Mια στιγμή έκστασης

Τινάχτηκα όρθιος, το θυμάμαι έντονα, και άφησα το βιβλίο στον καναπέ. Είχα μείνει έκθαμβος απο την ομορφιά του κειμένου, τη δομή του λόγου, τις υπέροχες περιγραφές. Το μυαλό μου θολωμένο, η σκέψη και φαντασία μου εκτασιασμένη. Είναι δυνατόν, αναρωτήθηκα, να υπάρχει άνθρωπος που να γράφει τόσο όμορφα; Πρώτη μου φορά ένοιώθα κάτι τέτοιο.

Παιδί 14 χρονών. Αδιάφορος για βιβλία και μεγάλες σκέψεις. Υπάκουος στις εκκλήσεις της φύσης μου και μόνον. Μαθητής σχολείου το πρωί, παιδί της μπάλας και της αλάνας το απόγευμα. Δεν θυμάμαι πώς, μα κάποια στιγμή βρέθηκα στον καναπέ του οικογενειακού σαλονιού να διαβάζω την «Αννα Καρένινα». Το κείμενο με τράβηξε απο την αρχή, με μάγεψε αληθινά. Βρέθηκα καποτε χαμένος στις πολύπλοκες εικόνες και περιγραφές των χαρακτήρων της εποχής, την περιγραφή της ζωής στην αριστοκρατική Ρωσία, την μαγική στοιχομυθεία του συγγραφέα. Δεν θυμάμαι αν καταλάβαινα το θέμα του βιβλίου, σίγουρα δεν ήξερα την έννοια του έρωτα, αλλα ένοιωσα μέσα μου μια τρομερή έλξη για το κείμενο.

Συνέχισα τη δεύτερη μέρα. Με αφοσίωση. Θυσίασα μπάλα και φίλους για το βιβλίο. Είχα μπροστά μου ένα κείμενο 600 σελίδων, και ήθελα, αν είναι δυνατόν, να το διαβάσω όλο σε μια μέρα, να το ρουφήξω σελίδα προς σελίδα. Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έκανα κάτι τέτοιο. Που θυσίαζα την παιδική υπερκινητικότητα, για χάρη κάποιου βιβλίου.

Θυμάμαι έντονα εκείνο το διάβασμα. Απουσίασα απο τους φίλους μου για μέρες, αλλά διάβασα το μεγάλο κείμενο. Σήμερα, καθώς αναπολώ, ίσως και με μια κρυφή υπερηφάνεια, θυμάμαι πως το πρώτο μεγάλο βιβλίο που διάβασα, ήταν η «Αννα Καρένινα» του Λέων Τολστόι. Ενα φοβερό αριστούργημα που συγκλονησε την παιδική ψυχή μου. Ενα διάβασμα την απόλαυση του οποίου δεν θα ξεχάσω ποτέ. Οταν μεγάλωσα και τα βιβλία έγιναν ρουτίνα, όταν προσπάθησα να ξαναδιαβάσω το βιβλίο της νιότης μου, δεν τα κατάφερα καλά. Το άφησα στη μέση. Δεν κατάφερα να ξαναπαράγω εκείνη τη μαγεία που ένοιωσα παιδί, καθισμένος στον καναπέ του σπιτιού μου.

Θα ήταν το ξύπνημα της φύσης, η πρωτόγνωρη ανακάλυψη, η είσοδος στην ωριμότητα, στο κόσμο του νοητού, η αφέλεια του παιδιού που δέχεται τα πάντα. Ισως να ήταν και η αγάπη για τη ζωή, η ίδια η παιδικότητα, η εποχή της νιότης, πριν η κυνικότητα γίνει μέρος της ζωής μου. Δεν ξέρω τι ήταν. Αλλά δεν θα το ξεχάσω ποτέ μου. Δεν έχω διαβάσει ξανα βιβλίο με τόσο πάθος.

Εμαθα αργότερα πως το βιβλίο του κ. Τολστόι, θεωρείται αριστούργημα. Στους παιδικούς μου συνειρμούς, έκανα αμέσως μια μεγάλη σκέψη. Πως εγώ τον ανακάλυψα μόνος μου. Σίγουρα, είχα σκεφτεί τότε, το κείμενό του ήταν καλύτερο απο τις σχολικές μου εκθέσεις.