Το βλέμμα. Βαθύ, διεισδυτικό, μυστηριώδες. Σίγουρο για το μήνυμα που μεταφέρει. Γεμάτο νόημα, πρόκληση και ερωτισμό. Το βλέμμα της γυναίκας που επιζητεί. Αρπακτικό αλλά και ήρεμο. Έρωτικό αλλά και απόμακρο.
Λένε πως πριν τρείς δεκαετίες, οι ομοφυλόφιλοι των ΗΠΑ συνέλαβαν ενα μεγαλοφυές σχέδιο. Αφού πουθενά δεν είχαν την αναγνώριση που επιθυμούσαν, ούτε την νομική κάλυψη που ήθελαν, θα έκαναν ενα νομικό πραξικόπημα. Θα καταλάμβαναν πληθυσμιακά μια πολιτεία των ΗΠΑ, και θα γινόταν αυτόματα οι διαχειριστές της. Επέλεξαν, λένε, το Vermont, μία απο τις μικρότερες πολιτείες, που ο αραιοκατοικημένος του πληθυσμός ήταν μικρός.
Το οποίο βεβαίως και ηλιόλουστο και ωραίο είναι, και πολυ στύλ διαθέτει, και τους βλάχους τους έχει τσεκαρισμένους. Με τα ωραία δρομάκια του, τα υπέροχα μπαράκια, την γραφική του αρχιτεκτονική, το Σαν Φρανσίσκο είναι μια υπέροχη πόλη να ζεί κανείς με στύλ. Καί έτσι, οι ομοφυλόφιλοι, ακούγοντας το κάλεσμα του κόσμου τους, άρχισαν να έρχονται στην Καλιφόρνια κατα χιλιάδες. Πληθυσμιακά δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν την Καλιφόρνια, αλλά μια πόλη θα μπορούσαν να τη κουμαντάρουν.
Και ενώνονται εκεί και μέ αλλα κινήματα «αδεσμεύτων» στα οποία η Καλιφόρνια έχει παράδοση, και τα πράγματα μπερδεύονται απίστευτα. Στη γενική ανεχτικότητα της πόλης, κανείς δεν ξέρει τί ακριβώς να περιμένει. Η βόλτα της Κυριακής, είναι πάντως πολύ ευχάριστη, και με δυνατές εκπλήξεις.
Διότι σε θέματα πληροφορικής, σέρφινγκ, κουζίνας και σέξ, η Καλιφόρνια διαπρέπει. Εκτός απο τους ομοφυλόφιλους και της λεσβίες, υπάρχουν και οι «ανάμεσα», που συνεχώς «ψάχνονται». Το βλέπει κανείς και απο τις αγγελίες στις εφημερίδες. Ασε το ίντερντετ… Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στην Καλιφόρνια, ήρθαν υπόψιν μου σεξουαλικές συνωμοταξίες και γούστα που η μέχρι τότε μόρφωσή μου εις τας Ευρώπας δεν είχε καλύψει. Ευχάριστα, δε λέω…
Με μια ιδιαίτερη ροπή προς τις διαδηλώσεις, τα κινήματα αγάπης, ειρήνης, και περιβάλλοντος, το Σαν Φρανσίσκο δίνει πάντα τον τόνο. Με ανοιχτά μυαλά, και αγάπη προς τη ζωή, το περιβάλλον, πέρα απο το προχωρημένο κίνημα της γενικής σεξουαλικής απελευθέρωσης, θίγει και άλλα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Δεν είναι λοιπόν ανεξήγητο που ο George W, και το σοβαροφανές θεολογικό οικοδόμημα του Ταλιμπανικού Νότου, εδώ δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς.
Οσο για την προσωπική μου γνώμη, ειλικρινά θα έλεγα πως η επαφή μου μ’ αυτό το περιβάλλον έχει επιδράσει πάνω μου με τρόπο θετικό. Δεν είμαι της ομάδας του κινήματος, ούτε και κατανοώ τα αιτήματά του, αλλά γενικά είμαι συμπαθής προς το όλο γκρούπ, με το οποίο και παρέα έχω κάνει, και ποτά ήπια, και ωραίες συζητήσεις έχω κάνει. Ας οργανωθούν λοιπόν όπως επιθυμούν, και ας ζητήσουν αυτά που θέλουν να ζητήσουν.
Kάπου στην όμορφη πατρίδα, έχω ένα σπίτι μαγικό. Βλέπει τη θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα του Ιονίου. Το ίδιο ηλιοβασίλεμα που έβλεπε ο Σολωμός όταν έγραφε τον Υμνο. Βλέπει τις βάρκες και μυρίζεται την αύρα της αρμυρής θάλασσας. Τους χειμερινούς αέρηδες, τους δροσερούς μαίστρους και τα καυτά λιβόρια της Αφρικής. Και έχει πιάσει πάνω του τη γλίτσα της θάλασσας, κρούστα κρυστάλλινη και προιστορική, που το μοσχοβολίζει τις μέρες του καλοκαιριού.
Εκεί θα πάω φέτος. Και πάλι. Και του χρόνου, αν μπορέσω. Και θα καθήσω στο μπαλκόνι που αγναντεύει το πέλαγος, θα στεριώσω χαρτιά και αντικείμενα στο τραπέζι να μην τα θερίσει ο αέρας, και θα γράψω το ιστορικό του. Είναι ένας μικρός οικισμός. Πολύ μικρός. Που κάποτε, χτίστηκε πάνω στις θαλάσσιες ξέρες που δημιουργήθηκαν. Παράνομα. Πάνω στα αρμυρίκια της θάλασσας, δίπλα στις καλαμιές, τα βούρλα και τις πικροδάφνες. Παρέα με τις Τουρλίδες, τα περαστικά πουλιά. Πάνω στο σάλτσινο θαλάσσιο υπέδαφος. Στο ανοιχτό τοπίο, να αγναντεύει το πέλαγος.
Για πρώτη φορά στην ιστορία τους, οι Αμερικανοί καλούνται να περιορίσουν τον καταναλωτισμό τους. Εξ ανάγκης. Οι τιμές της βενζίνας έχουν πλέον ξεπεράσει τα 4 δολλάρια το γαλόνι (4 λίτρα). Και παρότι η Ευρώπη αγοράζει πετρέλαιο στη διπλάσια σχεδόν τιμή (7-8 δολ. το γαλόνι), τα ύψη των τιμών θεωρούνται απαράδεκτα για τις αμερικανικές προσδοκίες. Και αυτό γιατί οι Αμερικανικές προσδοκίες είναι τουλαχιστον υπερδιπλάσιες των ευρωπαικών. Και πολλαπλάσιες του υπόλοιπου κόσμου. Τόσο μεγάλες, που δεν είναι πλέον διατηρήσιμες.
H συνεχής παραγωγή και ανταγωνισμός, επέφεραν και αλλαγές στην εργασιακή δομή της χώρας. Η οικογενειακή επιχείρηση εξαφανίστηκε, και τη θέση της πήρε μία απρόσωπη και νομικίστικη οντότητα, το Corporate Unit. Ολες οι διαδικασίες αγοράς, πώλησης, διαφήμισης, στελέχωσης, αναμορφώθηκαν. Και με τα χρόνια, τα πάντα μετοχοποιήθηκαν για να παράγουν ακόμα μεγαλύτερο πλούτο. Στις συνθήκες του Χρηματιστηρίου, επικράτησε η ίδια λογική. Πως η οικονομία πρέπει συνεχώς να αυξάνεται. Να αυξάνονται οι μετοχικές αξίες, να αυξάνεται ο πλούτος. Και επενδύθηκε εκεί, το ιδιωτικό κεφάλαιο εκατομμυρίων αμερικανών, μέσα απο ιδιωτικά και εταιρικά προγράμματα επένδυσης. Η σύνταξη των Αμερικανών, βρίσκεται ως επι το πλείστον στο Χρηματιστήριο. Και καλή σύνταξη σημαίνει αύξηση της αξίας των μετοχών.
Και καθώς και η υποδομή των πόλεων άρχισε να καταρρέει, η κοινωνική συνοχή εξασθένισε. Επήλθε σταδιακά ενας τρομερός διαχωρισμός ανάμεσα στον τόπο εργασίας και κατοικίας. Εργάζεσαι στη πόλη, ζείς στα προάστια. Ετσι αυξήθηκε η απόσταση σπιτιού και εργασίας και καταστράφηκε η έννοια της γειτονιάς, με όσα αυτό συνεπάγεται. Κανείς δεν παραπονέθηκε. Η φτηνή ιδιωτική μεταφορά έλυνε το πρόβλημα. Ετσι, η Αμερική δεν απέκτησε ποτέ μαζικά μέσα μεταφοράς.
Κυριακή πρωί. Ησυχία. Πρώτα τα κοκκόρια, μετά κάποια σκυλιά σημαίνουν την έναρξη της μέρας. Είναι η μέρα της ξεκούρασης, του οικογενειακού φαγητού. Μέρα για τα καλά ρούχα της βόλτας, τη σύναξη στο παζάρι της κεντρικής πλατείας. Θα ξεχυθούν τα παιδιά για μπάλα στις ανηφοριές, θα γεμίσει η γειτονιά φωνές. Είναι η μέρα που οι νέοι θα συζητήσουν ακόμα μια φορά το μεγάλο όνειρο της φυγής. Της απόδρασης απο το μικρό πληκτικό χωριό, σε πολιτείες με φώτα, αυτοκίνητα, μοντέρνα ρούχα, και καθαρούς δρόμους. Απο το μικρό μελαγχολικό χωριό των αγροτών.
Και εκεί πάνω, στο λόφο, στο κάθε λόφο, στο πιο ψηλό σημείο του χωριού, η Εκκλησιά. Το καλύτερο χτίσμα του χωριού, το μέρος που οδηγούν τα κουρασμένα βήματα κάθε Κυριακή, κάθε εβδομάδα. Για μια κουβέντα της λύτρωσης. Για μια ελπίδα. Για μια ανάσα ανθρώπινη. Στην ανάγνωση του Ευαγγελίου, στην αγόρευση του παπά που θα εμφανιστεί μέσα απο την Αγια Τράπεζα καθαρός, ήρεμος και ξεκούραστος. Στο ναό της αυθυποβολής και του δέους. Μια φωνή απο το Υπερπέραν.
Θαρθούν μανάδες με παιδιά, στα πιο καλά τους ρούχα. Με μια ευλάβεια μαγική, απλή, και αληθινή. Θα ξεπλυθούν οι φτωχοί στη στέρνα του σπιτιού, και θα κατηφορίσουν για την Εκκλησία. Παιδιά θα συνοδέψουν τους γεροντότερους στο ναό της λύτρωσης. Γιατί ο Θεός είναι μεγάλος. Και γνωρίζει τη ζωή τους, τις ανάγκες τους και τον καημό τους.
Είναι οι δυναμικές της Ιστορίας. Ο Ευρωπαικός Καθολικισμός μεταφυτευμένος στο κόσμο των Ανακαλύψεων. Με τη ευλάβεια του πιστού, τις ενοχές του Ευαγγελίου, το φόβο του αμαρτωλού, τη συντηρητική ηθική του προσκυνημένου. Του καλού ανθρώπου που γεννήθηκε και μεγάλωσε στα χωριά των τσιφλικάδων. Που μοχθεί στη γή, κουράζεται και υποχωρεί. Που φοβάται και ελπίζει. Που δίνει απο το υστέρημά του.
Ενός κόσμου που ζεί ταπεινά, και συνεχώς πληγώνεται. Που ο πλούτος του, η συνεισφορά του, γίνεται μια τεράστια εκκλησία αναμεσής στα χαμόσπιτα. Για να γεμίζει με κάτι το κενό της ζωής και του χρόνου. Ενός κόσμου που η αντίθεση είναι οπτικά και συναισθηματικά τόσο κραυγαλέα, τόσο μεγάλη, τόσο υπερβολική.
Ενα σκυλί αλυχτάει. Στην ησυχία της Κυριακής, ακούγονται μονάχα τα βήματα των γυναικών που κατευθύνονται προς την Εκκλησία. Τακούνια ρυθμικά. Με το παιδί στην αγκαλιά σφιχτά, για την ευλογία και το κοινώνισμα. Κυριακή στην Εκκλησία. Με την ευχή να το κρατάει ο Θεός καλά, στο κόσμο αυτό της αδικίας.
--------------------------------------------------------------------------
Pictures by Locus Publicus, free for public use
Latin America
--------------------------------------------------------------------------
Ενας βραζιλιάνος παίζει μουσική στη Πλατεία της Πείνας, ενα μικρό κομμάτι γής που στόλισαν καλλιτέχνες, καπου στο κέντρο της Βοστώνης. Τα αγάλματα αντιπροσωπεύουν τους πεινασμένους αυτού το κόσμου. Ο δήμος έβαλε τα έξοδα για τη διακόσμηση του χώρου. Οι καλλιτέχνες δώρισαν τα έργα.
Μα τι ακριβώς θέλουν οι πρυτανικές αρχές των πανεπιστημίων μας; Παραπονούνται για τραμπουκισμούς κουκουλοφόρων, για βία, ασυδοσία, σωματική βιαιοπραγία, κατάλυση της πανεπιστημιακής τάξης. Για φοιτητές που κλέβουν τις κάλπες με σιδερολοστούς.
Σας πρόσεξα απο την εμφάνισή σας. Κουστούμι στο μπαρ! Το βρήκα εκκεντρικό, αυθεντικά όμορφο, αληθινά ερωτικό. Και το βλέμμα σας. Γεμάτο περιέργεια και νιότη. Σαν να ρουφάτε τον κόσμο γύρω σας. Είστε επισκέπτης του Κολλεγίου; Εξοχα. Ειναι μια υπέροχη πόλη. Θα ήταν χαρά μου να σας ξεναγήσω.
