Λέγεται πως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, οι Γιαπωνέζοι, διαπιστώνοντας την τρομερή ήττα που υπέστησαν, έκαναν μια γενική αξιολόγηση της παγκόσμιας κατάστασης, και χάραξαν μια καινούργια πορεία για την Ιαπωνία. Η προσοχή όλων των ελιτίστικων κέντρων γνώσης της χώρας επικεντρώθηκε στήν ανάλυση της χώρας που τους νίκησε (Αμερική). Ποιά ήταν αυτή η χώρα που νίκησε τον τρομερό και ανώτερο πολιτισμό της Ιαπωνίας; Ποιά στοιχεία επέτρεψαν αυτή τη τρομερή ιστορική αλλαγή;
Μετά απο μια περίοδο τραγικών διαπιστώσεων και αυτογνωσίας, η Ιαπωνική ελίτ είδε και παραδέχθηκε την πραγματικότητα: η χώρα που τους νίκησε είχε πολύ μικρότερη σε διάρκεια ιστορία απο την Ιαπωνία, σχεδόν ανύπαρκτες παραδόσεις, και αποτελούνταν απο ένα συνοθύλευμα ανθρώπων με ελάχιστα κοινά ιστορικά και κοινωνικά στοιχεία. Η νίκη τους οφείλονταν σε ένα και μόνο λόγο - την ανάπτυξη της τεχνολογίας, κάτι που δεν απαιτούσε ούτε ένδοξους προγόνους, ούτε παραδόσεις.
Και αφού το πρόβλημα οριοθετήθηκε, σύντομα ακολούθησε και το στρατηγικό σχέδιο για την μελλοντική θέση της Ιαπωνίας στον κόσμο. Η μιλιταριστική διάσταση της Ιαπωνίας αντικαταστάθηκε με την οικονομική. Η Ιαπωνία δεν θα διεκδικούσε πιά εδάφη άλλων χωρών, αλλά θα επικέντρωνε την προσοχή της στην επιστημονική ανάπτυξη της οικονομίας της. Επιστημονικές έρευνες, και ανάπτυξη προιόντων με επίκεντρο την αγορά.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Απο το απόλυτο μηδέν, και μέσα απο την τέφρα του πολέμου, η Ιαπωνία προόδευσε, χάρι στην αφοσίωσή της στο μακροχρόνιο σχέδιο ανάπτυξης που επηνόησε. Το μήνυμα για τις νέες στρατηγικές και στόχους για την ανάπτυξη της χώρας, μεταφέρθηκε μέσα απο τα σχολεία και τις επιχειρήσεις σε όλους τους πολίτες. Για χρόνια, το μήνυμα επαναλαμβανόταν. Μέχρι που έγινε συνείδηση.
Η συλλογική συνείδηση και πίστη μιάς κοινωνίας σε συγκεκριμένα πρότυπα, καθορίζει και το γενικό κλίμα και συμπεριφορά μιάς χώρας. Οταν στη συλλογική συνείδηση μιάς κοινωνίας το πρότυπο είναι η θρησκεία, η κοινωνία αυτή γίνεται θεοκρατική. Οταν το πρότυπο είναι η οικονομική ανάπτυξη και οι επιχειρήσεις, η κοινωνία αυτή γίνεται κέντρο επιχειρήσεων και πλούτου. Οταν η συλλογική συνείδηση στρέφεται στο παρελθόν, η κοινωνία αποκτά εσωστρεφή κόμπλεξ χωρίς διέξοδο. Οταν η συλλογική συνείδηση στρέφεται στο μέλλον, η κοινωνία ανοίγει, συναναστρέφεται, μορφώνεται, προοδεύει.
Σε αντίθεση με το ιστορικό παράδειγμα της Ιαπωνίας που επιχείρησε να διαμορφώσει ( και πέτυχε), μια συλλογική συνείδηση που να στρέφεται προς το μέλλων, χωρίς μοιρολατρίες για το παρελθόν, υπάρχει η τραγική περίπτωση της Ελλάδας, μιάς χώρας βυθισμένης σε μόνιμη παρακμή. Προβλήματα δεκαετιών ζητούν πια τη λύση τους. Οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις της Ελλάδας, όχι μόνον δεν επιχείρησαν να δημιουργήσουν ένα μακρόχρονο σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης, αλλά έκαναν συνειδητές προσπάθειες να δημιουργήσουν μια συλλογική συνείδηση επικεντρωμένη σε αντιδυτικά και αντιεπιχειρηματικά ένστικτα.
Ο ωμός λαικισμός που σάρωσε τη χώρα μας τα τελευταία είκοσι χρόνια, ήταν συνειδητή στρατηγική μιάς ομάδας πολιτικών που σκοπό τους είχαν να αδρανοποιήσουν τα θετικά στοιχεία του Ελληνα που διψά για το μέλλων, και να τον καθηλώσουν στην εξάρτησή του απο τους κομματικούς μηχανισμούς. Το σχέδιο έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Κατέλυσε καθε έννοια αξιοκρατίας, κάθε ιεραρχία διοίκησης, φέρνοντας στην Ελλάδα μια νοοτροπία απόλυτου αμοραλισμού.
Μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων μεγάλωσε με ιδέες αντιδυτικές και αντιεπιχειρηματικές, με μόνο όραμα το βόλεμα, τη γρήγορη κατηγορία τρίτων σαν υπεύθυνους όλων των δεινών μας, μιά γενιά βυθισμένη στην πλήρη άγνοια των γεγονότων του εξωτερικού κόσμου και των τεραστίων αλλαγών των τελευταίων χρόνων.
Στη σημερινή Ελλάδα, τα τρία κέντρα που παράγουν μαζική ιδεολογία, κομμουνιστές, ακροδεξιοί και Εκκλησία, μην έχοντας πια τι άλλο να πουλήσουν, ενώθηκαν για διαφορετικούς λόγους κάτω απο τη ιδια λαικίστικη παντιέρα του Εθνικισμού, καλώντας στους κόλπους τους περίεργα και ετερόκλητα στοιχεία φανατικών νεο-ορθοδόξων, μετα-κομμουνιστών, και φασιστών. Μια παράδοξη συμμαχία στοιχείων, που σε άλλες εποχές θα ήταν ιδεολογικοί αντίπαλοι, μοιράζονται σήμερα την ίδια ρητορική, και σκορπίζουν κίνδυνο, και καταστροφολογία. Ακόμα και η επονομαζόμενη Δεξιά, προσπαθεί παντού και πάντα να συμπεριφέρεται σαν αριστερό κόμμα.
Στους κλασικούς αγώνες του έθνους κατα των Τουρκων, της ΕΟΚ, του ΝΑΤΟ και λοιπών άλλων φανταστικών δυτικών συνδικάτων, προστέθηκαν τώρα και οι καινούργοι αγώνες κατά της Παγκοσμιοποίησης, της τεχνολογίας, της αλλοτρίωσης των ιερών της φυλής απο τον αυξανόμενο Αμερικανισμό, και ο τρομερός αντισημιτισμός. Στην απλή και λαικίστικη σκέψη του αμόρφωτου Ελληνα, ξένοι (γερμανικοί) δάχτυλοι έφτιαξαν τη Σκοπιανή Μακεδονία για να πλήξουν τις πολιτιστικές ρίζες των Ελλήνων, ο Πάπας μαζι με μουσουλμάνους και Εβραίους συνωμοτεί για τον αποκλεισμό των Ορθοδόξων (εξου και ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας), οι Αμερικανοί δεν παράγουν πλέον τίποτα εκτός απο μαζικούς πολέμους και τεχνολογία, και οι Εβραίοι συνεχίζουν την κατάκτηση του κόσμου.
Η συλλογική συνείδηση που επικρατεί στην σημερινη Ελλάδα, είναι το αποτέλεσμα μιάς οργανωμένης στρατηγικής, και προπαγάνδας των τριών κέντρων που παράγουν ιδεολογία στην Ελλάδα. Το βασικό πρόβλημα της μεταπολεμικής Ελλάδας είναι η αδυναμία της να παράγει μαζική ιδεολογία στηριγμένη στην ηθική, την οικονομική ανάπτυξη, τις επιχειρήσεις, την τεχνολογία, τη γνώση.
Η αδυναμία της χώρας μας να δημιουργήσει μια συλλογική συνείδηση που να στηρίζεται στη επιχειρηματικότητα, τη σκληρή και τίμια δουλειά, τη γνώση και την ηθική, έχει φέρει πια την Ελληνική κοινωνία σε πλήρες αδιέξοδο. Μεσα απο αυτες τις συνθηκες, η Ελλαδα ατενίζει το μέλλων της. Μέσα σ’αυτες τις συνθήκες (εκτός αν κάτι αλλάξει σύντομα), η Ελλάδα αιμορραγεί επικίνδυνα.
6 comments:
Συμμερίζομαι όλα όσα γράφονται στο ποστ και συμφωνώ. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν είμαι γκρινιάρης η απαισιόδοξος. Μακάρι να είναι έτσι, αλλά να που και εσείς έχετε ακούσει την καμπάνα του κινδύνου.
Νομίζω ότι η αναξιοπιστία και η ανικανότητα της πολιτείας, μαζί με το γεγονός οι πολιτικοί κολακεύουν τον πολίτη για να του πάρουν την ψήφο, και του αποκρύπτουν την αλήθεια, είναι οι κύριοι συντελεστές σε αυτή την πραγματικότητα.
Στο ποστ «Επανίδρυση η Κατάρρευση» στο doncat, που γράφτηκε στην περίοδο των πυρκαϊών, είχα σχολιάσει:
............
Τουλάχιστον ένας, να είχε το θάρρος και την ηθική υπόσταση να αναλάβει τις ευθύνες του...
Ο κατήφορος της χώρας άρχισε από το 1967 και ακόμα συνεχίζεται. Από το 1967 άρχισε ο λαϊκισμός και από το 1974 το πολιτικό κόστος έγινε το κύριο κριτήριο των πολιτικών.
Το συμφέρον του κόμματος υπερτερεί του συμφέροντος της Χώρας. Η κυβέρνηση γίνεται με δημοσκοπήσεις, στις οποίες το μακροπρόθεσμο συμφέρον, είναι απόν.
Μικροί και λίγοι "ηγέτες" δεν προηγούνται αλλά έπονται των δημοσκοπήσεων και του πεζοδρομίου, γεμίζοντας τις τσέπες τους.
Εικόνα ζοφερή όπως οι μέρες που ζούμε!
Λέμε ότι έχουμε τις κυβερνήσεις που μας αξίζουν... Σύμφωνοι, αλλά από την άλλη πλευρά με τα παραδείγματα που έχει ο λαός, με αυτά πορεύεται και δημιουργεί τις αξίες του.
...Και μιά αφιέρωση:
Σοφοί δε προσιόντων...
Συνεχίζω όμως γιατί υπάρχει και άλλη "οπτική γωνία".
Για να δώσουμε μια αισιόδοξη νότα, και για να είμαστε ρεαλιστές, νομίζω ότι καλό είναι να μην ξεχνάμε τα εξής:
1)Ολα συμβαίνουν σε μικρότερη κλίμακα από αυτό που εμφανίζεται στην τηλεόραση!
2)Λόγω πολλών παραγόντων, μεταξύ των οποίων οι ιστορικοί είναι προεξάρχοντες, δεν μπορεί να συγκρίνεται η Ελλάς με τις άλλες
Ευρωπαϊκές χώρες, πλήν των Βαλκανικών.
Υπάρχει διάκριση των λαών, που έχουν περάσει την "Renaissance" από αυτούς που από την μεσαιωνική φεουδαρχία "έπεσαν" στην μετά την βιομηχανική επανάσταση εποχή.
Βεβαίως πρέπει να συγκρινόμαστε και να θέλουμε να φτάσουμε το καλύτερο, αλλά επόμενο είναι η σύγκριση αυτή να μας πληγώνει η τουλάχιστον να μας αφήνει μια πικρία, επειδή δεν ξεκινήσαμε από την ίδια αφετηρία αλλά από πολύ πιο πίσω.
Συμφωνώ με το παράδειγμα της Ιαπωνίας αλλά το μέτρο της χώρας και της αγοράς της, είναι πολλαπλάσιο του Ελληνικού. Ας θυμηθούμε τι ήταν η Ιαπωνία προπολεμικά και τι η Ελλάς.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συμφωνώ με το ποστ σας η ότι αντιφάσκω με τον εαυτό μου στο προηγούμενο σχόλιο, αλλά εκτός από το πόσο θα θέλαμε να είναι καλύτερη η κοινωνία της πατρίδας μας, και ποιά είναι τα πρότυπά μας, υπάρχει και η ιστορική και οικονομική πραγματικότητα, που δεν πρέπει να αγνοούμε...
Aγαπητέ dion.m,
Συμφωνώ μαζί σας, σε όλα τα σημεία. Προφανώς και δεν θα ήθελα να συγκρίνω την Ελλάδα με την Ιαπωνία, ή και ακόμα με την Δυτική Ευρώπη. Πιστεύω όμως πως μια ηθική ιδεολογία θα μπορούσε να παραχθεί και στην Ελλάδα, εμπεδώνοντας με τον καιρό καλύτερα κοινωνικά πρότυπα. Είναι θέμα καθαρά μυνήματος απο την κορυφή στη βάση. Αν τα κέντρα παραγωγής ιδεολογίας στη χώρα μας ασπασθούν αυτή την άποψη, τότε θα μπορούσαμε και μείς να βιώσουμε με τον καιρό ένα κοινωνικό κίνημα για σημαντικές αλλαγές.
Συμφωνώ πως η Ελλάδα δεν πέρασε τα κοινωνικά εκείνα ρεύματα που θα την εξισωναν ιδεολογικά με τη Δύση. Αλλά πρός τί τόσο μίσος για τη Δύση σήμερα? Και ποιοί το καλλιεργούν? Αλλοτε η Αριστερά λόγω της ιστορικής της ήττας απο τη Δεξιά, άλλοτε η Εκκλησία λόγω Βυζαντίου, άλλοτε οι ακροδεξιοί που βλέπουν παντού συνωμοσίες.
Προφανώς και στη τηλεόραση όλα εμφανίζονται σε μεγαλύτερη κλίμακα. Τα νέα μας, είναι παραγωγές ικανοποίησης μετρήσεων τηλεθέασης.
Είπατε σωστά οτι “Ο κατήφορος της χώρας άρχισε από το 1967 και ακόμα συνεχίζεται. Από το 1967 άρχισε ο λαϊκισμός και από το 1974 το πολιτικό κόστος έγινε το κύριο κριτήριο των πολιτικών.” Ποιοί παρήγαγαν ιδεολογία μέσα σ’ αυτή την περίοδο? Ακροδεξιοί, και κατόπιν λαικιστές με τον αυτοχαρακτηρισμό των αριστερών. Ηρθε κατόπιν και η αγορά με τις μετρήσεις, και η πολιτική έγινε Hollywood Production. Που καιρός για ιδεολογία κορυφής.
Χαίρομαι που κάνω αυτή τη συζήτηση μαζί σας..
Bull's eye!
Συγχαρητήρια Locus Publicus για το εξαιρετικό άρθρο. Υπάρχουν πάντως και στην Ελλάδα αρκετοί που προσπαθούν από τη βάση να εμφυσήσουν μια άλλη νοοτροπία, αλλά δυστυχώς ο αγώνας με τα "κέντρα παραγωγής συνείδησης" είναι άνισος.
Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: Απογοήτευση, κούραση και παραίτηση από την προσπάθεια ή μετανάστευση σε άλλες χώρες.
Συμφωνώ με τον Glenn: Bullseye!
@mickey & glenn,
Χαίρομαι που συμφωνείτε. Κάνω μια προσπάθεια να κατανοήσω τη "διαφορετικότητα" της πατρίδας μου. Γνωρίζω πως υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα που θέλουν μια ουσιαστική αλλαγή, και νομίζω πως τα ιδεολογικά μονοπώλια αρχίζουν σιγά-σιγά να σπάνε. Σήμερα για παράδειγμα, έχουμε το internet που ακούγονται τόσες γνώμες. Συνεισφέρουμε και εμείς στη δημιουργία ενός διαφορετικού κλίματος.
Post a Comment