Χτισμένο τη δεκαετία του 60, απο κάποιον εύπορο έμπορο της πόλης, με αρχιτεκτονική επηρρεασμένη απο τους ντόπιους ψαράδες, πριν την Ευρωπαική Ενωση, τις συνθήκες για το περιβάλλον, τους οικολόγους, τα αποδημητικά πουλιά, την αιγιαλίτιδα. Μια γλυκιά παρανομία. Σημείο αναφοράς της νιότης όλων εκείνων των πιτσιρικάδων που έτρεξαν πάνω στην εξέδρα του, παίζοντας και βουτώντας με δύναμη και ζωή στα νερά της θάλασσας. Το αντίκρυσα για μιά ακόμα φορά, καλοδιατηρημένο, βαμμένο στα χρώματα της Ελλάδας. Απο Ηλιο και Θάλασσα είμαστε πλασμένοι...Στο μουσικό παράρτημα, ο μελωδός της θλίψης. Τον επέλεξα, και πάλι, για έναν πρόσθετο λόγο. Παρόλο που υπήρξε εντελώς αριστοκρατικός σε συμπεριφορά και βίο, απαξιωτικός προς πολλές λαικές συμπεριφορές και εξοικειώσεις, ήταν περιέργως, και ο "λαικότερος" των ελλήνων μουσουργών. Συνέλαβε μέσα απο τη μουσική του και την ποίηση, τα λαικότερα και αγνότερα συναισθήματα του λαού των Ελλήνων, και κατάφερε να τα εξωτερικεύσει οσο κανείς άλλος. Ακούστε τον λυγμό της Μάνας Ελλάδας, την προσευχή του ναυτικού για τη θάλασσα. Μυρίστε χρώμα και αίσθηση μαγική...
---------------------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
Σπίτι στο νερό, Ελλάδα 2008
-------------------------------------
Φίλοι bloggers, για την προσεχή περίοδο, λόγω φόρτου εργασίας και απανωτών ταξιδιών, οι αναρτήσεις θα είναι περιστασιακές. Σε μερικές,, όπως αυτή, τα σχόλια θα παραμένουν κλειστά. Πάρτε ό,τι σας ανήκει, απολαύστε τη μουσική. Σε άλλα πόστ, γενικού ενδιαφέροντος, τα σχόλια θα ανοίγουν για όλους. Είναι ο μόνος τρόπος να συνεχίσω.
