Aκουγόταν ενας ήχος ρυθμικός. Κάτι χτυπούσε την πόρτα στο κάτω διαμέρισμα. Σταματούσε για λίγο, μετα ξανασυνέχιζε. Χτύπος αγωνίας. Κατεβαίνω την εσωτερική σκάλα του σπιτιού και κατευθύνομαι προς το διαμέρισμα της Εmily. Ο χτύπος έρχεται απο εκεί. Στο εσωτερικό του μικρού διαμερίσματος, καθώς ανοίγω την πόρτα, βρίσκω την Εmily στο πάτωμα. Χτυπούσε τη πόρτα με το μπαστούνι της. Με είχε ανάγκη.
Η Εmily είναι 103 ετών. Γεννήθηκε στη Ρωσία κάπου το 1890. Ούτε κι’ αυτή είναι σίγουρη. Τα πιστοποιητικά γεννήσεως έχουν χαθεί προ πολλού κάπου στην αχανή χώρα. Εκεί η Εmily πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της. Μετά ήρθε στην Αμερική με τον άντρα της. Οι λόγοι άγνωστοι. Η ζωή της ένα μυστήριο. Δεν έκανε ποτέ παιδιά. Δεν αναφέρθηκε ποτέ σε συγγενείς. Κάποτε ο άντρας της πέθανε και η Εmily έμεινε μια μοναχική χήρα σε μια ξένη χώρα, με το ελάχιστο εισόδημα της πολιτείας. Χωρίς συγγενείς, χωρίς φίλους. Τα αγγλικά της λίγα και σπαστά.
Το διαμέρισμά της σκοτεινό, είχε πάντα μια μυρωδιά απο κερί. Καθόταν στο παράθυρο και κοιτούσε το απέναντι σχολείο. Ετσι μου είπε. Της άρεσε να βλέπει τα παιδιά να τρέχουν χαρούμενα στο προαύλιο, να κατεβαίνουν φωνάζοντας απο το σχολικό. Και σαν τέλειωνε η σχολική μέρα, την έπιανε μια αφόρητη κατάθλιψη. Εσβηναν οι παιδικές φωνές, και η Εmily βυθιζόταν σε μια απέραντη μοναξιά. Μέχρι να ξανάρθουν τα παιδιά την άλλη μέρα, να ξαναρχίσουν οι φωνές.
Την βοηθώ να σηκωθεί. Να καθήσει στην καρέκλα. Της δίνω λίγο νερό. Εκείνη με κοιτάει με ένα γλυκό χαμόγελο, μια άγια ηρεμία. Το ξέρω πως με συμπαθεί. Είμαι ένας καλός γείτονας. Ενδιαφέρθηκα για τη ζωή της, τη ρώτησα πράγματα. Ημουνα ίσως ό μόνος. Και εκείνη μου πρόσφερε τσάι και βουτήγματα. Και μου μίλησε για τη μεγάλη χώρα, τη Ρωσία, για τη μεγάλη επανάσταση που βίωσε απο κοντά στα χρόνια της εφηβίας της. Για τις καταστροφές, τη φτώχια, το κρύο της Ρωσίας. Για τα άλογα που την βάζαν να φυλάει. Για τους Μπολσεβίκους, το πυκνό χιόνι, τους μπουρζουάδες της Μόσχας, τα πέτρινα ψηλοτάβανα αρχοντικά, τις κυρίες με τα καπελίνα.
Μου σφίγγει το χέρι. Θέλει κάτι να μου δώσει. Τώρα, μου λέει. Τώρα είναι η ώρα. Ανοίγει το συρτάρι του μικρού της γραφείου. Βγάζει απο μέσα ενα βιβλίο τυλιγμένο σε μαντήλι. Μου το προσφέρει κοιτάζοντάς με στα μάτια. Το χέρι της σφιγμένο στο δικό της. Μια στιγμή χωρίς λόγια. Στιγμή σιωπής.
Είναι ενα πολύτιμο βιβλίο. Βιβλίο του 1917. Το λογοτεχνικό πόνημα του άντρα της, που κάποτε ήθελε να γίνει συγγραφέας. Ενα βιβλίο που το εξέδωσαν στη Ρωσία οι Μπολσεβίκοι, ένα βιβλίο που πέρα απο μια μικρή ομάδα, κανείς δεν το διάβασε ποτέ. Ενα βιβλίο που η Εmily αγαπούσε. Το μόνο της βιβλίο. Φυλαγμένο για χρόνια στο συρτάρι, περιμένοντας τον άνθρωπο που θα το παραλάβει για μερικές ακόμα δεκαετίες, αυτόν που θα σεβαστεί την αξία του και το συμβολισμό του. Δεν είναι ένα τυχαίο βιβλίο. Εχει πάνω του χαραγμένη μια αξία. Στη δεύτερη σελίδα, κάτω απο τον τίτλο και το όνομα του συγγραφέα, υπάρχει μια αφιέρωση στην Εμιλυ. Και μια υπογραφή: Λέον Τρότσκι.
Συνάντησες Εμιλυ τον μεγάλο επαναστάτη; Μα βέβαια, ο άντρας της ήταν φίλος του. Τον θυμάσαι; Ναι, ήταν νέος τότε, σκέτη φωτιά, επαναστάτης. Μαζί του πολλοί άνθρωποι. Τραπέζια, χαρτιά, άλογα. Τι ακριβώς θυμάσαι; Κρατούσε στα χέρια του το βιβλίο του άντρα της, και έγραφε την αφιέρωση. Μετα την κοίταξε στα μάτια, της χαμογέλασε, την αγκάλιασε στοργικά και της είπε πως τα ποιήματα του άντρα της πάνε βαθιά στη ρωσική ψυχή, πως τον συντροφεύουν τις ώρες της περισυλλογής του. Και εσύ τι του είπες Εμιλυ; Δεν θυμάται, τάχε χαμένα. Μάλλον θα είχε κοκκινίσει. Θυμάται όμως πως μάζεψε τα φαγητά απο το τραπέζι, το πιάτο του. Πως τον κοιτούσε με δέος, με θαυμασμό, με αγάπη. Γιατί θα ελευθέρωνε τη Ρωσία..
Επιστρέφω σπίτι απο ενα διήμερο στην εξοχή. Τακτοποιώ τα πράγματα στο σπίτι, τα δώρα, τη φωτογραφική μηχανή. Κοιτάω τα γράμματα στο γραμματοκιβώτιο. Ενα σημείωμα απο την αστυνομία. “Η Εmily B. έχει μεταφερθεί επειγόντως στο νοσοκομείο, το βράδυ της Παρασκευής. Επικοινωνήστε με τον αριθμό ….”
Μοναχικιά και μόνη, η Εmily πέθανε το βράδυ της Παρασκευής ενώ εγώ άνοιγα κόκκινα γαλλικά κρασιά στις βουνοκορφές του Vermont. Καθώς έβγαινα απο το νοσοκομείο οπου πήγα να τη δώ, το μυαλό μου ξαφνικά άστραψε. Ενοιωσα μέσα μου να με διαπερνά μια σκέψη.
Η Εmily ήξερε πως θα πέθαινε. Το διαισθανόταν. Ηξερε επίσης πως θα έφευγα για το σαββατοκύριακο. Γι’ αυτό χτυπούσε με το μπαστουνάκι της την πόρτα. Να με δεί, να με προλάβει. Για να μου δώσει το βιβλίο. Το μοναδικό κειμήλιο της μακράς και θλιβερής ζωής της. Διάλεξε εμένα να της το φυλάξω. Εμένα εμπιστεύτηκε να δώσει το μόνο αντικείμενο που για κείνη είχε αξία. Εμένα εμπιστεύτηκε η Εmily για να το προστατεύσω.
Θεέ μου τι τιμή! Τι υπέροχο και πολύτιμο δώρο τώρα που πλησιάζουν οι μέρες των Χριστουγέννων! Τι χαρά να έρθουν σε μένα τα ποιήματα του νεαρού ποιητή, το κιτρινισμένο κειμήλιο. Απο την εποχή της μεγάλης επανάστασης.
Δεν ξέρω ρωσικά να το διαβάσω. Σίγουρα όμως δεν θα το πουλήσω. Αυτό μάλλον θα ήθελε και η Εμιλυ. Θα το κρατησω τυλιγμένο στο μαντήλι, θα το προστατεύσω. Μέχρι και εγώ να γεράσω. Και τότε, θα βρώ και εγώ κάποιον έμπιστο, και αφου του σφίξω το χέρι, γέρος πιά, θα του το παραδώσω. ..
Από μια γλυκιά ανάμνηση
Χριστούγεννα 1993
31 comments:
Ομορφη χριστουγεννιάτικη ιστορία!!
Οσο θλίψη και αν κρύβει μέσα της.
Πόσες όμως χριστουγεννάτικες ιστορίες, δεν εμπεριέχουν το στοιχείο αυτό;
Νομίζω, άλλες λίγο άλλες πολύ, αρκετές.
Εφ όσον βάλουμε στην άκρη τις γλυκανάλατες και χαζοχαρούμενες.
Γλυκόπικρη ιστορία...πολύ συγκινητική...
Μπράβο!
Με συγκίνησες πολύ για έναν επιπλέον λόγο: η γιαγιά μου από τη μητέρα μου ήταν λευκορωσίδα από το Μινσκ και ήρθε εδώ το 1917. Μόνο που αυτή ήταν από τους "άλλους", ήταν αριστοκράτισσα. Έμοιαζε όμως πολύ με την Έμιλυ: αξιοπρεπής, εσωστρεφής, σκληρή με τον εαυτό της. Δούλεψε πολύ σε όλη τη ζωή της, παρόλο που ήταν καλομαθημένη. Πέθανε όταν ήμουν 11χρονών. Ήξερα ότι ήταν περήφανη για μένα, ότι με αγαπούσε πολύ, αν και ήταν πολύ φειδωλή σε χάδια και λόγια. Μόνο τα μάτια της μιλούσαν. Όταν με καληνύχτιζε, με σταύρωνε και μιλούσε ακαταλαβίστικα. Όταν πολύ αργότερα έμαθα ρώσικα (εκείνη δεν έμαθε ούτε στις κόρες της), κατάλαβα πως αυτό που έλεγε σήμαινε "Ο Κύριος να σε προστατεύει"!
Όμορφη, δυνατή, γλυκόπικρη ιστορία. Locus, δεν περίμενα από ένα τεχνοκράτη να είναι τόσο δυνατός storyteller, με ευαίσθητη και διεισδυτική ματιά.
Η αντίθεση ανάμεσα στο γιορτινό πνεύμα των Χριστουγέννων και την μοναξιά που βιώνουν ταυτόχρονα κάποιοι δίπλα μας μου προξενούσε πάντα ανείπωτα συναισθήματα.
Στον ''Χρυσοθήρα'' του Τσάπλιν, ο ανθρωπάκος πίσω από το παγωμένο τζάμι παρακολουθεί αποκαμωμένος την ομήγυρη να διασκεδάζει περιμένοντας την αλλαγή του χρόνου. Μια εικόνα που με έχει στοιχειώσει από παιδί και επανέρχεται αδιάλειπτα κάθε χρόνο αυτές τις γιορτινές μέρες . Φέτος επανήλθε λίγο νωρίτερα χάρη σε αυτή την όμορφη ιστορία.
Ευχαριστώ giant13,
Ναι, η ιστορία έχει θλίψη, το φοβερό στοιχείο της μοναξιάς.
Περίμενα τα Χριστούγεννα για να την ανεβάσω.
Ευχαριστώ πολύ rallou μου! Back to surfing now!
Λωτοφάγε,
Χαίρομαι που σύνδεσες κάποιες προσωπικές σου αναμνήσεις με την ιστορία της Εμιλυ. Η αναφορά στη γιαγιά σου, ιστορία παράλληλη, με άλλο ίσως σκηνικό και πρωταγωνιστές. Αν ψάξει κανείς γύρω του βρίσκει τεράστιες πηγές. Πίσω απο κάθε άνθρωπο κρύβεται μια ζωή γεμάτη ιστορίες.
tristan καλωσόρισες!
Τα λόγια σου με τιμούν και σε ευχαριστώ. Πέρα απο την τεχνολογία, υπάρχουν και άλλες διαστάσεις της ζωής που προσπαθώ να μην ξεχνώ.
Αντιλαμβάνομαι απόλυτα την αναφορά σου στην αντίθεση του γιορτινού πνεύματος με τη μοναξιά. Πίσω απο τα φώτα της πόλης, υπάρχει μεγάλη θλίψη και δυστυχία. Ειδικά μοναξιά, η χειρότερη ασθένεια των πόλεων. Γι' αυτούς που δεν έχουν κανέναν να αγοράσουν ενα δώρο, κανέναν να τους καλέσει σε κάποιο γλέντι, κάποια κοινωνική χαρά, το πρόβλημα είναι φοβερό.
Τον "Χρυσοθήρα" του Τσάπλιν δεν το έχω δεί, αλλά η αναφορά σου στον ανθρωπάκο που κοιτάει, θεατής, τη χαρά των άλλων, είναι πολύ δυνατή.
Αισθάνομαι και εγώ το ίδιο τις μέρες των γιορτών.
Νάσαι καλά.
Υπέροχο.
Πολύ δυνατά συναισθήματα Locus για μια σπουδαία γιαγιά κι ένα πολύτιμο δώρο για σένα και τα παιδιά σου.
μου άρεσε η ιστορία .
τι είναι ο ανθρωπος τελικά;...ίσως
οι ιστορικές συνθήκες που ζει, οι σκέψεις που κάνει και οι άλλοι άνθρωποι γυρω του που συναντά συνομιλεί και εμπιστεύεται!
καλό απόγευμα
υγ.Ουτε στιγμή δεν πέρασε απο το μυαλό μου καθώς το διάβαζα οτι υπήρχε περίπτωση να πουλήσεις το βιβλίο.
Locus ωραία ιστορία και όμορφα δοσμένη από σένα.
Θα πρέπει όμως να βρεις κάποιον που να μιλάει τα Ρώσικα ώστε σε μετάφραση να μας ποστάρεις κάποιο από τα ποιήματα του άγνωστου ρώσου ποιητή.
Σπουδαίο ποστ φίλε locus. Η ιστορία της γιαγιάς με συγκίνησε φίλε. Βιβλίο με την υπογραφή του Λέων Τρότσκι....
Η ζωή παίζει καταπληκτικά παιχνίδια, φτιάχνει ιστορίες σαν κι αυτή που μας γνώρισες. Μόνο στη ζωή και στο σινεμά. Χαίρομαι που εκλεκτοί συνοδοιπόροι της μπλογκόσφαιρας σχολίασαν τόσο όμορφα αυτό το ποστ.
Nα που η καλωσυνη σου δεν πηγε χωρις ανταποδοση...Αλλά και τι περιπετεια για τα ποιηματα του νεαρου επαναστατη-συζυγου της Εμιλυ ή της υπογραφης του Τροτσκυ:
απο ενα κλειστο κυκλο συντρόφων στην Ρωσία,στην Αμερική,και απο τα χερια της γυναίκας του στα χερια ενος Ελληνα απ το Αγρίνιο,κι απ το υπεροχο δικό του ποστ,στους φιλους και οικείους μας...ισως την μεταφέρω κι εγω αυριο στην "δεσποινίδα εν τω γεννασθαι" στο Νοσοκομείο,που αρεσκεται εσχατως στο να της λεω τετοιες ιστοριες ζωης...
Νασαι καλα...
Ηλεκτρολόγε μου γειά σου!
Σε ευχαριστώ. Χαίρομαι που σου άρεσε. Μια ιστορία της ζωής. Γι’ αυτό την έβαλα στα «καθημερινά». Τόσα και τόσα παιρνούν απαρατήρητα. Νάσαι καλά φίλε μου. Περιμένω νέο πόστ σου.
Φίλε μου Ψούξ!
Οι ιστορικές συνθήκες μας διαμορφώνουν. Μετά παιρνούν, έρχονται άλλες εποχές, και μένουμε «ιστορικά ορφανοί». Αυτά που σήμερα είναι τόσο σημαντικά για μάς, η επόμενη γενιά θα τα βλέπει τόσο μακρινά, τόσο ακατανόητα.
Και μέσα στο κόσμο αυτό, ψάχνουμε τη φιλία, την επικοινωνία. Γιατί χωρίς αυτή δεν ζεί κανείς.
Σ’ ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια. Ποτέ δεν πουλώ τα δώρα των φίλων μου. (δες σχόλιο πιο κάτω για το βιβλίο).
Φίλε μου Βασικέ,
Το σχόλιό σου με τιμά. Η ζωή πράγματι παίζει παιχνίδια. Η Εμιλυ υπήρξε γειτόνισσά μου για δύο χρόνια. Το σπίτι που έμενε ανήκε σε γνωστό μου πρόσωπο. Προς τιμή του, δεν της χρέωνε ενοίκιο, και είχε αναλάβει κάποια καθημερινά της έξοδα. Μέσα στην απέραντη μοναξιά της, η Εμιλυ είχε τουλάχιστον δύο καλούς φίλους.
Ολοι οι σχολιαστές είναι υπέροχοι. Τους ευχαριστώ όλους. Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε blog.
Φιλε μου squarelogic,
Ομορφο σχόλιο μου έστειλες, νάσαι καλά. Τι τιμή, τι περιπέτεια, έχεις δίκιο.
Εχεις δεί ποτε την ταινία “The Red Violin”; Δεν ξέρω τι τίτλο θα είχε στην Ελλάδα. Είναι η ιστορία ενός βιολιού, που ξεκίνησε απο την Αυστρία νομίζω, και κατέληξε στην Αμερική, μέσω Κίνας. Η ταινία διατρέχει τη ζωή του 19ου αιώνα στην Ευρώπη, την κατασκευή του βιολιού απο έναν καταπληκτικό μάστορα, την Κινεζική επανάσταση, κλπ. Στην Αμερική όταν έφτασε το βιολί, οι ειδικοί προσπαθούσαν να καταλάβουν γιατί ήταν κόκκινο, και ηχούσε τόσο καλά. Το χρώμα του έδινε τον καταπληκτικό του ήχο. Στο τέλος έμαθαν. Το κόκκινο ήταν το άιμα του νεκρού παιδιού του μάστορα που πέθανε οταν το βιολί ήταν ακόμα αγυάλιστο. Ταινιάρα. Αν τη βρείς, δές την. Είναι σαν την ιστορία της Εμιλυ σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα.
Τις ευχές μου στην "δεσποινίδα εν τω γεννασθαι", για καλές γιορτές. Με υγεία και δύναμη!
Φίλτατε syneas χαιρετώ!
Καλως ήρθες στο μπλόγκ μου. Ελπίζω η ιστορία να σου πήρε λίγο τη σκέψη απο τη πρόσφατη περιπέτειά της Κυριακής.
(Βloggers επισκεφτείτε τον, syneas).
Συμφωνώ απόλυτα με την ιδέα σου περί ρωσικής μετάφρασης. (το επόμενο σχόλιο).
Το βιβλίο της Εμιλυ έχει κατοχυρωθεί νομικά σαν ιδιοκτησία, και φυλάσσεται σε μια ειδική θυρίδα εταιρείας μαζί με άλλα σημαντικά για μένα πράγματα. Πέρσι, και μέσα στα πλαίσια της διαθήκης μου (ναί, έχω τέτοιο πράγμα), παραχώρησα οδηγίες για το τί θα γίνει σε περίπτωση θανάτου μου.
Γύρω απο αυτό το βιβλίο, υπάρχουν μερικές προτάσεις. Απέρριψα την πρόταση να το παραχωρήσω σε πρεσβεία κράτους που μου το ζήτησε. Αρνήθηκα επίσης να το πουλήσω σε ιδιώτες (αντί αδράς αμοιβής), ή να το δώσω δωρεάν σε μη-κερδοσκοπικούς οργανισμούς.
Για το μέλλον, παίζω με μερικές σκέψεις:
(1) Να επιτρέψω σε μεγάλο και σοβαρό πανεπιστήμιο της Βοστώνης να το φωτοτυπήσει και αρχειοθετήσει. Αντίγραφα να παραχωρηθούν σε συγκεκριμένο πανεπιστήμιο της Ρωσίας.
(2) Να επιτρέψω τη δημιουργία ένος Benefit Fund με τίτλο το όνομα του συγγραφέα και της Εμιλυ, τα χρήματα του οποίου θα διατεθούν σε κάποιο ορισμένο κοινοφελή σκοπό (αυτό μόνον στις ΗΠΑ).
(3) Υπάρχουν αρκετά νομικά γύρω απο τις παραπάνω διαδικασίες. Οταν τακτοποιηθούν, θα χαρώ να δώ μια περιορισμένη άγγλική έκδοση του βιβλίου.
vassia χαιρετώ!
Μεγάλο και πολύτιμο δώρο πράγματι, με συμβολισμό και αξία.
Vassia, σ'ευχαριστώ -
...δάκρυσα! Πολύ συγκινητική η ιστορία σου. Πραγματικά. Απο αυτά που σου χαράσσονται στη καρδιά και δεν τα ξεχνάς ποτέ σου! Να το προσέχεις το βιβλίο της.. :)
Συγκλονιστική ιστορία.
Νομίζω ότι θα είχε πολύ ενδιαφέρον αν μεταφραζόταν το βιβλίο κάποια στιγμή.
κατασυγκινήθηκα, το εννοώ. Ηταν σα να βγήκα μόλις απ την σκοτεινή αίθουσα ενός σινεμά και νοιώθω ακόμη επηρρεασμένη απ την ταινία. Είσαι πολύ τυχερός που γνώρισες ενα τέτοιο άνθρωπο. Οσο για το βιβλίο, σου 'αξιζε!!!
Σου εύχομαι ολόψυχα Καλά Χριστούγεννα!
Εκπληκτική ιστορία, ευχαριστώ που τη μοιράστηκες μαζί μας, τα έγραψαν και όσοι προηγήθηκαν. Πιστεύω και εγώ ότι είναι καλή ιδέα να φωτοτυπηθεί/ μεταφραστεί / μελετηθεί, για να διαφυλαχθεί εκτός από αντικείμενο που φέρει τόσες μνήμες και ως περιεχόμενο.
Καλησπέρα κι από μένα.
Πραγματικά συγκλονιστική ιστορία.
Όλοι όμως ασχολήθηκαν με το βιβλίο και κανείς για την απέραντη μοναξιά και την μεγάλη ανάγκη ενός ηλικιωμένου ανθρώπου για επικοινωνία που υποδηλώνει αυτό το τόσο πολύτιμο δώρο και που νομίζω ότι αυτό θέλεις κυρίως να θίξεις.
roadartist & mtryfo
Μια στιγμή σιωπής με τόση σημασία. Ισως η ιστορία του μοναχικού αυτού ανθρώπου να μείνει στο μυαλό σας για καιρό. Σε μένα, η Εμιλυ θα μου θυμίζει τα μοναχικά Χριστούγεννα για πάντα. Σας ευχαριστώ.
Μετάφραση εν καιρώ bidibis. Για να δούμε τί άλλα διαμάντια θα βγούν απο εκεί μέσα.
Θα κάνω ο,τι καλύτερο μπορώ Περαστικέ. Μ' αυτά που έχω. Μακάρι να είχα την ικανότητά σου να ζωγραφίζω τόσο καλά όσο εσύ να έφτιαχνα τις ιστορίες της ζωής ζωγραφιές. Νάσαι καλά.
Παράξενε Ελκυστή,
καλωσήρθες! Η ιστορία της Εμιλυ θα μου θυμίζει για πάντα τη μοναξιά. Τις ημέρες των Χριστουγέννων, πίσω απο τα λαμπερά φώτα, ζωές σπαρταρούν για λίγη προσοχή, λίγη ανθρώπινη επικοινωνία. Γιατί να φύγει έτσι η Εμίλυ. Θα μπορούσε να ήταν κάπου κοντά σε μια ομήγυρη αγαπημένων της στη χώρα που η ίδια πάλαιψε να απελευθερώσει.
Η ζωή του μοναχικού ανθρώπου με επισκέπτεται κάθε γιορτές. Το ξέρω πως δεν είμαι ο μόνος. Το δώρο της Εμιλυ αποκτά για μένα μια ιδιαίτερη αξία γιατί δόθηκε μέσα απο τις δύο εκείνες φοβερές διαστάσεις της ζωής. Το Θάνατο, και τη Μοναξιά.
@all,
Φίλοι bloggers. Μια υπέροχη ιστορία του Παράξενου Ελκυστή.Ειλικρινή και τίμια ωδή αγάπης πρός κάποιον που φεύγει απ' τη ζωή.
Φίλε μου, χτύπησε την πόρτα σου το πνεύμα των Χρστουγέννων. Εξαιρετικά συγκινητική ιστορία.
Ομολογουμένως υπέροχο, κατάλληλο για θέμα Κινηματογραφικής ταινίας. Εξαιρετικός ο τρόπος γραψίματος απο τον Locus Publicus. Καλό είναι να υπάρξει μια κατάλληλη και καλή εξέλιξη για αυτό το βιβλίο Κειμήλιο.
Post a Comment