Saturday, February 9, 2008

Η ζωή των άλλων

Ο χώρος μου μεταδίδει ένα περίεργο συναίσθημα. Ρετρό, ταξίδι στο χρόνο. Είναι ένα κινηματογραφικό τοπίο. Βουτηγμένο στο πράσινο, στερεωμένο στο χρόνο. Ενα πέτρινο κάστρο, παλάτι αληθινό, με τάφρους νερών και βαριές πόρτες. Με πέτρινες σκάλες που κατεβαίνουν ελικοειδώς προς τα σκοτεινά κελλάρια. Με υπόγειες στοές, ψηλοτάβανα δωμάτια με βαριές κουρτίνες, κάδρα προγόνων και ευγενών. Με χώρο για τα αλογα, τα κρασιά, τα ξύλα της φωτιάς.


Αφουγκράζομαι και παρατηρώ. Η σκέψη μου προσπαθεί να συλλάβει την εικόνα εκείνων που έζησαν εδώ πραγματικά, σε ένα σπίτι με 1000 στρέμματα, που κοιμήθηκαν σε ένα απο τα τεράστια αυτά δωμάτια, που έκατσαν δίπλα σε ένα απο τα δεκάδες τζάκια της φωτιάς. Ποιοί ήταν αυτοί οι άνθρωποι; Τι να σκεφτόταν άραγε, πώς νάταν η ζωή τους; Σε ποιά τραπεζαρία πήγαιναν το πρωί αγουροξυπνημένοι για να πάρουν το πρωίνό τους; Σε ποιά από τις εκατοντάδες ντουλάπες έβαζαν τα ρούχα τους, τα προσωπικά τους μικροπράγματα, τα αγαπημένα τους βιβλία;


Τι σκέφτονταν για τους άλλους; Εκείνους που ζούσαν έξω απο τα χοντρά τείχη του κάστρου, τους απλούς εκείνους ανθρώπους που νομικά τους ανήκαν, που δεν είχαν ούτε καν καθαρό νερό να πιούν, αρκετό φαγητό να ταίσουν τα παιδιά τους; Τους έφερναν άραγε στο νού τους, πού και πού; Να νοιάζονταν άραγε για αυτούς, τους θλιβερούς υπηκόους τους, για τη ζωή τους, τις τόσες έγνοιες τους; Να επιθυμούσαν άραγε να τους είναι τουλάχιστον υποφερτά αρεστοί, στοιχειδώς δίκαιοι; Και όταν ξέσπαγαν αρρώστιες στα σπίτια των φτωχών, πως αντιδρούσαν οι ευγενείς κάτοικοι του παλατιού;


Και πότε χτίστηκε αυτό το μνημείο του ανθρώπινου πλούτου; Προφανώς την εποχή που οι περισσότεροι άνθρωποι ζούσαν κάπου 40 χρόνια ζωής, πριν τους τσακίσουν οι αρρώστιες και τα εργατικά ατυχήματα. Την εποχή που μέσα στο παλάτι σερβίρονταν πολυτελείς μπουφέδες με εξωτικά εδέσματα και σπάνια κρασιά, αλλά το διπλανό χωριό είχε χολέρα. Την εποχή της ιστορίας που εγώ δεν βίωσα, που ξέρω μόνον απο τα βιβλία, την εποχή της αριστοκρατίας.


Πέρασα σήμερα μια όμορφη μέρα. Επισκέφτηκα ένα αληθινό παλάτι. Θαύμασα την αρχιτεκτονική του, την όμορφη αισθητική του, την υπέροχη κατασκευή του. Μου άρεσε πολύ. Παρα πολύ. Αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να μείνω εκεί, κάτοικος μιας αμύθητης χλυδής σε εποχή απόλυτης ένδοιας. Θα σκεφτόμουνα τους άλλους που δεν έχουν. Τους φτωχούς γειτόνους μου, τα παιδιά τους που θα ζούσαν μόνον 40 χρόνια. Τους περιττούς αυτού του κόσμου.

---------------------------------
Daily visit to Leeds Castle, Maidstone, Kent, England
Spring of 2007

All pictures by LocusPublicus, free for public use

---------------------------------

Leeds Castle (Wikipedia)
Leeds Castle (Official Site)

29 comments:

vasikos metoxos said...

Ο πλούτος φίλε ήταν πάντα αναιδής. αγνοούσε την φτώχεια των δούλων. Τα μνημεία που θαυμάζουμε δημιουργήθηκαν με το αίμα των φουκαράδων. από τις πυραμίδες και τον Παρθενώνα μέχρι το Empire state που οι φωτογραφίες δείχνουν τους εργάτες σκαρφαλωμένους σαν τις μαιμούδες ν' απολαμβάνουν το τσάι τους πάνω στα σίδερα του τριακοστού ορόφου!!!
Στην παραγωγή του πλούτου δεν χωράνε συναισθηματισμοί σαν κι αυτούς που εκφράζεις καλέ μου φίλε.

ΥΓ Δεν σε προλαβαίνω...

Λωτοφάγος said...

Καταλαβαίνω την ευαισθησία σου, καλέ μου φίλε και τη συμμερίζομαι. Ωστόσο, επειδή τίποτε δεν είναι ρόδινο στον μάταιο κόσμο μας, αυτοι οι πυργοδεσπότες ζούσαν μέσα στη μούχλα και τη βρόμα, έρμαια των αφροδίσιων και των συνωμοσιών από "έμπιστους". Μάλλον δεν είχαν καιρό να σκεφτούν τους "εκτός" κάστρου. Ο αρριβισμός και η απληστία σπάνια τους επέτρεπε να φτάσουν σε βαθιά γεράματα, ενώ τύφος και πανούκλα δεν έκαναν διακρίσεις!

Locus Publicus said...

Φίλοι Βασικέ και λωτοφάγε καλημέρα σας!

Θα προσπαθήσω να σας καλύψω και τους δύο μαζί. Ανήκετε άλλωστε σ' αυτούς που παρακολουθώ ανελλιπώς.

Κατα αρχήν συμφωνώ και με τους δύο σας. Απο τον Παρθενώνα μέχρι το Empire State, και απο τις Πυραμίδες μέχρι τους υπέροχους Καθεδρικούς ναούς της Ευρώπης, πάντα η κατώτερη και ταλαιπωρημένη λαική τάξη δούλευε. Σωστά τους αποκαλεί φουκαράδες ο Βασικός.

Συμφωνώ επίσης και με τη διατύπωση του Λωτοφάγου πως ακόμα και οι πολύ πλούσιοι αντιμετώπιζαν προβλήματα μεγάλα όπως καχυποξία, συνομωσίες, αφροδίσια, πανούκλες, τύφους. Ούτε κι' αυτοί δηλαδή ξέφευγαν απόλυτα απο τις συνθήκες της εποχής τους.

Αμφότεροι μου λέτε πως εκφράζω ευαισθησία. Δεχτό, αλλά πιό πολύ ήθελα να εκφράσω ειλικρινή προβληματισμό. Βλέποντας τους εσωτερικούς χώρους αυτού του χώρου, (υπάρχουν φωτογραφίες στα λίνκς που παραθέτω), προσπάθησα ειλικρινά να μπώ στη θέση των προνομιούχων, να φανταστώ τη ζωή τους. Και όπως είπα, δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση τους.

Το σωστότερο θα ήταν να έλεγα πως είμαι χαρούμενος (τυχερός είναι η σωστή λέξη) που γεννήθηκα σε καλή εποχή (την καλύτερη όλων), και μάλιστα στην Δύση. Γιατί μόνον στη Δύση, και μόνον τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκε και κάποιο μικρό απόθεμα πλούτου για τους μικρούς. Η δημιουργία της μεσαίας τάξης, εχω πεί και σε άλλο μου πόστ, ήταν κατα τη γνώμη μου "ιστορικό ατύχημα".

Δεν έχω τίποτα κατά του πλούτου, όταν σ' αυτόν μπορούν να συμμετάσχουν όλοι. Ο πλούτος όμως σ'αυτό το πόστ έγινε μόνον με άδικες φορολογίες, τσάμπα εργασία και εκμετάλευση. Σ' αυτόν τον πλούτο αντιτίθεμαι.

Η παιδική εργασία, οι "ανέγγιχτοι" της Ινδίας, οι εξαθλιωμένοι του Τρίτου Κόσμου που αναφέρει σε πρόσφατο πόστ του ο Λωτοφάγος, δεν μοιράζονται ούτε παράγουν πλούτο πέρα απο την επιβίωση.

Ο Τρίτος Κόσμος θα παραμείνει φτωχός γιατί όλες οι νομικές και εργασιακές δυναμικές του παράγουν πλούτο που τον καρπώνονται λίγοι, και ξοδεύεται εκτός της εθνικής οικονομίας. Ετσι, δεν υπάρχει ούτε ανακύκλωση, ούτε ανακατανομή πλούτου σε ντόπιες υπηρεσίες.

Μόνον λίγα μέρη του κόσμου ξέφυγαν απο την εξαθλίωση και παρήγαγαν πλούτο και μεσαία τάξη. Λίγα μόνον κράτη στην Ευρώπη, την Αμερική και την Ασία.

Τουλάχιστον η Δύση κατάφερε να ρίξει την Αριστοκρατία σαν πολιτικο και οικονομικό σύστημα. Ελπίζω μονάχα να μην επανέλθει.

squarelogic said...

Το προβλημα προφανως locus εγκειται στο οτι σκεφτεσαι σαν φωτισμένος πολιτης του 2ου ημίσεος του 20ού αιώνα πανω σε συνθήκες που επικρατούσαν καπου στον 16ο αιώνα,όταν τεράστιες εκτάσεις γης και ο,τι ζούσε εντός των ορίων τους(ανθρωποι και ζώα) ανηκαν σε κάποιους 'ευγενείς",συνήθως απογόνους ισχυρών πολέμαρχων που διατηρούσαν την ισχύ τους με τις κατάλληλες συμμαχίες,μηχανορραφίες,και γάμους.

Δε νομιζω οτι απασχολούνταν σοβαρά με το τι συνέβαινε στις ζωές των ταπεινών εκτός του κάστρου,εκτός απο εξαιρέσεις.Στην αυστηρά ταξική αγγλική κοινωνία καθένας θεωρείτο γεννημένος για τον ρόλο του και η κοινωνική κινητικότητα προσέκρουε σε αυστηρά στεγανά.

Οπως λες και συ,με τον εκδημοκρατισμό της Παιδείας και της κοινωνίας,και μεσα απ την ανάγκη εκμεταλλευσης των καλυτερων μυαλών απ'οπου κι αν προέρχονται ταξικά,η κοινωνικη κινητικοτητα αυξήθηκε απεριόριστα,δημιουργώντας τις διαφορες εκδοχές της μεσαίας τάξης,καταλύοντας τις άκαλμπτες παλαιές δομές.Τα καλά του καπιταλισμού....

giant13 said...

Εκφράζεις όμορφα συναισθήματα και προβήματισμούς.
Παρόμοιες σκέψεις μου ρχονταν, οταν πριν απο χρόνια τριγύριζα στα παλάτια και τους πύργους, στην Ρόδο.
Πιστεύω πως σιγά σιγά αρχίζουμε να επιστρέφουμε μεσω της παγκοσμιοποίησης, σε μιά σύγχρονη και μεταλλαγμένη εποχή πληβείων και παροίκων.
Νόμιμα και κεκτημένα δικαιόματα των εργαζομένων καταπατούνται.
Η ανεργία μεγάλη, με αποτέλεσμα τον εκβιασμό της εργασίας.
Δεν υπάρχει πλέον το 8ωρο, δουλεύει ο νέος επιστήμονας, όσο θέλει το αφεντικό με 700ε.
Η κοινωνική ασφάλιση, είναι για το ανάθεμα, το ευρώ κατάντησε δραχμούλα.
Οι σύγχρονοι κυβερνούντες, χωμένοι στην διαπλοκή και την διάβρωση, πιασμένοι χέρι χέρι με το κεφάλαιο, ειναι μεταλλάξεις των αριστοκρατών παλατιανων, Λόρδων, Μυλόρδων, Κόμηδων και κάθε τέτοιου είδους καθικιών του παρελθόντος.

Hypocrite lecteur said...

Έχει νομίζω δίκιο ο squarelogic. Σήμερα μας φαίνονται απεχθή και απάνθρωπα τα έθιμα της εποχής εκείνης. Αλλα για τους γηγένεις των χρόνων εκείνων, ήταν η φυσική τάξη των πραγμάτων. Οι ευγενείς πίστευαν ότι ήταν καλύτεροι, ανώτεροι και εντεταλμένοι από το θεό να απολαμβάνουν αυτά που είχαν. Και η πλάκα είναι ότι το ίδιο πίστευαν για αυτούς και οι κολλιγοί.

roadartist said...

Καλημέρα locus. Η τελευταία σου παράγραφος με όλες τις αναφορές, αξίζει πραγματικά.
Συμφωνώ σε όλα. Συγνωμη για τα μικρα σχολια, αλλά δεν εχω να προσθεσω τιποτα άλλο :)
Αλλο ενα υπεροχο ποστ, με τελειες φωτογραφιες. Τη καλημερα μου καλη Κυριακη!

Anonymous said...

Locus, πολύ ωραίο post, συγχαρητήρια.
Παρά την αδιαμφισβήτητη πρόοδο, διαβλέπω και εγώ ένα ιδιότυπο πισωγύρισμα, όπως σωστά αναφέρει ο giant13.

Βάσσια said...

Ωχ... να αυτά βλέπω και με πιάνει μελαγχολία.
Δεν με ενδιαφέρει ο πλούτος που έφτιαξε τα κάστρα.
Λατρεύω απλώς αυτά τα κτίσματα.
Γι αυτό έχω μανία με την νήσο (G.B).
:-)
Locus δεν ένιωσες απίστευτα βλέποντας και περπατώντας σε έναν τέτοιο χώρο;
Μπορεί να μην ήταν όλοι όσοι κατοικούσαν κι εργάζονταν σε αυτά "τυχεροί" αλλά αυτό που αποπνέουν (τα κάστρα) είναι, για μένα, καταπληκτικό.
:-)

Λωτοφάγος said...

Φοβάμαι ότι με παρεξήγησες, φίλε μου. Δεν λέω το κοινότοπο "ο πλούτος δεν φέρνει ευτυχία" (... "αλλά μια καλή απομίμησή της", όπως έλεγε ο Manolito του υπέροχου Quino). Εννοώ ότι τότε η καθημερινότητά τους ήταν πολύ χειρότερη από την καθημερινότητα των σημερινών πλουσίων, συνεπώς δεν ήταν και τόσο αξιομακάριστοι!
Σε παραπέμπω στο βιβλίο του Georges Vigarello, που στα ελληνικά έχει τον τίτλο "Το καθαρό και το βρόμικο στον Μεσαίωνα", για να ευχαριστήσεις ξανά την καλή σου τύχη που γεννήθηκες στον δυτικό κόσμο τον 20ό αιώνα (και οι γονείς σου μπόρεσαν να σε μορφώσουν, βέβαια!).
Δεν θα διαφωνήσω με την απάντησή σου, εκτός από τη φράση "η μεσαία τάξη ήταν "ιστορικό ατύχημα". Από τη στιγμή που η νεαρή αστική τάξη άρχισε να επενδύει και η εργατική να παράγει στυβόμενη, κάποιος έπρεπε να καταναλώνει τα προϊόντα. Και για να καταναλώνει έπρεπε να κερδίζει περισσότερα χρήματα από τους εργάτες. Έτσι, στα παιδιά με δυνατότητες δόθηκε η ευκαιρία να μορφωθούν και να επανδρώσουν τις θέσεις που δημιουργήθηκαν γι'αυτούς (βλ. Charles Dickens, Great Expectations).
Εντάξει, τα λέω σχηματικά, αλλά δεν είμαι οικονομολόγος. Πάντως, σε κάθε χώρα που χρεοκοπεί, συνήθως η μεσαία τάξη έχει συρρικνωθεί απελπιστικά, όπως στην Αργεντινή.

Locus Publicus said...

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Προκαταβολικά σας ευχαριστώ όλους για τα ωραία σας σχόλια. Χαίρομαι για τη συμμετοχή σας!

Φίλε squarelogic,
Αυστηρά ταξική η Αγγλική κοινωνία της εποχής εκείνης φίλε μου, συμφωνώ μαζί σου. Ούτε εγώ πιστεύω πως υπήρχε κοινωνική ευαισθησία όπως την εννοούμε σήμερα. Ο πύργος του πόστ μάλλον είχε και μιά πρόσθετη αξία- να προστατεύσει την άρχουσα τάξη. Δεν εξηγείται αλλιώς η ύπαρξη της τάφρου, οι πολεμίστρες. Θα έπρεπε να υπήρχε και ο φόβος της επανάστασης, του ξεσηκωμού.

Βέβαια οι συμμαχίες των ευγενών έδιναν και έπαιρναν, όπως μέχρι ένα σημείο ακόμα και σήμερα. Τηρουμένων των αναλογιών, η άρχουσε τάξη τότε, μάλλον ήταν τρομοκρατημένη.

Τα πράγματα χειροτέρεψαν πολύ μέχρι να καλλιτερεύσουν. Με τα χρόνια, απεβλήθησαν οι φτωχοί απο τη γή που ζούσαν, και κατέκλυσαν τις πόλεις. Εκει, μετα απο μια περίoδο απόλυτης φτώχειας και οικονομικού δαρβινισμού, όσοι περίσσεψαν δημιούργησαν κάποιο εμπόριο ή τέχνη που τους απέφερε κάποιο μικρό πλούτο. Ετσι αρχισε να δημιουργείται η λεγόμενη μεσαία τάξη.

Γι'αυτό λέω πως η μεσαία τάξη ήταν ιστορικό ατύχημα. Γιατί δεν έγινε απο σχεδιασμό, ήρθε μέσα απο τις φοβερές και απάνθρωπες συνθήκες του καπιταλισμού.

Φιλε giant,
Aν η μεσαία τάξη πάψει να δημιουργεί κάποιο πλούτο για τον εαυτό της, τότε θα επιστρέψουμε στην εποχή του 16ου αιώνα.

Ούτε και εγώ αποκλείω κάτι τέτοιο. Η μεσαία τάξη υπάρχει για λιγότερο απο 100 χρόνια, ας μην θεωρούμε την ύπαρξή της δεδομένη.

Σωστά αναφέρεις πως πολλά νόμιμα και κεκτημένα δικαιώματα σήμερα καταπατούνται. Ο κίνδυνος να ανατραπεί η μεσαία τάξη είναι σίγουρα ορατός.

Πάντως σήμερα, και παρα την τεράστια φτώχια του Τρίτου Κόσμου, ο πλούτος που μοιράζεται ανάμεσα στους μικρούς είναι πολύ μεγαλύτερος απο ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία.

Locus Publicus said...

Οσο για τους σύγχρονους κυβερνήτες της διαπλοκής που αναφέρει ο giant, εδώ στην Έλλάδα παίρνουμε το χρυσό. Και δεν είναι μόνον οι ευγενείς που θα μπορούσαν να γίνουν Αριστοκρατία. Είναι και οι μαφιόζοι είτε πρόκειται για δημοσιογράφους, είτε για κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.
Η Ρωσία είναι παράδειγμα χώρας που ξαναγύρισε στην Αριστοκρατία (της μαφίας αυτή τη φορά), μετά απο μια περίοδο Κομματικής Αριστοκρατίας.

Locus Publicus said...

Aγαπητέ hypocritelecteur,
Προσπαθώ και εγώ να τους καταλάβω με τις συνθήκες της εποχής τους. Τότε που όπως λές οι ευγενείς ήταν απεσταλμένοι του Θεού ή δεν ξέρω τί. Αυτη η "θέση" του καθενός στην κοινωνία, όπως προσφερόταν τότε ιδεολογικά, είναι κάτι που μέχρι ένα σημείο υπάρχει ακόμα και σήμερα. Εκατομμύρια άνθρωποι επιζητούν ηγέτες, κάποιον να ακολουθήσουν, κάποιος να τους σώσει.

Αγαπητή roadartist
σε ευχαριστώ, όπως πάντα για τα καλά σου λόγια. Πιστεύω πως στα μικρά πράγματα κρύβονται μεγάλες ιστορίες, και αναφορές. Μια βόλτα σε ένα κάστρο, είδες τι συζήτηση δημιουργεί;


tristan
Σε ευχαριστώ πολύ, νάσαι καλά.
Υπάρχει κίνδυνος πισωγυρίσματος. Το μέλλον θα δείξει. Την παγκοσμιοποίηση δεν την θεωρώ φορέα αρνητικό. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι τοπικός. Δεν κινδυνεύει ας πούμε η Ελλάδα απο το παγκόσμιο εμπόριο. Κινδυνεύει απο αυτούς που συμμετέχουν κρυφά ή φανερά στις αγοραπωλησίες της Ζαχοπουλειάδας. Τους νέους και επικίνδυνους μαφιόζους που επιχειρoύν αν μοιράσουν σε λίγους το δημόσιο χρήμα. Αν ποτέ η Ελλάδα συρρικνώσει την μεσαία της τάξη, αυτό θα είναι αποτέλεσμα ενδογενών συνθηκών, όχι παγκόσμιος αντίκτυπος οικονομικός.

Locus Publicus said...

Φίλε μου λωτοφάγε δεν διαφωνώ μαζί σου. Οι πλούσιοι σήμερα τη βγάζουνε καλύτερα. Αρρωσταίνουν λιγότερο και δεν φοβούνται όσο στο Μεσαίωνα.

Το βιβλίο του Georges Vigarello δεν το γνωρίζω. Ευχαριστώ για την αναφορά, υπόσχομαι να το κοιτάξω. Τον Charles Dickens που αναφέρεις επίσης, τον εκτιμώ βαθύτατα. Απεικόνισε και εξιστόρησε την εποχή του τέλεια. Ηταν μια σπάνια περίπτωση ανθρώπου.

Επειδή στην μεγαλύτερη περίοδο της ιστορίας, οι ανθρώπινες οικονομίες είχαν βάση τη γή, η δύναμη και ο πλούτος των ευγενών προήλθε, λογικά, απο το γεγονός ότι όριζαν νομικά μεγάλα κομμάτια γής. Ολοι οι άλλοι τους ανήκαν.

Προσωπικά θεωρώ πως κάποτε, και για διάφορους ιστορικούς λόγους, άρχισε να περισσεύει πλούτος και για του κολλήγους. Πέστο όπως θές, αλλά πρώτα δεν υπήρχε. Ετσι έκανε την εμφάνισή της η μεσαία τάξη, στην οποία συγκαταλέγω και την εργατική. Μπόρεσαν λοιπόν οι μεσαίοι να αγοράσουν και λίγο διασκέδαση, και λίγο μόρφωση και λίγη πολιτική εκπροσώπηση. Μετα ήρθαν τα εργατικά δίκαια, οι νομοθεσίες για καλύτερη μόρφωση, κλπ.

Σήμερα, όλη η ανθρωπότητα θέλει τα ίδια. Μια Magna Carta. Το όραμα είναι το ίδιο παντού. Γνωρίζουν οι Κινέζοι τι θέλουν. Το ίδιο και οι Ινδοί. Η Κίνα πιστέυω βρίσκεται στο πρώτο στάδιο του καπιταλισμού, που εμπεριέχει και πολύ οικονομικο και κοινωνικό δαρβινισμό. Ισως στο τέλος καταφέρει και αυτή (έτσι εγώ πιστεύω) να δημιουργήσει μια δίκαιη και πλούσια κοινωνία. Για την Ινδία και τον Τρίτο Κόσμο έχω αλλη γνώμη. Εκεί δεν θα γίνει τίποτα. Οι τοπικές εξαρτήσεις και δυναμικές είναι πολύ ισχυρές για να καταπολεμηθούν. Κατα κάποιο τρόπο, η Ινδία μοιάζει με την Αγγλία του 16ου αιώνα. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι "ανήκουν" σε οργανωμένα φέουδα.

Ελπίζω να μην πάμε προς τα πίσω. Αναφέρεις την Αργεντινή. Καλό παράδειγμα. Εκεί έγιναν τεράστια λάθη απο πλευράς τραπεζικής διοίκησης. Τώρα τα πράγματα είναι όπως μαθαίνω καλύτερα.

Ο πλούτος δεν φέρνει βέβαια την ευτυχία. Η ευτυχία είναι προσωπικό θέμα. Αλλά τα καλά οικονομικά πάντα βοηθάνε!

Locus Publicus said...

@all
Και κάτι προσωπικό. Σπούδασα στην ακριβή Αμερική με δικά μου έξοδα, δεν πήρα δραχμή απο την Ελλάδα. Σπούδαζα και δούλευα. Τα καλοκαίρια δούλευα 100 ώρες σε σκληρές δουλειές. Στην Ελλάδα δεν είχα δουλέψει ποτέ. Στην Αμερική δούλεψα μουσικός, γκαρσόνι, οικοδόμος. Γνωρίζω καλά τα ghettos γιατί εκεί δούλευα. Δημιούργησα έτσι αρκετό "πλούτο" για να πληρώσω τις σπουδές μου.

Δεν έχω καμμία σχέση με την υψηλή κοινωνική τάξη. Δεν αναγνωρίζω κανένα κληρονομικό δικαίωμα, βασιλιάδες, προνομιούχους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες, ψευτοπολιτικάντηδες.

Μ' αρέσουν οι αυτοδημιούργητοι. Και σχεδόν όλοι τους, έχουν δουλέψει πολύ σκληρά.

Locus Publicus said...

Είμαι και.. δεξιός:)

Locus Publicus said...

Kαλή μου vassia, εκεί το πήγαινα κι' εγώ ο έρμος, αλλά το ρίξαμε στο πλούτο!!

Η Αγγλία έχει για μένα μια ατμόσφαιρα φωτογραφική, ερωτική ίσως. Ο μελαγχολισμός της μου ταιριάζει. Θα μπορούσα να μείνω εκεί για πολύ καιρό. Και περιέργως, έχει και μια πολύ δίκαια κοινωνία. Εμπιστεύομαι το νομικό της σύστημα, αγαπώ το θέατρό της, έλκομαι απο τη λογοτεχνία της, το καυστικό της χιούμορ, την αδιαλλαξία της.

Για το κάστρο του Leeds έφυγα πρωί απο το Λονδίνο, με λεωφορείο οργανωμένης ημερήσιας εκδρομής. Δεν μετάνοιωσα καθόλου. Ο πύργος ήταν όντως καταπληκτικός. Οι εσωτερικοί του χώροι μαγικοί, οι διακοσμήσεις υπέροχες.

Σήμερα όπως διαβάζω, ο χώρος ενοικιάζεται και για εκδηλώσεις παντός είδους (συναυλίες, σεμινάρια, ακόμα και γκόλφ). Θα είναι μάλλον η εκδίκηση των μη-ευγενών:)

Βάσσια said...

Locus, κάποια φορά που ήμουν στην νήσο (όπου και θα συμφωνήσω με αυτά που γράφεις), σκεφτήκαμε να πάμε σε κάστρο για Σ/Κ, χα χα χα χα.
Όταν είδαμε τις τιμές, βολευτήκαμε με μια βόλτα στο Ουίσνδορ.
Jesus.... κάτι χιλιάδες ευρά ήθελε.
(εδώ ταιριάζει ο πλούτος φίλε μου).
Ιρλανδία και Σκωτία, που πήγε η φίλη μου, εκεί να δεις τι υπάρχει.
Μπορούμε τουλάχιστον να βλέπουμε.
Καλημέρα :-)

L'Enfant de la Haute Mer said...

Τα μνημεία, ιδιωτικά και δημόσια, η τέχνη, πολλά από τα ανθρώπινα επιτεύγματα έχουν και μία άλλη ανάγνωση: Για ποιές ανισότητες και ποιά χάσματα μας μιλάνε? Για ποιές εγχώριες και παγκόσμιες ταξικές κοινωνίες ? Για ποιά αποικιοκρατία, ποιά καταλήστευση των φυσικών και ανθρώπινων πόρων του "αδυνάτου" (παλιό δουλεμπόριο, μετανάστευση με συμβόλαια προς τις βιομηχανικές χώρες ως το '73 του, σημερινή 'αρύθμιστη' τάχα μετανάστευση?
Η ιστορική παρένθεση έλαβε τέλος.
Κι αν οπωσδήποτε πρέπει να δούμε και μια καλή πλευρά, ας αναζητήσουμε τα σύγχρονα ιδιωτικά και δημόσια ίχνη, τους σύγχρονους πολυτελείς και οχυρωμένους πύργους. Και δεν χρειάζεται να φανταστούμε, μπορούμε απλά να κρυφοκοιτάξουμε ποιοί, πως και με ποιό καταμερισμό ρόλων τους συντηρούν.

Kostas Skiadas said...

Οί ίδιοι άνθρωποι εκείνης τής εποχής εξακολουθούν νά ζούν καί στήν εποχή μας. Δέν λέγονται βεβαίως ευγενείς, σήμερα άλλαξαν όνομα καί άν δέν έχουν τά πλούτη τών ευγενών, διαχειρίζονται όμως πολλαπλάσια από εκείνα τών ευγενών συχνά μάλιστα κατά τό δοκούν. Εκείνο πού άλλαξε μέσα στούς αιώνες καί αυτό χάρις στήν τεχνολογία ήταν τό βιοτικό επίπεδο τών λαών μέ αποτέλεσμα νά μή γίνεται τόσο αισθητή ή διαφορά όσο κατά τό παρελθόν.

Locus Publicus said...

Η ημερήσια εκδρομή μου vassia, κόστισε μερικά . Εσύ τί προσπάθησες να κάνεις? Να ενοικιάσεις τον πύργο?:)
Δεν έχω πάει στην Ιρλανδία και Σκωτία. Εχω ακούσει και απο άλλους πως είναι πολύ όμορφα. Καλή σου μέρα!



Αγαπητέ L'Enfant de la Haute Mer καλωσόρισες!
Εχει πράγματι ενδιαφέρον να κοιτάει κανείς ποιοί έχουν το χρήμα σήμερα, πως συμπεριφέρονται, και ποιές δυναμικές ρόλων τους συντηρεί. Προσωπικά πιστεύω πως οι περισότεροι πλούσιοι της Ελλάδας δεν έχουν ρισκάρει τίποτα, δεν είναι αληθινοί επιχειρηματίες. Απλά επιδυκνείουν πλούτο που απέκτησαν αθέμιτα.

Locus Publicus said...

Aγαπητέ φίλε Κώστα k.s, η πίτα μοιράστηκε καλύτερα, έμεινε και κάτι για του πολλούς έτσι ώστε η διάφορά να μη είναι τόσο αισθητή, όπως τονίζεις. Δεν θα διαφωνήσω, μάλλον αύτό έγινε, εντούτοις στη Δύση (θα προτιμούσα να πιστεύω), αναπτύχθηκε και ένα ακόμα είδος ανθρώπου - ο τίμιος εκείνος αυτοδημιούργητος άνθρωπος που έχει κάθε λόγο αν είναι υπερήφανος για αυτό που ορίζει.

Χάρηκα που ήρθες! Θα σε επισκεφτώ.

Βάσσια said...

:-) :-)
Κάθε άλλο, κλείσιμο δωματίου για Σ/Κ.
Υπήρχαν βέβαια και με 500 ή 600 €, αν ενθυμούμαι καλά.
Κάνε μία βόλτα σε κρατήσεις τέτοιες και θα καταλάβεις.
:-)
Ούτε εγώ έχω πάει........ ακόμα.

Unknown said...

Σήμερα από όλα αυτά μένει η υψηλή αισθητική του κτίσματος..

γ.κ. said...

Με την βοήθεια της εκκλησίας "έψηναν"
τους δούλους ότι είναι απόγονοι του θεού(οι βασιλείς).
Τους ξεπαρθένευαν και τις γυναίκες την πρώτη νύχτα του γάμου γιατί αυτό έλεγαν τα (κατευθυνόμενα) ήθη και έθιμα της εποχής.
Η πανούκλα δεν έκανε διακρίσεις τότε (σάμπως κάνει ο καρκίνος τώρα)
η διαφορά είναι ότι σήμερα κάποιοι αγοράζουν ένα νεφρό και κάποιοι πουλάνε το δικό τους! ενώ τότε οι πλούσιοι το πολύ να "έτρωγαν" ένα κλύσμα παραπάνω.


όμως το θέμα του ποστ (απ΄ότι κατάλαβα) είναι φιλοσοφικού τύπου.
Νομίζω λοιπόν πως τα πέρναγαν καλά, καλύτερα από τους υπόλοιπους που έμεναν σε καλύβες,
υπήρχαν φαντάζομαι μέρη στο κύριο μέρος του πύργου που τα επισκέπτονταν σπάνια και άλλα καθόλου.Ηταν όμως καλά προφυλαγμένοι από τα στοιχεία της φύσης και από διάφορους απρόσκλητους επισκέπτες (βλέπε Βασιλιά Ληρ στην σκηνή της καταιγίδας- την ύπαιθρο επιλέγει ο Σαίξπηρ για να αποδοθεί καλύτερα η τραγωδία).
Σεξ και κερατώματα με ιππότες και ταξικών διαφορών ανεκπλήρωτοι ή όχι έρωτες υπήρχαν.
Ζωγράφους ηθοποιούς τροβαδούρους και επιστήμονες(αλχημιστές) νοίκιαζαν η αγόραζαν και γενικότερα ένα τέτοιο κάστρο φαντάζομαι πως είχε όλα όσα έδινε η εποχή και τα Προνόμια των ιδιοκτητών του.

και τέλος για το "νησί"...
άλλο πράγμα η βρεταννική εξοχή και η βρεταννική οικονομία και άλλο
η Καθημερινότητα και ο Πλούτος του μέσου βρεταννού (υπολείπεται κατά πολύ του Γάλλου) έχει πολλά ταξικά συμπλέγματα σε αντίθεση με τον Γάλλο που έχει εθνικά.
Αυτή η σχετική καλοπέραση του Γάλλου μεσοαστού διατηρεί και την αντιπαλότητα των μεγάλων αυτών χωρών ζωντανή.
Την βρεταννία που έπεσε στην αντίληψη μου, αυτή που έζησα για λίγο, την βρίσκω στις ταινίες του Κεν Λόουτς.
Ισως να μην με ξενάγησαν οικονομικά ισχυροί φίλοι,θα μπορούσα ίσως να έχω δει άλλα πράγματα αλλά δεν το νομίζω -

Είχαν τα φράγκα τους και οι δικοί μου "ξεναγοί" το σπίτι που έμενα δεν είχε τείχη αλλά 26 υπνοδωμάτια και ιδιωτική λιμνούλα.
Οταν όμως λυσσασμένος για καφέ πήγα στο SM ,έμεινα άφωνος υπήρχε ένα είδος καφέ (στιγμιαίος) και μία μόνο μάρκα.(όλα αυτά στην β.αγγλία)

ΥΓ.Χάρηκα τα εξαιρετικά σχόλια των προηγουμένων.

να σαι καλά locus

Locus Publicus said...

600 € για ένα δωμάτιο vassia!. Δεν πειράζει. Τα χρήματα αυτά καλύπτουν πολλές άλλες δραστηριότητες. Αλλωστε τα παλάτια είναι μόνον για περαστικούς!

Αγαπητέ . Βαρδάκα, έβγαλαν και εκείνοι τη σειρά τους και απεδήμησαν. Οι πύργοι βέβαια μένουν. Αρκεί μονάχα όσο ζούσαν εκεί να ήταν ευτυχισμένοι. Μέσα στην τεράστια ανθρώπινη ιστορία, τα πάντα πάνε κι' έρχονται.



Φίλε Ψούξ,
το σχόλιό σου μου άρεσε στο σύνολό του. Εκανες μια πολύ ωραία ανάλυση-περίληψη.

Μεγάλο αλισβερίσι στο κάστρο περιγράφεις. Φαντάστηκα και εγώ ζωγράφους, μουσικούς, και αλχημιστές να μπαινοβγαίνουν. Αφου σήμερα όλα αυτά τα έχουν οι γιάπηδες να μην τα είχαν οι ευγενείς πριν αιώνες;

26 υπνοδωμάτια και ιδιωτική λιμνούλα; Δεν περνάς και άσχημα:) Αλλά το ΕΝΑ είδος καφέ είναι όντως απότομη προσγείωση. Εμείς στην ελληνική επαρχία Ψούξ έχουμε 100 είδη καφέ!

Τους τη δίνουν λές οι Γάλλοι γιατί περνάνε καλύτερα; Δεν είναι άσχημη εξήγηση. Οι Γάλλοι πάντα τα πέρναγαν καλά. Οι Αγγλοσάξωνες την πάτησαν με το εργασιακό Ψούξ. Δουλεύουν για το σύστημα και όχι αντίστροφα.

Σ'ευχαριστώ για τα ωραία σχόλια.

Οπως διαπίστωσες φίλε Ψούξ ή παρέα εδώ είναι υψηλού επιπέδου. Αν δεν έρθουν αυτοί, πάει το μπλόγκ!!

doctor said...

Φοβερές φωτογραφίες, πολύ ταξιδιάρικες.
Επί του θέματος θα συμφωνήσω με τον λωτοφάγο.
Όσο πιο τεράστιο είναι ένα σπίτι, τόσο πιο κρύο μου φαίνεται.

doctor

glam said...

Αγαπητέ LocusPublicus σας επισκέπτομαι συχνά και το ….απολαμβάνω!.

Σημ. Το ξέρω ότι για αλλού ξεκινήσατε ! και αλλού τα σχόλια σας πάνε;)

Η κατάρρευση της κεντρικής εξουσίας και η ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, δημιούργησε και ανέπτυξε το φεουδαρχικό σύστημα.

Όσον αφορά το θέμα των πύργων, με τα λίγα που έχω διαβάσει, ο βασικός προορισμός τους ήταν να παρέχει ασφάλεια , άλλωστε αυτό υποδεικνύει και η όλη κατασκευή τους, καθόλου «βολική» για σπίτι, όχι βέβαια μόνο στους μόνιμους κατοίκους του, ευγενείς και υπηρετικό προσωπικό, αλλά και στους ανθρώπους και στα ζώα! ( εξ’ ίσου σημαντικά) που ζούσαν υπό τον έλεγχο τους .
Αυτή ήταν και η άτυπη συμφωνία μεταξύ τους, ασφάλεια και τροφή με αντάλλαγμα εργασία, συμμετοχή στην άμυνα κ.λ.π. είναι μάλλον άδικο να θεωρούμαι ότι επί τόσους αιώνες οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν κάτω από καθεστώς ωμής βίας , άλλωστε είναι ανέφικτο και αντιοικονομικό για μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς συνεχείς εξεγέρσεις, την συντήρηση ισχυρής φρουράς κ.λ.π.………….

Ότι παραβιάζονταν συχνά η συμφωνία και από τα δύο μέρη , ούτε συζήτηση, από μεν τους ευγενείς οι οποίοι πίεζαν για περισσότερη εργασία, σεξουαλικά δικαιώματα;) κ.λ.π. από δε τους δουλοπάροικους, οι οποίοι τεμπέλιαζαν ή κατέφευγαν συχνά στην «παρανομία», ληστείες κ.α.

Η διαφορά , νομίζω, με τους δούλους άλλων εποχών είναι μεγάλη και οφείλετε στην ανυπαρξία κεντρικής εξουσίας , άρα το κάθε μέλος είχε απόλυτη ανάγκη το άλλο, για να υπάρξει , μόνο έτσι δεν τηρούνται μακροχρόνια όλες οι συμφωνίες;;;!!

Locus Publicus said...

Aγαπητέ doctor welcome!
O πύργος απαριθμεί τριάντα με σαράντα μεγάλους χώρους, δωμάτια, τραπεζαρίες, σαλόνια. Συγκριτικά με τα τεράστια και γνωστότερα παλάτια της Ευρώπης, ακόμα και το παλάτι των Ουίνσορ που ανέφερε η vassia, το κάστρο του Leeds θεωρείται μικρό!

Προσωπικά και εγώ το θεωρώ κρύο. Φαντάζομαι τον εαυτό μου να υποφέρει απο αυπνία και να περπατάω στις ατέλειωτες σκοτεινές στοές βραδιάτικα! Καλύτερα το σπιτάκι που έχω. Οταν πλήττω βγαίνω στο ίντερνετ:)



Φίλε glam καλωσήρθες!
Χαίρομαι που απολαμβάνεις τις επισκέψεις! Σε ευχαριστώ!

Πολύ ωράιο το σχόλίό σου. Ναί, το φεουδαρχικό σύστημα ήταν μια κατάσταση που ο ένας χρειαζόταν τον άλλον. Είχαν και οι ευγενείς τις υποχρεώσεις τους. Ηταν ένα σύστημα που τελικά κατέρρευσε γιατί ήταν αδύνατον για τους ευγενείς να συντηρήσουν και να προστατεύσουν τον συνέχεια αυξανόμενο (και συχνά ανυπάκουο πληθυσμό). Το επόμενο ιστορικό στάδιο έφερε την αστυφιλία των πόλεων, το πρώτο στάδιο του συστήματος του καπιταλισμού.
Πολύ ενδιαφέρουσα η ανθρώπινη ιστορία, έτσι δεν είναι;