Kάπου μακριά, στον κόσμο της Ασίας, ένα καινούργιο αστέρι γεννιέται. Το αστέρι της Κίνας. Με πρωταγωνιστή του μια κοινωνία με τεράστια ιστορία, και ένα σύστημα που ισορροπεί ανάμεσα στον πολιτικό Κομμουνισμό και σε έναν ιδιότυπο Καπιταλιστικό Φιλελευθερισμό. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση συνδυασμού δύο συστημάτων που η Ιστορία έχει αποκηρύξει ως προβληματικά και αποτυχημένα. Ο Κομμουνισμός κατέρρευσε επίσημα το 1989. Το σύστημα της απολύτου ελεύθερης αγοράς μάλλον καταρρέει σήμερα. Και τα δύο συστήματα οφείλουν την κατάρρευσή τους, στον ίδιο λόγο, τη διαφθορά. Αλλα η Κίνα συνεχίζει. Με 11% ρυθμό ανάπτυξης το χρόνο (και με διαφθορά).Η αχανής χώρα, διατηρεί ένα μονοκομματικό καθεστώς πολιτικής εξουσίας, που υπο της ηγεσίας του Deng Xiaoping, αποφάσισε μια ιστορική στροφή προς τον οικονομικό φιλελευθερισμό. Με βάσεις καθαρά λαικές, κολλεκτιβίστικες στη δομή και νοοτροπία, και με μια κοινωνική ιεραρχία ιστορικά φεουδαρχική και στρατιωτική, ο γίγαντας της Ασίας, αποφάσισε να διανύσει τους δρόμους του Καπιταλισμού. Να γίνει μια σύγχρονη βιομηχανική και τεχνολογική κοινωνία, όσο πιο γρήγορα γίνεται. Παρακάμπτοντας πολλά μεταβατικά στάδια μεσοκαπιταλιστικής ανάπτυξης που έχουν κοστίσει αίμα και επαναστάσεις για όσους τα διένυσαν.
Με πληθυσμό 1.3 δισεκαττομύρια, η Κίνα φαίνεται να έχει ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο. Σε πρώτη φάση, να αναπτύξει μια σειρά παραλιακών πόλεων που θα εμπορεύονται με τον έξω κόσμο. Οι πόλεις αυτές, θα είναι «η πόρτα της Κίνας». Θα διαθέτουν υπερσύγχρονα λιμάνια, τέλεια υποδομή (δρόμους, τρένα, δίκτυα πληροφορικής, αεροδρόμια, ξενοδοχεία, τηλέφωνα), και θα είναι ενα ευχάριστο μέρος διαμονής για τις διεθνείς εταιρείες.
Στο στάδιο αυτό, η Κίνα χρειάζεται φρέσκο χρήμα επενδύσεων. Η λύση φαίνεται να έχει βρεθεί με την Αμερική και την Ευρώπη. Με την Αμερική, η σχέση ειναι επίσημη και μακροχρόνια. Η Κίνα αγοράζει τα Τραπεζικά ομόλογα της υπερχρεωμένης υπερδύναμης, και με την υπόσχεση να ανοίξει τις αγορές της στις αμερικανικές πολυθνικές, έχει εισβάλει κυριολεκτικά στην αγορά της Αμερικής, όπου με φτηνά προιόντα, απομυζά τεράστιο υπερκέρδος. Η κυβέρνηση της Αμερικής την έχει και επίσημα, ανακηρύξει ως προνομιακό εμπορικό συνέταιρο (most favoured nation status). Οι ευρωπαικές χώρες (ειδικά η Γερμανία) ρίχνουν δισεκατομμύρια επενδύσεων στην Κίνα, αναμένοντας μελλοντικά ανοίγματα της αγοράς. Επι του παρόντος, η Κίνα πουλάει «αέρα». Ολοι περιμένουν να γεννήσει η «κότα με το χρυσό αυγό».
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Κίνας, είναι ο υπερπληθυσμός. Ο οποίος, επιπλέον, βρίσκεται ακόμα στο αγροτικό στάδιο. Ετσι η Κίνα, αποφάσισε να κάνει κάτι που κανένα άλλο εθνος στον κόσμο δεν έχει ποτέ επιχειρήσει. Να μεταφέρει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ένα τεράστιο μέρος του πληθυσμού της, απο το αγροτικό, σε κάποιο μετακαπιταλιστικό στάδιο. Να «αδειάσει» μισό περίπου δισεκατομμύριο κόσμου απο την αγροτική ενδοχώρα, στα αναπτυσσόμενα παράλια. Σταδιακά, μαζικά και οργανωμένα. Και να το κάνει μέσα σε 20-30 χρόνια. Οσο καιρό, θα πάρει την Αμερική να παρακμάσει. Μόλις η ανάπτυξη των πόλεων, η υποδομή και η μεταφορά του πληθυσμού ολοκληρωθεί, η Κίνα θα έχει επιτυχώς διανύσει το πρώτο της Καπιταλιστικό στάδιο. Σχέδιο για δεύτερο στάδιο, μάλλον δεν υπάρχει, το πάνε οπως έρχεται.
Για να γίνουν όλα αυτά, χωρίς εσωτερικές επαναστάσεις και άλλες φασαρίες (η Κίνα εχει πολλές επαρχίες που ζητούν απόσχιση και ανεξαρτητοποίηση), η Κίνα επέλεξε το πρακτικό πολιτικό σύστημα της δημοκρατικής δικτατορίας, ένα σύστημα που είναι υποφερτά αποδεχτό και απο τον γενικό πληθυσμό της. Το σύνθημα της εξουσίας πρός τον λαό είναι απλό, και διαδίδεται παντειοτρόπως. «Φιλοδοξείστε όσο θέλετε οικονομικά, αλλά μην ανακατεύεστε με την πολιτική». Οι Κινέζοι κατα πλειοψηφία, φαίνεται να έχουν αποδεχτεί το σύνθημα. Η ζωή τους κινείται πάνω σ αυτό το μοτίβο.Είχα κάποτε την τύχη, να επισκεφτώ τη χώρα του Μάο, και να την βιώσω για μερικούς μήνες. Βρέθηκα εκεί με ένα μεγάλο project της Intel, για τη δημιουργία ενός τηλεφωνικού κέντρου υποστήριξης προιόντων και υπηρεσιών. Μαζί μου, μια ομάδα δικηγόρων που τακτοποιούσαν τα νομικά θέματα της παραμονής και εργασίας, μια ομάδα μάνατζερ που οργάνωναν το καινούργιο γραφείο στη Σαγκάη, και η δική μου ομάδα, των ανθρώπων που δικτύωσαν και έχτισαν το καινούργιο σύστημα το οποίο θα εξυπηρετούσε ολόκληρη την Ασία.
Στα επόμενα πόστ, θα ηθελα να σας μεταδώσω μερικά στοιχεία απο την προσωπική μου εμπειρία στη μεγάλη και μυστηριώδη χώρα. Μέσα απο συζητήσεις με τους ντόπιους, βόλτες σε λαικές αγορές, επισκέψεις σε φαγητάδικά, καφενεία, πάρκα, μαγαζιά, ναούς. Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που βίωσα στο πετσί μου, την καθημερινότητα ενός άλλου, εντελώς διαφορετικού πολιτισμού. Δεν πήγα απόλυτα ενημερωμένος, αλλά ούτε και απροετοίμαστος. Διάβασα την Ιστορία της Κίνας πριν φύγω, και φτάνοντας, αφέθηκα στις καθημερινές παραστάσεις και εικόνες. Ως συνήθως, συνάντησα πολλούς ανθρώπους, και έκανα πολλές ερωτήσεις. Αφιέρωσα χρόνο για να απολαύσω την αισθητική του μακρινού πολιτισμού, να γευτώ το φαγηγό του, να επισκεφτώ τις γειτονιές του, τους ναούς του, τις κρυφές του τρύπες. Εφυγα με περισσότερες απορίες απο όσες είχα όταν ήρθα. Αλλά έφυγα σαφέστατa πιο μορφωμένος. Και γοητευμένος.
-----------------------------------------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
Shanghai, China
-----------------------------------------------------------
21 comments:
Πολύ ενδιαφέρον Locus,και μαλιστα με την προσωπική ματιά ανθρώπου που ξέρει από οικονομικά και κοινων.Ιστορία.Αναμένουμε εναγωνίως την συνέχεια...Την καλημέρα μου!
Δεν σκαμπάζω πολλά από πολιτικο- οικονομικά παιχνίδια, αλλά και μένα αν γέμιζαν οι τσέπες μου χρήμα, θα είχα γραμμένη την όποια πολιτική του τόπου μου, στα παλιά μου παπούτσια.
Μπορεί το οικονομικό θαύμα να συντελείται και να τρέχουν οι ισχυροί του κόσμου να επενδύσουν στην φρέσκια αγορά της αχανούς χώρας, αλλά τα φτηνα "made in China", μέχρι πότε θα παράγονται με ανταμοιβή μια κούπα ρύζι;
Δεν θα ξυπνήσουν αργά η γρήγορα και τούτοι, όπως ξυπνούν σιγά σιγά οι εδώ οικονομικοί μετανάστες, αλλά και οι Βούλγαροι και οι Πολωνοί και οι Ρουμάνοι στις χώρες των οποίων ευδοκίμησαν και ευδοκιμούν ακόμη διάφορες εταιρείες και επιχεςιρήσεις μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού;
Σιγά σιγά τα κόλπα του ανεξέλεγχτου κέρδους, εμφανίζονται με μελαμίνες σε γάλατα και σοκολάτες, ποσότητες ορυκτελαίων σε συσκευασίες φαγώσιμων ελαίων, φάρμακα που περιέχουν απαγορευμένες διεθνώς ουσίες, με ηλεκτρικές μικροσυσκευές που εκρήγνυνται η λαμπαδιάζουν και όσα άλλα καθημερινά βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Ανυπομονώ!
με ανταμοιβή μια κούπα ρύζι;
και πως νομίζεις ότι βγαίνουν τα κέρδη και προοδεύουν οι χώρες?
από τον καναπέ. από το γήπεδο ή πίσω από ένα γραφείο ?
κάποιος χωρίς πολλά προσόντα (ούτε απαιτήσεις) πρέπει να δουλέψει σκληρά ωστε να υπάρχει προιόν.
η κίνα δε χρειάζεται μετανάστες να της αναστατώνουν τη συνοχή και την δομή αφού έχει εγχώρια χέρια.
Περιμένω τα κείμενά σου για την Κίνα, Λόκους.
Αυτή τη χώρα ποτέ δεν πρόκειται να την καταλάβουμε. Ούτε τη στωικότητα των κατοίκων της.
Αυτό, βέβαια, δεν με εμποδίζει να τους συμπαθώ πολύ!
Η αποδοχή από τον λαό του συστήματος διακυβέρνησης που υπάρχει στην Κίνα δεν συνάντησε δυσκολίες γιατί έτσι και αλλιώς δεν είχαν γνωρίσει ποτέ τους τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Πολύ ενδιαφέροντα και τα 6 προηγούμενα ποστ σου που τα διάβασα μαζεμένα.
Φίλοι squarelogic και
Περαστικέ, σας ευχαριστώ. Food for thought για τις μέρες του χειμώνα. Που ειδικά εφέτος θα είναι μάλλον μακρύς..
------------------------------
Αγαπητέ giant, πάντα πίστευα (και όσο μεγαλώνω περισσότερο), πως η Ιστορία αλέθει τους ανθρώπους. Ολα τα οργανωμένα συστήματα σχεδιάζονται απο ψηλά, και στο διάβα τους αλέθουν ζωές και συνειδήσεις. Κανείς δεν ξεφεύγει απο τις δυναμικές της Ιστορίας. Οι χθεσινοί πεινασμένοι της Ιστορίας (ανατολικοευρωπαίοι)είναι σήμερα οι μεγαλύτεροι υποστηριχτές της ελεύθερης οικονομίας. Ζητούν συμμετοχή στον αεριτζίδικο πλούτο που έκαναν και άλλοι πρίν απο αυτούς. Συμμετοχή ζητούν και οι Κινέζοι. Μέχρι να συμβεί και εκεί κάτι, να σπάσει και η δική τους φούσκα. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται με άλλους πρωταγωνιστές.
-------------------------------
Φίλη Αθηνόβια, το νέο "εργαστήρι" της Κίνας, όπως και τα άλλα πρίν απο αυτό, δεν θα χτιστεί με φιλοσοφικές βόλτες στο πάρκο. Κάποτε οι πλούσιοι, πήραν τα λεφτά τους απο την Βρετανική αυτοκρατορία, και τα μετέφεραν στην Αμερική. Ηταν το τέλος της Βρετανικής αυτοκρατορίας. Σήμερα οι νέοι πλούσιοι, μετακομίζουν στην Κίνα. Θα είναι το τέλος της άλλης αυτοκρατορίας. Ετσι λέει η Ιστορία.
--------------------------------
Λωτοφάγε μου, ούτε εγώ καταννοώ απόλυτα την κουλτούρα των Ασιατών. Ούτε τη τέχνη τους, ούτε τη σημειολογία τους, ούτε την συμπεριφορά τους. Το ταξίδι μου στην Κίνα, ήταν για μένα μια πνευματική άσκηση. Οσο μπορώ, θα μεταφέρω στα πόστ μου, κάποιες εντυπώσεις μου. Υποκειμενικές, υποθέτω.
--------------------------
Αθεόφοβε σ΄ευχαριστώ. Ναι, δεν υπάρχει δημοκρατική παράδοση στην Κίνα, και ούτε πρόκειται να δημιουργηθεί. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως "κάτι λείπει". Ετσι το βλέπουμε εμείς οι Δυτικοί. Η Κίνα προβάλει άλλα στερεότυπα. Που σιγά σιγά, θα πρέπει να τα αποδεχτούμε. Η κλασσική δυτική νοοτροπία, λέει πως χωρίς δημοκρατία, δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη. Η Κίνα το διαψεύδει με πράξεις. Δεν θα πάρω θέση αν είναι καλλίτερα ή χειρότερα, εγώ απλά είμαι ενας παρατηρητής.
Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο σου φίλε Locus. Αφήνει ανοιχτά ζητήματα προς συζήτηση για τη συνέχεια. Ο Ασημάκης Πανσέληνος έγραφε στο "σημειωματάριό" το 1984 ότι το Σινικό τείχος το έχεις μέσα σου πριν το δεις. Η Κίνα του μυστηρίου και του πανάρχαιου πολιτισμού μας γοητεύει.
Η σύγχρονη Κίνα όμως, μάλλον τρομάζει τον δυτικό άνθρωπο. Γιατί στην Δύση είναι σήμερα απολύτως κατανοητό ότι στην Κίνα όλα γίνονται συστηματικά.
Ας μεταφέρω και εγώ την εμπειρία μου. Έζησα στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα στην Αγγλία με κάποιους από τους πρώτους Κινέζους που ήρθαν στην Βρετανία με κρατικές υποτροφίες για να διδατούν στην πράξη την ζωή των δυτικών στα πανεπιστήμια και στους οργανισμούς.
Ήταν τότε στην καθημερινή μας ατζέντα το θέμα της νομισματικής ένωσης που ο πρωθυπουργός Μέητζορ αποκάλεσε δημόσια "Eurocrap".
Εκείνο το απόγευμα η συζήτηση ήταν για τα πλεονεκτήματα της ενωμένης Ευρώπης στην εργασία των στελεχών και την νέα εποχή που φαινόταν να ξημερώνει μετά το Μάαστριχτ.
Στην παρέμβασή του ο Κινέζος της ομάδας που μας ήρθε για οκτώ μήνες, μιλώντας με στόμφο με τα πολύ φτωχά αγγλικά του, είπε προφητικά, αλλά όμως και απαξιωτικά : "Σε δέκαπέντε χρόνια η Ευρώπη και η Αμερική δεν θα είναι τίποτα και θα κοιτάνε την νέα υπερδύναμη, την Κίνα". Κοιταχτήκαμε με τους άγγλους, χαμογελάσαμε με την "κινέζικη ασυναρτησία" και φυσικά δεν έδωσε κανείς συνέχεια στο θέμα.
Όταν βρίσκομαι, λιγότερο από δεκαπέντε χρόνια μετά από εκείνο το απόγευμα, με τους άγγλους πρώην συναδέλφους μου πάντα θυμόμαστε την ατάκα του Κινέζου. Ιδιαίτερα όμως τη θυμάται μία αγγλίδα φίλη της παρέας που δουλεύει σήμερα σε κινέζικη πολυεθνική...
Πάντως η ώρα των απαιτήσεων θα έλθει και γι' αυτούς. Αποκλείεται να παραμείνουν εσαεί στα μεροκάματα του σήμερα. Όσο παγκοσμιοποιείται η Γη τόσο θα υπάρχει ανάγκη το χρήμα σου να έχει αξία και ανταλλαξιμότητα παντού στον κόσμο.
Το ίδιο ισχύει και για τη Δημοκρατία. Ποιος δεν θέλει ελευθερία λόγου και ποιος εν τέλει δεν θα επιδιώξει να την φέρει και στη χώρα του, αν την γεύεται ή την έχει γευθεί αλλού;
Φίλε univers, έχω την εντύπωση πως η ηγεσία της Κίνας, είναι αρκετά έξυπνη, και γνωρίζει πως σε κάποια στιγμή, οι δυναμικές της κινεζικής ανοιχτής κοινωνίας θα ζητήσουν εκδημοκρατισμό. Αποκλείεται να μην το γνωρίζουν. Το δεδομένο, πιστεύω, είναι το ΠΟΤΕ θα το πράξουν. Κατα τη γνώμη μου, θέλουν πρώτα να δημιουργήσουν μια στέρεα παραγωγική βάση, να βάλουν την Κίνα σε σταθερά θεμέλια, και μετά να αρχίσουν τον εκδημοκρατισμό. Να ολοκληρώσουν δηλαδή αυτό που λέω στο πόστ "πρώτο στάδιο Καπιταλισμού", το οποίο γίνεται με κολλεκτιβίστικη βία τύπου Στάλιν. Είναι ευκολότερο να εκδημοκρατήσεις μια πλούσια και σταθερή κοινωνία, παρά μια κοινωνία φτωχών. Θα είδαν οι υπομονετικοί κινέζοι και το παράδειγμα της Ρωσίας που πήγε αντίθετα. Δικτατορία λοιπόν, ακόμα για 30 χρόνια (εκτός αν γίνουν επαναστάσεις).
Πολύ ωραίο και χρήσιμο σχόλιο φίλε Βασικέ. Που δείχνει και μια βασική διαφορά μεταξύ των ασιατών και των δυτικών. Οι κινέζοι έχουν την ιδιότητα της υπομονής. Οι δυτικοί πάσχουν απο το σύνδρομο του Corporate Quarter. Ο σχεδιαστικός ορίζοντας σε επίπεδο εταιρειών είναι το τρίμηνο, και σε πολιτικό επίπεδο η τετραετία.
Το πείραμα της Κίνας είναι το μεγαλύτερο που έχω δεί ιστορικά. Υπάρχει βέβαια και το προηγούμενο της βιομηχανοποίησης της Σοβιετικής Ενωσης (που παρα το αίμα, επέτυχε, κυρίως σε στρατιωτικό και βιομηχανικό τομεά, αλλά όχι για τις καταναλωτικές αγορές). Οι κινέζοι πάνε και για τα τρία. Είμαι απολύτως σίγουρος, πως οι Κινέζοι είναι γεννημένοι έμποροι. Οι Ρώσοι όχι. Οσο για τους ευρωπαίους, εμείς μάλλον έχουμε ολοκληρώσει την ιστορία μας, είμαστε εκεί που είμαστε, και θέλουμε μια ήσυχη σοσιαλιστική ζωή.
Και εγώ περιμένω Locus τα επόμενα για την Κίνα με την οποία έχω ..."love and hate relationship"!
Εμείς περηφανευόμαστε για την δημοκρατία μας...αλλά όταν βλέπω αμόρφωτους χωριάτες να ψηφίζουν...όλοι ξέρουμε ποιούς...μου φεύγει λίγο η μαγκια! :)
Υ.Γ.1
Αν ο χειμώνας είναι μακρύς στα μέρη σας, τώρα που πέφτει το real estate σκέψου Νοτια Καλιφόρνια...κάτι σαν την Ελλάδα αλλά με οργάνωση και δρόμους!
Υ.Γ.2
Προσπαθώ εδώ και μέρες, χωρίς επιτυχία, να θυμηθώ το όνομα ενός αρχιτέκτονα που έχει φτιάξει "αυτονομες" κατοικίες με ανακυκλώσιμα υλικά σε κάποια έρημο εδώ στις ΗΠΑ...γνωρίζει κανείς για ποιόν μιλάω;
Ο τύπος είναι λίγο τρελλός αλλά η δουλεια του θα σ'ενδιέφερε!
Πολύ ενδιαφέρον και ενημερωτικό ποστ. Σας ευχαριστώ.
Πολύ μου άρεσε αυτό το "για την ώρα η Κίνα πουλάει αέρα".
Όντως έτσι μου φαίνεται να είναι. Λες να σκάσει καμιά φούσκα;
Μπράβο locus, πολύ όμορφο ποστ.
Με φοβίζει στην Κίνα η μόλυνση του περιβάλλοντος και ειδικά του υδροφόρου ορίζοντά της, που μια μέρα θα αποτελέσει την ταφόπλακα του όλου εγχειρήματος.
doctor
Επισκέφθηκα την Κίνα πριν από μερικά χρόνια και την γύρισα για περίπου ένα μήνα. Σε ένα μήνα τί μπορεί να δει κανείς από μια τεράστια χώρα; Κι όμως, είχα εντυπωσιαστεί από το πόσο γρήγορα άλλαζε (και, απ' ό,τι διαβάζω, εξακολουθεί να αλλάζει). Το παρατήρησα ειδικά στο Πεκίνο, από όπου άρχισα και όπου τελείωσα το ταξίδι μου.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η δική σου ματιά, πολύ πιο έμπειρη από την απλοϊκή δική μου, λόγω και των ειδικών σου γνώσεων, μου είναι ιδιαίτερα πολύτιμη και ενδιαφέρουσα, και σε ευχαριστώ τόσο για την παρούσα ανάρτηση, όσο και για τις μελλοντικές που μας υποσχέθηκες!...
Καλό Π-Σ-Κ
Στα μάτια μου η σημερινή Κίνα μοιάζει με την Ιαπωνία κάποια χρόνια μετά τον δεύτερο παγκόσμια πόλεμο και όπως στην Ελλάδα δημιουργήθηκε η λέξη τσάμπα από το Japan, έτσι και τώρα το made in china δημιουργεί το φτηνό κινέζικο.
Αργότερα τα αυτοκίνητα της κίνας, που τώρα δεν περνούν πολλά από τα ευρωπαϊκά τεστ, θα γίνουν σίγουρα καλύτερα από τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά και ιαπωνικά..
Η διαφορά με την Ιαπωνία είναι ποσοτική.
Το αν θα αντέξουν οι οικονομίες ,οι εταιρείες στην πραγματικότητα, του υπόλοιπου κόσμου μένει να το δούμε.
Πολύ μου άρεσε η ανάλυση σου και περιμένω κι άλλες εντυπώσεις από την Κίνα του Μάο.
Δεν τολμώ καν να σκεφθώ τα αποτελέσματα που μπορεί να έχει στον Δυτικό τρόπο ζωής και στον Δυτικό τρόπο σκέψης η ισχυρή, ολιγαρχική και στρατοκρατική Κίνα του αμέσως προσεχούς μέλλοντος!!
Μήπως πρέπει ως αντίρροπο δέος η Δύση οφείλει να υποστηρίξει τις Ινδίες;
Φίλη trol ευχαριστώ για τις πληροφορίες περί Soleri:)
Δεν γνωρίζω την κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας, όμως ακούω πως η οικολογική καταστροφή είναι μεγάλη. Στη Σαγκάη όμως που είδα, δεν είμαι σίγουρος για το sustainable living.
------------------------
pikos apikos ευχαριστώ πολύ.
------------------------
Η φούσκα έρχεται φίλε glenn. Ηδη απο 11, η ανάπτυξη κατεβαίνει κάτω απο το 9%. Να φανταστεί κανείς πως η Ελλάδα, στις καλύτερες εποχές των κοινωτικών πακέτων της, δεν έφτασε ποτέ τα 5%.
------------------------
Η μόλυνση του περιβάλλοντος doctor θα πρέπει να είναι τεράστια. Η Κίνα θα πληρώσει ακριβά αυτή της την ανάπτυξη. Θα προσπαθήσω να συλλέξω μερικές πληροφορίες για τα σχετικά στοιχεία.
Πράγματι φίλε seagull, η Κίνα απαιτεί πολύ καιρό για να την κατανοήσει κανείς. Η δική μου εικόνα είναι βέβαια μόνον απο την αναπτυγμένη Σαγκάη. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
------------------------
Ηλεκτρολόγε συμφωνώ. Και στην Κίνα, το σημείο αναφοράς είναι η Ιαπωνία. Μόνον που ο υπερπληθυσμός της Κίνας είναι τεράστιο πρόβλημα. Η Ιαπωνία επίσης, είναι ένας άλλος, διαφορετικός πολιτισμός.
------------------------
Μερώπη μου ευχαριστώ. Περνάω σε νέο πόστ.
------------------------
Ελπίζω Χρίστο Βαρδάκα να μην δούμε αντιπαλότητα Κίνας - Δύσης, ειδικά Κίνας - ΗΠΑ. Ο εμπορικός κόσμος της Αμερικής θέλει τις αγορές της Κίνας, αλλά μέρος του πολιτικού κόσμου είναι εχθρικός απέναντί της.
Η Κίνα είναι απολυταρχική χώρα. Καμμία σχέση με τη Δύση. Δεν γνωρίζω πως θα τα καταφέρει η Κίνα να εδραιωθεί (ιδεολογικά εννοώ), σαν αρεστή παγκόσμια δύναμη. Η Ινδία, νομίζω, είναι ακόμα πολύ πίσω.
Post a Comment