Οραμα και ηγεσία

Εύχομαι στον κ. Καραμανλή καλή επιτυχία. Αναλαμβάνει σήμερα την κυβέρνηση μιας χώρας που βρίσκεται ιδεολογικά και πρακτικά, σε δύσκολη κατάσταση. Με τα ηθικά της πρότυπα σε παρακμή, και χωρίς στρατηγικούς στόχους, η Ελλάδα αναζητά σήμερα έναν πραγματικό ηγέτη. Και ηγέτης σημαίνει όραμα και στρατηγική.

Με ζητούμενο το όραμα και τη στρατηγική, η προσοχή μου στρέφεται στον άνθρωπο που κατα την γνώμη μου προσέφερε το μεγαλύτερο έργο στην μεταπολεμική Ελλάδα – τον Κων. Καραμανλή.

Ο Κων. Καραμανλής είναι θείος του παρόντος Πρωθυπουργού. Εφυγε απο την Ελλάδα το 1962, αναλωμένος απο την ακυβερνησία των παρακρατικών οργανώσεων και τις διαμάχες και ίντριγκες μεταξύ της Βουλής, του Παλατιού, και της Αμερικανικής πρεσβείας. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1974, να αναλάβει μια χώρα στα πρόθυρα του πολέμου.

Θαρρώ πως κατά την διάρκεια της εξορίας του στο Παρίσι, ο κ. Καραμανλής μάλλον θα είχε πολλούς περιόδους αυτοκριτικής, και πολιτικής σπουδής. Κάτι μου λέει μέσα μου πως κατα τα χρόνια της εξορίας του, κάτι άλλαξε μέσα του. Κάτι τον έκανε να αναζητήσει καλύτερα μοντέλα σκέψης, οικονομικής μόρφωσης, ιστορικής και κοινωνιολογικής αντίληψης, καθώς και γνώση σε θέματα στρατηγικής. Τον φαντάζομαι νύχτα, στο διαμερισμά του στο Παρίσι, να συλλογίζεται μέσα στην απέραντη μοναξιά του. Να σκύβει πάνω σε βιβλία και να διαβάζει την ιστορία του Βενιζέλου, τον Μακρυγιάννη, τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, τίς οικονομικές και πολιτικές εκείνες συνθήκες που διαμόρφωσαν τον σύγχρονο κόσμο.

Κατα τη διάρκεια της εξορίας του, ο Κων. Καραμανλής αναγνώρισε τα τεράστια προβλήματα του έθνους των Ελλήνων. Είδε τις ρίζες της παρακμής μας, και κατέστρωσε στρατηγικό σχέδιο για την εξάλειψή των. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, ο Πρωθυπουργός Καραμανλής ήξερε καλά τι ήθελε να πετύχει.

Τρία ήταν κατα τη γνώμη μου τα επιτεύγματα του Καραμανλή.

Ελυσε το Πολιτειακό ζήτημα. Οι διαμάχες των κέντρων εξουσίας είχαν διαβρώσει το πολίτευμα της χώρας, και κουράσει τον κόσμο. Η χώρα είχε αναλώσει μια σειρά πρωθυπουργίσκων χωρίς αποτέλεσμα. Ο θεσμός της βασιλείας δεν ήταν πολύ αγαπητός και δίχαζε τη χώρα. Ο Καραμανλής σταθεροποίησε το πολίτευμα της χώρας το οποίο σήμερα, 30 περίπου χρόνια μετά, είναι στη συλλογική συνείδηση του Ελληνα σταθερό.

Ελεύθερες εκλογές, με όλα τα κόμματα νόμιμα. Μια ενέργεια που στην ουσία καταργούσε ιδεολογικά αυτό που εκπροσωπούσε μέχρι τότε η ελληνική Δεξιά. Εμπεδώθηκε στην συλλογική συνείδηση του ελληνα η εικόνα μιάς κοινωνίας χωρίς πολιτικούς κρατούμενους, χωρίς κατατρεγμούς, πολιτικά φρονόχαρτα και φυλακές.
Αρχισε να επουλώνεται η πληγή του εμφυλίου πολέμου. Τα πολιτικά πάθη άρχισαν να ηρεμούν. Το νόμιμα πιά ΚΚΕ, το οποίο είχε ηρωοποιηθεί όχι λόγω ιδεολογίας, αλλά λόγω παρανομίας, μπήκε κι’ αυτό στη Βουλή. Μην έχοντας καμμιά ιδεολογία για αντιπρόταση, τα μέχρι τότε καταπιεσμένα κόμματα της Αριστεράς διασπαστηκαν απο μόνα τους σε χίλια κομμάτια, και κατρακύλησαν σήμερα στα μονοψήφια ποσοστά.

Ενταξη στην Ευρωπαική Ενωση. . Ο Καραμανλής απαίτησε απο την Ευρώπη να φέρουν την Ελλάδα στον κόσμο της αναπτυγμένης Ευρώπης. Να της δώσουν τα απαραίτητα κεφάλαια να αναπτυχθεί. Να γίνει η Ελλάδα ενα πρότυπο ανάπτυξης στην περιοχή των Βαλκανίων. Να απεγκλωβιστεί απο την ιστορική της διαμάχη με την Τουρκία. Ο κ. Γκέσνερ, Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας και υποστηριστής της ιδέας της Ευρώπης, άρχισε με την προτροπή του Καραμανλή ένα μεγάλο αγώνα για την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρώπη. Τριάντα χρόνια μετά, η Ελλάδα έγινε πράγματι ένα πρότυπο ανάπτυξης για τα Βαλκάνια, και απέκτησε μια ανοιχτή και σταθερή αγορά. Το Κυπριακό, αποκλειστικό πρόβλημα της Ελλάδας για χρόνια, έγινε τώρα ενα Ευρω-Τουρκικό πρόβλημα.

Η νομισματική ένωση της Ελλάδας με την Ευρώπη, και η ένταξη της Κύπρου σαν νέο μέλος, ήταν άξια έργα του Πρωθυπουργού Κων. Σημίτη. Είχε κι’ αυτός όραμα, είχε στρατηγική, στόχους, θέληση. Και επέτυχε. Στηρίχτηκε στο έργο του Καραμανλή, και συνέχισε ένα αξιόλογο έργο.

Καθώς γίνεται η ορκωμοσία του σημερινού πρωθυπουργού Κων. Καραμανλή (του νεότερου), η σκέψη μου πηγαίνει πίσω σ’ όλα εκείνα που πέρασε αυτός το τόπος. Είναι στο χέρι του πρωθυπουργού να ορίσει στόχους και στρατηγική. Είναι ο μόνος υπεύθυνος. Απομένει να δείξει αν έχει όραμα και στρατηγική. Ο κόσμος περιμένει.

---------------------------------------

Εμπνεύστηκα αυτές τις σκέψεις απο ενα θέμα που είδα στο blog του Glen Οι Πολιτικοί της Ελλάδας