Ακουγα τις φωνές των παιδιών να παίζουν, τις γυναίκες να συζητούν μεγαλόφωνα, μύριζα τα φαγητά τους. Εγώ ψηλά, εκείνοι χαμηλά. Απο το φωταγωγό του σπιτιού, στο πίσω μέρος της πολυτελούς πολυκατοικίας, μέσα στο ανοιχτό ρέμα, έβλεπα ενα μικρό συνοικισμό ανθρώπων να ζεί σε σπίτια που ποτέ μου δεν είχα φανταστεί πως υπήρχαν. Μισογκρεμισμένοι τοίχοι, τρύπες στα ταβάνια, αλλού τσίγκος, αλλού πέτρες για να κρατούν την οροφή. Τους κοίταγα για ώρα προσπαθώντας να φανταστώ τον εαυτό μου στη θέση τους, να καταλάβω τη ζωή τους. Παρόλο τη φτώχια τους, φαινόταν ζωντανοί και αισιόδοξοι. Γέλια αντηχούσαν στον αέρα, οι κοπέλες με χαιρετούσαν με χαμόγελα.Σαν πήρα το θάρρος να περάσω το ρέμα και να βρεθώ μαζί τους, εκείνοι με υποδέχτηκαν με χαρά. Παραμέρισαν τα χιλιάδες πράγματα που βρίσκονταν παντού, μάζεψαν τα απλωμένα βρεμμένα ρούχα, και ως εκ θαύματος, μου φέραν και καρέκλα. Μια αληθινή, ολόκληρη καρέκλα! Δεν τόλμησα να φέρω μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή, κάτι μέσα μου με πρόσταζε να σεβαστώ τη θέση τους και την ανέχειά τους. Και εκείνοι μου πρόσφεραν καφέ, καλό, αληθινό αρωματικό καφέ με γλυκίσματα. Τα παιδιά ξυπόλητα συνέχισαν να παίζουν. Κάθησα μαζί τους με χαρά, με αληθινή απόλαυση και κέφι. Ηταν οι φτωχότεροι άνθρωποι που συνάντησα ποτέ μου. Ζούσαν σε παράνομα χαμόσπιτα χωρίς οροφές, μέσα στο ρέμα. Και εκείνοι ήταν τόσο ευχάριστοι και ευγενικοί μαζί μου. Τόσο απλοί, τόσο αληθινοί. Συζήτησα μαζί τους για ώρα πολύ, και καθώς έφευγα, ένοιωσα μέσα μου μια απέραντη θλίψη. Εγώ θα ανέβαινα και πάλι στην πολυκατοικία, σε αληθινό σπίτι, και θα τους έβλεπε απο ψηλά. Η μάλλον θα τους άκουγα μόνον. Νύχτωνε, και οι φτωχοί δεν έχουν φώτα..
Η Yvonne με κρατούσε σφιχτά απο το χέρι καθώς περπατούσαμε τα στενά ανηφορικά σοκάκια. Θαρρώ πως ντρέπονταν για αυτό που της ζήτησα να κάνει, να με συνοδεύσει στις φτωχογειτονιές της πόλης. Μόνη της δεν θα ερχόταν ποτέ. Δεν ήταν άλλωστε θέαμα για τουρίστες. Και εγώ σκέφτηκα να πάω μόνος μου, μα ήθελα να είναι και εκείνη μαζί μου, για να μπορέσω πιο εύκολα να έρθω σε επαφή με τους ντόπιους. Ηθελα να τραβήξω και μερικές φωτογραφίες, αλλά πιο πολύ ήθελα να δώ μια αληθινή παραγκούπολη. Με σπίτια κολλημένα το ένα πάνω στο άλλο, χωρίς βάσεις, χωρίς αληθινή υποδομή, με αυτοσχέδια συστήματα ηλεκτρισμού και υδραυλικών. Μια παραγκούπολη που όταν βρέχει κινδυνεύει να καταρρεύσει και να παρασυρθεί απο τα νερά της φύσης και τα απόβλητα των υπονόμων. Μια πόλη αληθινή, μέ ανθρώπους που ζούσαν κοντά ο ένας στον άλλον, όπου η καθημερινότητα ήταν γολγοθάς, τα χρήματα σχεδόν ανύπαρκτα, το φαγητό λιγοστό. Ενα σύνολο ανθρώπων με κανένα όνειρο για το μέλλον, με ανύπαρκτα σχολεία και γιατρούς για τα παιδιά τους. Απόκληροι σε μια πόλη που ήξερε καλά να τους κρατάει μακριά, σε ένα κράτος που απουσίαζε παντελώς απο την καθημερινότητά τους.
Ρώτησα πόσο μεγάλος είναι αυτός ο πληθυσμός. Τεράστιος, αποκρίνεται η ευγενικιά Yvonne. Και σαν ξαποστένει για λίγο στη σκληρή ανάβαση της ανηφόρας, γίνεται μετά χείμαρρος ασταμάτητος. Μου μιλάει απο την καρδιά της, απλά και αληθινά. Ισως να υπάρχουν κόσμοι που πλούσιοι, μεσαίοι και φτωχοί να συνυπάρχουν, μου λέει. Οχι όμως εδώ. Εδώ οι πλούσιοι ζουν σε φρούρια, με ειδικές συνοδείες και συστήματα συναγερμού. Οι μεσαίοι σε διαμερίσματα με κάγκελα στις πόρτες και τα παράθυρα. Και οι φτωχοί δεν υπάρχουν. Απλά δεν υπάρχουν. Ετσι είναι τα πράγματα. Μαθαίνει κανείς με τον καιρό να τους αποφεύγει. Να ζεί στο δικό του κόσμο, να τους αγνοεί. Αυτό το πλήθος δεν αξίζει δεκάρα. Αν ποτέ ξεσηκωθούν, μου λέει με τρόμο, αυτή θα φύγει. Ναι, θα φύγει. Αυτή η χώρα μόνον χωρισμένη μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει.
Μερικά χιλιόμετρα μακριά απο τα barrios, στο κέντρο της πόλης, στους πανέμορφους δρόμους με τα καλοδιατηρημένα πλακόστρωτα, τις πανέμορφες μπουτίκ, τα ευρωπαικά εστιατόρια και τα μοντέρνα καφενεδάκια, η Yvonne με σέρνει σε πολυτελή μαγαζιά και μπυραρίες. Απέναντί μας το κατάλευκο κτίριο της Βουλής, το κέντρο της κυβέρνησης της χώρας. Μια κυβέρνηση στελεχωμένη με παραδοσιακούς αριστοκράτες, γόνους των καλυτέρων οικογενειών της χώρας. Ανθρωποι με σπουδές, διασυνδέσεις, πλούτο και κοινωνική επιφάνεια.Καθώς περπατούμε γύρω απο το όμορφο κτίριο, νοιώθουμε τη παρουσία της αστυνομίας έντονη. Ενα πλήθος στέκεται κοντά στα κάγκελα κοιτώντας προς το κτίριο. Σε κάποια μεριά του, το κτίριο είναι κατεστραμμένο. Το ολόλευκο χρώμα του είναι πλέον μαύρο, καπνός αναδύεται απο το εσωτερικό του κτιρίου στον ουρανό. Η μυρωδιά του καμμένου είναι έντονη. Τί συνέβη; Κάποιος τρελλός στρατιωτικός, μας πληροφορούν, αλεξιπτωτιστής, επιχείρησε να κάνει πραξικόπημα. Εγινε κάποια μάχη με πυροβόλα όπλα και βόμβες. Το χτύπημα ήταν πιθανώς απο τάνκς, απο οβίδα που έπεσε στο κτίριο. Το όνομά του ήταν Hugo Chavez. Ενας άγνωστος. Τον έπιασαν όμως και τώρα τα πράγματα είναι ομαλά. Να μην ανησυχούμε. Η Yvonne και εγώ συνεχίζουμε τη βόλτα μας. Για την ευχάριστη βραδιά, είχαμε πιάσει τραπέζι σε ένα γαλλικό εστιατόριο..
--------------------------------------------------------
All pictures by LocusPublicus, free for public use
Caracas, Venezuela
--------------------------------------------------------
30 comments:
Ωραίο ποστ. Φοβάμαι ότι και στην Ελλάδα η ψαλίδα ανοίγει πλέον διάπλατα μεταξύ του πολύ κόσμου που 'δε βγαίνει' και κάποιων λίγων. Τους οποίους όταν με τη γυναίκα μου πάμε κάποια σαββατοκύριακα εκδρομές εκτός πόλης, τους βλέπουμε με τις μερσεντές και τα πανάκριβα τζιπ στην εθνική οδό αλλά και στους διάφορους τουριστικούς προορισμούς. Την ίδια ώρα που πολλοί νεόπτωχοι νεοέλληνες κάθονται σπίτια τους και βλέπουν - ΚΑΙ το σαββατοκύριακο - τηλεόραση.
Την καλημέρα μου,
Νομίζω ότι πρέπει να το ονομάσεις "Μέρος 1ον" γιατί στο δεύτερο μέρος θα μπορούσες να μας εξηγήσεις π.χ. τι έγινε εκείνος ο "άγνωστος" Ούγκο Τσάβεζ (lolol)
Ωστόσο ειναι συγκλονιστικό να βλέπει κανείς πως ζούν τα παιδιά ενός κατώτερου θεού...
Προσυπογράφω το ‘encore’ της mrtyfo. Τι συνέβη μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Τσάβες το 92; Πως είναι σήμερα η κατάσταση στη Βενεζουέλα (αν την επισκέφτηκες πρόσφατα;). Μειώθηκαν οι κραυγαλέες ανισότητες; Συνεχίζουν οι παρίες να σκαρφαλώνουν τα υπερυψωμένα τείχη με τα συστήματα ασφαλειας που χωρίζουν τους δύο κόσμους;
Έξοχη ματιά αγαπητέ locus στον πυρήνα του προβλήματος. Αν για τους πολλούς το χρήμα είναι η τελική λύση, για κάποιους άλλους το ερώτημα είναι άλλο: πώς μπορείς να είσαι ευτυχής μέσα στη θαλπωρή του κάστρου σου όταν πολιορκείσαι από την φτώχεια και την ανέχεια; (Στην σημερινή Ελλάδα η εικόνα παραπέμπει κυρίως στον απέλπιδο και συνήθως με τραγική έκβαση αγώνα των λαθρομεταναστών για μια καλύτερη ζωή, όχι μόνο σε αυτούς όμως καθώς οι ανισότητες διαρκώς διευρύνονται…). Επίκαιρα ερωτήματα τα οποία αναδεικνύεις με μοναδικό τρόπο και αξιοθαύμαστη γραφή.
Πρέπει να είναι συγκλονιστικό σοκ η αληθινή επαφή με την τόση ανέχεια.Είναι άλλο πράγμα να ξέρεις απλώς απο εφημερίδες οτι υπάρχουν και άλλο να το βιώνεις απο κοντά,να γνωρίζεις ανθρώπους με σάρκα και οστά και να διαπιστώνεις οτι υπάρχουν ευγένεια και αισθήματα φιλοξενίας και μέσα στην απόλυτη ένδεια.
Και δυστυχώς,ούτε το να βγάλεις απ το υστέρημα σου και να προσφέρεις ένα ποσό θα αλλάξει ουσιωδώς την μοίρα αυτών των ανθρώπων.Μάλλον η υποστήριξη του αιτήματος για μεταρρύθμιση και των πολιτικών εκείνων που μπορούν να βοηθήσουν τέτοιους ανθρώπους να βγούν απ την κοινωνικοοικονομ.απομόνωση σημαίνει πολλά περισσότερα.Ο Τσάβες απ οτι ξέρω-παρά την λυσσαλέα αντίδραση του κατεστημένου των ΗΠΑ- έχει προσφέρει πολλά προς αυτήν την κατεύθυνση,αποτελώντας παράδειγμα και για αλλες νοτιοαμερικανικές χώρες.
Είχε πριν απο κανα 2μηνο ενα εξαιρετικο ντοκυμανταιρ ο Κούλογλου περί Ν.Αμερικης.
Στις εικόνες από τα μπάριος και από τα πλουσιόσπιτα, αποτυπώνεται με τον ρεαλιστικότερο τρόπο ο φιλεύθερος καπιταλισμός και η αρχή της παγκοσμιοποίησης ( που τελικά για παγκοσμίοποιηση της ανέχειας πρόκειται).
Εικόνες που μπορεί να μην είναι και τόσο μακρινές για μας.
Καλησπέρα Locus
Εμείς όμως δεν έχουμε ούτε καν έναν Τσάβεζ.
Locus συγκλονιστική η περιγραφή σου: ¨… οι πλούσιοι ζουν σε φρούρια, με ειδικές συνοδείες και συστήματα συναγερμού. Οι μεσαίοι σε διαμερίσματα με κάγκελα στις πόρτες και τα παράθυρα. Και οι φτωχοί δεν υπάρχουν. Απλά δεν υπάρχουν…¨.
Το κακό όμως είναι πως οι φτωχοί υπάρχουν και κάποτε θα γίνουν ορατοί ΚΑΙ σε κείνους που κάνουν πως δεν τους βλέπουν.
Προβλέπω πως αν δεν γίνει κάτι (σήμερα όμως), αυτοί η μέρα δεν είναι και τόσο μακριά όσο φανταζόμαστε.
Σαν και την παραγκούπολη που αναφέρεις έχουμε κι εμείς εδώ πολλές και διάσπαρτες σε όλη τη χώρα.
Στα πορτοπαράθυρα κι εμείς έχουμε κάγκελα ενώ οι προύχοντες είναι κλεισμένοι-αποκλεισμένοι στα κάστρα τους.
Μα στ΄ αλήθεια, ποιος πιστεύει ότι αυτό μπορεί να συνεχιστεί;
Να ελπίσουμε πως τελικά θα γίνει κάτι για την εξάλειψη των κραυγαλέων ανισοτήτων;
Να ελπίσουμε, αλλά να παλέψουμε κι εμείς όσο και όπως μπορούμε…
Καλό βράδυ-από δω.
Φίλε Locus καλησπέρα! Συγκλονιστικό το κείμενό σου, με καθήλωσε... 'Ενα σου βλέμμα γεμάτο ευαισθησία για τους απόκληρους! Ανυπαρξία λοιπόν γιά τους πολλούς και σιδερόφρακτη ασφάλεια για τους λίγους. Τι να πείς? Πιστεύω πάντως κι εγώ ότι με φιλανθρωπικές δράσεις είτε ατομικά είτε μέσω ΜΚΟ ("κυβερνητικότατων" εν πολλοίς νομίζω) δεν λύνεται κανένα πρόβλημα. Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια τις εξελίξεις στη Βενεζουέλα αλλά και σ'όλη την Λατινική Αμερική. Φαίνεται να γεννιέται μιά αχνή ελπίδα για τους λαούς των χωρών αυτών. Θα περιμένω τη συνέχεια του πόστ μιάς κι απ ότι φαίνεται διατηρείς επαφές και παρακολουθείς κι εσύ τις εξελίξεις. Με την ευκαιρία πολυταξιδεμένε μας Locus,μιάς και προγραμματίζω,ένα ταξίδι σε Περού,Βολιβία ίσως και Χιλή,θα με ενδιέφεραν τυχόν οδοιπορικά σου στις χώρες αυτές. Η εμπειρία σου,η διεισδυτική ματιά σου και η αισθητική σου θα μου είναι πολύτιμες! Καλύτερη θάταν βέβαια,η παρέα σου στο ταξείδι αυτό...
Περνώντας πέρσυ απο την πλατεία Βικτωρίας στην Αθήνα Γεράσιμε, μου έκανε εντύπωση η αποχώρηση του ντόπιου πληθυσμού. Τα τελευταία χρόνια νομίζω, δημιουργείται πια σιγά σιγά και στην Ελλάδα ένα λούμπεν προλεταριάτο, κυρίως απο μετανάστες. Η Ελλάδα βέβαια έχει πολύ καλύτερη ιστορική πορεία απο την Βενεζουέλα, αλλά η γκετοποίηση είναι πιά γεγονός. Και καθώς η οικονομική ψαλίδα μικραίνει, τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Δεν θα γίνουμε πιστεύω ποτέ Λατινική Αμερική, αλλά διαπιστώνω ένα αυξανόμενο διαχωρισμό πλούσιων και φτωχών, κάτι που δεν υπήρχε όταν μεγάλωνα παιδί στην Ελλάδα.
Βεβαίως και θα υπάρξει «Μέρος 2ο» Μαρία. Είναι ένα μέρος που παρακολουθώ στενά. Εχω εκεί ακόμα πολλούς φίλους. Τα παιδιά του κατώτερου θεού, έμειναν χαραγμένα στο μυαλό μου...
To τελευταίο μου ταξίδι στη Βενεζουέλα φίλε tristan, έγινε το 97, πριν ο Τσάβες εκλεγεί πρόεδρος. Εκτοτε η πληροφόρησή μου έρχεται απο τους φίλους που ακόμα διατηρώ εκεί, και τα γνωστά ιντερνετικά πρακτορεία ειδήσεων. Εχω όμως την εντύπωση πως τα πράγματα είναι πρακτικώς καλύτερα για τις μάζες, και αξίζει κανείς να πεί πως ο Τσάβες έδωσε στον κόσμο του. Το ποσοστό των εξαθλιωμένων ήταν τεράστιο. Ο Τσάβες είχε κατα τη γνώμη μου δίκιο σε πολλά πράγματα (κυρίως στα πετρελαικά συμβόλαια) και στο γεγονός οτι ο πλούτος της χώρας στην ουσία έφευγε στο εξωτερικό. Απο κεί και πέρα, έχει ξεσηκώσει ένα τεράστιο λαό, και κατα τη γνώμη μου, τώρα δεν ξέρει τί να τον κάνει. Για να συνεχίσει, θα πρέπει μάλλον να γίνει δικτατορικός. Εχω λόγους να πιστεύω πως δεν μπορεί, ούτε θέλει να κάνει πίσω. Εχει δηλαδή μπεί σε άλλη πορεία πιά, αναγκαστικά όχι δημοκρατική.
Ποιόν να πρωτοβοηθήσεις φίλε squarelogic. Είναι τόση η ανάγκη, που δεν ξέρει κανείς απο πού να ξεκινήσει. Δεν θέλω να αδικήσω τον Τσάβες, καταλαβαίνω απόλυτα αυτά που λέει, γιατί γνωρίζει ακριβώς και πολύ καλά, αυτά που εγώ είδα για λίγο. Η εξαθλίωση άγγιζε πάνω απο το 70% του πληθυσμού. Στις συνθήκες αυτές, τίποτα δεν γίνεται με απλή αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Το θέμα θέλει τσαγανό. Δηλαδή κάποιου είδους πολιτική δικτατορία. Αν ο Τσάβες δεν είχε τον ψήφο των φτωχών, τότε θα είχε κάνει δικτατορία απο την αρχή. Δεν έχω καμμία αμφιβολία γι’ αυτό.
Να κάνω όμως τρείς παρατηρήσεις (προς όλους) –
(1) Eχουμε στην Ευρώπη και την Αμερική μια ρομαντική άποψη της δημοκρατίας. Θεωρούμε πως δημοκρατία θα πρέπει να είναι η Βουλή με τις ήρεμες συζητήσεις της και τους νόμιμους αντιπροσώπους της. Κάτι σαν την Ευρώπη δηλαδή. Και μέσα σ’ αυτό, και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μην τύχει και θιχτεί κανένας. Αυτό το είδος της δημοκρατίας δεν είναι εφαρμόσιμo στη Λατινική Αμερική. Εκεί θέλει τσαμπουκά. Για να ανατρέψει ο Τσάβες αυτά που συμβαίνουν στη Βενεζουέλα, θα πρέπει να μείνει με το ζόρι στην εξουσία για πολύ καιρό.
(2) Ωραία η αρχή, η οργάνωση των γιατρών, η ίδρυση σχολείων, οι βοήθεια προς εκείνους που δεν είχαν τίποτα. Αλλά ξέρουμε απο την Ιστορία, πως οι καλοί επαναστάτες δεν κάνουν απαραίτητα και καλούς μάνατζερς. Και τώρα, η Βενεζουέλα έχει φτάσει σε σημείο βρασμού. Ακούω πως ο Τσάβες έχει οργανώσει κολλεκτίβες ανα γειτονιά, έχει οπλίσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού, έχει βάλει έλεγχο και μπλόκα στις γειτονιές. Ελπίζω ο Κούλογλου να τόνισε και αυτές τις αλλαγές. Το προλεταριάτο της Βενεζουέλας, κατα την ταπεινή μου γνώμη δεν έχει την μόρφωση και τις ικανότητες να σκεφτεί πέρα απο το λαικό επίπεδο της επανάστασης. Και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Θα ετοιμάσω ενα πόστ πάνω σ’ αυτό το θέμα.
(3) Οι ΗΠΑ έχουν κατα τη γνώμη μου χάσει τη Λατινική Αμερική, γιατί ποτέ δεν την πρόσεξαν. Η πολιτική τους στην περιοχή ήταν και είναι λάθος. Φοβόταν και φοβούνται πάντα την ύπαρξη ενός μοντέλου διακυβέρνησης πέρα απο αυτό που προσφέρουν οι ίδιες, ένα δηλαδή παράδειγμα όπως σωστά λές και για τις αλλές νοτιοαμερικάνικες χώρες. Εχουν κολλήσει εκεί ιδεολογικά, και έχουν χάσει τη μάχη. Διατήρησαν τον Φιντέλ σαν σύμβολο, τώρα είναι ο Τσάβες. Ορισαν πως η Λατινική Αμερική θα πρέπει να υπάρχει μόνον για τις πρώτες ύλες. Ελάχιστες οι επισκέψεις αμερικανών προέδρων στην περιοχή, ελάχιστο ενδιαφέρον. Σήμερα πληρώνουν την αλαζονία τους.
Η φτώχεια της Βενεζουέλας φίλη vassia έχει ιστορικές ρίζες. Κατα τη γνώμη μου, δεν οφείλεται στην παγκοσμιοποίηση και τον φιλελευθερισμό, αλλά στις δυναμικές που κράτησαν την παραγωγή του πλούτου εκτός εθνικής οικονομίας. Η Βενεζουέλα έχει πολλά εσωτερικά προβλήματα, χαρακτηριστικά της Λατινικής Αμερικής. Εχει εξουσία που κατάγεται απο την Ευρώπη, με τίτλους γής τεράστιους. Δεν έκανε ποτέ αγροτική μεταρύθμιση. Οι ΗΠΑ και γενικά οι μεγάλες δυνάμεις την καθήλωσαν στο επίπεδο του υπηρέτη, και της αφαίρεσαν το κέρδος απο το πετρέλαιο. Με τον καιρό, δημιουργήθηκε μια κοινωνία δύο ταχυτήτων, οι φτωχοί, και οι άλλοι, που καταναλώνουν τον πλούτο τους επίσης εκτός εθνικής οικονομίας, σε ταξίδια στο Μαιάμι, στη Νέα Υόρκη και στην Ευρώπη. Δηλαδή ο πλούτος που παράγεται δεν ανακυκλώνεται εθνικά. Θα συμφωνήσω πως στην Ελλάδα σήμερα βιώνουμε μια περίεργη κατάσταση ανακατανομής πλούτου και ισχύος που οδηγεί στην περιθωριοποίηση. Ελπίζω εμείς τουλάχιστον να μην χρειαστούμε Τσάβες:)
Συμφωνώ φίλε syneas, κάθε κοινωνία έχει σημεία ανατροπής. Η Βενεζουέλα έπιασε το δικό της. Σαν ιστορική παρατήρηση, να πώ (και αυτό το διαπίστωσα και προσωπικά), πως ειδικά στη Βενεζουέλα, υπάρχει μεγάλη δόση Μπολιβαριανής ιδεολογίας (δεν είναι σχήμα λόγου) που έχει πλέον οργανωθεί σε ιδεολογικό, αλλά και πρακτικό και διοικητικό επίπεδο. Σκέφτηκα μετά τις εκεί εμπειρίες μου, πως ο Τσέ έκανε λάθος που επέλεξε την Βολιβία για επανάσταση. Η Βολιβία έχει μεγάλο ποσοστό ινδιάνων που ιδεολογικά ποτέ δεν προσχώρησαν σε ισπανικές ή ευρωπαικές επαναστατικές ιδεολογίες. Η Βενεζουέλα θα ήταν κατα τη γνώμη μια καλύτερη επιλογή. Η μεγάλη εικόνα που μου έμεινε να θυμάμαι απο το Καράκας, είναι τα κάγκελα. Κάγκελα παντού...
Φίλε oculus ευχαριστώ. Να είμαι ειλικρινής με όλους. Οι άνθρωποι που συναναστράφηκα στη Λατινική Αμερική (Βενεζουέλα, Κολομβία και Βραζιλία), είναι άνθρωποι που έκανα παρέα στην Αμερική κατα τη διάρκεια των σπουδών μου. Πολλοί απ’ αυτούς επέστρεψαν στις χώρες τους σε προνομιακές θέσεις. Διατηρούσαν και διατηρούν τον ειδικό λατινοαμερικάνικο ελιτισμό που πολλές φορές είναι άγαρμπος και αγενής προς τους συμπατριώτες τους, αν και δεν το θέλουν. Ηταν και είναι άνθρωποι που διατηρούσαν και διατηρούν μεγάλα σπίτια, ικανό πλούτο να τους συντηρήσει, και τη βοήθεια πολλών μισθωμένουν υπηρετών. Πέρα όμως απο τα προνόμια που προφανώς επιθυμούν να συνεχίσουν να έχουν, έχουν και την ικανότητα να είναι ιστορικά αντικειμενικοί με την κατάσταση που επικρατεί. Μετά το τέλος των σπουδών, ανταλάξαμε κάμποσες επισκέψεις. Προσωπικά, έχοντας κάποια ενδιαφέροντα πέραν αυτά του απλού τουρίστα, θα πρέπει να τους «δυσκόλεψα» αρκετά με τα κοινωνικά μου ενδιαφέροντα. Τους οργάνωνα ανα ομάδες για περιηγήσεις, τους έβαζα να μεταφράζουν, τους πήγαινα σε σημεία απίθανα. Το ενδιαφέρον μου για τους ανθρώπους κάθε τάξης και κατηγορίας είναι αληθινό. Ανταποκρίθηκαν όμως και εκείνοι με θάρρος και πραγματική φιλία. Ούτε και αυτοί θέλουν ανισότητες. Αλλά αυτοί ζούν εκεί, και έχουν κάνει με τη σειρά τους τους συμβιβασμούς που απαιτούσε το περιβάλλον.
Βολιβία και Χιλή δεν έχω πάει. Στο Περού που πήγα, ενθουσιάστηκα. Το προτείνω απόλυτα. Ανάκατα ο δέσποτας και το Περού. Με αντάρτικα, με ιδεολόγους, με αντιφάσεις απίθανες. Εκεί είχα για βοήθεια τον Μάριο Βάργκας Λιόσα, του οποίου τα βιβλία λατρεύω. Αν μπορείς κάντο το ταξίδι. Πάρε μαζί σου φωτογραφική μηχανή, σημειωματάριο και μολύβια. Θα σου μείνει αξέχαστο.
Περί δημοκρατίας: νομίζω ότι στη Λατινική Αμερική μιλάμε ως επί το πλείστον για τις λεγόμενες non-consolidated democracies. Παλιότερα δίδασκα Comparative Politics και είχα την τύχη να 'πέσω πάνω' σ' ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο το οποίο θα συνιστούσα σε όποιον (ασχέτως αν είναι πολιτικός επιστήμονας) ενδιαφέρεται για την υπόθεση 'δημοκρατία' στη Λατινική Αμερική: το Problems of Democratic Transition and Consolidation: Southern Europe, South America, and Post-Communist Europe των Juan J. Linz και Alfred Stepan.
Στο βιβλίο εξετάζονται ορισμένες δημοκρατίες που με βάση το αν πληρούν συγκεκριμένα κριτήρια μπορούν να θεωρηθούν στερεοποιημένες και παγιωμένες ή ότι βρίσκονται σε μια φάση μετάβασης προς μια 'σταθεροποιημένη δημοκρατία'.
Locus καλημέρα :-)
Όλη η Νότιος Αμερική έχει τα ίδια προβλήματα, που δημιουργήθηκαν εκ πρώτης από τους αποίκους (να μην επαλαμβάνουμε τα ίδια) με την διαφορά ότι εκεί τους "εξόντωσαν" και τους φυσικούς της πόρους τους εκμεταλλεύονταν άλλοι.
Ποτέ όμως δεν είναι αργά πιστεύω, από τη στιγμή που έχουν φυσικές πηγές, (φυσικό αέριο, πετρέλαιο, Αμαζόνιο, κλπ). Χρειάζονται σωστή διαχείριση και ανακατανομή του πλούτου, οι ίδιοι, χωρίς επεμβάσεις.
Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο, πιστεύω
Καλή Κυριακή :-)
Πολύ καλό το ποστ!
Κάπως έτσι θα ζούσαν και οι άτυχοι της Μπούρμα, σόρρυ Μιανμάρ που λέει και η χούντα, και ένας κυκλώνας τους τσάκισε...
Διάβασα σήμερα πως ένα πλοίο που μετέφερε βοήθεια βυθίστηκε...είναι δυνατόν, τόση κακή τύχη πια...!
Να πω πως και στην Αθήνα έχω δει χαμόσπιτα, όχι σε τόσο άθλια κατάσταση, αλλά prety bad, και εκεί τα "αγνοούμε", έτσι δεν είναι?
Κάποτε είχα διαβάσει κάτι σχετικό για το Sao Paolo...εκεί ο πλούσιος κόσμος κυκλοφορεί με ελικόπτερα, και η φτωχολογια στον δρόμο. Αέρας για τους πλουσίους δλδ και γή (+εγκληματικότητα) για τους φτωχούς)...
Ας ελπίσουμε πως κάποτε θα βρεθεί λύση...
(P.S.πάρε τις Vegas/φωτό, κανένα πρόβλημα!)
Καλέ μου φίλε, έγραψες πάλι! Και με κάνεις κι εμένα να απορώ (ξέρεις γιατί, το έχουμε ξανασυζητήσει) και να σε θαυμάζω. Κυρίως μου αρέσει η γενναιοδωρία σου: επιτρέπεις την αντιγραφή των φωτογραφιών σου και το δηλώνεις!
Βγήκε κι ο Lugo στην Παραγουάη, μια χώρα που, κατά τον Eduardo Galeano, ήταν ένας παράδεισος για όλους τους κατοίκους της τον 19ο αιώνα. Βελτιώνονται τα πράγματα στη Λατινική Αμερική. Είναι ένα φως ελπίδας μέσα στον γενικό ζόφο!
Ναι, τα είπε ο Κούλογλου αυτά που ρωτάς. Ήταν από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ που έχει γυρίσει.
Γεράσιμε σε ευχαριστώ για την παραπομπή του βιβλίου. Παραθέτω και το λίνκ για όσους ενδιαφέρονται. Φαίνεται πολύ ενδιαφέρον. Θα το κοιτάξω και θα επανέλθω.
http://books.google.com/books?id=TqRn1lAypsgC
Eξαιρετικά ενδιαφέροντα πράγματα γίνονται σήμερα στην Λατινική Αμερική vassia, που προσωπικά τα παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον.
Θα παραθέσω το γνωστό ελπίζω λίνκ
http://www.zmag.org/znet
με πολλά ενδιαφέροντα άρθρα για πολλές περιοχές του κόσμου. Ανήκει βέβαια σε ειδικό πολιτικό χώρο, έχει όμως ενδιαφέρον.
Και ένα καλό άρθρο απο τον πολύ κύριο Michael Parenti, εναν τυπάκο που συμπαθώ, με μεγάλη βιβλιογραφία. Αν δεν τον γνωρίζετε, σαν τον προτείνω.
Good Venezuela
rallou μου χαιρετώ. Τα πράγματα είναι όντως πολύ ζόρικα. Σε μιά τέτοια περιοχή στο Μεντεγίν της Κολομβίας, πλήρωνε κάποτε ο Pablo Escobar, αρχιέμπορος κοκαίνης, 4 χιλιάδες δολλάρια για τη δολοφονία κάθε αστυνομικού της πόλης. Σε κάποια στιγμή, η αστυνομία απαριθμούσε 700 νεκρούς.
Ευχαριστώ για τις φωτό. Μου άρεσαν. Δεν έχω καλές φωτογραφίες απο το Vegas. Θα του αξιζε ενα εύπεπτο ποστάκι (γιατί είναι παρεξηγημένο). Νάσαι καλά.
Λωτοφάγε μου χαίρομαι που το απολαμβάνεις. Πέρνω έτσι το θάρρος να γράφω που και πού, αν και τον τελευταίο καιρό χάνομαι απο τη δουλειά, και δεν ξέρω πιά πως να τα κουμαντάρω. Λέω πως οι φωτογραφίες είναι διαθέσιμες για να μην χρειάζεται να με ρωτάνε οι φίλοι μπλόγγερς. Ιντερνετ είναι αυτό. Κοινός χώρος.
Ενδιαφέροντα τα περι Παραγουάης. Και να σκεφτεί κανείς πως εκεί ήταν το μεγαλύτερο άνδρο Ναζί της Λατινικής Αμερικής. Ο νέος πρόεδρος έρχεται απο τον χώρο της Εκκλησίας.
http://en.wikipedia.org/wiki/Fernando_Lugo
Ο Κούλογλου είναι σοβαρός. Παράγει με την ομάδα του καλή δημοσιογραφία. Εχω δεί μερικά στο σάιτ του ΣΚΑΙ στο ίντερνετ.
Μας μετέφερες πάρα πολύ όμορφα την ζωή εκεί.. Φοβερή εμπειρία πρέπει να είναι ένα τέτοιο ταξίδι... αναθεωρείς μετά πολλά πράγματα...
Από τα πιο παραστατικά και ενδιαφέροντα ποστ που έχω διαβάσει. Ειλικρινώς και ευθέως ο Locus στοχεύει την ουσία του πράγματος. Η ανισότητα και η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Μοιάζει σαν να εξηγείς φίλε γιατί ο Τσάβες νιώθει ότι ήταν προορισμένος να κυβερνήσει την Βενεζουέλα.
Η λατινική Αμερική που πληγώνει την ανθρωπότητα με τη βιαιότητα να ξεχυλίζει σε κάθε ιστορική περίοδο. Με την γενοκτονία των ιθαγενών, με τα ποτάμια αίματος, θυσία στο βωμό του ολοκληρωτισμού. Εύγε αγαπητέ συνοδοιπόρε!!!
Η περιγραφή σου είναι πολύ εύστοχη, μένω κοντά στην Πλατεία Βικτωρίας και ξέρω τι λες, αλλά και πολλοί Έλληνες αντιμετωπίζουν δυσκολίες και υπάρχει μια γενική απαοισιοδοξία. Πρόσφατα πολιτικός δήλωσε ότι στην Ελλάδα δεν πεινάει κανείς, καλά περνάνε όλοι. Όταν ακούς τέτοιες δηλώσεις καταλαβαίνεις ότι πρέπει να ανησυχείς :)
Ιδιαίτερη η "γραφή" σου! Καλά να είσαι!...
Εσείς με τις ωραίες φωτογραφίες, με τις ωραίες περιγραφές σας, με τα ωραία σχόλιά σας...
Κι εγώ κι η ομάδα μας να "βαράμε κασμά", να "λυώνουμε" στην έρευνα για το καλό του έθνους!
Άδικη κενωνία...
Μοναδική αποκλειστική αποκαλυπτική επιστημονική ανακάλυψη!
Τρέξτε!
(στο blog μου εννοώ, όχι στους κήπους...)
Στην αρχή σκέφτηκα ότι η επίσκεψη αφορούσε τσιγγάνικο καταυλισμό στην Ελλάδα....!!!
Πάντα οι περιγραφές σου είναι από.... παράθυρο με θέα , για μας τους ....τρωγλήτες!!
roadartist σ' ευχαριστώ. Ναι, το ταξίδι αυτό μου άνοιξε τα μάτια. Ισως και το μυαλό..
Βασικέ χαίρομαι που σου άρεσε. Ακριβώς αυτό επεδίωξα να δώσω. Την είκόνα της επερχόμενης ανατροπής, που κατα μένα ήταν αναμενόμενη, φανερή, εκ των υστέρων. Ηταν η μόνη σκέψη που έκανα έντονα. Πως με τέτοιες συνθήκες, η ανατροπή πλησιάζει. Ηταν θέμα χρόνου. Ευχαριστώ ιδιαίτερα:)
Περαστικέ τη στιγμή αυτή, νομίζω πως η Ελλάδα βιώνει τις μεγαλύτερες κοινωνικές και οικονομικές ανακατατάξεις στην σύγχρονη ιστορία της. Αυτά που θα προκύψουν απο το ανακάτεμα της πίτας, θα καθορίσουν και την ποιότητα ζωής και ελευθερίας για τις επόμενες γενιές. Ελπίζω να μην γίνουν μεγάλα λάθη τώρα.
greendim καλωσόρισες και ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Θα περάσω και απο το μπλόγκ σου:)
εξερευνητή καλωσόρισες. Ελπίζω να σου άρεσε το πόστ. Θα περάσω να δώ σε τί "κασμά" αναφέρεσαι.
Φίλε glam οι τσιγγάνοι ζούν όπως ζούν εξ επιλογής. Αλλωστε η Ελλάδα τους έχει δώσει και σπίτια. Απλά δεν θέλουν να ενταχθούν. Χαίρομαι πάντως που σου άρεσε. Νάσαι καλά.
Φίλε μου εξαιρετικό το ποστ. Και έχει και τους συμβολισμούς του. Είναι σημαντικό να περνάμε από την άλλη πλευρά του ποταμού για να καταλάβουμε γιατί ο ποταμός ρέει έτσι. Έχω ταξιδέψει στη λατινική Αμερική και μου άρεσε πάντα να πάίρνω την όχθη που επισκέφθηκες. Όλη η Νότια Αμερική είναι έτσι. Για τους λόγους που εξήγησαν και ο βασικός μέτοχος και η Βάσσια. Σε όλες τις χώρες αυτές θα συναντήσεις ονόματα πραξικοπηματιών περισσότερα από εκλεγμένων. Ακόμη όμως και οι εκλεγμένοι έχουν την ίδια νοοτροπία. Η ΗΠΑ, επί δεκαετίες ναρκοθέτησαν τη Λατινική Αμερική, από τη Γρανάδα ως τον Παναμά και από την Κούβα ως τη Νικαράγουα με μυστικές επιχειρήσεις, δολοφονίες, ότι μπόρεσαν να φανταστούν οι άρρωστοι εγκέφαλοι του γεωστρατηγικού παιχνιδιού.
Είναι συγκλονιστικό που έζησες την πρώτη απόπειρα Τσαβεζ. ¨αλλη πολιτική κουλτούρα, άλλα ήθη και βεβαίως όλα εξηγούνται. Περιμένω να συνεχίσεις επί του θέματος και τα λέμε
Φίλε μου άλλε, ειλικρινά χαίρομαι που σου άρεσε το πόστ. Η στιγμή ήταν όντως συγκλονιστική. Χρόνια αργότερα συνειδητοποίησα την ιστορική πιά σημασία της. Ηταν ένα καζάνι που έβραζε, και τώρα έχει σκάσει για τα καλά. Και δεν είναι μόνον η Βενεζουέλα όπως γνωρίζεις. Ασχετα με το πώς αισθάνεται ο καθένας μας, υπάρχει αυτή τη στιγμή ένα μεγάλο κοινωνικό κίνημα που ξεκίνησε απο τον Τσάβες και μεταφυτεύτηκε σε όλη την περιοχή.
Είμαστε όλοι θύματα και προιόντα της Ιστορίας. Είναι πολύ σκληρός τόπος η Λατινική Αμερική. Προσπάθησα να τη δώ μέσα απο το μάτι εκείνου που πραγματικά ενδιαφέρεται. Η επαφή μαζί της στερεοποίησε μέσα μου μια συγκεκριμένη ιστορική εικόνα και συνείδηση. Σκοπεύω στο μέλλον να συνεχίσω με θέματα που έχουν νομίζω ενδιαφέρον.
Θα χαιρόμουν να έβλεπα και ένα πόστ δικό σου για την περιοχή, μια και την έχεις επισκεφθεί. Με την ωραία γραφή και ευαισθησία που σε χαρακτηρίζει, νομίζω πως θα πρόσφερε κάτι καλό στα θέματα της μπλογκόσφαιρας. Καλή σου μέρα:)
Post a Comment