The Bahamas

Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα μερικών χιλιάδων κοραλιογενών νησιών στην ανοιχτή θάλασσα της Καραιβικής. Με συνολικό πληθυσμό μικρότερο απο μισό εκατομμύριο, τα περισσότερα νησιά είναι ακατοίκητα, και δεν καλύπτονται απο συγκοινωνία. Η ομορφιά τους απαράμιλλη. Ασπρες αμμουδιές με πρασινογάλανα νερά και εξωτική βλάστηση γεμάτη φοινικόδενδρα, αγριοκάλαμα και θαλάσσια αρμυρίκια. Η ήπια θερμοκρασία της περιοχής έχει επιτρέψει τη δημιουργία ενός καταπληκτικού υποθαλάσσιου οικοσυστήματος που τρέφει εκατομμύρια είδη θαλασσίων ψαριών και άλλων οργανισμών. Με ελάχιστους ανθρώπους παρόντες, το οικοσύστημα αυτό παραμένει ανέγγιχτο για χιλιάδες χρόνια.

Είναι ο παράδεισος των ιστιοπλόων. Χιλιάδες φανατικοί της ιστιοπλοίας, διατηρούν σκάφη στις παραλειακές πόλεις της ανατολικής Φλώριδας για εξορμήσεις στην Καραιβική. Με απίθανους μηχανικούς εξοπλισμούς, συστήματα αφαλάτωσης νερού, βιοκαθαρισμούς, συστήματα δορυφορικής ναυσιπλοίας, ηλεκτρονικές υποθαλάσσιες χαρτογραφήσεις, και όλες τις ανέσεις ενός άνετου σπιτικού εξοπλισμού, οι σύγχρονοι ιστιοπλόοι έχουν τη δυνατότητα να προσεγγίσουν μέρη που λίγοι μπορούν στο κόσμο. Εξωτικά νησιά ερημωμένα, παραλίες ονειρικές. Γνωρίζω ανθρώπους στην Αμερική που έχουν εγκαταλείψει τα εγκόσμια για μερικά χρόνια «απόδρασης» στα ειρηνικά νερά της Καραιβικής.

Οι Μπαχάμες ήταν αγγλική αποικία, που έγινε ανεξάρτητη το 1973. Ανήκει ακόμα στη Αγγλική Κοινοπολιτεία, έχει βάση την Αγγλική νομοθεσία και νόμισμα που πρόσκειται στο αμερικάνικο δολλάριο. Οπως και άλλες περιοχές της Καραιβικής, η μεταβίβαση στην ανεξαρτησία υπήρξε οδυνηρή. Οταν η οργανωμένη μητρόπολη έπαψε πιά να υποστηρίζει οικονομικά τις αποικίες της, πολλά μέρη της περιοχής βούλιαξαν.

Τραγικό παράδειγμα το νησί της Τζαμάικα που αφού έχασε τη μάχη του τουρισμού, άνοιξε τα λιμάνια της στο διακομιστικό εμπόριο των ναρκωτικών της Κολομβίας και μαράζωσε. Μια στατιστική του 2005, αναφέρει 1674 νεκρούς απο πολύωρες ανοιχτές οδομαχίες μεταξύ ομάδων νεαρών που οπλοφορούν με βαρέα υπεραυτόματα όπλα τύπου ΑΚ-47 και Μ-16. Το Τζαμαικανό πρόβλημα που αρχικά ξεκίνησε απο την περιοχή της Jamaica, Queens (περιοχή της Νέας Υόρκης), σήμερα επεκτάθηκε και σε όλο το νησί. Στερεότυπο ή όχι, κανείς στην υπόλοιπη Καραιβική δεν επιθυμεί σήμερα Τζαμαικανούς μέτοικους.

Η Μπαχαμιανή κυβέρνηση ακολούθησε άλλη πολιτική. Για την ανάπτυξη των νησιών, ακολούθησε (1) το δρόμο του τουρισμού, και (2) τις εχέμυθες οικονομικές υπηρεσίες.

Ο μισός πληθυσμός του νησιού ζεί σήμερα απο τον τουρισμό. Τα εκατοντάδες κρουαζιερόπλοια που κατακλύζουν το λιμάνι του Νασσάου εγγυούνται την οικονομική συντήρηση του πληθυσμού. Τα κρουαζιερόπλοια αποτελούν τη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη των νησιών της Καραιβικής. Καθορίζουν τα πάντα, απο την αξία των εθνικών νομισμάτων, τον πληθωρισμό, μέχρι και τις μετακινήσεις πληθυσμού. Στρατολογούν από όλα τα γύρω νησιά, υπογράφουν χιλιάδες νομικά συμβόλαια εργασίας, εκβιάζουν όταν θέλουν και επιθυμούν. Υπάρχουν άτυπες συμφωνίες μεταξύ των ναυτιλιακών εταιριών, των ξενοδοχείων της χώρας και την κυβέρνηση.

Οι Μπαχάμες έχουν σήμερα εκσυγχρονίσει τις Τραπεζικές τους υπηρεσίες, σε σχεδόν επίπεδο Ελβετίας. Με το κατάλληλο νομικό πλαίσιο να υποστηρίζει τη στρατηγική, τα νησιά αποτελούν στην ουσία φορολογικούς παράδεισους για επιχειρήσεις, και ξένους καταθέτες επενδυτές. Οι φόροι μεταβίβασης, κληρονομιάς, επενδύσεων, εχουν στην ουσία καταργηθεί. Χιλιάδες εταιρείες «μετακομίζουν» λογιστικά στις Μπαχάμες για να απολαύσουν τον παράδεισο των κερδών. Μαζί τους, και τα καρτέλ ναρκωτικών που χρησιμοποιούν τις εχέμυθες Μπαχαμιανές τράπεζες για καταθέσεις, και ξέπλυμα κερδών, σε μαζικές δόσεις. Μέχρι σήμερα η ισορροπία καλά κρατεί.

Είναι η τρίτη φορά που επισκέπτομαι την περιοχή. Πρίν χρόνια, πρώτη φορά, με μια κρουαζιέρα, το πλοίο σταμάτησε στο μακρόστενο νησί της Eleuthera (απο το ελληνικό όνομα «Ελευθερία») . Ηταν το πιο εντυπωσιακό εξωτικό τοπίο που είδα ποτέ μου. Ενας έρημος εξωτικός παράδεισος με μερικούς εκατοντάδες κατοίκους. Είχα αναρωτηθεί τότε πόσα τέτοια μέρη του κόσμου υπάρχουν εγκατελειμένα, τη στιγμή που δημιουργούνται πόλεις σαν τη Βομβάη, το Σαο Πάολο, την Πόλη του Μεξικού. Τόσο μεγάλη είναι η δύναμη των οικονομικών. Το ψωμί της βιοπάλης αν δεν μπορεί να βγεί στον επίγειο παράδεισο της Eleuthera, είναι σίγουρα εξασφαλισμένο σε κάποια βιομηχανική τερατούπολη με απόβλητα και μολυσμένο αέρα.

Και μια και έγιναν και κάποια σχόλια για το Paradise Island, παραθέτω και μερικές φωτογραφίες.

Το Paradise Island είναι ένα μικρό νησάκι απέναντι απο την πόλη του Νασσάου. Το νησί είναι ιδιωτικό. Η γέφυρα που συνδέει το νησάκι με την πόλη είναι μπλοκαρισμένη απο σεκουριτάδες, και υπάρχουν και διόδια (μάλλον για να μειώνονται οι ντόπιες επισκέψεις).

Το νησί διαθέτει καζίνο (ενα κτίσμα που δεν δένει καθόλου με την αισθητική του τοπίου), πολυτελέστατα μπάρ με πισίνες, τεράστιο ξενοδοχείο με πληθώρα εστιατορίων και μαγαζιών. Κάτω απο το λόμπυ του ξενοδοχείου, υπάρχουν μια σειρά απο υποθαλάσσια ενυδρεία που συνδέοονται με την ανοιχτή θάλασσα, όπου μπορεί κανείς να απολαύσει εξωτικές τεκίλες ακούγοντας ρέγκε και βλέποντας σελάχια και καρχαρίες εν κινήσει.

Βρεθηκα εκεί γιατί έχει ωραία μουσικάδικα. Σαν περιβάλλον και χώρος, το μέρος είναι τέλειο. Αξιοποιεί το νερό τέλεια, με μια σειρά απο φυσικές και τεχνικές παραλίες. Υπάρχει για να ικανοποιήσει και τον πιό απαιτητικό τουρίστα.

Αν βέβαια ήμουν Μπαχαμέζος, μάλλον θα το θεωρούσα κραυγαλέα κλοπή εθνικής περιουσίας και τραγικό παράδειγμα εκμετάλευσης κράτους απο ξένη εταιρεία.

Και μια φωτογραφία αφιερωμένη στον μπλόγκερ syneas. Σπίτι με μπαλκόνι!

Βρίσκεται σε έξοχη περιοχή του Νασσάου, στα δυτικά του νησιού, με φάτσα τη θάλασσα. Λόγω κρίσης, η τιμή έχει πέσει στο 1.100.000 δολλάρια. Με το ευρώ να αλωνίζει κατα του δολλαρίου, η ευκαιρία πλέον κράζει! Η οικονομική κρίση που έχει πλέον χτυπήσει δυνατά τις ΗΠΑ έχει άμεσο αντίκτυπο και στις αγορές της Καραιβικής.

---------------------------------------------------
All pictures (except for the Eleuthera one) by Locuspublicus
free for public use
Nassau Bahamas, March 2008
---------------------------------------------------

Απομόνωση

Το σπίτι ήταν όπως μου το περιέγραψαν. Ευρύχωρο, με δύο μεγάλα υπνοδωμάτια, σαλόνι, κουζίνα και μπάνιο. Στο ισόγειο ενα μικρό γυμναστήριο. Ανετη αυλή και σύνεργα μαγειρικής. Ενα όμορφο γραφείο με μια αναπαυτική καρέκλα και ράφια για τα βιβλία. Παντού πράσινο και γκαζόν. Κρύβω την ενοικιασμένη βέσπα στο πίσω μέρος του σπιτιού, μέσα στα λουλούδια.

Απέναντι απο το σπίτι, ενα πανέμορφο δάσος. Μετά το δάσος μια καθαρή και δροσερή παραλία. Θα είναι η καθημερινή μου ρουτίνα. Ξύπνημα νωρίς, και πρωινό μπάνιο στη θάλασσα. Διασχίζω το πάρκο με τα λουλούδια. Οι κηπουροί της περιοχής διατηρούν το γκαζόν σε άριστη κατάσταση. Ο πρωινός αέρας μου δροσίζει το πρόσωπο. Μυρίζω το φρεσκοκομμένο χόρτο, και αναπνέω βαθιά την αύρα της θάλασσας.

Φτάνω στην παραλία με τους φοινικες. Ηρεμία. Οι τουρίστες των ξενοδοχείων δεν έρχονται ποτέ νωρίς. Κουβαλώ μαζί μου ένα καλό καφέ και ενα σημειωματάριο. Μερικές ώρες την ημέρα, κάθε μέρα, κάθομαι σ' ενα έρημο πάγκο, και αφήνομαι στην αύρα της θάλασσας. Απόλυτη σιωπή. Τα ξυπόλητα πόδια μου ανακατεύουν την άμμο. Συντροφιά μου ο ήχος των κυμάτων, το θρόισμα των λιγοστών δέντρων. Mια μυρωδιά απο λουλούδια εξωτικά. Βγάζω τις σκέψεις μου στο χαρτί. Σκέπτομαι ανθρώπους και στιγμές απο το παρελθόν. Είναι περίεργο. Αν δώσεις χώρο και χρόνο στο μυαλό, βγάζει πολλά.

Βρίσκομαι εδώ για αναψυχή. Μακριά απο το θόρυβο της πόλης, δραπέτης της απίθανης καθημερινότητας και εργασιακής σχιζοφρένειας. Θέλω να απομονωθώ σε ένα τόπο άγνωστο, μακριά απο γνωστούς και συνεργάτες, να απαλλαγώ απο τη βουή που ηχεί στα αυτιά μου ενοχλητικά. Θέλω να μείνω μόνος με τον ήλιο, τη θάλασσα, μερικά βιβλία και μουσική. Μόλις τέλειωσα ένα μεγάλο project που μου ρούφηξε μέχρι και την τελευταία ρανίδα ενέργειας. Αμέτρητες ώρες ασταμάτητης σκέψης και ευθύνης την εβδομάδα. Εφτασα στα όρια που το μυαλό καίγεται.

Η θάλασσα με ηρεμεί. Σε κάθε βουτιά, χαζεύω τα πολύχρωμα ψάρια. Ερχονται και φεύγουν σε μια ασταμάτητη μηχανική δύναμη που τα μετακινεί ανα χιλιάδες. Κόκκινα, κίτρινα, μπλέ. Ο βυθός στολισμένος με τη δική του παρθένα βλάστηση και λοφώδεις διακυμάνσεις. Αν ανοιχτείς 100 μέτρα απο την ακτή, θα δείς και μπλέ καρχαρίες, μπαρακούντα, και άλλα μεγάλα και μάλλον επικίνδυνα ψάρια. Το χάος της ανοιχτής θάλασσας με φοβίζει. Επιστρέφω στην αμμουδερή ακρογιαλιά, που ο ήλιος την καίει ράθυμα.

Αναζητώ μερικές φορές την απομόνωση, τη μοναχικότητα. Είναι κάτι που επιδρά πάνω μου θετικά, μου δίνει δύναμη και σημείο αναφοράς, με στερειώνει στη γή και στην καθημερινότητα. Υπάρχουν πολλοί κόσμοι. Κόσμοι πραγματικοί, κόσμοι νοητοί, κόσμοι καλοί, και άλλοι που είναι κόλαση. Υπάρχουν πράγματα που πρέπει να θέλεις να τα δείς, αλλιώς δεν βλέπονται. Υπάρχουν δρόμοι του μυαλού που μόνο η φύση ανοίγει. Υπάρχουν σκέψεις που δεν μπορούν να γίνουν αν δεν έχεις το κατάλληλο περιβάλλον. Γενιούνται μόνον μέσα στην απομόνωση, τη στιγμή εκείνη που μένει κάποιος με τον εαυτό του και μόνον, και κοιτάει μέσα του βαθιά. Τη στιγμή που αυτογνωρίζεται.

------------------------------------------------
All pictures by Locus Publicus, free for public use
Nassau, Bahamas
------------------------------------------------

Οι Λυκάνθρωποι

Tα τρία κέντρα παραγωγής μαζικής ιδεολογίας της Ελλάδας ξαναχτυπούν. Αντίθετα όμως απο παλιά, κάτι φαίνεται να έχει αλλάξει. Η γλώσσα, τα συνθήματα, η κινδυνολογία εχουν οξυνθεί. Το μίσος, η χαιρεκακία, ο φανατισμός χτύπησαν κόκκινο. Αλλαξε και η στρατηγική. Αυτή τη στιγμή, σαν σε συνεννόηση, τα τρία κέντρα παραγωγής συλλογικής συνείδησης στην Ελλάδα, αποφάσισαν πως ήρθε η στιγμή να κινηθούν απο την απλή ρητορική, στην κατα μέτωπο επίθεση.

To πρώτο κέντρο παραγωγής ιδεολογίας, ο αριστερισμός και οι συνδικαλιστές του.Δρώντας μέσα απο τα μονοπώλια της ελληνικής οικονομίας που προσφέρουν προστατευτισμό, ατιμωρισία, αναξιοκρατία και μονιμότητα, πάντα αδιάφοροι για τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις των ενέργειών τους, πάντα ανεύθυνοι και απληροφόρητοι ακόμα και για βασικά θέματα μάνατζμεντ, και στρατηγικής, εκβιάζουν σήμερα ωμά τον ελληνικό λαό κατεβάζοντας τους διακόπτες του ηλεκτρικού. Ακολουθούν άλλα μονοπώλια, σκουπιδιάρικα, και Τράπεζες με προνομιούχους. Τους τελευταίους μήνες, ένα γενικό πνεύμα παράλυσης επικρατεί στη χώρα, οπου ανάμεσα σε άλλα επίσημα σκάνδαλα ανευθυνότητας και διαφθοράς, ο αγώνας μιας ομάδας νταβατζήδων να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, έχει αφήσει άναυδο, και απόλυτα τρομοκρατημένο ακόμα και τον πιό ανυποψίαστο Ελληνα.

Μεγάλο μέρος των διοικητικών και άλλων παραγωγικών δυνάμεων της χώρας βρίσκονται πλέον (νομοθετικά και πρακτικά) στα χέρια αμόρφωτων συνδικαλιστών, που χωρίς καμμία γνώση επιχειρήσεων, ιστορική θεωρητική κατάρτιση, ή απλό μανατζμεντ, έχουν αναλάβει πλέον χωρις στοιχειώδη προσχήματα, την διαχείρηση και παραγωγή του εθνικού μας πλούτου. Τα εργατικά επαγγελματικά συνδικάτα εκπροσώπησης προσβλέπουν στην πελατεία των δημοσίων υπαλλήλων και προνομιούχων των ΔΕΚΟ, αφήνοντας έξω εκατομμύρια άλλων Ελλήνων που δουλεύουν στην ιδιωτική αγορά.

Μια μονοπωλιακή επιχείρηση φτιαγμένη απο το κράτος (ΔΕΗ), χρησιμοποιεί σήμερα μια κοινωνική υπηρεσία, και καλυμμένη πίσω απο τη μονιμότητα, τιμωρεί έναν ολόκληρο λαό, για να διατηρήσει τα προνόμιά της. Στις κάμερες των τηλεοράσεων, τα αρθρωποειδή τύπου Φωτόπουλου, ανακοινώνουν με ξύλινη γλώσσα, πως ο αγώνας θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος. Μέχρι που να σβήσει κάθε ελπίδα στη ζωή των υπολοίπων Ελλήνων που περιμένουν φώς για να διαβάσει το παιδί τους, να δουλέψει το μηχάνημα της διάλυσης, ο αναπνευστήρας. Μέχρι που κάθε ελληνική επιχείρηση ιδιωτικού κέρδους απο το μικρομάγαζο μέχρι και την τουριστική επιχείρηση, να χρεωκοπήσει. Να πεταχτούν τα κέρδη και τα εμπορεύματα στο δρόμο, να πεθάνουν οι ασθενείς των νοσοκομείων απο έλλειψη ενέργειας.

Εφτασαν βέβαια και στο σημείο (πως αλλιώς θα έδειχναν πως είναι προοδευτικοί αριστεροί), να απαιτήσουν τον περιορισμό της ενέργειας και προς τις λίγες εναπομείναντες επιχειρήσεις αυτού του τόπου. Να κλείσει το ρεύμα στα εργοστάσια που απασχολούν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους. Μέχρι να κλείσουν και τα τελευταία παραγωγικά εργοστάσια αυτής της χώρας.

Κανείς δεν θα εμποδίσει τον αγώνα τους για τα κεκτημένα. Εχθρός τους οι Αμερικανοί, η Παγκοσμιοποίηση, η Ευρώπη, οι Ελληνικές επιχειρήσεις πάσης φύσεως, ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης, ηγνώση. Με τη βοήθεια του ΚΚΕ και όλων ανεξαιρέτως των αριστερόστροφων δυνάμεων της χώρας, που έχουν ιδεολογικά ήττηθεί απο δεκαετίες, εχουν πλέον επιβάλει στην Ελλάδα έναν ιδιότυπο τύπο κομμουνισμού που δεν παράγει απολύτως τίποτα. Εκεί που στις ελεύθερες και προοδευμένες χώρες του κόσμου κυβερνούν μορφωμένοι επιχειρηματίες και ακαδημαικοί, στην Ελλάδα κυβερνάει οι Φωτόπουλος.

Κοντά τους και το δεύτερο κέντρο παραγωγής ιδεολογίας, οι ακροδεξιοί εθνικιστές. Αυτοί μονοπωλούν «τα εθνικά». Ορίζουν ποιά θα είναι η ταυτότητα του μέσου πολίτη, ετοιμάζονται για θρυλικές μάχες κατα των Σκοπιανών, πόλεμο κατα της Μεγάλης Αλβανίας που διεκδικεί Ηπειρο και Τσαμουριά, Θράκη και νησιά. Η γλώσσα και οι εχθροί οι ίδιοι. Αμερικανοί, Ευρωπαική Ενωση, ο υποτιθέμενος αφελληνισμός, άπαντες οι επιχειρηματίες, και φυσικά όλοι οι γείτονες.

Στα πρόσφατα συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη, ντύθηκαν Ζορό, Μακεδονομάχοι και Αρχαίοι Έλληνες. Kάλεσαν ελληνοορθόδοξους ρήτορες και τηλεθνικιστές. Και όπως και οι αριστεροί τους συνάδελφοι, ταγμένοι κι’ αυτοί εχθροί της εργασίας και του κέρδους, κάλεσαν τους ελληνες επιχειρηματίες να κλείσουν τα σύνορα με τους Σκοπιανούς, και να αναστείλουν κάθε επιχειρηματική τους δραστηριότητα στην περιοχή. Το μόνο ατού της ελλάδας στην περιοχή, οι επιχειρήσεις μας, θέμελο σταθερότητας και πλουτισμού της μεσαίας τάξης, μοχλός κοινωνικής αξίωσης και προόδου, εκλήθει να αυτοκαταργηθεί.

Στην αναμπουμπούλα, ο λύκος χαίρεται, λέει η παροιμία. Διαπιστώνοντας την γενική σήψη και παρακμή των οικονομικών και κοινωνικών μας θεσμών, το τρίτο κέντρο εξουσίας και παραγωγής αποβλάκωσης, η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, έκανε τη δυναμική της εμφάνιση με μια κίνηση δυνατού εντυπωσιασμού. Καταργώντας την επίσημη ιεραρχία της Εκκλησίας, και παρεγκωνίζοντας τον νεοεκλεγέντα πράο και συγκαταβατικό Ιερώνυμο, ο πραξικοπηματίας Ανθιμος και το ταλιμπανικό συνάφι του, δημιουργώντας το δικό του θεοκρατικό Υπουργείο Εξωτερικών, ανακοίνωσε σε επίσημη πρές κόνφερανς, πως η Εκκλησία δεν θα δεχτεί ποτέ ένα σύνθετο όνομα για την Μακεδονία.

Λίγες μέρες αργότερα, αδειάζοντας αυτή τη φορά προκλητικά τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, το ίδιο λυκανθρώπειο συνάφι, ανακοινώνει βαρύγδουπα, πώς όλες οι ανθρώπινες σχέσεις που δεν έχουν ευλογηθεί απο την Εκκλησία, θεωρούνται πορνεία. Συμβίωση, πολιτικός γάμος. Με τον τρόπο αυτό, η παρακμιακοί μας Βυζαντινολάτρες, ξανανοίγουν θέματα που έχουν λυθεί εδώ και δεκαετίες. Είναι η ίδια μέθοδος που ακολουθούν στην Αμερική οι φανατικοί Ευαγγελιστές και άλλες σέκτες της Προτεσταντικής Εκκλησίας, που για δεκαετίες τώρα συντηρούν και συζητούν τα ίδια θέματα (έκτρωση, ομοφυλόφιλοι, θεωρία εξέλιξης, κλπ) για να διαιρούν και να φανατίζουν μεγάλο μέρος του πληθυσμού.

Θα τους ανεχτούμε; Εγώ προσωπικά όχι. Με ό,τι έχω και μπορώ θα τους πολεμήσω. Ζώ εκτός Ελλάδος και τίποτα απο αυτά δεν με επηρρεάζουν άμεσα. Εντουτοις νοιώθω τρομερά εκνευρισμένος. Επιθυμώ να δηλώνω ύπερήφανα πως είμαι Ελληνας, στη ξένη γή που ζώ, και να βλέπω την Ελλάδα να προοδεύει. Αδυνατώ να δεχτώ πως οι οικογένειά μου που ζεί στην Ελλάδα, και οι άξιοι άνθρωποι που γνωρίζω εκεί, προσωπικοί φίλοι και διαδιακτυακοί γνωστοί, άνθρωποι μορφωμένοι, σοβαροί και σκεπτόμενοι, θα πρέπει να οραματιστούν και να φτιάξουν τη ζωή τους βάσει της ιδεολογίας σκυλανθρώπων τύπου Φωτόπουλου, Ανθιμου και Παπαθεμελή.

----------------------------------------------------------
Δεν θα ξαναγράψω άλλο πόστ πάνω στο θέμα αυτό. Γράφονται ήδη πολλά απο φίλους μπλόγγερς που ζούν στην Ελλάδα και βιώνουν εκεί τα πράγματα απο κοντά. Για το θυμωμένο ύφος του πόστ ζητώ συγγνώμη. Θα είναι το τελευταίο. Απο δώ και πέρα θα γράφω για άλλα θέματα, για να ξεφύγει ο νού μας αλλού, σε άλλες κατευθύνσεις. Σήμερα, απλά, ένοιωσα πολύ, μα πολυ θυμωμένος.
-----------------------------------------------------------

Mια στιγμή έκστασης

Τινάχτηκα όρθιος, το θυμάμαι έντονα, και άφησα το βιβλίο στον καναπέ. Είχα μείνει έκθαμβος απο την ομορφιά του κειμένου, τη δομή του λόγου, τις υπέροχες περιγραφές. Το μυαλό μου θολωμένο, η σκέψη και φαντασία μου εκτασιασμένη. Είναι δυνατόν, αναρωτήθηκα, να υπάρχει άνθρωπος που να γράφει τόσο όμορφα; Πρώτη μου φορά ένοιώθα κάτι τέτοιο.

Παιδί 14 χρονών. Αδιάφορος για βιβλία και μεγάλες σκέψεις. Υπάκουος στις εκκλήσεις της φύσης μου και μόνον. Μαθητής σχολείου το πρωί, παιδί της μπάλας και της αλάνας το απόγευμα. Δεν θυμάμαι πώς, μα κάποια στιγμή βρέθηκα στον καναπέ του οικογενειακού σαλονιού να διαβάζω την «Αννα Καρένινα». Το κείμενο με τράβηξε απο την αρχή, με μάγεψε αληθινά. Βρέθηκα καποτε χαμένος στις πολύπλοκες εικόνες και περιγραφές των χαρακτήρων της εποχής, την περιγραφή της ζωής στην αριστοκρατική Ρωσία, την μαγική στοιχομυθεία του συγγραφέα. Δεν θυμάμαι αν καταλάβαινα το θέμα του βιβλίου, σίγουρα δεν ήξερα την έννοια του έρωτα, αλλα ένοιωσα μέσα μου μια τρομερή έλξη για το κείμενο.

Συνέχισα τη δεύτερη μέρα. Με αφοσίωση. Θυσίασα μπάλα και φίλους για το βιβλίο. Είχα μπροστά μου ένα κείμενο 600 σελίδων, και ήθελα, αν είναι δυνατόν, να το διαβάσω όλο σε μια μέρα, να το ρουφήξω σελίδα προς σελίδα. Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έκανα κάτι τέτοιο. Που θυσίαζα την παιδική υπερκινητικότητα, για χάρη κάποιου βιβλίου.

Θυμάμαι έντονα εκείνο το διάβασμα. Απουσίασα απο τους φίλους μου για μέρες, αλλά διάβασα το μεγάλο κείμενο. Σήμερα, καθώς αναπολώ, ίσως και με μια κρυφή υπερηφάνεια, θυμάμαι πως το πρώτο μεγάλο βιβλίο που διάβασα, ήταν η «Αννα Καρένινα» του Λέων Τολστόι. Ενα φοβερό αριστούργημα που συγκλονησε την παιδική ψυχή μου. Ενα διάβασμα την απόλαυση του οποίου δεν θα ξεχάσω ποτέ. Οταν μεγάλωσα και τα βιβλία έγιναν ρουτίνα, όταν προσπάθησα να ξαναδιαβάσω το βιβλίο της νιότης μου, δεν τα κατάφερα καλά. Το άφησα στη μέση. Δεν κατάφερα να ξαναπαράγω εκείνη τη μαγεία που ένοιωσα παιδί, καθισμένος στον καναπέ του σπιτιού μου.

Θα ήταν το ξύπνημα της φύσης, η πρωτόγνωρη ανακάλυψη, η είσοδος στην ωριμότητα, στο κόσμο του νοητού, η αφέλεια του παιδιού που δέχεται τα πάντα. Ισως να ήταν και η αγάπη για τη ζωή, η ίδια η παιδικότητα, η εποχή της νιότης, πριν η κυνικότητα γίνει μέρος της ζωής μου. Δεν ξέρω τι ήταν. Αλλά δεν θα το ξεχάσω ποτέ μου. Δεν έχω διαβάσει ξανα βιβλίο με τόσο πάθος.

Εμαθα αργότερα πως το βιβλίο του κ. Τολστόι, θεωρείται αριστούργημα. Στους παιδικούς μου συνειρμούς, έκανα αμέσως μια μεγάλη σκέψη. Πως εγώ τον ανακάλυψα μόνος μου. Σίγουρα, είχα σκεφτεί τότε, το κείμενό του ήταν καλύτερο απο τις σχολικές μου εκθέσεις.

Βαλκανιάδα

Μια φωτογραφία που μου αρέσει ιδιαίτερα. Απεικονίζει χαρτογραφικά τη σταδιακή ανάκτηση εδαφών στη περιφέρεια της Ελληνικής επικράτειας (1832 – 1947).

Για εκατό και πλέον χρόνια, η πατρίδα μας καταναλώθηκε στον αγώνα της «Μεγάλης Ελλάδας». Στρατηγικός της στόχος η ενοποίηση όλων των Ελλήνων μέσα στο νέο Εθνικό Κράτος της Ελλάδας. Ξεκίνησε με το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος που βγήκε απο τις στάχτες της Τουρκοκρατίας το 1830. Συνεχίστηκε με μια σειρά πολέμων (Τουρκικής, Βαλκανικής και Διεθνούς εμβέλειας) και διεθνών συμφωνιών. Για μια μικρή περίοδο (1920-1922), η Ελλάδα όριζε και ένα κομμάτι της σημερινής Τουρκίας. Η Μικρασιατική Καταστροφή ανέτρεψε τη Συνθήκη των Σεβρών και έστειλε και τους περισσότερους Έλληνες της Τουρκίας μέσα στο εθνικό κράτος της Ελλάδας. Ηταν το ιστορικό τίμημα της ενοποίησης. Ο Ελληνισμός της Βορεία Ηπείρου έμεινε απέξω. Τελευταία ανάκτηση τα Δωδεκάνησα, το 1947. Εκατό και πλέον χρόνια πολέμων (1832 – 1947) για ένα σκοπό – το δικαίωμά μας να έχουμε πατρίδα μέσα στην εποχή του Εθνους-Κράτους.

Βήμα Πρώτο – Εθνικό Κράτος με εθνική συνείδηση

Καθώς παρατηρώ τη διεθνή και ελληνική ειδησεογραφία για το Μακεδονικό και την απόσχιση του Κοσόβου, και διαβάζω τις ανησυχίες για τη «Μεγάλη Αλβανία», αναρωτιέμαι γιατί οι Αλβανοί δεν έχουν το δικαίωμα να επιθυμούν αυτό που για 100 και πλέον χρόνια ζητούσαν και οι Ελληνες. Ενα Αλβανικό κράτος για τους Αλβανούς. Γιατί η ιδέα της «Μεγάλης Ελλάδας» αποτελεί σωστό και δίκαιο αγώνα, ενώ η ενοποίηση όλων των Αλβανών μέσα σε ένα εθνικό έδαφος αποτελεί απαράδεκτο αίτημα και κατακριτέο σχέδιο συνομωσίας. Γιατί ενώ εμείς εδραιώσαμε την εθνική μας ύπαρξη με τη βοήθεια των Μεγάλων Δυνάμων, η Αλβανία να μην μπορεί να επιθυμεί το ίδιο.

H πολιτική που εφαρμόζεται αυτη τη στιγμή στα Βαλκάνια, έχει όλα τα βασικά χαρακτηριστικά της realpolitik : η στρατηγική και άσκηση πολιτικής εχει άμεση σχέση με τον ρεαλιστικό συσχετισμό δυνάμεων που υπάρχουν στο έδαφος, και με την αξιολόγηση συσχετισμών βάσει μερικών καθαρά μετρήσιμων μεγεθών.

Ποιά είναι αυτά τα μετρήσιμα μεγέθη που καθορίζουν την κατεύθυνση της διπλωματίας;
Η γλώσσα και η συγκεντρωτικότητά της (εδώ οι Σέρβοι χάνουν το Κόσσοβο και οι Σκοπιανοί το παλεύουν), τα δημογραφικά (στο Κόσσοβο το μετρήσιμο σκόρ είναι 90-10, ενω στα Σκόπια 75 -25), οι υπάρχουσες συνθήκες συνύπαρξης μεταξύ των ομάδων (άθλιες και γεμάτες βία στο Κόσσοβο, σχετικά καλές στα Σκόπια, και οι Οικονομικές & Κοινωνικές προοπτικές της περιοχής (μηδαμινές σε όλες τις περιοχές αυτές, με την ανεργία να καλπάζει στο 50%, και χωρίς κανένα σαφή μακροχρόνιο προσανατολισμό).

Στην διπλωματική σκηνή προστίθεται και η Αμερικανική έννοια του «προληπτικού χτυπήματος» (αναγνώριση του Κοσσόβου για να προλάβουν τα χειρότερα, όπως στρατιωτική επέμβαση της Σερβίας), και αφού οι δυναμικές έχουν παράγει νικητές και ηττημένους, οι ενδιαφερόμενοι οδηγούνται για απλή υπογραφή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Θα προτιμούσα να δώ μια ενωμένη Αλβανία τώρα, παρά να μετατεθεί το πρόβλημα για άλλα 20-30 χρόνια με κίνδυνο να χαθεί αντιπαραγωγικά άλλη μιά γενιά ανθρώπων που βυθισμένοι στο μίσος της αδύνατης συνύπαρξης έχασαν το όραμα της Ευρώπης και καταναλώθηκαν σε έναν ακόμα πόλεμο.

Οσο για την Ελλάδα, κανένα απο τα 4 κριτήρια που παραθέτω, αν αξιολογηθούν σωστά, δεν αποτελούν απειλή για την Ελλάδα. Τα σύνορα της Ελλάδας δεν κινδυνεύουν απο πουθενά. Η Ελλάδα κερδίζει σε όλα τα κριτήρια της realpolitik. Σε οικονομική, στρατιωτική, και πολιτική δύναμη. Στη γλώσσα, στα δημογραφικά, σε συνθήκες συνύπαρξης καθώς και σε όλες τις μελλοντικές προοπτικες. Η χώρα μας έχει σαφέστατο μακροχρόνιο προσανατολισμό, σταθερή δημοκρατία, ισχυρή οικονομία και τάξη επιχειρηματιών. Στο πλαίσιο αυτής της λογικής, φαντάζεστε πόσο γελοία ακούγονται τα μυθεύματα του Τύπου που περιμένει τους Αλβανούς να μας πάρουν τα Γιάννενα, και τη Πρέβεζα!

Τι να αναμένουμε στο μέλλον; Μια πιθανότατη ένωση Κοσσόβου – Αλβανίας, και μια πιθανή απόσχιση κομματιού των Σκοπίων στην Αλβανία. Αυτή είναι στην καλύτερη περίπτωση η «Μεγάλη Αλβανία». Θα έχει Εθνικό Προιόν γύρω στα 13 δισ. δολλάρια (έναντι 356 δισ. της Ελλάδας). Δεν είναι και ασχημο σενάριο. Θα ενωθούν οι Αλβανοί, θα ηρεμήσουν. Μια οικονομία, μία παράδοση, μία γλώσσα. Θα έχουν ΕΝΑ, αντί για ΔΥΟ ψήφους στην Ευρώπη οπου θα ενταχθούν στο μέλλον. Το ίδιο και οι Σκοπιανοί. Το ίδιο και οι Σέρβοι. Τελειο διαζύγιο και διαχωρισμός. Ο καθένας στο εθνικό κουτάκι του.

Απο το εθνικό κράτος σε άλλα μοντέλα συνείδησης

Σίγουρα δεν έχουμε ακόμα ξεπεράσει την έννοια του Εθνικού Κράτους. Ζούμε στην ιστορική περίοδο που η συλλογική μας συνείδηση και ταυτότητα ορίζεται ως επι το πλείστον απο αυτό. Υπάρχουν βέβαια και μεγαλύτερα σχήματα συνείδησης που σιγά σιγά αναπτύσσονται. Η Ευρωπαική Ενωση είναι ένα καλό παράδειγμα. Για προχωρημένους, υπάρχει ακόμα και η έννοια του κοσμοπολιτισμού, της Παγκοσμιοποίησης, σε βαθμό ακόμα πολύ μικρό. Οποιο όμως μοντέλο συνείδησης ταυτότητας και αν αναπτυχθεί στο μέλλον, ο δρόμος μάλλον περνάει αρχικά απο το Εθνικό Κράτος. Αυτό νομίζω μας δείχνει η Ιστορία.

Σκοπιανοί και Αλβανοί βιώνουν σήμερα με καθυστέρηση δεκαετιών, αυτό που βιώσαμε και εμείς τα τελευταία 100 χρόνια. Οταν εδραιώσουν την εθνική τους θέση, ορίσουν σημαίες και σύμβολα (αληθινά ή ψεύτικα), Συντάγματα, σύνορα και εθνικούς ύμνους, αφού πανυγηρίσουν κι’ αυτοί, όπως και εμείς, την ταυτότητα που απαιτεί η παρούσα ιστορική περίοδος, θα προχωρήσουν κι’ αυτοί σε νέα σχήματα συλλογικής συνείδησης. Σχήματα ταυτότητας με μεγαλύτερη εμβέλεια, με μεγαλύτερη ανοχή στο «διαφορετικό», με άνοιγμα στο εμπόριο, τις πολιτιστικές σχέσεις, με σταδιακή κατάργηση των περιορισμών μετακίνησης κεφαλαίου και ανθρώπινου δυναμικού. Οι οικονομικές συνθήκες που αντιμετωπίζουν, δεν θα αφήσουν και πολύ καιρό για πανηγυρισμούς.

Δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα ο εθνικισμός που βλέπω στα Βαλκάνια. Τον θεωρώ κομμάτι της ιστορικής πορείας που πρέπει να περάσουν οι λαοί για να «απελευθερωθούν» νοητά. Αρκεί μονάχα να μην μείνουν σ’ αυτό το στάδιο για πολύ. Το εθνικό μοντέλο είναι το μεταβατικό στάδιο προς τον διεθνισμό. Αρκεί να προχωρήσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα σε ένα μεγαλύτερο και περιεκτικότερο μοντέλο συνείδησης (Ευρωπαικό στην παρούσα περίπτωση). Χωρίς επιπρόσθετους πολέμους που θα προσθέσουν μίσος και στις επόμενες γενιές.

Δεν με πειράζει να περιμένω να περάσουν και οι Αλβανοί και οι Σκοπιανοί το στάδιο του εθνους-κράτους. Μέσα απ’ αυτό θα μετεξελιχθούν. Οι Μεγάλες Δυνάμεις μπορούν να επηρεάσουν τις δυναμικές, και να σταθεροποιήσουν την περιοχή. Βεβαίως και θα κατηγορηθούν για ανάμειξη στα εσωτερικά μικρών χωρών. Διότι προφανώς αναμειγνύονται. Θα γίνουν και λάθη, θα πληρωθούν ιστορικά τιμήματα. Θα κατηγορηθούν απο αυτούς που έχουν ήδη δεχτεί την ίδια ακριβώς βοήθεια στο δυστυχώς ξεχασμένο παρελθόν.

-----------------------------------------------------------
"It was difficult to negotiate with the Vietnamese. The dynamics on the ground were equal on both sides. As I was talking to them, I was trying to push things behind the scenes. I needed to produce winners and losers. Only then, could any negotiation become possible."

Henry Kissinger
quoted from memory

-----------------------------------------------------------

H φωτογραφία θα πρέπει να έχει κατασκευαστεί απο Αλβανούς εθνικιστές. Τη χρησιμοποιουν πολύ και για λόγους αρνητικής προπαγάνδας και κινδυνολογίας, δημοσιογράφοι τύπου Δελάστικ.

Παραθέτω αντιπροσωπευτικό άρθρο αριστερόστροφης κινδυνολογίας. Περιέχει τα πάντα, απο κακούς αμερικανούς (αυτονόητη η κακία τους), χάρτη (για να αποδειχτεί η συνομωσία ΟΛΩΝ των Αλβανών), την ανακοίνωση πως η Αλβανία μας ζητάει εδάφη (έχετε ακούσει τίποτα τέτοιο;), την απαραίτητη μπηχτή για τα «Σλαβοαμερικανάκια» (αυταπόδεικτο δείγμα βλακείας), και φυσικά την αυτονόητα απαράδεκτη απαίτηση των Αλβανών να ενωθούν σε ένα κράτος.

Στην πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή δίνεται ο πιασάρικος τίτλος "όποια μειονότητα θέλει και μπορεί, παίρνει τα εδάφη της και αποσχίζεται από τη χώρα όπου ζει", το οποίο φυσικά δεν θα πρέπει να ισχύει για τους δικούς μας Μακεδονικούς, Κρητικούς και άλλους αγώνες για την Ενωση, και ως εκ τούτου θεωρείται γελοίο αν ο αιτών είναι Αλβανός.

Ο πομπώδης τίτλος Η «Μεγάλη Αλβανία» ξεκίνησε.., που στολίζει το πόστ, κουρτίζει τον αναγνώστη συναισθηματικά και δημιουργεί οπτικούς συνειρμούς Αλβανών τραμπούκων που κατευθύνονται προς την Ελλάδα με σκοπό να μας γ@$%&*#!.

Στα σχόλια, κάποιος σχολιαστής κοτσάρει και την βαρυσήμαντη επιστολή Θεοδωράκη. Ορθώς θεώρησε πως κολλάει στο θέμα άνετα..

Γιώργος Δελάστικ - H "Mεγάλη Αλβανία" ξεκίνησε..
-----------------------------------------------------------

O πρώτος χάρτης του πόστ είναι απο την αγγλική έκδοση του βιβλίου του Richard Clogg, "A Concise History of Greece".