Χαμένη στην ομίχλη, μελαγχολική και μυστηριώδης, η μεγάλη χώρα χάνεται στο βάθος του ορίζοντα. Αυτή την είκόνα αντίκρυσαν για χρόνια οι νιόφερτοι του Νέου Κόσμου, πριν ξεκινήσουν μια νέα ζωή. Για πολλούς, είναι απλά μια ιδέα, ένας χώρος που χωράνε όλοι, ένας τόπος για να ανήκεις, όταν όλοι οι άλλοι τόποι έχουν τελειώσει. Γιατί είναι ωραίο να ξέρεις πως ανήκεις κάπου. Πολλοί άνθρωποι δεν ανήκουν πουθενά.Δεν είναι ο τέλειος κόσμος, είναι όμως ένας κόσμος αληθινός. Θα μπορούσε να τον παρομοιάσει κανείς με ένα καράβι που χτίστηκε να ταξιδεύει, να ψάχνει νέους ορίζοντες, να ανακαλύπτει συνεχώς. Να ρισκάρει στα κύματα ενός άγνωστου κόσμου, να χώνει τη μύτη της παντού, παλεύοντας με ανέμους και κύματα, πέφτοντας σε ξέρες, ενίοτε παθαίνοντας μεγάλες καταστροφές, αλλά πάντα συνεχίζοντας με ορμή, ενέργεια και περιέργεια. Υπάρχουν κι άλλα καράβια που μένουν στο λιμάνι, και είναι ασφαλή. Τούτο, επέλεξε να ταξιδέψει.
Πολλοί διατείνουν πως τη μισούν, γιατί αντιπροσωπεύει έναν κόσμο άδικο, άπληστο, που οι ίδιοι δεν θάθελαν να ζήσουν. Κάποια ανωμαλία στην ανθρώπινη ιστορία και εμπειρία. Δεν συμφωνώ, αλλά δεν έχει σημασία. Πιστεύω όμως, πως αν όλοι οι κόσμοι κάποτε χαθούν και μείνει μόνον η Ιστορία, τούτο το μέρος θα το θυμούνται για κάτι πολύ απλό κι βαθιά ανθρώπινο – την Ελπίδα.
------------------------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
New York City
------------------------------------------
