Επιτρακτέριοι Δαρβινισμοί

Το σκίτσο του πόστ, είναι μια ευγενική προσφορά του γνωστού και αυτόνομου μπλόγγερ Περαστικού. Απο το πόστ Μπλόκο στα μπλόκα. Toν ευχαριστώ.


Πιστεύει η ελληνική κυβέρνηση (και τα υπόλοιπα κόμματα), πως η Ελλάδα μπορεί να συνεχίσει να έχει αγροτικό πληθυσμό της τάξεως του 17 – 20% επί του συνόλου της οικονομίας της; Αν ναί, αν αυτός είναι ο μακροχρόνιος στόχος της, αν πράγματι πιστεύει πως είναι εφικτό να διαιωνίσει 20% αγροτικό πληθυσμό για μια ακόμα γενιά, τότε ας συζητήσει την επιβίωσή του. Ας βρεί χρήματα, ας δημιουργήσει μακροχρόνιες πολιτικές, ας θεσμοθετήσει ανάλογα νομικά πλαίσια. Αν όχι, τότε ας αφήσει τις παγκόσμιες συνθήκες να μειώσουν τον αγροτικό πληθυσμό στα ανάλογα μονοψήφια νούμερα.

Μια ματιά στην Ιστορία και στις παγκόσμιες αγορές, μας δίνει μια καλή δόση ρεαλισμού και πραγματικότητας. Στις ΗΠΑ, πρίν μια γενιά, ο αγροτικός πληθυσμός υπερέβαινε το 30%. Σήμερα κυμαίνεται μεταξύ 1-2 %. Με την επιστημονικοποίηση της καλλιέργειας, τις αγροτικές συγχωνεύσεις σε μεγάλα τράστ, τα υπερσύγχρονα μηχανήματα και τα τουρμπο-λιπάσματα, η παγκόσμια παραγωγή τροφίμων είναι τεράστια και περισσεύει. Μερικά εκατομμύρια αγροτών ταϊζουν σήμερα 300 εκατομμύρια αμερικανών, και υπάρχει αφθονία. Μείωση του πληθυσμού έχουν όλες οι αναπτυγμένες χώρες στον κόσμο. Καναδάς και Αγγλία είναι δύο ακόμα εύκολα παραδείγματα. Στην Ιαπωνία, η προσοχή ήδη στρέφεται σε νέου ήδους καλλιέργειες που θα δώσουν κάποιο μελλοντικό πλεονέκτημα. Οι ελληνικές κυβερνήσεις ήξεραν και ξέρουν πως οι επιχορηγήσεις της ΕΕ θα σταματήσουν μετά το 2013, και πως ο σκοπός τους ήταν (και είναι) να δωθεί χρόνος στα κράτη μέλη να αναπτύξουν άλλες αγορές (αγροτικές και μή) για να απορροφήσουν εργασιακά τους συνεχώς μειωνόμενους αριθμούς των αγροτών τους.

Πιστεύει πράγματι κανείς (στην κυβέρνηση και στον λαό), πως θα μπορέσει να υπάρξει ΕΕ στρατηγικά, συντηρώντας και χρηματοδοτώντας τεράστια αγροτικά ποσοστά πληθυσμού σε όλα τα κράτη μέλη; Ηδη οι νεοεισηχθέντες Βούλγαροι και Ρουμάνοι ζητούν προστασία για τους δικούς τους αγροτικούς πληθυσμούς. Και η Ελλάδα είναι ηδη καταδικασμένη απο την Ευρώπη για ατιμίες, κλεψιές και παρατυπίες σε όλα τα θέματα διανομής των αγροτικών επιχορηγήσεων.

Γιατί μοιράζει τόσο εύκολα και γρήγορα τα έξτρα λεφτά της κυβέρνησης ο κ. Καραμανλής; Θα διατηρήσει εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες για μία ακόμα γενιά; Ηδη, εκτός απο τα χρήματα της ΕΕ, ποταμοί χρημάτων έχουν ήδη μοιραστεί κάτω απο το τραπέζι, σε μορφές επιπλέον αποζημιώσεων. Στη γενέτειρά μου, το Αγρίνιο, ΕΕ και κυβέρνηση πληρώνει εδώ και χρόνια τους ντόπιους αγρότες να μην παράγουν απολύτως τίποτα. Το παραδοσιακό τους προιόν, ο καπνός, βρίσκεται παγκοσμίως υπο διωγμόν και ιατρική απόρριψη, εντούτοις εκείνοι περιμένουν ένα θαύμα. Κάθονται και πληρώνονται.

Επιθυμούμε στρατηγικά την υπερπροστασία μιας ομάδας ελλήνων εργαζομένων (των αγροτών) εις βάρος όλων των άλλων; Προστασία και Σοσιαλισμός για τους αγρότες αλλά ελεύθερη αγορά για τους άλλους; Γιατί να μην χρηματοδοτηθεί ο Τουρισμός μας (το μόνο πράγμα που έχει πραγματικό μέλλον στην Ελλάδα) και που απασχολεί επίσης το 20% του πληθυσμού μας, με προοπτική να απορροφήσει και άλλους πολλούς; Γιατί να καταστρεφεται η ελληνική οικονομία (με απέραντες εμπορικές, κοινωνικές και ανθρωπιστικές απώλειες) απο το κλείσιμο των δρόμων μίας και μόνον εργασιακής τάξης;

Αυτό το παραμύθι με την συναισθηματική θεώρηση των προβλημάτων (και όχι με σαφή προσδιορισμό) να σταματήσει. Η Τιμημένη Αγροτιά έχει ίσα δικαιώματα με τους Τιμημένους Κομπιουτεράδες και εργαζομένους απο το Silicon Valley μέχρι την Αθήνα, και απο τα χωριά του Καναδά μέχρι την Καρδίτσα. Ζούνε στον ίδιο κόσμο, στις ίδιες συνθήκες. Και επιπλέον είναι οι μόνοι που επιχορηγούνται. Και έχουν την πολυτέλεια μιας πενταετίας για να βρούν άλλες δουλειές.

Ας δημιουργήσει επιτέλους η κυβέρνηση ένα μακροχρόνιο σχέδιο ανάπτυξης της χώρας (όπως έκανε και η Ιαπωνία το 1945), με τους τομείς εκείνους που έχουν μέλλον. Ας συγκροτήσει μια ελίτ σκέψης, και ας φτιάξει για πρώτη φορά στην Ιστορία του έθνους των Ελλήνων αυτό που έφτιαξε και το ΜΙΤΙ των Ιαπώνων. Και άλλοι πολλοί. Ας δημιουργήσει πανεπιστήμια που να παράγουν τεχνολογίες, να συνδέονται απευθείας με την αγορά, και ας δημιουργήσει ενα περιβάλλον επιχειρηματικότητας (και προστασίας) για τις ντόπιες και ξένες επενδύσεις. Οταν το 2013 η ΕΕ σταματήσει τις δωρεές, η χώρα μας θα βρεθεί εκτεθειμένη και πάλι, αυτή τη φορά στην απόλυτη ένδοια του τεράστιου άνεργου αγροτικού πληθυσμού της. Μέχρι τότε, ο Κωστάκης μπορεί να έχει μειώσει τις 3 μονάδες που τον χωρίζουν απο τον Γιωργάκη, αλλά η Ελλάδα, υπο το πλήθος των λαθών της, θα έχει κυριολεκτικά (και ανόητα) βουλιάξει.

Ο,τι είναι να πεθάνει, θα πεθάνει. Θα το σκοτώσει με βία η Ιστορία.

Χρήσιμες πληροφορίες

Agricultural Decline
Λιγότεροι και ελαφρώς πλουσιότεροι
Farming in decline
Canada’s farm population shrinking
Common Agricultural Policy
US Agricultural Demographics
Refinements to a Subsidy System Often Faulted for Big Problems
EU threatens to cut Greek farm subsidies by 10 per cent
Μαζική αποχώρηση αγροτών
EU Rethinks Farm Subsidies
Shrinking Farm Numbers
Who Pays for Farm Subsidies?
EU farming subsidies for Romania, Bulgaria need better targetting
Απασχόληση στον Αγροτικό τομέα
Asia prepares for future biotech agricultural production
Japanese Agriculture
U.S. Agricultural Research in Dangerous Decline
Από την «πείνα» στα μπλόκα
Η άγονη πορεία των αγροτών
Το μήνυμα της αδυναμίας βλάπτει σοβαρά τη χώρα

Boston Delight

Ο παλιός ευρωπαϊκός κόσμος του γρανίτη και της αρχιτεκτονικής μαστοριάς, συναντιέται με τον νέο μοντέρνο κόσμο του υπεραντλαντικού παιδιού του, στον ουρανό της ευρωπαϊκότερης πόλης του Νέου Κόσμου.

Μαζί με μια μικρή αισθητική αλλαγή στο μπλόγκ, και ένα παλιό αγαπημένο τραγούδι..

----------------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
Boston, Mass, 21 January 2009
----------------------------------

Κόσμε μου πως σε θωρώ...

Κανείς δεν ξέρει απόλυτα, κανείς δεν γνωρίζει. Ολοι όμως φαίνονται να περιμένουν κάτι. Η λίστα ειναι τόσο μεγάλη, τόσο οδυνηρή. Είναι η πρώτη φορά σ’ αυτή τη μεγάλη χώρα της ελπίδας, που βλέπω τόσο ενθουσιασμό. Μακάρι...

Αντιμέτωπος με τις προσδοκίες
World has 'high hopes' for Obama
Global Issues
World Conflicts Today
Εξι μεγάλες προκλήσεις για τον Ομπάμα


Το πόστ είχε ήδη αναρτηθεί, όταν πληροφορήθηκα απο τον κοσμοπολίτη συνμπλόγκερ Μanblogg (πρώην κάτοικο ΗΠΑ και νύν Ευρώπης), πως για πρώτη φορά, μεταφράστηκε και στα Ελληνικά, η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των 13 Ηνωμένων Πολιτειών.

Παραθέτω το αξιοσημείωτο πόστ, μαζί με τα συγχαρητήριά μου στους εθελοντές.

-------------------------
Ο κ. Ομπάμα ορκίστηκε ακριβώς στις 12 pm ΕΤ (Eastern Time). Τα τρία παιδιά μου, την ίδια στιγμή, βρισκόταν στο σχολείο, όπου μαζί με τους υπόλοιπους μαθητές και καθηγητές, παρακολούθησαν την ορκωμοσία. Στις 12:01 ET, ακριβώς, η ιστοσελίδα του Λευκού Οίκου ανανεώθηκε με τις πληροφορίες, συνεργασίες, και προγράμματα του καινούργιου Προέδρου. Μαζί με την βαρετή ίσως για πολλούς τελετουργία της ορκωμοσίας, η σημασία στους θεσμούς, και η ιεροτελεστία του καθήκοντος, αποτελεί, και θα αποτελεί για πάντα μείζον σημείο αναφοράς της πολιτιστικής ταυτότητας των Γιάνκηδων.

Café Brasil

Ηταν ενα μικρό καφενεδάκι με έντονα εξωτικά χρώματα και πίνακες τροπικών τοπίων. Που και πού, μιά μισόγυμνη πολύχρωμη καλλονή, ένας παπαγάλος, τα φτωχικά σοκάκια του Ρίο. Και τα παιδιά του δρόμου. Η παραλία, η ζούγκλα, το στοιχείο και η αισθητική του Τροπισμού.

Ηταν μερος συνάντησης φίλων και συμφοιτητών, παιδιών απο όλα τα μέρη του κόσμου, που η ζωή τους έφερε σε επαφή για λίγα χρόνια. Πρίν επιστρέψουν στις κοινωνίες που ανήκαν, στον συντηρητισμό και κυνισμό της ώριμης ηλικίας, πολλές φορές στη λήθη. Πριν επιστρέψω και εγώ, στο δικό μου κόσμο.

Απλωμένα στα τραπέζια του καφέ, χαρτιά, βιβλία, φαγητά. Το πρόγραμμα με τις συναυλίες, οι εφημερίδες με τα νέα, φωτογραφίες και σημειώσεις. Τσιγάρα και προγράμματα. Ηπια μαζί τους ατέλειωτους καφέδες, ώρες πολλές. Μαραθώνιους συζητήσεων επι παντός επιστητού. Εμαθα τα πάντα για αυτούς, τα όνειρά τους, τις αγάπες τους, ζωές απο μέρη μακρινά, αλλόκοτα και μυστηριώδη, πολλών ακόμα και τη γλώσσα. Μοιράστηκα βιβλία, αγωνίες, ιδέες, μουσικές και σκέψεις. Ονειρεύτηκα με την αφέλεια και ορμή της ηλικίας, έναν κόσμο που υπάρχει μόνον στους πίνακες ζωγραφικής.

Και πριν ακόμα ο κόσμος αλλάξει, πριν όλα διορθωθούν, πριν ακόμα το τραγούδι σωπάσει, η αυλαία του χρόνου ξαφνικά έπεσε. Και έναν προς έναν, τους αποχαιρέτησα για πάντα. Χωρις τότε να το ξέρω. Αναπάντεχα. Και χάθηκαν για πάντα, σαν να μην υπήρξαν ποτέ, σαν μην τους είχα συναντήσει. Η ωραιότερη και δημιουργικότερη παρέα που μούλαχε ποτέ. Εμεινε μόνον η νοητή ανάμνηση της καπνίλας και της μουσικής του Cafe Brasil.

Θεέ μου, όχι άλλους αποχωρισμούς...

Με στοιχειωμένη σκέψη

Δεν ξέρω πιά αν η Πόλη της Γάζας είναι δυνατόν να συνεχίσει να υπάρχει. Μαζί με τις αρρώστιες που θα δημιουργηθούν, την έλλειψη νερού και τροφίμων, την καταστροφή των σπιτιών, των σχολείων, των νοσοκομείων, των υδραγωγείων, των ηλεκτρικών σταθμών, τους χιλιάδες τραυματίες, τους άθαφτους νεκρούς, και το ατέλειωτο καραβάνι της ανθρώπινης μιζέριας, στο τέλος, το Ισραήλ θα παραδώσει στον κόσμο μια εικόνα γενοκτονίας και καταστροφής απαράμιλλης στην σύγχρονη ανθρώπινη Ιστορία.

Διαβλέποντας ίσως πως ο Ομπάμα (και ο Κόσμος) θα ζητήσει την δημιουργία Παλαιστινιακού Κράτους, το Ισραήλ ίσως να προσπαθήσει να διαπραγματευθεί απο θέση ισχύος, την απομάκρυνση όλων των Παλαιστινίων απο το κράτος του Ισραήλ. Με τα αραβικά κράτη να απορροφήσουν το 1.5 εκατομμύριο των καταραμένων, με τα Ηνωμένα Εθνη να φρουρούν τη μελλοντική τους κατοικία για μία τουλάχιστον ακόμα γενιά, με την Ευρώπη να πληρώνει δια παντός τις νέες Παλαιστινιακές κατοικίες. Προς τις περιοχές της Συρίας και της Ιορδανίας, μακριά απο το Ισραήλ. Ελπίζοντας, πως κάποιοι άλλοι, Αραβες, Αμερικανοί, Ευρωπαίοι, θα δεχθούν να πληρώσουν και να συντηρήσουν αυτό το κινητό στρατόπεδο συγκέντρωσης και θανάτου, στο οποίο οι παροικούντες (και τα παιδιά τους) είναι πιά ήδη ψυχολογικά νεκροί.

Θλίβομαι και για το Ισραήλ. Ενα κράτος που κάποτε ξεκίνησε με ελπίδα, θέριεψε μέσα απο την ιδεολογία του κατατρεγμένου, οραματίστηκε μια ανθρώπινη και σοσιαλιστική διάρθρωση, αναβίωσε μιά νεκρή γλώσσα, και έφερε απο τα πέρατα του κόσμου οπαδούς να το κατοικήσουν.

Στο μεταξύ, στον κόσμο αυτό της παγκόσμιας κίνησης και πληροφορίας, που σκέψεις, πολιτικές και συναισθήματα μάχονται για το δικό τους χώρο, μερικές φωτογραφίες θα καθορίσουν την προδιάθεση της κοινής γνώμης, πρίν ακόμα ηγέτες, κράτη και οργανισμοί καθορίσουν την επίσημη γραμμή τους. Τούτη εδώ, ειδικά, μου αναίρεσε τη σκέψη για πολύ ώρα, και θα με στοιχειώνει για χρόνια. Διστασα πολυ πριν την αναρτήσω...

Η κατάπτωση ενός κράτους
Παιδί ο ένας στους τρεις

Το Χαβαλόδραμα

Στη θολούρα της πολιτειακής και αξιακής μας παρακμής, με όλα τα στοιχεία της αλητείας εν δράσει, χωρίς ηγεσία και όραμα, χωρίς πολιτικό λόγο στη λαϊκή μας βάση, χωρίς ηθική στη συλλογική μας λογική, χωρίς αγάπη προς τις επιχειρήσεις μας, τα σχολεία μας, χωρίς σεβασμό στους θεσμούς της κοινωνίας μας, χωρίς επιθυμία (μεγάλης μερίδας του κόσμου) να παραμείνουμε μια αστική κοινωνία με σεβασμό στους νόμους, δεκαετίες ολόκληρες έρμαια λαικισμών, εθνικών μύθων και συνομωσιών, οι θάνατοι των παιδιών μας, του Αλέξη, του Διαμαντή, και όλων όσων θα ακολουθήσουν, θα παραμείνουν για πολλούς, αφορμές για θεωρίες επι θεωριών, με σκοπό την αυτοικανοποίηση της πολιτικής τους συναισθηματικής τοποθέτησης και των όσων φαντασιώνονται.

Καθώς η παρακμή μας μπαίνει πλέον στο τελευταίο της στάδιο, εκείνο της ένοπλης βίας, η καινούργια μόδα των απαγωγών, δεν πρέπει βέβαια να προκαλεί έκπληξη. Θα ακολουθήσουν και άλλα πολλά. Στις ανεπτυγμένες παρακμιακά χώρες (Βενεζουέλα, Κολομβία, Μεξικό), η αστυνομία πλέον δεν παίζει κανέναν κοινωνικό ρόλο, τα ΜΜΕ είναι αγορασμένα, οι κοινωνικές τάξεις είναι εντελώς χωρισμένες, και η προστασία ειναι καθαρά ιδιωτική υπόθεση. Είναι θέμα χρόνου.

Για τον κ. Παναγόπουλο δεν ξέρω πολλά πράγματα, γνωρίζω όμως πως αν ζούσε στη Δυτική Ευρώπη, τον Καναδά ή την Αμερική, θα αποτελούσε ένα άξιο πρότυπο επιχειρηματία, ένα είδος ανθρώπου με γνώσεις άξιες μεταφοράς και μίμησης, συνομιλητής πολιτικών, επιχειρηματιών, συγγραφέων και δημοσιογράφων. Αλλά όχι στον Ελλαδιστάν. Εδώ επικρατούν άλλες απόψεις, τύπου Ψαριανού και ΣΥΡΙΖΑ. Για τρομοκρατία βέβαια ούτε λόγος, η ελαστικότητα πάει και έρχεται, το Ασυλο παραμένει ακλόνητο, οι λογικές φωνές αγνοούνται.

Με τί κοινωνική υποστήριξη περιμένουμε την Ελληνική Αστυνομία να είναι αποτελεσματική; Με τί συλλογικό υποσυνείδητο; Αν ψάχνετε για τα πρότυπα που πασάρονται στο συλλογικό υποσυνείδητο του έλληνα, δεν χρειάζεται να πάτε μακριά, είναι δίπλα μας, με πλήρη λαϊκή και κοινωνική υποστήριξη. Πάντα υπο τον λαϊκό μανδύα του άπλετου χαβαλέ.

Πιθανά μελλοντικά κρούσματα; Μια επίθεση εναντίον του Πρωθυπουργού (ο οποίος φυλάσσεται ερασιτεχνικά), μιά ένοπλη επίθεση κατά του Κοινοβουλίου (με ομήρους - έχουν γίνει και αλλού), απαγωγές πολιτικών, και φυσικά ανήλικων παιδιών. Το μέλλον είναι δικό μας. Και κανείς δεν βιάζεται...

Winter magic

Ο Μαγικός κόσμος του χειμώνα της Νέας Αγγλίας. Η φετινή μας πέμπτη κατα σειρά χιονοθύελλα. Με την ίδια ένταση, τον ίδιο ρυθμό. Μισό μέτρο κάθε δόση. Ενας φωτογραφικός κόσμος για τα παιδιά και τους μεγάλους.
-------------------------------
Picture by Locus Publicus
Boston, January 2009
------------------------------

Ad interim

--------------------------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
New England, winter 2009
---------------------------------------------

Μια νέα συλλογική συνείδηση

Καλλιεργείται επίμονα στη χώρα μας, μια κουλτούρα αλητείας. Μια ιδιότυπη συμπεριφορά ανθρώπου που το βασικό του χαρακτηριστικό, είναι η "αντίδραση". Οχι μια πολιτικοποιημένη αντίδραση με κάποιο περιεχόμενο. Μια κενή αντίδραση, που επειδή δεν μπορεί να προτείνει συγκροτημένη σκέψη και λόγο, επειδή δεν καταννοεί τον κόσμο που αλλάζει, επειδή δεν μπορεί να συμμετάσχει σε ό,τι προσφέρει ο σύγχρονος κόσμος, θυμωμένη απο την ίδια της την αμάθεια, περιθωριοποιημένη σε έναν γκετοποιημένο κύκλο εργασιών και σκέψεων, παράγει το μόνο πράγμα που της απομένει – θράσος και βία.

Αποκούμπι της ο Λαϊκισμός. Η θεωρία της Εξίσωσης. Tης πλήρης απαξίωσης όλων των θεσμών και εννοιών μιας αστικής κοινωνίας. Η θεωρία πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, πρέπει να είναι ίσοι, χωρίς βαθμίδες νοημοσύνης, οικονομικών πλεoνεκτημάτων, ικανοτήτων. Με τις ίδιες νοητικές, επιχειρηματικές και κοινωνικές ικανότητες. Με τις ίδιες γνώσεις και εμπειρίες. Με τις ίδιες πνευματικές προδιαθέσεις. Την ίδια ιστορική αντίληψη.

Η θεωρία του Λαϊκισμού έχει σαν βασικό της στοιχείο την έννοια ενός "αγνού λαού" ο οποίος θα πρέπει οπωσδήποτε να κυβερνήσει τον κόσμο. Ο αγνός λαός καταλαβαίνει απο δικαιοσύνη, ανθρωπιά, είναι ευαίσθητος. Είναι ο μόνος ικανός να αναλάβει τα ηνία μιας οργανωμένης κονωνίας. Στο δρόμο όμως προς την εξουσία, ο αγνός λαός πρέπει να ξεπεράσει μερικά τρομερά εμπόδια. Κατ’ αρχήν την ίδια την Εξουσία που τον καταπιέζει. Επίσης, πολιτικούς θεσμούς, κόμματα, καθώς και τα όργανα του κράτους. Την Αστυνομία, την Eφορία, τους Nόμους. Αυτά υπάρχουν για καταπίεση και μόνον. Γι’ αυτό και θα πρέπει να καταργηθούν.

Επίσης, τις επιχειρήσεις. Ο αγνός λαός δεν δέχεται την έννοια του κέρδους, είναι έννοια αντιλαϊκή. Οι επιχειρήσεις και οι Τράπεζες που τις χρηματοδοτούν, δεν είναι οντότητες και εργαλεία δημιουργίας εργασίας και πλούτου για τους πολλούς, είναι απλά στοιχεία ενός πλουτοκρατικού συστήματος για λίγους, συνεπώς θα πρέπει να καταργηθούν. Ούτε δέχεται ο αγνός λαός πως υπάρχει γνώση άλλη, πέρα απο την καφενειακή πολιτική και συναισθηματολογία. Τα σχολεία λοιπόν, άν δεν έχουν την έννοια της συντήρησης του λαϊκού πνεύματος, δεν νοούνται ως σχολεία (γι αυτό δεν επιθυμεί και ιδιωτικά σχολεία).

Ο Λαϊκισμός λοιπόν, παράγει εχθρούς του Συστήματος. Ενός στρατού που θα ανατρέψει το Σύστημα. Ενα σύστημα που μισεί, με όλα του τα όργανα και εργαλεία. Τρέφεται κυρίως απο τη διαφθορά του συστήματος, και απο κεί δικαιολογεί την ύπαρξή του. Δεν είναι Μαρξιστικό σύστημα, δεν εξηγεί την κοινωνία μέσα απο κάποια ταξική πάλη, δεν χρησιμοποιεί την ανάλυση της παραγωγικής της βάσης για κοινωνιολογικές ερμηνείες. Δεν έχει ολοκληρωμένη πρόταση, γιατί δεν διαθέτει κάν οικονομική πρόταση. Θέλει απλά τον λαό στην εξουσία. Χωρίς πρόταση παραγωγής, χωρίς πολλές νομοθεσίες.

Οπως όλες οι μαχητικές ιδεολογίες, έτσι και ο Λαϊκισμός, έχει βαθμίδες και στάδια. Σε απλό στάδιο, παράγει απλή ρητορική. Σε προχωρημένο στάδιο, παράγει και κουκουλοφόρους. Οτιδήποτε μπορεί να ανατρέψει το σύστημα, να το διαλύσει. Χωρίς να βάλει τίποτα άλλο στη θέση του. Πρίν όμως φτάσει στο σημείο αυτό, της στρατιωτικής επίθεσης, πρέπει πρώτα να περάσει απο μερικά απαραίτητα στάδια. Το στάδιο της προπαγάνδας, κατα το οποίο εμπεδώνει την ιδεολογία του, την απαξίωση των εννοιών του κέρδους, της περιουσίας, της επιχείρησης, την κατάργηση του δικαιώματος να είναι κάποιος διαφορετικός (πλουσιότερος, εξυπνότερος), να πιστεύει σε τεχνολογία, σε πλουραλισμό, σε άλλα μοντέλα σκέψης (παγκοσμιοποίηση, υπερεθνικότητα, ορθολογισμό, τεχνογνωσία, ιεραρχική διοίκηση, αξιολόγηση).

Γι’ αυτό ο Λαϊκισμός κατέλαβε τα ΑΕΙ της Ελλάδας.Για να δημιουργήσει ένα περιβάλλον ελέγχου στο τί μαθαίνουν οι έλληνες φοιτητές. Και σταδιακά, να δημιουργήσει ένα κλίμα τρομοκρατίας στο οποίο η μάθηση κυριολεκτικά καταργείται υπο το καθεστώς των τραμπούκων.

Υπάρχει ελπίδα; Μόνον μία. Η δημιουργία μιας νέας συλλογικής συνείδησης με κέντρο την Παιδεία, τις Επιχειρήσεις και τα εργαλεία που τις δημιουργούν (Τράπεζες, ιδιωτικά κεφάλαια, ξένες επενδύσεις). Μιάς συνείδησης που έχει σαν επίκεντρο τον σεβασμό στις φιλοδοξίες των ανθρώπων, που θεωρεί το κέρδος σεβαστή και αποδεκτή ανθρώπινη φιλοδοξία, που δεν ανέχεται καμμία καταστροφή ανθρώπινης περιουσίας. Μιας συνείδησης που σέβεται τον επιχειρηματία που ρισκάρει και δημιουργεί δουλειές που όλοι χρειαζόμαστε. Μιας συνείδησης που κατανοεί πώς μόνον με μεγαλύτερη γνώση, καλύτερες υπηρεσίες και οργάνωση θα μπορέσουμε να ανταγωνιστούμε στον σημερινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Πως μόνον έτσι θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε το 40ωρο. Μιας συνείδησης που επιτέλους καταλαβαίνει πως οι κουκουλοφόροι είναι τα ίδια τα παιδιά μας, και πως η λαϊκίζουσα ελληνική κυβέρνηση δεν τα συλλαμβάνει γιατί τότε θα δούμε το ίδιο το πρόσωπό μας στον καθρέφτη.

---------------------------------------------------------------

Αναχωρώ για Denver, Colorado. Η προσωπική μου ζωή είναι απολύτως παγκοσμιοποιημένη. Δουλεύω συνήθως 40 ώρες. Δουλεύω όμως και σαββατοκύριακα όταν χρειαστεί. Και κάποιες Κυριακές, δίνω και λίγο απο τον χρόνο μου, εθελοντικά, σε κάποιο σχολείο της περιοχής που διδάσκει ελληνικά σε παιδάκια τρίτης γενιάς. Και λίγο blogging.

Μπράβο στις φωνές της λογικής

Εγώ ειμί η νομιμότης...
«Κρανίου τόπο» άφησαν πίσω
Καθαγιασμένη «εξέγερση»
Καιρός να κοιταχτούμε στον καθρέφτη
Δρόμοι της ζούγκλας
Η ομελέτα και τα αυγά
Κατάντημα του Πολυτεχνείου
Εξουσία αντιεξουσιαστών
Παραπλανημένη νεολαία
Προτού είναι πολύ αργά
ΑΕΙ με άσυλο αλλά χωρίς προστασία

Λαικές ζωγραφιές

Χτισμένο τη δεκαετία του 60, απο κάποιον εύπορο έμπορο της πόλης, με αρχιτεκτονική επηρρεασμένη απο τους ντόπιους ψαράδες, πριν την Ευρωπαική Ενωση, τις συνθήκες για το περιβάλλον, τους οικολόγους, τα αποδημητικά πουλιά, την αιγιαλίτιδα. Μια γλυκιά παρανομία. Σημείο αναφοράς της νιότης όλων εκείνων των πιτσιρικάδων που έτρεξαν πάνω στην εξέδρα του, παίζοντας και βουτώντας με δύναμη και ζωή στα νερά της θάλασσας. Το αντίκρυσα για μιά ακόμα φορά, καλοδιατηρημένο, βαμμένο στα χρώματα της Ελλάδας. Απο Ηλιο και Θάλασσα είμαστε πλασμένοι...

Στο μουσικό παράρτημα, ο μελωδός της θλίψης. Τον επέλεξα, και πάλι, για έναν πρόσθετο λόγο. Παρόλο που υπήρξε εντελώς αριστοκρατικός σε συμπεριφορά και βίο, απαξιωτικός προς πολλές λαικές συμπεριφορές και εξοικειώσεις, ήταν περιέργως, και ο "λαικότερος" των ελλήνων μουσουργών. Συνέλαβε μέσα απο τη μουσική του και την ποίηση, τα λαικότερα και αγνότερα συναισθήματα του λαού των Ελλήνων, και κατάφερε να τα εξωτερικεύσει οσο κανείς άλλος. Ακούστε τον λυγμό της Μάνας Ελλάδας, την προσευχή του ναυτικού για τη θάλασσα. Μυρίστε χρώμα και αίσθηση μαγική...

---------------------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
Σπίτι στο νερό, Ελλάδα 2008
-------------------------------------



Φίλοι bloggers, για την προσεχή περίοδο, λόγω φόρτου εργασίας και απανωτών ταξιδιών, οι αναρτήσεις θα είναι περιστασιακές. Σε μερικές,, όπως αυτή, τα σχόλια θα παραμένουν κλειστά. Πάρτε ό,τι σας ανήκει, απολαύστε τη μουσική. Σε άλλα πόστ, γενικού ενδιαφέροντος, τα σχόλια θα ανοίγουν για όλους. Είναι ο μόνος τρόπος να συνεχίσω.