Monkey Business

Kατα τη διάρκεια της παραμονής μου στον Αμαζόνιο, άκουσα συχνά την ιστορία ενός ανθρώπου που ήρθε στην περιοχή απο μακριά, πριν πολλά χρόνια, και δημιούργησε μέσα στη ζούγκλα μια τεράστια περιουσία. Φαίνεται οτι το τροπικό δάσος και η ζωή του Aμαζονίου άρεσε στον περιέργο ξένο, που φτάνοντας εδώ, συνέλαβε ενα μεγαλειώδες σχέδιο – να μετατρέψει τον Αμαζόνιο σε τουριστικό προορισμό για υψηλής ποιότητας τουρισμό, που σαν κεντρικά του στοιχεία θα είχε την γραφικότητα της περιοχής, το μυστήριο τροπικό δάσος, και τους αυτόχθονες ινδιάνους.

Οι επισκέπτες της περιοχής, θα επισκεπτόταν τον μυστηριώδη ποταμό, με τις ανέσεις που θα απολάμβαναν στις Κάννες ή το Λάς Βέγγας. Το ταξίδι τους θα ηταν απαλλαγμένο απο τις ενοχλήσεις της τροπικής φύσης, τα κουνούπια, τις σαύρες, τα ενοχλητικά λασπόνερα. Το πακέτο διακοπών θα συμπεριελάμβανε άφιξη σε καποιο αεροδρόμιο (που θα έχτιζε ο ίδιος), την μεταφορά σε πολυτελή ξενοδοχεία (που θα έφτιαχνε ο ίδιος), κρουαζιέρες στον ποταμό (απο ομάδες που θα διάλεγε ο ίδιος), επισκέψεις σε τοπικό ζωολογικό κήπο με ζώα και φίδια του Αμαζονίου (που θα έφτιαχνε ο ίδιος), και φυσικά επισκέψεις σε εξωτικές φυλές τοπικών ινδιάνων (που με τον ένα η άλλο τρόπο θα κουμαντάριζε ο ίδιος). Οι τοπικές φυλές της περιοχής θα του ανήκαν, αφου ο ίδιος σε μια προσεγμένη κοινωνική εκστρατεία, θα προσπαθούσε σταδιακά να τους εντάξει σε ένα σύστημα εργασίας το οποίο θα ήλεγχε ο ίδιος. Το ταξίδι στον Αμαζόνα θα γινόταν τόσο απλό όσο και ενα ταξίδι στις τουριστικές Μπαχάμες. Οι ινδιάνοι της περιοχής θα μετατρεπόταν σε φολκλορικό θέαμα, χορεύοντας απο ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο.

Ο άνθρωπος που θα τα έκανε όλα αυτά, και τα κατάφερε μέχρι ένα σημείο έξοχα, είναι ο ομογενής Michael Tsalickis απο τη Φλώριδα της Αμερικής, μια διφορούμενη προσωπικότητα, γνωστή σε μεγάλο μέρος της Αμαζονίας. Αυτοδημιούργητος και τολμηρός, έφτασε στην περιοχή με καράβι, απο το Μανάους της Βραζιλίας, τη δεκαετία του 60. Εμαθε τα πάντα για τις τοπικές συνθήκες, δικτυώθηκε με τις πιό περίεργες ομάδες της περιοχής (Ινδιάνους, Περουβιανούς αντάρτες, Βραζιλιάνους τυχοδιώκτες και Κολομβιανούς Νάρκος), και στο τέλος έφτασε να έχει μια σειρά απο ξενοδοχεία και επιχειρήσεις σε ολες τις πόλεις της περιοχής (Tabatinga, Iquitos, Leticia).

Με δική του πρωτοβουλία, έπεισε ύψηλά ιστάμενα μέλη της Κολομβιανής κυβέρνησης να τον χρηματοδοτήσουν για το άνοιγμα του τουρισμού στον Αμαζόνιο. Εφτιαξε το μόνο αεροδρόμιο της περιοχής (στην Leticia), ενα ζωολογικό κήπο και τον γέμισε με ζώα, μερικές εταιρείες εξαγωγών. Οι ινδιάνοι της περιοχής τον βοήθησαν να χτίσει την αυτοκρατορία του. Κόβοντας και κουβαλώντας δέντρα απο το βάθος του δάσους, οι ανυποψίαστοι ντόπιοι αυτόχθονες, έγιναν μια τεράστια μάζα δωρεάν εργατικού δυναμικού. Σε κάποια στιγμή, ο κύριος Τσαλίκης έφτασε να ορίζει και ένα ολόκληρο νησί, μέσα στον Αμαζόνιο. Το Νησί των Πηθίκων (La Isla de Los Micos). Το επισκέφτηκα καί έμεινα κατάπληκτος. Χιλιάδες πιθηκάκια κατέβαιναν απο τα δέντρα προς τους επισκέπτες. Το νησί είχε πάνω του (δημιούργημα του κ. Τσαλίκη) και ένα μικρό βοτανολογικό μουσείο.

Και πως χρηματοδότησε αυτή την αυτοκρατορία ο κύριος Τσαλίκης; Ιδρύοντας, όπως έλεγε ο ίδιος, μια εταιρεία εξαγωγής εξωτικών ζώων και πουλιών απο το Αμαζόνιο προς τις ΗΠΑ. Συγχρόνως, ο πολυτάλαντος ομογενής δημιούργησε και μια εταιρεία ξυλείας που έστελνε στη Φλώριδα ξύλα ποιότητος απο τη Βραζίλία. Εμεινα σε ένα απο τα ξενοδοχεία του. Το Hotel Anaconda, μοναδικό σε πολυτέλεια στην περιοχή, με πισίνα, και εστιατόριο. Δούλευαν εκεί τρία άτομα. Το μέρος ήταν καλοδιατηρημένο, και … έρημο. Ημουν ο μόνος του ένοικος, και μου έκανε εντύπωση πως κάποιος αποφάσισε να φτιάξει ένα τόσο πολυτελές για την περιοχή ξενοδοχείο, το οποίο παρέμενε άδειο στη μέση της ζούγκλας. Το μέρος είχε 6 δωμάτια, με παράθυρα απο σίτα, και ιδιωτικό μπάνιο. Εκανα εκεί το πρωινό μου ντούς, προσπαθώντας να κρατηθώ σε απόσταση απο τις σαύρες και τους σκορπιούς που μαζευόταν στο παράθυρο.

Φίλοι μου Κολομβιανοί με πρόσβαση στα άδυτα της Κολομβιανής πολιτικής, μου μίλησαν γι’ αυτόν με τα καλύτερα λόγια. Οτι αγαπούσε τον Αμαζόνιο, έμενε εκεί για χρόνια, και ήθελε να τον αναπτύξει τουριστικά. Οι ντόπιοι έιχαν μάλλον διαφορετική εντύπωση. Γνώριζαν πράγματα που δεν επιθυμούσαν να πολυσυζητήσουν. Σε κάποια εποχή, φαίνεται πως ο κύριος Τσαλίκης είχε στρατολογήσει πολλούς απο τους Ινδιάνους της περιοχής σε μαζικής εμβέλειας οικοδομικές κατασκευές. Η εργασία ήταν μάλλον δωρεάν.

Οταν κάποτε ένας κολομβιανός δημοσιογράφος έφτασε στην περιοχή, ανακάλυψε περίεργα πράγματα, και επιστρέφοντας, τα δημοσίευσε σε μια σειρά αρθρων στην εφημερίδα Espectador. Ο ατυχής δημοσιογράφος δολοφονήθηκε απο μια ομάδα ναρκοεμπόρων που καταγόταν απο την Αμαζονία. Φαίνεται πως ο θάνατός του ήταν ξεκαθάρισμα προσωπικών λογαριασμών.

Σύντομα το όνομα του κυρίου Τσαλίκη έκανε την εμφανισή του. Κολομβιανοί και Αμερικανοί δημοσιογράφοι τον κατηγορούν πλέον ανοιχτά για εκμετάλευση των φυλών του Αμαζονίου, για διασυνδέσεις με την CΙΑ για την παραγωγή ψυχεδελικών ναρκωτικών ουσιών (που τις παρήχαν οι ινδιάνοι), και στο τέλος για εμπόριο ναρκωτικών. Κατηγορήθηκε οτι συμμετείχε στην παραγωγή της κοκαίνης, οτι συνδικάλιζε τους ντόπιους σε διάφορες δουλειές, και ότι είχε μετατρέψει το Νησί των Ποντικών σε ενεργό εργαστήριο πειραμάτων βοτανικής. Διάφορες νομικές διαδικασίες κάλυψαν τα ίχνη των παρανομιών για χρόνια.

Μέχρι που κάποτε, ο κ.Τσαλίκης συλλαμβάνεται στη Φλώριδα της Αμερικής προσπαθώντας να εισαγάγει παράνομα στη χώρα 4.4 τόνους κοκαίνης, κρυμμένους σε βραζίλιάνικες ξυλείες.Ηταν η δεύτερη μεγαλύτερη ποσότητα κοκαίνης που πιάστηκε ποτέ απο τις Αμερικανικές αρχές. Οι διασυνδέσεις του με τον Κολομβιανό κόσμο των νάρκος (πιθανώς και τον Noriega) είναι σήμερα σίγουρη. Βαθιά μέσα στη ζούγκλα, ο κύριος Τσαλίκης είχε χτίσει μια πολύ προσοδοφόρα επιχείρηση παραγωγής και εξαγωγής ναρκωτικών. Δρούσε σε ένα σημείο, που τρία κράτη είχαν νομικά σύνορα (Κολομβία, Περού, Βραζιλία). Κάποια περίοδο γύρω στο 1994, ο Κολομβιανός στρατός έστειλε ειδικές ομάδες στην περιοχή. Φέρεται πως το εμπόριο ναρκωτικών είχε βρεί καλή βάση στη Λετίσια, καθώς, όπως τουλάχιστον αναφέρεται στα αστυνομικά δελτία, ο στρατός βρήκε πολλά εργαστήρια παρασκευής κοκαίνης, και πολλούς ινδιάνους και ντόπιους να δουλεύουν εκεί. Η περιοχή διέθετε και πολλά κρυφά αεροδρόμια στο εσωτερικό της ζούγκλας, καθώς και ένα αυτοσχέδιο πύργο ελέγχου στη Λετίσια! Το Νησί των Πιθήκων κατασχέθηκε, και η τουριστική αυτοκρατορία έφτασε στο χείλος της χρεωκοπίας.

Μερικά λεπτά απο τον τεχνητό παράδεισο του Hotel Anaconda, οι ινδιάνοι της περιοχής αρχίζουν μια καινούργια μέρα. Τίποτα στη ζωή τους δεν δείχνει συμμετοχή σε εμπόρια ναρκωτικών. Οτι έκαναν, αν το έκαναν, σίγουρα προέρχεται απο ευγένεια, και επιθυμία να βοηθήσουν. Οι οικονομικές τους ανάγκες είναι τόσο ελάχιστες που δεν δικαιολογούν συνδικαλισμένη εργασία. Το χρήμα δεν αποτελεί μέρος του πολιτισμού τους. Καθώς τους παρατηρώ να ψαρεύουν στα ήσυχα νερά του Αμαζονίου, σκέφτομαι πως ακόμα και ο Παράδεισος έχει μερικές φορές τα δικά του προβλήματα...

-------------------------------------------------------------------
Pictures by Locus Publicus, free for public use
Τsalickis picture by Google
Tres Fronteras, Amazonas
-------------------------------------------------------------------

Πληροφοριακά

Andrew Maykuth article
The CIA, Narcotics & Underworld