Wednesday, November 5, 2008

Ο δρόμος της ελπίδας

Ο κ. Μπαράκ Ομπάμα είναι ο νέος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Η πρόσφατη εκλογική του αναμέτρηση τον ανέδειξε καθαρά νικητή, με 62 εκατομμύρια ψήφους έναντι 55 του συντηρητικού αντιπάλου του. Στις 20 Ιανουρίου 2009, όταν αναλάβει επίσημα την προεδρία της χώρας, θα έχει άνετη πλειοψηφία στην Βουλή των Αντιπροσώπων (τουλάχιστον 251-173) και στη Γερουσία (τουλάχιστον 56-40). Θεωρητικά και πρακτικά, ο νέος πρόεδρος έχει τη λαική εντολή και τους ψήφους να κάνει ό,τι θέλει. Η νίκη του είναι απόλυτη.

Στις προεδρικές εκλογές του 2000, η Αμερική χρειάστηκε 30 μέρες να μετρήσει τους ψήφους των εκλογών, και να αναδείξει πρόεδρο. Ηταν η απαρχή μιας περιόδου που πάγωσε τον κόσμο, καθώς ανέδειξε (τελικά με απόφαση του Αρείου Πάγου), πρόεδρο τον George W Bush, μια μορφή που κατα γενική ομολογία, και προσωπική μου εκτίμηση, διέλυσε κυριολεκτικά τη χώρα και επέδειξε μια άκρα περιφρόνηση προς το Σύνταγμα και τα δικαιώματα των πολιτών. Η Ρεπουμπλικανή φατρία που ανέλαβε την προεδρία της χώρας αποτελούνταν απο μια ομάδα ακραίων χριστιανοδεξιών, που βύθισαν τον κόσμο στη βία, και τον σκοταδισμό.

Χρειάστηκαν οκτώ χρόνια καταστροφικής διακυβέρνησης, δύο αποτυχημένοι πόλεμοι, ο απόλυτος εξευτελισμός στη διεθνή σκηνή, εκατομμύρια θύματα και πρόσφυγες, και μια απόλυτη δημοσιονομική και οικονομική καταστροφή, για να οδηγηθούμε σε αλλαγή εξουσίας. Στο χρονικό αυτό διάστημα, η θέση της Αμερικής στη διεθνή σκηνή καταρρακώθηκε, οι συμμαχίες της διαλύθηκαν και η αξιοπιστία της εξέπνευσε. Οι μόνοι που επωφελήθηκαν απο αυτή τη θλιβερή προεδρία ήταν οι άνθρωποι του κλειστού κύκλου των πετρελαικών και αμυντικών εταιρειών που σάρωσαν με τον νεποτισμό τους όλων των ειδών τα κυβερνητικά συμβόλαια.

Στο τέλος της σκοτεινής αυτής περιόδου, η χώρα κινδύνεψε να ξεμείνει και απο Τράπεζες, καθώς ο ένας μετά τον άλλο, οι επενδυτικοί οργανισμοί της κατέρρευσαν. Εκτός απο το τεράστιο χρέος των πολέμων που ανέρχεται σε ένα περίπου τρισεκατομμυριο δολλάρια (χρέος ως επι το πλείστον προς την Κίνα), η απερχόμενη κυβέρνηση θα αφήσει πίσω της ένα ακόμα τρισεκατομμύριο χρέος που ο αμερικανικός λαός θα πρέπει να πληρώσει για το «σχέδιο σωτηρίας» των χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων. Η καταστροφή ήταν βιβλική.

Θα ήταν τουλάχιστον ανόητο, να επιχειρήσω να ωραιοποιήσω την καταστροφή που η Ρεπουμπλικανική διακυβέρνηση επέφερε στη χώρα. Η υπερψήφιση του George W στις εκλογές του 2004, οφείλονταν στη συναισθηματική σχέση των αμερικανών με την πατρίδα τους, και στη γενική νοοτροπία της αμερικανικής κοινωνίας να δωθεί μια νέα ευκαιρία στον πρόεδρο να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Ολοι οι άνθρωποι αγαπούν την πατρίδα τους, και δεν επιθυμούν να την βλέπουν να ηττείται διεθνώς. Αλλα ο George W απέτυχε και πάλι.

Και έτσι, η Αμερική γυρίζει σήμερα σελίδα. Θα ήταν κυνικό, και ιστορικά λάθος αν μείνουμε απαθείς μπροστά στο φαινόμενο πως ένας μαύρος άμερικανός κερδίζει σήμερα για πρώτη φορά την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών. Και θα ήταν ιδεολογικά ασυνεπές εκ μέρους μου, αν εξέφραζα την προσωπική άποψη πως η εκλογή του κ. Ομπάμα στην εξουσία, δεν νοημοδοτεί μια καινούργια αρχή, τη γέννηση μιας ελπίδας. Πως η εκλογή τους στην εξουσία είναι business as usual, μια αλλαγή συνηθισμένη. Πως συμμερίζομαι την άποψη πως το «σύστημα» άλλαξε απλά ρούχα, και μας πάσαρε έναν καινούργιο αντιπρόσωπο, μέσα απο έξυπνους μηχανισμούς διαφήμισης και marketing. Την άποψη αυτή ας την εκφράσουν άλλοι, μέσα απο το όποιο ιδεολογικό πρίσμα επιλέξουν. Οχι πως η άποψη αυτή δεν περιέχει αρκετή αλήθεια. Αλλά δεν είναι η μόνη αλήθεια. Το κατεστημένο, η ελίτ της εξουσίας, αν θέλετε, αισθάνεται βέβαια την ανάγκη της αλλαγής. Αλλά πίσω απο την εκλογή του κ. Ομπάμα υπάρχει κατα τη γνώμη μου ένα τεράστιο λαικό κίνημα, μια φοβερή λαική δυσαρέσκεια και επιθυμία για αλλαγή της πορείας της χώρας.

Θα ήταν ιδιαίτερα άδικο, και απαξιωτικό εκ μέρους μου, αν κατέθετα την προσωπική άποψη πως θεωρώ την εκλογή ενός μαύρου στην κορυφή της εξουσίας της χώρας είνα απλό ελιτίστικο τέχνασμα επανάκτησης της εξουσίας απο τα συνήθη κέντρα εξουσίας. Οχι εγώ, που βίωσα αυτή τη χώρα απο τη λαική της βάση. Που γνωρίζω τις λαικές γειτονιές της, τα υποβαθμισμένα της γκέτο, την εργατιά της. Που βρέθηκα εδώ απο μια χώρα μακρινή, μετανάστης, και απο το απόλυτο μηδέν, σπούδασα, έγινα ένας καλός επαγγελματίας, και δήλωσα συμμετοχή σε κάποιο προσωπικό όνειρο. Που ανέβηκα, με πολύ σκληρή δουλειά, καποια προσωπική σκάλα επιτυχίας, απο τα γκέτο της Βοστώνης και της Νέας Υόρκης, στο Silicon Valley της τεχνολογίας. Μια πορεία - κατάθεση, με υλικές, και κυρίως με πνευματικές απολαβές.

Θα ήταν υποκριτικό εκ μέρους μου, αν δεν κατέθετα την προσωπική άποψη, πως η Αμερική σήμερα, παρόλα τα τεράστια προβλήματα που βιώνει, δεν διαθέτει μια εξαιρετική δυναμικότητα και την νοοτροπία της επιτυχίας. Πως δεν αναγνωρίζει, δεν αμοίβει και δεν επιβραβεύει, μέσα τπο τη νοοτροπία της την σκληρή δουλειά και τον προσωπικό μόχθο. Πως δεν έδωσε, και δεν συνεχίζει να δίνει ελπίδα και θέση σε όλους τους μετανάστες που την επιλέγουν. Σε τόσους και τόσους που θέλουν κάπου να ανήκουν και δεν μπορούν, σε τόσους και τόσους που απλά επιθυμούν μια αξιοπρεπή κοινωνική ύπαρξη.

Δεν είναι βέβαια η τέλεια κοινωνία. Και ούτε θα γίνει. Αλλά μέσα απο τις δυναμικές που δημιουργεί η νοοτροπία της, γεννιούνται και σπουδαία πράγματα. Κατεστημένο κυβερνούσε και επι εποχής Franklin Delano Roosevelt. Ούτε εκείνος ήταν επαναστάτης, αλλά άλλαξε τα πάντα γύρω του, γιατί υπήρχε λαικό αίτημα αλλαγής. Κατεστημένο κυβερνούσε και την περίοδο του Civil Rights Movement, αλλά η λαική βάση με τους αγώνες της και τα αιτήματά της, έφερε περισσότερη ισότητα και ελευθερία. Κατεστημένο κυβερνούσε πάντοτε, αλλά μέσα απ’ αυτό, κάθε μορφή κοινωνικής καταπίεσης έχει ήδη εξαλειφθεί. Γιατί πίσω απο κάθε επαναστάτη, υπάρχει ένα λαικό κίνημα. Και όταν το κίνημα φουντώσει, οι αλλαγές είναι σαρωτικές.

Δεν είναι εύκολο φίλοι μπλόγγερς να εκλεγεί ένας μαύρος στο υπέρτατο αξίωμα της χώρας. Δεν αρκεί απλά η προώθηση των κέντρων εξουσίας. Κάποιοι θα πρέπει να του δώσουν και τον φήφο προτίμησής του, την ευκαιρία να ανεβεί, να αναδειχτεί. Και αν η λαική βάση δεν το θέλει, δεν γίνεται. Η εκλογή του κ. Ομπάμα στην εξουσία, με χαροποιεί. Γιατί γνωρίζω πως η κοινωνία της Αμερικής, σήμερα, επιθυμεί μια βαθιά και πραγματική αλλαγή. Γιατί τεράστια πρόοδος έχει γίνει στις σχέσεις των ανθρώπων. Γιατί οι απλοί ανθρωποι είναι περισσότερο δημοκρατικοί απ’ όσο πολλοί θέλουν να παραδεχτούν.

Αν πίσω απο την εκλογή του καινούργιου προέδρου, το λαικό κίνημα φουντώσει, οι αλλαγές μπορεί να είναι σαρωτικές. Προσωπικά πιστεύω πως είναι δυνατόν. Γιατί έχει η Αμερική αυτή τη δυνατότητα και δυναμισμό. Αρκεί μονάχα να το δείξει. Και τώρα, ειναι η ώρα.

Εύχομαι στον κ. Ομπάμα καλή επιτυχία. Ο δρόμος μπροστά μας, θα είναι τώρα ιδιαίτερα σκληρός.

20 comments:

gerasimos said...

Αυτό θεωρώ κι εγώ ότι έχει μεγαλύτερη σημασία: όχι ο ίδιος ο Ομπάμα ούτε η σαρωτική νίκη του - άλλωστε, μόνο με τραγικά δικά του λάθη θα έχανε νομίζω ένας δημοκρατικός υποψήφιος πρόεδρος ύστερα από οκτώ χρόνια Μπους - αλλά οι άνθρωποι που τον στήριξαν, πρώτα για να πάρει το χρίσμα του δημοκρατικού υποψηφίου και τώρα για να γίνει πρόεδρος. Μένει να δούμε κατά πόσον και ο ίδιος θα μπορέσει να δικαιώσει την επιλογή τους αυτή να συσπειρωθούν για να τον στηρίξουν τόσο μαζικά.

mickey said...

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, όλα... συζητήσιμα είναι και τίποτε δεν είναι βέβαιο.

Αλλά, τουλάχιστον, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία ;-)


Ας κρατήσουμε λοιπόν για την ώρα τη (σχεδόν καθολική, καθώς φαίνεται) αισιοδοξία της σημερινής μέρας - αλλά δεν κάνει κακό να διατηρούμε και μερικές εύλογες επιφυλάξεις.

Άλλωστε, στο τέλος θα κρίνουμε από το αποτέλεσμα (και τις συνθήκες μέσα στις οποίες αυτό θα διαμορφωθεί) κι όχι από... υποσχέσεις κι ελπίδες.


Προσωπικά πάντως, παρέμεινα αισιόδοξος για το μέλλον της ανθρωπότητας ακόμα και στους χαλεπούς καιρούς της τελευταίας οκταετίας.

Θα ήταν τουλάχιστον ανόητο να μην είμαι αισιόδοξος τώρα ;-)

Καλή συνέχεια!

[με 101 λέξεις]

Anonymous said...

Επιτέλους Λοκους...τα καταφέραμε!

Μπορούμε να πάρουμε μία βαθιά ανάσα τώρα...

Είχα πει πως αν βγεί ο Μακ δεν θα πάρω αμερικανική υπηκοότητα, μιας χώρας που δεν με αντιπροσωπεύει καθόλου...
Τώρα θα ξεκινήσω την διαδικασία με μεγάλη χαρα! Σ' αυτή την Αμερική θέλω να ζήσω και όχι στην jesusland...

Η Σαρα δεν μπορούσε να το πιστέψει χτες...σήμερα απέλυσε τον witchcraft-ειδικευμένο-πάστορά της και ψάχνει άλλον καλύτερο, οι προσευχές του οποίου Θα εισακουστούν...

Φιλοι από όλο τον κόσμο μου στείλαν άπειρα μυνήματα, όλοι κατενθουσιασμένοι!
Δεν είναι απίστευτο που ένας άνθρωπος δημιούργησε ένα τέτοιο κυμα ενθουσιασμού και ελπίδας που έκανε τον γύρο του κόσμου αμέσως μετά την εκλογή του;

Τι άλλο να πω;
Ας την χαρούμε αυτή την νίκη!

Νιώθω σαν να αποφύγαμε την τελευταία στιγμή μία σφαίρα που κατευθυνόταν στο μέτωπο μας...

vasikos metoxos said...

Η νίκη του Ομπάμα σημαίνει ταυτόχρονα την επιστροφή της πολιτικής στην Αμερική. Όταν ο Αμερικανός πολίτης του 2008 περιμένει ώρες στην ουρά για να ψηφίσει, όταν η συμμετοχή αυξάνει με τρόπο εντυπωσιακό, όταν η Αμερική εκλέγει έναν μαύρο για πρόεδρο. Αυτά δεν είναι μικρά πράγματα είναι μία τεράστια αλλαγή για την Αμερική.
Η αβεβαιότητα των Αμερικανών πολιτών τους οδήγησε στην πολιτική και στην συμμετοχή.
Φυσικά όπως γράφεις φίλε Λόκους ο Ομπάμα επιλέχθηκε από τους μηχανισμούς. Όπως είχε επιλεγεί παλαιότερα και ο αιδεσιμότατος Τζάκσον. Ο Ομπάμα απλά ήταν υποψήφιος την κατάλληλη ιστορική στιγμή για να πετύχει.Του έιχε μιλήσει η ιστορία. Αναλαμβάνει πρόεδρος σε μία εποχή που η Αμερική είναι απόλυτα λαβωμένη. Εκλέχτηκε πρόεδρος στην Αμερική που πενήντα εκατομμύρια ψήφισαν για τον Μακ Κέιν και την Πέιλιν.
Ανησυχητικό παραμένει το ερώτημα εάν θα τον αφήσουν να κυβερνήσει σε μία τέτοια χώρα.
Ζούμε σε πολύ ενδιαφέρουσα ιστορική στιγμή αγαπητέ φίλε και είναι ιδιαίτερα ξεχωριστή τιμή που μας αναμεταδίδεις τα συναισθήματα σου μαζί τον παλμό των πολιτών της Αμερικής.

Dormammu said...

Οι ευχές όλων των ανθρώπων, απανταχού υφηλίου τον συνοδεύουν. Μακάρι να είναι γερός και να μπορέσει να αλλάξει κάτι στην Αμερική προς το καλύτερο.

Univers said...

Πάντως, αν αναλογιστεί κανείς τις καταστροφές που επέφερε η προηγούμενη διακυβέρνηση και που συνοπτικά περιγράφεις, αναρωτιέται πώς η διαφορά δεν υπήρξε μεγαλύτερη.

Και μάλιστα με αντίπαλο δέος την Πέιλιν για αντιπρόεδρο... (Ο Μακ Κέι φαινόταν σοβαρότερος).

vassper said...

φιλε Locus
δεν νομίζω να υπήρξαν ποτέ εκλογές ενός κράτους που να θεωρήθηκαν τόσο παγκόσμιες όσο αυτές.Ναι, ο Ομπάμα νίκησε, που ενώ όλοι το θέλαμε μέχρι την τελευταία στιγμή φοβόμασταν ότι κάτι θα γίνει και θα το αποτρέψει.
Και μόνο η εκλογή του ξαναβάζει τους Αμερικάνους στους λαούς που μπορούν να κάνουν ανατροπές, να γεννούν ιδέες και συστήματα.
καλή του τύχη,θα του χρειασθεί.

ria said...

μια καινούργια σελίδα αρχίζει να γράφεται στην αμερική,
ας ελπίσουμε ότι για τη χώρα μας θα είναι θετική η εξέλιξη σε όλα τα εθνικά μας θέματα!

trol said...

Αχ, Ich bin ein Amerikan νοιώθω!

Δεν είναι απίστευτο που ένας άνθρωπος δημιούργησε ένα τέτοιο κυμα ενθουσιασμού και ελπίδας που έκανε τον γύρο του κόσμου αμέσως μετά την εκλογή του;

Ναί, ναι, ναι!!

Παραθέτω σχόλιο του ggl:

Για τις αμερικανικες εκλογες.....Ειδικα οταν βλεπω πως στο collective imagination μπηκαν παλιες και εμπειρες καραβανες που ξερουν πως λειτουργει η υπολογιστικη γεωμετρια του Θεαματος. Εβλεπα στο πληθος την Oprah, τον Spike Lee να προσπαθουν να κρατησουν τα δακρυα τους και να ρουφηξουν το αισθημα της στιγμης,η οποια πρεπει να το παραδεχθουμε πως ηταν γνησια και οχι αμερικανισια επικοινωνιακη(φτιαγμενη δηλαδη απο spin doctors και chico των τηλεοπτικων αντανακλασεων).

Ναι, ναι, ναι!!

Και ένας άλλος που έγραψε, Rosa sat so that Martin can walk, Martin walked so that Obama can run. Και μετά ο Ομπάμα runs και όταν εκλέγεται λέει να μην τον δούμε ως μαύρο.

Δλδ,
όλοι αυτοί που λένε, περιμένετε να δούμε τι θα γίνει και ας είμαστε επιφυλακτικοί, συγνώμη δεν βλέπετε μπροστά σας τι έγινε? Μη μου χαλάτε τη στιγμή. Και όχι δεν είμαι αφελής, ο Ομπάμα τώρα θα χρειαστεί υποστήριξη.

Ακόμη χειρότερα πάντως που βλέπω την καχυποψία διάχυτη παντού σε συνομήλικούς μου. Δηλαδή, αν σαν νέος δεν ενθουσιάζεσαι με κάτι τέτοιο, ε σόρυ, 2χ τραγικότερος απ όλους και λυπάμαι που συνυπάρχουμε σ αυτή τη χώρα μαζί (την Ελλάδα λέω τώρα), που δεν μπορείς πια ούτε να ελπίζεις, ούτε να ονειρευτείς κι απο πάνω είσαι και χαζός αν τολμήσεις γιατί ρε συ δεν ξέρεις πως δουλεύουν τα πράγματα?

Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, σκέφτομαι, ότι τελικά ίσως να ήθελα να επιστρέψω στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Λόκουςςςςς, σας έρχομαιιιιιιιι!

doctor said...

Άψογη ανάλυση, όπως πάντα Locus.
Οι ιδεολογικές μυωπικές θεωρήσεις του στυλ όποιος και να βγει δεν έχει σημασία, μόνο γέλιο προκαλούν.
Κάποτε στην Ελλάδα το ΚΚΕ είχε ταυτίσει τον μετριοπαθή Πλαστήρα με τον ακραίο Παπάγο. Δεν μου προκαλεί σήμερα έκπληξη που αδυνατεί να δει ότι ο Ομπάμα απέχει πολύ από τον Μακ Κέην.

Θεωρώ ότι η ιμπεριαλιστική/επιθετική πολιτική των Η.Π.Α. θα μειωθεί διότι δεν υπάρχουν πλέον οι οικονομικοί πόροι περισσότερο παρά στο ότι αντιτίθεται ο Ομπάμα.

Νομίζω ότι οι Η.Π.Α. σήμερα είναι όπως η Μ.Βρετανία μετά το τέλος του Β'ΠΠ όπου έπαψε να είναι η υπερδύναμη και προσπάθησε να ανασυγκροτηθεί εσωτερικά, να βρει τα πατήματά της στο νέο παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό.

Έρχεται η ώρα της Κίνας, μπροστά στην οποία σε λίγες δεκαετίες οι Η.Π.Α. θα φαίνονται ως επαρχία της.
Θεωρώ ότι το αντίπαλο δέος της Κίνας θα είναι η Ρωσία και όχι οι Η.Π.Α. ή η Ε.Ε. και αυτό με θορυβεί διότι αυτές οι αναδυόμενες χώρες έχουν τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας.

Μια μέρα οι αμερικάνοι θα απολογηθούν που επί 8 συναπτά έτη βάσισαν τα όνειρά τους, την τύχη της πατρίδας τους σε έναν επικίνδυνο και ανίκανο συμπατριώτη τους.

doctor

pensierix said...

Ο Ομπάμα είναι τυχερός διότι θα πρέπει να προσπαθήσει πολύ για να είναι χειρότερος από τον Μπους. Η διεθνής συγκυρία, παραδόξως, τον βοηθά διότι τα λάθη έχουν χρεωθεί στην διακυβέρνηση Μπους και ο ίδιος έχει τα χέρια λυμένα. Και μόνο σε επικοινωνιακά τρυκ να μείνει(λέμε τώρα...), αν εκμεταλλευτεί το προφίλ του, η Αμερική θα βγει κερδισμένη.

Locus, μήπως ξέρεις ποιος γράφει τους λόγους του Ομπάμα; Εχω παρακολουθήσει αρκετούς, ο ίδιος είναι τρομερός ρήτορας αλλά αυτό δεν φτάνει. Αυτός βάζει τη τελευταία πινελιά...

Κάτι μου λέει πάντως ότι η ουσία θα είναι ο Μπάιντεν (ειδικά σε θέματα εξωτερικής πολιτικής) και η φιγούρα ο Ομπάμα. Όχι ότι ο Ομπάμα είναι μόνο φιγούρα αλλά, εξαιτίας του όλου προφίλ του, θα έχει μεγαλύτερο ρόλο, κατά τη γνώμη μου, στο να "πλασάρει" πολιτικές.

Περαστικός said...

Αυτό που με τρώει είναι που δεν βλέπω ένα αντίστοιχο αίτημα για ριζικές αλλαγές και εδώ, στην Ελλάδα, με τα χάλια και την αρρώστια που έχουμε. Η Ελλάδα λένε ποτέ δεν πεθαίνει, αλλά φοβάμαι μήπως είναι εγκεφαλικά νεκρή.

Locus Publicus said...

Την εποχή του 70, φίλοι μπλόγγερς, ο πεθερός μου, σκληρόπετσος Ιρλανδός του Παλιού Κόσμου, κατέβηκε στο δρόμο με το πιστόλι, και δήλωσε πως τα παιδιά του δεν θά πάνε ποτέ στο ίδιο σχολείο με τους μαύρους. Χθές, τόσα χρόνια μετά, ψήφισε Ομπαμα...

Locus Publicus said...

Eυχής έργον φίλε Γεράσιμε . Ενα ευχάριστο γύρισμα. Δεν θέλω να είμαι κυνικός, όπως είπα, θα υποστηρίξω με οτι έχω τις καλές αλλαγές. Αυτά που έγιναν όμως τα τελευταία 8 χρόνια είναι τόσα, μά τόσα πολλά.... Τεράστιες δυναμικές θα πρέπει να ανατραπούν. Την Ιστορία δεν την νίκησε κανείς. Ο,τι έχει σπαρθεί θα θεριστεί.

-------------------------------
Παγκοσμιοποιημένε μου Mickey, έσω έτοιμος. Αν αυτή η οκταετία μας βγεί άσχημα, εγώ επιστρέφω στη μάνα Ευρώπη (κάτι που θα γίνει έτσι κι’ αλλιώς). Οι περιπέτειές μου ανα τον κόσμο τέλειωσαν. Δεν θά ήθελα όμως να φύγω απο μια διαλυμένη Αμερική. Τόσο καιρό, την πονάω.

-------------------------------
Να την πάρεις την υπηκοότητα φίλη Ραλλού. Δεν ξέρω αν έχεις παιδιά, δώστους ο,τι μπορείς, δύο πόρτες, Αμερική, Ευρώπη. Είναι καλά. Βλέπε και προηγούμενο σχόλιο προς Mickey. Εμείς είμαστε εδώ για την εμπειρία. Κύριοι ήρθαμε, και κύριοι θα φύγουμε. Ναι, φίλη μου, τα καταφέραμε. Απο την οικογένειά της γυναίκας μου έφυγαν 20 ψήφοι. Για τη Σάρα δεν ανησυχώ καθόλου. Πολύ δυναμικό άτομο.

-------------------------------
Η νίκη του Ομπάμα σημαίνει ταυτόχρονα την επιστροφή της πολιτικής στην Αμερική. Καλά το θέτεις φίλε Βασικέ. Και ελπίζω πράγματι να δεί ο κόσμος και λίγο πως διαγράφεται το μέλλον, απο μια οπτική γωνία πέρα απο την κατανάλωση και τον ευδαιμονισμό. Οπως έγραψα και πιο πάνω, κανείς δεν ξεφεύγει απο τις δυναμικές της Ιστορίας. Ούτε βέβαια και η Αμερική. Και πράγματι, δεν το ξεχνώ. 50 εκατομμύρια άνθρωποι ψήφισαν τον συντηρητισμό και την ψευδαίσθηση. Αν δεν ήταν το βούλιαγμα της οικονομίας, πιστεύω πως θα έβγαινε ο Μακ Κέιν. Η οικονομική κατάρρευση τους κλώτσησε με τη βία απο τον καναπέ. Είθε να έχουμε την απαρχή ενός μεγάλου ανθρωπιστικού κινήματος. Ξανάγινε και παλιότερα. Μπορεί να γίνει και τώρα.

-----------------------------
Θάθελα πολύ φίλε dormammu να ξαναζήσω την εποχή των 60’s. Παρόλι την τότε αντίδραση, ο κόσμος προχώρησε μπροστά. Μακάρι...

----------------------------
Φίλε univers,
Για να είμαι τίμιος με τον Μακ Κέιν, θα έλεγα πως πράγματι δεν είναι Μπούς. Εχει συγκρουστεί πολλές φορές με το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, και δεν ανήκει στους χριστιανοδεξιούς νεοσυντηρητικούς. Αλλά τους στήριξε, εσιώπησε κι’ αυτός, μαζί άλλωστε με όλους στο Κογκρέσσο (και τους Δημοκρατικούς). Ούτε είναι άνθρωπος που είχε τη θρησκεία στη πολιτική του. Εμεινε και υπερασπίστηκε την τιμή του κόμματος που στα μάτια του κόσμου έγινε πολύ φασιστικό, και έπεσε μαχόμενος. Ηξερε πως θα έχανε. Εκανε όμως υποχώρηση λόγω ψήφων, και έφερε την Πέιλιν στο κόμμα. Η πολιτική βρωμίζει και τους καθαρούς. Πλήρωσε αυτός, το χρέος Μπούς, μια ανεκδιήγητη οκταετία αληθινής ντροπής. Θα περάσουν χρόνια να καθαρίσει ο κόσμος απο αυτό το λεκέ. Τηρουμένων των αναλογιών, συμφωνώ με το σχόλιό σου. Το ποσοστό νίκης θα έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερο. Αλλά είναι μια καλή αρχή.

-------------------------------
Τύχη και θάρρος, θα χρειαστεί πολύ ο Ομπάμα φίλε Vassper. Ερχεται τώρα το νέο τσουνάμι, μεγαλύτερο, εκείνο της Ιατρικής κρίσης. Ηδη το Corporate America, δηλώνει πως δεν αντέχει το κόστος, ας το πάρει η κυβέρνηση. Μέχρι σήμερα, το θέμα ήταν εκτός αντζέντας, αλλά σήμερα επανήλθε. Χώρια κάτι καινούργιες βόμβες που ήδη φαίνονται στον ορίζοντα - επάνοδος Ρωσίας, το ανεκδιήγητο πυρηνικό κράτος του Πακιστάν που κάνουν πως το αγνοούν, η Λατινική Αμερική που τους έφυγε απο τα χέρια. Θα έχει ενδιαφέρον φίλε μου. Καλύ τύχη σε όλους μας.

-------------------------------
Φίλη μου Ρία, εμείς ελπίζω να μείνουμε αμέτοχοι, με βάρκα την Ευρώπη. Τί άλλο να κάνουμε. Εκεί θα πάνε και οι μικροί μας βόρειοι γείτονες. Η Τουρκία μονάχα θα ζητήσει τώρα εγγυήσεις πως δεν θα έχει ενα Κουρδιστάν στα σύνορά τους. Στο θέμα αυτό, η Αμερική τους κορόιδεψε, αλλα οι Τούρκοι δεν το ξεχνάνε. Ας ελπίσουμε πως όλα θα πάνε καλά. Και θα ξεπεράσουμε και τη οικονομική κρίση γρήγορα. Νάσαι καλά φίλη μου.

-----------------------------
Ωραίο το πόστ σου Αθεόφοβε. Το διάβασα και σου άφησα και σχόλιο. Βλέπω μεγάλο ενδιαφέρον και στην Ελλάδα. Πλανητάρχης γαρ...

------------------------------
Φίλτατε Ανώνυμε, το θέμα αυτό έχει λήξει. Οι Δημοκρατικοί αποφάσισαν απο καιρό να κάνουν την πάπια. Ηδη είχαν συζητήσει να ξεκινήσουν διαδικασίες να διώξουν τον Μπούς, αλλά τις εγκατέλειψαν. Τα θύματα αυτού του πολέμου που αναφέρει το λίνκ που παραπέμπεις, θα τα κλάψουν οι θλιβερές μητέρες τους. Ωσπου μέρα, κάποιος πλούσιος μουσουλμάνος θα βρεί ένα ατομική όπλο, και θα το ρίξει στη Νέα Υόρκη. Κανείς δεν ξεφεύγει απο τις δαγκάνες της Ιστορίες.

--------------------------------
Φίλη trol, ο ενθουσιασμός, όπως λές, είναι πραγματικός. Ποτέ δεν είδα την Αμερική έτσι. Μετά απο την οκταετία που περάσαμε με φάτσες σαν τον Τσείνι, είναι να μην σου έλθουν δάκρυα συγκίνησης; Προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους φίλους Ελληνες, να μελετήσουν την ιστορική αυτή περίοδο που λέγεται Civil Rights Movement, την εποχή της Ροζας Πάρκ, και των αγώνων για ίσα δικαιώματα. Είναι μια πράγματι συγκινητική εποχή.

Μεγάλο μέρος του τότε μαύρου πληθυσμού, μετακόμισε στο Σικάγο. Το Σικάγο ήταν το μεγαλύτερο κέντρο εμπορίου και αγώνων της εποχής. Μια αληθινή εργατούπολη, μια αληθινή πόλη. Οι γειτονιές του Σικάγου, απ’ όπου έρχεται και ο Ομπάμα, είναι ακόμα και σήμερα ενα κοινωνιολογικό εργαστήριο. Rosa sat so that Martin can walk, Martin walked so that Obama can run.

----------------------------
Φίλε doctor, η ιστορικη σου αναλογία με την Μ. Βρεταννία είναι νομίζω σωστή. Imperial Overstretch. Το τράβηξε και η Αμερική, όσο μπορούσε και τώρα δεν πάει άλλο. Χάνει και αυτή τις «αποικίες» της. Λατινική Αμερική, Πακιστάν, Ινδία. Η Κίνα σίγουρα θα λάμψει μέσα στη γενιά μας. Γι’ αυτό τα δύο πρώτα χρόνια του Ομπάμα, βλέπω τα πράγματα ζόρικα. Η προσέγγιση θα αλλάξει, θα θελήσει να φέρει και την Ευρώπη στο διεθνές προσκήνιο (και εμμεσα και την Ελλάδα). Προσωπικά, περιμένω δεύτερο μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα. Ισως να πάρει ακόμα χρόνια, αλλά είναι στα χαρτιά. Και θα έρθει απο τα έγκατα του Πακιστάν. Εκεί ψήνεται η νέα εξωτερική κρίση.

--------------------------------

Φίλε pensierix δεν ξέρω ποιός γράφει τους λόγους του Ομπάμα. Συμφωνώ για τις συγκυρίες που αναφέρεις, γι’ αυτό τώρα είναι ευκαιρία για τον Ομπάμα να καθαρίσει λίγο τα λόμπυ που τρώνε τη χώρα, και να δώσει παροχές και δύναμη στη μεσαία τάξη. Ο Μπάιντεν θά είναι σίγουρα πολύ μέσα στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Είναι άλλωστε άρρωστος με τέτοια θέματα. Τον έχω ακούσει σε πολλές του ομιλίες, και τον θεωρώ πολύ ενημερωμένο και ξύπνιο.

-------------------------
Φίλε Περαστικέ, θα έρθει και η σειρά της Ελλάδας. Βράζουν και εκεί οι αλλαγές, εκκολάπτονται δυναμικές επανάστασης. Σε λίγα χρόνια, μια νέα γενιά μεταναστών, θα δημιουργήσει τη δικιά της διανόηση, νομική δύναμη και πολιτική υποστήριξη, και θα απαιτήσει. Θα έρθει και η δική μας ώρα της ανατροπής.

glenn said...

Συμφωνώ σε όλα εκτός απ' αυτό που λες για 2η τετραετία Μπους. Οι Αμερικανοί του έδωσαν επαρκή αριθμό ψήφων ώστε να συνεχίσει. Είναι απολύτως υπεύθυνοι. Και αν δεν έσκαγε μεσούσης της προεκλογικής εκστρατείας η χρηματοοικονομική βόμβα ή αν δεν πέθαινε η γιαγιά του Ομπάμα μια μέρα πριν τις εκλογές, σήμερα θα είχατε αντιπρόεδρο την Πέιλυ.

Δεν βάζουν μυαλό οι συμπατριώτες σου.

Locus Publicus said...

Ναι, είναι συνυπεύθυνοι φίλε glenn, δεν μπορώ να διαφωνήσω. Τόνισα απλά το το γεγονός πως οι Αμερικανοί αγαπούν αυτό που τους έλαχε για πατρίδα, την Αμερική. Οπως είπε και ο Μάνος Χατζιδάκις, "οι Αμερικανοί στερούνται παράδοσης, ιστορικής συνείδησης και καφενιακής κουλτούρας".

Εκείνο το "οι συμπατριώτες σου", το αντικρούω φιλοσοφικά. Εγώ είμαι απλά ένας Ελληνας της Αμερικής.

Meropi said...

Καλημέρα Locus μου.
Πολύ ωραία τα αναλύεις τα θέματα. Μένει να δούμε αν οι ελπίδες που απελευθερώθηκαν σ' όλο τον πλανήτη (και όχι μόνο στις ΗΠΑ), μ' αυτήν την εκλογή, θα επαληθευτούν, έστω και εν μέρει.
Προσωπικά έχω μια συγκρατημένη αισιοδοξία.

ΣΠΙΘΑΣ said...

"Αλλά πίσω απο την εκλογή του κ. Ομπάμα υπάρχει κατα τη γνώμη μου ένα τεράστιο λαικό κίνημα, μια φοβερή λαική δυσαρέσκεια και επιθυμία για αλλαγή της πορείας της χώρας."
.......................

Αυτό μαθαίνω και εγώ. Και μάλιστα από ομογενείς που ψήφισαν μ' αυτό το κριτήριο.
Αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία που πρέπει να αξιοποιήσει.

Locus Publicus said...

Σίγουρα, Μερόπη.Τί να πρωτοανατραπεί. Εχουν γίνει τόσα, που τελειμό δεν έχουν. Ιδομεν...

---------------------------
Η ομογένεια, όπως και όλοι οι λογικοί άνθρωποι σπίθα μου είναι με τη μεριά της λογικής. Ο ελληνισμός πάντως είναι ανεπιφύλαχτα υπέρ του νέου προέδρου.

Stepas said...

Ως προς το χρώμα του Ομπαμα που τόσα ειπώθηκαν, να θυμήσω ότι ο Πάουελ και η Κοντολέσα (που έλεγε και ο Τσάβες) το ίδιο χρωμα εχουν αλλά δεν είδα να νοιάζονται και ιδιαίτερα για τους αδύναμους...

"Απαράδεκτη η κατασκευή όπλων από το Ιράν" δήλωσε σήμερα ο Ομπάμα. Αρχισανε τα όργανα δηλαδή...Αλήθεια οι ΗΠΑ έχουν πυρηνικά; Αν έχουν, είναι απαράδεκτη η κατασκευή τους; Η Γαλλία; Έχει;

Εγώ λέω να περιμένουμε να δούμε. Οι υπερβολές που έχουν ακουστεί τον τελευταίο χρόνο για τον Ομπάμα δεν περιγράφονται.