Το τηλέφωνο χτύπησε στις επτά με έναν περίεργο ηχο που δεν έχω ξανακούσει σε ξενοδοχείο. Ενα τραγούδι που θύμιζε την άνοιξη. Πρώτη μου κίνηση πρός το παράθυρο. Απλώνεται μπροστά μου ένας υπέροχος κήπος. Κήπος χειροποίητος, έργο μάστορα που ήξερε απο νερά και δέντρα. Μαγεύομαι.
Απο τη μέρα που ήρθα σ’αυτή τη χώρα, εχω μαγευτεί. Στα χρόνια της νιότης μου δεν είχα ποτέ φανταστεί ένα τέτοιο μέρος. Τέτοια καθαριότητα, τέτοια αγάπη προς τη φύση, τέτοιο σεβασμό απέναντί της. Τέτοια πειθαρχία, τέτοια ηρεμία συμπεριφοράς, τέτοια στωικότητα. Βρίσκομαι στην καρδιά του Τόκυο, με εκαττομύρια ανθρώπους γύρω μου. Και μέσα σ’αυτή τη πανσπερμία, ένας τέτοιος κήπος! Υποκλίνομαι...
Yukari
Τη βλέπω κάπου μακριά να διασχίζει την κόκκινη γέφυρα του πάρκου. Με το κιμονό. Αργό περπάτημα, χαμόγελο που το διακρίνω απο μακριά. Φαίνεται πολύ νέα. Θέλω να την δώ απο κοντά. Θα ήταν τάχα αγένεια να της ζητήσω μια φωτογραφία; Σκέφτομαι το γιαπωνέζικο πρωτόκολλο συμπεριφοράς. Ζητάς τα πάντα με ευγένεια. Υποκλίνεσαι ελαφρά για να δείξεις σεβασμό. Την πλησιάζω.
Μα και βέβαια όχι, με πληροφορεί ευγενικά με ένα πλατύ χαμόγελο υποκλινόμενη κι’αυτή με τη σειρά της. Το κιμονό; Ναι, είναι χειροποίητο, έργο ράφτη που ξέρει απο πολύπλοκα ραψίματα μεταξωτών. Ράβεται εκεί όλη της η οικογένεια. Η ίδια είναι μαθήτρια γυμνασίου. Τη λένε Yukari. Συνήθως φοράει μπλου-τζήν και μπλουζάκια της λαικής. Αλλά όχι τις κυριακές. Τις κυριακές φοράει το κιμονό της, ζώνεται την παράδοση της χώρας της και βγαίνει βόλτα στο πάρκο. Την ακούω προσεχτικά. Την πιστεύω. Πουθενά στον κόσμο δεν εχω δεί τέτοιο συνδυασμό μοντέρνας ζωής και παράδοσης. Βγάζω τη φωτογραφία. Υποκλίνομαι με δέος...
Πάντα για δουλειές
Ταξιδεύω για δουλειές. Και όχι μόνον. Απολαμβάνω τα πάντα γύρω μου. Τη δουλειά μου που τη διάλεξα και την αγαπώ, τους ανθρώπους που γνωρίζω μέσα απ’αυτή, και τους τόπους, ναι, κυρίως τους τόπους των επισκέψεών μου. Σε κάθε γωνιά που με φέρνει η ζωή μου, της αφιερώνω και το χρόνο μου. Φτιάχνω προγράμματα επισκέψεων σε μουσεία, μπαράκια, κήπους, θέατρα, μουσικάδικα, εστιατόρια και λαικές αγορές. Περπατώ για να πιάσω το σφιγμό της, να μυρίσω τη φύση της, να συλλάβω την αισθητική της.
Σήμερα διάλεξα ενα μικρό εστιατόριο κάπου στο κέντρο του Τόκυο. Το χάζεψα αρκετά πριν μπώ μέσα. Προσέξτε το. Είναι καταπληκτικό. Στολισμένο με μεράκι και ήθος, συνδυάζει όλα τα οπτικά στοιχεία της γιαπωνέζικης αισθητικής. Την οροφή με το μπαμπού, την απλότητα της τοπικής αρχιτεκτονικής, το συνδυασμό με το ρυάκι. Λίγο πριν την είσοδο, φαγητά απλωμένα σε ένα πάγκο, τυλιγμένα οπως θα τα σερβίρει ο μάγειρας, με τις τιμές και το όνομα του πιάτου καρφιτσωμένες στη ζελατίνα. Και ο μάγειρας. Καθαρός, ευγενικός και τίμιος. Οπως παντού στην Ιαπωνία. Καθαρός, ευγενικός και τίμιος. Υποκλίνομαι και υποκύπτω...
------------------------------------------------------------------------------
Αντιγραφή απο προσωπικές μου σημειώσεις
Trip to Japan, April 2001
Project for Intel, Call Center Automation
Digital Pictures by LocusPublicus
-------------------------------------------------------------------------------
21 comments:
Με τέτοιες εικόνες δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί το Τόκυο είναι μια από τις ακριβότερες (η ακριβότερη;) πόλεις του κόσμου.
Είναι και οι Ιάπωνες ένας λαός που τον στοιχειώνει η μεγάλη παράδοση πολιτισμού, όπως και εμάς τους Έλληνες. Ένα δένδρο έχει ρίζες, αλλά πρέπει να έχει και κλαδιά και να τα ενσωματώνει επιτυχημένα και τα δύο σε μια ζώσα παλλόμενη ύπαρξη. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση για λαούς με ιστορική παράδοση που θέλουν να δηλώνουν "παρών" στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο γίγνεσθαι: να ενσωματώνεις τα βιώσιμα στοιχεία του παρελθόντος χωρίς αγκυλώσεις και εμμονές και να στοχεύεις στο αύριο χωρίς βεβιασμένους πολιτισμικούς αυτοχειριασμούς.
Ιαπωνία: άλλη μια χώρα προς επίσκεψη.
Το Τόκιο είναι πολύ ακριβό σε όλα, γιατί οι παροχές υπηρεσιών στην Ιαπωνία περνούν απο πολλαπλά επίπεδα διανομής και μάνατζμεντ. Ο λόγος έχει να κάνει με τον όρο "Full Employment Society", μια λογική καθαρά ιαπωνική, ένας μηχανισμός να έχουν όλοι δουλειές, ακόμα και αν το κόστος υπηρεσίας περνάει μέσα απο πολλά χέρια (αχρείαστα).
Δεν νομίζω όμως πως τα ξενοδοχεία είναι πιο ακριβά απο το Λονδίνο ή τη Νέα Υόρκη. Φαγητό δέ, βρίσκεις παντού, σε ο,τι τιμές θέλεις.
Είσαι πολύ τυχερός που μπορείς να συνδυάζεις δουλειά και "αναγνώριση τόπων". Δεν έχω ταξιδέψει στην Ιαπωνία. Το έχω στο πρόγραμμα όμως για όλους τους λόγους που περιγράφεις. Δεν αναπολείς πλέον τις πολυεθνικές που συνεργαζόσουν? 'Η η αίσθηση ανεξαρτησίας είναι προτιμότερη από τα ακριβά ταξίδια για δουλειά? Βεβαίως, απαντάς εφόσον το επιθυμείς.
Αγαπητέ Βασικέ,
Ναι, αναπολώ το περιβάλλον των μεγάλων πολυεθνικών. Εχουν τη δυνατότητα να σκέφτονται σε παγκόσμιο επίπεδο και εχουν και τον προυπολογισμό για παροχές υψηλού επιπέδου. Η Intel για παράδειγμα έχει ειδικές τιμές (πραγματικά φτηνές), με όλες τις αλυσίδες ξενοδοχείων του κόσμου. Ακολουθούν βέβαια και άλλα - γυμναστήρια, ειδικά clubs, ενοικιάσεις αυτοκινήτων κλπ.
Στη φάση που διανύω στη ζωή μου, η ανεξαρτησία είναι για μένα πιό σημαντική απο την καριέρα. Χρειάζομαι χρόνο με τα παιδιά μου, που με έχουν ανάγκη. Ταξιδεύω αρκετά και τώρα, Αμερική, Καναδά και Ευρώπη, αλλά η Ασία είναι μάλλον έξω.
Νοιώθω ενα μεγάλο σεβασμό για την Ιαπωνία. Σεβασμό βαθύ και πραγματικό. Ομολογώ πως δεν κατανοώ απόλυτα την κουλτούρα της, δεν καταλαβαίνω καλά την τέχνη της, αλλά το να μπορεί κανείς να γυρίζει παντού χωρίς κίνδυνο, ό,τι ώρα θέλει, ξέροντας πως κανείς δεν θα τον κοροιδέψει, είναι για μένα ενα φοβερό επίτευγμα. Χώρια η οικονομική ευμάρεια, στρατηγική, τεχνολογία. Τους βγάζω το καπέλο.
Είναι και οι Ιάπωνες ένας λαός που τον στοιχειώνει η μεγάλη παράδοση πολιτισμού, όπως και εμάς τους Έλληνες.....η μεγάλη πρόκληση για λαούς με ιστορική παράδοση...να ενσωματώνεις τα βιώσιμα στοιχεία του παρελθόντος χωρίς αγκυλώσεις και εμμονές και να στοχεύεις στο αύριο χωρίς βεβιασμένους πολιτισμικούς αυτοχειριασμούς.
Ναι αγαπητέ μου φίλε, έτσι είναι, έτσι όπως το λές με την όμορφη αυτή διατύπωσή σου.
Ουαου..... :))
univers said:
"Είναι και οι Ιάπωνες ένας λαός που τον στοιχειώνει η μεγάλη παράδοση πολιτισμού, όπως και εμάς τους Έλληνες."
Ναι, αλλά με τη μόνη διαφορά ότι ακόμα και το κιμονό της Yukari είναι ελληνικότατη λέξη, βλέπε "χειμώνας", σύμφωνα με την ταινία της Vandalos! :)))))
@Locus
Όμορφη η Yukari (φαντάζομαι πως θα είναι τώρα , στα 22 της) αλλά ακόμα πιο όμορφη η γραφή σου. Υποκλίνομαι...
Πολύ όμορφο και ταξιδιάρικο ποστ.
Ειδικά η πρώτη φωτογραφία είναι πολύ ωραία.
doctor
roadartist, pensierix & doctor,
Καλωσορίσατε στο blog μου. Είμαι καινούργιος στο χώρο, απολαμβάνω όμως απόλυτα τη παρέα σας!
πανέμορφες φωτογραφίες και μια γλυκια αναφορα με το σεβασμο που αξιζει σε μια χωρα με τεραστια παραδοση καιπαντα δυνατο παρον.
Πολυ ανακουφιστιη ανασα αυτο το ποστ αναμεσα στους προβληματισμους που κυκλοφορουν στο διαδικτυο,αν κι εχουν κι αυτοι την αξια τους.
Αγαπητέ Ευτυχία,
Καλως ήρθες και εσύ στη μπλογκόσφαιρα. Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Ημαστε εδώ για να "δώσουμε" κάτι. Αλλος την ειδική του γνώση, άλλος ψυχαγωγία, άλλος ιστορική μόρφωση. Παίρνουμε ο ένας απ'τον άλλον.
Μόλις μπήκα στ blog σας το οποίο μου άρεσε, γιατί φαίνεται να έχει κι'αυτό να δώσει κάτι. Σας εύχομαι καλή επιτυχία. Θα αφήσω και εκεί μερικές σημειώσεις.
Τώρα δηλαδή πρέπει κάτι να γράψω;
Και τι να γράψω;
Κάτσε να συνέλθω πρώτα...
Locus, ήδη έχεις κάνει το όνειρο της ζωής μου... πραγματικότητα!
Η λέξη "ζηλεύω" (με την καλή έννοια πάντα), δε... φτάνει. Και χαίρομαι αφάνταστα για σένα που κάνεις αυτό που αγαπάς είτε προτιμάς μια ζωή με επαγγελματική ανεξαρτησία και χρόνο για την οικογένειά σου είτε τις παροχές των πολυεθνικών.
Σου εύχομαι ολόψυχα να έχεις πάντα ό,τι αγαπάς και επιθυμείς. Πιστεύω πως το blog που έφτιαξες εμπνέει θετικά αρκετό κόσμο (εμένα πάντως σίγουρα).
Συνέχισε ακάθεκτος!
Όσο για το θέμα του υπέροχου post με τις όμορφες φωτογραφίες, μου έκανε ζωηρή εντύπωση ως concept το "Full Employment Society". Δείχνει πως οι Ιάπωνες παρότι έχουν ενσωματώσει το καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης, δεν απαρνούνται την ιδιαίτερη "κουλτούρα" τους και τα συνδυάζουν αρμονικά, χωρίς δογματισμούς και αγκυλώσεις, καταφέρνοντας ταυτόχρονα να είναι και ανταγωνιστικοί!
(αν δεν απατώμαι έχουν τις μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου σε ό,τι αφορά το πλήθος εργαζομένων παγκοσμίως, ενώ παράλληλα αρκετές από αυτές καταφέρνουν να είναι ηγέτιδες σε πολλούς τομείς και ειδικά υψηλής τεχνολογίας - παρότι άλλες "ασιατικές τίγρεις", όπως οι Κορεάτες, έχουν μπει δυναμικά στο παιχνίδι και διεκδικούν την πρωτοκαθεδρία σε κάποιους τομείς)
Έχω ακούσει εξαιρετικά λόγια για την Ιαπωνία (και ειδικά για τον αρμονικό συνδυασμό τεχνολογίας-κουλτούρας-φύσης) από κάποιες ναυτιλιακές εταιρείες με τις οποίες συνεργάζομαι (κι εγώ ως consultant) και δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να κάνω ένα παρόμοιο ταξίδι.
Είμαι βέβαιος πως όταν με το καλό τα καταφέρω, θα σε θυμηθώ αυθόρμητα ;)
Να 'σαι καλά!
Αγαπητέ μου Mickey,
Σε ευχαριστώ ολόθερμα για τα καλά σου λόγια και τις ευχές σου. Βρίσκομαι άλλωστε σ' αυτό το χώρο γιατί εχω συναντήσει ανθρώπους σαν και σένα. Οπως λέω και στο κουτάκι της περιγραφής μου, εντυπωσιάζομαι με τους ευφυείς ανθρώπους.
Δεν έχεις βέβαια τίποτα να "ζηλέψεις" επι του προκειμένου. Βλέπω πως τα πάς πολύ καλά. Ο χώρος του ΙΤ έχει πολύ ψωμί. Πιάνεις μια δουλειά με μια εταιρία στην Ευρώπη, και εργάζεσαι ταξιδεύοντας. Θα επεκταθώ πάνω σ' αυτό το θέμα στο μέλλον, εδώ στο blog, για να καταλάβουν όλοι πως δεν αναφέρομαι σε ωμή μετανάστευση (αλα 60's), οι καιροί έχουν αλλάξει και παίζονται και άλλα μοντέλα εργασίας.
Οι παροχές είναι βέβαια καλές όταν δουλεύεις για διεθνείς εταιρείες, αλλά το καλό το πράμα επίσης πληρώνεται. Οταν τελείωσε το project στην Ιαπωνία, έμεινα εκεί μερικές ακόμα εβδομάδες για να επισκεφθώ το Kyoto και μερικά άλλά μέρη που με ενδιέφεραν. Τα έξοδα ήταν δικά μου. Και απ' αυτά, δεν με ξέπλενε ούτε ο Νιαγάρας! Δεν είμαι πλούσιος, αλλά ποτέ δεν τσιγκουνεύτηκα χρήματα όταν άξιζε τον κόπο.
Σε όλη την Ασία, η Ιαπωνία είναι το σημείο αναφοράς, οικονομικό και κοινωνικό. Εφαρμόζει το "Full Time Employment" στην καθημερινότητα. Οπως πολύ σωστά παρατηρείς, ενώ έχει ενσωματώσει τον καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης, έχει διατηρήσει το δικό της τρόπο ζωής, και τις παραδόσεις της άθικτες. Σημειωτέον πως παρόλο που οι ξένοι δεν αφομοιώνονται εύκολα στην κοινωνία τους, οι ιάπωνες δεν διακατέχονται καθόλου απο αντιαμερικανισμό σε προσωπικό ή πολιτικό επίπεδο. Και νομίζω πως θα είχαν λόγους αν ήθελαν!!
Πως να μην σεβαστεί κανείς ενα λαό που όχι μόνον βγήκε απο τις στάχτες (αναμφισβήτητα έπραξε τεράστια ιστορικά ατοπήματα), αλλά κατάφερε να γυρίσει σελίδα σε όλα, τονίζω σε όλα. Μια απο τις καθαρότερες και πιο οργανωμένες χώρες στο κόσμο. Απόλυτα ασφαλής, απόλυτα ισορροπημένη, απόλυτα τίμια, παραγωγική και πλούσια.
Θα κλείσω αυτό το σχόλιο, με κάτι ιδιαίτερο για μένα. Παρόλο που έχω φύγει χρόνια απο την Ελλάδα, αισθάνομαι σήμερα πιο συνειδητά έλληνας απο ποτέ (μ' ό,τι κι' αν σημαίνει αυτό). Παρακολουθώ καμμιά τριανταριά blogs που μ'αρέσουν (εύχομαι να γίνουν περισσότερα - μια μέρα θα κάνω μια αναφορά σ' όλους αυτούς τους ωραίους bloggers)και μ' αυτά ψυχαγωγούμαι, ενημερώνομαι και μορφώνομαι πάνω στα ελληνικά θέματα.
Σ' ευχαριστώ πολύ.
Συνέχισε κι' εσύ σε παρακαλώ!
Αχχχχ Locus
δεν ξέρεις τι πόθο έχω να επισκεφτώ την Ιαπωνία. Την χώρα αυτή την λατρεύω. Το φαγητό της (sushi addict γαρ!) τους ανθρώπους της, τη φύση της...
Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες τις εντυπώσεις σου μαζί μας
Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια, αν και τα οικονομικά μου δεν μου επιτρέπουν περισσότερα από ένα το χρόνο. Η Ιαπωνία με γοητεύει, αλλά έχω μια μεγάλη απορία. Ίσως εσύ, με τον ευαίσθητο τρόπο που παρατηρείς τους ανθρώπους, μπορείς να μου τη λύσεις: αυτός ο λαός με την υψηλή αισθητική, τη λεπτεπίλεπτη τέχνη, την ευγένεια και τη φινέτσα του, πώς είχε τόσο βίαιη ιστορία; Στις ιστορικές γιαπωνέζικες ταινίες βλέπω αδιαφορία για τον άνθρωπο, για τον πόνο και τη ζωή του, με φόντο μια υπέροχη φύση, την οπόία όμως επίσης προσπάθησαν να υποτάξουν με την ανθοκομική και κηπουρική τους! Ίσως δεν μπορώ να καταλάβω επειδή είμαι άνθρωπος του δυτικού πολιτισμού, όμως θα ήθελα να μου πεις τη γνώμη σου.
Αγαπητέ λωτοφάγε,
Πολύ δύσκολη η ερώτηση που μου υποβάλεις και δεν ξέρω αν διαθέτω το κατάλληλο ιστορικό ή κοινωνικό υπόβαθρο για να την απαντήσω.
Ξέρουμε πως για αιώνες, η Ιαπωνία ήταν χωρισμένη σε φέουδα που κυβερνώνταν με αυστηρή ιεραρχική δομή, εξουσία και στρατό. Εκατοντάδες οι εσωτερικοί πόλεμοι μέσα στην Ιαπωνία. Δεν ξέρω πότε απέκτησαν οι Ιάπωνες συνείδηση ενωμένου έθνους (εδώ ίσως κάποιος ειδικός να μας διαφωτίσει), αλλά όπως λές και εσύ στίς ταινίες τους υπάρχει ένας φοβερός μιλιταρισμός και μια αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή έξω απο την ιεραρχία.
Αυτή την μιλιταριστική συμπεριφορά, την διαπίστωσα και εγώ (ελπίζω σωστά), στην θεατρική τέχνη της Ιαπωνίας. Επισκέφτηκα και είδα Ιαπωνικό θέατρο για να καταλάβω την αισθητική του. Η θεματολογία του με προβλημάτησε. Δύο έργα kabuki που είδα ήταν διάρκειας 6 ωρών το καθένα, και όλες οι ενότητες περιήχαν θέματα τιμής, αφοσίωσης και πολύ πόλεμο. Αποφάσισα στο τέλος πως δεν κατανοώ την Ιαπωνική τέχνη. Aπαιτεί κάποιον άλλο κώδικα αφομοίωσης και ερμηνείας γεγονότων, ιδεών και συμβόλων που προφανώς εγώ δεν διαθέτω ακόμα.
Μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο όμως, πιστεύω πως η Ιαπωνία μπήκε φιλοσοφικά σε μιά άλλη εποχή. Η Αμερικανική κατοχή φαίνεται πως είχε μια καταλυτική επίδραση πάνω της. Αυτό τό είδα παντού, στην αγορά, στα μουσεία όπου οι ίδιοι προσπαθούν να εξηγήσουν τη σύγχρονη ιστορία τους, στα βιβλιά που κοίταξα. Η Αμερική τους δάμασε. Η γενική συνθηματολογία της χώρας έπαψε πιά να είναι κατακτητική, και οι στρατιωτικοι στόχοι αντικαταστάθηκαν απο οικονομικούς.
Αυτό που βίωσα είναι πως οι Ιάπωνες σήμερα δεν έχουν τη σκληράδα που είχαν κάποτε. Η κοινωνία τους είναι ακόμα απόλυτα ιεραρχική σε δομή, και η κουλτούρα τους σε μεγάλο βαθμό ακόμα "κλειστή" στους ξένους. Αλλά πιστεύω πως οι αυτοκρατορικές επιδιώξεις της Ιαπωνίας κατακερματίστηκαν με τον τελευταίο πόλεμο, και οι Ιάπωνες δείχνουν να έχουν τεράστια ικανότητα προσαρμογής στίς νέες συνθήκες. Και οι νέες συνθήκες απαιτούν ανοχή, ειρήνη και σεβασμό στους άλλους.
Δεν είναι Δύση η Ιαπωνία, και δεν έχει καθόλου αναπτυγμένο τον ατομοκεντισμό. Είναι μια ομοιόμορφη, ιεραρχικά δομημένη κοινωνία, που όμως ηττήθηκε κατα κράτος. Το αποτέλεσμα ήταν να σπάσουν όλα τα ταμπού και να αλλάξει η χώρα προς το καλλίτερο.
Ελπίζω να σου έδωσα κάτι. Θα επεκταθώ στο μέλλον.
Αγαπητέ Αντώνιε Λιόλιο,
Χαίρομαι που με επισκέφτηκες! Ελπίζω να είσαι καλά. Στην μπλογκόσφαιρα πάντως σε πεθυμήσαμε!
Να μην χανόμαστε!
Ευχές πολλές -
Αγαπητέ Locuspublicus,
μ' έχουν πιάσει τα γέλια με το εντελώς αντίθετο του χαρακτήρα μας, εμένα δεν μ' αρέσει καθόλου να ταξιδεύω, αν μπορούσα, ούτε από το σπίτι δεν θάβγαινα :)
Όμως μ' αρέσουν οι διηγήσεις των ταξιδευτών, ειδικά αν συνοδεύονται από τις υπέροχες φωτογραφίες που έβαλες :)
Όταν τελειώσω το πρώτο κεφάλαιο της οικονομικής που έχω αρχίσει, θα συγκεντρώσω τα ιστορικά - οικονομικά στοιχεία για την Ιαπωνία που έχω και που απαντούν σε μερικά από τα ερωτήματα που θέτεις, μιλάμε για πείσμα και περηφάνεια αυτοί οι άνθρωποι, καλά το λες, είναι να υποκλίνεσαι.
Το όργιο είναι με την αυτοκινητοβιομηχανία, που μετά τον πόλεμο είχαν συμφωνήσει να εισάγουν αναγκαστικά αυτοκίνητα κι άλλα προϊόντα από τους συμμάχους. Επειδή δεν μπορούσαν ν' αρνηθούν αλλά ήθελαν ταυτόχρονα ν' αναπτύξουν τη δική τους βιομηχανία, διέλυαν στο τελωνείο ένα - ένα τα εισαγόμενα αυτοκίνητα και τ' άλλα προϊόντα για να ελέγξουν τάχα την ποιότητά τους... Εισήγαγαν ιατρικά μηχανήματα με το στανιό, αλλά με νόμο, δεν κάλυπταν στην δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη τις εξετάσεις σε τέτοια μηχανήματα...Οι σύμμαχοι αγανάκτησαν αλλά η Ιαπωνική οικονομία εκτινάχθηκε στα ύψη όπου βρίσκεται και σήμερα, με τα δικά της τεχνολογικά μέσα, που αναπτύχθηκαν με τη στηρίξη στο συλλογικό αίσθημα πειθαρχίας του λαού σ' έναν εθνικό σκοπό. Είναι πραγματικά μια αξιοθαύμαστη χώρα :)
Αγαπητή Sea,
Στο θέμα των ταξιδιών ίσως νά είμαστε διαφορετικοί, αλλά σε άλλα θέματα διαισθάνομαι πολλά κοινά σημεία. Εχω και εγώ τάσεις απομονωτισμού, οράματα για ισχυρές βιβλιοθήκες και δυνατά διαβάσματα...Εδώ εσείς τα πάτε πολύ καλλίτερα!
Η Ιαπωνία με εντυπωσίασε. Θα σας διηγηθώ ενα μικρό περιστατικά. Πέφτω πάνω σε διαδήλωση, σε κεντρικό δρόμο της Γκίζας, στο Τόκυο. Εκατοντάδες άνθρωποι να παρελαύνουν με πανώ, και συνθήματα στο κεφάλι και στα περιβραχιώνια. Η κυκλοφορία είχε σταματήσει. Μπαίνω στο πλήθος για να δώ. Απόλυτη ησυχία! Ναι, διαδήλωση, και είχε απόλυτη ησυχία. Επρεπε να ρωτήσω κάποιον ντόπιο τι είδους διαδήλωση βλέπουμε. "Εργατική" μου απαντάει λακωνικά (labor).
Απόλυτη ησυχία!!! Φαντάζεστε εργατική διαδήλωση στην Αθήνα? Για φανταστείτε την...
Post a Comment