To τέλος ενός ωραίου ταξιδιού

Το blog αυτό έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του και έκλεισε. Θα συνεχίσω μερικές περιστασιακές σκέψεις, στο

http://locus-editorium.blogspot.com/

Κάπου εδώ, φίλοι μπλόγγερς, θαρρώ πως φτάνουμε στο τέλος. Το μπλόγκ αυτό κλείνει τον κύκλο του, τα ταξίδια του και τις αφηγήσεις του. Οχι οτι δεν υπάρχουν και άλλα να λεχθούν. Υπάρχουν, μα πρέπει να περιμένουν την ώρα τους.

Το ταξίδι στην ιντερνετική διάσταση κράτησε περίπου 20 μήνες. Ξεκίνησε τυχαία, με μόνη ανάγκη την έκφραση και την επικοινωνία. Ημουν τυχερός που στο ταξίδι αυτό συνάντησα και συνομίλησα με πνευματώδη άτομα, τα σχόλια και η παρέα των οποίων με κράτησαν σε πνευματική εγρήγορση.

Τα πόστ γράφτηκαν αυθόρμητα, ηλεκτρονικά και στο χαρτί, σε αεροπλάνα, τρένα, ξενοδοχεία, και τις ώρες της προσωπικής μοναξιάς. Και σαν οικοδεσπότης, προσπάθησα όσο μπορούσα, να είμαι τίμιος με όλους. Ελπίζω να τα κατάφερα. Καθόλη τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, έσβησα ελάχιστα σχόλια.

Η ιντερνετική περσόνα Locus Publicus είναι αυτή που διαγράφεται στα πόστ αυτού του μπλόγκ. Θα ήταν αντίθετα σε κάθε μου προσωπική και φιλοσοφική τοποθέτηση να παρουσίαζα τον εαυτό μου διαφορετικά.

Σας ευχαριστώ για την τιμή της συνομιλίας, και προπαντός τον σεβασμό σας. Θα συνεχίζω να σας παρακολουθώ, περιστασιακά να σχολιάζω. Είστε για μένα το καλύτερο βαρόμετρο για το τί συμβαίνει στην πατρίδα.

Σας ευχαριστώ για την τιμή,
Locus Publicus
locuspublicus@gmail.com

ΥΓ - Σε όσους υποσχέθηκα να τους γνωρίσω απο κοντά, η επιθυμία και υπόσχεση ακόμα ισχύουν. Kai oσοι άλλοι επιθυμούν αληθινή επικοινωνία είναι ευπρόσδεκτοι. Θα χαρώ ειλικρινά.

Cartagena

Μια πανέμορφη πόλη, ένα αρχιτεκτονικό θαύμα με χρώματα της Καραϊβικής, υπέροχους κήπους, παλιά ισπανικά συντριβάνια και μια φρέσκια αγορά φρούτων. Οι παλιοί καθεδρικοί ναοί της έσταζαν υγρασία, υπόγεια δέντρα είχαν εισχωρήσει απο τους τοίχους. Η λειτουργία της Κυριακής έγινε όμως κανονικά και η παλιά καμπάνα, δώρο μιας γενοβέζικιας οικογένειας προς τη μακρινή ευρωπαϊκή πόλη του Bolivar, διατηρούσε ακόμα τη δύναμή της. Τα παλιά ψηλοτάβανα σπίτια είχαν ανακαινιστεί σε όλες τις αποχρώσεις απο τους νέους κατοίκους, νεαρούς έποικους με γούστο και ύψηλή αισθητική. Το ίδιο και τα εστιατόρια. Στα στενά πλακόστρωτα σοκάκια, μια πανδαισία απο παριζιάνικες μπουτίκ.

Οι φτωχοί της πόλης είχαν τραβηχτεί στα γύρω βουνά, σε παράγκες κάθε λογής, χωρίς βάσεις, χωρίς τοίχους, χωρίς νερό. Κουρέλια κρέμονταν στα αυτοσχέδια τούβλινα παράθυρα των σπιτιών, τσίγκοι στις οροφές, ανύπαρκτες πόρτες. Στο παλιό κάστρο της πόλης τα κανόνια είχαν πια σκουριάσει, αλλά οι παλιές ισπανικές φυλακές διατηρούσαν ακόμα τη μεγαλοπρεπή φρίκη τους.Οι σκοτεινές στοές που οδηγούσαν στα κελιά, μέρος που φυλάγονταν οι μαύροι σκλάβοι με αλυσίδες στα χέρια, τα ποδια και στο λαιμό, έπνιγαν μέσα σε λίγα λεπτά εκείνους που τολμούσαν το τουριστικό tour. Και λίγα μέτρα πιο πέρα, ένας νευρικός ταύρος θυσιάζονταν κάθε Κυριακή απόγευμα στον καθιερωμένο αγώνα ταυρομαχίας που κρατούσε απο την εποχή του Κολόμβου.

Ηταν μια απο τις πιό όμορφες πόλεις που είχα δεί ποτέ μου. Ενας παράδεισος σε παρακμή. Ο αφελής ταξιδευτής του Τρίτου Κόσμου, φρέσκος και άμαθος απο ανάγκη και περιθώριο, χορτάτος απο φαγητό και νερό, θαύμασε τον παπαγάλο που ο πιτσιρικάς του έβαλε στον ώμο, και στάθηκε να χαιδέψει το όμορφο πράσινο πουλί. Ανάμεσα στη μυθική αρχιτεκτονική του χώρου, τους παρακμιακούς καθεδρικούς ναούς με τα αναγεννησιακά αετώματα, τα φωτεινά χρώματα, τα λουλούδια και τα παλιά γλυπτά των δρόμων, δεν πρόσεξε τον πιτσιρικά που με μια ξαφνική κίνηση του αφαίρεσε το πορτοφόλι της μέσης και χάθηκε γρήγορα στη βρώμικη χωματένια ανηφοριά...

Η χώρα του Simon Bolivar χρειαζόνταν επανίδρυση...

Mario Vargas Llosa

Στην απόφαση της Σουηδικής Ακαδημίας για την απονομή του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, σίγουρα μετράνε τρία πράγματα. Το πρώτο είναι η αυθεντικότητα της θεματογραφίας στη συνολικότητα του έργου ενός συγγραφέα. Τί θίγεται στο έργο, τί αναδύεται σαν θεματολογία μέσα απο τα κείμενα του συγγραφέα.

Το δεύτερο, είναι η αυθεντικότητα του λόγου, το γλωσσικό ιδίωμα που πρέπει να ξεχωρίζει τον συγγραφέα. Ο βαθμός στον οποίον ο λόγος είναι μοναδικός, αναγνωρίσιμος, ποιοτικός.

Ο τρίτος λόγος, υποπτεύομαι, είναι πολιτικός και έχει να κάνει με την πιθανή επηρροή του έργου στην παγκόσμια σκηνή, ανάλογα με τις συγκυρίες της εποχής και την κρίση της Ακαδημίας. Αξίζει το μήνυμα το λόγου να προβληθεί διεθνώς;

Εχω μια ιδιαίτερη σχέση και αγάπη για τον εικονιζόμενο συγγραφέα, τον κύριο Mario Vargas Llosa. Η λογοτεχνία του κοσμεί την βιβλιοθήκη μου με ελάχιστες ελλείψεις. Με συνόδεψε για χρόνια πολλά σε ταξίδια της εφηβείας, μούδωσε μια τέρψη και μια αισθητική που προσωπικά είχα ανάγκη, με εισήγαγε σε ένα κόσμο που κάποτε είχα την τύχη να βιώσω και προσωπικά. Γνωρίζω καλά την ζωή του και έλκομαι απο τον ελιτισμό και την πνευματικότητα που αναδύει. Σοβαρός αλλά όχι σοβαροφανής, με χιούμορ, γνώση και καλή αντίληψη της Ιστορίας, ο κ. Llosa έχει κατα τη γνώμη μου αδικηθεί απο την Σουηδική Ακαδημία.

Η θεματολογία του ειναι αυθεντική, περιγράφει και προβάλει τη ζωή, ψυχοσύνθεση και σκέψη του ανθρώπου της Λατινικής Αμερικής, του ανθρώπου των Ανδεων που κουβαλάει μέσα του βαθιές τελετουργίες αιώνων, συμβολισμούς και δυσειδαιμονίες, αυτοσχεδιάζει επαναστατικά και πολιτικά σαν αντίδραση στον παρακμιακό του κόσμο, και συνδιάζει διάφορες ταυτότητες και μηχανισμούς αντίδρασης για να επιζήσει. Είναι ο ιστορικός άνθρωπος που η Μάνα Ευρώπη κατασκεύασε στην ήπειρο της Νότιας Αμερικής με στοιχεία ευρωπαίου, αλλα και με τη βαριά πολιτιστική κληρονομιά άλλων γηγενών πρωτογενών πολιτισμών, άλλοτε των Ινκας, και άλλοτε των ινδιάνων του Αμαζονίου.

Μέσα απο καταπληκτικούς παράλληλους διάλογους (χρονικούς και θεματικούς), συχνές εναλλαγές στη δομή του λόγου και στο πρόσωπο της αφήγησης, ο πρωτογενής άνθρωπος του Νέου Κόσμου παρουσιάζει μέσα απο τις αφηγήσεις του κ. Llosa την μικτή και υπο έρευνα ταυτότητά του, παράγωγο πολλαπλών ιστορικών διαδικασιών και μίγματος πολιτισμών. Κατασκευάζει χωριά σε τροπικές ζούγκλες, δημιουργεί πολιτικές επαναστάσεις και σκέψη, ενώ ταυτόχρονα ζεί όπως του όρισαν οι δυναμικές της μοίρας του – άλλοτε σαν περιθωριακό αποπαίδι του ευρωπαικού πολιτισμού, και άλλοτε ως αυθεντική οντότητα ενός αυτόνομου νέου κόσμου. Αγαπάει και ζεί με πάθος, πολεμάει συστήματα και δικτατορίες, βουτάει στις διαστάσεις της ιστορικής του ύπαρξης, κάνει παρέα με θεούς της ζούγκλας, πόρνες της σειράς και τραγικούς επαναστάτες της στιγμής.

Ενα αντάρτικο για αυτονομία στα βάθη της Βραζιλίας, ενας οίκος ανοχής στη μέση της ζούγκλας, ένα χωριό με χρησοθήρες στις όχθες του Αμαζονίου, μια ομάδα που θυσιάζει μυστικά τουρίστες στο βωμό κάποιων αρχαιών θεών των Ινκας, μορφές και σύμβολα ενώνονται στο πανόραμα των αφηγήσεων του κ. Llosa με προσωπικότητες της σύγχρονης παρακμιακής πόλης, λούμπεν διανοούμενα στοιχεία της επανάστασης, ερωτικές κοκέτες της ηδονής και έφηβους που αναζητούν ταυτότητα μέσα στο τρομερό κατεστημένο του ισπανικού machismo.

Η ματιά του Ευρωπαίου που φτάνει στις ακτές του Περού, η αναζήτηση της ταυτότητας ενός πολιτισμού που ακόμα παλεύει για έκφραση, οι σχέσεις του αριστοκράτη του Νέου Κόσμου με τους υπηκόους του, ο ιστορικός παραλληλισμός της ζωής διαφορετικών γενεών σε διαφορετικούς πολιτισμούς και ηπείρους, η ζωή και σχέση με την εξουσία, ο πανεπιστημιακός καθηγητής που καμουφλάρει τη σκέψη του Μάο με ινδιάνικα πρόσωπα και αρχαίες τελετουργίες. Ο εφηβικός έρωτας σε μια εποχή που αλλάζει. Αυτά είναι τα θέματα του κ. Llosa.

Για όσους δεν τον γνωρίζουν, τον προτείνω για ανακάλυψη και προβληματισμό. Είναι εξαιρετικά απολαυστικός στο λόγο του, δυνατός στα μηνύματά του, μυστηριώδης εκεί που πρέπει, άξιος και σεβάσμιος εκπρόσωπος του ισπανικού κόσμου. Ισως η Σουηδική Ακαδημία να έχει θεωρήσει πως ο κόσμος των λατίνων και η θεματολογία του έχει βρεί και άλλες Νομπελικές εκφράσεις μέσα απο τα κείμενα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ή του Οκτάβιο Πάζ. Ισως επίσης, να θεώρησε πως κάποιες άλλες θεματολογίες έχουν τώρα προτεραιότητα (Ασία, Τουρκία).

Ισως ακόμα να αποφάσισε να τον αγνοήσει κάτω απο το βάρος της κριτικής των πολέμιών του, που τον κατηγορούν για ελιτισμό, και ευρωκεντρισμό. Ισως άλλωστε και ο ίδιος να καταναλώθηκε άσκοπα σε κάποιες μάταιες πολιτικές φιλοδοξίες του να γίνει Πρόεδρος του Περού, και αυτό να του στοίχησε.

Ο,τι και νάναι, δεν πειράζει. Η αξία του παραμένει διαχρονική και αναγνωρίσιμη. Και ο Νίκος Καζαντζάκης άξιζε αλλά έχασε το Νόμπελ (λένε πως η Ακαδημία διόρθωσε το λάθος της με την απονομή Σεφέρη), αλλά μένει για πάντα τεράστιος και σημαντικός. Οι αυθεντίες του λόγου και οι αφηγήσεις τους, θά έχουν για πάντα μια εξέχουσα θέση στη Λογοτεχνία. Και στην ψυχή μας.

Η τιμή των άλλων

Η σκηνή επαναλαμβάνεται σε πολλαπλές εκδοχές, άλλοτε για την αστυνομία, άλλοτε για τους πυροσβέστες, άλλοτε για κάποιον απλό άνθρωπο που χάθηκε στη γραμμή του καθήκοντος. Ενα ολόκληρο στάδιο ανθρώπων, με τα παιδιά τους, στο παιχνίδι της Κυριακής, χωρίς οπαδίστικες αντιπαλότητες και μίση, σε μια στιγμή κοινωνικής επαφής, τραγουδούν τον ύμνο του έθνους που ανήκουν, αποδίδοντας τιμή σε κείνους που έπεσαν υπερασπίζοντας το δημόσιο καθήκον.

Οι αστυνομικοί και οι πυροσβέστες που πεθαίνουν στο καθήκον, στην Αμερική θεωρούνται ήρωες. Ετσι νοιώθει η κοινωνία. Στους πεσόντες των σωμάτων ασφαλείας, τα παιδιά των σχολείων στέλνουν κάρτες με ευχές και καταθέτουν λουλούδια με τα σχολεία τους. Και οι γειτονιές, συγκεντρώνουν χρήματα για τις οικογένειές τους, τα ορφανά παιδιά τους.

Και σε μάς, ενώ συνειδητά και λανθασμένα αμφισβητούμε την τιμή των άλλων, μέσα στη θλιβερή παρακμή μας, μια ολόκληρη βιομηχανία έχει στηθεί για να υποστηρίξει την αλητεία των πανεπιστημίων, των γηπέδων, των σχολείων της κατάληψης, τους τρομοκράτες κάθε είδους, τα παιδιά με τις κουκούλες. Θάθελα μια μέρα να δώ και στην πατρίδα μια εκδήλωση κατά των καταλήψεων των πανεπιστημίων μας, ή υπέρ κάποιων αληθινών θυμάτων. Κάτι τέτοιο το περιμένω απο τα χρόνια της 17Ν. Ματαίως.

Γαλλικά και ωραία

Και μάσκες και πιστόλια, και άλογα και δακρυγόνα, και κάμερες και πλαστικές σφαίρες χρησιμοποιούν όταν αποφασίσουν οι Γάλλοι συνάδελφοι. Και ενώ μεγάλο μέρος της μπλογγόσφαιρας συχνά αναφέρεται στην Γαλλία ως μια χώρα στην οποία η αστυνομία διακριτικά παρακολουθεί τους διαδηλωτές χωρίς να επεμβαίνει (ενώ οι δικοί μας είναι κάφροι), να υπενθυμίσω την θερμή υποδοχή που επιφυλάσουν οι συμπαθείς Γάλλοι (και Γερμανοί) στους αυριανούς διαδηλωτές στο Στρασβούργο.

Διότι οι Γάλλοι είναι μέν δημοκράτες, αλλά δεν είναι και χαϊβάνια. Και όταν χρειαστεί χρησιμοποιούν όλες τις δυνάμεις καταστολης που διαθέτουν. Ειδικά σε θέματα που αφορούν την χώρα και το κύρος της. Αλλωστε στη Γαλλία, η χρήση της κάμερας ειναι ευρέως διαδεδομένη, η αστυνομία έχει μεγάλες δικαιοδοσίες σε θέματα έρευνας, και η χώρα, σύμφωνα με τον οργανισμό Privacy International, βρίσκεται στην κορυφή της αστυνομικής παρακολούθησης. Ατυχώς, διαβάζω, η χώρα παίρνει και βραβείο στην αστυνομική βία.

Οριστε και μια περιγραφή απο τον αριστερόφρονα (και κατα τα άλλα αντιπαθέστατο) Γιώργο Δελαστίκ. Και για να μην παρεξηγηθώ, να δηλώσω απερίφραστα την συμπάθειά μου προς την Γαλλία, την τέχνη της, τη θετική συνεισφορά της στην Ιστορία, τη Δημοκρατία της, και τον Πολιτισμό της. Απλά η Γαλλία είναι μια σωστή χώρα, που επιμελώς οι εν Ελλάδι αριστερίζοντες χρησιμοποιούν ανα καιρούς ως σημείο αναφοράς για σύγκριση με την Ελληνική δημοκρατία που υποτίθεται πως συνεχώς καταπιέζει τους Ελληνες πολίτες.

Ψήφος στους Απόδημους;

Εχουμε στην πατρίδα μας εναν περίεργο και άδικο κατα τη γνώμη μου εκλογικό νόμο, βάσει του οποίου όποιος έλληνας απόδημος τυχαία βρεθεί στην Ελλάδα την ημέρα των εκλογών, μπορεί να καταθέσει και την ψήφο του. Αν δεν βρεθεί, η ψήφος χάνεται. Κανείς απόδημος δεν μπορεί αλλιώς να συμμετάσχει στις εθνικές εκλογές εξ αποστάσεως. Οι απόδημοι έλληνες του εξωτερικού δεν έχουν δικαίωμα ψήφου.

Για χρόνια τώρα, οι ελληνικές ομογενειακές οργανώσεις μάχονται να δωθεί δικαίωμα ψήφου στους απόδημους του Ελληνισμού. Να ψηφίζουν δηλαδή όλοι οι ανα τον κόσμον Ελληνες στα εθνικά θέματα της πατρίδας. Χρονια τώρα, όσο θυμάμαι, το αίτημα αυτό ήταν έντονο και πραγματικό. Και σήμερα, μαθαίνω, το θέμα μπαίνει στην τελική του πορεία, με ένα νομοσχέδιο που θα κατατεθεί στην Βουλή, η υπερψήφιση του οποίου θα επιτρέψει στους έλληνες του κόσμου να συμμετάσχουν στις εθνικές εκλογές, καταθέτοντας την ψήφο τους στα τοπικά προξενεία.

Αποτελώντας ίσως μια εξαίρεση στην επικρατούσα στατιστική γνώμη των ομογενών μας, θα ήθελα να δηλώσω απερίφραστα, πως είμαι κατηγορηματικά κατά της Ψήφου των Αποδήμων και του νομοσχεδίου που κατατίθεται στην ελληνική Βουλή. Κατα την προσωπική μου γνώμη, όσοι δεν ζούν και βιώνουν την καθημερινότητα της Ελλάδας, και δεν βιοπορίζονται απ' αυτή, δεν θα πρέπει να έχουν συμμετοχή στα κοινά και το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας μας.

Γιατί ψήφος σημαίνει συμμετοχή σε πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές αποφάσεις που επηρρεάζουν το σύνολο της κοινωνίας μας, και στο οποίο οι μετανάστες για διάφορους πρακτικούς λόγους δεν συμμετέχουν. Ζούν και βιοπορίζονται αλλού. Θα ήταν για μένα αδιανόητο, η σημαντική ψήφος των ελλήνων της Αμερικής, Καναδά ή Αυστραλίας (η μόνη αποδημία που πραγματικά έχει απομείνει) να καθορίσει τί είδους κυβέρνηση θα έχουμε στην Ελλάδα.

Γνωρίζω καλά την ψυχοσύνθεση των αποδήμων. Καθώς και τη σχέση της ελληνικής Πολιτείας μαζί τους. Ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα στενή, ιδιαίτερα παραγωγική. Η ελληνική Πολιτεία, ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχε ένα οργανωμένο σχέδιο αξιοποίησης της Ομογένειας.. Ούτε και καταγραφής του δυναμικού της. Η σχέση μαζί της ήταν καθαρά τελετουργική, επιφανειακή και υποκριτική. Πέραν απο κάποιες επισκέψεις ελλήνων πολιτικών κατα την διάρκεια εθνικών επαιτείων και εορτών (φέτος είχαμε τον φουστανελά Ψωμιάδη), η πολιτική ελίτ και διανόηση της Ελλάδας αγνοεί παντελώς την ελληνική ομογένεια.

Οι ομογενείς μας βέβαια αγαπούν την Ελλάδα, στρατεύονται εθελοντικά για τους εκάστοτε εθνικούς σκοπούς (Μακεδονικό, Ελληνοτουρκικά, κλπ), και παρόλο που αποτελούν σημείο συναισθηματικής αναφοράς των έσω για τους υπέροχους δήθεν έξω, η σχέση είναι ουσιωδώς ανύπαρκτη και ασθενής. Οι διάσπαρτοι έλληνες των χωρών του πρώην Υπαρκτού Σοσιαλισμού εχουν κατα πλειοψηφία επιστρέψει στην μοντέρνα Ελλάδα, ψυχολογικά και οικονομικά καταρρακωμένοι. Ο ελληνισμός της Ευρώπης (Γερμανία, Κάτω Χώρες, Σκανδιναβία, κλπ), μην έχοντας αφομοιωθεί επιτυχώς, έχει επίσης συρρικνωθεί σημαντικά, ενώ ο υπερπόντιος ελληνισμός της Αμερικής βρίσκεται τώρα στην τρίτη του γενιά, έχοντας απωλέσει σχεδόν ολοκληρωτικά πολλά ελληνικά βιωματικά στοιχεία, καθώς και τη γλώσσα.

Ποιοί θα ψηφίσουν λοιπόν; Οι έλληνες τρίτης γενιάς που αγνοούν παντελώς την Ελλάδα; Ποιοί είναι συνειδητά Eλληνες; Αυτοί που ήρθαν μερικά καλοκαίρια στην ελλάδα, γνώρισαν το χωριό του πατέρα τους και την εικονική Ελλάδα του καλοκαιριού; Mε ποιό συνδυασμό κριτηρίων θα γράφεται ένας πολιτογραφημένος Eλληνας στους εκλογικούς καταλόγους του εξωτερικού; Ποιοί θα οργανώσουν τα γραφεία και τις δομές που απαιτούνται; Με ποιούς ελεγκτικούς μηχανισμούς θα εγγυηθούν τα εκλογικά αποτελέσματα;

Τα ελληνικά προξενεία ανα τον κόσμο (για όσους δεν γνωρίζουν), λειτουργούν με την νοοτροπία, δομή και παραγωγικότητα των ελληνικών δημοσίων υπηρεσιών. Αγένεια, ασχετοσύνη, και βεντέτα κατά της εξυπηρέτησης, στελεχωμένα και εδώ με την νοοτροπία του κολλητού (που αποσκοπεί να ενταχθεί μελλοντικά στο ελληνικό δημοσιουπαλληλίκι). Ποιοί θα στήσουν τους απαραίτητους μηχανισμούς για την μαζική συμμετοχή των ελλήνων αποδήμων του εξωτερικού στις εθνικές εκλογές;

Ποιοί θα καταγράψουν του έλληνες της Αμερικής οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν έχουν ούτε οικογενειακή ημερίδα στην Ελλάδα, ούτε ελληνικό διαβατήριο, ούτε ελληνικά χαρτιά, αλλά είναι και μπορούν να δηλώσουν έλληνες εδώ και τώρα, λόγω συγγένειας αίματος; Θα τους γράφουμε με συνοπτικές διαδικασίες; (δικό μας το παιδί). Πόσο πίσω θα πάει η καταγραφή; Και αν όλα αυτά γινουν σωστά, τότε ποιοί θα μετρήσουν τους Ελληνες της Τουρκίας και της Αλβανίας;

Θα έχουν δικαίωμα ψήφου και οι ορδές των Αλβανών, Πακιστανών, Αφγανών, Κούρδων και λοιπών που σήμερα έχουν πολιτογραφηθεί Ελληνες, αλλά αύριο θα αποδημήσουν για Λονδίνο και Παρίσι; Και τα παιδιά τους; Θα είναι Ελληνες; Η θα δούμε στο μέλλον και Ελληνες "μαιμούδες" σε εκλογικούς καταλόγους του Καζακστάν, της Γεωργίας και της Ρωσίας, κατα τα πρότυπα των ποδοσφαιρικών ελληνοποιήσεων, ή του παραδείγματος των Τούρκων της Γερμανίας που έφερναν 20 πιστοποιητικά παιδιών απο το χωριό οι καθένας, για να καρπωθούν τα χρηματικά βοηθήματα της Γερμανίας; Τα έχουν σκεφτεί όλα αυτά οι υπεύθυνοι; Ποιοί είναι, πόσοι είναι, και πού, τέλος πάντων βρίσκονται οι Ελληνες;

Πολλοί θα πούν πως έτσι κάνει και η Γαλλία ή η Αμερική. Αφήνουν τους πολίτες τους να ψηφίσουν απο όπου και νάναι. Τα νούμερα όμως και οι ιστορικές διαδικασίες είναι διαφορετικές (και η νομοθεσία πολύπλοκη). Η Γαλλία είχε αποικίες και έχει ιστορικά εμπεδώσει στην εμπειρία της την έννοια της Κοινοπολιτείας. Η Αμερική δεν θεωρεί πως έχει μετανάστες, απλά overseas Americans, οι περισσότεροι των οποίων βιοπορίζονται απο αμερικανικά συμφέροντα. Και οι εναπομείναντες, και στις δύο περιπτώσεις, αποτελούν μικρά εκλογικά νούμερα που δεν επηρρεάζουν τα εκλογικά ποσοστά των Μητροπόλεων. Η Γαλλία έχει πάνω απο 60 εκατομμύρια, η Αμερική πάνω απο 300, και το σύστημα των Εκλεκτόρων είναι διαφορετικό απο το σύστημα της άμεσης ψήφου.

Η Ελλάδα απεναντίας, ειναι μια χώρα πληθυσμιακά μικρή με τεράστιο αναλογικά αριθμό ελλήνων μεταναστών. Η ελληνική παρουσία στον μητροπολιτικό Καναδά ( Μοντρεάλ και Τορόντο), ειναι τεράστια σε αριθμό. Στο Σικάγο επίσης. Η Βοστώνη έχει πάνω απο 100 χιλιάδες έλληνες. Η Νέα Υόρκη ίσως εκατομμύρια. Η Μελβούρνη της Αυστραλίας αναφέρεται ως η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας. Η συμμετοχή των αποδήμων στις εθνικές εκλογές, θα επιφέρει τεράστιες ανατροπές στα σημερινά δεδομένα.

Χωρίς να έχουμε έστω και στοιχειωδώς τολμήσει να αγγίξουμε το Μεταναστευτικό θέμα που μας καίει, ή το θέμα της Ιθαγένειας, ξεκαθαρίζοντας ποιός είναι Ελληνας, τι θα είναι τα παιδιά του, χωρίς καμμία μελέτη, αλλά με περίσσιο συναισθηματισμό, λαϊκισμό και κομματοσύνη, φτιάξαμε ένα νομοσχέδιο και γρήγορα το πάμε στη Βουλή. Με μελλοντικές συνέπειες τεράστιες. Εχω την εντύπωση πως το όλο νομοσχέδιο σχεδιάστηκε με τους έλληνες της Αμερικής κατα νού, στην απελπισία της ΝΔ να μεγαλώσει πιθανώς την εκλογική της βάση. Το νομοσχέδιο βρωμάει απο παντού.Και το καταδικάζω.

Ας αφήσουν λοιπόν οι έλληνες μικροπολιτικάντηδες της συμφοράς, τους απόδημους να αγαπούν και να βοηθούν την Ελλάδα όπως εκείνοι ξέρουν και νομίζουν. Δεν υπάρχει λόγος να εισαγάγουμε μικροπολιτικές και διχόνοιες στις μακρινές αποικίες των Ελλήνων του κόσμου. Που σήμερα είναι ενωμένοι, μορφωμένοι, και ευημερούν.

Springlets

Απο τα σπάργανα της γής, μωβιά ξεπεταρούδια, τα λουλουδάκια της πρωινού ανοίγουν το χαμόγελό τους στον ήλιο της ημέρας. Εβγαλε η κόρη μου μια κραυγή χαράς σαν τα είδε να μωβίζουν δισταχτικά στην άκρη του κήπου, μέσα απο μια γή καμμένη απο τους παγετώνες του χειμώνα. Πάσχισα και γώ να αποθανατίσω τη νέα ζωή της άνοιξης, τον σπόρο της ζωής που παραμονεύει να ξεπεταχτεί και πάλι στην ανακύκλωση της φύσης. Ενας μυστικός κώδικας ζωής που δεν θα μαθευτεί ποτές. Της αφιερώνω την ανάρτηση. Εκείνη, μου χάρισε τον τίτλο.

Μαζι της, και μια ανοιξιάτικη νότα έπαρσης.