Monday, September 1, 2008

Ομορφη και παράξενη πατρίδα

Το ταξίδι του μετανάστη στη πατρίδα είναι συνήθως μια πολύ επώδυνη υπόθεση. Δεν συνοδεύεται απο την ψυχολογία του ταξιδιώτη που επιζητεί να δεί και να βιώσει κάτι το καινούργιο, ούτε την ξεγνοισιά του ανθρώπου που πάει κάπου διακοπές με σκοπό τη διασκέδαση. Είναι ένα ταξίδι «αναπλήρωσης αναγκών», ταξίδι που σκοπό του έχει να διορθώσει όσα έχουν χαθεί απο την απουσία, τη μή συμμετοχή. Είναι δηλαδή, εκ φύσεως, ένα θλιβερό ταξίδι.

Τις πρώτες μέρες στη πατρίδα έψαξα πρώτα τους αγαπημένους φίλους και συγγενείς. Αυτούς που πραγματικά συμπαθώ, αγαπώ και νοιάζομαι. Και καθότι ο χρόνος είναι ο απόλυτος εχθρός, τα προσχήματα περισσεύουν. Στη λίστα μπαίνουν αυτοί που αξίζουν. Οι άλλοι έξω. Υπάρχουν έτσι συγγενείς που δεν μπήκαν ποτέ στη λίστα, και πιθανώς να αισθάνονται παραμελημένοι. Δεν θα τους κατηγορούσα αν τους έχω δημιουργήσει κάποια αντιπάθεια. Να με συγχωρούν.

Η πρώτη πληροφόρηση, είναι επίσης θλιβερή. Πρόκειται για τα νέα αυτών που πέθαναν, με πλήρη περιγραφή του θανάτου τους, και της κατάστασης των ανθρώπων γύρω τους. Η εφετινή συγκομιδή ήταν ιδιαίτερα κακή. Τρείς αγαπημένοι μου άνθρωποι δεν υπάρχουν πιά. Η μητέρα με πληροφόρησε για του θανάτους, και όσα έπρεπε να ξέρω. Ακολούθησαν κάποιες κοινωνικές επισκέψεις για συμπαράσταση.

Ακολουθούν τα νέα για γάμους, γεννητούρια, βαφτίσια, νέες δουλειές. Το πληροφοριακό κουτσομπολιό παίρνει χρόνο, και έχει πολλές εκπλήξεις. Ετσι έμαθα πως ενα αγαπημένο μου πρόσωπο άνοιξε γκαλερί στο Κολωνάκι, ενας ζιγκολό εξάδελφος έφυγε για το εξωτερικό προκειμένου να «αναλάβει κάποιες επιχειρήσεις», και πως κάποιοι άλλοι διέπρεψαν στη λοβιτούρα. Απο κάποιον νεόπλουτο γνωστό (εφοριακό), έλαβα και την πρόσκληση να πάμε στην Κεφαλλονιά «για καφέ», με το καινούργιο «καμπινάτο» σκάφος. Μάλλον θα είχε πάρει αύξηση στο μισθό του.

Ο κυρ Γιώργος ο τσαγκάρης, ένας φτωχός γείτονας, παλιός κομμουνιστής του αγώνα και του κατατρεγμού, έκλαψε καθώς μ’ αγκάλιασε. Εβγαλε και έδωσε στα παιδιά μου απο 5 ευρώ. Δεν ήθελα να τα πάρω, αλλά επέμενε. Ενοιωσα πως το δάκρυ του ήταν αληθινό. Μου ευχήθηκε να παιρνάω καλά εκεί στην ξενητειά, νά έχω υγεία με τα παιδιά μου. Τον ευχαριστώ ολόκαρδα.

Το δέκατο συγγραφικό του πόνημα είχε ήδη ολοκληρώσει ένας πνευματώδης φίλος φιλόλογος που γνωρίζω χρόνια. Με κάλεσε, όπως πάντα, για καφέ στο καταφύγιό του, ένα διαμέρισμα πνιγμένο στα βιβλία. Εμεινα κατάπληκτος απο το εύρος της πνευματικής του ευπρέπειας και της ιστορικής και εγκυκλοπαιδικής του κατάρτισης. Χρήματα δεν υπάρχουν για εκδόσεις, με πληροφόρησε, τα βιβλία θα μείνουν παρακαταθήκη στα παιδιά του, που μάλλον είναι αδιάφορα προς τις ενασχολήσεις του πατέρα. Τον θαυμάζω. Είναι ο τέλειος δάσκαλος, κάποιος που πράγματι αγαπά τη δουλειά του.

Η φίλη Αλέκα έχει το καλύτερο βιβλιοπωλείο της πόλης. Σε κάθε μου επίσκεψη, μου φτιάχνει μια λίστα με βιβλία, που τα παίρνω μαζί μου. Καλύπτω έτσι και το κενό των ελληνικών εκδόσεων. «Διαβάζεις ακόμα Γιανναρά;». Ναι, Αλέκα μου, ουδείς τέλειος.

Στο μικρό Μεσολόγγι, όπου η οικογένειά μου διατηρεί ενα εξοχικό σπίτι, οι φίλοι με υποδέχτηκαν όπως πάντα. Εγκάρδια, και χαρούμενα. Ακολούθησαν απίθανες ουζοποσίες με ψητά χταπόδια, χέλια, ψάρια, βαρκάδες, μουσικές και νυχτερινές παρέες. Κάποιος ψαράς, σαν έμαθε πως ήρθα, μου έφερε ένα κιλό παλιό καλό αυγοτάραχο. Ηταν η διασκέδαση που χάρηκα περισσότερο απο οτιδήποτε άλλο, αγνή, φιλική, αληθινή. Ποτέ μου δεν αισθάνθηκα κάτι παρόμοιο στην Αμερική.

Απομονώθηκα αρκετά στο καλοκαιρινό σπίτι της οικογένειας. Είναι ένα μέρος που αγαπώ με πάθος. Αγναντεύω απο κεί το Ιόνιο πέλαγος, Κεφαλλονιά και Ζάκυνθο. Εχει εναν άνεμο υπέροχο, μυρίζει έντονα αρμύρα, και έχει το καλύτερο ηλιοβασίλεμα που είδα ποτέ μου. Ξυπνούσα στις έξι το πρωί για να μυρίσω τη θάλασσα, να δώ τις ψαρόβαρκες, και να ονειροπολήσω.

Και ενώ πολλοί ντόπιοι παραπονούνται για έλλειψη εργασίας και κακή ποιότητα ζωής, γνώρισα και ενα ζευγάρι άγγλων που συνειδητά έχει εγκατασταθεί στην Ελλάδα, μετέτρεψε μια αγροτική αποθήκη σε κατοικία, και οργάνωσε τη ζωή του πάνω σε απλές βάσεις. Πολίτες του πολυπληθούς κοσμοπολιτικού Λονδίνου, είδαν και βρήκαν στην Ελλάδα κάτι που αξίζει και μετράει – τη δυνατότητα να ζήσουν ιδιωτικά, μια καλή ποιότητα ζωής. Πήρα απ’ αυτούς τον όρο «αυτονόμηση», που χρησιμοποιούσαν συχνά στη συζήτησή τους. Μου μίλησαν για τα εγκατελειμένα χωριά της ελληνικής υπαίθρου, τα έρημα σπίτια των ελληνικών χωριών, την τρομερά εύφορη γή που βρήκαν να κάνουν κήπο τους, το πώς οργάνωσαν ενέργεια, φαγητό και εισόδημα στη δύσκολη για μάς χώρα, ώστε να δουλεύουν απλά και να ζούν ακόμα απλότερα Ηταν οι πιό ευτυχισμένοι άνθρωποι που συνάντησα κατα τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού. Και ήταν ξένοι.

Tα χαμόσπιτα της γειτονιάς έχουν πλέον αραιώσει αισθητά. Θυσιασμένα στο βωμό της αντιπαροχής που προικίζει τα παιδιά και δίνει λεφτά στους δικαιούχους, η γειτονιά έχει γίνει πλέον αγνώριστη. Το ρέμα των παιδικών χρόνων μπαζώθηκε κι’ αυτό («τα γύφτικα»), και η πλατεία που το διακοσμεί ονομάστηκε Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Πρόοδος λοιπόν. Τα χωράφια με τα φυντάνια, γόνος ζωής της αγροτιάς, και παιδική ανάμνηση ακριβή, η αλάνα μας, γέμισαν κι’ αυτά με μπαράκια underground για φρικιά της επαρχίας.

Και η γενέτειρα. Χτισμένη στο κέντρο της αγροτικής κατα τα άλλα Αιτωλοακαρνανίας, έχει πλέον απορροφήσει τουλάχιστον τον μισό πληθυσμό του νομού. Είναι η απόλυτη μικρογραφία της Αθήνας, ένα είδος Καλλιθέας της επαρχίας. Οι πολυκατοικίες στριμωχτές, και το μποτιλιάρισμα αυτοκινήτων απόλυτο. Χιλιάδες όμορφα μαγαζάκια παντού, δέκα πεζόδρομοι με καταπληκτικής χλίδας καφετέριες, εστιατόρια για όλα τα γούστα. Χώρια τα αθηναικά μεγαλοκαταστήματα. Η πόλη έχει επίσης αποκτήσει και το δικό της China Town, με Ασιάτες μετανάστες που απ’ ο,τι φαίνεται κάνουν πολύ καλό εμπόριο. Κάποια ντόπια θεωρία συνομοσίας, λέει πως η Κινεζική Πρεσβεία τους πληρώνει τα ενοίκια για να κατακλύσουν την αγορά.

Οδήγησα με πολύ προσοχή και ακόμα μεγαλύτερο φόβο το δρόμο που ενώνει την πόλη μου με την Πάτρα. Είναι κατα τη γνώμη ο πιο επικίνδυνος δρόμος της χώρας. Δεκάδες νεκροί συσσωρεύοναι εκεί κάθε χρόνο. Αντίκρυσα με φρίκη το κουφάρι μιας Μερσεντές που συγκρουστηκε στη γλιστερή άσφαλτο με κάποιο άλλο αυτοκίνητο. Το στομάχι μου ανακατεύτηκε. Εμαθα αργότερα πως μια οικογένεια ελλήνων της Γερμανίας ξεκλιρίστηκε στο δρόμο που έχει να ασφαλτοστρωθεί πάνω απο 30 χρόνια. Η Ιόνια οδός, που συνεχώς βρίσκεται στα χαρτιά, είναι πλέον ένας λαικός μύθος. Ελπίζω να ολοκληρωθεί σύντομα.

Δεν ξέρω τί λέει ο κύριος Αλογοσκούφης για την ανεργία στην επαρχία, αλλά εγώ πήρα την εντύπωση πως η γενέτειρά μου, το Αγρίνιο, κατοικείται ως επι το πλείστον απο άνεργους. Κοίταξα και τις τοπικές εφημερίδες, και τις αναρτήσεις στο γραφείο ευρέσεως εργασίας. Λίγα πράγματα. Παρά ταύτα, ο συνωστισμός στις καφετέριες είναι πραγματικός. Ο αγαπημένος μου καφές, ο Cappucino, κοστίζει 3.5 ευρώ χωρίς απόδειξη. Είμαι σίγουρος πως στη Νέα Υόρκη, κοστίζει λιγότερο. Τα χωριά της περιφέρειας, παραδοσιακά καπνοχώρια, επιδοτούνται για να κάθονται. Χέρσα γή παντού. Μετά το 2012, ο αγροτικός πληθυσμός του νομού θα μειωθεί κατα τουλάχιστον 10%.

Ελπίζω να πέφτω έξω, αλλά το γενικό πνεύμα της κοινωνίας μάλλον δεν ευνοεί τις μεγάλες φιλοδοξίες. Το πιό δυνατό όνειρο μεγάλης μερίδας νεοελλήνων, φαίνεται να είναι το δημοσιουπαλληλίκι, οι συνεχείς συζητήσεις περι του οποίου ομολογουμένως με χτύπησαν δυνατά στα νεύρα. Αδύνατον να περάσω σε πολλούς το μήνυμα πως πρέπει κάποτε να ζητήσουν αυτό που θέλουν, γιατί κανείς δεν θα τους το δώσει. Ειδικά εκείνο το «εδώ έτσι είναι τα πράγματα», με εκνεύριζε φοβερά. Εχω πολλά παραδείγματα ανθρώπων που την είδαν και αλλιώς, και πέτυχαν γιατί ήθελαν.

Και ενώ ο εμπορικός σύλλογος της πόλης βαδίζει με σοβιετικό πρόγραμμα εργασίας, τα σούπερμάρκετ δουλεύουν 24 x 7, και με δικούς τους εργατικούς νόμους. Στο θέμα της εργατικής νομοθεσίας, η μαύρη εργασία των ανασφάλιστων φαίνεται να είναι θεσμός. Συμμετέχει και η κυβέρνηση. Μοιράζει ο ΟΑΕΔ (με χρήματα της ΕΕ), λατζοδουλειές των 500 – 600 ευρώ το μήνα, για ολιγόμηνες ανασφάλιστες προσωρινές εργασίες, σε παιδιά κάτω των 35 ετών. Είναι το σχέδιο της κυβέρνησης να μειώσει στατιστικά την ανεργία, βάζοντας τους νέους σε αναμονή μόνιμου διορισμού. Υπάρχουν και άλλοι που έχουν εργαστεί, και ακόμα περιμένουν πληρωμή. Ακόμα και ο Δήμος της πόλης έχει απλήρωτους εργάτες. Το τρομερό τέρας της ανεργίας, απλώνεται σε όλη τη χώρα. Είναι κατα τη γνώμη μου το αποτέλεσμα της λαικοποίησης της κοινωνίας, και της στροφής προς τα αριστερά που σχεδιάστηκε στη χώρα τα τελευταία 30 χρόνια. Χάθηκε κατα πολύ η σπιρτάδα της δημιουργίας, ο πήχυς της φιλοδοξίας έπεσε χαμηλά, οι συναλλαγές κομματοποιήθηκαν. Τώρα η ελπίδα, εκπορεύεται απο ψηλά, και έρχεται σε μικρές λαικές δόσεις με τη μορφή διορισμών, επιδομάτων, βοηθημάτων. Το απόλυτο σοσιαλιστικό βραχυκύκλωμα.

Εμαθα επίσης για αρραβώνες που χάλασαν, για σπίτια που χτίστηκαν, για κληρονομικά, και ενδοοικογενειακά. Η ελληνική επαρχία έχει όλη τη μέρα της ελεύθερη. Κάθε καφές και τρίωρο, κάθε συνάντηση και σεμινάριο. Εμαθα έτσι ποιός κλέβει, ποιός είναι τίμιος, πλούσιος, κατεστραμμένος. Ενας παλιός συμμαθητής οργανώνει τρομοκράτες στην Αθήνα, κάποιος άλλος μπαρόβιος μοιράζει ντόπα και μαστούρα, κάποια ζευγάρια κάνουν ομαδικό σέξ σε κόττερα. Τα έμαθα όλα. Δεν ξέρω απο που ανλούσε τις πληροφορίες της για τη 17Ν η αστυνομία, εγώ πάντως θα πήγαινα απευθείας στο τοπικό καφενείο.

«Το καλύτερο μαγαζί στην Ελλάδα είναι η Τράπεζα», με πληροφόρησε φίλος ταξιτζής. Μάλλον είχε δίκιο. Μέτρησα πολλές νέες Τράπεζες – μπουτίκ, που μοιράζουν χρέη. Μέτρησα ακόμα και πάρα πολλούς επίδοξους πελάτες. Ο τουρμπο-καπιταλισμός ήρθε επιτέλους και στο Αγρίνιο. Αγοράζεις τα πάντα αμέσως, πρώτη δόση σε ένα χρόνο. Και το πατρικό σπίτι στο σφυρί.

Η ζωή δεν περιμένει, συνεχίζει με όσους μπορούν, μέ όσους συμμετέχουν. Μια βραδιά του Αυγούστου, κάθισα όπως σχεδίαζα στον μόνον αναπομείνανατα θερινό σινεμά της πόλης, με τους ψηλούς τοίχους και τα αναριχιτικά φυτά, και πέρασα δυό ώρες μαγικές κοιτάζοντας μιά την οθόνη και μιά τους γαλαξίες. Και ήρθαν απο κεί ψηλά, αναμνήσεις κρυμμένες για χρόνια στο μυαλό, ουρανοκατέβατοι θησαυροί μιάς ζωής που πέρασε, θύμησες που μέναν εκεί κλειδωμένες, περιμένοντας το αυγουστιάτικο φεγγάρι για να μου πλημμυρίσουν τη ψυχή.

Στην οδό Βαλτινού, αριθμός 9, το παλιό νεοκλασσικό σπίτι της νιότης μου, κλειστό και σκοτεινό, ένα ερείπιο που περιμένει τον εργολάβο δήμιό του. Μπήκα στα κρυφά, στην πίσω αυλή για να μυρίσω το νυχτολούλουδο που τόσο με μαγεύει. Και μούρθε εκεί, στο μυαλό, η σκηνή με το ποντικάκι που κυνήγαγα στις σκάλες, σαν ήμουνα παιδί. Αντίκρυ του, ένα αλλο εγκατελειμένο σπίτι, διαλαλεί την ορφάνια και την εγκατάλειψη. Ηταν εκεί που έτρεχα για το μάθημα των αγγλικών, στην τρομερή κυρία Σόνια, την όμορφη και καλοντυμένη κυρία με την μεγαλύτερη βιβλιοθήκη που είχα αντικρύσει παιδί. Μια μέρα, κατα τη διάρκεια το μαθήματος, η κυρία Σόνια έφτιαχνε πίτσα και ξέμεινε απο βασιλικό. Ετρεξε τότε στην αυλή της, και έκοψε ενα ματσάκι απο τη γλάστρα.«Που τον βρήκες;» θυμάμαι που τη ρώτησα. «Απο το κήπο μου», μου απάντησε. «Ολα τα καλά σπίτια εχουν βασιλικό».

Συναντήθηκα και με φίλους που έχουν μεγάλες επιχειρήσεις. Ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, σχολές εκμάθησης πληροφορικής, ξενοδοχεία. Η παρέα μαζί τους απαράλλαχτη. Αντιπροσωπεύουν την αλλη Ελλάδα, εκείνη που τολμάει, αγαπά το κέρδος αλλά και το ρίσκο, τη σκληρή δουλειά και τη δημιουργία. Μια ομάδα ανθρώπων που μπορούν να διδάξουν τί σημαίνει επιχείρηση και επιτυχία, φιλοδοξία και πάθος. Αλλά αυτό το είδος ανθρώπου, διαισθάνομαι, δεν προωθείται στην Ελλάδα, γιατί δεν είναι «λαικό». Κράτησα έτσι τις πληροφορίες τους για ιδιωτική μου χρήση, το μάθημα ήταν άλλωστε δωρεάν, και το φαί πληρωμένο.

Ενα σύντομο ταξίδι μου στην Αθήνα, με εφερε σε επαφή με παλιούς φίλους, εξ Αμερικής, που σήμερα ζούν στην Ελλάδα. Απο μιά αγαπημένη φίλη μου απο την Ιμβρο, έμαθα πως οι Τούρκοι φτιάχνουν και αυτοί Κτηματολόγιο, και κάλεσαν τους πάντες να δηλώσουν τις περιουσίες τους στο νησί. Ο Σύλλογος Ιμβριωτών Ελλάδας, οργάνωσε ταξίδι στο εγκατελειμένο νησί, όπου οι Ελληνες δήλωσαν επίσημα τον τετραγωνισμό των εγκατελειμένων σπιτιών τους στο Τουρκικό κράτος. Δεν μιλάμε βέβαια για παραχώρηση περιουσιακών στοιχείων, απλά για καταγραφή.

Η Αθήνα με αφήγει παγερά αδιάφορο. Μου προκαλεί τρομερές τάσεις φυγής. Θεωρώ την ελληνική επαρχία ένα επίγειο παράδεισο. Ενα εγκατελειμένο παράδεισο. Το τερατούργημα του λεκανοπεδίου δεν είναι πλέον βιώσιμο. Στα θετικά βάζω την Αττική Οδό, το υπέροχο Μετρό, το Μουσείο της Ακρόπολης που αγνάντεψα με θαυμασμό, αν και ακόμα κλειστό. Μπράβο και για την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων. Περπάτησα την Αραιοπαγίτου, και ήταν μια απόλαυση. Σπουδαία δουλειά.

Μια ολιγοήμερη απόδραση στο νησί της Λευκάδας, μα μάγεψε και πάλι. Είναι για μένα το ωραιότερο νησί του κόσμου. Εμεινα και πάλι στο Καλαμίτσι, ενα χωριό φάντασμα που γεμίζει μόνο το καλοκαίρι, στο ξενοδοχείο ενος παλινοστούντος ελληνοαμερικανού που γνώρισα πρίν 15 χρόνια, όταν τυχαία βρέθηκα στο μικρό του τότε ξενοδοχείο. Είχε μόλις επιστρέψει απο την Αμερική. Με υποδέχτηκε εγκάρδια, και ήπιαμε ντόπιο κρασί. Χάρηκα που είδα τεράστια πρόοδο. Στις παραλίες της Λευκάδας, χάθηκα σε έναν κόσμο αισθήσεων μοναδικό. Εκεί, θα ήθελα να ζήσω μια μέρα, να «αυτονομηθώ». Οπως οι Αγγλοι. Οταν τολμήσω.

Για το θέμα της μετανάστευσης και των εν Ελλάδι προσφύγων, με πληροφόρησε φίλος που δουλεύει στο Συμβούλιο Προσφύγων. Την αληθινή εικόνα της προσφυγιάς, τη βίωσα ίδιοις όμασι, στην Πάτρα, κοντά στο σπίτι του αδελφού μου. Πάνω απο 1000 άτομα ήταν στιβαγμένα σε ένα πάρκο, χωρίς τουαλέτες, τρεχούμενο νερό, φάρμακα και καθαρές κουβέρτες. Ο αδερφός μου, που πήγε διακοπές στο νησί των Ψαρών, μού είπε πως καθώς γευμάτιζε με τη γυναίκα του στο μεγάλο χωριό του νησιού, ένα τούρκικο σαπιοκάραβο άφησε στο λιμάνι 70 εξαθλιωμένα άτομα. Μέρα μεσημέρι. Με αυτά τα χρήματα της ντροπής, πληροφορήθηκα, κάποιο άλλο γνωστό μου άτομο έφτιαξε δύο μπάρ στη Σαντορίνι.

Μερικά συμπεράσματα, εντελώς υποκειμενικά. Το πρώτο είναι πως η ιδεολογία της μίζας και της αρπαχτής, έχει πλέον επικρατήσει σε όλη την Ελλάδα, και έχει εμποτίσει όλες τις κοινωνικές τάξεις. Aυτό είναι πολύ κακό. Ουδείς επιθυμεί «επανίδρυση του Κράτους». Η παρακμή του κοινωνικού ιστού είναι αδύνατον, επι του παρόντος να αντιστραφεί. Ολοι όσους συνάντησα, με πληροφόρησαν πως βασικά «η χώρα ειναι μπουρδέλο», και οι πολιτικοί «κλέφτες». Η απαξίωση των πολιτικών θεσμών μας είναι τεράστια. Ιδεολογία ηθικής δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Αυτό με πίκρανε πολύ.

Το δεύτερο συμπέρασμα, είναι πως η Ελλάδα έχει, κατα τη γνώμη μου αγγίξει τα όρια του εκσυγχρονισμού της. Εκανε ό,τι έκανε με τα κοινοτικά πακέτα (μερικούς δρόμους, γέφυρες και τούνελ). Πιέστηκε για κάποια μετρήσιμη ανάπτυξη με τους Ολυμπιακούς. Και μετά αφέθηκε στη δυναμική της διαφθοράς. Οι τομές που χρειάστηκε η χώρα δεν έγιναν. Γιατί η ηγεσία της δεν τόλμησε, δεν μπόρεσε. Κατα την ταπεινή μου γνώμη, η πατρίδα έχει μάλλον χάσει για πάντα την ευκαιρία να γίνει δυτική Ευρώπη. Θα προχωρήσει βέβαια με τις ιδιατερότητές της και τις εξαιρέσεις της, που έλεγε και ο κύριος Μάνος. Θα κάνει ακόμα μερικά αναπτυξιακά έργα, και πιθανώς να αναπτύξει μέσα απο ξεπουλήματα, το μόνο πράγμα που της απέμεινε – τον τουρισμό. Συγκριτικά με τους Βαλκάνιους γείτονές της, θα είναι πάντα πλούσια. Αλλά δυτική Ευρώπη μάλλον δεν θά γίνει ποτέ.

Το τρίτο συμπέρασμα, είναι πως το μόνο πράγμα που μας συντηρεί ακόμα οικονομικά (και είμαστε τυχεροί γι’ αυτό), είναι το οικογενειακό δίκτυο. Η κλειστή ενδοοικογενεική σχέση των ανθρώπων, και η σύνδεση χωριού και πόλης. Βοηθάει ο ένας τον άλλον, με πληροφορίες, διασυνδέσεις, χρήματα. Εν τη ενώσει η ισχύς. Τα πεθερικά βοηθούν τα παιδιά, το χωριό στέλνει αυγά, λάδι, κουτόπουλα και κρασί, όλοι συμβάλουν για να χτίσει η αδελφή σπίτι. Η μόνη αξία που κράτησε σ’ αυτό τον τόπο, έιναι η οικογένεια. Και αυτό είναι καλό. Ελπίζω να συνεχιστεί.

Η στιγμή της φυγής, είναι στιγμή θανάτου. Αδύνατον να την περιγράψω σε κείνους που δεν βίωσαν την απουσία, τη μακροχρόνια φυγή. Είναι στιγμή αμηχανίας, στιγμή αμείλικτης ενοχής. Μια μαύρη τρύπα της ψυχής ανοίγει ξαφνικά και ξεφυσάει απο μέσα της, με περίσσια χολή, το αμείλικτο ερώτημα, που κανένας μετανάστης δεν μπόρεσε ποτέ να απαντήσει – άξιζε που έφυγες; Κλείνω τα μάτια και φιλώ τους αγαπημένους μου. Καλή αντάμωση όμορφη και παράξενη πατρίδα. Ο,τι και νάσαι, σε κουβαλάω μέσα μου βαθιά....

---------------------------------------------------------------------------
Δεν κατάφερα (άν και το ήθελα πολύ), να συναντήσω μερικούς αξιόλογους μπλόγγερς με τους οποίους συνομίλησα τηλεφωνικά. Τα συγκεκριμένα καλοκαιρινά μας προγράμματα, δεν το επέτρεψαν. Την επόμενη φορά, θα προετοιμαστώ καλύτερα. Συνάντησα όμως στην Αθήνα, δύο μπλόγγερς, τη Ρία και τον Ιάσιο. Ηταν απέραντα ευγενικοί. Η πρόσκλησή τους για καφεδάκι, κατέληξε σε ένα μεγάλο τσιμπούσι στα βράχια της Πειραικής, υπό πανσέληνο, και με μερική έκλειψη του φεγγαριού. Για την τιμή της πρόσκλησης και την υπέροχη βραδιά (με δικά τους έξοδα), τους ευχαριστώ ολόψυχα, και τους εύχομαι κάθε προσωπική ευτυχία. Στην επόμενη άφιξή μου στην πατρίδα, θα ήθελα να διοργανώσω ένα πάρτυ για τους μπλόγγερς του διαδικτύου.

Στο δρόμο της επιστροφής, στην πρώτη μου πτήση Αθήνα – Λονδίνο, η τσάντα με τα φωτογραφικά μου έκανε φτερά. Μέσα της, μια βιντεοκάμερα, μια ψηφιακή Nikon D60, δύο τηλεφακοί, ένας εξωτερικός σκληρός δίσκος με χρήσιμα αρχεία, και δώρα για φίλους. Το λάθος δικό μου, την ξέχασα κάπου στο Χήθροου. Η απώλεια με τσάκισε. Εχασα μεταξύ των άλλων και 250 υπέροχες φωτογραφίες που δεν είχα προλάβει να μεταφέρω. Οποιος την έχει, να την χαίρεται.


Φίλοι bloggers, καλό Φθινόπωρο

---------------------------------------------------------------
Οι φωτογραφίες του πόστ απο την περιοχή της Τουρλίδας Μεσολογγίου.
All pictures by LocusPublicus, free for public use

---------------------------------------------------------------

51 comments:

ria said...

όσα δεν προλαβαμε να πούμε το βράδυ που συναντηθήκαμε τα διάβασα εδώ.
λίγο απογοητευμένος φαίνεσαι μέσα από το κείμενο, ομως παραβλεπεις το γεγονός ότι ο έλληνας έχει βολευτεί στις ανέσεις του και έχει γίνει ιδιαίτερα εκλεκτικός. και στη συνέχεια θα γίνει μαλθακός. αυτή είναι η σειρά. μέχρι κάτι να τον κλονήσει, να τον πετάξει από το μαλακό κρεββατάκι του και να τον κλωτσήσει στο δάπεδο. τότε θα συνελθει πάλι!

gerasimos said...

Χορταστικό ποστ... πέρασα φέτος από τα μέρη σου, καθοδόν οδικώς από Λευκάδα προς Ζάκυνθο μέσω ορεινής Ναυπακτίας. Τα συμπεράσματά σου, ίδια με αυτά που βγάζω και ξαναβγάζω σε δεκάδες αναρτήσεις εδώ και σχεδόν δυο χρόνια στο μπλογκ μου. Όπως ωραία το είπες, την Ελλάδα την έχει πλακώσει ο λαϊκισμός - οι ελαφρολαϊκές μουσικές, τα 'λαϊκά' μας παιδιά που θα κάνουν τις χίλιες-δυο κομπίνες, οι 'λαϊκές 'διασκεδάσεις (μπάλα, μπάλα και πάλι μπάλα), κτλ κτλ.

Θυμάμαι ότι τόσο στη Λευκάδα όσο και στη Ζάκυνθο μου έκαναν εντύπωση οι δεκάδες άνθρωποι, κυρίως ηλικιωμένοι, που ξεροστάλιαζαν κάτω από τον ήλιο στους δρόμους όλη μέρα πουλώντας παραδοσιακά προϊόντα, από μέλι μέχρι υφαντά. Και σκέφτηκα ότι αυτή είναι η εικόνα ενός τόπου που έχει μείνει ανεξέλικτος, που γύρισε την πλάτη στην εκβιομηχάνιση, την επιχειρηματικότητα, τις νέες τεχνολογίες και τις κάθε λογής ευκαιρίες για καινοτομίες... να μένει κολλημένος στο παρελθόν, και να περιμένει να ζήσει πουλώντας 'παραδοσιακά προϊόντα'. Δυστυχώς.

mickey said...

Welcome back, Locus!

Και σε μένα έβγαλε μια απογοήτευση αλλά και κάποια... μελαγχολία το κείμενό σου. Αν και τα συμπεράσματά σου μάλλον αντικατοπτρίζουν τη νεοελληνική πραγματικότητα, θα έλεγα να κρατήσεις τις όμορφες στιγμές που έζησες και να μη στενοχωριέσαι παρά μόνο για όσα επηρεάζουν τους δικούς σου ανθρώπους (και μόνο). Η Πατρίς πληρώνει την (παρ)αφροσύνη που επέδειξε τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες και είναι/είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για τη σημερινή κατάντια (πολιτικοί και πολίτες).

Αν το καλοσκεφτείς πάντως κι αν όντως πιάσαμε πάτο, η μόνη δυνατή συνέχεια είναι η... άνοδος (εκτός κι αν τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα).


Όσο για την απώλεια των φωτογραφιών, μάλλον σε καταλαβαίνω απόλυτα. Ήταν η μεγαλύτερη ανησυχία μου στο περσινό μοναχικό ταξίδι των 14.500 χλμ, καθώς ο μεγάλος όγκος των αρχείων (έφτασε αισίως τα 150GB) δε μου επέτρεπε να κάνω πολλά τα λίγα βράδια που περνούσα σε ξενοδοχείο (μετέφερα απλώς ελάχιστες επιλεγμένες πόζες με την χαμηλή upstream ταχύτητα της διαθέσιμης σύνδεσης).

Κουράγιο (αν και εκείνο που μετράει είναι να ζεις τις στιγμές κι όχι τόσο να τις... καταγράφεις).


Υ.Γ. 1: Όπως έχω γράψει πάλιν και πολλάκις, δεν έχω "προσδιορισμένη" πατρίδα (ούτε "ιδιαίτερη" ούτε... ευρύτερη). Μπορώ να νιώσω ως "πατρίδα" μου οποιοδήποτε τόπο μου προκαλέσει αυθόρμητα αυτή την... όμορφη και παράξενη αίσθηση (για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο σου). Από το Γκραν Κάνυον και τους κάκτους της Αριζόνα, τις γιγάντιες Σεκόιες της Καλιφόρνια, τις Φινλανδικές λίμνες, τους παγετώνες και τα νησιά Λοφότεν της Νορβηγίας μέχρι το Κλέφτικο της Μήλου, τους Εγκρεμνούς της Λευκάδας, το Αμόνι της Κορινθίας και εκείνο το μικρό λιμανάκι στα βράχια της Πειραϊκής που δεν ξέρω ούτε καν το όνομά του.

Υ.Γ. 2: Δεν περίμενα να είσαι Αθήνα (και μάλιστα Πειραϊκή) το βράδυ της Πανσελήνου. Θα μπορούσαμε να τα πούμε από κοντά (παρότι είχα πάει εκείνο το βράδυ στο "προσωπικό" μου μέρος (όπως κάθε χρόνο) με το τηλεσκόπιο και τα σχετικά συμπράγκαλα και κατόπιν στο νέο μου σπίτι/ησυχαστήριο - όπου θα προσπαθήσω να φτιάξω τον δικό μου κόσμο, μακριά από τη μιζέρια που περιγράφεις τόσο γλαφυρά).

[333 λέξεις]

Seagull said...

Σ'ευχαριστώ, άγνωστε φίλε (που, όμως, σ'έχω γνωρίσει τόσον καιρό, μέσα απ'τα γραπτά σου...) και γι'αυτή την εξαιρετική σου ανάρτηση. Πάντα ένδιαφέρομαι για τις απόψεις των άλλων, πόσο δε μάλλον για ενός ξενητεμένου που γυρίζει στην πατρίδα και την ξανα-κοιτάζει από μια ιδιαίτερη οπτική γωνία, αποστασιοποιημένος (μέχρι τότε) αλλά και ξανα-συμμετέχοντας στα δρώμενα. Και, φυσικά, σοφότερος όχι μόνο απ'τα χρόνια που πέρασε μακριά, αλλά και πιο σοφός διότι "πολλών ανθρώπων οίδε άστεα και νόον έγνω"...
Κοσμοπολίτης και Έλληνας, ταυτόχρονα. Να'σαι καλά, πάντα, και να επιστρέφεις!...

Anonymous said...

Ωχ
άνοιξε η όρεξη του πόντικα.
Δεν του έφταναν οι μεταμεσονύκτιοι ήλιοι,
τα μαθήματα σου*δικών, κτλ κτλ,
τώρα θέλει και κάκτους Αριζονέζικους!
Σε τέτοια βλογ που συχνάζει τι περίμενε θα μου πεις ;)

Στα ερωτήματα όμως,
καλά έκανα που έφυγα, καλά έκανα που γύρισα κτλ
έχει απάντηση/συμβουλή με την οποία συμφωνώ,
- απόλαυσε το!

Α, επίσης,
δεν συμφωνώ με το 'πέφτουμε, αλλα σηκωνόμαστε και ξανά προς τη δόξα τραβάμε'. Χάσαμε και χρόνο και μπρέινς και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.

Καλή ανάσταση στους εδώ :/

Περαστικός said...

Ευαίσθητο το κείμενό σου και εξαιρετική περιγραφή της σημερινής πραγματικότητας στην Ελλάδα. Πιστεύω ότι ζούμε ένα τέλος εποχής, εάν ξεχαρβάλωμα. Τι θα ακολουθήσει, δεν ξέρω.

Anonymous said...

Με γέμισες ανάμεικτα συναισθήματα με κύριο αυτό της συγκίνησης.
Μια παρατήρηση μόνο ως προς τη διαπίστωσή σου πως η κατάντια στην οποία βρισκόμαστε οφείλεται στην αριστερή(!)πολιτική ¨…που σχεδιάστηκε τα τελευταία 30 χρόνια…¨.
Αν αυτή η πολιτική των τελευταίων τριάντα χρόνων θεωρείται αριστερή, αρνούμαι να φανταστώ πως θα είμαστε και σε τι συνθήκες θα ζούσαμε αν η πολιτική διακυβέρνησης του τόπου είχε σχεδιαστεί δεξιά! Αυτό όμως είναι μια μεγάλη ιστορία και που χρόνος να κάτσουμε να την αναλύσουμε μέσα από ένα σχόλιο σε ένα ποστ που έχει λίγο απ’ όλα.
Στην αναφορά σου για τους πεθαμένους που τους βρήκες πολλούς έχω να παρατηρήσω πως όσο μεγαλώνουμε τόσο περισσότερους πεθαμένους θα βρίσκουμε στο δρόμο μας και όταν φτάσει η στιγμή που οι πεθαμένοι που γνωρίζουμε θα είναι πιο πολλοί από τους ζωντανούς θα ζυγώνει η ώρα της δικιάς μας αναχώρησης…
Για την απώλεια της τσάντας και του περιεχόμενού της λυπήθηκα αλλά είναι κι αυτό μέσα στα όσα μπορούν να μας συμβούν στις διακοπές. Την υγειά μας να έχουμε …
Καλό χειμώνα Locus.

Roadartist said...

Τι μεγάλη ανάρτηση..
Οχι μονο σε μεγεθος..locus, αλλά κ ως προς τα νοηματα..
Ολα σωστα οσα επισημανες..
Ολα ομως.. Δεν ξερω αν οφελει να σου πω πως το ποστ, μου αφησε μια θλιψη..Η ανεργια, οι σκεψεις για την ΑΘηνα, για την επαρχια, ολα αυτα ειναι ολόσωστα.
Καλώς επέστρεψες και πάλι, καλό μήνα..

mtryfo said...

Καλό μήνα locus και καλό φθινόπωρο...
Ετσι όπως την περιγράφεις ειναι η χώρα μας...δεν ξέρω αν υπάρχει πάτος...αν τον φτάσαμε...αν έχει παρακάτω...
Θυμάμαι σε κάποιο ποστ είχες προβληματιστεί για το αν πρέπει να επιστρέψεις ή όχι...
Νομίζω ότι τα ταξίδια αυτά σε βοηθάνε να παίρνεις σωστές αποφάσεις...
Περιγράφεις τόσο "ζωντανά" που για μια στιγμή νόμισα ότι ήσουν απέναντι μας...

αθεόφοβος said...

Είναι η καλύτερη ανάλυση της Ελληνικής πραγματικότητας που έχω διαβάσει τελευταία από κάποιον που και γνωρίζει τον τόπο αλλά και τον αγαπάει χωρίς όμως αυτά τα δύο να του θολώνουν την κριτική σκέψη.

Locus Publicus said...

ria μου γειά σου. Δεν είμαι απαγοητευμένος, θα αναγνωρίσω οτι ίσως υπάρχει μια συναισθηματικότητα στο κείμενο, ίσως θλίψη όπως πολλοί μου καταλογίζουν. Και ναι, σίγουρα μεγάλο μέρος του πληθυσμού αισθάνεται βολεμένο και ίσως ελαφρώς να έχει ταμπουρωθεί σε όσα έχει. Ολες οι κοινωνίες, γιατί όχι και η δική μας περνάει απο μεταβατικά στάδια. Προσωπικά δεν μπορώ να προβλέψω το επόμενο. Θα πω αυτό που λέει και ο Περαστικός. Μάλλον είναι τέλος εποχής. Το μέλλον άγνωστο. Χαιρετώ:)

Locus Publicus said...

Ηγεσία, φιλε μου Γεράσιμε, ηγεσία. Αυτή ευθύνεται για όλα. Οι πολίτες απλά αντιδρούν. Η ηγεσία πάσαρε τον λαικισμό (γιατί είναι φτηνός και περνάει), η ηγεσία άφησε τη χώρα χωρίς πανεπιστήμια, νέες τεχνολογίες. Κλέβει ο μικρός γιατί αυτό είναι το παράδειγμα της ηγεσίας. Οπως τα λές και εσύ στα πόστ σου. Κοίταξε τί έπαθε η Αμερική τα τελευταία 8 χρόνια με την ανήθικη και ανεύθυνη ηγεσία της. Μπορεί να συμβεί παντού. Σε μάς, απλώς κράτησε πάνω απο 25 χρόνια.

Locus Publicus said...

Θα συνεχίσω με τα σχόλια αύριο, φίλοι μπλόγγερς, σας ευχαριστώ όλους προκαταβολικά. Είστε υπέροχοι.

Δημήτρης ηλεκτρολόγος said...

Όμορφοι και παράξενοι ανθρώποι...
:)

Κωνσταντίνος Σαμψών said...

Γλαφυρή και ανάγλυφη εικόνα της πραγματικότητας για τα σύγχρονα Ελληνικά δεδομένα, με τον μοναδικό τρόπο που μόνο εσύ ξέρεις και τα παρουσιάζεις. Δεν καταφέραμε να ξαναβρεθούμε στο Αγρίνιο αλλά αυτό είναι κάτι που θα συμβεί σίγουρα στο επόμενο ταξίδι σου.
Ευχομαι ήρεμη επάνοδο στην Αμερικάνικη καθημερινότητα και φυσικά τα καλύτερα για οτι επιθυμείς.

Περαστικός said...

Μια διόρθωση, "ένα ξεχαρβάλωμα", όχι "εάν ξεχαρβάλωμα", ο δαίμων του πληκτρολογίου :-)

Λωτοφάγος said...

Χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω. αγαπητέ μου φίλε.
Πέρασα φέτος από τη γενέτειρά σου και έχασα το λογαριασμό: έχει γίνει τεράστιο!
Στο κείμενό σου εξηγείς μερικές πηγές του πλουτισμού του.
Οι επισημάνσεις και εν γένει η ανάλυσή σου σωστές!
Ναι, η πολιτική της δεξιάς τσέπης και της αριστερής γλώσσας του ΠΑΣΟΚ διέλυσε τον κοινωνικό ιστό: Και έστρωσε το έδαφος για να το πατήσει η Νέα Δημοκρατία. Έτσι απλά.
Καλό χειμώνα, Λόκους, να έχουμε. Με ειρήνη και υγεία.

squarelogic said...

Λυπηθηκα πολυ locus που δεν κατέστη δυνατον να επικοινωνησουμε για να κανονιστεί μια συναντηση στα πλαισια της εδω παραμονης σου.
Δυστυχως η έλευση σου συνέπεσε με την αναχώρηση των περισσότερων για τοπους ξεκούρασης και αποτοξίνωσης απ τα ηλεκτρονικα μας καλούδια με συνέπεια να γίνει πολύ δύσκολη η επικοινωνια.

Πολύ σημαντική η οπτική σου για την Ελλάδα όπως την αποκρυσταλλώνεις απο τις (προσφατες ακομα) εντυπώσεις σου.
Πιθανώς συν τω χρόνω να ωριμάσουν μεσα σου και άλλες αληθειες τις οποίες μόνο το καθαρό βλέμμα ενός ξενιτεμένου μπορεί ν'ανιχνεύσει.
Χαίρομαι που πέρασες όμορφα και φόρτισες τις μπαταρίες σου και περιμένουμε με προσμονή την γραπτή αποτύπωση των συναισθηματων που ένιωσες.

athinovio said...

από πέτρα η γη, από πέτρα οι άνθρωποι, οι χαρές και οι λύπες, από πέτρα σκυλί...

αυτό θυμήθηκα διαβάζοντάς σε.

vasikos metoxos said...

Καλώς επέστρεψες. Τα όσα σωστά περιγράφεις σε αφορούν και σε επηρεάζουν άμεσα όσο είσαι "εντός". Οι παραμένοντες μονίμως τιο να πουν. Προς το παρόν παρηγοριέμαι με τη σκέψη ότι στην Αμέρικα του W. ίσως να είναι χειρότερα...

Anonymous said...

"Τ' αστέρι του βοριά/ θα φέρει η ξαστεριά/ μα πριν φανεί μέσα από το πέλαγο πανί/ θα γίνω κύμα και φωτιά/ να σ' αγκαλιάσω ξενιτιά/ Κι εσύ χαμένη μου Πατρίδα μακρινή/ θα γίνεις χάδι και πληγή/ σαν ξημερώσει σ' άλλη γη/ Τώρα πετώ για της ζωής το πανηγύρι/ Τώρα πετώ για της χαράς μου τη γιορτή/ Φεγγάρια μου παλιά/ καινούρια μου πουλιά/ διώχτε τον ήλιο και τη μέρα απ' το βουνό/ για να με δείτε να περνώ/ σαν αστραπή στον ουρανό."
Ν. Γκάτσοs

Welcome back!!!!

γ.κ. said...

Locus ελπίζω να βρίσκεις τους ρυθμούς σου στη Χώρα που ζεις και εργάζεσαι.
Εκεί που ζούμε είναι η Ζωή μας!!
Και η "πνευματική μας ευπρέπεια"(δικός σου ο υπέροχος επιθετικός προσδιορισμός)
της διαλεκτικής μας υποδηλώνει -καθορίζει λίγο εώς πολύ το μέλλον μας (βλέπε ζευγάρι που ζει τώρα πια στην Ελλάδα).
Τα μέρη που επισκεπτόμαστε
(ακόμα και αν υπάρχουν πατρικά ή μια γλώσσα που μας θυμίζει!!απο που ξεκινήσαμε και ποιούς φθόγγους θα θέλαμε να ξεστομίζουμε στην καθημερινότητα μας)
είναι μια άλλη υπόθεση.

ο τρόπος με τον οποίο περιγράφεις τις χώρες που έχεις επισκεφτεί είναι πάντα Ανοιχτός και έχει Κοινωνιολογικό ενδιαφέρον.
Με αφορμή όμως αυτό το ποστ θα ήθελα να σου πώ οτι κατά την γνώμη μου "τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας -δύο είναι παντού και εναλλάσσονται-
(και στην χώρα μας αλλά και σε όλες τις άλλες του δυτικού κόσμου) δεν έχουν διαφορές ως προς την πολιτική που ακολουθούν.
....τις ανάγκες που έχει το Σύστημα για να συνεχίσει να υπάρχει, την συγκεκριμένη εποχή, θα τις καλύψει με την πολιτική του είτε το ενα είτε το άλλο.
Αρα δεν ήταν θέμα Πασοκ η ήθους
(το ήθος βρίσκεται στο κύτταρο ή στον περίγυρο και χρειάζεται γενιές για να μετεξελιχθεί
-το νεοελληνικό ήθος το αντιπροσωπεύει ο νεοέλληνας-)
η τελευταία 25ετία,
ήταν θέμα ιστορικής συγκυρίας.
(φαντάζεσαι να μην υπήρχε έστω αυτή η εναλλαγή και να είχαμε συμπληρώσει 45 χρόνια ΝΔ;)

νομίζω πως μόνο η τακτική εναλλαγή πλουραλιστικών κυβερνήσεων μπορεί να εξασφαλίσει(κατά το δυνατό)καλύτερη διαχείρηση του δημοσίου χρήματος διότι περί αυτού ομιλούμε.

Επισυνάπτω οτι σε τοπικό επίπεδο ...είχαμε Τουρκοκρατία όταν οι άλλοι είχαν Αναγέννηση και βασιλιά μέχρι πριν 50 χρόνια.
Τι να σου κάνει και το Κύτταρο εξελικτική πορεία ακολουθεί :))


υγ.καλό φθινόπωρο φίλε

giant13 said...

Πικρόγλυκες γεύσεις φίλε Locus, με την επιστροφή σου στην Βοστώνη.
Ο χρόνος όμως κυλά πολύ γρήγορα και εύχομαι του χρόνου να σαι πάλι στην πατρίδα.
Κρίμα για τίς απώλειες στο Χήθροου

Φτωχοί, άνεργοι γμτ μου είμαστε, αλλά οι τζιπάρες, οι διακοπές, οι χασαποταβέρνες δεν μας λείπουν.
Απορώ οπως και πολλοί άλλοι, πως τα καταφέρνουμε τελικά.

Παράξενος Ελκυστής said...

...ωσάν αυτή που μου λαχε δεν είδα...
έτσι λέει μετά ο ποιητής και δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Ειδικά αυτό το "μου λαχε" κόβει σαν ξυράφι.

Καλώς μας ήρθες (αν και ακούγεται οξύμωρο αφού στην πραγματικότητα καλώς μας έφυγες). Μας έλειψες.

mickey said...

Γεια σου, Locus!

Έχουμε να σε δούμε από τη Δευτέρα εδώ και... ψιλοανησύχησα, αν και υποθέτω πως απλώς έπεσε πολλή δουλειά μετά την επιστροφή σου και δεν είχες καθόλου χρόνο

Εύχομαι να είσαι καλά. Καλό Σαββατοκύριακο!

(κι εκεί ακόμα είναι περασμένες έντεκα το βράδυ της Παρασκευής, αν δεν απατώμαι)


Υ.Γ. Για την... ιστορία, το σχόλιο αναρτήθηκε στις 6/9 και ώρα 06:06:06 ακριβώς με 66 λέξεις :))

γ.κ. said...

@mickey

καλημέρα .
εκτός απ΄οτι τα σχολιά σου(όπου τα βρίσκω) συνήθως τα διαβάζω μ΄ευχαρίστηση -καταλαβαίνω οτι έχεις και τεχνικές γνώσεις μεγαλύτερες απο τους περισσότερους μας- θα μπορούσες να μου πεις πως κατεβάζει κάποιος το συστηματάκι (πρόγραμμα) που μετράει τις λέξεις;

σ' ευχαριστώ πολύ

mickey said...

Καλημέρα, Ψουξ!

Δε χρησιμοποιώ ειδικό πρόγραμμα. Απλώς γράφω το σχόλιο στο Microsoft Word (κυρίως για άλλους λόγους και όχι για να παρακολουθώ το πλήθος των λέξεων) χωρίς μορφοποίηση και, όποτε θέλω, βλέπω το πλήθος των λέξεων (μαζί με άλλα στατιστικά στοιχεία) στο tab Statistics του dialog που βγαίνει από την εντολή Properties του μενού File.

(μπορείς επίσης να γράψεις macro που να δείχνει το πλήθος των λέξεων την ώρα που γράφεις, αλλά αν και είχα φτιάξει ένα, δεν το χρησιμοποιώ, μια και θα μου έκοβε τον... αυθορμητισμό :-))


Παρόμοια λειτουργικότητα παρέχουν και άλλοι επεξεργαστές κειμένου, text editors κλπ, ενώ φυσικά υπάρχουν και ειδικά προγράμματα καταμέτρησης λέξεων σε αρχεία κειμένου, όπως BTW η πασίγνωστη στους "μυημένους" εντολή wc του Unix Shell), αλλά και σχετικές online υπηρεσίες (που μπορείς να βρεις ψάχνοντας στο Google με τους όρους "word count"). Αν χρησιμοποιείς τον Mozilla Firefox για τις διαδικτυακές περιηγήσεις σου, μπορείς να βρεις και αρκετά extensions που κάνουν τη... χαμαλοδουλειά, όπως αυτό π.χ.

(δεν δίνουν όλα όμως πάντα σωστό αποτέλεσμα)


Πέρα από τα... βασικά, υπάρχουν και κάποιες λεπτομέρειες που χρειάζονται προσοχή (όπως π.χ. η πιθανή προσμέτρηση extra λέξεων από HTML tags σε unformatted κείμενο). Μια και δε θα 'θελα να καταχραστώ άλλο τη φιλοξενία του οικοδεσπότη για "τεχνικά" ζητήματα, μπορείς να το ψάξεις μόνος σου ή να μου στείλεις email για τα... περαιτέρω.

[222 λέξεις]

Locus Publicus said...

Συγγνώμη για την καθυστέρηση, τις τελευταίες μέρες έπεσε ο ουρανός και με πλάκωσε απο τις υποχρεώσεις. Διάβασα όλα σας τα σχόλια, και θα επανέλθω σήμερα. Η επιστροφή ήταν όντως πολύ δύσκολη.

γ.κ. said...

@mickey

Σ΄ευχαριστώ πολύ. τέλειο και πολύ εύκολο!
να είσαι καλά

Anonymous said...

LocusPublicus + mickey = Σύζευξις ή συζυγία (Αστρ)

Κούκος said...

Όπου κι αν γυρίσω η Ελλάδα με πληγώνει είπε κάποτε ο Σεφέρης και η εξαιρετική σου ανάρτηση μου το υπενθύμισε ακόμα μια φορά.
Καλό φθινόπωρο!

Locus Publicus said...

Λυπάμαι Μιχάλη που δεν μπορέσαμε να συναντηθούμε, ας το κανονίσουμε την επόμενη φορά.
Αναφέρω εδώ τις εντυπώσεις απο την πατρίδα που τελευταία μάλλον μας πληγώνει αρκετά. Δεν αντιλέγω για τον κοσμοπολιτισμό, και εγώ έτσι ζώ, έχω μονάχα ενα αντίβαρο κάπου βαθιά στη καρδιά μου. Χαίρομαι που σε βρίσκω. Τις φωτογαφικές απώλειες μάλλον δεν θα τις ξεπεράσω. Νάσαι καλά.

Locus Publicus said...

Ζητώ συγγνώμη καί πάλι για την απουσία μου. Επανέρχομαι.

Locus Publicus said...

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια seagull. Η απόσταση σίγουρα βοηθάει στην παρατήρηση. Αλλά και η απούσια έχει το δικό της θλιβερό αντίτιμο. Καλό φθινόπωρο!

H ζωή είναι η μόνη εμπειρία φίλη trol. Οσο μπορώ, μαζεύω πράγματα. Νάσαι καλά.

Οπως το λές Περαστικέ. Τέλος εποχής. Τώρα που τελείωνει και το καλοκαίρι, οι οδομαχίες αρχίζουν. Αρχίζω λοιπόν να μετράω σκάνδαλα. Μπήκαμε ήδη το πρώτο (Βουλγαράκης). Καλό φθινόπωρο και σε σένα. Διαβάζω τα ωραία σου πόστ. Πολλές φορές σε βρίσκω λυπημένο.

Locus Publicus said...

Φίλε syneas τους ευγενείς χαιρετισμούς μου. Χαίρομαι που σε άγγιξα. Δέχομαι και την παρατήρηση. Οπως φαίνεται η δεξιά στην Ελλάδα έχει πάθει ΠΑΣΟΚισμό. Απίθανα πράγματα βλέπω και ακούω. Οραματίζομαι ο έρμος κάποιον ηγέτη με πυγμή, αξιοπιστία, και στρατηγική. Να παίρνει και κεφάλια. Που για τώρα δεν υπάρχει.
Για τους πεθαμένους άσε. Τρομερό να βλέπεις τη γενιά σου, το σημείο αναφοράς σου να φεύγει. Σ' ευχαριστώ για το καλά σου λόγια. Καλό χειμώνα και μπλογγάρισμα.

Locus Publicus said...

Δύναμη φίλη roadartist.. Εύχομαι να μην σε μελαγχόλησα. Θα επανέλθω με πιο χαρούμενο πόστ. Αλλά για την Αθήνα, επιμένω. Εχει τα πάντα, αλλά εμένα με στενεύει:)

Φίλη Μαρία τις ευχές μου και καλό χειμώνα. Ο φετινός πάτος θα βαθύνει. Μέτρα σκάνδαλα. Ευχαριστώ και για τα ευγενικά σου λόγια. Και μην ξεχνιόμαστε. Εγώ είμαι μετανάστης, λίγη νοσταλγικότητα και λύπη δικαιολογείται.

Locus Publicus said...

Αθεόφοβε σ' ευχαριστώ. Νοιώθω πως ανήκω στην κατηγορία των ξεχασμένων. Οταν η πατρίδα με θέλει, με θυμάται, είμαι η "καλή ομογένεια". Οταν ομως εγώ της ζητάει κάτι, εκείνη μου γυρίζει με τρόπο την πλάτη. Καλό Φθινόπωρο.

Locus Publicus said...

Φίλε Ηλεκτρολόγε νάσαι καλά. Καλό Φθινόπωρο. Και με αναρτήσεις!

Φίλε Κώστα ήθελα να σου αφιέρώσω την τελευταία μου μέρα, αλλά έπεσαν συγγενείς και παραλειπόμενοι και χάθηκα. Ολη η γειτονιά πέρασε απο το σπίτι. Νάσαι καλά και καλό φθινόπωρο. Κράτα το λάβαρο της πληροφορικής στη γενέτειρα, και καλές αεροδιαδρομές. Η παρέα σου το καλοκαίρι με γέμισε πολύ. Τα φιλιά μου.

Locus Publicus said...

Ειρήνη και υγεία και σε σένα φίλε Λωτοφάγε με τα ζουμερά πόστ! Χαίρομαι που γύρισα και σας ξαναβρίσκω όλους. Ελπίζω να συνεχίσουμε όλοι με δύναμη. Οσο για τη γενέτειρα, μεγαλώνει και μαυροπλουτίζει. Μην ξεχνάς πως απο κεί είναι και ο Μαγγίνας.

Locus Publicus said...

Φίλε Ψούξ καλό φθινόπωρο. Χαίρομαι που βρήκες το κείμενο ενδιαφέρον, και με κοινωνιολογικό περιεχόμενο. Η αλήθεια είναι πως κάτι δεν πάει καλά στη πατρίδα τελευταία. Το βλέπω και στα θυμωμένα πόστ άλλων μπλόγγερ. Η εναλλαγή εξουσίας είναι όντως πάντα καλή, ας ελπίσουμε τώρα να έχει και η Αμερική μία τέτοια, γιατί τα τελευταία χρόνια οι Ρεπουμπλικάνοι εφαρμόζουν πολύ πολιτικές με "κουμπάρους" και κολλητούς. Το μπλόγκ σου το παρακολουθώ. Περιμένω το "θεατρικό" έργο:)

Φίλη rallou ευχαριστώ για την αφιέρωση. Η υπέροχη γοητεία Μάνου - Γκάτσου. Καλό Φθινόπωρο.

Locus Publicus said...

Φίλε giant ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, και καλό σου φθινόπωρο.

Για το θέμα της ζωής στην Ελλάδα, καμμία αντίρρηση. Πάντα έλεγα πως 9-5μμ θάθελα να είμαι στο εξωτερικό, και τα βράδια και τα σαββατοκύριακα στην Ελλάδα:)

Που βρίσκουν τα λεφτά οι Ελληνες; Μαύρο χρήμα, υποθέτω. Αλλοι με το οικογενειακό δίκτυο, αλλοι με παράκτιες:)

Locus Publicus said...

Καλώς σε βρίσκω φίλε Παράξενε Ελκυστή. Σου εύχομαι καλό χειμώνα, με ωραία πόστ και μουσικές συνθέσεις.

Η φυγή πάντα με λύτρωνε. Με γέμιζε με ζωή, με εικόνες. Οπως και όλους μας, αλλωστε. Το φετινό ταξίδι πάντως ήταν πολύ "γεμάτο". Νάσαι καλά.

athinovio τις ευχές μου. Θα σε επισκέπτομαι. Ευχαριστώ για το στιχάκι.

ανώνυμε καλως ήρθες. Μόνον που δεν κατάλαβα το σχόλιο. Καλό Φθινόπωρο.


Ευχαριστώ φίλε Κούκε. Χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω. Τα κείμενά σου είναι υπέροχα. Καλό Φθινόπωρο.

Locus Publicus said...

Φίλε Βασικέ καλώς σε βρίσκω. Η πατρίδα ό,τι και νάναι, είναι κομμάτι που πονάει. Και όσο νοσεί μας ενοχλεί όλους.

Η Αμερική απο το 2000 και μετά, έδειξε το χειρότερο πρόσωπό της. Τέλος εποχής και εδώ, νομίζω. Γο μέλλόν άγνωστο. Καμμία σχέση με τη χώρα που πρωτογνώρισα. Εχει φύγει η σπιρτάδα, και ήρθε ο φόβος. Για τους Ρεπουμπλικανούς και την κυβερνητική κλίκα, δεν έχω τίποτα το θετικό να πώ. Απολύτως τίποτα. Βούλιαξαν τη χώρα κυριολεκτικά.

Τα υπόλοιπα στα πόστ. Καλό Φθινόπωρο φίλε μου.

Locus Publicus said...

Aγαπητέ μου squarelogic ευχαριστώ ολόψυχα για τις ευχές σου, και ανταποδίδω. Ναι, δεν μπορέσαμε να συναντηθούμε, το έχω όμως σκοπό στο μέλλον. Το καλοκαίρι είναι όντως περίοδος αποτοξίνωσης και ανεμελιάς. Η δική μου περιοδεία στην Ελλάδα έχει σίγουρα πολλές συναισθηματικές εναλλαγές. Μέσα στα πολλά, ένα με χαροποιεί ιδιαίτερα. Πως παρόλα τα χρόνια της απουσίας μου, διατηρώ ακόμα φίλους που με περιμένουν, και οι οποίοι με τον καιρό, παραδόξως βέβαια, αυξάνονται αντί να μειώνονται. Σ' αυτούς, συγκαταλέγω και εσένα.

Για το Φθινόπωρο, τον χειμώνα, τη σχολική περίοδο, και την οικογενειακή και επαγγελματική σου πορεία, σου εύχομαι το καλύτερο. Επι του παρόντος, ας χρησιμοποιήσουμε αυτό που έχουμε για επικοινωνία.

Τις ευχές μου.

greendim said...

Ευαίσθητο αλλά και τόσο αληθινό... με συγκίνησες...

Locus Publicus said...

Eυχαριστώ φίλε greendim. Και καλή συνέχεια καλοκαιριού!

Θανάσημος said...

Εξαιρετική ανάρτηση! Μπράβο!

Εξαιρετική και η ματιά σου για την Ελλάδα. Έτσι είναι. Άμα τα βλέπεις απ' έξω, φαίνονται πολύ πιο καθαρά ;-)

Καλό χειμώνα!

Locus Publicus said...

Θανάσημε καλώς ήρθες στη παρέα μας. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Ελπίζω να πήρες κάτι. Τις ευχές μου.

Odysseas said...

Γεια σου και πάλι Locus, μετά από μεγάλη απουσία.
Γράφω εκ των υστέρων αλλά ίσως το διαβάσεις.

Το κείμενό σου είναι μία καταπληκτική περιγραφή της νεοελληνικής πραγματικότητας και εκφράζει πολλές από τις σκέψεις μου. Έχω επιστρέψει στην Ελλάδα εδώ και περίπου 1.5 χρόνο, αλλά εξακολουθώ να τη βλέπω με τα μάτια ενός "ξένου". Αυτό είναι ίσως που με σώζει. Μοιάζω λίγο με τους Άγγλους που γνώρισες. Προσπαθώ να απολαύσω τα καλά του να ζει κανείς εδώ, προσπαθώντας κι εγώ να "αυτονομηθώ", να δημιουργήσω τον δικό μου κύκλο, όπου τα πράγματα (επαγγελματικά και μη) γίνονται όπως θα ήθελα. Δεν το καταφέρνω πάντα αλλά έχω δει ήδη μικρές αλλαγές.

Πολλοί με ρωτάνε γιατί επέστρεψα όταν θα μπορούσα να δουλεύω με τριπλάσιο-τετραπλάσιο μισθό σε μια οργανωμένη χώρα. Δε μπορούν να καταλάβουν το ερώτημα που σε βασανίζει κάθε φορά που φεύγεις (αξίζει?). Είχα κι εγώ την ίδια βασανιστική απορία και γι'αυτό αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου εδώ. Και ελπίζω να αλλάξω κάτι. Για κάποιο λόγο που κι εγώ δεν τον ξέρω, κι ενώ βλέπω σχεδόν όλα γύρω μου να είναι σάπια, πιστεύω πως τελικά μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι!

Locus Publicus said...

Φίλε Οδυσσέα καλως ήρθες. Το θέμα της "αυτονόμησης" με απασχολεί διαρκώς. Δεν είμαι υποστηρικτής της μετανάστευσης, αλλά είμαι σίγουρα υποστηρικτής της άποψης πως μερικά χρόνια στο εξωτερικό, αποτελούν μια καλή εμπειρία. Αν ήμουν τώρα στην Ελλάδα, θα σκεφτόμουν πανευρωπαικά. Ύπάρχουν και εργασιακές ευκαιρίες 'α λα κάρτ", να πουλάς τις υπηρεσίες σου κάπου στην Ευρώπη, και να ζείς ένα μεγάλο μέρος του χρόνου στην Έλλάδα. Αυτό, θα ήταν για μένα η τέλεια "αυτονόμηση". Καλό σου Φθινόπωρο.

Odysseas said...

Ουσιαστικά αυτό κάνω φίλε Locus. "Πουλάω" τις υπηρεσίες μου στην Ευρώπη, για την ακρίβεια χρηματοδοτούμαι από ευρωπαϊκά προγράμματα και κατά μικρό ποσοστό και από αμερικάνικα. Θα μου άρεσε όμως να υπάρχει και στη χώρα μας αγορά για υπηρεσίες υψηλής τεχνολογίας...