Ο δρόμος της ελπίδας

Ο κ. Μπαράκ Ομπάμα είναι ο νέος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Η πρόσφατη εκλογική του αναμέτρηση τον ανέδειξε καθαρά νικητή, με 62 εκατομμύρια ψήφους έναντι 55 του συντηρητικού αντιπάλου του. Στις 20 Ιανουρίου 2009, όταν αναλάβει επίσημα την προεδρία της χώρας, θα έχει άνετη πλειοψηφία στην Βουλή των Αντιπροσώπων (τουλάχιστον 251-173) και στη Γερουσία (τουλάχιστον 56-40). Θεωρητικά και πρακτικά, ο νέος πρόεδρος έχει τη λαική εντολή και τους ψήφους να κάνει ό,τι θέλει. Η νίκη του είναι απόλυτη.

Στις προεδρικές εκλογές του 2000, η Αμερική χρειάστηκε 30 μέρες να μετρήσει τους ψήφους των εκλογών, και να αναδείξει πρόεδρο. Ηταν η απαρχή μιας περιόδου που πάγωσε τον κόσμο, καθώς ανέδειξε (τελικά με απόφαση του Αρείου Πάγου), πρόεδρο τον George W Bush, μια μορφή που κατα γενική ομολογία, και προσωπική μου εκτίμηση, διέλυσε κυριολεκτικά τη χώρα και επέδειξε μια άκρα περιφρόνηση προς το Σύνταγμα και τα δικαιώματα των πολιτών. Η Ρεπουμπλικανή φατρία που ανέλαβε την προεδρία της χώρας αποτελούνταν απο μια ομάδα ακραίων χριστιανοδεξιών, που βύθισαν τον κόσμο στη βία, και τον σκοταδισμό.

Χρειάστηκαν οκτώ χρόνια καταστροφικής διακυβέρνησης, δύο αποτυχημένοι πόλεμοι, ο απόλυτος εξευτελισμός στη διεθνή σκηνή, εκατομμύρια θύματα και πρόσφυγες, και μια απόλυτη δημοσιονομική και οικονομική καταστροφή, για να οδηγηθούμε σε αλλαγή εξουσίας. Στο χρονικό αυτό διάστημα, η θέση της Αμερικής στη διεθνή σκηνή καταρρακώθηκε, οι συμμαχίες της διαλύθηκαν και η αξιοπιστία της εξέπνευσε. Οι μόνοι που επωφελήθηκαν απο αυτή τη θλιβερή προεδρία ήταν οι άνθρωποι του κλειστού κύκλου των πετρελαικών και αμυντικών εταιρειών που σάρωσαν με τον νεποτισμό τους όλων των ειδών τα κυβερνητικά συμβόλαια.

Στο τέλος της σκοτεινής αυτής περιόδου, η χώρα κινδύνεψε να ξεμείνει και απο Τράπεζες, καθώς ο ένας μετά τον άλλο, οι επενδυτικοί οργανισμοί της κατέρρευσαν. Εκτός απο το τεράστιο χρέος των πολέμων που ανέρχεται σε ένα περίπου τρισεκατομμυριο δολλάρια (χρέος ως επι το πλείστον προς την Κίνα), η απερχόμενη κυβέρνηση θα αφήσει πίσω της ένα ακόμα τρισεκατομμύριο χρέος που ο αμερικανικός λαός θα πρέπει να πληρώσει για το «σχέδιο σωτηρίας» των χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων. Η καταστροφή ήταν βιβλική.

Θα ήταν τουλάχιστον ανόητο, να επιχειρήσω να ωραιοποιήσω την καταστροφή που η Ρεπουμπλικανική διακυβέρνηση επέφερε στη χώρα. Η υπερψήφιση του George W στις εκλογές του 2004, οφείλονταν στη συναισθηματική σχέση των αμερικανών με την πατρίδα τους, και στη γενική νοοτροπία της αμερικανικής κοινωνίας να δωθεί μια νέα ευκαιρία στον πρόεδρο να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Ολοι οι άνθρωποι αγαπούν την πατρίδα τους, και δεν επιθυμούν να την βλέπουν να ηττείται διεθνώς. Αλλα ο George W απέτυχε και πάλι.

Και έτσι, η Αμερική γυρίζει σήμερα σελίδα. Θα ήταν κυνικό, και ιστορικά λάθος αν μείνουμε απαθείς μπροστά στο φαινόμενο πως ένας μαύρος άμερικανός κερδίζει σήμερα για πρώτη φορά την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών. Και θα ήταν ιδεολογικά ασυνεπές εκ μέρους μου, αν εξέφραζα την προσωπική άποψη πως η εκλογή του κ. Ομπάμα στην εξουσία, δεν νοημοδοτεί μια καινούργια αρχή, τη γέννηση μιας ελπίδας. Πως η εκλογή τους στην εξουσία είναι business as usual, μια αλλαγή συνηθισμένη. Πως συμμερίζομαι την άποψη πως το «σύστημα» άλλαξε απλά ρούχα, και μας πάσαρε έναν καινούργιο αντιπρόσωπο, μέσα απο έξυπνους μηχανισμούς διαφήμισης και marketing. Την άποψη αυτή ας την εκφράσουν άλλοι, μέσα απο το όποιο ιδεολογικό πρίσμα επιλέξουν. Οχι πως η άποψη αυτή δεν περιέχει αρκετή αλήθεια. Αλλά δεν είναι η μόνη αλήθεια. Το κατεστημένο, η ελίτ της εξουσίας, αν θέλετε, αισθάνεται βέβαια την ανάγκη της αλλαγής. Αλλά πίσω απο την εκλογή του κ. Ομπάμα υπάρχει κατα τη γνώμη μου ένα τεράστιο λαικό κίνημα, μια φοβερή λαική δυσαρέσκεια και επιθυμία για αλλαγή της πορείας της χώρας.

Θα ήταν ιδιαίτερα άδικο, και απαξιωτικό εκ μέρους μου, αν κατέθετα την προσωπική άποψη πως θεωρώ την εκλογή ενός μαύρου στην κορυφή της εξουσίας της χώρας είνα απλό ελιτίστικο τέχνασμα επανάκτησης της εξουσίας απο τα συνήθη κέντρα εξουσίας. Οχι εγώ, που βίωσα αυτή τη χώρα απο τη λαική της βάση. Που γνωρίζω τις λαικές γειτονιές της, τα υποβαθμισμένα της γκέτο, την εργατιά της. Που βρέθηκα εδώ απο μια χώρα μακρινή, μετανάστης, και απο το απόλυτο μηδέν, σπούδασα, έγινα ένας καλός επαγγελματίας, και δήλωσα συμμετοχή σε κάποιο προσωπικό όνειρο. Που ανέβηκα, με πολύ σκληρή δουλειά, καποια προσωπική σκάλα επιτυχίας, απο τα γκέτο της Βοστώνης και της Νέας Υόρκης, στο Silicon Valley της τεχνολογίας. Μια πορεία - κατάθεση, με υλικές, και κυρίως με πνευματικές απολαβές.

Θα ήταν υποκριτικό εκ μέρους μου, αν δεν κατέθετα την προσωπική άποψη, πως η Αμερική σήμερα, παρόλα τα τεράστια προβλήματα που βιώνει, δεν διαθέτει μια εξαιρετική δυναμικότητα και την νοοτροπία της επιτυχίας. Πως δεν αναγνωρίζει, δεν αμοίβει και δεν επιβραβεύει, μέσα τπο τη νοοτροπία της την σκληρή δουλειά και τον προσωπικό μόχθο. Πως δεν έδωσε, και δεν συνεχίζει να δίνει ελπίδα και θέση σε όλους τους μετανάστες που την επιλέγουν. Σε τόσους και τόσους που θέλουν κάπου να ανήκουν και δεν μπορούν, σε τόσους και τόσους που απλά επιθυμούν μια αξιοπρεπή κοινωνική ύπαρξη.

Δεν είναι βέβαια η τέλεια κοινωνία. Και ούτε θα γίνει. Αλλά μέσα απο τις δυναμικές που δημιουργεί η νοοτροπία της, γεννιούνται και σπουδαία πράγματα. Κατεστημένο κυβερνούσε και επι εποχής Franklin Delano Roosevelt. Ούτε εκείνος ήταν επαναστάτης, αλλά άλλαξε τα πάντα γύρω του, γιατί υπήρχε λαικό αίτημα αλλαγής. Κατεστημένο κυβερνούσε και την περίοδο του Civil Rights Movement, αλλά η λαική βάση με τους αγώνες της και τα αιτήματά της, έφερε περισσότερη ισότητα και ελευθερία. Κατεστημένο κυβερνούσε πάντοτε, αλλά μέσα απ’ αυτό, κάθε μορφή κοινωνικής καταπίεσης έχει ήδη εξαλειφθεί. Γιατί πίσω απο κάθε επαναστάτη, υπάρχει ένα λαικό κίνημα. Και όταν το κίνημα φουντώσει, οι αλλαγές είναι σαρωτικές.

Δεν είναι εύκολο φίλοι μπλόγγερς να εκλεγεί ένας μαύρος στο υπέρτατο αξίωμα της χώρας. Δεν αρκεί απλά η προώθηση των κέντρων εξουσίας. Κάποιοι θα πρέπει να του δώσουν και τον φήφο προτίμησής του, την ευκαιρία να ανεβεί, να αναδειχτεί. Και αν η λαική βάση δεν το θέλει, δεν γίνεται. Η εκλογή του κ. Ομπάμα στην εξουσία, με χαροποιεί. Γιατί γνωρίζω πως η κοινωνία της Αμερικής, σήμερα, επιθυμεί μια βαθιά και πραγματική αλλαγή. Γιατί τεράστια πρόοδος έχει γίνει στις σχέσεις των ανθρώπων. Γιατί οι απλοί ανθρωποι είναι περισσότερο δημοκρατικοί απ’ όσο πολλοί θέλουν να παραδεχτούν.

Αν πίσω απο την εκλογή του καινούργιου προέδρου, το λαικό κίνημα φουντώσει, οι αλλαγές μπορεί να είναι σαρωτικές. Προσωπικά πιστεύω πως είναι δυνατόν. Γιατί έχει η Αμερική αυτή τη δυνατότητα και δυναμισμό. Αρκεί μονάχα να το δείξει. Και τώρα, ειναι η ώρα.

Εύχομαι στον κ. Ομπάμα καλή επιτυχία. Ο δρόμος μπροστά μας, θα είναι τώρα ιδιαίτερα σκληρός.