Monday, November 26, 2007

Μάνος Χατζιδάκης


Η μητέρα τρέχει στο δωμάτιό μου γεμάτη χαρά. Με πιάνει απ’ το χέρι και μου μιλάει ψιθυριστά. «Ελα μέσα, έχει στη τηλεόραση τον Μάνο Χατζιδάκη. Γράφει ένα τραγούδι».

Καινούργια η τηλεόραση στην Ελλάδα. Υπολειτουργεί, και εκπέμπει μια μαγία που γίνεται αισθητή παντού στην επαρχία. Το κράτος των Αθηνών στο σπίτι μας. Ο κόσμος όλος στο γυαλί. Η είσοδος στον κόσμο. Στην οθόνη της ασπόμαυρης τηλεόρασης, μια παρέα μιλάει και γελάει. Πέντε άτομα γύρω απο ένα τραπέζι, παντού χαρτιά, καφέδες.

Ο κύριος στο κέντρο είναι ο Μάνος Χατζιδάκης. Σκούρο πλατύ σακκάκι, ανοιχτό πουκάμισο. Καπνίζει. Δίπλα του μερικοί φίλοι. Ο Νίκος Γκάτσος. Συζητούν κάποιο θέμα με κέντρο τη ζωή της γειτονιάς. Μέσα στους απλούς ανθρώπους που περπατούν στο δρόμο, στο ντύσιμό τους, στίς συνήθειες και το ύφος τους, υπάρχει μια αισθητική, λέει ο κύριος Χατζιδάκης. Αυτή θέλει να συλλάβει, και να την κάνει μουσική.

«Η αρχική έμπνευση, το θέμα. Η νοητή σύλληψη μιας ιδέας που θα αποδωθεί σαν τέχνη. Το έναυσμα». «Υπάρχει αυτή η αισθητική εδώ στη γειτονιά;» ρωτάει ο δημοσιογράφος. «Υπάρχει παντού», απαντάει ο κύριος Χατζιδάκης. «Στα σπίτια του δρόμου, στα δέντρα του πεζοδρομίου, στην απέναντι ταβέρνα. Στους ανθρώπους που σταματούν για να χαζέψουν μια βιτρίνα. Στην εκκλησία και τα μυστήρια. Στη λαχαναγορά, με τους χωρατατζήδες, τους αργόσχολους, τους εμποράδες και τους αλητήριους. Στην όμορφη κοκέτα της γειτονιάς που στολίστηκε για να κατεβεί στο φούρνο για ψωμί. Στα πλοία που είναι δεμένα στο λιμάνι».

Η μητέρα φαίνεται γοητευμένη. Στα μάτια της βαθιά, μια μεγάλη αγάπη για τον μουσουργό της εκπομπής. Παρακολουθεί την εξέλιξη της συζήτησης με περίσιο ενδιαφέρον. Παρακολουθώ και εγώ σιωπηλός, χωρίς να καταλαβαίνω απόλυτα. Θέλω να μάθω και να δώ. Ο κύριος Χατζιδάκης συνεχίζει.

«Κρατώ την έμπνευση στο μυαλο μου, όσο μπορώ. Ψάχνω μια μελωδία. Την επεξεργάζομαι στο πιάνο. Ωρες ατέλειωτες. Μέχρι που μελωδία και θεματική να ταυτιστούν απόλυτα. Σαν ενα καλοραμμένο φόρεμα στο κορμί μιας όμορφης γυναίκας. Σαν εραστές που σμίγουν ερωτικά». Μια τέτοια έμπνευση «δουλεύουν» τώρα στην εκπομπή. Μια πρόχειρη μελωδία, άπαιχτη, άσμίλευτη, που κάποια στιγμή θα γίνει τραγούδι. «Και που βρίσκεται αυτή η μελωδία τώρα;» ρωτάει ο δημοσιογράφος. Προφανώς περιμένει τον μουσουργό να του μιλήσει για παρτιτούρες και μουσικά σημειωματάρια. «Την έχω γράψει στο πακέτο με τα τσιγάρα», απαντά ο συνθέτης.

Οι Κυριακές στο σπίτι είχαν πάντα μια επισημότητα. Καλά ρούχα και επισκέψεις. Μυρωδιές απο κουλουράκια και γιουβέτσι. Καλογιαλισμένα κρασιά και σιδερωμένα τραπεζομάντηλα. Ο χώρος της νιότης μου. Και πάνω απ’ όλα αυτά, σαν απαραίτητη μουσική υπόκρουση, σαν απόλυτη προυπόθεση ζωής, η μουσική του Μάνου. Στη δισκοθήκη της οικογένειας, οι δίσκοι με το βινύλιο ήταν όμορφα τακτοποιημένοι σε ένα ειδικό χώρο. Και σαν έκρηξη ηφαιστείου, η αισθητική του σπιτιού άλλάζε τις Κυριακές, καθώς η μητέρα έβαζε τις μελωδικές δημιουργίες του μουσουργού της στο μικρό οικογενειακό πικ-άπ. Γέμιζε το σπίτι με τη μουσική του Μάνου.

Σε κάθε γωνιά του σπιτιού, στο ψηλοτάβανο οικογενειακό μας στέκι, στην γραφική οδό Βαλτινού, με τα πέτρινα σπίτια, τις αυλές και τα μπαλκόνια, υπήρχε η μουσική παρουσία του κυρίου Χατζιδάκη. Τα “Tραγούδια της οδού Αθηνάς”, “Ο Μεγάλος Ερωτικός», «Η Οδός Ονείρων». Ειδικά «Η Οδός Ονείρων». Ακόμα και τώρα, τη νοιώθω μέσα μου βαθιά να μου θυμίζει τις Κυριακές. Είναι μια μελωδία που σέρνει μαζί της φωτογραφικούς συνειρμούς ανθρώπων της νιότης μου, το ψηλοτάβανο σαλόνι του σπιτιού με τον πολυέλαιο, τα κεντητά κάδρα, τα ασημικά και τη βιβλιοθήκη.

Αγαπώ τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκη. Οι μελωδίες του με συγκλονίζουν. Αγαπώ τα λυπητερά μινόρε του, τη κιθάρα που σιγοντάρει, τα πνευστά που ανεβοκατεβαίνουν ξεχωριστά τους μουσικούς δρόμους για να ενωθούν στο τέλος, το μαντολίνο που ξεχωρίζει στα έγχορδα. Οταν παιδί έτρεχα την ανηφόρα της γειτονιάς για να επισκεφθώ το δάσκαλο μουσικής που με έστελναν οι γονείς μου, τον Μάνο είχα στο μυαλό μου. Πως να του μοιάσω. Οχι πως τότε τον καταλάβαινα απόλυτα. Ηθελα όμως να γράψω μια μέρα κι’ εγώ ένα τραγούδι, έτσι απλά, όπως κι’ αυτός, σε κάποιο πρόχειρο χαρτί, σ’ ενα κουτί τσιγάρα. Χαραγμένη η εικόνα βαθιά στο θυμικό μου. Ακους εκεί να γράφει τραγούδι στο πακέτο με τα τσιγάρα!

Χρόνια πολλά πέρασαν απο τότε, πόλεις καινούργιες απο τα μάτια μου, άνθρωποι απο τη ψυχή μου. Μα η μουσική του Μάνου μου έμεινε, λάφυρο μοναδικό, ενα καταφύγιο οπου προσφεύγω τις στιγμές τις απόλυτης ανάγκης για να αδειάσω τη ψυχή μου. Καθώς μεγάλωνα, έμαθα τα πάντα για το συνθέτη. Είδα τη ζωή του, διάβασα τίς σκέψεις του.

Ωριμος πια αναρωτήθηκα από που αντλούσε την εμπνευσή του.
Απο πού ορμώμενος κύριε Χατζιδάκη συλλαμβάνετε την περίφημη «αισθητική» της γειτονιάς; Τι βιβλία διαβάσατε, πού ταξιδέψατε, με ποιούς κάνατε παρέα; Η μήπως όλα αυτά ήταν έμφυτα, ανεξήγητα και μυστηριώδη; Μήπως ήταν η ομοφιλοφιλία που διόγκωνε την ευαισθησία, το έντονο ερωτικό στοιχείο, ο έρωτας; Μήπως ήταν η παρέα, οι καφέδες στα πατάρια των ζαχαροπλαστείων, το ποιητικό ραντεβού σας με τον Νίκο Γκάτσο;

Στο ευρύχωρο σαλόνι του σπιτιού μου, οι φίλοι παίρνουν θέση. Κυριακή πρωί. Τέσσερα όργανα, πιάνο, τζουράς, κιθάρα και ακκορντεόν. Στο έναυσμα της έναρξης, η μελωδία ξεχύνεται γλυκιά και γεμίζει το σπίτι. Το μικρό μουσικό μας σχήμα είναι ιερό. Αναβιώνει τη μουσική του Μάνου σε μια άλλή περίοδο. Η «Η Οδός Ονείρων» της οδού Βαλτινού, αναπαράγεται τώρα σε κάποια οδό της Αμερικής. Οι πρωταγωνιστές παράγουν εδώ, κάθε Κυριακή, το δικό τους ζαχαροπλαστείο, με καφέδες, γλυκά, σκόρπια χαρτιά, φωνές και γέλια. Φιλοσοφούν και μιλάνε για «αισθητική». Και εκεί που η παρέα ζεσταίνεται, αρχίζει το τραγούδι. Η μελωδία δημιουργεί την αίσθηση. Στο τραγούδι η Νεκταρία. Φωνή μελωδική, που ξέρει να δίνει συναίσθημα στο στίχο, να ανοιγοκλείνει σωστά τα φωνήεντα, όπως οι τραγουδίστριες του Μάνου.

Δεν τον συνάντησα ποτέ. Δεν τον είδα κάν σε μιά του συναυλία. Είχα πολλές ευκαιρίες, αλλά τις έχασα. Η μορφή του όμως, μου είναι οικεία, σαν να τον είχα φίλο και δάσκαλο. Νομίζω πως αν με συναντούσε σήμερα, θα χαιρόταν για τη μουσική μου πρόοδο. Για την καφενόβια παρέα της Κυριακής, τη σύναξη των φιλων. Για τις μουσικές συζητήσεις του club της οδού Forest. Για τη συναυλία που ετοιμάζουμε στη παλιότερη εκκλησία της Θεολογικής σχολής του Harvard, με τα σκαλιστά χειροποίητα αετώματα, τους σκοτεινους ευλαβικούς χώρους, και τους ξύλινους πάγκους. Για τους τριακόσιους εκλεκτούς προσκεκλημένους μας. Για την αγάπη γηγενών και ομογενών για τη μουσική του.

Και εγώ θα τον ρωτούσα πως γράφεται ένα τραγούδι, πως πάς μια βόλτα στην αγορά και γυρνάς πίσω με την έμπνευση στη τσέπη. Πως απεικονίζεις την αισθητική ενός ολόκληρου λαού, μιας ολόκληρης εποχής, πως περιγράφεις τη θάλασσα, την εκκλησιά, την επίσκεψη στο σπίτι, το μάγκα της λαχαναγοράς, την όμορφη κοκέτα. Τον λυγμό, τον έρωτα, και την απελπισιά. Πως συνδιάζεις τα πνευστά, τα κρουστά και τα εγχορδα. Και πάνω απο όλα, διάολε, πως χωράνε όλα αυτα σ’ ενα πακέτο απο τσιγάρα;

Κύριε Χατζιδάκη σας ευχαριστώ. Και εγώ και η παρέα μου. Ολα τα παιδιά, τα όργανα της Κυριακής, η οδός Forest. Ολος ο ελληνικός λαός, η Ελλάδα. Και φυσικά η μητέρα μου.

Πάμε πάλι παιδιά.. «Μιά Θάλασσα Πλατιά»....απο λα μινόρε...

--------------------------------------------------------------------------
Τα λόγια στα εισαγωγικά είναι δικά μου. Θυμάμαι την εκπομπή στην τηλεόραση, ήμουνα τότε παιδί 14 χρόνων. Ο διάλογος έχει ξεφτίσει στο μυαλό μου, αλλά προσπάθησα να αναπαράγω τον τρόπο έκφρασης και την αισθητική του λόγου του κυρίου Μάνου Χατζιδάκη.

Η φωτογραφία είναι απο το επίσημο web site του κ. Μάνου Χατζιδάκη.
http://www.hadjidakis.gr/homeweb.htm
--------------------------------------------------------------------------

32 comments:

Roadartist said...

Καλημέρα! Καταλαβαίνω πως νιώθετε όταν ακούτε τις μελωδίες του. Και εγώ το ίδιο ακριβώς αισθάνομαι. Νομίζω δύσκολα θα ξαναγεννηθεί δεύτερος Μάνος. Τον λατρεύω και η μουσική του με ακολουθεί πολύ συχνά. Πραγματικά πολύ όμορφο, νοσταλγικό αφιέρωμα!! Καλή σας εβδομάδα!

vassper said...

Λόγια βγαλμένα απο την ψυχή, που δεν χρειάζονται σχόλια. Μόνο ένα παρών, στην κοινή διαδρομή.

bidibis said...

Μακάρι όλοι οι Έλληνες της Αμερικής να ήταν σαν κι εσάς κύριε locuspublicus. Δυστυχώς από ότι κατάλαβα η κυρίαρχη αισθητική που επικρατεί ανάμεσα στους Ελληνοαμερικάνους (δεν ξέρω τι συμβαίνει στη Μασαχουσέτη, όπου υποθέτω το επίπεδο είναι πιο υψηλό) είναι το σκυλάδικο τρίτης κατηγορίας. Κάτι σα να λέμε "ελληνικό να ναι και ότι να ναι". Το τι είδε το μάτι μου και το τι άκουσε το αυτί μου στην Αστόρια δε λέγεται. Όχι και η καλύτερη διαφήμιση για την Ελλάδα νομίζω. Από ότι φαίνεται μερικοί την προβολή της εικόνας του Έλληνα ως τριτοκοσμικού γραφικού ορισμένοι εξακολουθούν να τη θεωρούς ως σκοπό υψίστης εθνικής σημασίας.

Unknown said...

Ο Μάνος Χατζηδάκης υπήρξε ένα από τα δώρα του Θεού στην ανθρωπότητα το 2ο ήμισυ του 20ου αιώνα.
Αιωνία του η μνήμη..

Locus Publicus said...

roadartist & vessper
Συνοδοιπώροι λοιπόν.. Χαίρομαι γι' αύτό. Δέχομαι όλα τα ακούσματα μουσικής (ή μάλλον τα πιό πολλά). Αλλά ο Μάνος είναι η δική μου μουσική. Ειλικρινά αισθάνομαι σαν του την παρήγγειλα, να την εχει γράψει για μένα.

Ευχαριστώ φίλοι μου, καλή εβδομάδα.

Locus Publicus said...

bidibi μου,

Εχεις δίκιο για τα σκυλάδικά και τα συναφή. Σήμερα βέβαια ακόμα και η ομογένεια λικνίζεται στο ρυθμό του έντεχνου τεκνο-ρόκ, και της Αννας Βίσσυ real-time.

Χωρίς καθόλου να ενοχληθώ βέβαια, αποφάσισα και εγώ να ακολουθήσω τον δικό μου δρόμο. Με τις μουσικές που θέλω, με τους φίλους που επιθυμώ.

Ο μουσικός μου κύκλος είναι μικρός και προσωπικός. Εχουμε δώσει συναυλίες σε όμορφα θέατρα, πανεπιστήμια, ακόμα και ιδιωτικά πάρτυ. Πέραν του κ. Χατζιδάκη, κάναμε και ρεμπέτικες, και έντεχνες βραδιές.

Υπάρχει όμως, πιστέψτε με, μεγάλος αριθμός ομογενών που τους βγάζω το καπέλο.

Locus Publicus said...

KύριεΒαρδάκα,
Οπως το λέτε...βαθιά λυρικός και ποιητικός - απέδωσε τα χρώματα και τις μυρωδιές της Ελλάδας.

Είχε μεγάλες γνωριμίες στην Ευρώπη. Επέλεξε να ζήσει στην Ελλάδα. Θαυμάζω τον ελιτισμό του, τον λυρισμό του, και την γενικότερη στάση του απέναντι στη ζωή.

Λωτοφάγος said...

Εξαιρετικό κείμενο, αγαπητέ μου! Πρόλαβες, αλήθεια, τέτοια σπίτια στη Βαλτινού; Υπάρχουν κάποια ακόμα, αλλά δεν τα ξέρω εσωτερικά. Μόνο το Παγκράτι θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία, και εκεί η αντιπαροχή είχε ήδη κάνει το θαύμα της!
Ο Μάνος ήταν ένας πρίγκιπας με όλη τη σημασία της λέξης! Δεν νομίζω, φίλε μου, ότι στην ομοφυλοφιλία του οφείλουμε αυτή την εξαίσια ευαισθησία και αισθητική, δεδομένου ότι ο Μάνος ήταν ένας και οι ομοφυλόφιλοι πολλοί!

squarelogic said...

Εξαιρετο ποστ locus,ως συνηθως I may add...

Εκτος απ τους "σκυλάδες" της Αστορια υπάρχουν παντα Ελληνες της διασπορας που κουβαλανε βαθια φυλαγμένα μεσα τους τα καλυτερα της Ελλαδας,σαν εσας...

Η μικρη σας μουσικη παρέα μου θυμιζει το στιχο του Σαββοπουλου
" των Ελληνων οι κοινοτητες...".
Θα ηταν πολυ συγκινητικο να μπορουσαμε να σας παρακολουθησουμε.
Τι λετε για youtube broadcast?

Ο Μανος μοναδικος...
Θυμαμαι ακομα το εξαιρετης αισθητικης περιοδικο που εξεδιδε(δεν μπορω να ανασυρω τωρα τον τιτλο)τα τελευταια του χρονια,θυμαμαι συνεντευξεις που εβγαινε το λιτο μεγαλείο του ανθρωπου,και ο "Μαγεμένος Αυλος" στην πλατεια Προσκοπων του Παγκρατιου ακομα αναφερεται σαν 'το στεκι του Μανου".

Locus Publicus said...

Δεν είμαι αθηναίος λωτοφάγε,
H oδός Βαλτινού ήταν μια οδός επαρχιακής πόλης, της πόλης που μεγάλωσα. Μια οδός με όμορφα νεοκλασσικά σπίτια. Εγινε και αυτή κατόπιν θύμα της πολιτικής των αντιπαροχών.

Ο Μάνος Χατζιδάκης υπήρξε για μένα ο μεγαλύτερος έλληνας συνθέτης της μεταπολεμικής ελλάδας. Ο,τι άγγιξε το χρύσωσε μουσικά. Νομίζω πως η μουσική του θα ζήσει για πάντα.

Locus Publicus said...

squarelogic,χαιρετώ,
Εχω συμμετάσχει σε πολλά μουσικά σχήματα, τα πιο πολλά κάπως ιδιωτικά. Εχω παίξει όμως και με ισπανόύς, Κουβανούς και Δομινικάνους. Η μουσική είναι μια καθημερινή ασχολία για μένα.

Πριν δύο εβδομάδες, μια ομάδα φίλων ενοικιάσαμε ένα σπίτι σε ένα παραλιακό χωριό, οπου πάιζαμε μουσική για τρείς μέρες! Υποσχέθηκα στο γκρούπ να κάνω ενα web site για την ομάδα. Πιθανό και ένα κλιπάκι στο YouTube. Αν γίνει θα σας ειδοποιήσω.

Με την ομογένεια οι σχέσεις μου είναι κοινωνικές, όχι τόσο μουσικές. Στα φοιτητικά μου χρόνια με ήξεραν όλοι στη Βοστώνη, έπαιζα μουσική, και σύχναζα σε ελληνικά στέκια. Με τα χρόνια όμως, την οικογένεια και τη δουλειά, εξαφανίστηκα. Θα κάνω βέβαια και ένα προσεχές πόστ για του ομογενείς. Εχει όλων των ειδών τις προσωπικότητες. Αλλά βέβαια η μετανάστευση έχει σταματήσει.

Εγώ τα τελευταία χρόνια εχω αποκτήσει τάσεις απομονωτισμού. Μου αρκούν λίγοι και εκλεκτοί φίλοι.

Σε ευχαριστώ πάντως για τα ευγενικά σου λόγια. Συνέχισε να γράφεις. Είμαι πάντα κοντά σου.

Anonymous said...

Καλησπερα Locus Publicus.Πολύ καλο το κείμενο.Δεν υπαρχουν λογια η μαλλον ειναι λιγα και φτωχα να περιγραψουν το μεγαλείο του Μανου του πιο σπουδαιου μουσικοσυνθετη μας (ενδεχομενως).

pensierix said...

Locus,

αν το ταλέντο σου στην κιθάρα είναι έστω και το μισό απο αυτό της γραφής σου, τότε είμαι σίγουρος ότι το ηχητικό αποτέλεσμα του συνόλου σου θα είναι αντάξιο της μουσικής του Μάνου! Να φανταστείς, σου "συγχωρώ" και την προσφώνηση "κύριος" στον Χατζιδάκι, η οποία δεν χρησιμοποιείται για νεκρούς. Αλλά θα μου πεις, μήπως έχει πεθάνει ποτέ ο Μάνος;

Κι εγώ προσπαθώ, γρατσουνώντας μια κιθάρα, να γράψω ένα τραγουδάκι, αλλά μέχρι στιγμής το μόνο κοινό με τον Χατζιδάκι είναι τα πακέτα με τα τσιγάρα...

:)))

Locus Publicus said...

Αγαπητέ μου donald καλωσήρθες το blog μου. Ενας ακόμα οπαδός του Μάνου. Και πως άλλωστε να είναι αλλιώς. Κάπου διάβασα πως ακόμα και μετα τόσα χρόνια απο το θάνατό του, οι πωλήσεις της μουσικής του έρχονται ακόμα πρώτες στην Ελλάδα.



Χαιρετισμούς και στον pensierix απο την υπέροχη Ρώμη!

Penseriex, ταπεινότατα καταθέτω τη μαρτυρία πως οι μουσικές μου γνώσεις δεν βρίσκονται ακόμα σε επίπεδο αποδεκτό απο σπουδαγμένους του χώρου. Θα ήθελα πάντως να ελπίζω πως αν με έκρινε ο μεγάλος μουσουργός θα με έβαζε στους "ταλαντούχους". Γιατί με τους ατάλαντους δεν είχε και μεγάλη υπομονή. Γνωστές άλλωστε και πολλές δηλώσεις του επι του προκειμένου.

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Πειραματίζομαι λίγο με τη γραφή, τι έχω να χάσω άλλωστε, και χαίρομαι που σας αρέσει.

Οσο για την απαγορευτική προσφώνηση "κύριος" προς τον νεκρό, ομολογώ πως δεν το γνώριζα. Ισχύει κάτι τέτοιο; Θα το ερευνήσω. Αλλά και αν ισχύει, προτείνω την κατάργηση του κανόνα! Πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις τον Μάνο Χατζιδάκή.

Γιατί δεν κάνεις ενα πόστ για τη Ρώμη, την μουσειακή πόλη της Ιταλίας; Πολύ θα ήθελα να μείνω εκεί για λίγο, να χαθώ στα μουσεία της, στην ασύλλήπτα όμορφη αρχιτεκτονική της. Ελπίζω να περνάς καλά πάντως.

mickey said...

Δεν ξέρω ούτε κι εγώ τι να γράψω. Ας αφήσω το κείμενο να μιλήσει μόνο του, μαζί με τις νότες από τη μουσική του Μάνου που αβίαστα πλημμυρίζουν το μυαλό καθώς το διαβάζει κανείς.

(προτιμώ να περάσω καμιά Κυριακή να σας ακούσω στην οδό Forest - κι αν με αφήσετε να αγγίξω το πιάνο, μπορεί να παίξω κι εγώ καμιά μελωδία του μαζί σας...)

Μπράβο, Locus!

Βάσσια said...

Καλησπέρα,
Locus, μου έφερες στο μυαλό τον Κυρ Γιάννη, μηχανικός σε κρουαζιερόπλοια επί 40 χρόνια και όλα στην Αμερική.
Είναι ο πατέρας κολλητής μου.
Κάθε φορά που ερχόταν σπίτι του, το γέμιζε με Χατζηδάκη.
Έχει μία καταπληκτική ολοκληρωμένη - αν θυμάμαι καλά συλλογή του από βινύλιο.
Το κείμενό σου μου τον θύμησε πολύ και στο ύφος και στην περιγραφή.
:-)

vasikos metoxos said...

Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει...

Μάνος Χατζηδάκης: Η οπτασία της ψυχής χαιδεύοντας τα πλήκτρα στο πιάνο. Η μαγεία των αισθήσεων να καθρεφτίζεται στο άπειρο.
Πολύ ωραίο κείμενο Locus. Συνομιλία με τον Μάνο, με φόντο την νεότητα, τα χρόνια στη γενέθλια πόλη,τα πρώτα σκιρτήσματα στο πατρικό σπίτι...Μυρωδιές και χρώματα.
Αυτά διάβασα Locus. Καλά νάσαι...

...Και όποιος δεν καταλαβαίνει δε ξέρει που πατά και που πηγαίνει...

vasikos metoxos said...

Και "κάτι" που ζήτησες μπορείς να το ζητήσεις εδώ http://www.cinemanews.gr/v4/angelopoulos/buy_dvd.php

giant13 said...

Εξαίσιο κείμενο, γεμάτο τρυφερότητα και λυρισμό γιά τον μεγάλο μας συνθέτη.

Οταν ακούω Χατζηδάκι και Θεοδωράκι, περνά απ το μυαλό μου μιά Ελλάδα που δεν υπάρχει πιά.

Μπορεί να ήταν πιό φτωχή, μπορεί πιό αγράμματη και οτιδήποτε αρνητικό ακόμη, αλλά πιστεύω, πως ήταν πιό αληθινή.

giant13 said...

Καλημέρα.

Συμπληρώνοντας τέλος, νοιώθω το άρωμα της Ελλάδας αυτής, μέσα από τις καλές παλιές ελληνικές ταινίες με την μουσική των δύο μεγαλύτερων συνθετών μας.

Υ.Γ. Και φυσικά το σωστό είναι "Θεοδωράκη" στο προηγούμενο σχόλιο μου.

mtryfo said...

πολύ τρυφερές αναμνήσεις ανασύρατε, Locus Publicus!!!
Η μουσική της νειότης μας, η θεατρική του, η κινηματογραφική του, ποιά να πρωτοδιαλέξεις?

Univers said...

Ένας άξιος δημιουργός με έναν επίλογο που τον φρόντισε όπως τα δημιουργήματά του: "Κυνήγησε" κάμερες και δημοσιογράφους από την κηδεία του και είχε μια τελετή σεμνή, όπως του έπρεπε, όπως την ήθελε, όπως ταίριαζε στον χαρακτήρα του. Οι "επί τόπου" με τα ματσούκια έμειναν χωρίς ρεπορτάζ, ανταποκρίσεις "live από το νεκροταφείο" και αποκλειστικότητες και οι νιουσκάστερς - βασιλείς των στούντιο έφαγαν τη χυλόπιτα στη μάπα. Θυμάμαι, κάποιοι από αυτούς έδειχναν προσβεβλημένοι που ο Χατζιδάκης απέκλεισε τα Μέσα από το τελευταίο του ταξίδι. "Τι διάολο, άλλοι παρακαλούν για λίγη δημοσιότητα και αυτός..."

Locus Publicus said...

@ Mickey,
Καλώς να περάσετε απο την Forest κύριε Mickey. Να παίξετε μαζί μας. Το μουσικό μας σχήμα είναι dynamic, και εχει κατα καιρούς φιλοξενήσει αρκετά πρόσωπα απο την Ελλάδα.

Επίδοξοι συνεργάτες βρίσκονται αμέσως. H περιοχή της Βοστώνης, έχει μεγάλα σχολεία μουσικής, που βρίθουν απο μουσικούς από όλο τον κόσμο, μεταξύ τους και πολλούς έλληνες.

Κάποια εποχή - μέχρι πρόσφατα, το σχήμα διέθετε και δικό του στούντιο ηχογραφήσεως. Το στούντιο έπαψε να υπάρχει όταν το λειτουργικό του κόστος ανέβηκε αισθητά και δεν μπορούσε πλέον να διατηρηθεί απλά ως χόμπυ.

Η Forest street διαθέτει επίσης μεγάλη βιβλιοθήκη, και ειδικό ΙΤ γραφείο, οπου οι κομπουτεράδες αισθάνονται πολύ άνετα. Κάπου ανάμεσα από μουσική και web development, η ζωή περνάει ευχάριστα.

Locus Publicus said...

@vassia χαιρετώ!
Οπως και ο Κυρ Γιάννης, έτσι και εγώ. Εχω όλη τη συλλογή του Μάνου σε cd. Οι τελευταίες μάλιστα επαναληπτικές ηχογραφήσεις της Sony εχουν καθαρίσει πολύ τον ήχο, και είναι πολύ καλές. Νάσαι καλά.

Locus Publicus said...

Αγαπητέ μου Βασικέ
Δεν ξέρω τι απήχηση έχει η μουσική του Μάνου στη νέα γενιά, αλλά για αυτούς που γεννήθηκαν 60-70 νομίζω πως υπήρξε ταύτιση.

Το ραντεβού του με τον Γκάτσο ήταν ένωση θεών. Ηταν μια ομάδα ανθρώπων τότε που αναπαρήγαγαν στην Ελλάδα μια κάποια μποέμικια ατμόσφαιρα (δεν ξέρω αν είναι σωστός ο όρος), κάτι που ηταν κίνημα στο Παρίσι με τους συγγραφείς και καλλιτέχνες.

Το κείμενο ήταν εντελώς αυθόρμητο.

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ για το λίνκ με τις κινηματογραφικές πληροφορίες. Οπως σου είπα, ψάχνω να βρώ τον "Θίασο" του Αγγελόπουλου, κατα μένα, μεγάλο αριστούργημα.

Γίνονται και στην Αμερική φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου. Περιμένω τώρα κάποιο τοπικό πανεπιστήμιο να διοργανώσει κινηματογραφική βραδιά.

Εξοχα και τα πόστ σου για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Νάσαι πάντα καλά!

Locus Publicus said...

@ giant13,
...Οταν ακούω Χατζηδάκι και Θεοδωράκη, περνά απ το μυαλό μου μιά Ελλάδα που δεν υπάρχει πιά.


Εχεις δίκιο, αυτή η Ελλάδα δεν υπάρχει πιά. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα ή χειρότερα, αλλά σίγουρα η αισθητική έχει αλλάξει.

Για τον Θεοδωράκη, προσωπικά δεν αισθάνομαι το ίδιο. Αξιος μουσικός, στίγμα της εποχής του, άφησε πίσω του ωραία τραγούδια. Αλλά καταναλώθηκε πολιτικά. Ο Μάνος ηταν λυρικός. Δεν συμβιβάστηκε ποτέ. Οι λαικές μάζες τον αποθούσαν.



@ mtryfo,
Χαίρομαι που σου άρεσε αυτή η αναφορά Μαρία. Για να μήν ξεχνούμε ποιοί δημιούργησαν μουσική στην ελλάδα.

Locus Publicus said...

"Κυνήγησε" κάμερες και δημοσιογράφους από την κηδεία του και είχε μια τελετή σεμνή, όπως του έπρεπε...

Ναί αγαπητέ μου univers,
Ο Μάνος έκανε πάντα αυτό που ήθελε. Επέλεξε να μείνει στην Ελλάδα και όχι στη Γαλλία που αγαπούσε, και να παράγει έργο μέσα σε ένα δύσκολο περιβάλλον.

Στην περίεργη αριστερόστροφη πατρίδα μας, ήταν απο τους λίγους που εξέφρασε απέχθεια για οτιδήποτε σοσιαλιστικό (ελληνικό εννοείται). Και τι δέν άκουγε απ' αυτόν η Μελίνα!!

Καποια μάλιστα φορά, είπε και το εξής καταπληκτικό (παραφράζω) - "Είναι πολύ δύσκολο να γράψει κανείς ενα τραγούδι σ' αυτό το τόπο αν δεν έχει εγκριθεί απο τον σύλλογο των οικοδόμων..."

Locus Publicus said...

Και μιά παρατήρηση που έκανα -

Οι περισότεροι φίλοι αναγράφουν το όνομα του Μάνου ως "Χατζηδάκις", δηλαδή με ήτα και γιώτα.

Δεν γνωρίζω άν αυτό αποτελεί μέρος της καινούργιας ελληνική γραμματικής, και κάποιου νέου είδους γραφής που δεν γνωρίζω, προτίμησα όμως να γράψω το όνομά του με γιώτα και ήτα.

Ετσι το "Χατζηδάκις" έγινε "Χατζιδάκης" εξ επιλογής. Ετσι τουλάχιστον γραφόταν το όνομα όταν ήμουν στην Ελλάδα. Ετσι άλλωστε υπέγραφε και ο ίδιος.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said...

Καταπληκτικό post Locus.

Θυμάμαι τον Χατζηδάκη(ι) να εκνευρίζεται από τα άκαιρα χειροκροτήματα του κοινού σε συναυλία του στην Βέροια των 70's.

Ή την απόδοση του τιμητικού τίτλου "κίτρινα ζώα" στους ταξιτζήδες. Ή τον περιρρέοντα ελιτισμό του "Τέταρτου" που γέννησε Τσαγκαρουσιάνους.

Ήταν εξαιρετικά νάρκισσος, αναρρωτιέμαι αν το συνολικό του έργο τελικά δικαίωσε (ή αν θέλετε εξιλέωσε) μια τέτοια στάση ζωής.

mtryfo said...

"Οι περισότεροι φίλοι αναγράφουν το όνομα του Μάνου ως "Χατζηδάκις", δηλαδή με ήτα και γιώτα."

locus
με γιώτα και γιώτα

ετσι αναγράφεται και στην επίσημη ιστοσελίδα που επιμελείται ο Γιώργος Χατζιδάκις ο θετός γιός του Μάνου...

Locus Publicus said...

antonios! καλως ήρθες,
Νομίζω σωστές οι παρατηρήσεις σου. Σίγουρα ελιτιστής ο Χατζιδάκης, για το νάρκισσος δεν είμαι σιγουρος. Εχει αφήσει πίσω του πάντως πολλά επεισόδια με το κοινό των συναυλιών του!

Αλλά το μουσικό του έργο νομίζω τεράστιο.

Χάθηκες αντώνη, θα έχεις πολλές δουλειές. Και εγώ τρέχω, ταξιδεύω. Το blog μου παίρνει πιο πολύ χρόνο απο ό,τι υπελόγιζα. Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξω!

Αγαπητή mtryfo,
Ευχαρίστώ για την υπόδειξη. Μάλλον θα συμμορφωθώ με όσα λές. Μπέρδεμα το όνομα του Μάνου. Η ταυτότητά του το γράφει αλλίώς, αλλιώς και τα άρθρα των εφημερίδων, αλλιώς φαίνεται να υπογράφει και ο ίδιος. Πάντως αν ο θετός γιός του τον αναφέρει ως "Χατζιδάκι", τότε αυτή μάλλον θα ήταν και η επιθυμία του συνθέτη.

Στο μέλλον (γιατι είναι πολλά), θα κάνω τα απαραίτητα updates.
Σ' ευχαριστώ!

piece de resistance said...

μου αρεσει η νοσταλγια σου και η σγκρατημενη συγκινηση