Γιώργο, σου τρώνε τη καρέκλα

Δεν τραβάει ο Γιώργος σαν αρχηγός ελληνικού σοσιαλιστικού κόμματος. Οι λόγοι είναι απλοί και τσεκουράτοι.

Πρώτον δέν έχει φατσούλα έλληνα αριστερού (κλασική φατσούλα-πρότυπο έχει ο Αλαβάνος, με ντυσιματάκι απλό, όπως το θέλει και ο έλληνας του καφενείου). Δεν έκανε ο Γιώργος την παραμικρή προσπάθεια να δείξει πως έχει καρνταρόμπα και κάτι πέρα απο κουστούμια. Το οποίον εν Ελλάδι είναι για εναν πολιτικό παρεξηγήσιμο. Δείχνει ελιτισμό. Και οι έλληνες δεν γουστάρουν ελιτισμό. Ακούγεται σαν Αμερικανισμός.

Δεύτερον, τα ελληνικά του Γιώργου είναι «ξένα». Εγώ το πιάνω αυτό το είδος. Είναι σαν τα ελληνικά των παιδιών μου. Ελληνικά εργαστηριακά, της μόρφωσης, όχι της αλάνας. Πρώτη γλώσσα είναι άλλη. Η γλώσσα της μητέρας. Ετσι πάντα γίνεται. Συνεπώς ο Γιώργος δεν θεωρείται 100% έλληνας. Στην λαικίστικη νοοτροπία του ελληνάρα, ο Γιώργος είναι ελληνοαμερικανός, δηλαδή αμερικανάκι που απλά έμεινε στην Ελλάδα γιατί ο καθαρόαιμος ελληνάρας μπαμπάς του έφτιαξε ένα καλό μαγαζί με «αλλαγές». Συμπέρασμα: Γιώργο Go Home.

Τρίτον, ο Γιώργος δεν κάνει για Ελλάδα. Το παιδί είναι για «έξω». Ο Σημίτης το κατάλαβε αυτό, και τον έβαλε υπουργό εξωτερικών. Τέλειος εκεί ο Γιώργος. Ηξερε τι να κάνει. Ηξερε γλώσσες, καταλάβαινε όλα τα προτόκολά συμπεριφοράς, κατανοούσε τη συμπεριφορά των αντιπάλων του ανάλογα με τις διάφορες κουλτούρες, ήξερε απο σαλόνια, ταξίδια και πολυτελείς χώρους. Καταλάβαινε και απο στρατηγική. Αρίστευσε ο Γιώργος ως υπουργός εξωτερικών. Εβαλε την Κύπρο χωρίς φασαρίες στην Ευρώπη. Πέτυχε νομισματική ένωση. Πέταξε το μπαλάκι της Τουρκίας πίσω στην Ευρώπη. Μπράβο στον Σημίτη που έβαλε το Γιώργο στην κατάλληλη θέση. Για «μέσα», κράτησε τους άλλους.

Τέταρτον, δεν κατάλαβε ο Γιώργος πως η άσκηση του σοσιαλισμού στην Ελλάδα απαιτεί σαν αρχηγό άλλου είδους προσωπικότητα – κάτι σαν του Βενιζέλου ας πούμε. Υφος προφεσόριο, μακρύσυρτες εκφράσεις με πολλές δύσκολες λέξεις, που να μήν βγάζεις νόημα, απαξιωτικό ύφος του στύλ «ξέρετε σε ποιόν μιλάτε» ή «συγχωρώ ως ηγέτης», και συνεχείς αναφορές σε ασαφείς νομικούς και φιλοσοφικούς όρους. Δεν έκανε ο Γιώργος την παραμικρή προσπάθεια να δείξει πως είναι κουλτουριάρης. Γιατί όπως εξήγησα, το παιδί «δεν τραβάει» για τον ελληνικό χώρο.

Πέμπτον, ο Γιώργος δεν έκανε αποσταλινοποίηση στο κόμμα. Το οποίον σημαίνει, εξω όλοι οι παλιοί του ΠΑΣΟΚ, εξω όλοι όσοι έχτισαν το λαικίστικο εκείνο κόμμα του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ..», και των συμμαχιών με τους τριτοκοσμικούς Αδέσμευτους. Εξω ο Παγκαλος, εξω ο Τσοχατζόπουλος, έξω όλοι οι ιδρυτές. Αλλαγή ονόματος για σημειολογία, αλλαγή γραμμής, ύφους, γλώσσας, συνθημάτων, ιδεολογίας. Ο Γιώργος άκουσε τους συμβούλους του. Κράτησε κάτι ηλίθια συνθήματα του τύπου «Εξω η Δεξιά», και έφερε πίσω τον Λαλιώτη. Επιχείρησε να μιμηθεί τη λαικίστικη συμπεριφορά του πατέρα του. Και απέτυχε. Υποκρίθηκε και φάνηκε.

Και τώρα; Να κρατήσει ο Γιώργος την καρέκλα, το θεωρώ κομματάκι δύσκολο. Δύο είναι οι εναλλακτικές λύσεις του. Πρώτον να πάρει όσους γουστάρει, και να φύγει. Να κάνει άλλο κόμμα. Με το οποίο δεν θα βγεί ποτέ πρωθυπουργός, αλλά θα είναι ο εαυτός του. Δικό του μαγαζί. Γιατί κάτι μου λέει πως ο Γιώργος δεν είναι σοσιαλιστής. Στο νέο του κόμμα θα είναι αυτό που θέλει, και όχι ό,τι του επέβαλε η ιστορία. Το ΠΑΣΟΚ δεν χάνεται. Θα το πάρει ο Βενιζέλος, η Διαμαντοπούλου, η ο Χρυσοχοίδης.

Η δεύτερη λύση είναι να αλλάξει επάγγέλμα. Εχει καλό βιογραφικό. Μπορεί να γίνει σύμβουλος εταιρειών και κυβερνήσεων σε διεθνές επίπεδο. Ας πάρει κι’ ενα τηλέφωνο τον Αντριανόπουλο. Εφυγε και εκείνος απο την πολιτική. Ας τηλεφωνήσει και τον πρώην Ισπανό πρωθυπουργό Αθνάρ που πήγε στις ΗΠΑ για δουλειά. Εδώ και τώρα, θα πρέπει ο Γιώργος να πάρει μια απόφαση. Του παίρνουν την καρέκλα.
-------------------------------------------------------------------------------

Καθώς κλείνω αυτές τις σκέψεις, βλέπω το πρωτοσέλιδο της «Ελευθεροτυπίας»: «Χαριλάου Τρικούπη Ακούς; – Μήνυμα για στροφή Αριστερά». Ανησυχεί η φυλλάδα μήπως και το ΠΑΣΟΚ δεν πάρει το μήνυμα. Μήπως και δεν έρθει και στην Ελλάδα ο κομμουνισμός. Το απαιτεί ο κόσμος (βλ. γκάλοπ). Και με Γιωργάκη αυτό δεν γίνεται.