Thursday, June 12, 2008

Kυριακή στην Εκκλησία

Βαρύ και κουρασμένο το βήμα του campesino, στο χωματένιο δρόμο για το σπίτι. Αλλη μια μέρα εξοντωτικής δουλειάς στα χωράφια των αρχόντων που ορίζουν τη γή το χωριού. Μοιρασμένα τα απέραντα βουνά, με νοητά σύνορα που χανονται στον ορίζοντα. Μοιρασμένα σε λίγους, απο την εποχη των Ισπανών. Και κείνοι, οι άνθρωποι που μοχθούν πάνω στη γή, με ελάχιστο μερτικό απο την παραγωγή, κολλήγοι στα φέουδα της αριστοκρατίας, χωρίς περιουσία και τίτλους, βολεύονται για την ώρα στα χαμόσπιτα του χωριού, στις αυτοσχέδιες κατασκευές με τα τούβλα και τα ανοιχτά παράθυρα. Μια ακόμα βόλτα για νερό, στα φυσικά πηγάδια του χωριού. Ζωή με απέραντους συμβιβασμούς.

Κυριακή πρωί. Ησυχία. Πρώτα τα κοκκόρια, μετά κάποια σκυλιά σημαίνουν την έναρξη της μέρας. Είναι η μέρα της ξεκούρασης, του οικογενειακού φαγητού. Μέρα για τα καλά ρούχα της βόλτας, τη σύναξη στο παζάρι της κεντρικής πλατείας. Θα ξεχυθούν τα παιδιά για μπάλα στις ανηφοριές, θα γεμίσει η γειτονιά φωνές. Είναι η μέρα που οι νέοι θα συζητήσουν ακόμα μια φορά το μεγάλο όνειρο της φυγής. Της απόδρασης απο το μικρό πληκτικό χωριό, σε πολιτείες με φώτα, αυτοκίνητα, μοντέρνα ρούχα, και καθαρούς δρόμους. Απο το μικρό μελαγχολικό χωριό των αγροτών.

Και εκεί πάνω, στο λόφο, στο κάθε λόφο, στο πιο ψηλό σημείο του χωριού, η Εκκλησιά. Το καλύτερο χτίσμα του χωριού, το μέρος που οδηγούν τα κουρασμένα βήματα κάθε Κυριακή, κάθε εβδομάδα. Για μια κουβέντα της λύτρωσης. Για μια ελπίδα. Για μια ανάσα ανθρώπινη. Στην ανάγνωση του Ευαγγελίου, στην αγόρευση του παπά που θα εμφανιστεί μέσα απο την Αγια Τράπεζα καθαρός, ήρεμος και ξεκούραστος. Στο ναό της αυθυποβολής και του δέους. Μια φωνή απο το Υπερπέραν.

Θαρθούν μανάδες με παιδιά, στα πιο καλά τους ρούχα. Με μια ευλάβεια μαγική, απλή, και αληθινή. Θα ξεπλυθούν οι φτωχοί στη στέρνα του σπιτιού, και θα κατηφορίσουν για την Εκκλησία. Παιδιά θα συνοδέψουν τους γεροντότερους στο ναό της λύτρωσης. Γιατί ο Θεός είναι μεγάλος. Και γνωρίζει τη ζωή τους, τις ανάγκες τους και τον καημό τους.

Είναι οι δυναμικές της Ιστορίας. Ο Ευρωπαικός Καθολικισμός μεταφυτευμένος στο κόσμο των Ανακαλύψεων. Με τη ευλάβεια του πιστού, τις ενοχές του Ευαγγελίου, το φόβο του αμαρτωλού, τη συντηρητική ηθική του προσκυνημένου. Του καλού ανθρώπου που γεννήθηκε και μεγάλωσε στα χωριά των τσιφλικάδων. Που μοχθεί στη γή, κουράζεται και υποχωρεί. Που φοβάται και ελπίζει. Που δίνει απο το υστέρημά του.

Ενός κόσμου που ζεί ταπεινά, και συνεχώς πληγώνεται. Που ο πλούτος του, η συνεισφορά του, γίνεται μια τεράστια εκκλησία αναμεσής στα χαμόσπιτα. Για να γεμίζει με κάτι το κενό της ζωής και του χρόνου. Ενός κόσμου που η αντίθεση είναι οπτικά και συναισθηματικά τόσο κραυγαλέα, τόσο μεγάλη, τόσο υπερβολική.

Ενα σκυλί αλυχτάει. Στην ησυχία της Κυριακής, ακούγονται μονάχα τα βήματα των γυναικών που κατευθύνονται προς την Εκκλησία. Τακούνια ρυθμικά. Με το παιδί στην αγκαλιά σφιχτά, για την ευλογία και το κοινώνισμα. Κυριακή στην Εκκλησία. Με την ευχή να το κρατάει ο Θεός καλά, στο κόσμο αυτό της αδικίας.

--------------------------------------------------------------------------
Pictures by Locus Publicus, free for public use
Latin America

--------------------------------------------------------------------------

14 comments:

gerasimos said...

Άνθρωποι γεννημένοι στη μια άκρη μιας μεγάλης αντίθεσης, παλεύοντας να ξεφύγουν από τον γκρεμό που μπορεί να βλέπουν στην άκρη αυτής της άκρης για να βρεθούν σε μέρη πιο φιλόξενα, πιο καθησυχαστικά.

Κούκος said...

Το σημερινό σου ποστ με ταξίδευσε σε μέρη άγνωστα, που η περιγραφή σου τα έκανε τόσο οικεία!

gerasimos said...
This comment has been removed by the author.
gerasimos said...

Συγνώμη που επανέρχομαι στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση, αλλά για την τύχη ή τις ατυχίες της τέχνης στους δημόσιους χώρους της Αθήνας, μπορείς να δεις κι αυτό.

doctor said...

Πολύ καλή η περιγραφή αν και με θρησκεία και εκκλησία είμαι ...όγδοος ξάδερφος!

doctor

Locus Publicus said...

kossak καλωσήρθες!
Πολύ ενδιαφέρον το μπλόγκ του Δημήτρη που παραθέτεις. Πραγματικός ταξιδιώτης. Θα του αφιερώσω χρόνο αυτό το σαββατοκύριακο, μ' αρέσουν αυτοί οι τύποι.

Ωραία και τα δικά σου μπλόγκς. Εχεις βλέπω καταγράψει το ταξίδι σου στο Περού με μεγάλη λεπτομέρεια. Υπόσχομαι να το μελετήσω! Χαίρομαι για τη γνωριμία!

Locus Publicus said...

Η ζωή στην αντιπέρα όχθη φίλε Γεράσιμε. Η Εκκλησία στο κέντρο ήταν αυτό που με τράβηξε. Για ευνόητους λόγους.

Ωραίο το λίνκ με τον Τάκι. Θα σε επισκεφτώ στο χώρο σου.


Φίλε Κούκε χαιρετώ. Χαίρομαι που σου άρεσε. Οταν δεν υπάρχει προσωπικός δρόμος, αναλαμβάνουν άλλοι την ελπίδα..

H αντίθεση του φτωχού χωριού με την μεγαλοπρεπή εκκλησία, ήταν η αιτία για αυτές τις σκέψεις doctor. Φαντάζει η εκκλησία τερατώδης μπροστά στο φτωχό τοπίο.

Anonymous said...

Αμα γεννηθείς και μεγαλώσεις ξέροντας πως δεν έχεις κανένα έλεγχο στην ζωή/μοίρα σου...τότε θα χτίσεις μία μεγάλη εκκλησία, κάτι σαν την τελευτάια ελπίδα...
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία άλλωστε!

Το χειρότερο με την φτώχια είναι η φτωχή φαντασία...δλδ το να μην μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου ή τον κόσμο σε μία καλύτερη κατάσταση. Εκεί είναι που μπλοκάρει το πράγμα...

Και, φυσικά, εκεί έρχεται και κάθεται η (κάθε) εκκλησία σαν πασσάς...και πασσάρει την "Λυτρωση"... σε μία άλλη ζωή...και κουραφέξαλα...

Ας πω πάντως κάτι, κάτι που το νιώθω τόσο πολύ θετικό, ωστε θα εκτινάξει όλες αυτές τις απάτες μια και καλή...
Αν, και σε πολούς φίλους έλληνες δεν πολυαρέσει, η νέα εποχή, της "παγκοσμιοποίησης" και της -ακόμα καλύτερα- πληροφόρησης, θα βοηθήσει τον φτωχό να αποτινάξει τα δεσμά της μοιρολατρίας...Αυτό και μόνο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο in a big way!

mtryfo said...

αυτή τη φορά μπερδεύτηκα, στις δυό πρώτες παραγράφους σου νόμισα ότι περιέγραφες τη ζωή στην Ελλάδα του '50 και '60....

γιατί νομίζω ότι οι τύχες των ανθρώπων που παλεύουν για κάτι καλύτερο και πάντα ελπίζουν, είναι παντού ίδιες?

καλέ μου φίλε,
νομίζω ότι ο καιρός να ξεκινήσεις να γράφεις ένα βιβλίο με τις αναμνήσεις απ τα ταξίδια σου, ήγγικεν!!!

ria said...

καλημέρα
πάντα γλαφυρός και λυρικός!
γιατί δεν γράφεις ένα μυθιστόρημα?
έχεις τόσες εικόνες και γράφεις τόσο παραστατικά που σίγουρα θα γίνει μπεστ σέλερ!

vasikos metoxos said...

Η ανάγκη της επικοινωνίας με το Θείο είναι πανάρχαια και δεν πρόκειται να αλλάξει. Απλώς οι θεοί αλλάζουν όνομα. Το ίδιο παλαιά βέβαια είναι και η φάμπρικα που στήνεται γύρω από την πίστη και τους πιστούς. Πολύ παλαιά...

Locus Publicus said...

Μεγάλη η θρησκευτικότητα της λατινικής αμερικής rallou, αυτό είναι που μου έκανε εντύπωση. Διατηρήθηκε με τους αιώνες, και με τις συνθήκες που τους μετέφερε η Ευρώπη. Η αντίθεση με τον πλούτο της εκκλησίας, μου έκανε μεγάλη εντύπωση.

Μαρία και ria σας ευχαριστώ. Μετέφερα τις σκέψεις στο πόστ, απο κάποιο σημειωματάριο. Δυνατές εντυπώσεις της στιγμής.

Ετσι ακριβώς φίλε Βασικέ. Η φάμπρικα που στήνεται έχει τη σημειολογία της. Στο χώρο της λατινινικής αμερικής, η θρησκεία είναι παντού. Με τα καλά και τα κακά της.

Neraida said...

Καλησπέρα. Το μπλόγκ σας είναι υπέροχο! Το ανακάλυψα τυχαία και μου αρέσει πολύ να σας διαβάζω! :) Να είστε καλά και να μας ταξιδεύετε!

Locus Publicus said...

Aγαπητή neraida καλωσήρθες! Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Θα περάσω και απο το μπλόγκ σου. Καλό καλοκαίρι!