Ο νέος κύκλος βίας

Το καλοκαίρι του 2007 θα μείνει στην ιστορία της Ελλάδας σαν ένα απο τα χειρότερα. Κάηκε σ’ αυτό το καλοκαίρι πάνω απο το 10% των εθνικών δασών μας. Ο δεύτερος κύκλος φωτιάς άρχιζε καθώς έφευγα απο την Ελλάδα. Είχα έρθει στις αρχές Αυγούστου με χαρά, να περάσω μερικές εβδομάδες στην πατρίδα. Εφυγα τσακισμένος. Στο δρόμο Αθηνών-Πατρών, έξι η ώρα το πρωί, είδα μιά φοβερή φωτιά να καίει στην Αχαία. Ξημέρωνε, και με φόντο την αυγή, ο πυρήνας της φωτιάς ξεχώριζε σαν λαμπάδα αναμμένη στον ήρεμο πρωινό ορίζοντα. Οι φλόγες υψώνονταν με βία ξηλά στον ουρανό, και μια μαύρη κάπνα ξεχύνονταν παντού.

Εφτασα στην Αμερική μερικές ώρες αργότερα. Οι Αμερικανοί γείτονές μου, που δεν γνωρίζουν και πολλά για την Ελλάδα, με ρώτησαν όλοι αν οι φίλοι μου και συγγενείς είναι καλά, αν οι πυρκαγιές τους έχουν επηρεάσει. Ακουσαν τη βιβλική καταστροφή στα νέα. Τους διαβεβαίωσα πως όλα ήταν καλά. Δικαιολόγησα και τις αιτίες τις φωτιάς. Αύγουστος μήνας, ζέστη πολύ, τέτοιες φωτιές είναι συνηθισμένες.

Νοιώθω άβολα πολύ. Ενοχλημένος. Αυτή τη γή που λέγεται Ελλάδα, εγώ την έχω έχω στερηθεί. Την αγαπώ ανιδιοτελώς, την υποστηρίζω, την ανεβάζω στα μάτια των ξένων. Την επισκέπτομαι συχνά, την εξιδανικεύω. Μα δεν το κρύβω πως με ενοχλεί παράφορα η παρακμή της.

Για μένα, οι φωτιές αυτές είναι σημάδι πως η κοινωνία μας μπαίνει πιά σε νέο στάδιο παρακμής. Και το νέο στάδιο εμπεριέχει βία. Είναι τόσο μεγάλη η παρακμή της ελληνικής κοινωνίας αυτή τη στιγμή, που οι θρασείς συντεχνίες των παντών είδους νταβατζήδων, έχοντας πλέον καταλάβει πως δεν υπάρχει καμιά νομική, ή συνειδητή αντίδραση εναντίων τους, περνούν στον επόμενο κύκλο θράσους, και αυτός εμπεριέχει ωμή βία.

Μακάρι να διαψευστώ, αλλά φοβάμαι πως απο δώ και πέρα, τα παντός είδους ξεσπάσματα θα παράγουν θύματα. Θύματα στη επαρχία με φωτιές, θύματα στα γήπεδα με τους οπαδούς, θύματα στην νυχτερινή διασκέδαση, θύματα στα πανεπιστήμια. Οταν η παρακμή αυξάνεται, αυξάνεται και το θράσος. Οι αναστολές μειώνονται, η βία θεριεύει.