Στο φτωχό καφενεδάκι που απολαμβάνω τον πρωινό καφέ κλωτσώντας τις σαύρες που γεμίζουν το δάπεδο, ο καφετζής είναι μαζί μου πρόσχαρος. Το χωριό μοιάζει να βγαίνει μέσα απο κάποιο μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές. Χτισμένο στις όχθες του ποταμού, βρώμικο και στοιχειώδες σε υποδομή, ανθρώπινες συνήθειες και ύπαρξη, El Dorado της γραφής, με κατοίκους που κάποια άγνωστη μοίρα έφερε εδώ και έκανε κατοίκους του. Ο ένας και μοναδικός του χωματένιος δρόμος, λασπώνει με τα νερά της βροχής. Βγαίνουν οι πραμάτιες στο δρόμο. Σαπούνια, φρούτα, λαχανικά, μικροαντικείμενα, ξυλείες. Η υγρασία πνίγει την αναπνοή.
Amazonas. Το μυθικό ποτάμι. Καταπράσινος και μυστηριώδης, κρύβει μυστικά αιώνων. Ζει εδώ ο Πρώτος Ανθρωπος. Γέννημα της Φύσης και της ζωής, με Θεό του το Νερό, το Δέντρο της Γονιμότητας, με μόνη του συναναστροφή τα ζώα, τα έντομα και τα ψάρια. Σε μερικά σημεία του, ο ποταμός μοιάζει με θάλασσα. Το πλάτος του φτάνει τα 2-3 χιλιόμετρα. Απο το Iquitos του Περού οπου πηγάζει, μέχρι της ανοιχτές εκβολές του στη Βραζιλία, ειναι σπαρμένος ανα διαστήματα με μικρά χωριά και πόλεις. Είναι το νοητό έθνος της Αμαζονίας.
Τα εθνικά σύνορα των χωρών χάνουν εδώ τη σημασία τους. Η νοητή γραμμή των συνόρων χάνεται μέσα στο πυκνό και άβατο δάσος. Οι κάτοικοι της περιοχής νοιώθουν το δάσος για πατρίδα τους. Βρίσκονται εδώ για πολλές γενιές, και έχουν αναμειχθεί με τους ινδιάνους της περιοχής. Οι περισσότεροι δεν έχουν ποτέ τους ταξιδέψει έξω απο το μεγάλο δάσος. Οι αυτόχθονες ινδιάνοι του Αμαζονίου δεν αντιλαμβάνονται καν την έννοια του εθνικού κράτους.
Στις όχθες, καλύβες με μικρούς κήπους, χωματένιες σκάλες φτιαγμένες με το χέρι, ανοιχτά παράθυρα με πανιά για πόρτες και εξώφυλλα. Τα παιδιά παίζουν στο νερό. Παντού μακρόστενα κανό, για γρήγορη και τέλεια μετακίνηση. Τα παιδιά των περισσοτέρων οικογενειών δεν εχουν καμμία επαφή με οργανωμένη εκπαίδευση. Μεγαλώνουν και ζούν με τις γνώσεις που παίρνουν απο το φυσικό τους περιβάλλον.
Ο καθαρισμός των δέντρων και των αγριόχορτων είναι μια συνεχής μάχη με τη φύση. Χρειάζεται ο χώρος για καλλιέργεια, για κτηνοτροφία και πρόσβαση στο νερό. Η οικολογική καταστροφή του Αμαζονίου, έχει πολλές διαστάσεις. Στη βασική της έκδοση, τα δέντρα χρειάζονται για την κατασκευή σπιτιών, και κανό. Μετά ακολουθεί το εμπόριο, και η απόφαση της Βραζιλίας να κατασκευάσει ένα τεράστιο αυτοκινητόδρομο που να διασχίζει το δάσος. Χιλιάδες άνθρωποι δανειοδοτήθηκαν να μετακομίσουν στην περιοχή του Αμαζονίου, χτίζοντας οικισμούς καθ’ οδόν. Ηταν ενα πρόγραμμα ανάπτυξης που βούλιαξε οικονομικά, απέτυχε κοινωνικά, και συνέβαλε στην καταστροφή μεγάλου μέρους του τροπικού δάσους.
Η αρχιτεκτονική των σπιτιών του Αμαζονίου είναι απλή και υπακούει στις απλές ανάγκες της φύσης. Ανοιχτά παράθυρα με αυτόσχέδια πανιά για προστασία απο τα έντομα, υπερυψωμένα δάπεδα σε πασσάλους για τα φίδια και το νερό που συχνά ανεβαίνει. Ολα τα υλικά έρχονται απο το δάσος. Στη φωτογραφία, η καινούργια αυτοσχέδια οροφή ξεραίνεται στον ήλιο.
Μια ήρεμη βαρκάδα στη όχθη κάποιου παραποτάμου. Τα πιτσιρίκια των τοπικών φυλών βρίσκονται όλοι μέρα μέσα στο νερό. Δεν φοβούνται ούτε τα περίφημα Πιράνχας, που ζούν στα νερά ανά χιλιάδες. Οι παραπόταμοι του Αμαζονίου κουβαλούν μαζί τους τρομερούς μύθους και ιστορίες. Είναι ακριβώς το σημείο που ο χρόνος σταματά, μια απόλυτη ηρεμία βασιλεύει, και η έννοια της γεωγραφίας ατονεί. Είναι τόσο μεγάλο και δαιδαλώδες αυτό το δίκτυο, που με φόβησε πολλές φορές πως θα χαθώ και δεν θα μπορέσω να ξαναβρώ το μεγάλο ποτάμι. Εκατοντάδες χιλιόμετρα στενών υγρόδρομων, που βυθίζονται βαθιά στη βλάστηση και διακλαδίζονται σε απίθανους συνδιασμούς. Κάπου εκεί, σκέφτηκα, υπάρχει το μυστικό της ζωής. Στα βότανα των φυτών και των δένδρων που ακόμα δεν έχουν απόλυτα καταγραφεί.
Στενεύει το νερό, μέχρι και τα 2 μέτρα, αφήνοντας χώρο μόνο για τα ευέλικτα κανό. Τα δέντρα σιγά σιγά μεγαλώνουν, και καθώς ενώνονται στη κορυφή, σε απέραντο ύψος, κρύβουν το φώς του ήλιου. Μια ποταμίσια στοά. Στις όχθες του ποταμού που περίπου αγγίζουν τη βάρκα που έχω νοικιάσει, βλέπω μαύρους κροκόδειλους να κοιμούνται νωχελικά στις λασπωμένες όχθες. Μέρα μεσημέρι και χρειάζομαι φακό για να συνεχίσω. Βρίσκομαι καθ’ οδόν για τον Πρώτο Ανθρωπο.
Μια ματιά απορίας για τον παράξενο επισκέπτη. Μπήκα στο χωριό μετά απο δύο ώρες βαρκάδας σε σκοτεινούς παραποτάμους και μία ώρα δρόμο μέσα απο πυκνή βλάστηση. Μαζί μου, δύο ξεναγοί, ινδιάνοι. Βασίστηκα σ’ αυτούς για να ξαναβρώ το δρόμο της επιστροφής. Ηταν τόση η χαρά μου να συναντήσω αυτόχθονες ινδιάνους του Αμαζονίου, που για μια στιγμή ξεχάστηκα πως δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το που βρισκόμουν.
Η φυλή των Tikuna έχει ήδη έρθει σε επαφή με λευκούς ανθρώπους και γνωρίζει αρκετά γι’ αυτούς. Κρατάει όμως την απόσταση που επιθυμεί, για τη διατήρηση της δικής της κουλτούρας και τρόπου ζωής. Η φυλή έχει μετακομίσει αρκετές φορές στην ιστορία της, και η γλώσσα της και ο πολιτισμός της έχουν πλήρως καταγραφεί απο ανθρωπολόγους. Συνάντησα εκεί πολλούς ήρεμους ινδιάνους, και μέσα στα πλαίσια του δυνατού, προσπάθησα να συζητήσω μαζί τους. Τα παιδιά ήταν ιδιαιτέρως φιλικά. Μού έδειξαν τα παιχνίδια τους σκαλισμένα σε ξύλο, μάσκες και άλλα έργα τέχνης της φυλής. Επαιξα μαζί τους αρκετά, και στο τέλος της βραδιάς, κατασκήνωσα στην άκρη του χωριού για να μην εμποδίζω. Η νύχτες του Αμαζονίου με φοβίζουν. Ερχονται μέσα απο το δάσος χιλιάδες πρωτόγνωρες κραυγές και ήχοι. Κάποιος πίθηκος μου πήρε και μια τσάντα.
Η φυλή των Yaqua πιο απόμακρη και παραδοσιακή. Ο εικονιζόμενος ήταν ο αρχηγός της φυλής, και η κυρία η γυναίκα του. Σε κάποια στιγμή, η γυναίκα άρχισε να φωνάζει, ενώ εκείνος καθόταν ήρεμος και με παρατηρούσε. Ηταν ένα είδος υποδοχής, τιμή στον επισκέπτη. Δεν αισθάνθηκα οτι κινδυνεύω άμεσα, ήμουν πολύ προσεκτικός στις προσεγγίσεις μου, διακριτικός στην παρουσία μου και τις συναναστροφές μου. Στο χωριό αυτό, μοιράστηκα με τον αρχηγό ένα είδος ντόπιου ποτού, τοπικής παραγωγής, που με ζάλισε. Δεν ξέρω τί ήταν. Για αντάλλαγμα, του έδωσα ρύζι που κουβαλούσα μαζί μου για την προσωπική μου διατροφή. Εμεινα μαζί τους μερικές μέρες. Ενοιωσα πως συναντούσα τον αρχαιότερο πολιτιστικά άνθρωπο στον κόσμο, τον Πρώτο Ανθρωπο.
Καθώς χιλιάδες φυλές του Αμαζονίου κινδυνεύουν με εξαφάνιση, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που είχα την ευκαιρία να συναντήσω απο κοντά μερικές απο τις φυλές και τους ανθρώπους αυτού του δάσους. Αφησα πίσω μου μια αίσθηση ενοχής πως με την παρουσία μου και την περιέργειά μου, ίσως να συνέβαλα και εγώ, αθελα ίσως, στην περαιτέρω πολιτιστική αλλοτρίωση των ινδιάνων του Αμαζονίου. Επιστρέφοντας πίσω, άρχισα με μανία να διαβάζω ό,τι έβρισκα για την περιοχή και τις φυλές της. Ηταν για μένα μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Τα 6 εμβόλια που έκανα πριν φύγω, και τα χαπάκια της μαλάριας που έπαιρνα καθημερινά, με κράτησαν υγιή. Εύχομαι μια μέρα να επιστρέψω στην μαγική αυτή περιοχή του κόσμου.
Συνάντησα κατα τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, και έκανα καλή παρέα, με πολλούς και αξιομνημόνευτους ανθρώπους. Τον Francisco M, φοιτητή Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου της Μπογκοτά, που ανήκει στην συνεχώς αυξανόμενη ομάδα των λατινοαμερικανών που θέλοντας να γνωρίσουν το πιο άγνωστο κομμάτι της πατρίδας τους, έρχονται εδώ μέσα απο ακαδημαικά, και άλλα κοινωνικά προγράμματα. Εθελοντής και βαθύτατα καλλιεργημένος, ο Φρανσίσκο με βοήθησε πολύ στις περιοδείες μου. Κρατάμε ακόμα επαφή.
Ενα ζευγάρι Αμερικανών ανθρωπολόγων, Μark και Suzan W. απο το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, που ζούσαν εκεί τα τελευταία δύο χρόνων κάνοντας γλωσσολογική έρευνα για μερικές φυλές της Βραζίλίας. Στην αυτοσχέδια καλύβα τους, στις όχθες του Αμαζονίου, έκανα μαζί τους μερικές απο τις ωραιότερες συζητήσεις σε θέματα Κοινωνιολογίας, Aνθρωπολογίας, Γλώσσας και Βοτανικής. Ανήκουν στην ομάδα των ανθρώπων με βαθύτατο ενδιαφέρον για την περιοχή, και τα προβλήματα του κόσμου γενικότερα. Εφυγα απο την παρέα τους σαφέστατα πιο μορφωμένος.
Για ξεναγούς χρησιμοποίησα ντόπιους τους οποίους εύκολα εντόπιζα και έπαιρνα μαζί μου. Ινδιάνους, Βραζιλιάνους, Ισπανούς. Ηταν ένα πανόραμα προσωπικοτήτων με καταπληκτικό ενδιαφέρον. Κανείς δεν με κορόιδεψε. Αντίθετα μου πρόσφεραν όλοι απλόχερα την παρέα τους, τις γνώσεις τους, και καλό ντόπιο αλκοόλ.
--------------------------------------------------
Αll pictures by Locus Publicus, free for public use
Amazon River 1998
--------------------------------------------------
Φωτογραφίες του Αμαζονίου ανάρτησα σε ενα ειδικό αρχείο στο Picasa.
32 comments:
Locus ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!
Δεν είναι μόνο ότι τα μέρη που επισκέπτεσαι (κι εύχομαι ακόμη περισσότερα) είναι ότι τους δίνεις περισσότερη ζωή, σεβασμό και ύπαρξη, μέσα από τα μάτια σου.
Δεν με νοιάζει αν δεν πάω ποτέ στον Αμαζόνιο.
Θα είμαι ευτυχισμένη όσο υπάρχει.
Καλό απόγευμα
:-)
Άλλο ένα εξαιρετικό ποστ... από έναν, υποψιάζομαι, εξίσου εξαιρετικό άνθρωπο...:-)
Μπράβο σου.
Μιά εμπειρία ζωής που λίγοι μπορούν και πολλοί φοβούνται να δοκιμάσουν.
Χαίρομαι που το όλο σου εγχείρημα στέφτηκε με επιτυχία και παράλληλα σε έκανε σίγουρα πιό πλήρη σαν άνθρωπο.
Φίλε Locus τι καταπληκτική εμπειρία είναι αυτή που έζησες κι αποδίδεις με τόσο όμορφη και ξεχωριστή γραφή! Μας ταξίδεψες σ΄έναν τόπο μοναδικό,νάσαι καλά να μοιράζεσαι μαζί μας τα υπέροχα ταξίδια σου! Εύγε!
Μοναδικό ταξίδι,καταπληκτική εμπειρία, εξαιρετική περιγραφή !
! ! ! ! ! !
! ! ! ! ! !
! ! ! ! ! !
(ό,τι άλλο γράψω είναι... περιττό)
Καταπληκτική ξενάγηση μέσα απ τα μάτια και την καρδιά σου. Μην αισθάνεσαι φίλε μου ενοχές γιατί συνέβαλλες στην αλλοτρίωση των ανθρώπων του Αμαζονίου. Γνώση έδωσες. Πρέπει να καταλάβουμε πως η καταστροφή στον Αμαζόνιο είναι ουσιαστικά η καταστροφή μας. Κάποτε ήταν οι δρόμοι στη Βραζιλία και οι κατασκευαστικές εταιρείες. Σήμερα τον Αμαζόνιο καταστρέφει το καρτέλ των λεγόμενων "οικολογικών" καυσίμων. Τεράστιες εκτάσεις γίνονται χωράφια καλαμποκιού απ τα οποία θα βγουν βιοκάυσιμα.
Είσαι τυχερός που έζησες τον πρόγονο του σύγχρονου ανθρώπου μα κυρίως τη διδαχή του
ωραιότατη περιγραφή φίλε locus.
Eίναι μια ταινία του john bοοrman
"emerald forest" είναι ο τίτλος(κυρίως ενδιαφέρει η φωτογραφία της) που νομίζω πως θα περνούσες ευχάριστα αν την έβλεπες(έχει το ίδιο θέμα).
επαναλαμβάνω ...ωραιότατη περιγραφή!
Καλημέρα
Δεν ξέρω και εγώ τι να πω. Είσαι άξιος θαυμασμού για αυτές τις περιπλανήσεις σου. Εξαιρετικές εμπειρίες εξαιρετικά δοσμένες.
Φίλοι μπλόγγερς, σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια. Βρίσκομαι εν κινήσει. Θα επανέλθω:)
Νά σαι πάντα τυχερός να επισκέπτεσαι τις όμορφες γωνιές αυτής της γης και να μας τις περιγράφεις με τον μοναδικό τρόπο που εσύ ξέρεις...
Καταπληκτικό οδοιπορικό. Για να είμαστε σε εγρήγορση όσοι δεν πήγαμε εκεί. Αν και έχω ακούσει πολλές μαρτυρίες φίλων που επισκέφθηκαν την περιοχή, η συνδρομή του οικοδεσπότη είναι εξαιρετική. Γεμάτη μεράκι και ευαισθησία.
Vassia σ' ευχαριστώ. Είναι απο τα μέρη που θα θυμάμαι πάντα, ένα ιδιαίτερο μέρος. Ισως γιατί με έβγαλε εντελώς απο το σημεία αναφοράς μου.
Ευχαριστώ Γεράσιμε. Χαίρομαι που σου άρεσε:) Eχω και εγώ τα δικά μου, μ'αρέσει που να πού να ξεφεύγω λίγο:)
Ναι giant μέ έκανε και σκέφτηκα. Ηταν ενα όνειρο που κάποτε έκανα το βήμα να το εκπληρώσω. Μάζεψα πολύ υλικό. Ευχαριστώ.
οculus σ' ευχαριστώ. Mοιράζομαι αυτά που θάθελα να γράψω. Ευκαιρία μου δίνει αυτό το μπλόγκ να ταξινομήσω λίγο τις σκέψεις μου. Χαίρομαι βέβαια που έχω και εξαιρετικούς αναγνώστες.
Αθεόφοβε σ'ευχαριστώ. Μετά το ταξίδι σου στην Ινδοκίνα, σκέφτηκα πως καιρός ήταν να δώσω λίγα απο αυτό το ταξίδι. Εγιναν και άλλα πολλά, που θα προσπαθήσω να τα δώσω μέσα απο αλλο πρίσμα. Νασαι καλά.
Mickey μου muchas gracias! Χαίρομαι που σου άρεσε. Αδειάζω σιγά σιγά. Αυτό είναι υγιές. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η γραφή είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας:)
Eυχαριστώ άλλε . Η καταστροφή είναι μεγάλη, όπως λές. Είναι επίσης και το γεγονός πως ο Αμαζόνιος αρχίζει να γίνεται και λίγο της μόδας, δημιουργείται ένας ιδιότυπος οικοτουρισμός, που στο κέντρο του είναι οι ινδιάνοι, σαν είδος φολκλορικού στοιχείου. Το λέω αυτό, γιατί όταν πήγα εγώ εκεί, πριν 10 χρόνια, τα πράγματα ήταν πολύ ήρεμα. Διαβάζω τώρα για ιστορίες με αεροπορικά charters που κατεβάζουν τουρίστες με φωτογραφικές μηχανές, και οι ινδιάνοι περιμένουν στο αεροδρόμιο. Αυτό το φαινόμενο με λυπεί. Το ταξίδι αυτό είχε για μένα σημασία γιατί απαιτούσε συμμετοχή.
Ψούξ σ' ευχαριστώ. Κυνηγάω τέτοιες ταινίες. Το "emerald forest" δεν το έχω δεί. Η γκούγκλα βέβαια το ξετρύπωσε. Θα το κοιτάξω, νάσαι σίγουρος.
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Emerald_Forest_(film)
Μαρία μου σ' ευχαριστώ επίσης. Κάνω ό,τι μπορώ. Δεν ήξερα πως να το γράψω αυτό το πόστ, γι'αυτό και το ανέβαλα καιρό. Νάσαι καλά.
Βασικέ ευχαριστώ. Οπως είπα πιο πάνω, ήταν ένα αληθινό ταξίδι γιατί απαιτούσε συμμετοχή. Εγινε έξω απο κάθε είδος οργάνωσης, ετσι, μοναχικά, και καθ'οδόν γέμισε με συνοδοιπόρους. Ηταν μια πολύ ενδιαφέρουσα περιπέτεια. Η περιοχή είναι άγνωστη ακόμα και στο μέσο Βραζιλιάνο. Αξίζει νομίζω το κόπο.
Φίλε Περαστικέ χαρά μου που σου άρεσε. Σ' ευχαριστώ πολύ. Θα μείνει μια παντοτινή ανάμνηση. Είναι ο κόσμος μας ένας κήπος, τον περνάμε μιά και μόνη φορά, και δεν προλαβαίνουμε να μυρίσουμε όλα τα λουλούδια...
Με κάλυψε απολύτως ο Mickey με το ανωτέρω εμπεριστατωμένο σχόλιό του...
Να πω ότι δεν ζηλεύω, θα πω ψέματα...
καταπληκτική περιγραφή!
ταξιδεύω μαζί σου σε μερη εξωτικά που ποτέ δε θα τολμούσα να πάω, αλλά που μετά την ανάρτησή σου ζηλεύω που δε θα τα δω από κοντά!
έχεις μια αμεσότητα στις ταξιδιωτικές περιγραφές που με συναρπάζει...
εκπληκτικός ο αμαζόνιος και ακόμα πιο εκπληκτικό αυτό που έγραψες:"Είναι ακριβώς το σημείο που ο χρόνος σταματά, μια απόλυτη ηρεμία βασιλεύει, και η έννοια της γεωγραφίας ατονεί."
θα γίνω μονότονη, αλλά, προσωπικά σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι μαζί μας τέτοιες μοναδικές εμπειρίες.
Φίλε Χασοδίκη ευχαριστώ. Ηξερα πως θα σου άρεσε. Βρέθηκα εκεί ως "ταξιδιώτης" και όχι ως "τουρίστας". Με εννοείς:)
ria μου σ' ευχαριστώ. Κάθε ταξίδι, αμα το ψάξεις, αφήνει και τη δική του γεύση. Αλλα φέρνουν μελαγχολία, άλλα χαρά, νοσταλγία. Είναι και οι άνθρωποι που συναντά κανείς. Αλλού απόμακροι, αλλού φιλικοί και εύκολοι. Το έκανα πόστ γιατί νομίζω πως κάτι είχε να δώσει, όχι απλά σαν σκέτο ταξίδι, αλλά και σαν αισθητική.
locus, σε ζηλεύω!
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να...ονειρευτώ ότι είμαι εκεί...
Doctor
locus
έχοντας πολυ λιγο ελεύθερο χρόνο τις τελευταίες μερες 'αφησα το ποστ σου να διαβαστεί καποια στιγμη με πιο καθαρό μυαλό,σαν παιδάκι που φυλάει το γλυκό του για μια ξεχωριστή στιγμη,και σίγουρα αποζημιώθηκα!
Θα συμφωνήσω με τα εξαιρετικά σχόλια των ξεχωριστών συν-μπλόγκερς που συχνάζουν εδώ,και είσαι πράγματι αξιέπαινος για το εξερευνητικό σου πνεύμα,την διάθεση σου να βγαίνεις απ την πεπατημένη,την αναζήτηση της γνησιότητας παρά τις ταλαιπωρίες ,τους κινδύνους και το ξεβόλεμα,και φυσικά για το πολυ γλαφυρό και ρέον στυλ γραφής σου.
Καλή ξεκούραση,επαναφόρτιση,γιατί σιγουρα κατι όμορφο θα προκύψει πάλι και για μας στα πλαίσια της κοινης μας 'ψυχοθεραπείας".
Νάσαι καλά φίλε μου.
Καλημέρα Locus Publicus μου,
είδα ένα σχόλιο σου στο ιστολόγιο του Γεράσιμου. Μου άρεσε ο τρόπος που ανέλυες τα πράγματα και να μαι και μένα από δω.
Αν και συνήθως δεν μου αρέσουν οι μακροσκελείς αναρτήσεις (τις βαριέμαι), εντούτοις η δική σου ήταν τόσο ενδιαφέρουσα που τη διάβασα δύο φορές.
Μου άρεσε ιδιαίτερα η φράση σου στο τέλος "Ηταν ένα πανόραμα προσωπικοτήτων με καταπληκτικό ενδιαφέρον. Κανείς δεν με κορόιδεψε. Αντίθετα μου πρόσφεραν όλοι απλόχερα την παρέα τους..". Αυτή η φράση περικλείει μια μεγλάλη αλήθεια. Ότι δηλ. η απλότητα της ζωής δεν ευνοεί την ανάπτυξη της αντικοινωνικότητας και της εγκληματικότητας..Αλίμονο σε μας που ζούμε σε κοινωνίες περίπλοκες...
Φίλε μου, διαβάζοντας πάντως τις αναρτήσεις σου, μάλλον για καλλιτέχνη θα σε περιέγραφα.
:-)
(μήπως είσαι σε λάθος επάγγελμα) ;
Φιλιά και Καλή σου μέρα
Άλλο ένα όμορφο ταξίδι!
Πάντως ο φόβος των πιράγχας είναι αβάσιμος εν πολλοίς, καθώς φαίνεται ότι δεν υπάρχουν επιβεβαιωμένες μαρτυρίες επιθέσεων πιράγχας σε ανθρώπους εν ζωή. (αυτό τουλάχιστον λεγόταν σε ειδική εκπομπή, πιθανώς του Discovery Channel ή του BBC)
Ποιος είναι ο επόμενος προορισμός; (μας καλόμαθες!!!)
Στο είπαν και άλλοι αλλά είπα να το πω και γω μαζί με την καλησπέρα μου.
Έξοχο βίωμα αγαπητέ locus.
ΥΓ Αναμένω το βίωμα σου στην αγαπημένη μου ΝΥ ;)
Πολύ τολμηρό σε βρίσκω locus και διεισδυτικό στο να ανακαλύπτεις ομορφιές εκεί που εγώ τουλάχιστον μόνο κινδύνους βλέπω.
Τα εμβόλια για τη μαλάρια και οι σαύρες που κλώτσαγες απολαμβάνοντας(!) τον καφέ σου, φτάνουν για να μη σε ζηλεύω αλλά μόνο να σε θαυμάζω!
Ο τρόπος που περιγράφεις αυτό σου το ταξίδι είναι θαυμάσιος αφού καταφέρνεις να κάνεις τον αναγνώστη σου να συμμετέχει στις περιπέτειές σου.
Καλή σου νύχτα Locus.
Να κατεβαίνεις νύχτα με πιρόγα το ποτάμι , να εισέρχεσαι στη Βολιβία - 6 ώρες με βάρκα μακριά απο τον πλησιέστερο πολιτισμό- όσο η νύχτα εξαπλώνεται γύρω σου γλυκά και όμορφα σαν χάδι, κι ενώ οι οδηγοί πλοηγούν την πιρόγα με φακό από μπαταρία αυτοκινήτου, εσύ μαγεμένος και χαμένος μέσα στην απεραντοσύνη αυτού του θαυμαστού κοσμου, ψάχνεις να εντοπίσεις (κι από αυτό το σημείο του πλανήτη) το Σταυρό του Νότου νιώθεις ευλογημένος και τυχερός για τη σπάνια τούτη τύχη... Δεν έχω ξαναζήσει πιο ολοκληρωμένο συναίσθημα.
Σ' ευχαριστώ που μου το θύμισες φίλε μου.
Eυχαριστώ φίλε doctor . Χαρά μου.
Φίλε squarelogic ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Χωρίς να φιλοδοξώ τίποτα το ιδιαίτερο, κάνω μια προσπάθεια να κατανοήσω ό,τι περνάει απο το δρόμο μου. Δεν τα καταφέρνω πάντα. Με τον καιρό όμως, γινόμαστε πιστεύω πιο ανοιχτοί και ευαίσθητοι σε όσα απλόχερα μας προσφέρει η ζωή.
Τελειώνει σήμερα ένα ωραίο τριήμερο, μακριά απο τα καθημερινά. Βρεθήκαμε με φίλους σε μια καλή παρέα, μιλήσαμε, πήραμε δυνάμεις. Αύριο πάλι στον αγώνα. Η κοινή μας "ψυχοθεραπεία" ήταν το ωραιότερο πράγμα που ανακάλυψα τα τελευταία χρόνια.
Aγαπητή meropi καλωσήρθες απο το μπλόγκ μου. Μεγάλη μου τιμή. Εχω μπεί στο μπλόγκ σου και στο παρελθόν, και μου αρεσε. Θα τα λέμε λοιπόν:)
Ηταν το μεγαλύτερο πόστ που ανάρτησα ποτέ. Απλά δεν ήξερα πως θεματολογικά να το κάνω δύο μέρη. Συμφωνώ πως τα πιο καλά πόστ είναι γύρω στις 600 λέξεις.
Χαίρομαι που σου άρεσε. Για τους ινδιάνους του Αμαζονίου, αλλά και τους ινδιάνους γενικά, διάβασα κάμποσα βιβλία για να μπορέσω να τους κατανοήσω. Ομολογουμένως το θέμα είναι δυσκολότερο απ' οτι φαίνεται. Οι δικές μας κοινωνίες βέβαια είναι πλέον ηθικά κατακρεουργημένες. Τα βλέπεις και τα ζείς κάθε μέρα.
Φίλτατη vassia ευχαριστώ. Το σωστό επάγγελμά έχω φίλη μου, αναφορά στο οποίο δεν κάνω συνήθως στο μπλόγκ μου, γιατί εδώ βγάζω μερικά κομμάτια της ψυχής μου. Χαίρομαι όχι γιατί απλά αρέσουν σε μερικούς, αλλά γιατί αυτοί οι μερικοί, είναι ακριβώς αυτοί που επιθυμώ. Αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Και έτσι συνεχίζω.
Xαίρε φίλε univers. Σωστή η πληροφορία για τα πιράνχας. Μιμούμενος τα παιδιά που αδιαφορούσαν για την παρουσία τους, έκανα και εγω το μπάνιο μου σε νερά γεμάτα με πιράνχας. Οι ντόπιοι μάλιστα ψαράδες, τα θεωρούν άρχηστα ψάρια, δεν τα χρησιμοποιούν ούτε για δολώματα.
Αν και χαίρομαι που απόλαυσες το πόστ, να πώ πως δεν είμαι σε θέση να αντικαταστήσω το National Geographic:) Οτι αξίζει, και έχει και μια ιστορία μαζί του, θα το αναφέρω. Γιατί η ξερή ανάφορα σε κάτι δεν είναι νομίζω ενδιαφέρουσα, χρειάζεται και το κερασάκι της. Καλή σου εβδομάδα!
Φίλε manblogg την καλημέρα μου! Χαίρομαι που σου άρεσε. Ναί, την Νέα μας Υόρκη δεν θα την αφήσουμε. Βρίσκομαι ήδη σε περισυλλογή για το πώς να την πασάρω θεματολογικά.
Ρίξε μας και κανα νέο απο τας Ελβετίας. Πως είναι η ζωή εκεί, πως πάει η προσαρμογή. Με την ευκαιρία σου. Καλή σου εβδομάδα!
Φίλε μου syneas την καλημέρα μου. Με λίγη προσοχή και χαμηλούς τόνους, εισχωρείς σε πολλά περιβάλλοντα. Σαύρες και φίδια είδα πολλά, και τα απέφυγα ιδιαιτέρως. Απλά κάνεις ό,τι κάνουν και οι ντόπιοι. Μόνον που εμείς χρειαζόμαστε μερικά επιπλέον πράγματα. Καπέλο για να αποφεύγουμε τη βροχή που κατεβάζει τροπικές και άγνωστες για το σώμα μας ουσίες, και την ανάγκη να έχουμε συνέχεια καλυμμένα χέρια και πόδια. Τα έντομα του Αμαζονίου είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Τα τσιμπήματα απο μεγάλα μερμήγκια (kongas) και κουνούπια είναι για μας θανατηφόρα. Θυμάμαι πως έμαθα κάθε πρωί που ξύπναγα, να τινάζω τα παπούτσια μου ανάποδα. Πήγαιναν εκεί συχνά σκορπιοί. Και βέβαια τα εμβόλια. Απαραίτητα. Το σώμα μας δεν διαθέτει τα απαραίτητα αντισώματα για τα τροπικά κλίματα.
Φίλε Παράξενε Ελκυστή η περιγραφή σου είναι υπέροχη. Χαίρομαι που βίωσες αυτή την ύπαρξη στο κενό του χώρου και του χρόνου. Ομολογώ πως μερικές φορές, νοιώθω την ανάγκη να νοιώσω μέρη που δεν βρίσκονται στο χάρτη. Βρίσκω εκεί έναν παλμό ζωής που με συναρπάζει.
Κάτι παρόμοιο, με έκανες και εσύ να νοιώσω περιγράφοντας το ταξίδι σου στο Μεξικό, με το νυχτερινό λεωφορείο. Αυτές οι αναμνήσεις μένουν για πάντα. Είναι ο προσωπικός μας θησαυρός. Νάσαι καλά.
in fear of repeating mickey
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
:)
trol μου ευχαριστώ. Χαίρομαι που σου άρεσε. Θα περάσω να τα πούμε:)
Post a Comment