Ο Ακκορντεονίστας

Ασπρο το σπίτι χαμηλό, με κεραμιδένια σκεπή, μέσα σε περιβόλι απο λεμονιές, πορτοκαλιές και λουλούδια. Αυλόπορτα στην είσοδο, το χαλασμένο κουδούνι, οι αγριεμένες τριανταφυλλιές. Μυρίζει το χώμα την τελευταία βροχή, το νερό κυλάει ρυθμικά στα λούκια. Ανοιχτά τα καφετί εξώφυλλα, έτοιμα να υποδεχτούν τον ήλιο που μένει επίμμονα κρυμμένος. Κάνει ψύχρα. Χειμώνας του 1976.

Πιστός στο μάθημά μου. Το μάθημα μουσικής. Στην ώρα μου να συναντήσω τον κύριο Θόδωρο, το σεβάσμιο δασκαλό μου. Εχω περπατήσει απο το σπίτι με τα μουσικά βιβλία στη μασχάλη μου. Εχω περάσει το γήπεδο, την ανηφόρα της λαχαναγοράς, το φούρνο. Δεξιά το γωνιακό περίπτερο με τη στραβή σκεπή και τη γυναίκα με τα μαύρα ρούχα που είναι πάντα μέσα. Εχει μια θλίψη στο πρόσωπό της αυτή η κυρία που με ενοχλεί, λέω να αλλάξω δρόμο στο μέλλον, να περνάω απ’ το γαλατάδικο του κυρ Μανώλη, το ραφείο της κυρίας Δέσποινας, το συνεργείο αυτοκινήτων.
Η γειτονιά μου.

Κάποιος σκύλος μπερδεύεται στα πόδια μου. Φοβάμαι τα αδέσποτα σκυλιά. Μοιάζουν αγριεμένα. Εχουν λένε και αρρώστιες. Καλή του ώρα. Τρέχω. Το πεζοδρόμιο στενό, ανισόπεδο, αλλού πλάκες αλλού τσιμέντο. Και λακούβες γεμάτες με νερό. Τι σόι πεζοδρόμιο είναι αυτό; Μόνον για πεζούς δεν είναι.

Παιρνώντας απο το κομμωτήριο της κυρίας Κατερίνας θα χαμηλώσω βήμα. Θα περάσω απο μπροστά αδιάφορος και με αργά βήματα. Θα κοιτάξω μέσα. Πάντα κοιτάω μέσα. Δουλεύει εκεί η Τίνα, θεέ μου γυναικάρα, αναστατώνομαι. Αφησε το σχολείο και τόριξε στη κομμωτική. Είναι πολύ όμορφη. Μαύρα κοντά μαλλιά, στήθια που τα παίρνω στον ύπνο μου, και χαμόγελο γεμάτο πονηράδα και νόημα. Τουλάχιστον αυτό εγώ νομίζω. Μου κολλάει. Θέλω λέει κούρεμα, να περάσω καμμιά φορά. Εγώ θέλω να τη δώ γυμνή. Αυτό θέλω. Περίεργη σκέψη κι αυτή, πως μου κόλλησε τέτοιο πράμα στο μυαλο;

Και το πατσατζίδικο του Κανάφη. Γράφει λένε και ποιήματα. Τούχουνε και παρατσούκλι. «Τι Κανάφης τι Καβάφης». Ακου ταβερνιάρης και να γράφει και ποιήματα. Πότε δηλαδή τα κάνει όλα αυτά; Οταν ξύνει τις πατσές του; Μούρχεται να γελάσω. Περίεργο μαγαζί κι’ αυτό. Ανοίγει τα βράδια. Γύρω γύρω στο τοίχο καλαμωτές, και κρασοβάρελα. Μυρίζει κρασί και φαγητά της ώρας. Μ’ αρέσει αυτή η μυρωδιά. Εχει και απίθανες πατάτες. Τα σάββατα έρχονται κάτι τύποι, φίλοι του Κανάφη, πιάνουν τη γωνία και αρχίζουν το κρασί και τους μεζέδες. Μετά αρχίζουν το τραγούδι. Ο ενας παίζει κιθάρα, ο άλλος μπουζούκι. Τραγουδάνε τραγούδια λαικά. Παίζουν ένα τραγούδι, μετα κρασί, μετα ξανα τραγούδι, νέο κρασί. Μ’ αρέσει ο ήχος τους. Ταβερνίσος. Οταν πέφτω απάνω τους, τους χαζεύω. Την άλλη φορα με κέρασαν πορτοκαλάδα. Μούδειξαν κι ένα μικρό όργανο που τσιρίζει, αλλά ακούγεται καλά. Μπαγλαμά τον λένε. Η μητέρα λέει πως ο ένας έκανε φυλακή, να τον αποφεύγω. Εχει λένε και τατουάζ.

Κύριε Θόδωρε καλησπέρα. Βεβαίως και είμαι έτοιμος. Αλλά αυτη η κλίμακα η τελευταία με δυσκολεύει. Τα δάχτυλά μου κολλάνε στις διέσεις. Κάνω όμως πρακτική όσο μπορώ. Σιγά σιγά θα συνηθίσω.

Στοργικός και εύθυμος ο κύριος Θόδωρος μέ βάζει να καθήσω δίπλα του. Μου είπε και μια ιστορία που μούμεινε. Στα κέντρα της Αθήνας λέει, όταν η ώρα περνάει, οι μουσικοί κουράζονται και κανουν κι’ αυτοί λάθη. Αλλά ο πιο πολύς κόσμος δεν τα πιάνει. Αμα όμως είσαι μουσικός τους πέρνεις πρέφα. Δύσκολη η δουλειά της νύχτας.

Γεμάτο το δωμάτιο με μουσικά όργανα. Πιάνο, κιθάρες, μπουζούκια, βιβλία και αναλόγια. Ενα παλιό γραφείο με τηλέφωνο και σκόρπια χαρτιά, ένας βελούδινος καναπές για τους επισκέπτες. Καθομαι στο σκληρό πάγκο των μαθητών. Ανοίγω το μουσικό βιβλίο μου στο αναλόγιο. Σελίδα δεκαπέντε. «Ω Ωραία μου Σκωτία», βλακοτράγουδο. Και δύσκολο. Φοράω το μαύρο ακκορντεόν. Κύριε Θόδωρε είμαι έτοιμος.

Συνήθως παίζω το κομμάτι μου δυό και τρείς φορές. Με διορθώσεις. Στο τέλος ο κύριος Θόδωρος μου κάνει μάθημα θεωρίας, και μου δίνει καινούργιο κομμάτι. Δυσκολεύομαι. Αλλά παίζω κάμποσα ωραία τραγούδια, και τώρα τελευταία τα δάχτυλά μου τρέχουν πιο άνετα, μάλλον θα καλλιτερεύω. Το νέο μου ακκορντεόν ήρθε στο σπίτι απο την Αθήνα. Είναι ιταλικό, με μαύρες και επίχρυσες διακοσμήσεις. Ομορφο όργανο. Μου έπεσε στην αρχή λίγο βαρύ, είμαι ακόμα και μικρός, παλεύω με τα λουριά και τη φισούνα πού κάνει κάτι περίεργους ήχους σαν να σπάνε κλαδιά. Ο κύριος Θόδωρος λέει πως θέλει ακόμα στρώσιμο. Με το καιρό θα συνηθίσω.

Και συνήθισα. Είπα και στην Τίνα πως της έγραψα τραγούδι. Φαίνεται πως η ατάκα θάτανε καλή, εντυπωσιάστηκε. Εβαλες και λόγια; με ρωτάει. Αυτό κάνω τώρα, της λέω. Δουλεύω με τους στίχους, θέλω να το κάνω τέλειο. Το βράδι που θα περάσω απο του Κανάφη, θα τον ρωτήσω αν έχει τίποτα στίχους ετοιματζίδικους για ενα τραγούδι της αγάπης. Το θέμα επείγει. Αν είναι να ρίξω την Τίνα, πρέπει να της κάνω συναυλία. Αρέσουν αυτά στις γυναίκες. Σερενάτα με ακκορντεόν. Και εκείνη θα με κοιτάξει με πάθος, θα γύρει το κεφάλι της παθιάρικα, και θα με προκαλέσει. Και εγώ θα της δώσω ενα τρυφερό φιλί. Παναγία μου σχέδιο. Τρελλαίνομαι!

Καθώς παλεύω με τις νότες, τη θεωρία του κυρίου Θόδωρου και τις άτιμες διέσεις, το μυαλό μου απορροφείται απο τη μουσική. Τη μουσική που φτιάχνω ο ίδιος. Οι πρώτες μου αυτόχθονες μουσικές σκέψεις, γεννήθηκαν χειμώνα με βροχή, ανάμεσα στα γερμανικά μουσικά βιβλία του κυρίου Θοδωρα, την παρέα που έπαιζε μουσική στο πατσατζίδικο του Κανάφη, και το φλογερό κορμί της Τίνας.

Για αυτό το πρώτο της φιλί, και μόνο, έγινα ένας καλός και συνεπής ακκορντεονίστας. Μουσικός με πάθος. Για να τραγουδήσω το παιδικό μου καυμό στη ναζιάρα κομμώτρια της γειτονιάς μου. Να ξεβράσω απο μέσα μου τον ερωτισμό που η εφηβεία ξυπνούσε στο κορμί μου, το υπέροχο άισθημα της αγάπης που εκατομύρια ποιητές έχουν υμνήσει. Το απίθανο ιταλικό μου οργανάκι, επάξιος και παντοτινός μου φίλος, δε με πρόδωσε ποτέ.

Astor Piazzolla & Yo Yo Ma

-----------------------------------------------------------

Oι όμορφες ζωγραφιές του πόστ είναι χριστουγεννιάτικο δώρο του ευγενικού blogger dion.m .

Διάλεξα και μία για το προσωπικό μου αβατάρι.

Τον ευχαριστώ πολύ.

LocusPublicus