Για να μην μας φεύγει συνέχεια ο Παλαιοκώστας και χαλάμε εκατομμύρια για να τον ξαναπιάνουμε (και δώστου πάλι), προτείνω στην ελληνική κυβέρνηση τον νέο και επαναστατικό τρόπο φύλαξης εγκληματιών υψηλού κινδύνου. Το σύστημα La Catedral.Τί σύστημα είναι αυτό; Θα μπορούσαμε εν ολίγοις να το περιγράψουμε ως ενα σύστημα «εθελοντικής φυλάκισης με αυτοχρηματοδότηση». Ακούγεται ζόρικο, έτσι; Ναι, διότι είναι. Ερχεται απο την Κολομβία (Μητέρα της Διαπλοκής), οπου έχει εφαρμοστεί με μεγάλη επιτυχία. Σαφέστατα επαναστατικό σε σύλληψη, απαράμιλλο σε επινόηση, πρακτικότατο σε εφαρμογή. Κατάλληλο για κοινωνίες σε ελεύθερη πτώση, που ενώ είναι χαμηλά, έχουν το δυναμικό να πάνε ακόμα παρακάτω. Για την εφαρμογή του, απαιτεί πολιτικούς σε βαθμό προχωρημένης σήψης (τους έχουμε), και τάσεις για Ταμπουλα ράζες και μηδενικές βάσεις (τους έχουμε). Ξεκινάμε δηλαδή καλά.
Το μοντέλο La Catedral ειναι σχετικά απλό. Το επινόησε ο δαιμόνιος και απολύτως παγκοσμιοποιημένος έμπορος κοκαϊνης Pablo Escobar, γνωστός και ως Pablito. Ο Pablito λοιπόν, ήταν ενας αυτοδημιούργητος εγκληματίας (όπως και ο Παλαιοκώστας), που συνέχεια σκεφτότανε τη λοβιτούρα. Και επέτυχε. Ξεκίνησε ως κλέφτης αυτοκινήτων, και σταδιακά άρχισε να μετακινεί ως χαμηλόμισθος χαμάλης, και μερικά κιλά άλλων. Με τον καιρό όμως, ξεχώρισε απο τα αφεντικά του, γιατί είχε μια τρομερή ιδέα. Να προσφέρει 500 δολλάρια για κάθε αστυνομικό που σκοτώνεται στο Medellin. Η ιδέα είχε τεράστια ανταπόκριση, και σύντομα η αστυνομία της πόλης έχασε 457 άτομα. Τα αφεντικά τον πρόσεξαν. Ο Pablito όμως δεν σταμάτησε εκεί. Σκότωσε και 30 δικαστές. Και μετά, μπήκε σε κάποια γραφειοκρατική ρουτίνα σκοτώνοντας 20 άτομα την ημέρα. Μερικούς τους έπνιξε μόνος του στην πισίνα του σπιτιού του, μπροστά στα μάτια των προσκεκλημένων του. Στο τέλος, σκότωσε και τα αφεντικά του.
Και έτσι, ο εργατικός Pablito έγινε αρχηγός της κοκαϊνης στην πόλη του Medellin. Και άνοιξε ντήλια με αμερικανούς, ευρωπαίους και λοιπούς ενδιαφερόμενους. Εκανε πολλά δις. δολλάρια το χρόνο. Οι δουλειές πήγαιναν καλά. Ωσπου μιά μέρα, ο δαιμόνιος και φιλόδοξος Pablito, σκέφτηκε να γίνει και Γερουσιαστής. Πήρε λοιπόν τη θέση κάποιου που «παραιτήθηκε», και μπήκε και στο Κολομβιανό Κοινοβούλιο. Εκεί όμως, άρχισαν τα δύσκολα. Οι Κολομβιανοί πολιτικοί, γόνοι μεγάλων καρεκλοκενταυρικών οικογενειών, με πείρα γενεών σε νόμιμες λοβιτούρες, μεγαλωμένοι σε ευρωπαικά σαλόνια και σχολεία ελίτ, τρομοκρατήθηκαν με την ιδέα πως ένας βλάχος με λεφτά θα καθόταν δίπλα τους. Και βάλθηκαν να τον βάλουν φυλακή.Επρεπε άλλωστε να λυθεί και το πρόβλημα των ναρκωτικών που είχε πάρει έκταση. Πίεζαν οι Αμερικανοί για την αύξηση της τρομοκρατίας, τα άπειρα γκαζάκια, τις ανατινάξεις κτιρίων, και τους άφθονους καθημερινούς τραμπουκισμούς. Και ζητούσαν την κεφαλή του Pablito επι πίνακι. Μέχρι που μια μέρα, τα κανονίζει ο Pablito με τους Γερουσιαστές, και δηλώνει έτοιμος να «παραδοθεί». Και κανονίζει να αυτοφυλακιστεί, σε μια φυλακή που θα έχτιζε ο ίδιος, σε κάποιο λόφο ψηλά στην πόλη. Για πέντε χρόνια.
Καί έτσι έγινε. Εφερε δικούς του αρχιτέκτονες και μηχανικούς καί έχτισε τον δικό του χώρο, τη δικιά του φυλακή, ενα πολυτελές οίκημα, γνωστό στην Κολομβία με το όνομα La Catedral. Εφερε τους δικούς του μαγείρους, τους δικούς του οπλισμένους φρουρούς, τους δικούς του υπαλλήλους. Η φυλακή είχε πολυτελή μπάνια, ιδιωτικό μπάρ, σύγχρονο τηλεφωνικό κέντρο, πολυτελείς κρεβατοκάμαρες. Φρέσκα λαχανικά και κρέατα ερχόταν ημερησίως με delivery. Ομάδες ερωμένων συνωστιζόταν για να πάρουν σειρά. Σε κάποιο ειδικο δωμάτιο, o Pablito κρατούσε διάφορα στρατιωτικά οπλικά συστήματα, καθώς και ένα εκατομμύριο δολλάρια «σε ψιλά», για τις μετακινήσεις του. Τις κυριακές, πήγαινε στο τοπικό γήπεδο για να παρακολουθήσει ποδόσφαιρο. Και εκεί, απο την εξέδρα των επισήμων, το πλήθος τον έπνιγε στα χειροκροτήματα. Γιατί εκτός απο εγκληματίας, ο Pablito ήταν και φιλάνθρωπος. Εφτιαχνε σχολεία, νοσοκομεία, εκκλησίες.Οι Κολομβιανοί πολιτικοί πληροφόρησαν τους Αμερικανούς πως έλυσαν το πρόβλημα της τρομοκρατίας και των ναρκωτικών. Οι κακοί ήταν στη φυλακή. Και έστελναν στημένες φωτογραφίες απο τη φυλακή, όπου ο Pablito περνούσε δύσκολα και περιορισμένα. Το κόλπο δοκιμάστηκε για πολύ καιρό, μέχρι ότου ο Pablito βαρέθηκε, και έφυγε... εθελοντικά.
Το μοντέλο λοιπόν της “εθελοντικής φυλάκισης με αυτοχρηματοδότηση” (La Catedral), θα μπορούσε να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα. Ο κ. Παλαιοκώστας και άλλοι εγκληματίες, με τα χρήματα των απαγωγών, εκβιασμών, ναρκωτικών και άλλων επιχειρήσεων, θα μπορούσαν κατόπιν συμφωνίας με την κυβέρνηση (εδώ μπαίνει η μηδενική βάση και το Ταμπουλα Ράζα), να φτιάξουν ένα δικό τους ταμείο, και τη δική τους φυλακή. Εναν ελληνικό «Καθεδρικό», με ανέσεις που δεν θά σε άφηνε να φύγεις. Και θά λέγαμε και στους Αμερικανούς πως λύσαμε το πρόβλημα της τρομοκρατίας.Στο κολομβιανό μοντέλο, θα κάναμε βέβαια τις απαραίτητες Βαλκανικές προσαρμογές. Αντί για arroz con pollo, tamales και yucca που προτιμούν οι κολομβιανοί, εμείς θα είχαμε σκορδάτα κοντοσούβλια, αυγοκομμένες σούπες και αρνάκι γάστρας. Αντί για μουσικά vallenatos και rancheras, θα είχαμε πιασάρικα σκυλάδικα της φωτιάς και της καψούρας, και upbeat ματζοράκια για λύρα και λαούτο, που θα έφτιαχνε ο μεγάλος μάστορας Χριστόδουλος Ξηρός. Αντί για το σκληρό aguardiente, αγνό κρασάκι της ελληνικής γής. Το μέλι θα το έφερνε ο Μητσάρας ο Κουφοντίνας.
Και για θρησκευτικότητα (μην ξεχνάμε και την Παράδοση), αντί για τις Μαντόνες και Σάντα Μαρίες των κολομβιανών, ενα απλό κατανυκτικό σκηνικό ευλάβειας, με Βυζαντινές αγιογραφίες του θρησκόληπτου Σάββα Ξηρού. Ο Γιωτόπουλος και τα συγγραφικά ταλέντα της 17Ν, θα έγραφαν μνημειώδη έργα του τύπου «Κάθε χωριό κι Αντάρτικο», «Συνδεσμολογίες Εκρηκτικών for Dummies», «Πόσο πάει ένας Μπάτσος». Ο γνωστός Ζουγκλίστας θα αναλάμβανε τις ιντερνετικές αναρτήσεις για μεγαλύτερη εκπροσώπηση.Το μοντέλο La Catedral θα ήταν ένα win-win σενάριο για τους κυβερνώντες, τον λαό και τους εγκληματίες. Ο Κωστάκης δεν θα ανησυχούσε πιά για στραβοκαταστάσεις, διπλωματικές πιέσεις και τους χαμένους πόντους του Γιωργάκη, εμείς δεν θα πληρώναμε συνέχεια για να κυνηγάμε κακοποιούς (που θα ξανάφευγαν), και ο κ. Παλαιοκώστας με τα κολλητάρια του θα έπαυαν να είναι κακοποιοί, γιατί δεν θα υπήρχε πλέον λόγος!!
-----------------------------------------------------
To τομάρι των μπάτσων, έχει πάντως αναβαθμιστεί αισθητά στη σημερινή αγορά της Κολομβίας. Κυμαίνεται γύρω στα $1.000 το κομμάτι. «Σέχτα» και «Επαναστατικός Αγώνας» φαντάζουν μπροστά τους σαν θλιβεροί φτωχομπινέδες. Δεν έδωσαν ακόμα τιμές στη δημοσιότητα...
*Για Βραζιλιάνους ξεκίνησα, αλλού κατέληξα...Οι φωτογραφίες απο το φετινό Φεστιβάλ του Ρίο.
Και μ' αυτό το ποστάκι, "δραπετεύω" και γώ στο μεγάλο χωριό της περιοχής, Isla de Nueva York.
Eις το επανιδείν.
