Κρυφές Τελετουργίες

Hταν ένας πολύ πλούσιος γεωκτήμονας, με διασυνδέσεις τεράστιες, προϊόν της Ελλάδας του πολέμου. Είχε γή, υπηρέτες, πλούτο νόμιμο και παράνομο, κρυφές ερωμένες, συμβουλάτορες, μπράβους και υπηκόους. Κυβερνούσε μια τεράστια περιοχή με γεωργικό πλούτο, μεγάλο αριθμό ταξί, λεωφορείων, φορτηγών. Είχε λίρες χρυσές, συλλογές αρχαίων ευρημάτων, μετοχές και καταθέσεις.

Ραβόταν στην Αθήνα κατόπιν ραντεβού, τραπέζωνε υπουργούς, μητροπολίτες, δωροδοκούσε αβέρτα. Βοήθησε πολύ κόσμο, ταϊσε ακόμα περισσότερους, πάντρεψε και προίκισε δεκάδες ζευγάρια, είχε εκατοντάδες βαφτιστήρια. Τις σχέσεις του με την εξουσία τις κρατούσε μυστικές. Αδυναμίες και συναισθήματα δεν εξωτερίκευε. Κανείς δεν τον είδε ποτέ να κλαίει, να πανικοβάλεται. Κρατούσε μια απόσταση εξουσίας απο τον μικρόκοσμο που διοικούσε. Κανείς ποτέ δεν τον κατηγόρησε για οτιδήποτε. Ενέπνεε σεβασμό, κάποιο φόβο, και ήταν δίκαιος. Ηταν πραγματικά δίκαιος. Αυτό, κανείς ποτέ δεν του το αμφισβήτησε.

Kαι έχωνε τη μύτη του στις δουλειές όλων των άλλων. Είχε "πληροφόρηση". Τον έμπιστο επιστάτη Μπαρχαμπά, εναν τεράστιο σε διαστάσεις άνθρωπο, εναν καλό ειλικρινά άνθρωπο, δουλευτή της γής, που φοβόταν τον Θεό και τις αμαρτίες. Που λιβάνιζε το σπίτι του κάθε Κυριακή. Εναν άνθρωπο που τον υπηρέτησε για όλη του τη ζωή. Και κείνος, τον προίκισε κι αυτόν και τα παιδιά του, με σπίτια, με σπουδές, με λίρες. Και τον τίμησε σαν ίσον, παρόλο που δεν ήταν. Τον κάθησε σε μεγάλα γλέντια, σε καφέδες με προύχοντες, με τραπεζίτες, με πολιτικούς. Του έδωσε γνώμη και φωνή που εκείνος δεν είχε. Του έδωσε αξιοπρέπεια.

Στη μεγάλη Φόρντ της εποχής, αυτοκίνητο σήμα της επαρχίας, ο Μπαρχαμπάς, οδηγούσε μέσα στη λιακάδα. Είχε πάρει τον «μικρό» μαζί του, για την κυριακάτικη επίσκεψη, τον περίμενε με υπομονή. Οι ερωτήσεις του απλές, ήταν «ψάρεμα». Ο μικρός απαντούσε με ειλικρίνια σε όλες, δεν υποψιαζόταν τίποτα το πονηρό, η παρέα άλλωστε ήταν ευχάριστη. Ο παππούς τον περίμενε στο γραφείο του. Στις 12 ακριβώς. Σαν σε ραντεβού γιατρού.

Το κονιάκ ήταν γαλλικό. Εκείνος άναψε ένα τσιγάρο και έκατσε απέναντί του. Με κουστούμι και ρεπούμπλικα, ντυμένος σαν τραπεζίτης. Εσπασε κάποιο χαμόγελο καθώς τον μέτρησε με τα μάτια του πάνω κάτω, και κατόπιν έγυρε και τον αγκάλιασε στοργικά. «Πουλί μου, μοναχοπαίδι μου...» Ενοιωθε άνετα μαζί του. Πάντα είχε λεφτά για κείνον, δώρα. Και πολλές συμβουλές. «Οταν βγαίνεις έξω, και συναντάς κόσμο, να τον κερνάς. Να κερνάς όλο τον κόσμο. Αν δεν έχεις λεφτά, να μην βγαίνεις έξω...»

Τον ρώτησε για το σχολείο, για τα μαθήματα μουσικής. Ολα καλά, τον πληροφόρησε. Βιβλία είχε αρκετά, σχέδια πολλά. Σύντομα θα πήγαινε στην Αθήνα. Το ήξερε. Είχε μάλιστα κανονίσει και με ένα καλό εστιατόριο, να τον δέχεται κάθε μέρα για φαγητό, τα έξοδα δικά του. «Να ανέβεις στην Ακρόπολη, να πάς και στο Μουσείο, θα δείς εκεί ωραία πράγματα... Ο Μπαρχαμπάς θα σου φέρει ό,τι χρειάζεσαι.... Και πού’ σαι, τώρα που είσαι αντρας πιά, να φοράς κουστούμια. Οι άντρες κάνουν τις δουλειές τους με κουστούμια...» Θα ραβόταν σε κάποιον δικό του. Τον κύριο Αναγνωστόπουλο. Εγγλέζικο κασμίρι. Θυμάται πως γέλασε, δεν ήξερε τι ακριβώς ήταν αυτό. Εκείνος όμως τον κοιτούσε με ενα γλυκό χαμόγελο. «Αγόρι μου, παιδί μου...»

«Κάποια κυρία, γνωστή μου, θα σου τηλεφωνήσει. Τη λένε Θεοδώρα. Να τη φωνάζεις Δώρα. Είναι έμπιστος άνθρωπος, θα σε γυρίσει στην Αθήνα. Τώρα που μεγάλωσες, πρέπει να μάθεις κι απ’ αυτά...» Εμεινε κόκκαλο. Τί του έλεγε; Το κονιάκ τέλειωνε. «Η ώρα πήγε δύο. Ωρα για φαγητό. Σήμερα είναι τα γενεθλιά σου...Γίνεσαι πια άντρας...»

Η ζωή έχει στιγμές κορύφωσης. Και η κυρία Θεοδώρα, η Δώρα των ονείρων, ήταν σκέτη κορύφωση. Μαύρα πυκνά μαλλιά και βλέμμα αρπακτικό, ακτινογραφία που σε διάβαζε και σε διαπερνούσε.. «Πάντα ήθελε να τον γνωρίσει». Και οι όμορφες Αθηναϊκές νύχτες, ήταν το ιδανικό σκηνικό. Με φώτα χαμηλωμένα, για κρυφούς εραστές που έχουν πολλά να πούν και να νοιώσουν. Μπλεγμένος στα μαύρα μαλλιά της γόησσας και στα μακριά πόδια της ηδονής, ανοιξιάτικια παραγγελιά ακριβή και σκερτσόζα, χαμένος στις μυρωδιές των αρωμάτων και στα λευκά καλοσιδερωμένα σεντόνια, τα κασμίρια του κ. Αναγνωστόπουλου έγιναν κουβάρια. Μια γλυκιά ενηλικίωση... Τόσο όμορφα, τόσο αισθησιακά...

Και για όσα χρόνια ακολουθούν, σαν τάμα ακριβό και πολύτιμο της ζωής φυλαχτό και δώρο, μέσα απο αντοχές και χρόνους , θα φυλάξει μέσα του βαθιά, όσο μπορεί, το αισθησιακό εκείνο συναίσθημα της ορμής, τη μυρωδιά της αγάπης, το τρυφερό κορμί, και εκείνα τα υπέροχα γοβάκια.

Στην εκκλησία της Κυριακής, φορούσε το καινούργιο του κασμίρι. «Εχει η ζωή πολλά τερτίπια αγόρι μου... Μ’ ενα κερί όμως, σβήνουν όλα...»