Για πρώτη φορά στην ιστορία τους, οι Αμερικανοί καλούνται να περιορίσουν τον καταναλωτισμό τους. Εξ ανάγκης. Οι τιμές της βενζίνας έχουν πλέον ξεπεράσει τα 4 δολλάρια το γαλόνι (4 λίτρα). Και παρότι η Ευρώπη αγοράζει πετρέλαιο στη διπλάσια σχεδόν τιμή (7-8 δολ. το γαλόνι), τα ύψη των τιμών θεωρούνται απαράδεκτα για τις αμερικανικές προσδοκίες. Και αυτό γιατί οι Αμερικανικές προσδοκίες είναι τουλαχιστον υπερδιπλάσιες των ευρωπαικών. Και πολλαπλάσιες του υπόλοιπου κόσμου. Τόσο μεγάλες, που δεν είναι πλέον διατηρήσιμες.Για περίπου δύο γενιές, η Αμερική κατείχε τη μερίδα του λέοντος στην παγκόσμια παραγωγή προιόντων και υπηρεσιών. Οταν σηκώθηκε απο το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, στο τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, το ποσοστό αυτό φτανε στο 75% της παγκόσμιας παραγωγής. Tα προιόντα της απέκτησαν τεράστια υπεραξία. Μετρούσαν στη Παγκόσμια αγορά, και έφερναν κέρδος. Ετσι χτίστηκε ένα πλούσιο και κερδοφόρο οικονομικό σύστημα, σχεδόν ένα μονοπώλιο. Που επέτρεπε τρελλά όνειρα και μεγάλες προσδοκίες.
Πάνω στην πελώρια παραγωγή που δημιουργήθηκε, χτίστηκαν σταδιακά και οι προσδοκίες των αμερικανών. Το Αμερικανικό σύστημα χτίστηκε πάνω στη φιλοσοφική παραδοχή πως η οικονομία της χώρας θα συνεχίζει να αυξάνεται κάθε περίοδο, κάθε χρόνο, δημιουργώντας έτσι αρκετή υπεραξία και πλούτο, δουλειές, μισθούς και κέρδη, που να επιτρέψει την αγορά των αυξανόμενων αναγκών του πληθυσμού στην ελεύθερη αγορά.
Και έτσι έγινε. Για δύο περίπου γενιές, οι αμερικανοί αγόραζαν τα πάντα φτηνά, ενώ ο κόσμος ακριβά.Η τιμή της βενζίνας ήταν λιγότερο απο 1 δολλάριο το γαλόνι, τη στιγμή που ο υπόλοιπος κόσμος έδινε 4. Η αξία των σπιτιών ανέβαινε συνεχώς. Οι μετοχές των εταιρειών ανέβαιναν κι’ αυτές, και έσπαζαν στην κορυφή, δημιουργώντας 2 και 3 μετοχές. Σαν ένα είδος οικονομικής Λερναίας Υδρας, η αξία των πάντων ανέβαινε. Στο τέλος της περιόδου, όλοι είχαν λεφτά. Αλλοι αληθινά, άλλοι λογιστικά. Η δημιουργία πλούτου ήταν δεδομένη.
H συνεχής παραγωγή και ανταγωνισμός, επέφεραν και αλλαγές στην εργασιακή δομή της χώρας. Η οικογενειακή επιχείρηση εξαφανίστηκε, και τη θέση της πήρε μία απρόσωπη και νομικίστικη οντότητα, το Corporate Unit. Ολες οι διαδικασίες αγοράς, πώλησης, διαφήμισης, στελέχωσης, αναμορφώθηκαν. Και με τα χρόνια, τα πάντα μετοχοποιήθηκαν για να παράγουν ακόμα μεγαλύτερο πλούτο. Στις συνθήκες του Χρηματιστηρίου, επικράτησε η ίδια λογική. Πως η οικονομία πρέπει συνεχώς να αυξάνεται. Να αυξάνονται οι μετοχικές αξίες, να αυξάνεται ο πλούτος. Και επενδύθηκε εκεί, το ιδιωτικό κεφάλαιο εκατομμυρίων αμερικανών, μέσα απο ιδιωτικά και εταιρικά προγράμματα επένδυσης. Η σύνταξη των Αμερικανών, βρίσκεται ως επι το πλείστον στο Χρηματιστήριο. Και καλή σύνταξη σημαίνει αύξηση της αξίας των μετοχών.Η αυξανόμενη παραγωγή προιόντων, απαιτεί και αυξανόμενο καταναλωτισμό. Πάρθηκε έτσι η στρατηγική απόφαση να μεγιστοποιηθεί ο καταναλωτισμός, ώστε να αυξηθεί το μέγεθος της οικονομίας. Και έτσι, κατόπιν σχεδίου, τόριξαν οι Αμερικανοί στην κατανάλωση. Ολόκληρο το οικονομικό σύστημα στράφηκε με προσφορές, και δελεαστικές προτάσεις προς τον μέσο καταναλωτή. Που με τον καιρό εθίστηκε και φιλοσοφικά στον τρόπο αυτό ζωής. Οι προσδοκίες αυξήθηκαν. Για μεγαλύτερο αυτοκίνητο, για μεγαλύτερο σπίτι. Γιατί σε όποιο σημείο κι΄αν ηταν κάποιος, υπήρχε και ένα ψηλότερο, καλύτερο και σχετικά φτηνότερο σημείο. Με την παραδοχή αυτή, και μέσα στην ευφορία πολλών χρόνων ευημέριας και προόδου, δημιουργήθηκαν, αλλού ηθελημένα και αλλού άθελα, μερικές συγκεκριμένες κοινωνικές δυναμικές.
Με σκοπό να στρατολογήσουν καλούς και αφοσιωμένους εργάτες, οι ιδιωτικές εταιρείες άρχισαν να προσφέρουν ιατρικά πακέτα παροχών προς τους εργαζομένους τους. Με τον καιρό, 60% των άμερικανών, καλύπτονταν ιατρικά απο τους εργοδότες τους. Εφτασαν έτσι, οι ιδιωτικές εταιρείες στο σημείο να ασκούν κοινωνική πολιτική. Και όσο η οικονομία αυξάνονταν, κανείς δεν είχε λόγο να διαμαρτυρηθεί. Ετσι η Αμερική δεν απέκτησε ποτέ ενα εννιαίο ιατρικό σύστημα παροχών.
Στον κοινωνικό τομέα, μια αλλη σημαντική δυναμική μπήκε σε εφαρμογή. Η φυγή του πληθυσμού απο τις πόλεις προς τα προάστια. Η δημόσια παιδεία των πόλεων έπαψε να χρηματοδοτείται σε επαρκή βαθμό, και σχεδόν εγκαταλείφτηκε. Οι πολίτες που επιθυμούσαν καλά σχολεία, δεν κατοικούσαν πιά στις πόλεις. Ετσι η Αμερική δεν απέκτησε ποτέ ένα εννιαίο σύστημα παιδείας, αλλά πολλά χρηματοδοτούμενα συστήματα σε ιδιωτικό επίπεδο, ή επίπεδο κοινότητας.
Και καθώς και η υποδομή των πόλεων άρχισε να καταρρέει, η κοινωνική συνοχή εξασθένισε. Επήλθε σταδιακά ενας τρομερός διαχωρισμός ανάμεσα στον τόπο εργασίας και κατοικίας. Εργάζεσαι στη πόλη, ζείς στα προάστια. Ετσι αυξήθηκε η απόσταση σπιτιού και εργασίας και καταστράφηκε η έννοια της γειτονιάς, με όσα αυτό συνεπάγεται. Κανείς δεν παραπονέθηκε. Η φτηνή ιδιωτική μεταφορά έλυνε το πρόβλημα. Ετσι, η Αμερική δεν απέκτησε ποτέ μαζικά μέσα μεταφοράς.Κάποια στιγμή, τα λεφτά τέλειωσαν. Οι οικονομίες των πολιτών έφτασαν στο μηδέν. Και τότε, για να διατηρηθεί η παράσταση του πλούτου, άρχισαν τα παιχνίδια. Ανακάλυψε η Αμερική το credit. Και το πάσσαρε μαζικά. Credit Cards, Equity loans πάνω στα σπίτια. Εφόσον η οικονομία συνεχώς αυξάνεται, υπάρχει κέρδος. Το σπίτι των 100 χιλιάδων, έγινε 150, 200, 250, 300 χιλιάδες αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο φανταστικό κέρδος. Κάθε χρόνο, η μεσαία τάξη περνούσε κι’ απ’ την Τράπεζα, για ανακατανομή του δανείου. Επαιρνε το πρόσθετο κέρδος του σπιτιού στη τσέπη, και πρόσθετε το υπόλοιπο στο δάνειο. Το οποίο μεγάλωνε. Και όταν οι πληρωμές μεγάλωναν, τότε τραβούσαν το χρόνο του δανείου. Απο 10 σε 20, σε 30 χρόνια. Κανείς δεν παραπονέθηκε. Οσο η οικονομία αυξάνονταν, δεν υπήρχε κρίση.
Η μεγαλύτερη ιδιαιτερότητα της Αμερικής, αποτέλεσμα των δυναμικών της Ιστορίας της, είναι κατα τη γνώμη μου, το γεγονός πως το κοινωνικό σύστημα που έπέλεξε (ή δεν επέλεξε) , είναι και αυτό βασισμένο πάνω στην ίδια οικονομική παραδοχή. Οτι η οικονομία θα συνεχίσει να αυξάνεται συνεχώς. Δεν υπήρχε αλλο σενάριο. No Plan B. Και τώρα, που η οικονομία μπήκε σε αντίθετη τροχιά, το σύστημα φρενάρει. Γιατί δεν είναι σχεδιασμένο να δουλέψει ανάποδα.
Αυτό βλέπουν και αντιλαμβάνονται σήμερα πολλοί αμερικανοί. Σιγά σιγά. Πως δεν υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο. Πως οι καιροί των παχέων αγελάδων πέρασαν. Καθώς η Παγκοσμιοποίηση κλονοποίησε το Αμερικανικό όνειρο σε όλο το κόσμο, ο πλούτος διεθνοποίηθηκε. Το οποίο σημαίνει πως παντού οι απαιτήσεις είναι ίδιες και δεν υπάρχουν πλέον προνομιούχοι. Οι προσδοκίες εξισώνονται. Εκεί που είναι χαμηλά, ανεβαίνουν. Και εκεί που είναι απεριόριστες, κατεβαίνουν. Κανείς τελικώς δεν ξεφεύγει τις δυναμικές της Ιστορίας. Και όσο παρατηρεί, τόσο βλέπει την αλήθεια.
--------------------------------------------------------
All pictures by Locus Publicus, free for public use
--------------------------------------------------------
55 comments:
Κυριακάτικο πρωινό ανάγνωσμα με τίτλο “Μεγάλες προσδοκίες” μετά την χθεσινοβραδινή ήττα της εθνικής στο Euro.
Όλα όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο κόσμο είναι και ήταν προβλέψιμα κατά μεγάλο ποσοστό. Όπως όμως συμβαίνει συνήθως, οι άνθρωποι γλυκαίνονται από το κέρδος, από την άνετη ζωή και ενώ ξέρουν τι θα επακολουθήσει αφήνουν στις επόμενες γενιές την γεύση της πίκρας και την εύρεση λύσεων.
Δεν τους κατηγορώ, έτσι λειτουργεί η φύση, έτσι λειτουργούσε από την αρχή. Το αν αυτό θα έχει δυσάρεστα αποτελέσματα στην πραγματικότητα είναι αδιάφορο. Μετά από 1000 ή 100000 χρόνια ποιος θα ασχολείται με αυτά;
Αυτό βλέπουν και αντιλαμβάνονται σήμερα πολλοί αμερικανοί. Σιγά σιγά. Πως δεν υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο.
Ευτυχώς locus εσύ ανήκεις στους λίγους τυχερούς που έχουν εναλλακτική επιλογή.
Μπορείς να επιστρέψεις στο ελάντα.Ποιότητα ζωής δεν έχουμε αλλά δεν θα πλήττεις τουλάχιστον.
Aν πιστέψουμε τον paul Graham tο μήνυμα που εκπέμπει η Bοστώνη είναι you should be smarter to οποίο είναι σαφώς υποδεέστερο του μηνύματος που εκπέμπει η Αθήνα η διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι:
You should survive.
Από ότι αντιλαμβάνομαι Locus το μόνο που σας μένει τώρα πια είναι η στροφή στα αριστερά!
Σας λείπει ο ηγέτης βέβαια για να κάνει τις αναγκαίες τομές αλλά αυτό λύνεται με το δανεισμό ενός έτοιμου σοσιαλιστή που κατέχει και άριστα τη γλώσσα.
Θα μου πεις πως εσείς έχετε τον Ομπάμα αλλά αυτόν δεν τον θεωρώ τόσο σοσιαλιστή όσο το Γιωργάκη μας.
Ξέρω ότι η διαδικασία εκλογής υποψηφίων έληξε. Επειδή όμως η οικονομική (καπιταλιστική) κρίση προβλέπω να κρατήσει για πολύ, ας είστε έτοιμοι να υποδεχτείτε τον νέο υποψήφιο για τις επομενες εκλογές, μιας κι εδώ στην Ελλάδα δεν βλέπω να έχει μέλλον…
(Με την προϋπόθεση φυσικά να το καταλάβει κι ο ίδιος !)
Πάω να δω τον αγώνα Τουρκίας – Τσεχίας. Μη ρωτάς με ποιον είμαι, με την Τσεχία φυσικά, λόγω σοσιαλιστικού παρελθόντος…
Καληνυχτώ.
Ζαλισμένος, όσο μπορώ ακόμη να διαβάσω μετά το τράκο μου (έχω ζαλάδες), λέω πως έχεις βαθύτατη γνώση της Αμερικής, της οικονομίας της και της φιλοσοφίας της. Χαίρομαι να σε διαβάζω.
Ενδιαφέρουσα προσέγγιση Locus. Το σημερινό οικονομικό πρόβλημα της Αμερικής με απασχολεί όσο σχεδόν κανένα άλλο. Για πολλούς λόγους. Γιατί έζησα και ζω το Αμερικάνικό μοντέλο και το συγκρίνω με το Ελβετικό (Ευρωπαϊκό ίσως;). Γιατί η Αμερικανική οικονομία κατευθύνει και επηρεάζει την παγκόσμια όσο καμία άλλη οικονομία μεμονωμένων κρατών ή σχηματισμών όπως η ΕΕ. Από την τεχνολογία και τον πλούτο που παράγει μέχρι τον πληθωρισμό που εξάγει μέσω του νομίσματός της στον κόσμο.
Συμφωνώ μαζί σου ότι η Αμερική θα πρέπει να δει τα πράγματα αλλιώς και θα πρέπει να αναθεωρήσει τη στρατηγική ανάπτυξης. Ειδικά να αφήσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις και τις αναμίξεις ανά τον κόσμο.
Έχω ζήσει τα χρόνια της μεγάλης ανάπτυξης στις ΗΠΑ και σίγουρα από αυτά είμαι επηρεασμένος. Η μεγάλη ειδοποιός διαφορά της Αμερικανικής οικονομίας και νοοτροπίας γενικά, είναι η δυναμική για αλλαγές που το σύστημα δίνει. Αυτό δε νομίζω ότι μπορεί να το καταλάβει κανείς εκτός και αν έχει ζήσει εκεί και έχει μάτια και αυτιά ανοιχτά.
Δεν πιστεύω σε καταστροφολογιών σενάρια. Αν δεν μπορέσει η Αμερική να βρει λύση τότε δεν ξέρω ποιος μπορεί. Και αν δεν μπορέσει η Αμερική να βρει λύση τότε θα πεινάσει πολύς κόσμος. (ήδη έχει αρχίσει...)
ΥΓ Μιας και με ρώτησες (μάλλον το ανέφερες) πριν μερικά ποστ, η Ελβετία είναι πολύ παλιού στυλ οικονομία. Με πολλά λεφτά, ολιγοπώλια και νοοτροπία παλιό -Ελληνική. Μετράνε πολύ ακόμα οι τίτλοι(ακαδημαϊκοί κυρίως), η καταγωγή (ποια διάλεκτο μιλάς) και η νοοτροπία της αποποίησης προσωπικών ευθυνών πίσω από την δημοκρατική συναίνεση. Η προσωπική πρωτοβουλία μπορεί να θεωρηθεί επιθετικότητα και αποθαρρύνεται. Η παροχή υπηρεσιών και το customer service είναι μέρα με τη νύχτα σε σχέση με τις ΗΠΑ (αυτό απ΄όσο έχω καταλάβει ισχύει στις περισσότερες αν όχι όλες της Ευρώπης). Και φυσικά τα προϊόντα και επιλογές είναι λιγότερες, και ακριβότερα. Αλλά εντάξει ο κόσμος είναι ευτυχισμένος. Αν δεν έχεις ζήσει και αλλού δικαιολογείς το ότι το μοσχάρι κοστίζει 45 φράγκα (45 δολάρια) το κιλό γιατί είναι καλύτερης ποιότητας από αλλού. Ακριβώς όπως δικαιολογούν στην Ελλάδα την καλύτερη ποιότητα του Ελληνικού αρνιού το πάσχα από τα άλλα των Βαλκανίων. Είναι θέμα εθνικό (ποιος θυμάται το "Τα λάστιχα που φοράω είναι Ελληνικά" στα λεωφορεία τη δεκαετία του '80..)
Κατα τ'αλλα είναι πολύ καθαρή και σίγουρα με σχέδιο και οργάνωση για όλα αν και εγώ θα διαφωνήσω αν το συγκεκριμένο σχέδιο κάνει τη ζωή πιο απλή και πιο εύκολη για τον κόσμο. Αυτά σύντομα και πρόχειρα. Αν βρω χρόνο θα γράψω εκτενέστερα τις απόψεις μου.
Πάνω που νόμιζα οτι ο τίτλος του ποστ θ'αφορούσε την ατυχήσασα Εθνική Ποδοσφαίρου,έπεσα σένα βαθιά φιλοσοφημένο ποστ για την κουλτούρα και την οικονομία των ΗΠΑ.
Αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει(καθώς δεν έχω ζήσει για χρόνια εκεί) είναι οτι ο καταναλωτισμός και η αχαλίνωτα μεγενθυτική καπιταλιστική νοοτροπία του μεσου Αμερικανού προέκυψαν βάσει σχεδίου
Και έτσι, κατόπιν σχεδίου, τόριξαν οι Αμερικανοί στην κατανάλωση
Νόμιζα οτι οφειλόταν στην ελλειψη μακραίωνης ιστορικης μνήμης,στον ευδαιμονισμό (και την συνακολουθη αισιοδοξια)που εμπέδωσε η διαρκής οικονομικη εξαπλωση των ΗΠΑ,καθώς (φυσικά)και στην εκμεταλλευση του πλούτου τρίτων χωρων μεσω των Πολυεθνικών(σε πρωτο τουλαχιστον πλανο..)
Εσυ επισημαίνεις οτι σε καποιο βαθμό ισχύει και το αντίθετο:οτι δηλ.η συνεχης οικονομ.εξαπλωση βασιστηκε σε μεγαλο βαθμο στον καταναλωτισμό.
Εξαιρετικες και οι επισημανσεις των παράπλευρων συνεπειών αυτών των στρατηγικών επιλογών,στην υγεία,την Παιδεία,τις Μεταφορές...Το ερώτημα είναι,στην εποχή της Παγκοσμιοποιησης,υπάρχει άλλος βιώσιμος δρόμος απο αυτη την Δαρβινικη Πολιτική που ενδιαφέρεται μόνο για το 1/2 ή τα 2/3 των πολιτών μιας χώρας?
θα επανέλθω με νεες σκεψεις...
Εύγε,Λόκους!
Φίλε Ηλεκτρολόγε καλώσήρθες. Τονίζω μέσα σε πολλές σκέψεις, το γεγονός πως η σημερινή κρίση, θα οδηγήσει κατα τη γνώμη μου σε πολλές "διορθώσεις". Γιατί πράγματι, μετά απο μια περίοδο ισχυρής φούσκας, ήρθε πλέον η ώρα της αλήθειας. Το σημερινό χρέος (στο οποίο θα άξιζε άλλο πόστ), καλύπτει άνετα την επόμενη γενιά. Ελπίζω βέβαια, ο νέος πρόεδρος της χώρας να δώσει προτεραιότητα σε μερικά πράγματα που είναι πολύ σημαντικά.
Η μάχη του Ευρώ 2008 έφτασε στο τέλος. Ισως είναι η σειρά της Ολλανδίας. Καλό καλοκαίρι.
Φίλη μου Yosemite, με το καλό θα επιστρέψω και εγώ στο Ελλάντα. Και βέβαια δεν θα πλήξω καθόλου. Απο παρέα είμαι ήδη πλήρης. Αλλά εδώ που βρέθηκα, δεν μπήκα σε λούκι. Είναι πολύ εύκολο να αλλάζεις σπίτια και αυτοκίνητα σε εποχές ευημέριας.
Ενδιαφέρον το λίνκ του κ. Paul Graham. Το διάβασα. Το Cambridge που αναφέρει, είναι ενωμένο με τη Βοστώνη. Τους χωρίζει απλά ένας ποταμός. Αλλά ανήκει διοικητικά αλλού. Δούλευα εκεί για χρόνια. Το αποκαλούν The People’s Republic of Cambridge. Ευχαριστώ:)
H Νέα Υόρκη είναι business. Το LA είναι λεφτά και στύλ. To SF έχει καλό καιρό, κομπιουτεράδες και στύλ (το στύλ έρχεται απο τους gay). Το Παρίσι έχει αληθινό στύλ, και φινέτσα. Το Λονδίνο σε λίγο καιρό θα ξεπεράσει σε χρήμα τη Νέα Υόρκη. Η Βοστώνη δεν κινδυνεύει. Εχει άσχημο καιρό, 60 πανεπιστήμια, και βρίσκεται σε πλήρη αποκλεισμό απο την υπόλοιπη αμερική λόγω σνομπισμού.
Φίλε syneas, η νέα στροφή είναι αναγκαία. Δεν θα εχει τα χαρακτηριστικά της ευρωπαικής αριστεράς, αλλά υπάρχουν μερικά προβλήματα που απαιτούν άμεση λύση. Ο νέος πρόεδρος θα έχει πολύ δουλειά. Υποθέτω πως θα είναι ο Ομπάμα. Γιατί αν είναι ο άλλος, λέω να φύγω.
Ο Γιώργος είναι σοσιαλιστής; Μπορεί να απουσιάσει με υποσχετική; Να φτιάξει ενα γρήγορο λαικό σολιαλισμό και να φύγει; Δεν νομίζω, θα τον διαγράψει ο Βαγγέλης.
Στο Ευρώ 2008, πάντως, εγώ φέτος βλέπω Ολλανδία..
Φίλε glenn σ’ ευχαριστώ. Είναι πολύ μεγάλο θέμα η Αμερική. Με πολλές συνιστώσες. Ελπίζω σε μια σειρά απο πόστ να θίξουμε μερικά πράγματα. Νάσαι καλά, και ηρεμία.
Aγαπητοί Μanblogg και Squarelogic , υπέροχα και πολύ περιεκτικά τα σχόλιά σας. Να σας απευθύνω εναν χαιρετισμό, και να επανέλθω αύριο με καθαρότερο μυαλό, λόγω υπέρμετρης κούρασης.
Θα ήθελα μονάχα, να τονίσω, πως σ΄αυτό το πόστ ηθελα απλά να τονίσω μερικές δυναμικές του συστήματος, και το γεγονός πως σήμερα υπάρχει μια κρίση που θέλει ισχυρη δομική αντιμετώπιση. Εχω αφήσει έξω πολλά πράγματα (πως αλλωστε να γίνει αλλιώς), όπως η εξωτερική θέση της χώρας, το δημόσιο χρέος, τα λόμπυ, κλπ, που θα προσπαθήσω με τον καιρό να θίξω. Η κρίση της Αμερικής είναι σημαντική, γιατί έχει παγκόσμιες επιπτώσεις. Είναι ο πνεύμονας της παγκόσμιας οικονομίας.
Πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση Locus.
Νομίζω το κλειδί βρίσκεται στο ότι η οικονομία των ΗΠΑ είναι βασισμένη στο φτηνό πετρέλαιο. Αυτό ήταν που μέχρι σήμερα διευκόλυνε τις μετακινήσεις, την κατασκευή νέων κατοικιών στα προάστια και τις χαμηλές τιμές πολλών προϊόντων εφόσον η παραγωγή τους είναι συνάρτηση των τιμών του πετρελαίου.
Όσο για plan B? Δεν υπήρχε, αφού οι κυβερνήσεις πιστεύανε πως αν ελέγχουν την περιοχή της μέσης Ανατολής θα έχουν φτηνό πετρέλαιο, με χαρακτηριστικότατο παράδειγμα τον τελευταίο πόλεμο στο Ιράκ που αποκλειστικό στόχο είχε τον έλεγχο των πετρελαιοπηγών. Τώρα όμως που το πετρέλαιο αρχίζει να μη φτάνει για όλους (δες και το τελευταίο μου ποστ) τα πράγματα σκουραίνουν...
Και το πρόβλημα είναι πως είναι τέτοια η δομή της κοινωνίας που είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουν μερικά πράγματα. Το πιο βασικό ίσως είναι η δυσκολία επιστροφής εκατομμυρίων ανθρώπων στα αστικά κέντρα και η ανάπτυξη σύγχρονων υποδομών (δικτύα μέσων μαζικής μεταφοράς, σχολεία, κλπ), που δεν επιτυγχάνονται από τη μια μέρα στην άλλη.
Θα συμφωνήσω όμως με τον manblogg πως το κύριο πλεονέκτημα της Αμερικής είναι η δυναμική για αλλαγές και πιστεύω πως τελικά θα βρεθεί λύση, έστω και δύσκολα.
Πολύ ενδιαφέρον, όπως πάντα Λοκους. Πήγα χτες να βάλω βενζίνη και έφτασα μέχρι το όριο τα 75 δολλάρια!!!(καλά να πάθω...)
Υπάρχει κάτι που μπορεί να αλλάξει την καθοδική πορεία: Η τεχνολογία!
Δεν θυμάμαι ποια, αλλά μία μεγάλη εταιρία αυτοκινήτων λανσάρει του χρόνου ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο. Τα video conference μπορούν ν'αντικαταστησουν πολλά ταξίδια, ίσως περισσότεροι θα δουλεύουν από το σπίτι... Γενικά ο κόσμος θα προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες.
Άκουγα τις ειδήσεις στον ΣΚΑΙ μια μέρα, και ενώ έχουν περάσει από την καθημερινή δόση τρομοκρατίας (Τα Χειρότερα Επονται!), περνάνε στις επιπτώσεις του ακριβού πετρελαίου: εκτός φυσικά από την πείνα του τρίτου κόσμου, τα περισσότερα ήταν θετικά από οικολογική άποψη κυρίως, αφού θα μας αναγκάσει να στραφούμε σε άλλες πηγές ενέργειας.
Και το χρηματιστήριο δεν είναι και τόσο χάλια! Νομίζω πως έχουμε πανικοβληθεί περισσότερο από ότι έπρεπε.
Ήθελα επίσης να πω, πως ο πόλεμος στο Ιρακ, έχει βάλει και αυτός το χεράκι του στην Αμερικανική οικονομία. Γι'αυτό με φοβίζει ο Μακειν, γιατί λιγουρεύεται τον επόμενο πόλεμο... Οι εκλογές φέτος θα έχουν σασπενς...
Να φέρουμε και τον Γιωργάκη που λέει και ο syneas, είναι λευκός, κρατάει από τζάκι, και καλύτερος public speaker από τον Ομπάμα... είναι γεννημένος ηγέτης και με εμπειρία, κάτι ανάμεσα από Χίλαρυ και Ο., ο τέλειος δημοκρατικός υποψήφιος!
!LOL!
Και κάτι τελευταίο!
Είπες:
"Η αυξανόμενη παραγωγή προιόντων, απαιτεί και αυξανόμενο καταναλωτισμό. Πάρθηκε έτσι η στρατηγική απόφαση να μεγιστοποιηθεί ο καταναλωτισμός, ώστε να αυξηθεί το μέγεθος της οικονομίας."
Αυτή την στρατηγική απόφαση, είμαι σίγουρη οτι την πήραν γυναικεία μυαλά! Σε εμάς ο καταναλωτισμός είναι έμφυτος, κάποια βρήκε την τέλεια δικαιολογία και την πέρασε στο αρσενικό υποσυνείδητο με μεγάλη δεξιοτεχνία!
:))
Αγαπητέ Manblogg , απόλυτα θα συμφωνήσω μαζί σου πως η Αμερική, περισσότερο απο οποιαδήποτε άλλη χώρα, έχει τη δυνατότητα της αλλαγής, και της προσαρμογής στο νέο. Δεν έχω γι’ αυτό την παραμικρή αμφιβολία. Θα χρειαστούν αναφορές και σε άλλα πράγματα που διαφοροποιούν την Αμερική απο τον υπόλοιπο κόσμο για να δώσουμε νομίζω μια (1) αντικειμενική εικόνα της χώρας, και (2) μια λογική εξήγηση γιατί συμπεριφέρεται όπως τώρα.
Επέλεξα αυτές τις σκέψεις, λόγω της εντύπωσης που μου έχουν προκαλέσει τελευταία, τα συνεχή παράπονα που ακούω για την τιμή της βενζίνας, για την ακρίβεια, για την αγορά σπιτιών, κλπ, από φίλους, συνεργάτες, γνωστούς. Λές και ήρθε το τέλος του κόσμου. Τη στιγμή που η Αμερική αγοράζει ακόμα φτηνή τη βενζίνα. Χωρίς σημείο αναφοράς στον υπόλοιπο κόσμο όπου όλα είναι ακριβότερα, μικρότερα και λιγότερα. Η κρίση είναι διεθνής, και θα πρέπει να μάθουμε όλοι να ζούμε μ’ αυτή. Να χαμηλώσουν οι παράλογες προσδοκίες να έχουμε τρία αυτοκίνητα και δέκα τηλεοράσεις στο σπίτι. Προς Θεού. Αυτές οι εποχές πέρασαν.
Χωρίς την Αμερική, συμφωνώ, δεν μπορεί να υπάρξει παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Αυτή το δημιούργησε, αυτή το υπερασπίζεται. Απλά το σύστημα εδώ σπρώχτηκε πολύ, και λογικά έφτασε σε κρίση. Ο νέος πρόεδρος θα πρέπει να συμμαζέψει λίγο τα οικονομικά, τα του πολέμου, και να φτιάξει ένα πραγματικό σχέδιο για το νέο παγκόσμιο σύστημα. Τίποτα απο αυτά δεν υπάρχουν σήμερα. Κατα τη γνώμη μου, μερικά πράγματα πρέπει να λυθούν αμέσως (κρατικό χρέος, διεθνείς σχέσεις, πρόβλημα υγείας). Δεν μπορεί πλέον μία χώρα να ανοίγεται σε πολλαπλούς πολέμους χρεωκοπώντας. Αυτό συμβάλει στην τεράστια οικονομική κρίση. Επ’ αυτού, θα επανέλθω.
Τα της Ελβετίας που αναφέρεις μου άρεσαν πολύ. Ευρωπαικό σύστημα η Ελβετία? Αυτό είναι συζητησιμο. Η Ευρώπη έχει πολλά συστήματα και σχολές σκέψεις. Το αγγλοσαξωνικό μοντέλο, το γερμανικό, το σκανδιναβικό, και άλλα. Η Ελβετία είναι κατα τη γνώμη μου, μια χώρα που εκμεταλευόμενη τη γεωγραφική της θέση, και μιά ισχυρή δόση μυστικισμού που είναι έμφυτος στον Ελβετικό χαρακτήρα, πλούτισε με τη δημιουργία του εχέμυθου τραπεζικού της συστήματος. Ο τραπεζικός κόσμος είναι εκ φύσεως μηχανικός, μυστικός, και συντηρητικός. Αυτό απετέλεσε έτσι, την κύρια κουλτούρα της Ελβετίας, στην οποία όπως αναφέρεις, η προσωπική πρωτοβουλία μπορεί να θεωρηθεί επιθετικότητα και αποθαρρύνεται. . Aπολύτως σωστό. Η Ελβετία μπορεί να υπάρξει για ένα συγκεκριμένο λόγο. Καμμία σχέση με την Αμερική. Η Αμερική οδηγεί.
Οσο για την παροχή υπηρεσιών που αναφέρεις, είναι νομίζω και θέμα κουλτούρας. Στην Αμερική η νοοτροπία πως όλα είναι υπηρεσίες και όλοι μας πελάτες, χτίστηκε μετά απο πολλά χρόνια. Στη Γαλλία μια φορά, κόντεψα να πιαστώ στα χέρια με ένα γκαρσόνι που δεν με ήθελε με τίποτα να πηγαίνω στο μπουφέ και να βάζω καφέ μόνος μου. Τα γκαρσόνια στη Γαλλία είναι εξουσία.
Νάσαι καλά φίλε μου, και να περνάς καλά εκεί που είσαι. Παντού μπορείς να είσαι ευτυχισμένος.
Η Ελλαδάρα εκτος Κυπέλλου, μέρα συμφοράς. Δεν πειράζει όμως φίλοι μου. Ας κερδίσει το ποδόσφαιρο, με το ωραίο θέαμα.
Φίλε squarelogic , συμφωνώ μαζί σου. Πάντα η Αμερική ήταν καταναλωτική. Αλλωστε, μετα τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, τα πράγματα ήταν σαφέστατα. Να δημιουργηθεί ένας τριπολικός κόσμος αγοράς, παραγωγής και κατανάλωσης (Αμερική, Ευρώπη, Ιαπωνία), και να μπεί ο Τρίτος Κόσμος στο ρόλο παροχής ενέργειας και πρώτων υλών.
Αυτό το μοντέλο νομίζω ακολουθήθηκε, μέχρι και περίπου το 1989, όπου και ο κόσμος άλλαξε παντού. Μιλώντας με την παλιότερη γενιά των Αμερικανών (αυτη του 30 ας πούμε), βρίσκω την ίδια νοοτροπία με τη γενιά των ελλήνων του 60. Οικονομία, ήθος, κατανάλωση μέσα στα πλαίσια του επιτρεπτού, αλτρουισμός με προτεραιότητα τα παιδιά, σεβασμός στο μόχθο και τις μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις.
Μετά το 85, ο καταναλωτισμός σίγουρα προωθήθηκε μαζικά. Το 86 ήμουνα φοιτητής, και ήταν δύσκολο να έχεις πιστωτική κάρτα. Σήμερα γεννιέσαι με δάνειο. Το 70, πήγαινες στη τράπεζα για δάνειο, και μιλούσες σε άνθρωπο, τον υπάλληλο, τον διευθυντή. Υπήρχε προσωπική σχέση. Ντρεπόταν να σε κοροιδέψει, γιατί θα τον έβλεπες και στο γήπεδο, και στην εκκλησία. Ετσι ήταν και η Αμερική μέχρι κάποια εποχή. Με έντονο ανθρωπισμό. Απο τη στιγμή που οι συναλλαγές έγιναν απρόσωπες τα πράγματα σκλήρηναν. Η εξάπλωση των Πολυεθνικών επέφερε την καινούργια νοοτροπία σε όλο τον Κόσμο.
Δεν είμαι κατά της Παγκοσμιοποίησης. Απλά θεωρώ πως δεν είναι δυνατόν να υπάρξει σύστημα που συνεχώς ευημερεί. Το 1929, όταν το σύστημα κατέρρευσε εντελώς, ο Πρόεδρος Ρούσβελτ έσωσε τη χώρα με το New Deal, ένα πακέτο μέτρων που στην ουσία έβαζε χέρι στα υπερκέρδη, τις τραπεζικές συναλλαγές, και θεσμοδοτούσε ενα δίχτυ ασφάλειας για τους μικρούς. Αυτό έσωσε την Αμερική. Σήμερα οι Ρεπουμπλικάνοι, τον αναφέρουν ως κομμουνιστή. Ε, όχι κι’ έτσι. Ο ωραιότερος πρόεδρος των ΗΠΑ.
Δεν θά γίνει η Αμερική ποτέ σοσιαλιστική με την έννοια της Ευρώπης. Οι λόγοι είναι ιστορικοί. Εχουν να κάνουν με την έννοια του Speculation, κάτι που πάντα διαφοροποιούσε την Αμερική απο τον υπόλοιπο κόσμο. Το ρίσκο, που εδώ είναι κουλτούρα. Την έννοια του κέρδους.
Απλά νομίζω πως μερικές τραβηγμένες συμπεριφορές, πρέπει να καταργηθούν. Εχει δημιουργηθεί μια νοοτροπία, πως η Οικονομία είναι ένα θηρίο που πάει απο μόνο του, σε αυτόματο πιλότο, ανεπηρρέαστο απο αλλες δυναμικές. Και η υπερχρέωση, αποτελεί πλέον και συμπεριφορά της κυβέρνησης.
Δύο παραδέιγματα και κλείνω το σεντόνι. Η προτροπή του George W μετά την 11η Σεπτ. "Go Shopping", και η ατάκα Cheney για το εξωτερικό χρέος της χώρας, "Deficits don't matter". Αυτή η νοοτροπία μας έφερε σε κρίση.
Φίλε Οδυσσέα χαιρετώ. Ετσι ακριβώς. Φτηνή ενέργεια, προσδοκία να υπάρχει για πάντα.
Το ενεργεικό είναι σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημα. Οι αποφάσεις που θα παρθούν πάνω σ' αυτό, θα στιγματήσουν τον τρόπο ζωής μας στις επόμενες γενιές. Σήμερα παντού στον κόσμο, προσπαθούν όλοι να ζήσουν και να καταναλώσουν όπως και οι Αμερικανοί. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει, κατα μέ δεν είναι όνειρο πραγματοποιήσιμο. Οι προσδοκίες θα πρέπει να μειωθούν. Γιατί η Αμερική είναι μόνον 300 εκατομμύρια, αλλά ο κόσμος 6 δις.
Η νέα οκταετία και ο νέος Πρόεδρος, εχει πολλά να κάνει. Γιατί δυστυχώς, και δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά τα τελευταία 8 χρόνια πέσαμε σε μεγάλη λούμπα.
Εχει όμως η Αμερική πάντα τη δυνατότητα της αλλαγής. Νάσαι καλά.
Ραλλού μου γειά σου.
Ο κόσμος θα προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες. Ναι αμέ! Ηδη εχει ξεκινήσει κύμα αλλαγής των τερατωδών SUV, σε μικρά Ηondaκια και αλλά τετρακύλινδρα. Οι Αμερικανοί τετρακύλινδρα! Αν το έλεγες αυτό πριν 20 χρονια, θα σε κοιτούσαν σαν Αρειανό. Νέες τεχνολογίες έπονται.
Ελπίζω να μην εκλεγει ο Μακέιν. Πρόκειται για προιστορικό πολιτικό απολίθωμα. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις, υπάρχει και ..ο Νότος.
Ο Γιωργάκης, κρίμα το παιδί, και του έχω και συμπάθεια. Μέχρι και ο Τσίπρας τον σνομπάρει. Να συναντηθεί επειγόντως με την Χίλαρυ. Θα του πεί αυτή κόλπα μοβόρικα που οι διαγραφές θα φανούν μπροστά τους βραβεία!
Η αμερικανική αντίληψη των πραγμάτων βασίζεται στην εδραιομένη και πολλές φορές στο παρελθόν επιτυγχάνουσα πίστη του αμερικάνικου ονείρου.
Μόνο που οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν ότι πράγματι μπορεί ο καπιταλισμός να είναι το καλύτερο σύστημα μόνο που έχει το μειονέκτημα να έχει λίγες θέσεις!
Τώρα πιά έχει αρχίσει να ξεθωριάζει αυτή η αντίληψη γιατί η πραγματικότητα προβάλλει αμείλικτη.
Η μόνη ελπίδα κατά την γνώμη μου για να ανακάμψει η οικονομία στην Αμερική και ολόκληρου του κόσμου που επηρρεάζεται από αυτήν, είναι η γεναία απόφαση μερικής ανακατανομής του πλούτου δηλαδή ένα νέο νιου Ντήλ.
Θα μπορέσει ή και θα αφήσουν τον Ομπάμα να το κάνει αν εκλεγεί, ή θα τον καταπιεί και αυτόν το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα που τόσα χρόνια πρίν έχει καταγγείλει ο Αιζενχάουερ;
Αν βγεί ο άλλος ζήτω που καήκαμε όλοι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι.
πολύ ωραία η ανάλυση σου για την κατάσταση στις ΗΠΑ. Νομίζω ότι αυτό που χρειάζεται επειγόντως εκεί είναι το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Είναι κρίμα η πιο ανεπτυγμένη ιατρικά χώρα να μην παρέχει ιατρική φροντίδα σε όλους τους πολίτες της
Περίπου αυτή είναι και η δυναμική του ποντικιού - πειραματόζωου που τρέχει στο εσωτερικό μιας περιστρεφόμενης ρόδας. Και όσο γυρίζει η ρόδα τόσο επιταχύνει το ποντίκι. Αλλά, αν κουραστεί, το παίρνει η ρόδα πίσω...
Ο πλούτος που παράχθηκε από αυτή την διαδικασία υποθήκευσης των μελλοντικών εισοδημάτων μέσω των πολυποίκιλλων δανείων, καρτών κτλ. είναι εν μέρει πραγματικός και εν μέρει εικονικός, όπως λες, λογιστικός. Είναι όμως σε ορισμένες περιπτώσεις και αντι-οικολογικός, αφού η φρενήρης κατανάλωση εξαντλεί φυσικούς πόρους και αποθηκευμένη ενέργεια εκατομμυρίων ετών.
Πάντως είναι γεγονός ότι η κατανάλωση ώθησε την τεχνολογική πρόοδο. Αν οι καταναλωτές δεν άλλαζαν τηλεοράσεις, υπολογιστές και αυτοκίνητα με τον ρυθμό στον οποίο εθίστηκαν τελευταίως (απίστευτα σπάταλο σε ορισμένες περιπτώσεις), μάλλον θα αργούσαμε ακόμη πολύ να δούμε τα τεχνολογικά "θαύματα" του σήμερα.
Locus, συμφωνώ απόλυτα όσον αφορά τις προτεραιότητες του νέου προέδρου.
Υγεία,συμμάζεμα του χρέους με τράβηγμα του αυτιού της FED και εξωτερική πολιτική. Καταλαβαίνω επίσης αυτό που τονίζεις για τους εκεί θαμώνες που μεγάλωσαν με λιγότερο από 1 δολάριο το γαλόνι τη βενζίνη. Δεν είναι εύκολο να αναθεωρήσεις στυλ ζωής αλλά πάλι το πιο πιθανό είναι να επενδύσουν σε έρευνα και άλλες μορφές ενέργειας. Είναι ώρα επιτέλους όλος ο κόσμος να αρχίσει να ανεξαρτητοποιηθεί από τα ολιγοπώλια του πετρελαίου. Αμ οι σπεκουλαδόροι μπακάληδες της Wall Street με το απύθμενο leverage και την πρόσβαση σε τζάμπα πληθωριστικό χρήμα; -Γκχ Γκχ βλέπε JP Morgan, FED και Bear Stearns πρόσφατα.-
Έχει κλονιστεί το σύστημα και νομίζω είναι ώρα για θεσμικές αλλαγές.
Όσον αφορά το customer service... όποτε έχεις χρόνο πέρνα από τον δικό μου τον καφενέ να διαβάσεις την τελευταία "διαστημική" μου εμπειρία.. :)
Πολλούς χαιρετισμούς.
Πριν το καινούργιο New Deal Αθεόφοβε, ας ελπίσουμε στην εκλογή κάποιου μετριοπαθούς προέδρου. Στις προηγούμενες εκλογές είχαμε την ευχάριστη παρουσία του γιατρού απο το Vermont, του Χάουαρντ Ντίν, ο οποίος πήγε στην αρχή καλά, αλλά μετά έχασε. Σήμερα τα πράγματα ειναι πιο ξεκαθαρισμένα. Ο Ομπάμα αν εκλεγεί, θα μπορέσει να δημιουργήσει ένα θετικό κίνημα διεθνώς. Θα τον πλαισιώσουν πολλοί άνθρωποι απο όλες τις κοινωνικές τάξεις.
Για το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα δεν έχω και μεγάλες προσδοκίες. Θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να βγούμε απο κει μέσα. Τελευταία μάλιστα, βλέπω τα πράγματα να χειροτερεύουν, αν και εκεί επέρχεται "διόρθωση". Δεν μπορεί πια η Άμερική να κάνει μάνατζμεντ όλου του κόσμου. Θα πρέπει να συμμαχήσει με Ευρώπη, και άλλους.
Μερώπη μου γειά σου. Το θέμα της υγείας είναι πράγματι πολύ πολύπλοκο. Πολύς κόσμος δεν αντιλαμβάνεται πως το πρόβλημα δεν είναι πια οι ανασφάλιστοι, αλλά οι αυξανόμενες τιμές των ασφαλισμένων. Στην ουσία, δεν υπάρχουν ανασφάλιστοι στην Αμερική. Ολοι καλύπτονται απο το σύστημα υγείας. Μόνον που πρέπει να πάνε στα νοσοκομεία της χώρας, όχι σε ιδιωτικούς γιατρούς.
Και η λύση, δεν έρχεται απο την κυβέρνηση. Η λύση θα έρθει σιγά σιγά απο τις ιδιωτικές εταιρείες που δεν επιθυμούν πιά να πληρώνουν τα τεράστια έξοδα, και θέλουν να πετάξουν το μπαλάκι πίσω στην κυβέρνηση. Πιστεύω πως θα έρθουν δραστικές αλλαγές.
Aντιοικολογικότατος, φίλε univers. Στη Μασαχουσσέτη, σχεδόν όλες οι παραλίες της Βοστώνης ήταν μολυσμένες. Τα τελευταία μόνον χρόνια έγιναν εκκαθαρίσεις. Χώρια τα πυρηνικά απόβλητα που πηγαινοέρχονται μεταξύ πολιτειών γιατί κανείς δεν τα θέλει.
Κατα τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, έγιναν μόνον στην Αμερική, πάνω απο 1.100 πυρηνικές δοκιμές. Αναρωτιέμαι, που πήγε όλη αυτή η ραδιενεργεια.
Και φυσικά ελπίζω να ήμουνα σαφής. Δεν ήμουνα, και ούτε είμαι κατα του κέρδους. Το θεωρώ απαραίτητο μοχλό ανάπτυξης. Σε συνδυασμό με το σύστημα χρηματοδότησης που διαθέτει η χώρα, και άλλες ενδογενείς νοοτροπίες, απολαύσαμε πολύ ωραία προιόντα. Απλά σήμερα, έσπασε η φούσκα και αναμένονται "διορθώσεις". Είναι αναμενόμενο.
Το πρώτο θύμα της Παγκοσμιοποίησης, είναι η Αμερική και οι ανεπτυγμένες χώρες. Αυτές χάνουν. Οι άλλες που παραπονιούνται, όπως η Ελλάδα, στην ουσία μόνον κερδίζει.
Έχει κλονιστεί το σύστημα και νομίζω είναι ώρα για θεσμικές αλλαγές.
Aυτή είναι η κεντρική ιδέα φίλε Manblogg. Oπως σωστά αναφέρεις, τα τελευταία χρόνια είχαμε τεράστια οικονομικά σκάνδαλα, λογιστικά μαγειρέματα δισεκαττομυρίων, υπερχρέωση σε κυβερνητικό και λαικό επίπεδο, απίθανα χρηματιστηριακά παιχνίδια. Ηρθε η ώρα για "διόρθωση". Δεν είναι εύκολο, αλλά ο μέσος άνθρωπος ήδη έχει αρχίσει τις περικοπές.
Θα περάσω απο το μπλογκ σου. Είδα το θέμα. Νάσαι καλά.
Φίλε Λόκους εξαιρετική ανάλυση για ένα φαινόμενο που κυριαρχεί στον κόσμο. Το αμερικάνικο όνειρο, ο κατασκευασμένος καταναλωτισμός,οι ψεύτικες ανάγκες, η αποξένωση. Γύρω απ όλα αυτά νομίζω πως σταδιακά διαμορφώνεται όχι μόνο μια ζοφερή κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, αλλά και ένας νέος τύπος ανθρώπου. Εύπιστος, υποτακτικός, κυνηγά το πρότυπο και απεχθάνεται τον προβληματισμό. Όπως γνωρίζεις όταν δημιουργούνται αντιθέσεις έρχεται η ώρα της επίλυσης με τρόπο που δεν μας αρέσει
Καλημερα Λοκους και απο Ελλαδα!
Να παρουσιασω την αλλη πλευρα; Δεν ειμαι σιγουρη οτι πραγματικα περναμε μια υφεση. Ενα slow down ναι, αλλα υφεση; Το ακουω πολυ στις ειδησεις, στα μιντια, σιγουρα υπαρχει μια κριση στην αγορα ακινητων η οποια ομως διευκολυνει πολυ τους νεους αγοραστες που δεν αγοραζουν οχι επειδη δεν μπορουν αλλα επειδη περιμενουν υπομονετικα το bottoming-out. Οποτε θα δουμε την καμπύλη να παιρνει την ανιουσα σε δυο τρια χρονια παλι.
Η Αμερικανινη οικονομια ειναι τεραστια και ευτυχως βριθει καινοτομιας. Λιγο πριν φυγω παρακολουθησα μια διαλεξη απο τον πρυτανη του University of Central Florida, ο οποιος τονισε οτι το 2010 οι μισες περιπου θεσεις εργασιας θα ειναι σε τομεις που το 2002 δεν υπηρχαν. Απο κοντα παρακολουθω τη δημιουργια νεων προγραμματων σπουδων που στοχευουν στην εξυπηρετηση μελλοντικων αναγκων.
Οσο δε για την υπερχρεωση, αυτη ειναι παγκοσμιο φαινομενο, και σε μεγαλο βαθμο, ο υπερκαταναλωτισμος, σπρωχνει περαιτερω οικονομικη αναπτυξη. Οταν δανειζομαι, δεν κοιταω ποσα χρωστω, αλλα αν μπορω να βγαλω τη δοση. Και οταν μπορω να πληρωνω τη δοση μου, γιατι να μην αγορασω ενα ωραιο σπιτι, και να αγορασω και ολα αυτα τα αντικειμενα, των οποιων η κατασκευη δινει δουλεια σε χιλιαδες εργατες ανα την υφηλιο; Οι οποιοι οταν γινουν πιο ευκαταστατοι και μπορουν κι αυτοι να δανειστουν, στο τελος θα εισαγαγουν απο μενα αυτα που οι ιδιοι δεν μπορουν να παραγουν με επαρκεια.
Σιγουρα η αναπτυξη πολλων κρατων βασιζεται σε ενα υπερογκο χρεος. Αλλα για να παρουσιασω και την αντιθετη αποψη, υπαρχουν αρκετοι αναλυτες που λενε so what? Στο αρθρο Does a trillion pounds debt matter διαβαζω χαρακτηριστικα :"To say simply that because debts have passed £1 trillion we are at a crisis, is like concluding that since your child has grown recently she must therefore be a giant."
Σιγουρα η απωλεια θεσεων εργασιας που πανε στο εξωτερικο ειναι πληγη. Εγραψε ομως ο Τομας Φριντμαν στο βιβλιο του THE WORLD IS FLAT οτι σε ταξιδι του στην Ινδια, ματωσε η καρδια του οταν επισκεφθηκε ενα call center που εξυπηρετουσε Αμερικανους πελατες και συνειδητοποιησε ποσες χιλιαδες θεσεις ειχαν φυγει απο την χωρα του. Οταν ομως ο διευθυντης του εκανε την περιηγηση, ειδε οτι ολοκληρο το call center στηριζοταν σε Αμερικανικη εισαγομενη τεχνογνωσια. Εκατσαν και υπολογισαν απωλεις/εσοδα. Κατεληξαν στο συμπερασμα οτι για καθε δολλαριο που εχανε η Αμερικη λογω του outsourcing, επαιρνε πισω $1,40.
Υπαρχει ενας πολυ ενδιαφερον μπλογκερ, ανωνυμος κυκλοφορει αλλα εχει το καλο να στοιχειωθετει αυτα που λεει, και γι αυτο και τον διαβαζω. Ισχυριζεται λοιπον οτι η υφεση ειναι δημιουργημα μια υστεριας των ΜΜΕ. Σε μεγαλο βαθμο συμφωνω μαζι του. Το αρθρο του ειναι εδω (The recession of 2008 that wasn't?)
ΥΓ. Χειροκροτησα με ενθουσιασμο τους Celtics against Lakers εχθες. Η σφαγη της Βοστωνης πραγματι για τους Καλιφορνεζους! Ηταν εξαισιοι, γρηγοροι, πανεξυπνοι, ταλαντουχοι, και αξιζαν την πρωτια!Ενα μεγαλο μπραβο στη Βοστωνη!
Locus, πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση και ερμηνεία του "ξεφουσκώματος" της αμερικανικής οικονομίας.
Δυστυχώς, λόγω της αύξησης της τιμής του πετρελαίου, οδεύουμε προς σοβαρή οικονομική κρίση, η οποία στην χώρα μας θα είναι ακόμη πιο έντονη λόγω της μεγάλης εξάρτησης από το πετρέλαιο.
Και όταν φώναζαν κάποιοι ότι η αυτονομία στην ενέργεια μέσω των ανενεώσιμων πηγών ενέργειας (αιολική, ηλιακή) αποτελεί εχέγγυο για την οικονομική σταθερότητα σήμερα και την εθνική ανεξαρτησία αύριο, χαρακτηριζόταν ως γραφικοί κινδυνολογούντες.
doctor
Εξαιρετική η ανάρτησή σου. Νομίζω ότι όπως είπες κι εσύ το κλειδί του προβλήματος βρίσκεται σε μια λέξη: 'περισσότερο'. Μια λέξη η οποία με τη σειρά της βρίσκεται στην καρδιά αυτού που λέμε 'ανάπτυξη'. Προσωπικά ποτέ δεν θα πίστευα και μάλιστα όπως πολλοί άνθρωποι σήμερα τυφλά, σε μια τόσο ανικανοποίητη και ανθρωποφάγο θεά όπως ή 'ανάπτυξη'. Αλήθεια, αναρωτηθήκαμε ποτέ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ανάπτυξη; Μήπως απλώς μια κίνηση προς το περισσότερο και το περισσότερο, προς περισσότερα προϊόντα προς μαζική κατανάλωση, περισσότερη παραγωγή τέτοιων προϊόντων, περισσότερα πράγματα να κάνουμε, να αγοράσουμε, να φάμε, να πιούμε και στη συνέχεια να πετάξουμε; Και για ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ακριβώς; Σκεφτήκαμε ποτέ ΠΟΥ θέλουμε να φτάσουμε;
Υπάρχει κι ένα ωραίο και πολύ επίκαιρο δοκίμιο του Καστοριάδη, 'Σκέψεις πάνω στην "ανάπτυξη" και την "ορθολογικότητα"' στο οποίο έλεγε μεταξύ πολλών άλλων:
'Στη χώρα απ' όπου έρχομαι [εννοoύσε την Ελλάδα], η γενιά των παππούδων μου δεν είχε ακούσει ποτέ να γίνεται λόγος για μακροπρόθεσμη σχεδιοποίηση, για εξωτερικότητες, για μετακίνηση των ηπείρων ή για διαστολή του Σύμπαντος. Όμως, εξακολουθούσαν, και στα γηρατειά τους ακόμη, να φυτεύουν ελιές και κυπαρίσσια, χωρίς να τους απασχολούν ζητήματα κόστους και απόδοσης. Ήξεραν ότι θα πέθαιναν έσκαβαν όμως τη γη για τους επερχόμενους, αλλά ίσως και για τη γη την ίδια. Ήξεραν ότι, οποιαδήποτε "ισχύ" κι αν είχαν, η ισχύς αυτή δεν θα είχε ευεργετικά αποτελέσματα αν αυτοί δεν υπάκουαν στις εποχές, αν δεν πρόσεχαν τους ανέμους και δεν σέβονταν την ευμετάβολη Μεσόγειο, αν δεν έκοβαν τα δέντρα στην ώρα που έπρεπε και δεν άφηναν στο μούστο τον καιρό που του χρειαζόταν για να βράσει. Δεν σκέφτονταν με όρους απειρότητας - ίσως να μην καταλάβαιναν και την έννοια της λέξης˙ όμως δρούσαν, ζούσαν και πέθαιναν σε ένα χρόνο αληθινά χωρίς τέλος. Προφανώς η χώρα δεν είχε ακόμα αναπτυχτεί.'
Αρκετά με το φαντασιακό της 'ανάπτυξης', θα έλεγα. Καιρός να κοιτάξουμε λίγο βαθύτερα, ψυχραιμότερα και ωριμότερα το ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και πως επιθυμούμε να ζούμε όχι μόνο εμείς, αλλά και τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας.
Αγαπητέ Λόκους, ένα μεγάλο ευχαριστώ για το άρθρο σου!
Μου έλυσε απορίες, ερμήνευσε κάποιες πτυχές που παρέμεναν ανεξήγητες: παιδεία, υγεία και μεταφορές.
Φοβάμαι ότι αυτή η κρίση δεν θα είναι μόνο οικονομική. Παράλληλα με τα χρηματιστηριακά παιχνίδια και την ξέφρενη ανάπτυξη, "τρέχει" και η οικολογική κρίση που κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχθεί: κλιματικές αλλαγές, σπάνις πρώτων υλών, τήξη των παγόβουνων.
Πιστεύω, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει καμιά σύγκριση με το 1929. Ίδωμεν.
Πιστεύω ότι υπάρχει ένας βαθμός υστερίας (όπως λέει και η Αλέκα) στην παρουσίαση της κρίσης, και κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την κλιματική αλλαγή. Υπάρχουν και οι δεδομένες ιδεολογικές προκαταλήψεις ("ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει από μέσα" κτλ. κτλ.).
Αλλά ακόμη και αν η "ανάπτυξη" και η υπερκατανάλωση δημιουργούν δουλειές και ανατροφοδοτούν εαυτές, υπάρχει το ζήτημα της εξαντλήσεως φυσικών πόρων και μολύνσεως του περιβάλλοντος, στα οποία θα πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή. Και τέλος, αν η ανάπτυξη και η υπερκατανάλωση έχουν ως κόστος την υπερεργασία, σε βαθμό που να επηρεάζεται αρνητικά η προσωπική και οικογενειακή ζωή, θα πρέπει με σωφορσύνη ο καθένας να μπορεί να σταθμίζει τα υπέρ και τα κατά και να έχει την ελευθερία να πράττει κατά το δυνατόν κατά βούλησιν. Και ελευθερία επιλογής (στην συγκεκριμένη περίπτωση ελευθερία να επιλέγεις την ένταση της εργασίας σου, εντός ορίων βέβαια) σημαίνει ατομικά και οικογενειακά οικονομικά απαλλαγμένα από διογκωμένα χρέη. Αλλιώς τρέχεις πίσω από αυτά.
Ομορφη η ανάλυση σου για τα της Αμερικής Locus, τουλάχιστον προσωπικά έμαθα πράγματα που δεν τα γνώριζα, αλλά και δεν με καίγεται και καρφί σε τελευταία ανάλυση.
Αυτό που με ενοχλεί, είναι πως με δυό αυτοκίνητα και τετραμελή οικογένεια, τα δυό χιλιαρικάκια φεύγουν σαν νερό μέσα στον μήνα και χωρίς μεγάλα πράγματα.
Νομίζω πως όσοι ανακάλυψαν τώρα την... Αμερική, μάλλον θα πρέπει να κοιμόνταν καλά τα προηγούμενα χρόνια (ή να τους είχαν... υπνωτίσει δεόντως).
Τα "σημεία των καιρών" γίνονταν όλο και πιο εμφανή όσο περνούσε ο... καιρός. Ούτε καν χρειαζόταν να έχει διαβάσει κανείς βαρυσήμαντες αναλύσεις και ειδικά άρθρα σε έγκριτα έντυπα ή ηλεκτρονικά μέσα για να καταλάβει ΠΟΥ βαδίζουμε. Η εποχή μας απαιτεί ευελιξία, προσαρμοστικότητα, καινοτομία και... ανοιχτά μυαλά. Η οκταετής θλιβερή παρένθεση των neocons στις ΗΠΑ, οι "παλαιολιθικές" πρακτικές της ΕΕ, αλλά και η... αφελής μακαριότητα των πολιτών της Δύσης κάθε άλλο παρά συμβάδιζαν με αυτή.
(έγραψα σχετικά και στο blog του Glenn)
Τίποτε από όσα "παρατράγουδα" συμβαίνουν στην Αμερική δε μου προκαλεί έκπληξη, αλλά ούτε (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) και καμιά σπουδαία... ανησυχία. Κανείς βεβαίως δε μπορεί να προβλέψει τη συμπεριφορά ενός πολύπλοκου και μαθηματικά "χαοτικού" συστήματος, όπως η ανθρώπινη κοινωνία, αλλά προσωπικά παραμένω ακόμα συγκρατημένα αισιόδοξος (σε πανανθρώπινο επίπεδο πάντα - "τοπικά" σίγουρα κάποιοι θα χάσουν και κάποιοι θα κερδίσουν).
Σκεφτείτε απλά πόσο "μαύρα" θα τα είχε βάψει ο κόσμος εν μέσω του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (ακόμα και με τη λιγοστή μαζική ενημέρωση που είχε τότε) και πόσο "ασύλληπτη" θα του φαινόταν η ειρήνη, αφθονία και ευημερία που απολαύσαμε οι περισσότεροι κάτοικοι της Δύσης τις επόμενες δεκαετίες.
Ας μη φέρνουμε την καταστροφή του κόσμου επειδή πλέον δε θα πηγαίνουμε με το SUV στο... περίπτερο! Όταν ήμουν παιδί, κάναμε μπάνιο μια φορά τη βδομάδα και ο θερμοσίφωνας άναβε ίσα ίσα για να φτάσει στο τσακ (για οικονομία και όχι λόγω... οικολογικής συνείδησης - αυτό ήταν... κατοπινό φρούτο). Σήμερα μάλλον θα προβληματιζόμασταν αν θα δώσουμε 200 ευρώ παραπάνω για να κάνουμε 3,5fps περισσότερα σε κάποιο ηλίθιο computer game ;-)
Τείνω επομένως να συμφωνήσω περισσότερο με τα τελευταία σχόλια της Αλέκας και του Univers. Μια κρίση είναι που θα μας ζορίσει, θα μας ταρακουνήσει αλλά (λόγω και πίεσης) θα προκαλέσει και θετικές εξελίξεις. Μετά μάλλον θα είμαστε καλύτερα από πριν. Και μάλιστα όχι μόνο οι κάτοικοι της... Δύσης.
Of course, I might be wrong...
Υ.Γ. 1: Αν κάτι με ανησυχεί πραγματικά, αυτό είναι το ενδιαφέρον μεν ως πείραμα, αλλά επικίνδυνα εκρηκτικό μείγμα κομμουνιστικής διακυβέρνησης και καπιταλιστικής οικονομίας που διαμορφώνεται στην Κίνα τα τελευταία χρόνια. Κατά την ταπεινή μου γνώμη αποτελεί μακράν την πιο σημαντική οικονομικοπολιτικοκοινωνική εξέλιξη του νέου αιώνα και το "σημείο καμπής" που θα αναλύουν διεξοδικά οι... ιστορικοί του μέλλοντος
(ΑΝ βεβαίως η ανθρωπότητα έχει μέλλον)
Υ.Γ. 2: Αν επιθυμείς να επιστρέψεις στην Ελλάδα, προτείνω να το... ξανασκεφτείς. Δε λέω πως ντε και καλά θα το μετανιώσεις, αλλά καλό θα ήταν να ζυγίσεις καλά τα πράγματα. Και κυρίως να αποφύγεις ως "συμβούλους" τη νοσταλγία και τους συναισθηματισμούς, όπως... ο διάολος το λιβάνι :-))
[444 λέξεις]
Φίλε άλλε ωραίο σχόλιο. Ο κατ' εξοχήν προτεινόμενος τρόπος ζωής είναι ο Αμερικανικός. Εννοώ βέβαια τα καταναλωτικά στοιχεία που τον συνθέτουν. Στην Ελλάδα σίγουρα η νοοτροπία αυτή έχει πλέον εμπεδωθεί. Ο Ελληνας είναι πολύ κοντά στον Αμερικανό (φιλοσοφικά), γι' αυτό τον κατηγορεί. Παινεύει βέβαια τον Γερμανό ή τους Σκανδιναβούς, με τους οποίους δεν έχει απολύτως τίποτα το κοινό.
Σαφέστατα και είναι λιγότερο προετοιμασμένη η Ελλάδα για την ενεργειακή κρίση doctor. Αιολική και Ηλιακή ενέργεια μπορούν κυριολεκτικά να μας σώσουν. Δεν είναι δυνατόν τα δισεκατομμύρια των προσεχών καταναλωτών να βασιστούν στο πετρέλαιο. Κανένας πόλεμος πια δεν μας σώζει.
Φίλε λωτοφάγε,χαίρομαι που κάτι πήρες. Ναι, και οικολογική είναι η κρίση. Και εκεί υπάρχει κίνημα.
Θα επιθυμούσα, μέσα απο μερικά πόστ, την θεματολογία των οποίων έχω ήδη επιλέξει, να περιγράψω την Αμερική, τη θέση της στον κόσμο, και κάποιες σκέψεις για το μέλλον (όπως τουλάχιστον το βλέπω εγώ να εξελίσσεται). Άυτό είναι το πρώτο. Με τον καιρό θα ακολουθήσουν και άλλα. Οι υπέροχοι συνομιλητές μου μου δίνουν το κουράγιο να το επιχειρήσω.
Οχι βέβαια μέσα στη ζέστα του καλοκαιριού! Θα κάνουμε χώρο και για άλλα εύπεπτα ποστάκια (λογοτεχνικά και φωτογραφικά).
Aλέκα μου να χαίρεσαι την Ελλάδα και να περνάς καλά εκεί που είσαι. Τυχερή. Ελπίζω η σειρά μου νάρθει τον Αυγουστο.
Μου έβαλες πολύ homework, και έτσι θα σε καλύψω με μερικά σχόλια. Τώρα το πρώτο (τα άλλα αύριο να διαβάσω τις παραπομπές). Ναι, ένα slow down έχουμε με ρεκόρ κατασχέσεις σπιτιών, και προσωπικές πτωχεύσεις. Είναι η ώρα της διόρθωσης. Σίγουρα η αμερικανική οικονομία κινείται σε κύκλους, και σε λίγα χρόνια θα έχουμε αλλαγές.
Ο υποφαινόμενος έχει χτίσει τρία Call Centers ανα τον κόσμο. Γνωρίζω καλά τις δυναμικές τους. Λίγο το κακό εκεί. Ο κ. Τhomas Freedman μου είναι συμπαθής, εντούτοις θα του έλεγα πως τουλάχιστον στον κλάδο της πληροφορικής, η Αμερική έχει σίγουρα χάσει όλο το development, και μεγάλο μέρος του consulting.
Δεν είμαι καθόλου κατα της Παγκοσμιοποίησης, στο πόστ αυτό απλά λέω, πως όπως είναι τα πράγματα σήμερα, οι Αμερικανοί θα κατεβάσουν τις προσδοκίες τους, για να εξισωθούν με τους Κινέζους, τους Ευρωπαίους, κλπ. Παγκοσμιοποίηση σημαίνει διεθνής εξίσωση προσδοκιών. Δεν έχει πιά σημασία απο που θα έρθει το κέρδος των εταιρειών. Άυτή τη στιγμή, όλος ο κόσμος διαθέτει την ίδια υποδομή, παραγωγής, μεταφοράς, διαφήμισης, χρηματοδότησης και υποστήριξης προιόντων και υπηρεσιών. Πρίν 30 χρόνια αυτά, τα είχε μόνον η Αμερική. Στην Ελλάδα, ηθελες κάποτε κάτω όλα τα λεφτά για να πάρεις αυτοκίνητο. Σήμερα το παίρνεις όπως και στην Αμερική.
Θα συμφωνήσω πως ο πλούτος που έχει παραχθεί τα τελευταία χρόνια, είναι παγκοσμίως καταπληκτικός. Η γνώμη του καθηγητή του U of Florida, με βρίσκει επίσης σύμφωνο. Δεν μπορώ να το αποδείξω, ξέρουμε όμως ιστορικά πως η Αμερική έχει ήδη ανακυκλώσει τον πληθυσμό της σε νέες δουλειές και industries όσο κανένα άλλο κράτος του κόσμου. Μόλις μου έδωσες και μιά ιδέα για πόστ.
Θα επανέλθω.
Χθές βράδυ, τα Boston Celtics κουρέλισαν τα LA Lakers και πήραν το πρωτάθλημα! Αυτή η Βοστώνη τέλος πάντων, μια σταλιά πόλη και είναι πανταχού παρών!
Φίλοι μπλόγγερς, θα συνεχίσω αύριο. Τις τελευταίες μέρες δουλεύω 10ωρα..
Διάβασα ότι μόνο στην Ελλάδα η μεγάλη πρόσφατη αύξηση της τιμής των υγρών καυσίμων δεν επέφερε και μείωση της συνολικής καταναλώσεως εν αντιθέσει με τις ΗΠΑ και τις λοιπές χώρες της Ε.Ε.
Δεν γνωρίζω εάν η είδηση αληθεύει ή εάν εγράφη δημοσιογραφική αδεία..
Λοιπόν αγαπητέ με αιφνιδίασες. Η λύση είναι ο Ομπάμα. Όταν όμως η νέα εποχή θα θυμίζει παλιά ξυνισμένα βαρέλια - όπως με τον Μπιλ και τα πνευστά - τότε η κοινωνία του μέλλοντος θα αναζητά πάλι διέξοδο. Ωραία η ανάλυσή σου φίλε. Η αλυσοδεμένη με τις κάρτες κοινωνία των καταναλωτών οδηγείται δεμένη χειροπόδαρα στον ιστορικό καιάδα. Και οι συνέπειες θα είναι κοσμογονικές. Η φτώχεια θα αγγίξει και όσους πίστευαν ότι είναι άτρωτοι. Και τότε...
Σωστά όσα αναφέρεις Γεράσιμε, η συνείδηση της γής, του περιβάλλοντος, της καλλιέργιας, του ορίου έχει σαφώς χαθεί. Εχει αποκοπεί ο άνθρωπος απο τη γή, και έχει χάσει πολλά σημεία αναφοράς. Η μεταφορά των ανθρώπων στην πόλη, η εξάρτησή τους απο το εμπόριο. Θυμάμαι και εγώ τον πατέρα του πατέρα μου που έβγαζε τα πάντα απο τη γή, και ανακύκλωνε στα ζώα αυτό που σήμερα ονομάζουμε σκουπίδια. Δεν ξέρω όμως πως θα περιοριστεί αυτή η συνεχής ζήτηση. Με τις σημερινές δυναμικές, μόνον το εισόδημα καθωρίζει τα όρια. Και οταν η κατανάλωση γίνεται δάνειο, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν. Πιστεύω όμως πως οι νεο αναπτυσσόμενες χώρες, θα ζήσουν πολύ πιο λυτά απο τη Δύση.
Σίγουρα δεν πρόκειται για κατάρρευση του Καπιταλισμού φίλε uninvers. Ο Καπιταλισμός θα μετασχηματισθεί, θά πάρει άλλη μορφή. Αλλά τα όρια όντως υπάρχουν. Η αναφορά σου στις αρνητικές επιπτώσεις στην οικογενειακή ζωή, είναι ήδη υπαρκτή αλήθεια, τουλάχιστον στην Αμερική. Τρέξιμο για το τίποτα. Χαίρομαι που η Ελλάδα κρατάει ακόμα άμυνα. Γιατί τόσο τρέξιμο άραγε? Μα γιατί οι απαιτήσεις ειναι δανειοδοτημένες. Υπάρχουν κάποια περιθώρια επιλογής, ας πούμε άν ένα κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού μπορέσει αν επιστρέψει στην επαρχία οπου η ζωή είναι πιο ήρεμη.
Στο θέμα του ορίου των φυσικών πόρων, να κλείσω με το παράδειγμα της Κίνας που σήμερα καταστρέφει την ενδοχώρας της, μόνον και μόνον για να μπορέσει να αναπτυχθεί στα μέτρα που απαιτεί η Δύση. Η τιμή είναι μεγάλη.
Πολύ ακριβή η Ελλάδα φίλε giant. Απο την εποχή που μπήκε στο ευρώ, και άλλαξε καταναλωτικά. Τα καταναλωτικά γούστα των Ελλήνων είναι πλέον μεγάλα.
Πρίν απο 25 χρόνια, σκεφτόμουνα πως οι Ελληνες ήταν οι πιο ξεχρεωμένοι άνθρωποι στον κόσμο. Πολλά δεν είχαν, αλλά σχεδόν όλοι είχαν ένα σπίτι, και μηδέν χρέος. Ηταν η εποχή που η μητέρα μου είχε παρατηρήσει πως οι Ευρωπαίοι αγοράζουν στο σουπερμάρκετ μία φέτα καρπούζι, ενώ οι Ελληνες τα παίρνουν δύο-δύο. Μέσα σε λίγα χρόνια, επήλθε και στην Ελλάδα η υπερχρέωση. Απο την εποχή του χρηματηστηρίου και μετά.
Μεγάλο μέρος των αμερικανών είναι πλέον cry babies φίλε Mickey. Σήμερα φταίει η ζέστα, αύριο κάνει πολύ κρύο. Σαν να ζούν σε γυάλα. Πηγαίνει ο γιός μου για ποδόσφαιρο, και τον στέλνουν πίσω γιατί δεν φοράει τα ειδικά προστατευτικά για τα γόνατα, για το κεφάλι, για τα χέρια. Παίξτε μπάλα φίλοι μου! Εμείς παίζαμε στην αλάνα.
Εδώ και μία εβδομάδα, η γυναίκα μου με πληροφόρησε πως μια γνωστή μας έχανε το σπίτι της. Το οποίο αγόρασε πριν 10 χρόνια, στην καταπληκτική τιμή των 90 χιλιάδων, και είχε ένα μικρό δάνειο. Το σπίτι ανατιμήθηκε πάμπολλες φορές τα τελευταία χρόνια. Οταν η τράπεζα της πήρε το σπίτι, το δάνειο ήταν 240 χιλιάδες. Η γυναίκα αυτή δηλαδή, σε 10 χρόνια, αντί να ξεχρεώσει το φτηνό δάνειο, και σήμερα να έχει δική της κατοικία, τράβηξε απο το σπίτι 150 χιλιάδες μετρητά. Εζησε δέκα χρόνια πολύ καλά, και μετά κατέρρευσε. Τι έγιναν τα λεφτά? Ταξίδια, αυτοκίνητα και σκάφη. Και σήμερα κλαίγεται.
Ο συνδιασμός διακυβέρνησης της Κίνας, με βρίσκει σύμφωνο. Είναι κατα τη γνώμη μου σοφός. Ναι, ξέρω δεν ακούγεται καλά, στη δημοκρατία πιστεύω και εγώ, αλλά η Κίνα δεν μπορεί να κυβερνηθεί αλλιώς. Η ηγεσία της είδε το τραμπάκουλο που έπαθαν οι Ρώσοι (πολιτική ελευθερία αλλά όχι οικονομική), και κατάλαβαν πως πρέπει να πάνε ανάποδα. Προσωπικά συμφωνώ μαζί τους. Σε κάποιο προσεχές πόστ θα προσπαθήσω να υποστηρίξω αυτή τη θέση.
Το λίνκ δεν το διάβασα ακόμα. Το είδα. Θα επανέλθω.
Τις επιπτώσεις της ακρίβειας στην Ελλάδα ομολογουμένως δεν τις γνωρίζω φίλε Χρίστο Βαρδάκα . Αντιλαμβάνομαι όμως πως η τιμής της βενζίνας έχει φτάσει κάπου στο 1.2 το λίτρο, και αυτό είναι φοβερό. Δεν υπάρχει περίπτωση να συνεχίσουμε έτσι. Χρειάζονται αλλαγές. Χρήση άλλων μορφών ενέργειας που προτείνει και ο doctor.
Η υπερχρέωση και ο καταναλωτισμός φίλε Βασικέ, έχει τρομερές επιπτώσεις. Αν ο Ομπάμα εκλεγεί, θα πρέπει να πάρει πολυ γενναίες αποφάσεις.
Η προσωπική μου γνώμη είναι πως καμμία επίσημη κυβερνητική στρατηγική αυτή τη στιγμή (οικονομική πολιτική, εξωτερική πολιτική, διεθνείς σχέσεις) δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Αμερικανικού λαού.
Ο George W δημιούργησε πλούτο σε δύο μόνον αγορές. Oil και Defence. Ο απόλυτος εκπρόσωπος μικρών ιδιωτικών συμφερόντων. Βλέπω γύρω μου μεγάλη επιθυμία για αλλαγή. Ελπίζω για το καλύτερο.
Φοβάμαι ότι η φράση 'πολιτική ελευθερία' στη Ρωσία σηκώνει πολλά εισαγωγικά. Η μόνη τους διαφορά (των Ρώσων) με τους Κινέζους έγκειται νομίζω στο ότι δημιούργησαν κάποια προσχήματα δημοκρατικών διαδικασιών. Πέραν αυτών, τα ίδια Παντελάκη μου...
Locus,
Δεν ξέρω αν θα χαρακτήριζα τον συνδυασμό διακυβέρνησης της Κίνας ως "σοφό". Θα προτιμούσα μάλλον τον όρο "αναγκαίο κακό".
Αν, και (όπως είχε γράψει ο Arthur Clarke στο "3001" για τη θρησκεία) θαρρώ πως είναι πολύ περισσότερο "κακό" παρά... αναγκαίο ;)
[44 λέξεις]
Aγαπητέ Mickey, δέχομαι τη διόρθωση. Ηταν ένα φραστικό μου λάθος. Επανορθώνω λοιπόν.
Εκείνο που ήθελα να πώ είναι το εξής – η Κίνα σίγουρα έχει μια ιδιότυπη διακυβέρνηση. Ενα αυταρχικό Κομμουνιστικό κόμμα ασκεί μια Καπιταλιστική πολιτική. Σε πολιτικό επίπεδο, η Κίνα είναι σαφέστατα δικτατορία.
Η μιζέρια όμως του σημερινού συστήματος, θα είναι κατα η γνώμη μου, πολύ μικρότερη απο το άν η Κίνα ξαφνικά διασπαστεί σε πολλά κομμάτια (κάτι που μπορεί κάλλιστα να γίνει). Η κινεζική ηγεσία το γνωρίζει. Δεν τους θεωρώ αφελείς. Ξέρουν πως έχουν αντιμέτωπο το χρόνο.
Εχουν όμως και ένα σχέδιο. Να μην διασπαστεί η Κίνα, και να καταφέρουν να δημιουργήσουν μια δυνατή οικονομία. Μετα την σταθεροποίηση της οικονομίας, την ανάδειξη της αγοράς της Κίνας διεθνώς, και την σταθεροποίηση της Κίνας ως υπερδύναμης, η κινεζική ηγεσία θα προχωρήσει σε δημοκρατικοποιήσεις.
Στην φάση αυτή, θα επέλθει νομίζω και μεγάλη αυτονομία στις διάφορες μειονότητες. Απο στρατηγικό λοιπόν επίπεδο, η κινεζική ηγεσία ξέρει τι κάνει. Σιγά σιγά, είναι ο τρόπος των Κινέζων. Ας το πούμε λοιπόν “αναγκαίο κακό”. Ευχαριστώ για τη διόρθωση.
φίλε μου locus
πολύ κατατοπιστικό και διαφωτιστικό το θέμα σου, σ ευχαριστώ για τις λεπτομέρειες που δεν γνωριζα..
Ανήκω στην κατηγορία του μισογεμάτου ποτηριού και όλο και ελπίζω σε κάτι καλύτερο...
Φυσικά να μην ξεχάσω να σε συγχαρώ για τους Celtics παρ όλο που παρακολουθούμε τα παιχνίδια
"κονσέρβα", εν τούτοις το ενδιαφέρον ειναι πολύ μεγάλο...
Πολύ εύστοχο το σχόλιο για την Κίνα (στου glenn) Mickey, θα συμφωνήσω απόλυτα. Στη χρηματιστηριακή Δύση, υπάρχει η έννοια του Expected Earnings (αναμενόμενα κέρδη). Τα ανακοινώνουν οι εταιρίες, και τα χρηματιστηριακά γραφεία και επενδυτικοί οίκοι, πακετάρουν τα επενδυτικά τους πακέτα ανάλογα. Λοιπόν, απο την Κίνα η Δύση περιμένει τρελλά κέρδη. Παρατηρείστε τα ανακοινωθέντα. Δεν υπάρχει εταιρεία σήμερα στην Αμερική να μην θέλει παρουσία στην Κίνα. Το ίδιο και η Ευρώπη. Και oι μίζες πάνε και έρχονται. Πόση μίζα θα μπορούσε (για παράδειγμα)να δώσει η Volkswagen στην Κίνα για προνομιακή μεταχείριση όταν αναμμένει να πουλήσει 50 εκατ. αυτοκίνητα στα επόμενα μερικά χρόνια;
Τι Τσουκάτος και σαχλαμάρες..
καλησπέρα
δε σχολιάζω το ποστ γιατί με έχεις καλύψει.
σου έχω πρόσκληση για πολύ ενδιαφέρον παιγνιον που όμως άπτεται της κατάστασης στην ψωροκώσταινα!
ria μου γειά σου. Ευχαριστώ για την πρόσκληση. Θα περάσω απο το μπλογκόσπιτο.
Να μην σε χάσουμε εντελώς κ. Πόντικα. Καλό Σ/Β.
Μαρία μου ευχαριστώ. Χαρά μου που σου άρεσε. Απο δώ και πέρα όμως, μικρά και εύπεπτα ποστάκια, γιατί καλοκαίριασε και οι ρυθμοί σκέψης πέφτουν..
Post a Comment