Tuesday, January 1, 2008

Ο Ακκορντεονίστας


Ασπρο το σπίτι χαμηλό, με κεραμιδένια σκεπή, μέσα σε περιβόλι απο λεμονιές, πορτοκαλιές και λουλούδια. Αυλόπορτα στην είσοδο, το χαλασμένο κουδούνι, οι αγριεμένες τριανταφυλλιές. Μυρίζει το χώμα την τελευταία βροχή, το νερό κυλάει ρυθμικά στα λούκια. Ανοιχτά τα καφετί εξώφυλλα, έτοιμα να υποδεχτούν τον ήλιο που μένει επίμμονα κρυμμένος. Κάνει ψύχρα. Χειμώνας του 1976.

Πιστός στο μάθημά μου. Το μάθημα μουσικής. Στην ώρα μου να συναντήσω τον κύριο Θόδωρο, το σεβάσμιο δασκαλό μου. Εχω περπατήσει απο το σπίτι με τα μουσικά βιβλία στη μασχάλη μου. Εχω περάσει το γήπεδο, την ανηφόρα της λαχαναγοράς, το φούρνο. Δεξιά το γωνιακό περίπτερο με τη στραβή σκεπή και τη γυναίκα με τα μαύρα ρούχα που είναι πάντα μέσα. Εχει μια θλίψη στο πρόσωπό της αυτή η κυρία που με ενοχλεί, λέω να αλλάξω δρόμο στο μέλλον, να περνάω απ’ το γαλατάδικο του κυρ Μανώλη, το ραφείο της κυρίας Δέσποινας, το συνεργείο αυτοκινήτων.
Η γειτονιά μου.

Κάποιος σκύλος μπερδεύεται στα πόδια μου. Φοβάμαι τα αδέσποτα σκυλιά. Μοιάζουν αγριεμένα. Εχουν λένε και αρρώστιες. Καλή του ώρα. Τρέχω. Το πεζοδρόμιο στενό, ανισόπεδο, αλλού πλάκες αλλού τσιμέντο. Και λακούβες γεμάτες με νερό. Τι σόι πεζοδρόμιο είναι αυτό; Μόνον για πεζούς δεν είναι.

Παιρνώντας απο το κομμωτήριο της κυρίας Κατερίνας θα χαμηλώσω βήμα. Θα περάσω απο μπροστά αδιάφορος και με αργά βήματα. Θα κοιτάξω μέσα. Πάντα κοιτάω μέσα. Δουλεύει εκεί η Τίνα, θεέ μου γυναικάρα, αναστατώνομαι. Αφησε το σχολείο και τόριξε στη κομμωτική. Είναι πολύ όμορφη. Μαύρα κοντά μαλλιά, στήθια που τα παίρνω στον ύπνο μου, και χαμόγελο γεμάτο πονηράδα και νόημα. Τουλάχιστον αυτό εγώ νομίζω. Μου κολλάει. Θέλω λέει κούρεμα, να περάσω καμμιά φορά. Εγώ θέλω να τη δώ γυμνή. Αυτό θέλω. Περίεργη σκέψη κι αυτή, πως μου κόλλησε τέτοιο πράμα στο μυαλο;

Και το πατσατζίδικο του Κανάφη. Γράφει λένε και ποιήματα. Τούχουνε και παρατσούκλι. «Τι Κανάφης τι Καβάφης». Ακου ταβερνιάρης και να γράφει και ποιήματα. Πότε δηλαδή τα κάνει όλα αυτά; Οταν ξύνει τις πατσές του; Μούρχεται να γελάσω. Περίεργο μαγαζί κι’ αυτό. Ανοίγει τα βράδια. Γύρω γύρω στο τοίχο καλαμωτές, και κρασοβάρελα. Μυρίζει κρασί και φαγητά της ώρας. Μ’ αρέσει αυτή η μυρωδιά. Εχει και απίθανες πατάτες. Τα σάββατα έρχονται κάτι τύποι, φίλοι του Κανάφη, πιάνουν τη γωνία και αρχίζουν το κρασί και τους μεζέδες. Μετά αρχίζουν το τραγούδι. Ο ενας παίζει κιθάρα, ο άλλος μπουζούκι. Τραγουδάνε τραγούδια λαικά. Παίζουν ένα τραγούδι, μετα κρασί, μετα ξανα τραγούδι, νέο κρασί. Μ’ αρέσει ο ήχος τους. Ταβερνίσος. Οταν πέφτω απάνω τους, τους χαζεύω. Την άλλη φορα με κέρασαν πορτοκαλάδα. Μούδειξαν κι ένα μικρό όργανο που τσιρίζει, αλλά ακούγεται καλά. Μπαγλαμά τον λένε. Η μητέρα λέει πως ο ένας έκανε φυλακή, να τον αποφεύγω. Εχει λένε και τατουάζ.

Κύριε Θόδωρε καλησπέρα. Βεβαίως και είμαι έτοιμος. Αλλά αυτη η κλίμακα η τελευταία με δυσκολεύει. Τα δάχτυλά μου κολλάνε στις διέσεις. Κάνω όμως πρακτική όσο μπορώ. Σιγά σιγά θα συνηθίσω.

Στοργικός και εύθυμος ο κύριος Θόδωρος μέ βάζει να καθήσω δίπλα του. Μου είπε και μια ιστορία που μούμεινε. Στα κέντρα της Αθήνας λέει, όταν η ώρα περνάει, οι μουσικοί κουράζονται και κανουν κι’ αυτοί λάθη. Αλλά ο πιο πολύς κόσμος δεν τα πιάνει. Αμα όμως είσαι μουσικός τους πέρνεις πρέφα. Δύσκολη η δουλειά της νύχτας.

Γεμάτο το δωμάτιο με μουσικά όργανα. Πιάνο, κιθάρες, μπουζούκια, βιβλία και αναλόγια. Ενα παλιό γραφείο με τηλέφωνο και σκόρπια χαρτιά, ένας βελούδινος καναπές για τους επισκέπτες. Καθομαι στο σκληρό πάγκο των μαθητών. Ανοίγω το μουσικό βιβλίο μου στο αναλόγιο. Σελίδα δεκαπέντε. «Ω Ωραία μου Σκωτία», βλακοτράγουδο. Και δύσκολο. Φοράω το μαύρο ακκορντεόν. Κύριε Θόδωρε είμαι έτοιμος.

Συνήθως παίζω το κομμάτι μου δυό και τρείς φορές. Με διορθώσεις. Στο τέλος ο κύριος Θόδωρος μου κάνει μάθημα θεωρίας, και μου δίνει καινούργιο κομμάτι. Δυσκολεύομαι. Αλλά παίζω κάμποσα ωραία τραγούδια, και τώρα τελευταία τα δάχτυλά μου τρέχουν πιο άνετα, μάλλον θα καλλιτερεύω. Το νέο μου ακκορντεόν ήρθε στο σπίτι απο την Αθήνα. Είναι ιταλικό, με μαύρες και επίχρυσες διακοσμήσεις. Ομορφο όργανο. Μου έπεσε στην αρχή λίγο βαρύ, είμαι ακόμα και μικρός, παλεύω με τα λουριά και τη φισούνα πού κάνει κάτι περίεργους ήχους σαν να σπάνε κλαδιά. Ο κύριος Θόδωρος λέει πως θέλει ακόμα στρώσιμο. Με το καιρό θα συνηθίσω.

Και συνήθισα. Είπα και στην Τίνα πως της έγραψα τραγούδι. Φαίνεται πως η ατάκα θάτανε καλή, εντυπωσιάστηκε. Εβαλες και λόγια; με ρωτάει. Αυτό κάνω τώρα, της λέω. Δουλεύω με τους στίχους, θέλω να το κάνω τέλειο. Το βράδι που θα περάσω απο του Κανάφη, θα τον ρωτήσω αν έχει τίποτα στίχους ετοιματζίδικους για ενα τραγούδι της αγάπης. Το θέμα επείγει. Αν είναι να ρίξω την Τίνα, πρέπει να της κάνω συναυλία. Αρέσουν αυτά στις γυναίκες. Σερενάτα με ακκορντεόν. Και εκείνη θα με κοιτάξει με πάθος, θα γύρει το κεφάλι της παθιάρικα, και θα με προκαλέσει. Και εγώ θα της δώσω ενα τρυφερό φιλί. Παναγία μου σχέδιο. Τρελλαίνομαι!

Καθώς παλεύω με τις νότες, τη θεωρία του κυρίου Θόδωρου και τις άτιμες διέσεις, το μυαλό μου απορροφείται απο τη μουσική. Τη μουσική που φτιάχνω ο ίδιος. Οι πρώτες μου αυτόχθονες μουσικές σκέψεις, γεννήθηκαν χειμώνα με βροχή, ανάμεσα στα γερμανικά μουσικά βιβλία του κυρίου Θοδωρα, την παρέα που έπαιζε μουσική στο πατσατζίδικο του Κανάφη, και το φλογερό κορμί της Τίνας.

Για αυτό το πρώτο της φιλί, και μόνο, έγινα ένας καλός και συνεπής ακκορντεονίστας. Μουσικός με πάθος. Για να τραγουδήσω το παιδικό μου καυμό στη ναζιάρα κομμώτρια της γειτονιάς μου. Να ξεβράσω απο μέσα μου τον ερωτισμό που η εφηβεία ξυπνούσε στο κορμί μου, το υπέροχο άισθημα της αγάπης που εκατομύρια ποιητές έχουν υμνήσει. Το απίθανο ιταλικό μου οργανάκι, επάξιος και παντοτινός μου φίλος, δε με πρόδωσε ποτέ.


Astor Piazzolla & Yo Yo Ma

-----------------------------------------------------------

Oι όμορφες ζωγραφιές του πόστ είναι χριστουγεννιάτικο δώρο του ευγενικού blogger dion.m .

Διάλεξα και μία για το προσωπικό μου αβατάρι.

Τον ευχαριστώ πολύ.

LocusPublicus

20 comments:

Spyros Vlahos said...

Δεν είμαι σίγουρος αν σου έστειλα ευχές για το 2008.
Τώρα, βέβαια, είμαστε αρκετές ώρες μέσα του.
Το ίδιο είνια.
Νά 'σαι καλά να σκάβεις το παρελθόν σου γιατί τότε θα έχεις μέλλον.
Υγεία και χαρά
Σπύρος

αθεόφοβος said...

Eξαιρετικός συνδυασμός κειμένου και εικόνων !
Χρόνια πολλά και καλά!

Δημήτρης ηλεκτρολόγος said...

Locus Publicus... ο blogger
... ο ακκορντεονίστας
... ο άνθρωπος

Όμορφα ...

vasikos metoxos said...

Τι ωραίο κείμενο φίλε Locus!!! Η αιώνια νιότη των αμετανόητων εφήβων στοιχειώνει σε περίεργους τόπους. Η Τίνα, τα στήθια της, το πατσατζίδικο του Κανάφη, οι στίχοι-στειχιό της ταβέρνας. Αιώνιες αναφορές μίας ύπαρξης, μίας ψυχής που περιπλανάται καμουφλαρισμένη στον γήινο χιτώνα της προσπαθώντας ν ανακαλύψει την δική της "άκρη του ουρανού". Με σκέψεις, ήχους, μνήμες, χρώματα και ερωτισμό μίας παντοτινής εφηβείας. Καλή σου χρονιά φίλε Locus Publicus εραστή αθάνατων αναφορών και αισθημάτων.

Univers said...

Και η μουσική εξαιρετική!

"I've seen that face before", Grace Jones / Libertango.

Εφηβικοί έρωτες, μουσική, νοσταλγία. "Αυτό το πρόσωπο κάπου το έχω ξαναντικρύσει, αυτή τη μουσική την ξανάκουσα, έτσι ξανααισθάνθηκα θαρρώ." Και η μαγική εκπνοή του ακορντεόν να φουσκώνει τα πανιά της θύμησης.

Χρόνια πολλά!

giant13 said...

Όμορφα γραμμένες θύμισες της εφηβείας.

Λένε πως αποθηκεύονται σε ξεχωριστό μέρος του εγκεφαλικού φλοιού, από την "τρέχουσα" μνήμη που καταχωρείται αλλού.
Ετσι, αν δεν προκληθεί τραύμα από εξωτερικό αίτιο, δεν γίνονται ποτέ delete.

Το 2008, να είναι γεμάτο υγεία και ευτυχία σε σένα και την οικογένεια σου.

Anonymous said...

Να πω το μυστικό;
ο σίγουρος τρόπος να κατακτήσεις μία γυναίκα είναι να της γράψεις τραγούδι...κάτι ήξερε ο μικρός Λόκους!!

Πολλά φιλιά σε όλους,
και ΥΠΕΡΟΧΟ 2008!

Λωτοφάγος said...

Σε διαβάζω και αναρωτιέμαι πώς κατάφερες να κρατήσεις αυτή την αξιαγάπητη παιδικότητα, αυτόν τον δροσερό ρομαντισμό. Μήπως χρωστάμε χάρη στην ξενιτιά; Μήπως εμείς γίναμε κυνικοί επειδή μείναμε εδώ; Διότι ο "εδώ" κομφορμισμός θεωρεί λαλάκηδες όσους διατηρούν κάπου βαθιά την αθωότητα και την αγάπη για τους ανθρώπους. Ενώ "άντρες" είναι οι Ζαχόπουλοι κι οι Βαρθολομαίοι, μαζί με Μαγγίνες και Τσοχατζόπουλους! Να είσαι πάντα καλά και να μας κρατάς τρυφερή παρέα με τα κείμενά σου, φίλε!

Βάσσια said...

Καλή Χρονιά Locus,

που την ξεκίνησες με ένα κείμενο-ταξίδι στην "Ιθάκη", που διατηρείς με ευλάβεια στην ψυχή σου.

Roadartist said...

Τι ωραίο κείμενο! :) Να είσαι καλά πάντα locuspublicus και να κρατήσεις αυτές τις στιγμές μέσα σου .. Ουσιαστικά αυτές μας καθορίζουν και ως άτομα..Τέλειες! Καλή χρονιά με υγεία, δημιουργία και αγάπη!!

Locus Publicus said...

Χρόνια Πολλά Σπύρο!
Με ωραία γραφικά δημιουργήματα. Μια πολύ όμορφη συνεισφορά. Xαίρομαι που σε γνώρισα!

Αθεόφοβε Καλή Χρονιά,
Χαίρομαι που χάρηκες το συνδυασμό μου εικόνας και κειμένου, αυτό άλλωστε είναι ενα απο τα καλά του blogging. Συνδυάζει μουσική, εικόνα και σκέψη. Ωραίο και το μπόγκ σου. Αντε νάχουμε καλή μπλογκο-χρονιά.

Locus Publicus said...

Φίλε Hλεκτρολόγε Καλή Χρονιά και σε σένα. Αν και η χρονιά θα είναι βουτηγμένη στα σκάνδαλα απ’ οτι φαίνεται, εμείς μπορούμε να επικεντρώσουμε τη προσοχή μας και σε μερικά θετικά. Ειλικρινά χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενό μου. Συνοψίζει μια παιδική ανάμνηση όπως προσπάθησα να τη διασώσω. Κάτι τέτοιο κάνεις και εσύ άλλωστε. Με υγεία!

Φίλε Βασικέ με συνόψισες. Η ποίηση της καθημερινότητας. Που μας ορίζει, αλλά πολλές φορές την αγνοούμε. Η κεντρική ιδέα της ζωής μας. Αφού βρέθηκα σ’ αυτό το μπλόγκ, θα ξεγυμνωθώ λίγο. Υγιές είναι. Και βαθιά ανθρώπινο. Καλή Χρονιά!! Προσδοκώ τη παρέα σου και τα όμορφα κείμενά σου..

Το σχόλιό σου πολύ ποιητικό, μ’άρεσε πολύ. Συνέχισε φίλε μου τη ωραία σου μπλογκο παρουσία.

Αγαπητέ μου univers Kαλή Χρονιά!!
Στην εφηβεία απλώς ζούμε. Ρουφάμε τη ζωή όπως μας έρχεται, χωρίς αναλύσεις – παραλύσεις. Στην μετέπειτα ηλικιακή ωριμότητα βάζουμε στη ζωή μας πολύ δόση λογικής, και βαδίζουμε ορθολογικά. Ομως μερικά πράγματα δεν βιώνονται ορθολογικά (εδώ γίνομαι Γιανναράς!). Ο έρωτας, η εικόνα της όμορφης γυναίκας που κάποτε αγαπήσαμε, η έντονη επίδραση που έχει πάνω μας η γειτονιά μας, βιώνονται μόνον, δεν εξηγούνται. Και εκεί ακριβώς μπαίνει η Τέχνη, το ταξίδι μέσα απ’ τη καρδιά, που δεν απαιτεί μαθηματική απόδειξη. Αρκεί που έγινε. Που ευτυχώς έγινε!

Φίλε giant13 Kαλή Χρονιά με υγεία και δύναμη.
Τα γράφω φίλε μου γιατί φοβάμαι το delete. Ερχεται λένε με την ηλικία.
Σ’ ευχαριστώ πολύ. Διαβάζω πάντα τα ωραία πόστ σου!

Καλή Χρονιά rallou!
Eυχαριστώ για το σχόλιο. Αισθάνομαι δικαιωμένος!! Ο μικρός Λόκους είχε πάντα ένα καλό (μέσα στα κακά του). Ζητούσε πάντα αυτό που ήθελε. Μυστήριο πράγμα, αλλά στη ζωή παίρνουμε μόνον αυτά που ζητάμε. Οχι βέβαια πάντα. Αλλά αν δεν τα ζητήσουμε, δεν τα παίρνουμε ποτέ!! Νάσαι καλά. Αναμένω την επιστροφή σου. Τόσο καιρό surfing?

vassia Kαλή Χρονιά.
Ειλικρινά σ’ ευχαριστώ. «Ιθάκη που διατηρώ στη ψυχή μου». Πολύ καλό. Ισχύει βέβαια για όλους. Μέσα απ’ αυτά που ποστάρεις, μουσικές, αναφορές, βιβλία, κείμενα, βλέπω και εγώ τη δική σου Ιθάκη. Ετσι γίνονται οι άνθρωποι πιο προσιτοί. Εκθέτοντας τις Ιθάκες τους. Ευτυχώς είμαστε πολλοί!

roadartist Καλή χρονιά και σε σένα, με υγεία, δημιουργία και αγάπη. Χαίρομαι που μπλογκο συναντηθήκαμε. Ωραίο ταξίδι νάχουμε μέσα στο χρόνο. Αν και εγώ σίγουρα, δεν έχω τις μπλογκο αντοχές σου!

Locus Publicus said...

λωτοφάγε χαιρετώ!
Σ’ ευχαριστώ για το σχόλιό σου, μου βάζεις δύσκολα!!

Οχι δεν με έκανε η ξενιτιά πιο ευαίσθητο. Εχω απωλέσει και εγώ την παιδική αθωότητα, όπως πολλοί άλλοι. Επειδή έχω μπεί στην κυνική ηλικία του σαρανταπεντάρη, προσπαθώ εδώ να σώσω την ανάμνηση. Ομολογώ πως την έχω ανάγκη, γιατί με τα χρόνια αισθάνομαι μια μεγαλύτερη καθημερινή αλλοτρίωση με πράγματα ευτελή που απαιτούν την προσοχή και λογική μου, αλλά δεν με αφορούν. Εχω γίνει λοιπόν πολύ επιλεκτικός με αυτά που κάνω.

Καλά κάνει ο Μαγγίνας και ο Τσοχατζόπουλος και κάνουν ό,τι κάνουν, καλά κάνω και εγώ που κάνω τη δουλειά μου. Και αυτό που εγώ αισθάνομαι είναι να εξωτερικεύσω το λόγο μου.

Σε ευχαριστώ για όσα καλά μου προσάπτεις. Ισως να διαθέτω μια ευαισθησία, μιά καλή δόση αθωότητας. Ειλικρινά δεν ξέρω. Δύο πράγματα όμως ξέρω πως δεν είμαι - σοβαροφανής και ζηλιάρης. Δεν είμαι, και επιδιώκω να μην γίνω ποτέ. Συνειδητά. Θαυμάζω τους εξυπνότερους, μαθαίνω απ’ αυτούς. Είμαι μελετηρός και επίμονος. Συνάμα έχω και τάσεις απομόνωσης που διαρκούν εβδομάδες (αυτό για προσεχές πόστ).

Εδώ που βρεθήκαμε θα γνωριστούμε. Θα εκτεθούμε λίγο ρε αδερφέ, δεν χάλασε το κόσμος. Θα παράγουμε σκέψη, καλαμπούρι και συναίσθημα. Θα είμαστε αληθινοί. Και άσε τον Μαγγίνα στο δικό του κόσμο, με τον οποίο εγώ προσωπικά δεν επιθυμώ να έχω σχέση.

Συνέχισε σε παρακαλώ και εσύ την ωραία και ιδιότυπη Λωτοφάγεια μπλογκο παρουσία σου. Η παρέα μας αξίζει.

Καλή Χρονιά!

Παράξενος Ελκυστής said...

Χρόνια πολλά κι από μένα! Και καλή χρονιά! Τί ωραίο κείμενο! Πόσο γλυκά αποχαιρετάς τον παλιό χρόνο και υποδέχεσαι το νέο!

Locus Publicus said...

Kαλή Χρονιά και στον αγαπητό Παράξενο Ελκυστή! που απ' οτι μαθαίνω βρέθηκε φέτος στην Πράγα για Χριστούγεννα.

Θα περάσω απο το μπλόγκ σου για περισσότερα. Υγεία και δύναμη!

Anonymous said...

Πολύ όμορφο κείμενο Locus.Σε κάνει να νιώθεις πως ο ρομαντισμός δεν πεθαίνει όσο πεζή κι αν είναι η εποχή μας.
Δεν σου λέω περισσότερα επειδή με πρόλαβαν οι άλλοι-που σου τα είπαν και καλύτερα.
Καλή χρονιά να έχεις και να έχουμε.

Ευτυχία Μεντζελοπούλου said...

"η πιο γλυκια πατρίδα ειν'η ελπίδα"οπως τραγουδαει κι ο Πορτοκάλογλου.
Η ηδονη της νοσταλγίας και το μέλι απ'τις παιδικές μνήμες πλέκονται όμορφα με το δυνατό σήμερα.
Τις καλύτερες ευχες μου για προσωπική επιτυχία και οικογενειακή ευτυχίακαι χαρά!

mtryfo said...

Καλή χρονιά με τις πιο γλυκιές και τρυφερές αναμνήσεις. Τι ωραία που τις ξετυλίγεις και μας γυρνάς χρόνια πίσω!!!
Τελικά καλά λένε, ποτέ δεν σβήνουν, είναι ό,τι καλύτερο μας συνέβη στη τρυφερή ηλικία και μοιάζει ανέπαφο απ το χρόνο!

Locus Publicus said...

Kαλή Χρονιά και σε σένα αγαπητέ syneas!. Στη πεζή ζωή της καθημερινότητας, επιδιώκω μερικά ταξίδια.. Αλλά αληθινά, άλλα της καρδιάς..

Η ηδονη της νοσταλγίας και το μέλι απ'τις παιδικές μνήμες πλέκονται όμορφα με το δυνατό σήμερα.

Ωραία το είπες αυτό Ευτυχία. Δεν ξέρω αλλά όσο μεγαλώνω, αυτή η νοσταλγία γίνεται ολο και πιο ηδονική. Ευχαριστώ και Καλή Χρονιά!!

Δεν σβήνουν οι ωραίες στιγμές Μαρία. Ποτέ. Ειδικά οι παιδικές αναμνήσεις. Μας ακολουθούν παντοτινά σαν σημείο αναφοράς. Στίγμα στη ψυχή μας. Καλωσήρθες απο το Λονδίνο. Καλή Χρονιά!!

Κωνσταντίνος Σαμψών said...

Μέσα σε όλα δεν είπαμε ακόμα τις ευχές για το νέο έτος 2008. Εύχομαι το καλύτερο απο υγεία και δημιουργική φαντασία.
Το ποστ έχει κάτι να μας θυμίσει απο τα χρόνια της αθωώτητας. Η λογοτεχνική δεινότητα του Locus Publicus πάλι δίνει δυναμικά το παρών.
Πολυ καλό το μουσικό θεματάκι.

...να εχουμε ολοι ενα υπέροχο 2008