Σας πρόσεξα απο την εμφάνισή σας. Κουστούμι στο μπαρ! Το βρήκα εκκεντρικό, αυθεντικά όμορφο, αληθινά ερωτικό. Και το βλέμμα σας. Γεμάτο περιέργεια και νιότη. Σαν να ρουφάτε τον κόσμο γύρω σας. Είστε επισκέπτης του Κολλεγίου; Εξοχα. Ειναι μια υπέροχη πόλη. Θα ήταν χαρά μου να σας ξεναγήσω.Είμαι καθηγήτρια μουσικής. Εχω δικό μου σχολείο. Και μαθητές εξαιρετικούς. Απο καλές και επιφανείς οικογένειες της πόλης. Αν θέλετε μπορώ να σας δείξω το χώρο του σχολείου. Είναι ένα μέρος ύπέροχο, με ωραίες αίθουσες και κήπο. Εχω αφιερώσει εκεί τη ζωή μου. Η μουσική είναι κάτι που αγαπώ.
Σας αρέσει η Αγγλία; Είναι μια περίεργη χώρα. Βαθιά συντηρική, ορθολογική, μα και γεμάτη πνεύμα, δεν νομίζετε; Και μελαγχολική. Αβάσταχτη πολλές φορές, με σκοτώνει με τη μοναξιά της, την απόσταση που βάζει στους ανθρώπους της. Την άνοιξη καταλαβαίνω το γιατί. Οταν ο ήλιος μου καίει το κορμί, νοιώθω πως αντιλαμβάνομαι τί έχω ανάγκη, τι μου λείπει. Επιζητώ τους ανθρώπους περισσότερο. Κατανοώ πως μάλλον δεν με αντιλαμβάνεστε, δεν έχετε άλλωστε την υποχρέωση.
Ας μιλήσουμε για κάτι ευχάριστο. Τη μουσική, τα βίβλια, το θέατρο. Αλήθεια σας αρέσει το θέατρο; Είναι η τέλεια τέχνη, έτσι δεν είναι; Συνδυάζει όλες της μορφές, μιλάει σε όλες τις αισθήσεις. Την επόμενη Κυριακή τα παιδιά του σχολείου θα ανεβάσουν ένα μουσικό δράμα σε κάποιο τοπικό θέατρο. Θα σας ενδιέφερε να το δείτε; Μέσα απο αυτούς τους απλοικούς χώρους, τα χωριά της Αγγλίας, ξεπηδούν μεγάλα ταλέντα.
Ο πατέρας μου ήταν καθηγητής στο κολλέγιο. Και συγγραφέας. Φορούσε πάντα επίσημα ρούχα και παπιγιόν, ακόμα και στο δείπνο του σπιτιού. Γνώριζε πολλά για τον κόσμο, συνάντησε κάποτε και τη Βασίλισσα. Από το σπίτι μας πέρασαν πολλοί επώνυμοι άνθρωποι της τέχνης και του θεάτρου. Καθένας μου έδεινε τη συμβουλή του. Θα μπορούσα να είμαι πολύ σοφός άνθρωπος αν τους άκουγα όλους. Σήμερα έχω κληρονομήσει τα βιβλία και την αλληλογραφία του. Ζώ μαζί τους ξέρετε. Ιt’s so bloody lonely...
Στη στροφή του δρόμου έχω ένα διαμέρισμα. Ειναι ενας ιδιαίτερος χώρος. Ελατε μαζί μου. Θα σας ξεναγήσω στη τεράστια βιβλιοθήκη του πατέρα, αληθινό έργο τέχνης. Με χίλια σπάνια βιβλία. Θα ήθελα να σας αφιερώσω και μια συναυλία στο πιάνο. Θα σας αρέσει, είμαι σίγουρη. Κλασσικές μελωδίες απο το ρεπερτόριο του σχολείου. Και όσο μας παίρνει το κρασί, θα παίξουμε κομμάτια της χαράς, βραζιλιάνικη σάμπα, τραγούδια του καμπαρέ. Θα φτιάξω και ένα καλό φαγητό, μια Ινδική συνταγή πλούσια σε γεύσεις και καρικεύματα. Και γαλλικά κρασία που κρατάω φυλαγμένα. Θα φέρουμε τον κόσμο στο δείπνο μας. Θα αφήσουμε μουσική και κρασί να μας μεθύσει. Αν βέβαια το θέλετε και σείς...
Aγγιξέ με… Το θέλω πολύ… Είναι κάτι που επιθυμώ... Επιζητώ τη νιότη όπου μπορώ, είναι κάτι που με κρατάει ζωντανή... Ψάχνω να βρώ την ηδονή στα σώματα της νιότης… Με πιάνει θλίψη σαν βλέπω πως γερνάω, ο καθρέφτης με προδίδει κάθε φορά που τον κοιτώ. Είμαι ήδη σαράντα χρόνων και αισθάνομαι μιά απέραντη μοναξιά και θλίψη. Και τι δεν θάδινα για να σε έχω μαζί μου. Να μπορώ να γελάω κάθε μέρα. Αλλά ξέρω πως αυτό δεν μπορεί να γίνει. Απόψε όμως μπορεί... Για μια βραδιά... Για μια φορά και μόνον... Αν βέβαια θέλεις και σύ...
Πέρασαν χρόνια πολλά, σαν ξαναβρέθηκε στον ίδιο δρόμο. Εντελώς τυχαία. Με άλλη αποστολή, άλλη θέση στη ζωή. Αναγνώρισε το παλιό διαμέρισμα. Κοντοστάθηκε με ένα κόμπο στο λαιμό. Αναρωτήθηκε αν η ένοικος ήταν ακόμα εκεί. Θέλησε για μια στιγμή να της χτυπήσει την πόρτα, να της πεί κάτι που τον ενοχλούσε. Πως ήταν πια και αυτός σαράντα ετών. Και είχε αρχίσει να φοβάται τον καθρέφτη.
Να της πεί πως τη βραδιά εκείνη την έφερε στο νού του πάμπολλες φορές. Οχι για αυτό που έγινε, σκελετός της κάθε ζωής, μυστικό καλά φυλαγμένο, αλλά για το πώς έγινε. Το ποιητικό ύφος, το άψογο στύλ, η αριστοκρατική ατμοσφαίρα. Η υπέροχη μουσική, τα ασημένια κυροπήγια, το αγγλικό τσάι. Του είχε ζητήσει μια στιγμή ζωής, μια σκάλα να ανεβεί στον ουρανό του αισθησιασμού. Με τρόπο άψογα ποιητικό, που αφαιρούσε κάθε ανήθικο ενδοιασμό. Με σεβασμό, και ευθύτητα. Με υπέροχα ποιοτικά ανταλλάγματα. Με αριστοκρατικό θεατρικό τρόπο.
Γιατί στη ζωή δεν είναι μόνον αυτο που θέλεις. Είναι και πώς το ζητάς. Και τι δίνεις. Και υπάρχει ένας τρόπος που μαθαίνεται εμπειρικά, ενας ιδιαίτερος και μοναδικός τρόπος που προσδίδει τελετουργία και αίγλη ακόμα και στις απλότερες σκέψεις και ανάγκες. Είναι εκείνο που λείπει απο τις πιό πολλές ανθρώπινες σχέσεις του σημερινού και γρήγορου καιρού μας. Το ποιητικό περιτύλιγμα, ο αισθητικός θεατρινισμός. Είναι η σκάλα που μας ανεβάζει. Μια ανάβαση που όσο περνούν τα χρόνια, γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Αnd it’s getting so damn lonely...
---------------------------------------------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
---------------------------------------------------------------
25 comments:
"Γιατί στη ζωή δεν είναι μόνον αυτο που θέλεις. Είναι και πώς το ζητάς. Και τι δίνεις. Και υπάρχει ένας τρόπος που μαθαίνεται εμπειρικά, ενας ιδιαίτερος και μοναδικός τρόπος που προσδίδει τελετουργία και αίγλη ακόμα και στις απλότερες σκέψεις και ανάγκες. Είναι εκείνο που λείπει απο τις πιό πολλές ανθρώπινες σχέσεις του σημερινού και γρήγορου καιρού μας. Το ποιητικό περιτύλιγμα, ο αισθητικός θεατρινισμός. Είναι η σκάλα που μας ανεβάζει. Μια ανάβαση που όσο περνούν τα χρόνια, γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Αnd it’s getting so damn lonely..."
Αυτό ήταν σκάψιμο βαθύ φίλε μου.
Ακόμη και η ιδανικότερη αναζήτηση μπορεί να σκοντάψει στον τρόπο που την αναζητάς.
Ξέρεις κάτι; Είναι τόσο πλήρης η σκέψη σου, που δεν χρειάζεται τίποτα.
Φιλιά και καλό μήνα
:-)
καλό μήνα
άρχισες με νοσταλγικό ποστ και λίγο ανήσυχο...
γιατί άραγε?
Ωραία γραφή βαθιά προσωπική και αισθαντική. Επειδή τα σαράντα και τα λοιπά υπαινισσόμενα βασανίζουν πολλούς από την μπλογκοπαρέα, προβλέπω ότι θα έχει μεγάλο σουξέ το θέμα, υπερατλαντικέ φίλε.
ΥΓ Εγώ πάλι θα μείνω με την απορία. Καλή η βιβλιοθήκη? Για να μην ξεχνιόμαστε. Πολλά τα πάθη του ανθρώπου άλλωστε...
Δικό σου το διήγημα;; Μου δημιούργησε μια γλυκιά μελαγχολία. Γιατί εγώ όχι τα 40, αλλά και τα 50 πέρασα....
Φίλοι μπλόγγερς, ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!
Ωραίο δεν είναι το σκάψιμο φίλη Vassia; Μου αρέσει να το επιχειρώ μερικές φορές, όπως όλοι μας. Το πόστ ανήκει στην κατηγορία "να το βάλω, να μη το βάλω". Κέρδισε ο δαίμων της μπλογγόσφαιρας!
ria μου χαιρετώ. Είπα να αλλάξω λίγο το ύφος, να κάνω βουτιά σε άλλα νερά. Είμαι πολύ καλά να μην ανησυχείς:) Ελπίζω το πόστ να μην φέρνει μόνον μαύρες σκέψεις.
Είδα το τελευταιό σου πόστ, και θα περάσω (για αισιόδοξες κουβέντες!).
Χωρίς να είμαι σίγουρος τι αίσθηση βγάζει το πόστ φίλέ Βασικέ, αυτό που είχα στο μυαλό μου είναι το θέμα της μοναξιάς, η κρίση που παράγει ο χρόνος, και η ανθρώπινη ανάγκη.
Πάντα μου άρεσαν οι καλαίσθητες εμφανίσεις, οι ποιητικές τελετουργίες. Είναι κάτι που επέλεξα να βάλω στο κείμενο.
Σε τέτοιες χώρους, οι βιβλιοθήκες είναι πάντα άριστες..
Ολοδικό μου φίλη Μερώπη , περιουσία μου και προικιό μου. Δεν ήθελα να σε μελαγχολήσω, να σας αγγίξω ήθελα. Για αυτά που φέρνει ο χρόνος, για αυτά που νοιώθουμε, για την αληθινή ζωή, που για όλους μας έχει την ίδια βάση και διάσταση.
Δεν μετράω πλέον χρόνια. Απλά σκέπτομαι πως θέλω να ζήσω με συμμετοχή. Υπάρχουν άνθρωποι που απλά κοιτάνε το ρολόι.
πολυ όμορφο και προσωπικό φιλε Locus.
Το διάβασα το πρωι και μου έφτιαξε τη μέρα και επανήλθα για το σχόλιο.
Πολύ όμορφη γραφή και διεισδυτική ματιά στα απωθημένα της αγγλικής ψυχής,με ενα διαχρονικά ελκυστικό θέμα.
Θα περίμενα βέβαια στις συνοδευτικές μουσικές το Mrs Robinson των Simon & Garfunkel,αν και δεν επρόκειτο για upper class Αγγλίδα.
Και εχεις απόλυτο δίκιο στην τελευταια σου παράγραφο που αντέγραψε και η Βάσσια.
Καλή σου εβδομάδα!
Δεν ήθελα να σε μελαγχολήσω, να σας αγγίξω ήθελα
και το κατάφερες καλέ μου φίλε, με τον πιό αισθαντικό τρόπο, τόσο ανθρώπινα και τόσο μοναδικά...
αναρωτιέμαι τι άλλο μας επιφυλάσσεις ακόμα...
συνέχισε να μας εκπλήσσεις λοιπόν, ειναι τόσο όμορφα κάθε φορά που διαβαίνουμε το κατώφλι σου...
Δεν έχω τίποτα να προσθέσω.
Απλά θαυμάσιο!!
"Να το βάλω να μην το βάλω"?
θα αστειεύεσαι βέβαια οτι θα έμενε στον σκληρό δίσκο τέτοιο κείμενο!
Από τις ζούγκλες μας μετέφερες σε κήπους εκλεπτυσμένους και γοητευτικούς!
Φίλε μου squarelogic σ' ευχαριστώ. Σκέφτηκα πως ο σκοπός του μπλόγκ είναι να μοιράζει σκέψεις, εμπειρίες και συναισθήματα. Γι' αυτό το έβαλα. Διαδικτυακή αποτοξίνωση! Φυσικα το λιγοστό και εκλεκτό επισκεπτήριο έχει πλήρη κατανόηση. Χαίρομαι πράγματι που σου άρεσε.
Θα προέτρυνα τους φίλους μπλόγγερς να σε επισκεφτούν, για να διαβάσουν το υπέροχο κείμενο που ανέβασες. Νοιώθω πολύ καλά που βρήκα την παρέα σας. Πολύ καλά. Σας ευχαριστώ όλους.
Mαρία μου σ'ευχαριστώ. Είσαι πολύ καλή. Ειναι αυτά που γράφω στο χαρτί. Γιατί γράφω στο χέρι ακόμα.
Αγαπητέ μου giant σ' ευχαριστώ. Λόγια της καρδιάς.
Δεν σε ξέχασα, το μουσικοπαίγνιο θα αναρτηθεί εν καιρώ. Περιμένω έμπνευση!
Πάνω κάτω, όπως η ζωή φίλε Αθεόφοβε. Mε τα καλά και τα ανάποδα. Το διαδίκτυο είναι η μεγαλύτερη πασαρέλα στον κόσμο.
Ο.Κ.
χρειάζεται και ο δικηγόρος του διαβόλου τώρα, δεν χρειάζεται;
Καλά όλα τα ποιητικά και τα τελετουργικά, πολύ ωραία ατμόσφαιρα, ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ γραμμένο...ο "μονόλογος" είναι καταπλήκτικός! Συμπλήρώνει τα κενά, καλύτερα και από ένα τελειωμένο έργο(δλδ διάλογος) σε αντίθεση με τον ατελείωτο (non finito) τρόπο που το παρουσίασες...έλπίζω να καταλαβαίνεις τι θέλω να πω...
Η ποίηση είναι το ίδιο το κείμενο.
Αλλά!
(και όπως μου έλεγε ένας πρώην, αυτό το "άλλά" να μην είχες ρε παιδάκι μου...)
Η κοπέλα είναι μόνο 40!!! Εγώ στην αρχή νόμιζα πως μιλάμε για 60 και βάλε! Είναι δυνατόν απο τα 40 να σε πάιρνει τόσο από κάτω;;;
Εδώ στην Καλιφόρνια, τα 40 είναι τα νέα 30, για να μην πω 20!!!
Γιατί δλδ, δεν μπορείς πια να χαρείς την ζωή, ή να ερωτευθείς, να κάνεις κάτι τρελλό, να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να σου αρέσει αυτό που θα δεις;
Τσ τσ τσ...
Παιδιά!
Πρέπει να εξερευνήσουμε την ίδια-την δικιά μας ζωή ΚΑΙ στο πέρασμα του χρόνου...με την ίδια περιέργεια και ενθουσιασμό που είχε ο Λοκους όταν χάθηκε στα βάθη της ζούγκλας του Αμαζον!
Όχι πως με απασχολεί και πολύ το θέμα....
:))
Φιλιά σε όλους και καλό μήνα!
Καλιφορνέζικο αέρα αισιοδοξίας φέρνεις rallou, και φυσικά συμφωνώ με τα προλεγόμενα.
Η μοναξιά, το πέρασμα του χρόνου, η θέση στη ζωή, η ευτυχία, είναι τόσο προσωπικά θέματα, που κάθε άνθρωπος τα αντιμετωπίζει διαφορετικά. Μερικούς, δεν τους απασχολούν καθόλου. Σε άλλους όμως έχουν γίνει μόνιμες ψυχώσεις χωρίς διέξοδο. Και η ηλικία νομίζω δεν παίζει σημαντικό ρόλο. Ενας άνθρωπος μπορεί στα 40, στα 50, στα 70, να αισθάνεται ευτυχισμένος, ικανοποιημένος και σε πλήρη ισορροπία με τον εαυτό του. Δεν υπάρχει λόγος, όπως λές, ένας άνθρωπος να μην μπορεί να βελτιώσει εμφάνιση, ψυχολογία, και προσωπική ευτυχία. Υπάρχουν τρόποι, αλλά ο καθένας μας πρέπει να βρεί τη συνταγή.
Το πρόβλημα εντούτοις είναι τεράστιο. Στην Αμερική, μια χώρα που στην ουσία μπορείς να κάνεις τα πάντα, να οργανώσεις τη ζωή σε πολλές διαστάσεις, έχω μείνει έκπληκτος απο τη φοβερή μάστιγα της κατάθλιψης, και πόσους ανθρώπους αγγίζει. Τουλάχιστον οι αμερικανοί μιλούν ανοιχτά για όλα, δεν ντρέπονται να ορίσουν το πρόβλημά τους, ψάχνουν άλλους όμοιους, προσπαθούν. Αλλά υπάρχουν και οι άλλοι, που εσωτερικεύουν τα πάντα, κρύβονται απο τους άλλους και τον ίδιο τους τον εαυτό. Και υποφέρουν, και κινδυνεύουν.
Για τα καλά σου λόγια, σ’ ευχαριστώ . Και καλό σου μήνα!
"Είναι εκείνο που λείπει απο τις πιό πολλές ανθρώπινες σχέσεις του σημερινού και γρήγορου καιρού μας. Το ποιητικό περιτύλιγμα, ο αισθητικός θεατρινισμός."
Πολύ όμορφη αναρτηση loc, δεν εχω να προσθεσω τιποτα.. Ολα τα εγραψες..
Eυχαριστώ roadartist. Kαι καλό σου μήνα:)
Οταν ο ήλιος μου καίει το κορμί, νοιώθω πως αντιλαμβάνομαι τί έχω ανάγκη, τι μου λείπει
Και όταν περνάνε τα χρόνια καταλαβαίνω. Με καταλαβαίνω.
Όμορφο, όμορφη γραφή. Έχεις μάλλον δίκιο για το τελετουργικό. Η διαδικασία , το μέσο είναι πολλές φορές αυτό που θυμόμαστε περισσότερο. Μετά από καιρό γίνεται οπυσία μέσα αμς. Ευχαριστώ για το κείμενο
πολύ avant-garde φάση για ένα ρεμάλι σαν εμένα. Βέβαια περί ορέξεως...
ΥΓ. Διάβασα και την τριλογία σου περί Αμαζονίου, μέσω link από τη φίλη Salepi. Καταπληκτικό. Νόμιζα ότι αυτά τα ζούσαν μόνο οι φυσιολόγοι που γυρίζουν τα ντοκυμαντέρ. Respect !!!
Καλώς σε βρήκα Locus Publicus...
Και εγώ ευχαριστώ για την τιμή της ανάγνωσης φίλε άλλε. Ναι, η τελετουργία μετράει. Σε όλα στη ζωή. Είναι το θέατρο της ζωής.
Φίλε tuco καλωσήρθες. Το μπλόγκ είναι λαικό, αλλά εχει αριστοκράτες αναγνώστες. Πολύ καλός συνδυασμός:)
Eυχαριστώ για τα καλά σου λόγια και την ανάγνωση του "Αμαζονίου". Θα περάσω και απο το μπλόγκ σου. Καλό σου μήνα.
Αυτή η τελευταία παράγραφος με την "σκάλα που σ' ανεβάζει"
ενθουσίασε και μένα
την αντιγράφω
Γιατί στη ζωή δεν είναι μόνον αυτό που θέλεις. Είναι και πώς το ζητάς. Και τι δίνεις. Και υπάρχει ένας τρόπος που μαθαίνεται εμπειρικά, ένας ιδιαίτερος και μοναδικός τρόπος που προσδίδει τελετουργία και αίγλη ακόμα και στις απλότερες σκέψεις και ανάγκες. Είναι εκείνο που λείπει από τις πιο πολλές ανθρώπινες σχέσεις του σημερινού και γρήγορου καιρού μας.
Ομορφο !
Eυχαριστώ φίλε Ψούξ. Χαίρομαι που κάτι πήρες..
Post a Comment