Ο κυρ Κώστας είναι νεοκόρος σε κάποια ντόπια εκκλησία. Υπέρμετρα θρήσκος απο παιδί, ανήκει στην κατηγορία των «καλοθελητών», των ανθρώπων που προσφέρουν πιστά τις υπηρεσίες τους στην εκκλησία. Φροντίζει το ναό, κάνει ό,τι θελήματα του ζητούν, δουλεύοντας σκληρά και αγόγγυστα. Είναι ο άνθρωπος της εκκλησίας στην επαρχία, απόλυτα αφοσιωμένος στην Ορθοδοξία και την ιεραρχία της.Τον συνάντησα και πάλι, ένα πρωινό, έξω απο την εκκλησία που συχνάζει. Ηταν ευγενικός και διαχυτικός μαζί μου. Με ρώτησε για τα παιδιά, μου ευχήθηκε καλη υγεία και πρόοδο. Προσπάθησα να ανοίξω μια συζήτηση μαζί του. Αρκούσε ένα «πως πάνε τα πράγματα», για να ξεκινήσει μία στεντόρια ανάλυση περί διαφθοράς ψυχών, ηθικού ξεπεσμού της νεολαίας, αφελληνισμού της ελληνικής κοινωνίας. Ανέφερε και τους γνωστούς εχθρούς. Σκοπιανούς, μετανάστες, ομοφυλόφιλους, αντίχριστους, δυτικούς. Με κατατόπησε.
Για την φετινή περίοδο, ο κυρ Κώστας έχει αναλάβει και ένα special project. Κάπου χτίζεται μια εκκλησούλα, και χρειάζεται βοήθεια. Εθελοντές. Δουλειά του λοιπόν, είναι να βρεί εργολάβους που θα βάλουν τσάμπα τα τσιμέντα, δωρητές για τη νέα καμπάνα, εθελοντική εργασία για τα μερεμέτια. Μέχρι στιγμής, όλα καλά, με πληροφορεί. Βρήκε ελαιοχρωματιστές, ηλεκτρολόγους, πλακατζίδες, μαραγκούς, που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους δωρεάν, για τη σωτηρία των ψυχών. Πολλοί πιστοί προσφέρουν τον όβολό τους στο θεάρεστο έργο της δημιουργίας του νέου ναού.
Φίλοι και γνωστοί της γειτονιάς, λένε πως εκτός απο τις καθημερινές του εκκλησιαστικές υπηρεσίες, ο κυρ Κώστας είναι επιφορτισμένος και μέ ένα ακόμα κοινωνικό έργο. Να παρακολουθεί διακριτικά, τους κατοίκους της ενορίας, να μαθαίνει τί περιουσιακά έχουν, ποιοί είναι οι κληρονόμοι. Πρώτα εκείνους που δεν έχουν παιδιά, άμεση οικογένεια ή άλλους διεκδικητές περιουσιακών στοιχείων. Αυτούς, να τους αναφέρει στην ιεραρχία, η οποία έχει σαν στρατηγικό της στόχο την αφαίμαξη της περιουσίας τους. Η μάλλον τη «δωρεά» τους. Είναι οι διαθήκες «έκπληξη», κάτι πολύ κοινό στην επαρχία. Οταν ο γέρος ή η γριά πεθαίνει, ο περίγυρος μαθαίνει πως τα χωράφια, τα σπίτια και τα λεφτά, πήγαν με νόμιμες υπογραφές στην εκκλησία.
Το δίκτυο αφαίμαξης περιουσιών, εθελοντικής εργασίας, δωρεών και διαθηκών, έχει λαική βάση, είναι αόρατο, αποτελεσματικό, και δεν εκθέτει κανέναν νομικά. Είναι νόμιμο, συνεπώς και ηθικόν. Ο τεράστιος στρατός των «καλοθελητών», είναι απόλυτα οργανωμένος. Ο κυρ Κώστας παρέχει τις πληροφορίες. Είναι το Marketing της υπόθεσης. Οι πληροφορίες, διοχετεύονται σε κάποιο άλλο επίπεδο, όπου άλλοι αναλαμβάνουν τα δύσκολα. Ανθρωποι που επισκέπτονται τους μελλοθάνατους, για να τους πείσουν να συνεισφέρουν μετα θάνατον. Είναι το επίπεδο των Sales. Οι επιτυχίες, στεριώνουν και στα χαρτιά, με τις εθελοντικές υπηρεσίες στρατευμένων δικηγόρων και συμβολαιογράφων, που απλά «αγαπούν» την εκκλησία.
Αναπόφευκτος ο συνειρμός. Στην επικαιρότητα, η Μονή Βατοπεδίου. Μου έφερε στο μυαλό μου τον κυρ Κώστα. Που αφού με αγκάλιασε στοργικά, άναψε και μια λαμπάδα για την οικογένειά μου, μάζεψε κατόπιν τα λεφτά απο το παγκάρι, σε μια πλαστική σακούλα, τα έχωσε στο φθαρμένο παντελόνι του, και αφού καβάλησε το παλιό του ποδήλατο, κλείδωσε την εκκλησία, και έφυγε για το μεσημεριανό του φαγητό. Τα έξοδα διαβίωσης των «καλοθελητών», ήταν και για σήμερα πληρωμένα.
20 comments:
Τι μαθαίνει κανείς από καποιον που έρχεται στην χώρα 1 μήνα τον χρόνο!!!
Εμείς που ζούμε και δεν τα ξερουμε αυτά?
Μάλλον μακριά απ την 'Θεία Χάρη"...
Κορυφαίο το "Είναι νόμιμο, συνεπώς και ηθικόν" καθώς και οι όροι μαρκετινγκ(εγώ θα έλεγα field research) και sales.
έφτασε πλέον η ώρα να καταλάβω γιατί άνθρωποι αποδεδειγμένα καλοί,γνήσια και έμπρακτα συμπάχοντες με τον πιο ατυχή πλησίον, αποστρέφονταν τόσο έντονα το κύκλωμα της Εκκλησίας.
Τα όσα μαθαίνουμε σταδιακά για την Βατοπεδίου επικυρώνει οτι καθε Εκλησία ή Μονή είναι μια άτυπη Α.Ε. δίχως μάλιστα φορολογικες υποχρεώσεις.Οι καλύτερες offshore και μαλιστα με Θεία Ευλογία...
Aυτό το μήνα δουλεύω σκληρά φίλε squarelogic! Στην επαρχία είναι αδύνατον να μείνεις απληροφόρητος. Ανάμεσα στους φίλους, μερικούς ταξιτζήδες και καφετερίες, μαθαίνεις τα πάντα.
Οι ιστορίες με τις γριές που υπέγραψαν το χωράφι κάτω απο το παραλήρημα του πυρετού, είναι πολλές. Και οι προσωπικότητες του χώρου, εξίσου γραφικές. Το δίκτυο που αναφέρω έχει βαθιές λαικές και εθελοντικές ρίζες. Αρκεί μια μέρα σε κάποια Αρχιεπισκοπή. Να δεί κανείς τί καταβαίνει απο το χωριό σε τρόφιμα, λάδια, κρασιά. Η Εκκλησία είναι η μεγαλύτερη ιδεολογική δύναμη που πέρασε απο την επαρχία.
Εγώ απορώ που... εκπλήσσεστε ;-)
Για όσους γνωρίζουμε τα πράγματα (και ειδικά από μέσα), αυτά είναι... συνήθη. Μπορώ να αναφέρω πράγματα και θάματα (όχι φυσικά "θεϊκά") και όχι μόνο για οικονομικά ζητήματα. Όπως π.χ. ζευγάρια που παντρεύονταν με... κλήρωση ακόμα και στο τέλος του 20ου αιώνα μέχρι ολόκληρες ομάδες χριστιανών που ζουν σε "κοινόβια" (π.χ. σε μια πολυκατοικία) και θέτουν όχι μόνο τα χρήματά τους, αλλά και κάθε πτυχή της ζωής τους στην υπηρεσία του... Θεού, δηλ. του προϊσταμένου της ενορίας, ο οποίος ανερυθρίαστα δηλώνει με υπερηφάνεια πως:
"Μόνο τι κάνουν στις κρεβατοκάμαρές τους δεν γνωρίζουμε".
(που και αυτό βεβαίως το γνωρίζουν, αλλά και το ελέγχουν απόλυτα μέσω της δήθεν λυτρωτικής/θεραπευτικής διαδικασίας του "μυστηρίου" της εξομολόγησης)
Ας μη μείνουμε όμως σε... περιπτώσεις (καθένας μπορεί να βρει θετικά και αρνητικά παραδείγματα). Το βασικό πρόβλημα είναι πως από μικροί μαθαίνουμε (λανθασμένα) πως η Εκκλησία είναι κάτι φύσει "καλό" που παρέχει ηθικές αξίες στην κοινωνία (η οποία διαφορετικά δήθεν θα είχε αποδομηθεί) και διάφορα άλλα ωραία που πόρρω απέχουν της πραγματικότητας. Όμως η Χριστιανική Εκκλησία (όπως και κάθε οργανωμένη θρησκεία) υπήρξε ανέκαθεν μηχανισμός χειραγώγησης, ελέγχου και συγκέντρωσης οικονομικής (και, κατά συνέπεια, πολιτικής και κάθε άλλης) εξουσίας,
(ειδικά στα καθ' ημάς, ακόμα και μια σημαντική έκταση της ελληνικής επικράτειας αποτελεί κράτος εν κράτει και μάλιστα με... συνταγματική βούλα)
Για να πετύχει τους στόχους της εκμεταλλεύεται απλώς τον φόβο του ανθρώπου για τον θάνατο (κλισέ, αλλά τείνουμε να το... ξεχνάμε), γεμίζοντας επιμελώς τα ανθρώπινα μυαλά με ευσεβείς (και καμιά φορά όχι και τόσο ευσεβείς) ανοησίες (ειδικά των ανηλίκων, των αφελών και των κατατρεγμένων), παρέχοντας ελπίδα για μια καλύτερη ζωή σε κάποιον "άλλο κόσμο".
Το θεωρητικό της υπόβαθρο, δηλ. οι "Άγιες Γραφές" (οι οποίες BTW θεωρούνται αλάθητες), όχι μόνο... μπάζει λογικά από παντού (γεμάτο επιστημονικές ανακρίβειες, αντιφάσεις και παραλογισμούς), αλλά και αποτελεί μνημείο ανηθικότητας και εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (ειδικά της γυναίκας), όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κάποιος, διαβάζοντας χωρία όπως π.χ. εκείνο της τελευταίας Πληγής του Φαραώ ή της εκδικητικότητας τού κατά τα άλλα γλυκύ και πράου Ιησού, που θα τιμωρήσει χειρότερα από τα Σόδομα και τα Γόμορα την πόλη εκείνη που δε θα... καταδεχτεί το "Ιερό" Kήρυγμα των Αποστόλων Του (Ματθ. Ι΄, 14-15).
(έχω γράψει αμέτρητα σχετικά σχόλια τους τελευταίους 30 μήνες σε διάφορα blogs, ενώ μπορεί να βρει κανείς μια χαρακτηριστική συλλογή συγκεντρωμένη κι εδώ).
Παρότι μου είχε πει και παλιός γνωστός την επόμενη μέρα της χειροτόνησής του ως ιερέας πως "δεν υπάρχει χειρότερη φάρα από τους παπάδες", θαρρώ πως υπάρχουν και... αγνοί ιερωμένοι που δεν ενδιαφέρονται για την εκμετάλλευση, αλλά για την "σωτηρία" (όπως την αντιλαμβάνονται) των πιστών. Αλλά φυσικά ούτε εκείνοι μπορούν να ξεφύγουν από τις αντιφάσεις, την καταπίεση και τα αδιέξοδα που κατατρέχουν κάθε πιστό (εκτός κι αν είναι αφελής ή υποκριτής - συχνό φαινόμενο) και συχνά καταλήγουν οι ίδιοι να είναι τα πλέον τραγικά θύματα της όλης ιστορίας.
Το λάθος δεν είναι λοιπόν οι πρακτικές των εκάστοτε Λειτουργών (επίσημων ή μη) της Εκκλησίας, αλλά η ίδια η Θεωρία της. Ακόμα κι αν όλοι οι Ιεράρχες ήταν "σεμνοί και ταπεινοί", ακτήμονες, φιλάνθρωποι (και δεν ξέρω 'γω τι άλλο καλό), ο δογματισμός, ο παραλογισμός και η ανηθικότητα των Θεμελίων της Χριστιανικής Πίστης παραμένει.
Και κανείς πιστός δεν μπορεί να ισχυριστεί πως τα όποια "σκοτεινά σημεία" της Θεωρίας μπορούν να... παραβλεφθούν, να "ερμηνευθούν εκκλησιαστικώς" (τι ψυχωφελή "ερμηνεία" να δώσεις σε σφαγές ανυπεράσπιστων παιδιών από ρομφαία... αγγέλου;) ή ακόμα και να θεωρηθούν μεταγενέστερες προσθήκες που εξυπηρετούν σκοπιμότητες. Αφ' ενός μεν οι πηγές που αναφέρουν τα "καλά" στοιχεία (αγάπη προς τον πλησίον κλπ) είναι ακριβώς οι ίδιες που αναφέρουν και τα "στραβά" και αφ' ετέρου, σύμφωνα με τους επίσημους Ιερούς Κανόνες της θρησκείας στην οποία βαπτίστηκε, όποιος σηκώνει το δικό του "μπαϊράκι" σε ζητήματα πίστης και διαχωρίζει τη θέση του από την επίσημη διδασκαλία της (όσο αντιφατική κι αν είναι) χαρακτηρίζεται αυτόματα ως... Αιρετικός.
Ή, στην καλύτερη περίπτωση "Χριστιανός της Ταυτότητας".
(προσφιλής χαρακτηρισμός που χρησιμοποιούν hardcore εκκλησιαστικοί κύκλοι για τους "χλιαρούς" και μακριά από την εκκλησιαστική ζωή βαπτισμένους χριστιανούς, επειδή στην παλιού τύπου ταυτότητα αναγραφόταν το θρήσκευμα κάποιου)
[666 λέξεις]
Sorry για την έκταση που κατέλαβε το σχόλιό μου - έτσι κι αλλιώς δε μπορεί να αναπτυχθεί το ζήτημα επαρκώς μέσα στα πλαίσια ενός σχολίου. Αλλά βλέπω τόσες μέρες τον κόσμο να... πέφτει από τα σύννεφα για την "κατάντια της Μάνας Εκκλησίας", όταν όλα αυτά αποτελούν συνήθη πρακτική από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου μέχρι τις μέρες μας.
Βλέπω ανθρώπους που η ζωή τους δεν έχει καμιά σχέση με την εκκλησιαστικό βίο, έτσι όπως ορίζεται από σαφείς (και θεωρούμενους επίσης ως αλάθητους) Κανόνες, δεν έχουν μελετήσει Αγία Γραφή και Πατέρες της Εκκλησίας και απλώς πατάνε το πόδι τους σε ναό στους γάμους, τα βαφτίσια και... δέκα λεπτά την ώρα του "Χριστός Ανέστη", να εξαπολύουν μύδρους (και στην TV) κατά των "διεφθαρμένων ιεραρχών" και να δηλώνουν την αγανάκτησή τους, θεωρώντας προφανώς εαυτούς θεματοφύλακες της χριστιανικής ηθικής.
Κάποτε θα πρέπει να πάψουμε να ζούμε με... παραμύθια. Και, κυρίως να γνωρίζουμε ΤΙ ακριβώς πιστεύουμε, ΠΩΣ αυτό έχει διαμορφωθεί και ΑΝ αποτελεί επιλογή μας ή απλώς μια... συνήθεια που αντανακλά νοσταλγικές παιδικές θύμησες ή/και ενισχύει κάποιους "παραδοσιακούς" κοινωνικούς δεσμούς.
Όποιος (τολμήσει να) ψάξει τις πηγές σε βάθος, θα διαπιστώσει πως δεν υπάρχει "καλός" και "κακός" χριστιανισμός και δεν είναι η... Πράξη που "διασύρει" την Πίστη. Η ίδια η Πίστη σε έναν Θεό, όπως παρουσιάζεται μέσα από τα επίσημα ιερά κείμενα του Χριστιανισμού και κάθε άλλης οργανωμένης θρησκείας, είναι ένας Δογματικός Παραλογισμός που δεν ταιριάζει σε ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο.
(και όταν εντυπωθεί στον ελαστικό εγκέφαλο ενός παιδιού δύσκολα αποκηρύσσεται στο μέλλον - προσωπικά θεωρώ την κατήχηση και τον προσηλυτισμό ανηλίκων ως ειδεχθές έγκλημα)
Από την άλλη, η Πίστη χωρίς "διαμεσολαβητές" σε κάποιον άλλο "προσωπικό" Θεό, που τα χαρακτηριστικά του δεν αντιβαίνουν στην παρατηρημένη πραγματικότητα και που δεν παρεμβαίνει στη ζωή μας για... ψύλλου πήδημα, αποτελεί βεβαίως κάτι άλλο, το οποίο όχι μόνο δεν κατακρίνω (άσχετα αν ο ίδιος πιστεύω ή όχι κάπου), αλλά απεναντίας θεωρώ υγιές και ενδεχομένως ψυχολογικά ωφέλιμο.
Εννοείται βεβαίως πως οι παπάδες (μαζί με το όλο χριστιανικό "κύκλωμα") εντάσσονται στην πρώτη κατηγορία ;-)
[333 λέξεις]
Ωραία το τοποθετείς φίλε. Οι "άγιοι" άνθρωποι που εδώ και πάρα πολλά χρόνια συνεχώς ανησυχούν για τους κάθε λογής σκοπιανούς, αδελφές, κομμουνιστές και άλλους εχθρούς της πατρίδας. Η πατρίδα που μπορεί βεβαίως να κοιμάται ύσηχη όταν ο κάθε λογής Κυρ Κώστας φροντίζει για την σωτηρία της ψυχής της.
Χειμαρρώδης ο λόγος σου αγαπητέ Mickey , προσωπικά συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Η οργανωμένη Εκκλησία, σαν κοινωνική οντότητα έχει βιωθεί παντού σαν μηχανισμός χειραγώγησης και ελέγχου. Στην Ελλάδα ειδικά, η υπερεξουσία της Εκκλησίας είναι απόλυτη. Είναι, όπως πράγματι πιστεύω, το μεγαλύτερο κέντρο παραγωγής συνείδησης και ιδεολογίας, μεγαλύτερη και απο την κομματική ιδεολογία. Στο κέλευσμά της, σταματούν τα πάντα. Και αυτό γιατί στην οργανωτική της βάση, υπάρχει ο στρατός των "καλοθελητών", αυτών που τη θεωρούν προπύργιο της ελληνικότητας, άρρηκτα συνδεδεμένη με το Βυζάντιο.
Ο διαχωρισμός Κράτους και Εκκλησίας, είναι αδύνατος στη πατρίδα μας, γιατί δεν τον θέλει ο περισσότερος κόσμος. Η λαική βάση συνειδητά δίνει στην Εκκλησία άσυλο σε όλες τις παρανομίες. Αυτή είναι η κοινωνική πραγματικότητα. Στο κείμενο προσπάθησα να σκιαγραφήσω τη σιωπηλή δουλειά που γίνεται στην επαρχία, σε απολύτως λαική βάση.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει βέβαια και στις άλλες εκκλησίες, ας δούμε το παράδειγμα της Ιρλανδίας οπου η εκκλησία είναι ακόμα πιο σκληρή και πιο αυταρχική. Τεράστια σκάνδαλα παιδεραστίας καλυφτηκαν στην Καθολική Εκκλησία της Αμερικής, με κάλυψη του ίδιου του Πάπα. Και όσο για τον Αμερικανικό Νότο, που η θρησκευτικότητα είναι αληθινή, και καθημερινή, τα πράγματα είναι ακόμα πιο τραγικά. Γονάτισε η Αμερική σε έναν αλκοολικό πρόεδρο που είχε θρησκευστικές οπτασίες, και "αναγεννήθηκε" μέσα απο τη θρησκεία. Είναι η περιοχή του Χριστιανισμού οπου το κείμενο της Βίβλου προσαρμόζεται κάθε χρόνο ανάλογα με τις κοινωνικές συνθήκες και τις πολιτικές (οι Προτεσταντικές σέκτες έχουν πλέον εγκαταλείψει την κλασσική μετάφραση).
Και μην ξεχνάμε, πως η σημαντικότερη διαφορά τςη Ελληνική Ορθοδοξίας με τις άλλες Εκκλησίες, δεν είναι θρησκευική, αλλά ιδεολογικά εθνική. Απλά ο έλληνας θεωρεί την Ορθοδοξία μέρος της εθνικής ταυτότητας, και τίποτε άλλο. Γι' αυτό ο Ανθιμος συνεχώς πολιτικολογεί, δεν θρησκευτολογεί. Τουλάχιστον, ας τολμήσει η ηγεσία μας, να τσακίσει το τελευταία φαινόμενο ασυδοσίας.
Ωραια και τα λινκς που παραπέμπεις. Ευχαριστώ.
O κυρ Κώστας είναι η προσωποποίηση της εκκλησιαστικής εξουσίας στην Ελλάδα Βασικέ.Εχει απλή λαική συμπεριφορά, είναι αγαπητός με όλους, ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται για τον πλούτο, δεν προκαλεί. Ετσι, είναι αποδεκτός. Δουλεύει όμως σιωπηλά, με σχέδιο και στρατηγική. Για στόχους που ο ίδιος βέβαια δεν γνωρίζει, αλλά και ούτε έχει την πολιτική παιδεία για να αντισταθεί συνειδητά.
Ο κυρ Κώστας ότι κάνει το κάνει όχι για προσωπικό όφελος αλλά γιατί έχει γαλουχηθεί με την κυρίαρχη στα λαϊκά στρώματα αντίληψη ότι η έκκλησία είναι αγνή και τα συμφέροντα της είναι για το καλό όλων των πιστών.
Δεν θυμάμαι σε ποιά ταινία ο αντίστοιχος μουσουλμάνος κυρ Κώστας δεν έβαζε μια κουταλιά ζάχαρη στο τσάι του από την ζάχαρη που του είχαν δώσει για το τζαμί!
Πόση διαφορά έχουν και οι δύο από όλους αυτούς που ξέρουν πολύ καλά τι λησταρχείο είναι η εκκλησία και όμως φροντίζουν να συμπλέουν μαζί της,να βοηθάν σε κάθε βρωμοδουλειά της και να της φτιάχνουν μέχρι συμβόλαια δωρεάν! γιατι γνωρίζουν ότι το ένα χέρι νίβει το άλλο και χέστηκαν άν τα δικά μας χέρια είναι τεντωμένα προς τα μόυτρα τους με όλα τα δάκτυλα ανοικτά!
καλά έτσι κάνουν οι παπάδες στις επαρχίες??? μένω άναυδη!
καλησπέρα και εύχομαι να περνάς καλά φίλε!
''O κυρ Κώστας είναι η προσωποποίηση της εκκλησιαστικής εξουσίας στην Ελλάδα .Εχει απλή λαική συμπεριφορά, είναι αγαπητός με όλους, ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται για τον πλούτο, δεν προκαλεί. Ετσι, είναι αποδεκτός...''
Προς στιγμήν το μυαλό μου πήγε στον εκπρόσωπο της... πολιτικής μας εξουσίας. Φαίνεται οι εξουσίες Locus, ειδικά εδώ, δουλεύουν με πανομοιότυπο τρόπο, με τη μέθοδο της βιτρίνας.
Σε μια χώρα όπου η ''μεταρρύθμιση'' της αφαίρεσης του θρησκεύματος από τις αστυνομικές ταυτότητες δημιούργησε μία άνευ προηγουμένου λυσσαλέα αντίδραση. Εκατοντάδες χιλιάδων ξεχύθηκαν στους δρόμους δημιουργώντας διαπλανητική ατραξιόν. Εκατομμύρια υπέγραψαν την ανάκληση του ανοσιουργήματος (ανάμεσα τους και οι δύο Κωστάδες).
Αντίθετα, μην περιμένεις να δεις ούτε 100 ανθρώπους να διαδηλώνουν την επιστροφή της κρατικής περιουσίας από τις Μονές. Εξάλλου σε λίγο καιρό όλος ο θόρυβος θα έχει κοπάσει, η σωφροσύνη θα επικρατήσει και οι αμαρτίες θα σχωρεθούν.
Καλές αναρτήσεις Locus. Έτσι, να μας θυμίζεις που και που τι εστί Ελλάς.
σχόλιο σε μορφή διαλόγου
-Την αλήθεια την αγαπά κανείς αλλά στη φωνή της αλήθειας παρεμβάλλονται ύποπτα παράσιτα.
Αν ήθελε κανείς να δοκιμάσει ανοιχτά την όρεξή του για την αλήθεια, θα προέκυπτε μια ηθική και πνευματική στάση καθόλου θεραπευτική και ειρηνοποιός.
-Έτσι όπως γράφεις τώρα μου θυμίζεις δοκίμιο.
-Ίσως,εάν αποδεχτούμε πως το δοκίμιο είναι η μοναδική και αναπόφευκτη μορφή που παίρνει η εσωτερική ζωή ενός ανθρώπου τη στιγμή της κατάθεσης μιας αποφασιστικής ερώτησης:
"πολλοί άνθρωποι λογικά(κατά την γνώμη μου) σκεπτόμενοι προτιμούν τον πολιτικό γάμο από την εκκλησία.Αλλά η συντριπτική μερίδα των ίδιων ανθρώπων δεν προτιμά την ονοματοδοσία αλλά την βάπτιση!Γιατί;"
-Σχόλιο γράφεις δεν κάνεις ποστ
-εντάξει σχόλιο, αλλά σε blog φίλου ανάμεσα σε σχόλια φίλων!
Να απαντήσω στον Ψουξ: ναι, πολλοί προτιμούν πολιτικό γάμο για διάφορους λόγους (κυρίως οικονομικούς), αλλά κάποια στιγμή ρίχνουν κι έναν θρησκευτικό να τους βρίσκεται!
Για να διαλέξεις ονοματοδοσία, πρέπει να τα έχεις βρει με το υποσυνείδητό σου! Δηλαδή να ξέρεις τι θα απαντήσεις στο παιδί αν σε ρωτήσει "΄γιατί δεν έχω νονό;", να μην δώσεις σημασία σε πεθερικά και γονείς που γκρινιάζουν και να νιώθεις βέβαιος ότι σε αυτό το χομεϊνικό κράτος όπου ζούμε, δεν θα πληρώσει κάποτε το παιδί τη δική σου επαναστατική πράξη.
Επειδή δεν έχω ζήσει στην ελληνική επαρχία, Λόκους, ομολογώ ότι αυτά που γράφεις είναι σχεδόν απίστευτα!
Από τον πολύ ενδιαφέροντα χείμαρρο του Mickey, μου άρεσε περισσότερο η φράση:
"(και όταν εντυπωθεί στον ελαστικό εγκέφαλο ενός παιδιού δύσκολα αποκηρύσσεται στο μέλλον -προσωπικά θεωρώ την κατήχηση και τον προσηλυτισμό ανηλίκων ως ειδεχθές έγκλημα)"
Αυτή η φράση απαντά επίσης και στο ερώτημα του Ψουξ.
Και απο αυτό το περιβάλλον Αθεόφοβε ξεπηδούν οι διάφοροι Βαβήληδες. Παιδιά της επαρχίας, γαλουχημένα απο μικρά στη κουλτούρα της υποταγής, πρόθυμοι να προσφέρουν δωρεάν υπηρεσίες. Παίρνουν πάνω τους το ρίσκο, και αν ανακαλυφθούν, εγκαταλείπονται και τιμωρούνται. Είναι η μπροστογραμμή της κάθε εξουσίας, που πρέπει πάντοτε να φαίνέται καθαρή και νόμιμη στα μάτια του κόσμου. Πιστεύω πως κάθε μορφή εξουσίας διαθέτει μια μπροστογραμμή εθελοντών που απορροφούν τον κίνδυνο.
όπως η πυθία των αρχαίων ή προφήτες του ισλάμ, έτσι και οι δικοί μας άγιοι χρησιμοποιούναι για τη χειραγώγηση και αφαίμαξη των μαζών.
πάντα οι ιερείς ζούσαν εις βάρος των πιστών χωρίς να κάνουν πραγματική δουλειά.
άρα, δε νομίζω ότι αποτελεί προνομιο της ορθοδοξίας ούτε του ελληνισμού, παρόλο που αυτό είναι κοντά μας και μας καίει πιο πολύ.
το θέμα είναι τί θα ήταν η κοινωνία χωρίς τους θρησκευτικούς θεσμούς και δεσμούς να επικυρώνουν κάθε ανθρώπινη κοινωνική πράξη?
είναι η κοινωνία έτοιμη για τόση ελευθερία? όχι σαν πίστη, όχι σαν πνευματικότητα (που τις βρίσκεις αλλού τώρα) αλλά σαν φορέα συνοχής που είναι ακόμα αναγκαία για τον άνθρωπο.
τί θα αντικαταστήσει τη θρησκεία?
Ρία μου γειά σου. Παρατήρησε πόσους "΄καλοθελητές" χρειάζεται μια κομπίνα τύπου Βατοπεδίου. Η ιεραρχία συλλαμβάνει το σχέδιο, μεσάζοντες περιφέρουν το μυνήματα, υπουργοί φαίνεται να συναινούν, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι δουλεύουν δωρεάν. Ολα νόμιμα. Team work.
Τους θερμούς χαιρετισμούς μου:)
@Ψούξ
Ειδικά στην επαρχία, η όποια παρέκλιση απο τα παραδοσιακά είναι πολύ δύσκολη. Οι λόγοι που αναφέρει ο Λωτοφάγος είναι πάρα πολλοί. Ειδικά αν τη μικρή "επανάσταση" του καθενός την πληρώσουν οι απόγονοι. Το μέγεθος της ανάμιξης στις προσωπικές ζωές των ανθρώπων, είναι τεράστιο, σιωπηλό και αδυσώπητο. Κανείς δεν επιθυμεί ρήξη με το μεγαλύτερο κέντρο εξουσίας του τόπου.
@Λωτοφάγος
Μα γι'αυτό ακριβώς το λόγο, για μεγαλύτερη άσκηση εξουσίας, η Ελληνική Εκκλησία έχει σήμερα 50 Επισκοπές στην Ελλάδα. Είναι η απόλυτη τοπική αυτοδιοίκηση. Το δίκτυο έχει τη μορφή πυραμίδας, που αγγίζει άμεσα τη λαική βάση, και ελέγχεται σε τοπικό επίπεδο. Κάτι σαν κλαδική. Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον, οι επαναστάτες φαίνονται και δακτυλοδειχτούνται.
Αυτά που περιγράφω στο πόστ, είναι αληθινά. Με την αστικοποίηση των πόλεων, οι δυναμικές βέβαια εξασθενίζουν, και γίνονται λιγότερο ορατές.
Συμφωνώ φίλε Tristan. Για σκέψου για μιά στιγμή, τον αντίκτυπο της ιστορίας με τις ταυτότητες. Προσωπικά, έχω αποφασίσει με τη γυναίκα μου (που είναι Καθολική), να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας φιλελεύθερα, εκθέτοντας και τις δύο εκκλησίες που μας ενώνουν. Η αίτηση να υπογράψω οπωσδήποτε "Ορθόδοξος", είναι ασυμβίβαστη με τον προσωπικό τρόπο ζωής μου.
Δύσκολο και ωραίο το ερώτημά σου Αthinovia. Προσωπικά δεν επιθυμώ ούτε κατάργηση της εκκλησίας, ούτε κατηγορώ τους ανθρώπους που έχουν μεταφυσικές ανησυχίες. Εκκλησία υπήρχε και θα υπάρχει.
Δε προσωπικό εντελώς επίπεδο όμως, θα τους της χώνω κάθε φορά που μου πουλάνε υπέρμετρη ηθική, κάθε φορά που υποκρίνονται.
πολλοί "καλοθελητές" ζουν όχι μόνο στην επαρχία αλλά και στις συνοικίες των αστικών κέντρων από τις υπηρεσίες τους στην μεγάλη και δυνατή ορθόδοξη εκκλησία...
έχουν τον τρόπο (ή τους έχουν διδάξει) πως να "φοβίσουν" τον γεράκο ή την γιαγιούλα που ετοιμάζεται να "περάσει το κατώφλι" και να τους πείσουν να βάλουν την υπογραφή για να μεταβιβάσουν την περιουσία τους (όχι πάντα και μόνο ένα σπιτάκι) ώστε να διασφαλίσουν την "παραμονή" τους στον παράδεισο...
Το κακό ειναι ότι αν τολμήσεις να τους πεις ότι ούτε λίγο ούτε πολύ τους "βάζουν χέρι" στην περιουσία μπορεί και να γίνεις ο μεγαλύτερος εχθρός τους, γιατί σ αυτό το σταυροδρόμι που βρίσκονται, ο φόβος πως θα αντικρύσουν τον δημιουργό τους είναι μέγας...ή τουλάχιστον έτσι κατάφερε να τους γαλουχήσει τόσα χρόνια η εκκλησία...
Τα σχόλια στην αναρτηση είναι πάρα μα πάρα πολύ αξιόλογα...
To θύμα θέλει το δήμιό του Μαρία μου. Ειδικά στα γεράματα, που ο θάνατος είναι ορατός, ενοχές και φόβοι κυριέουν πολλούς ανθρώπους.
Στην αρχή, τους προσφέρεται βοήθεια, αντίδοτο στη μοναξιά. Είναι ο περαστικός που νοιάζεται. Με το χρόνο, αρχίζουν οι συζητήσεις. Πολλές, πολλές συζητήσεις. Το θύμα υπογράφει στο τέλος, για να μη χάσει την ανθρώπινη παρέα. Είναι τραγικό.
Post a Comment