Μεγάλες εξαιρέσεις

Ομορφες μέρες του αυγούστου, ο ήλιος καίει στο κορμί μου και η θάλασσα απλώνεται μπροστά μου πρασινογάλανη. Συνάντησα πριν λίγο, στο μπαράκι της παραλίας, μια ομάδα φίλων που είχα να τους δώ απο το Γυμνάσιο. Η στιγμή ήταν τόσο έντονη σε συναίσθημα, που θαρρώ πως δάκρυσα απο συγκίνηση. Μπροστά μου στέκονταν μορφές που είχα χρόνια να αντικρύσω, ανθρωποι που παρότι ήταν τόσο σημαντικοί στη νιότη μου, είχαν τώρα φύγει απο το νού μου. Καί επέστρεψαν ξαφνικά για ένα δίωρο απερίγραπτης ευτυχίας, να μου θυμίσουν τα παλιά.

Την εφηβία τη θυμάμαι έντονα. Αν και πέρασαν χρόνια πολλά απο τότε, η τελευταία τάξη του εξατάξιου γυμνασίου θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου. Ηταν για μένα ένα ορειακό σημείο, η τελευταία πράξη, που ενώνει την εφηβία με το αντριλίκι, που ξεχωρίζει βίαια τό παιδί απο την οικογένεια, που στέλνει τη νέα γενιά να μάθει τον μεγάλο και τρομερό τούτο κόσμο που μας περιβάλλει. Κυρίαρχα στοιχεία της δεκαοχτάχρονης ύπαρξης, η αθανασία, η νεότητα, η σεξουαλική ορμή, η αγάπη, η έλξη, ο ανταγωνισμός, η περιέργεια. Καθώς οι πρώτες μπύρες έφτασαν στο τραπέζι μας, οι σκέψεις των παλιών φίλων γύρισαν πίσω στα χρόνια του σχολείου. Στις τελευταίες τάξεις του σχολείου πρίν όλοι μας χωριστούμε στούς δέκα ορίζοντες.

Αν με ρωτούσε τότε καποιος να κάνω προγνωστικα για το μελλον των φίλων μου, θα ημουν σχεδον κατηγορηματικός. Οι τάδε θα σπουδάσουν, οι τάδε θα γινουν τεχνίτες, οι τάδε θα μεγαλουργήσουν, οι τάδε θα δυστυχήσουν. Γνώριζα τις οικογένειες όλων, καθώς και πόση εξυπνάδα και πειθαρχία είχε ο καθένας τους.

Τα χρόνια πέρασαν, και οι φίλοι χώρισαν. Κατα γενικό κανονα, τα προγνωστικά μου βγήκαν αληθινά. Οι έξυπνοι προόδευσαν, οι τεμπέληδες έμειναν πίσω. Μα μερικά πράγματα δεν προβλέφτηκαν ποτέ. Και εκεί κολλάει η σκέψη μου. Στις τεράστιες, απρόβλεπτες, και συγκλονιστικές εξαιρέσεις. Του αλήτη που έγινε μεγάλος επιχειρηματίας, του πλούσιου που εγκατέλειψε τα πάντα και απέτυχε στη ζωή, του παιδιού που τυχαία έγινε μετανάστης χωρίς κανένα λόγο, του συντηρητικού που χώρισε και άρχισε να πίνει, του αμόρφωτου που ξαφνικά ενοιωσε τη ανάγκη να μορφωθεί, του πλούσιου που μπατίρισε, και εκείνων που για λογους ανομολόητους έφυγαν απ’ τη ζωη νέοι.

Με συγκλονίζουν οι εξαιρέσεις. Μου αναστατώνουν τη ζωή. Μου αναιρούν την εξυπνάδα, τη λογική τάξη του ισορροπημένου κοσμου. Με πικραίνουν και με βάζουν σε σκέψεις θλιβερές.

Εγώ δεν είχα νομισει πως ο φιλος μου ο Θόδωρος θα πηγαινε στ’ αζήτητα; Και όμως δεν πήγε. Σταμάτησε το γυμνάσιο και έφυγε εργάτης στην Αθήνα. Χρόνια αργότερα τον συνάντησα σοβαρότατο επιχειρηματία.

Εγώ δεν είχα σκεφτει πως η Αλέκα θα ήταν η ομορφότερη και πιο επιτυχημένη γυναικα στην Ελλαδα; Η απρόσητη Αλέκα, η κούκλα των παιδικών μου χρόνων, η αριστούχα μαθήτρια της νιότης μου, ατύχησε σ’όλα στη ζωή της. Μου ήταν αδύνατον να φανταστώ την Αλέκα αποτυχημένη, φτωχή, και πληγωμενη απ’ τη ζωή.

Και η Μαρία, το άλλο ερωτικό ίνδαλμα των νεανικών μου χρόνων, η Μαρία , τέλειωσε το πανεπιστήμιο στην Ελλαδα (όπως το περίμενα), και μετά έφυγε για την Γερμανία οπου παντρεύτηκε εναν κατα γενική ομολογία άοσμο, και άνοστο γερμανό. Οταν το έμαθα σοκαρίστηκα. Η Μαρία άφησε σπουδές, καρριέρα και πατρίδα για να ξενιτευτεί; Απίστευτο!

Με τον ίδιο απίστευτο τρόπο, κάποιοι παλιοί τίμιοι φιλοι έγιναν μεγάλοι απατεώνες, κάποιοι άλλοι θρησκευόμενοι ηθικολόγοι τό’ριξαν στις γκόμενες και αναλώθηκαν, αρκετοί σοβαροί γόνοι οικογενειών απο τζάκια ξώκυλαν και έχασαν το κύρος τους, και κάποιοι άλλοι, που ήταν στο περιθώριο, και αρχικά πολύ αμφισβητούμενοι, αποδείχτηκαν μεγάλα και λαμπερά πνεύματα.

Μ’ αρέσουν οι εξαιρέσεις. Κι’ας μου αναστατώνουν τη ζωη. Μου ανεβάζουν την αδρεναλίνη, με εκνευρίζουν, με κάνουν να νοιώθω μια απόρριψη, ενα δημιουργικό θυμό. Φοβερό να πέφτεις έξω σε τόσες γνώμες. Φοβερό, μα συνάμα αληθινό.

Με την παρέα των φίλων συνεχίσαμε τις συζητήσεις για τα παλιά. Ανταλλάξαμε φιλιά, ευχές, τηλέφωνα και διευθύνσεις. Δώσαμε υποσχέσεις να ξαναβρεθούμε.

Ο καυτός αυγουστιάτικος ήλιος μου έκαιγε τη πλάτη. Το αλάτι της θάλασσας άρχισε να με τρυπάει. Καθώς η παρέα χώρισε και πάλι, έμεινα σκεφτικός στην άκρη της παραλίας να αγναντεύω τον ορίζοντα. Μέσα σε δύο ώρες, είχα δεί μια εικοσαετία απο τη ζωή είκοσι ανθρώπων. Ετρεξα με φόρα και βούτηξα στη θάλασσα. Ηθελα κάτι να καθαρίσω απο πάνω μου. Την αδυναμία μου να προβλέψω τα πάντα, το στίγμα της λάθους πρόγνωσης, την θλιβερή πραγματικότητα πως η ζωή είναι πιο μεγάλη απο όλους μας, πιο απρόβλεπτη, γεμάτη εκπλήξεις. Θαρρώ πως κάπου εκεί, στην μεγάλη θάλασσα, έπνιξα και μερικά αυθόρμητα δάκρυα συγκίνησης.