Η σκηνή επαναλαμβάνεται σε πολλαπλές εκδοχές, άλλοτε για την αστυνομία, άλλοτε για τους πυροσβέστες, άλλοτε για κάποιον απλό άνθρωπο που χάθηκε στη γραμμή του καθήκοντος. Ενα ολόκληρο στάδιο ανθρώπων, με τα παιδιά τους, στο παιχνίδι της Κυριακής, χωρίς οπαδίστικες αντιπαλότητες και μίση, σε μια στιγμή κοινωνικής επαφής, τραγουδούν τον ύμνο του έθνους που ανήκουν, αποδίδοντας τιμή σε κείνους που έπεσαν υπερασπίζοντας το δημόσιο καθήκον.Οι αστυνομικοί και οι πυροσβέστες που πεθαίνουν στο καθήκον, στην Αμερική θεωρούνται ήρωες. Ετσι νοιώθει η κοινωνία. Στους πεσόντες των σωμάτων ασφαλείας, τα παιδιά των σχολείων στέλνουν κάρτες με ευχές και καταθέτουν λουλούδια με τα σχολεία τους. Και οι γειτονιές, συγκεντρώνουν χρήματα για τις οικογένειές τους, τα ορφανά παιδιά τους.
Και σε μάς, ενώ συνειδητά και λανθασμένα αμφισβητούμε την τιμή των άλλων, μέσα στη θλιβερή παρακμή μας, μια ολόκληρη βιομηχανία έχει στηθεί για να υποστηρίξει την αλητεία των πανεπιστημίων, των γηπέδων, των σχολείων της κατάληψης, τους τρομοκράτες κάθε είδους, τα παιδιά με τις κουκούλες. Θάθελα μια μέρα να δώ και στην πατρίδα μια εκδήλωση κατά των καταλήψεων των πανεπιστημίων μας, ή υπέρ κάποιων αληθινών θυμάτων. Κάτι τέτοιο το περιμένω απο τα χρόνια της 17Ν. Ματαίως.
