσελίδα αναφέρεται η επιτροπή και το όνομα του κ. Σοφού;

Με ποιούς ακριβώς συμβούλους συνεργάστηκε η κ. Φάνη Πετραλιά όταν «έλυσε» το ασφαλιστικό; Ποιά είναι τα ονόματά τους; Η μήπως ήταν τόσο εξυπνη και πεπειραμένη σε θέματα ασφαλιστικών θεμάτων η ίδια ώστε δεν ρώτησε κανέναν;

Δύο σύμβουλοι του Πρωθυπουργού κατηγορούνται για ανηθικότητα. Ο. κ. Κεφαλλογιάννης, και ο κ. Ρουσόπουλος. Σε τί ακριβώς αντικείμενο συμβούλευε τον πρωθυπουργό ο κ. Κεφαλογιάννης; Σε νομικά, κομματικά, οικονομικά θέματα; Απο τι ακριβώς συνιστούνται οι συμβουλευτικές υπηρεσίες του κ. Ρουσόπουλου (πέραν των Δημοσίων Σχέσεων;)

Που ακριβώς ανακοινώνονται οι μελέτες των επιτροπών που συμβουλεύουν τους εκάστοτε υπουργούς; Σε ποια ιστοσελίδα, σε ποιά κείμενα αναγράφονται οι σκοποί, οι έρευνες και τα αποτελέσματα των διαφόρων κρατικών ερευνών; Που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα της επιτροπής για τις υποκλοπές;

Ποιοί συνομιλούν με τον κ. Καραμανλή, τον κ. Αλογοσκούφη, την κ. Μπακογιάννη; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να ανακοινωθούν τα ονόματά τους; Να γνωρίζει και ο ελληνικός λαός ποιοί συνεισφέρουν υπηρεσίες στην κυβέρνηση αυτού το πολυπαθούς τόπου;

Με ποιούς θα κυβερνήσει ο κ. Παπανδρέου; Με ποιούς συνομιλεί; Στην ιστοσελίδα του ΠΑΣΟΚ, δεν υπάρχει καμμία αναφορά σε κανέναν, πέρα απο τα κομματικά στελέχη. Μόνα τους θα κυβερνήσουν; Με ποιούς συνομιλεί και ο κ. Τσίπρας που φιλοδοξεί να ηγηθεί πολιτικού κόμματος; Γνωρίζω τις ανακοινώσεις του ότι δεν έχει ακόμα ολοκληρωμένο πρόγραμμα. Αλλά με ποιούς τέλος πάντων συνομιλεί απο το χώρο της οικονομίας, της εξωτερικής πολιτικής, της παιδείας;

88 επιτροπές πληροφορούμαι πως αποτελούν την Αμερικανική Γερουσία. Και στην ιστοσελίδα της, υπάρχουν πληροφορίες για όλα. Στην ιστοσελίδα του Λευκού Οίκου, πληροφορείται κανείς για τις διάφορες ομάδες που συμβουλεύουν τον Αμερικανό Πρόεδρο. Στην ανάλογη ιστοσελίδα του Γραφείου του Πρωθυπουργού, εκτός απο τα ονόματα των υπουργών, δεν γίνεται καμμία αναφορά ούτε για συμβούλους, είτε για συμμετέχοντες. Μόνος του δουλεύει ο κ. Πρωθυπουργός;

Πότε επιτέλους θα δημιουργήσουμε τις απαραίτητες δομές για τη σοβαρή λειτουργία του τόπου μας; Πότε επιτέλους θα εισαγάγουμε τον απαραίτητο επαγγελματισμό στις υπηρεσίες μας, την αστυνομία μας, τα πανεπιστήμιά μας, την κυβέρνησή μας; Πότε επιτέλους θα εισαγάγουμε τον ελάχιστο και απαραίτητο εκείνον κώδικα ήθικής που αναφέρεται σε υποχρεώσεις και ασυμβίβαστες ηθικές ενέργειες; Πότε επιτέλους θα σοβαρευτούμε;

Λένε πως Δημοκρατία σημαίνει διαφάνεια. Παραθέτω μερικά παραδείγματα επιτροπών που συστάθηκαν στην Αμερική, και των αποτελεσμάτων τους. Προτρέπω τους φίλους μπλόγγερς, αν μη τί άλλο, να αποθηκεύσουν τα κείμενα, για προσεχή ανάγνωση. Αποτελούν κατα τη γνώμη μου, παραδείγματα σοβαρής μελέτης, οργανωμένης σκέψης, και υπεύθυνης παρουσίασης προς την κυβερνώσα αρχή.

9-11 Commission Report
Iraq Study Group
Economic Report to the President
National Security Council