Sunday, September 23, 2007

Γιώργο, σου τρώνε τη καρέκλα


Δεν τραβάει ο Γιώργος σαν αρχηγός ελληνικού σοσιαλιστικού κόμματος. Οι λόγοι είναι απλοί και τσεκουράτοι.

Πρώτον δέν έχει φατσούλα έλληνα αριστερού (κλασική φατσούλα-πρότυπο έχει ο Αλαβάνος, με ντυσιματάκι απλό, όπως το θέλει και ο έλληνας του καφενείου). Δεν έκανε ο Γιώργος την παραμικρή προσπάθεια να δείξει πως έχει καρνταρόμπα και κάτι πέρα απο κουστούμια. Το οποίον εν Ελλάδι είναι για εναν πολιτικό παρεξηγήσιμο. Δείχνει ελιτισμό. Και οι έλληνες δεν γουστάρουν ελιτισμό. Ακούγεται σαν Αμερικανισμός.

Δεύτερον, τα ελληνικά του Γιώργου είναι «ξένα». Εγώ το πιάνω αυτό το είδος. Είναι σαν τα ελληνικά των παιδιών μου. Ελληνικά εργαστηριακά, της μόρφωσης, όχι της αλάνας. Πρώτη γλώσσα είναι άλλη. Η γλώσσα της μητέρας. Ετσι πάντα γίνεται. Συνεπώς ο Γιώργος δεν θεωρείται 100% έλληνας. Στην λαικίστικη νοοτροπία του ελληνάρα, ο Γιώργος είναι ελληνοαμερικανός, δηλαδή αμερικανάκι που απλά έμεινε στην Ελλάδα γιατί ο καθαρόαιμος ελληνάρας μπαμπάς του έφτιαξε ένα καλό μαγαζί με «αλλαγές». Συμπέρασμα: Γιώργο Go Home.

Τρίτον, ο Γιώργος δεν κάνει για Ελλάδα. Το παιδί είναι για «έξω». Ο Σημίτης το κατάλαβε αυτό, και τον έβαλε υπουργό εξωτερικών. Τέλειος εκεί ο Γιώργος. Ηξερε τι να κάνει. Ηξερε γλώσσες, καταλάβαινε όλα τα προτόκολά συμπεριφοράς, κατανοούσε τη συμπεριφορά των αντιπάλων του ανάλογα με τις διάφορες κουλτούρες, ήξερε απο σαλόνια, ταξίδια και πολυτελείς χώρους. Καταλάβαινε και απο στρατηγική. Αρίστευσε ο Γιώργος ως υπουργός εξωτερικών. Εβαλε την Κύπρο χωρίς φασαρίες στην Ευρώπη. Πέτυχε νομισματική ένωση. Πέταξε το μπαλάκι της Τουρκίας πίσω στην Ευρώπη. Μπράβο στον Σημίτη που έβαλε το Γιώργο στην κατάλληλη θέση. Για «μέσα», κράτησε τους άλλους.

Τέταρτον, δεν κατάλαβε ο Γιώργος πως η άσκηση του σοσιαλισμού στην Ελλάδα απαιτεί σαν αρχηγό άλλου είδους προσωπικότητα – κάτι σαν του Βενιζέλου ας πούμε. Υφος προφεσόριο, μακρύσυρτες εκφράσεις με πολλές δύσκολες λέξεις, που να μήν βγάζεις νόημα, απαξιωτικό ύφος του στύλ «ξέρετε σε ποιόν μιλάτε» ή «συγχωρώ ως ηγέτης», και συνεχείς αναφορές σε ασαφείς νομικούς και φιλοσοφικούς όρους. Δεν έκανε ο Γιώργος την παραμικρή προσπάθεια να δείξει πως είναι κουλτουριάρης. Γιατί όπως εξήγησα, το παιδί «δεν τραβάει» για τον ελληνικό χώρο.

Πέμπτον, ο Γιώργος δεν έκανε αποσταλινοποίηση στο κόμμα. Το οποίον σημαίνει, εξω όλοι οι παλιοί του ΠΑΣΟΚ, εξω όλοι όσοι έχτισαν το λαικίστικο εκείνο κόμμα του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ..», και των συμμαχιών με τους τριτοκοσμικούς Αδέσμευτους. Εξω ο Παγκαλος, εξω ο Τσοχατζόπουλος, έξω όλοι οι ιδρυτές. Αλλαγή ονόματος για σημειολογία, αλλαγή γραμμής, ύφους, γλώσσας, συνθημάτων, ιδεολογίας. Ο Γιώργος άκουσε τους συμβούλους του. Κράτησε κάτι ηλίθια συνθήματα του τύπου «Εξω η Δεξιά», και έφερε πίσω τον Λαλιώτη. Επιχείρησε να μιμηθεί τη λαικίστικη συμπεριφορά του πατέρα του. Και απέτυχε. Υποκρίθηκε και φάνηκε.

Και τώρα; Να κρατήσει ο Γιώργος την καρέκλα, το θεωρώ κομματάκι δύσκολο. Δύο είναι οι εναλλακτικές λύσεις του. Πρώτον να πάρει όσους γουστάρει, και να φύγει. Να κάνει άλλο κόμμα. Με το οποίο δεν θα βγεί ποτέ πρωθυπουργός, αλλά θα είναι ο εαυτός του. Δικό του μαγαζί. Γιατί κάτι μου λέει πως ο Γιώργος δεν είναι σοσιαλιστής. Στο νέο του κόμμα θα είναι αυτό που θέλει, και όχι ό,τι του επέβαλε η ιστορία. Το ΠΑΣΟΚ δεν χάνεται. Θα το πάρει ο Βενιζέλος, η Διαμαντοπούλου, η ο Χρυσοχοίδης.

Η δεύτερη λύση είναι να αλλάξει επάγγέλμα. Εχει καλό βιογραφικό. Μπορεί να γίνει σύμβουλος εταιρειών και κυβερνήσεων σε διεθνές επίπεδο. Ας πάρει κι’ ενα τηλέφωνο τον Αντριανόπουλο. Εφυγε και εκείνος απο την πολιτική. Ας τηλεφωνήσει και τον πρώην Ισπανό πρωθυπουργό Αθνάρ που πήγε στις ΗΠΑ για δουλειά. Εδώ και τώρα, θα πρέπει ο Γιώργος να πάρει μια απόφαση. Του παίρνουν την καρέκλα.
-------------------------------------------------------------------------------

Καθώς κλείνω αυτές τις σκέψεις, βλέπω το πρωτοσέλιδο της «Ελευθεροτυπίας»: «Χαριλάου Τρικούπη Ακούς; – Μήνυμα για στροφή Αριστερά». Ανησυχεί η φυλλάδα μήπως και το ΠΑΣΟΚ δεν πάρει το μήνυμα. Μήπως και δεν έρθει και στην Ελλάδα ο κομμουνισμός. Το απαιτεί ο κόσμος (βλ. γκάλοπ). Και με Γιωργάκη αυτό δεν γίνεται.

6 comments:

ManBlogg said...

Γλαφυρό και εύστοχο κείμενο. Νομίζω σκιαγραφείτε την προσωπικότητα του ΓΠ με μεγάλη ακρίβεια σε πολλά σημεία. Συμφωνώ και γω ότι δεν κάνει για πρόεδρος αυτού του κόμματος. Αν τα καταφέρει με αυτό το κόμμα δηλαδή, σημαίνει ότι θα το έχει αλλάξει δείχνοντας την πόρτα εξόδου στους "δεινόσαυρους" και συνεπώς δε θα πρόκειται άρα για το ίδιο κόμμα πλέον. Για τον ίδιο λόγο δε νομίζω ότι κάνει για πρωθυπουργός αυτής της χώρας. Διότι είναι πιθανότερο να αλλάξει ο ίδιος και να γίνει παρόμοιος με αυτά που καλείται να αλλάξει παρά να πραγματοποιήσει οποιαδήποτε αλλαγή. Ήδη τα λαϊκίστικα ολισθήματα που όλοι του καταλογίζουν είναι προ οιωνοί. Δε φτάνει και ίσως και να μην είναι απαραίτητο, να είσαι καλός μουσικός προκειμένου να γίνεις και καλός ..μαέστρος.

Dion.M. said...

Ενα σχετικό άρθρο του Π. Μανδραβέλη Ο Καπετάνιος και ο γιαλός

Dion.M. said...

Προσθέτω ότι και ο Ανδρέας Παπανδρέου, είχε έρθει από τις ΗΠΑ, όπου είχε ζήσει όλα του τα χρόνια... Και βέβαια μόνο παιδί του λαού δεν ήταν. Ακόμα και οι οπαδοί της τότε ΕΡΕ τον αποκαλούσαν επιτιμιτικά Αντριου Παπάντριου. Θυμίζω την πολεμική με την επιχειρηματολογία ότι προτίμησε να είναι νοσοκόμος του Αμερικανικού στρατού στον WWII, αντί να έρθει να πολεμήσει στην Ελλάδα.
Αυτό δεν τον εμπόδισε να δημιουργήσει αυτή την ερωτική σχέση με τον λαό η με το πλήθος αν θέλετε.
Ο Γιώργος μιλάει και νομίζεις ότι έχει το μυαλό του κάπου αλλού, ή ότι παίζει ρόλο που δεν έχει νοιώσει.
Βέβαια η ευφράδεια και η ηθοποιϊα, δεν είναι τα πρώτα προσόντα που πρέπει να έχει ένας ηγέτης, αλλά για αυτούς που η καρδιά υπερτερεί του μυαλού, και είναι οι περισσότεροι, έτσι -ίσως- μπορείς να τους κερδίσεις.
Ας αφήσουμε την χάραξη στρατηγικής και τακτικής νίκης, που ο πατήρ Παπανδρέου ήταν expert...

ΥΓ. Πάντως είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κων. Καραμανλής, ο πρεσβύτερος και ο Κων. Σημίτης (που αναφέραμε στο προηγούμενο ποστ), δεν ήταν ευφραδείς, πόσο μάλλον ρήτορες!

Και μία αφιέρωση...

Ο βασιλεύς Δημήτριος

Locus Publicus said...

@manblogg,
Ναι, ο Γιώργος δεν τόλμησε να αλλάξει το κόμμα, να απαλλαγεί απο τους "δεινόσαυρους", όπως λέτε. Αυτός μιλούσε για τεχνολογία, για ελεύθερα πανεπιστήμια. Γνωρίζει ο Γιώργος τον κόσμο. Είναι μορφωμένος, γυρισμένος, καταλαβαίνει. Μέχρι και Economist τον κατηγόρησε οτι δεν έφτιαξε ενα μοντέρνο ευρωπαικό κόμμα. Τι χάνει κάποιος οταν δεν είναι ο εαυτός του!


@dion.m
Ο Γιώργος μιλάει και νομίζεις ότι έχει το μυαλό του κάπου αλλού, ή ότι παίζει ρόλο που δεν έχει νοιώσει.

Μεγάλη η μοναξιά του ηγέτη...Νομίζω πως αυτό είναι, δεν νοιώθει το ρόλο του. Δεν μου είναι αντιπαθής ο Γιώργος, απλά νομίζω και εγώ πως κάνει ό,τι μπορεί για να διατηρήσει το κόμμα του Αντρέα άθικτο. Δεν γίνονται αλλαγές όταν η γραμμή πρέπει ντέ και καλά να μυρίζει δεκαετία του '80.

Ωραίο το άρθρο του του Μανδραβέλη, θυμάμαι και τις σπόντες του Πάγκαλου για τα Αμερικανάκια του υπ. εξωτερικών. Σπουδαίο και το ποίημα του αποχωρούντα βασιλιά. Ευχαριστώ!

glenn said...

Και τώρα; Τι ήταν αυτό το χτεσινό; Τι ακριβώς σημαίνει η φράση "το χρειαζόμουνα ψυχολογικά";

Βρες μπας και ο Μητσοτάκης είχε δίκιο;

mickey said...

Γεια σου, Locus Publicus!

Δυο βδομάδες μετά, διαβάζω και ξαναδιαβάζω το κείμενο και όλο και περισσότερο συμφωνώ μαζί σου.

Ήθελα να δω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Ίσως ο Γιώργος να επανεκλεγεί τελικά, παρά το ροκάνισμα της καρέκλας. Δεν ξέρω γιατί έχω αυτό το προαίσθημα. Ίσως επειδή δείχνει πιο "ηθικό" πρόσωπο από τους άλλους δυο και το ΠΑΣΟΚ έχει πολλούς "ρομαντικούς". Ίσως επειδή θα ψηφίσει η βάση (και οι πολιτικοί αντίπαλοι που μπορεί να εμφανιστούν ως "φίλοι" του ΠΑΣΟΚ μάλλον τον προτιμούν ως αρχηγό - θεωρείται πιο εύκολος αντίπαλος από τον Βενιζέλο).

Αλλά αν επανεκλεγεί, πιστεύω πως δε θα είναι καλό ούτε για τον ίδιο ούτε για το ΠΑΣΟΚ. Μόνο για όσους τον σατιρίζουν (κι έχουν βγάλει το άχτι τους εδώ στο ...Ελλάντα).

. . .

Συμφωνώ και με όσα έγραψε ο Dion.M. στο πρώτο του σχόλιο (δεύτερο του συνολικού σχολιασμού) για την αδυναμία του Γιωργάκη να πείσει ως ηγέτης.

. . .

Glenn, ο Μητσοτάκης μάλλον έχει δίκιο. Πολλές φορές άλλωστε έχει δίκιο και λέει δυσάρεστες αλήθειες, αλλά ...ποιος τον ακούει;