Monday, April 7, 2008

Μια στιγμή στην αιωνιότητα

Ομορφο, γλυκό πρωινό της άνοιξης, με τα λουλούδια ανθισμένα και τη μυρωδιά της θάλασσας έντονη στην φωτεινή ατμόσφαιρα. Μέρα της άνοιξης στη Νέα Αγγλία, στον Νέο Κόσμο της ανακάλυψης, οργιάζει η φύση με χρώματα, λουλουδιασμένα σπίτια, δέντρα χιλιάδων χρόνων και πράσινα πάρκα. Μια αληθινά όμορφη μέρα με το μάτι να αντικρύζει το μπλέ του Ατλαντικού, τους μακρινούς φάρους στην είσοδο του λιμανιού της παλιάς πόλης, και τους γλάρους να πετάνε κυκλικά γυρεύοντας τροφή.

Το πλήθος άρχισε σιγά σιγά να συγκεντρώνεται. Στο προαύλιο του πανεπιστημίου, ανάμεσα στα τεράστια κτίρια με το κεραμιδί βιομηχανικό χρώμα, μπροστά στη θάλασσα που μυρίζει ιώδιο και αρμύρα, οι φοιτητές κάνουν την εμφάνισή τους. Με τις ομοιόμορφες μαύρες στολές και τα κολλεγιακά τους ποιλίκια, με χαμόγελα, φωνές και γέλια, οι ομάδες παίρνουν σιγά σιγά τη θέση τους. Σήμερα γίνεται η απονομή των πτυχίων. Οι κόποι των φοιτητικών χρόνων έχουν σήμερα την τιμητική τους. Καθώς ο ήλιος καίει το δέρμα και η αύρα σαρώνει τα πρόσωπα, όλοι μοιάζουν χαρούμενοι. Μια μέρα χαράς και αμοιβής για το μόχθο και τα ξενύχτια των φοιτητικών χρόνων.

Παίρνω και εγώ τη θέση μου. Σε λίγη ώρα, θα είμαι απόφοιτος ενός πανεπιστημίου που πράγματι αγάπησα πολύ, που με κούρασε, με πάιδεψε, με μόρφωσε. Δεν έχουν τελειωμό οι αναμνήσεις. Οι φίλοι που έκανα στα μαθήματα, η μυρωδιά της βιβλιοθήκης, οι όμορφες συζητήσεις στα καφενεδάκια της πόλης, οι γνωριμίες με παιδιά απ’ όλο τον κόσμο. Το Latin Club με τους τρελλούς διανοούμενους, την καπνισμένη ατμόσφαιρα και τις αναφορές για έναν καλύτερο κόσμο. Και μέσα σ’ όλα, και μια αγάπη πανεπιστημιακή, μια αληθινή, αγνή, νεανική και ουτοπική αγάπη, που πάντα θα κουβαλώ μαζί μου. Και το Café Brazil. Εκεί, στον τρίτο όροφο, με τα χαρακωμένα τραπεζάκια, τις ζωγραφικές των φοιτητών στους ξεφτισμένους τοίχους, και τους δυνατούς καφέδες.

Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή των ανθρώπων, που έχουν μεγάλη αξία. Δεν ξέρω πως, αλλά νοιώθω πως για μιά πενταετία, χώρεσα τα πάντα στη ζωή μου. Δουλειά, διάβασμα, αγάπη, φίλους. Εγινα υπεράνθρωπος. Δούλεψα για να ζήσω, δούλεψα σκληρά. Δούλεψα για τα έξοδα της μόρφωσης που ήρθα να αγοράσω, για τα βιβλία που ακόμα τα έχω και τα διαβάζω, για τα έξοδα του σπιτιού. Για το οχτακύλινδρο σεβρολετάκι που το θεωρούσα λιμουζίνα. Και βέβαια για κάθε στιγμή ύπαρξης και πολύτιμης ανάμνησης. Μόνος μου στις αποφάσεις, στο μόχθο, στο ξενύχτι. Αλλά γέμισε η ζωή μου με σημαντικά πράγματα. Με ωραίους φίλους, με πανέμορφες μουσικές βραδιές, με μια αλλόκοτη και άγρια ελευθερία που απόκτησα απο τα δεκαοκτώ. Υπήρχε βέβαια και εκείνη. Η κορύφωση της ύπαρξής μου, το άλλο μου μισό. Αν κάνεις φοιτητής και δεν ερωτευτείς, στράφι πάνε όλα.

Καθώς η ώρα περνάει, οι οργανωτές της εκδήλωσης μας μοιράζουν στο χώρο με τα καθίσματα. Στο κέντρο του προαυλίου, οι φοιτητές. Γύρω τους, πλήθη γονέων και φίλων που ξεφωνίζουν και κραδαίνουν λουλούδια και δώρα. Μαζί μου, μερικοί καλοί φίλοι. Πέντε έξι άτομα που με τιμούν με την παρουσία τους. Ανθρωποι που πέρασαν μαζί μου στιγμές συγκλονιστικές, γεύτηκαν αυτοσχέδιες μαγειρικές, ήπιαν όλου του κόσμου τα ποτά, μοιράστηκαν χαρές, ξενύχτια , ακόμα και ρούχα.

Η παράσταση αρχίζει. Ενα απίθανο ξεφωνητό ξεχύνεται στον αέρα, καθώς το πλήθος βλέπει τους επισήμους να μπαίνουν στο προαύλιο. Ο πρόεδρος του πανεπιστημίου, τα επίσημα μέλη της ακαδημαικής επιτροπής, πολλοί καθηγητές. Αλλά οι φωνές δεν γίνονται για αυτούς! Το πλήθος περιμένει τους τιμητικούς προσκεκλημένους του πανεπιστημίου, τους ομιλητές της εκδήλωσης που η σχολή έχει καλέσει επίσημα, και θα τους απονείμει και τιμητικά διπλώματα. Μέσα απο απίθανες φωνές και ντόρο, οι προσκεκλημένοι κατευθύνονται χαμογελώντας προς τον χώρο τον επισήμων.

Ο ηθοποιός Robert Redford, αναμφισβήτητος στάρ του κινηματογράφου, και μεγάλος γόης, διασχίζει το πλήθος των φοιτητών. Οι γυναίκες παραληρούν. Χέρια απλώνονται να τον αγγίξουν. Φιλιά πετούν στον αέρα, λουλούδια τον κατακλύζουν. Οι άντρες πολλοί πιο ήπιοι, αναρωτιούνται πως τα κατάφερε ο άτιμος και έχει τόση ζήτηση! Μπροστά του, ακολουθεί ο δεύτερος επίσημος προσκεκλημένος, ο ιστορικός Arthur Schlesinger. Πολυγραφότατος και τίμιος ιστορικός, κάτοχος του αξιόπιστου βραβείου Pulitzer Prize, σύμβουλος αμερικανών προέδρων, μέλος της ομάδας του προέδρου Κέννεντυ. Στη σημερινή εκδήλωση, θα μιλήσουν και οι δύο. Το Πανεπιστήμιο θα τους απονείμει το τιμητικό τίτλο του Doctor of Humanity.

Kαι ενώ εμείς ξεροκαιγόμαστε σαν ρέγγες στον μεσημεριανό ανελέητο ήλιο, οι προσκεκλημένοι παίρνουν τις θέσεις τους στη σκιά της πολύ αναπαυτικής και δροσερής τέντας που έχει στηθεί για τους επισήμους. Ο κ. Redford παίρνει το μικρόφωνο. Πανζουρλισμός! Οι φοιτήτριες ουρλιάζουν, οι φωτογράφοι μάχονται για θέση μάχης. «Ζεσταίνεστε;» αστειεύεται, «εμείς έχουμε την τέντα!». Και με φωνή σταθερή, χιούμορ και άνεση, μας απευθύνει χαιρετισμό και επαίνους για την αποφοίτησή μας. Μιλά κατόπιν για την τέχνη, για τον κινηματογράφο, για τον κόσμο που αλλάζει. Να προσπαθήσουμε όλοι μας, προτρέπει, να δώσουμε κάτι για τους ανθρώπους γύρω μας, για την τέχνη, για την επιστήμη. Να δώσουμε στη ζωή μας νόημα και σκοπό. Οσο μπορούμε.

Ακολουθεί ο κ. Schlesinger. Αλλη γεύση. Με τον αέρα του αληθινού διανοούμενου και αριστοκράτη, μας προτρέπει να αποκτήσουμε ιστορική συνείδηση. Να κοιτάξουμε τον κόσμο γύρω μας, να δούμε τις καταβολές μας, την ιστορική εμπειρία του ανθρώπου, και να στηρίξουμε τη διανόησή μας σε μια υγειή ιστορική αντίληψη. Γιατί ο άνθρωπος είναι προιόν της Ιστορίας. Μιλάει κατόπιν για την πολιτική, τη διπλωματία, τις διεθνείς σχέσεις. Ενας σεβάσμιος και τίμιος ιστορικός διανοητής. Το πλήθος τον επευφημεί.

Ακολουθεί η απονομή των πτυχίών. Μέσα σε μια φεστιβαλίστική ατμόσφαιρα, με φωνές, γέλια και οικιότητα, αποκτώ επιτέλους το πολυπόθητο πτυχίο των Οικονομικών. Καθώς η εκδήλωση φτάνει στο τέλος της, γονείς και παιδιά σμίγουν ξανά, με σχέδια για κάποια βραδινή γιορτή. Συναντώ και εγώ τους φίλους μου, πετάω το καπελάκι στον αέρα, και τους καλώ να γιορτάσουν μαζί μου την ημέρα.

Μέρες αργότερα, σκέφτηκα πως δεν είχα ούτε μια φωτογραφία απο την αποφοίτηση. Στην ευφορία της στιγμής, βρέθηκα απροετοίμαστος. Μια τέτοια μέρα, και ούτε μια φωτογραφική ανάμνηση. Δεν πειράζει, σκέφτηκα, θα μείνει ανεξήτηλη η μέρα, για πάντα στο μυαλό μου.

Και όμως. Πρίν λίγες μέρες, είκοσι χρόνια μετά την αποφοίτηση, ο φίλος μου και πρώην συγκάτοικος Κώστας με πληροφόρησε πως βρήκε μερικές φωτογραφίες απο εκείνη την ημέρα! Τις είχε τραβήξει με τηλεφακό. Απο τις 12 φωτογραφίες που πήρα, οι 9 ήταν κουνημένες. Χωρίς τρίποδα, και μέσα στο στριμωξίδι του πλήθους, ο φουκαράς συγκάτοικος έκανε ό,τι μπορούσε. Τρείς όμως φωτογραφίες βγήκαν καλές. Κατάφερε ο άτιμος να διασώσει τα σπουδαιότερα της ημέρας. Μια στιγμή στην αιωνιότητα. Αξιος!
--------------------------------------------------------------------
Φίλε Κώστα σ’ ευχαριστώ. Μεγάλη μου τιμή και χαρά που παίρνω τις φωτογραφίες. Για την καθυστέρηση των είκοσι ετών δεν πειράζει. Ετσι είναι η ζωή. Μου έκανες μπαγάσα το καλύτερο δώρο γενεθλίων. Τις αναρτώ στο πόστ για την αιωνιότητα. Νάσαι καλά!

University of Massachusetts, Boston
Class of 1988


Robert Redford
Arthur M. Schlesinger
U Mass Boston
--------------------------------------------------------------------
Είκοσι επίσης χρόνια μετα την ίδια εποχή, ο φοιτητικός κόσμος του πανεπιστημίου απαιτεί απο την ακαδημία να ακυρώσει τον τιμητικό τίτλο που απένειμε το 1986, στον δικτάτορα της Ζιμπάμπουε Robert Mugabe.
Revoke honorary degree for Mugabe.

Στις 2 Ιουνίου του 2006, το πανεπιστήμιο απονέμει τιμητικό τίτλο στον γερουσιαστή και υποψήφιο πρόεδρο των ΗΠΑ Barack Obama.
Sen. Barack Obama to Receive Honorary Degree

To 1995, ενα άλλο πανεπιστήμιο της Βοστώνης, το Boston University, ακυρώνει λίγες ώρες πριν την εκδήλωση (με απόφαση του προέδρου του John Silber), την απόφασή του να απονείμει τιμητικό τίτλο στον Sali Berisha, πρόεδρο της Αλβανίας. Eίχαν προηγηθεί ταραχώδεις διαδηλώσεις ελλήνων φοιτητών.
US university drops honor to Albanian president

22 comments:

ria said...

σ' ευχαριστώ που μοιράστηκες τις αναμνήσεις από την πιο όμορφη περίοδο της ζωής σου μαζί μας!
θέλει δύναμη και μυρίζει νοσταλγία...

υγ. οι φοιτητές μας στο εξωτερικό έχουν περισσότερη εθνική συνείδηση από τους φοιτητές στη χώρα μας, εδώ νοιάζονται μόνο για καταλήψεις και φεστιβάλ, και οι σχολές από πέτνε χρόνια γίνονται για τους γονείς που πληρώνουν εννέα και δέκα και...

Roadartist said...

Τι όμορφες αναμνήσεις..πόσο με ταξίδεψες..
Να είσαι πάντα καλά. Και να αισθάνεσαι νέος όπως τότε..

Καλό απόγευμα..

Βάσσια said...

Φοβερό ποστ Locus και ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας.

Πρέπει η συγκίνησή σου όταν είδες τις φωτογραφίες να ήταν κύμα που σε πήγε πίσω στο χρόνο.

(αλήθεια πότε είχες γενέθλια);

Ένα απ' ότι κατάλαβα από τα δυναμικότερα κομμάτια της ζωής σου.
:-)

Dormammu said...

Locus, είσαι τυχερός που σπούδασες σε τέτοιο Πανεπιστήμιο.

Locus Publicus said...

Φίλοι μου καλησπέρα σας. Ανέβασα αυτό το πόστ, γιατί μετά απο 20 χρόνια, έλαβα απο τον φοβερό μου φίλο Κωστάρα εκ Χολαργού, τις φωτογραφίες της αποφοίτησής μου! Ο φίλτατος Κώστας, απόφοιτος και αυτός του ίδιου πανεπιστημίου, διαπρέπει σήμερα στην Ελλάδα στον εμπορικό τομέα. Τον αγαπώ ειλικρινα.

Locus Publicus said...

Aγαπητή ria σ' ευχαριστώ. Νοσταλγώ τα ωραία εκείνα χρόνια. Οι αναμνήσεις είναι υψηλής ποιότητος!

Άνήκω στην κατηγορία εκείνη των φοιτητών που έρχεται απο την μεσαία τάξη της Ελλάδας, και χρειάστηκε να δουλέψει για τον επιούσιο και τα δίδακτρα.

Με την "άλλη" κατηγορία (Σαμαράς, Κωστάκης, Μητσοτάκης, κλπ) δεν τρακαρηστήκαμε. Ενώ και αυτοί πέρασαν απο δώ, δεν μας καταδεχόντουσαν. Δεν έχω βέβαια το παραμικρό παράπονο...

Locus Publicus said...

Φίλη roadartist σ' ευχαριστώ. Χαίρομαι που σε ταξίδεψα. Ταξίδεψα και εγώ καθώς έγραφα το πόστ..


Φίλη vassia , οι φωτογραφίες ήταν πράγματι ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο. Σαν να βρέθηκε κάποιος χαμένος θησαυρός! Απο μια πολύ δυναμική εποχή, πράγματι..

Τα γενέθλιά μου είναι σήμερα, γι' αυτό και έβαλα το πόστ.

Ευχαριστώ και τους φίλους glenn , Βασικό Μέτοχο και doctor για τις ευχές τους! Νάστε όλοι καλά!

Locus Publicus said...

Φίλε dormammu , το πανεπιστήμιο ήταν καλό, σοβαρό, και ανήκει στην κατηγορία των "liberal universities". Οπως και όλη η Βοστώνη άλλωστε. Ευχαριστώ.

trol said...

Καλά, το liberal δύσκολα το φαντάζονται, όχι οι Έλληνες αλλά και αρκετοί Ευρωπαίοι, πολύ πλάκα έχει που καμιά φορά το ερμηνεύουν ως τρόπος για να αναπληρώσουν οι μαθητές αυτά που δεν έμαθαν στη δευτεροβάθμια.
(που μπορεί να ισχύει για τα χειρότερα -που δεν είναι και λίγα, οκ?- των αμερικ. πανεπιστημίων, κάνει θαύματα για το υπόλοιπο όμως)

Και πολύ πλάκα έχει να πας να σπουδάζεις πχ ιστορία της τέχνης και μετά να κάνεις αίτηση πχ στην ιατρική και να τους εξηγείς πως θα σε βοηθήσουν αυτά που έμαθες στην ιστορία της τέχνης να γίνεις χειρούργος, και να το δικαιολογείς και να μην λες απλά ότι οκ άλλαξα γνώμη. Και γιατί να μην το δικαιολογήσεις αν στο κάτω κάτω, έχεις παράλληλα παρακολουθήσει άνετα και το πρόγραμμα του pre-med. Λεπτομέρειες. Εντάξει εδώ θα άκουγες πόσο βλάκας είσαι που σκοτώθηκες στο διάβασμα για να τα κάνεις και τα 2 μαζί, και ότι έφαγες και τα χρόνια σου, και τώρα θα σου πάρει 2-3-4 επιπλέον χρόνια να τελειώσεις και την άλλη σχολή, ενώ θα μπορούσες να ξεμπερδεύεις νωρίτερα, και τότε θα αρχίσεις και εσύ ίσως να νοιώθεις ενοχές και τύψεις που δεν ήσουν πιο αποφασισμένος στο τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου, κτλ κτλ. Θα αναρωτηθείς στην τελική γιατί στο καλό αυτοί που έχουν την οικονομική άνεση μπαίνουν σε αυτή την διαδικασία χωρίς δεύτερη σκέψη, να σπουδάσουν δηλαδή, ή μάλλον να σπουδάζουν τόσα πολλά χρόνια μέχρι να το πετύχουν όπως θέλουν, και έχει πλάκα αν σκεφτείς στο τέλος ότι αν σου δινόταν μια ευκαιρία να κάνεις κάτι ανάλογο, σιγά μην το έκανες.

Και έχει τόοοοοσο πολύ πλάκα να προσπαθείς να εξηγήσεις στο ^#^!@#!ΔΙΚΑΤΣΑ γιατί πήρες ένα σωρό ετερόκλητα μαθήματα αντί να ακολουθήσεις το πρόγραμμα των ελληνικών πανεπιστημίων στο πρόγραμμα που έκανες εκεί -why ever?- ώστε να γίνει πιο εύκολα η αντιστοιχία, αλλά μιλάμε για τρελές απαιτήσεις ακαμψίας και όχι για τα βασικά, δλδ, αν στο πανεπιστήμιο σου δίδασκε πχ η zaha hadid σεμινάριο αρχιτεκτονικής εκείνο τα 6μηνο, ε καλύτερα να είχες πάρει σαν μάθημα το Classical Architecture, μπας και πιάσει εδώ σαν κανένα από τα εισαγωγικά.

Επειδή με έπιασε λογοδιάρροια και κατάθλιψη πρωί πρωί σταματώ εδώ, έχω άλλα τόσα να πω.

Να προσθέσω ότι ελπίζω να έχεις δει την ομιλία που έβγαλε ο Ali G στην τελετή αποφοίτησης στο Harvard. χεχεχε

Περαστικός said...

Κάτι τέτοιες στιγμές μας συνοδεύουν για πάντα, είναι ορόσημα στη ζωή μας. Πολύ όμορφη η περιγραφή σου.

Βάσσια said...

Χίλιες ευχές για μια ακόμη ομορφότερη ζωή.
Δηλαδή με μία μέρα διαφορά γεννηθήκαμε Locus.
Εγώ όπως είδες και στο ποστ 6 του Απρίλη.
:-)

Πάντα με υγεία και "παιδική" διάθεση.

giant13 said...

Ομορφες συγκινησιακές στιγμές της νιότης, τότε που οι ουρανοί είναι ορθάνοιχτοι και οι νέοι κάνουν τα ονειρα της πτήσης τους. Ο καθένας βέβαια με τα δικά του μέτρα και σταθμά, με το πλάτος και την δυναμική των δικών του φτερών.

Ποιητικά γραμμένο, φίλε μου, το κείμενο σου, νομίζω πως ενώ σπούδασες οικονομικά, παραθέτεις και ταλέντο συγγραφέα.
Να σαι πάντα γερός να θυμάσαι τις σημαντικές αυτές στιγμές της ζωής σου, τώρα εμπλουτισμένες εστω και με 3 μόνο φωτο. (Από το τίποτα καλές ειναι και αυτές)

Locus Publicus said...

Tα αμερικανικά πανεπιστήμια φίλη trol έρχονται σε όλα τα σχήματα και γεύσεις. Υπάρχουν δέ πολλοί οργανισμοί αξιολόγησης, ανάλογα με τους οποίους ο καθένας αποφασίζει. Στην κορυφή ανοίκουν τα λεγόμενα Ιvy Leaque, τα καλύτερα και πιο φημισμένα πανεπιστήμια στον κόσμο.

Υπάρχουν επίσης και ανεπίσημες κατατάξες σχολείων με "συντηρητικό" ή "φιλελεύθερο" χαρακτήρα, που έχει σαν αντίκτυπο και τί μαθήματα διδάσκει. Η φοίτηση είναι συνήθως 4 χρόνια για το πανεπιστήμιο/κολλέγιο και άλλα περίπου 2-3 για τα μεταπτυχιακά. Οι φοιτητές μπορούν αν παρακολουθούν part ή fulltime.

Δεν υπάρχει αμερικανικό ΔΙΚΑΤΣΑ, αλλά υπάρχει αξιολόγηση για όλα τα πανεπιστήμια.

Εχω παρακολουθήσει πολλές ομιλίες διασήμων προσωπικοτήτων ανα τα χρόνια, αλλα τον Αli G δεν τοv πέτυχα. Ομολογώ πως τοn αγνοούσα!

Locus Publicus said...

Φίλη vassia ευχαριστώ για τις ευχές σου. Ανταποδίδω. Θα περάσω κι' απο το πόστ σου για ευχές!

Περαστικέ μου σ' ευχαριστώ ειλικρινά!

Ευχαριστώ φίλε giant για τα καλά σου λόγια. Πάντα μου άρεσε να γράφω, αλλά έχω ποτέ δεν οργάνωσα τίποτα. Τουλάχιστον τα πόστ μένουνε!

Εύχομαι σε όλα τα παιδιά να κάνουνε αυτό που θέλουνε στη ζωή. Η ζωή είναι ωραία, και χωράει ολλονών τα όνειρα.

Οι τρείς φωτογραφίες, εμένα μου αρκούν!

trol said...

Και Ivy League, και Seven Sisters, και πάει λέγοντας ;)

Καλά, αν ήμουν από κάτω στο κοινό των αποφοίτων του χάρβαρντ όταν μιλούσε ο άλι τζι ...λέμε τώρα... θα άκουγαν μόνο εμένα να γελάω.

mtryfo said...

Καταρχήν με καθυστέρηση μιας μέρας,(μόνον lololol)ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ νάσαι γερός, δημιουργικός, χαρούμενος και να σε χαίρονται η οικογένειά σου , οι φίλοι σου και επίτρεψέ μου κι εμείς, που μας ανοίγεις την καρδιά σου και μοιράζεσαι μαζί μας, στιγμές της νειότης σου, τόσο μα τόσο συγκινητικές!!!
Αλήθεια σε χαιρόμαστε και σε απολαμβάνουμε...

Συγχαρητήρια και γι αυτό το ποστ, είναι εξαιρετικά δοσμένο...

αθεόφοβος said...

Εκτός από το εξαιρετικό ποστ που μου θύμισε και τα δικά μου πανεπιστημιακά χρόνια και τις ευχάριστες αναμνήσεις που έχω από αυτά, διαπίστωσα ότι τα γενέθλια σου είναι την ίδια μέρα που έχει και η κόρη μου τα δικά της!
Να ζήσετε!

Locus Publicus said...

Τελικώς το είδα σε μερικά βιντεάκια του Youtube τρολ. Περίεργος:)

Mαρία μου χίλια ευχαριστώ. Χαίρομαι που το απολαμβάνεις. Αισθάνομαι και εγώ ωραία έτσι!

Φίλε αθεόφοβε σ' ευχαριστώ για τις ευχές. Χρόνια πολλά και στην δεσποινίδα Αθεόφοβου. Να τα χιλιάσει! Με υγεία, πρόοδο και ειρήνη.

gerasimos said...

Είσαι γλυκός κι ευγενικός άνθρωπος - από τους πιο καλοπροαίρετους που έχω δει στο διαδίκτυο - και γι' αυτό εύχομαι η ζωή να σου το ανταποδίδει, με όμορφες στιγμές όπως του ποστ.;-)

Locus Publicus said...

Eυχαριστω πολύ για καλά σου λόγια φίλε γεράσιμε. Εύχομαι και σε σένα κάθε επιτυχία.

vasikos metoxos said...

Οι στιγμές που "πάγωσε" ο Κώστας είναι παράθυρο στην αιωνιότητα. Τελικά αυτά μένουν...

Locus Publicus said...

Μένουν και συγκινούν φίλε Βασικέ . Γιατί η στιγμή έχει αξία. Ενώ η αιωνιότητα μόνον μήκος..