Kυριακή στην Εκκλησία

Βαρύ και κουρασμένο το βήμα του campesino, στο χωματένιο δρόμο για το σπίτι. Αλλη μια μέρα εξοντωτικής δουλειάς στα χωράφια των αρχόντων που ορίζουν τη γή το χωριού. Μοιρασμένα τα απέραντα βουνά, με νοητά σύνορα που χανονται στον ορίζοντα. Μοιρασμένα σε λίγους, απο την εποχη των Ισπανών. Και κείνοι, οι άνθρωποι που μοχθούν πάνω στη γή, με ελάχιστο μερτικό απο την παραγωγή, κολλήγοι στα φέουδα της αριστοκρατίας, χωρίς περιουσία και τίτλους, βολεύονται για την ώρα στα χαμόσπιτα του χωριού, στις αυτοσχέδιες κατασκευές με τα τούβλα και τα ανοιχτά παράθυρα. Μια ακόμα βόλτα για νερό, στα φυσικά πηγάδια του χωριού. Ζωή με απέραντους συμβιβασμούς.

Κυριακή πρωί. Ησυχία. Πρώτα τα κοκκόρια, μετά κάποια σκυλιά σημαίνουν την έναρξη της μέρας. Είναι η μέρα της ξεκούρασης, του οικογενειακού φαγητού. Μέρα για τα καλά ρούχα της βόλτας, τη σύναξη στο παζάρι της κεντρικής πλατείας. Θα ξεχυθούν τα παιδιά για μπάλα στις ανηφοριές, θα γεμίσει η γειτονιά φωνές. Είναι η μέρα που οι νέοι θα συζητήσουν ακόμα μια φορά το μεγάλο όνειρο της φυγής. Της απόδρασης απο το μικρό πληκτικό χωριό, σε πολιτείες με φώτα, αυτοκίνητα, μοντέρνα ρούχα, και καθαρούς δρόμους. Απο το μικρό μελαγχολικό χωριό των αγροτών.

Και εκεί πάνω, στο λόφο, στο κάθε λόφο, στο πιο ψηλό σημείο του χωριού, η Εκκλησιά. Το καλύτερο χτίσμα του χωριού, το μέρος που οδηγούν τα κουρασμένα βήματα κάθε Κυριακή, κάθε εβδομάδα. Για μια κουβέντα της λύτρωσης. Για μια ελπίδα. Για μια ανάσα ανθρώπινη. Στην ανάγνωση του Ευαγγελίου, στην αγόρευση του παπά που θα εμφανιστεί μέσα απο την Αγια Τράπεζα καθαρός, ήρεμος και ξεκούραστος. Στο ναό της αυθυποβολής και του δέους. Μια φωνή απο το Υπερπέραν.

Θαρθούν μανάδες με παιδιά, στα πιο καλά τους ρούχα. Με μια ευλάβεια μαγική, απλή, και αληθινή. Θα ξεπλυθούν οι φτωχοί στη στέρνα του σπιτιού, και θα κατηφορίσουν για την Εκκλησία. Παιδιά θα συνοδέψουν τους γεροντότερους στο ναό της λύτρωσης. Γιατί ο Θεός είναι μεγάλος. Και γνωρίζει τη ζωή τους, τις ανάγκες τους και τον καημό τους.

Είναι οι δυναμικές της Ιστορίας. Ο Ευρωπαικός Καθολικισμός μεταφυτευμένος στο κόσμο των Ανακαλύψεων. Με τη ευλάβεια του πιστού, τις ενοχές του Ευαγγελίου, το φόβο του αμαρτωλού, τη συντηρητική ηθική του προσκυνημένου. Του καλού ανθρώπου που γεννήθηκε και μεγάλωσε στα χωριά των τσιφλικάδων. Που μοχθεί στη γή, κουράζεται και υποχωρεί. Που φοβάται και ελπίζει. Που δίνει απο το υστέρημά του.

Ενός κόσμου που ζεί ταπεινά, και συνεχώς πληγώνεται. Που ο πλούτος του, η συνεισφορά του, γίνεται μια τεράστια εκκλησία αναμεσής στα χαμόσπιτα. Για να γεμίζει με κάτι το κενό της ζωής και του χρόνου. Ενός κόσμου που η αντίθεση είναι οπτικά και συναισθηματικά τόσο κραυγαλέα, τόσο μεγάλη, τόσο υπερβολική.

Ενα σκυλί αλυχτάει. Στην ησυχία της Κυριακής, ακούγονται μονάχα τα βήματα των γυναικών που κατευθύνονται προς την Εκκλησία. Τακούνια ρυθμικά. Με το παιδί στην αγκαλιά σφιχτά, για την ευλογία και το κοινώνισμα. Κυριακή στην Εκκλησία. Με την ευχή να το κρατάει ο Θεός καλά, στο κόσμο αυτό της αδικίας.

--------------------------------------------------------------------------
Pictures by Locus Publicus, free for public use
Latin America
--------------------------------------------------------------------------