Πάμε Botswana;

Καθόλου δεν πλήττουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ζωή συνεχίζεται με σφρυγιλότητα, χαρά και εργασία. Στην έναρξη του σχολείου των παιδιών, συνάντησα τρία ζευγάρια που έχασαν το σπίτι τους. Στην περιοχή που μένω, τους τελευταίους 4 μήνες, οι Τράπεζες κατέσχεσαν 1.400 σπίτια, και η ανεργία ανέβηκε απειλητικά στο 7%. Πριν φύγω για διακοπές, εν ώρα εργασίας, μία Τράπεζα φοιτητικών δανείων (οπου έβαζα ενα σύστημα), η First Marblehead χρεωκόπησε στις 10 το πρωί, και μέχρι τις 3 το μεσημέρι, είχε κάνει μείωση προσωπικού κατα 70% Την επόμενη, όταν επέστρεψα στη δουλειά, η ηλεκτρονική μου κάρτα εργασίας είχε απενεργοποιηθεί. Εφυγα με τις χρεωκοπίες των Fannie May και Freddie Mac. Γύρισα με την κατάρρευση των Lehman Brothers και της Merill Lynch .

Τις μέχρι τώρα οικονομίες μου, τις διαχειρίζεται η UBS. Τηλεφώνησα και ένα φίλο μου, χρηματιστή. Να μην ανησυχείς, μου λέει, εμείς κρατάμε. Αλλά μην κουνιέσαι. Μείνε ακίνητος, πιές έξτρα καφέδες. Περνάμε συμπληγάδες πέτρες. Και έτσι δεν κουνιέμαι. Ειμαστε σε άμυνα αράπη μου, που λέει και ο Πανούσης. Ολοι ακίνητοι.

Διάβασα και δύο ωραία βιβλία των κυρίων Zbigniew Brzezinski και Robert Reich. O πρώτος είναι γεωπολιτίστας, δυνατό μυαλό, τον θαυμάζω και τον εμπιστεύομαι. Αναλύει στο βιβλίο του την προεδρία του George W., και του δίνει πάτο σε όλα. Καταστροφική προεδρία για τη χώρα, λέει ο Zbig, θα περάσουν χρόνια για να ανακάμψουμε στη διεθνή κλίμακα. Ο άλλος, ο «κοντός», περιγράφει τον τουρμποκαπιταλισμό που βιώνουμε απο το 90 και μετά. Στο σύστημα αυτό, αναφέρει, όλος ο πλούτος πάει στις εταιρείες. Η δημοκρατία πλέον κουτσαίνει αισθητά. Εξοχα.

Δεν μπορώ πλέον να κρύψω τον ενθουσιασμό μου. Απο το 2000 και μετά, βιώνουμε τον απόλυτο εκπασοκισμό των Ηνωμένων Πολιτειών. Απο τη μία ο GW και ο Τσέινι με τους κολλητούς και τα συμβόλαια πάσης φύσεως στο Ιράκ. Απο την άλλη, η οικονομική φούσκα. Το μόνο πράγμα που συμφωνώ με τον ΜακΚέιν είναι με τη δήλωση που έκανε πως η Wall Street μανατζάρει το χρηματιστήριο όπως το καζίνο. Στο τηλέφωνο, καθημερινά, με τηλεφωνούν απίθανοι τυπάδες. Αλλος να να μου αγοράσει το σπίτι μεσοτιμής, άλλος τα έπιπλα. Βγήκαν οι σαρκοβόροι γύπες παγανιά. Θα βρήκαν φαίνεται κάποια λίστα με χρεωκοπημένους, και θάναι και το όνομά μου μέσα (ατυχώς). Και το αυτόματο τηλεφώνημα της κυβέρνησης. Με θυμήθηκε. Αν έχω χρέος, λέει, να πάω στην τάδε ειδική τράπεζα για αναδιάταξη του δανείου.

Ο οδοντίατρός μου είναι νοτιοαφρικανός, λευκός. «Μετακομίζω Μποτσουάνα», με πληροφορεί. «Αγόρασα φάρμα». Δεν ειμαστε καλά, απαντώ. Είσαι καλά, είναι καλά στην Μποτσουάνα; Τέλεια, μου απαντάει, ωραία φύση, άγρια θηρία, καθαρά σπίτια, το μέρος το ξέρουν λίγοι. Και δεν έχεις κανέναν πάνω απ’ το κεφάλι σου. Ούτε υπηρεσίες, ούτε νόμους, ούτε κομπιούτερς. Πήγαν εκεί πολλοί νοτιοαφρικανοί απο τότε που βγήκε ο Μαντέλα. Αφρικανική Ελβετία, φίλε μου.

Γράφω το πόστ καθώς σερφάρω πληροφορίες για Μποτσουάνα. Συγχρόνως πληροφορούμαι παραίτηση Βουλγαράκη, με 4 εκατομμύρια ευρώ οικονομίες και επενδύσεις, και 50 ακίνητα. Εξοχα.

Φίλοι δυσαρεστημένοι, κάτι τρέχει. Πάμε Μποτσουάνα;