Friday, September 19, 2008

Speculation

Ενα πράγμα που διαφοροποιεί την Αμερική απο τον υπόλοιπο κόσμο, είναι η νοοτροπία του Speculation. Η Aμερική έχει σ αυτό ιστορική παράδοση. Είναι η τάση για μεγάλα ρίσκα, που μπορεί να οδηγήσουν σε τεράστια κέρδη. H ρήση “The greater the risk, the greater the reward”, είναι μια φιλοσοφική θέση, που βρήκε άμεση απήχηση στους Αμερικανούς. Εμπεδώθηκε έτσι με τον καιρό στον αγγλοσαξωνικό τους χαρακτήρα και τη συμπεριφορά τους, μαζί με τα τρία άλλα στοιχεία του Αγγλοσαξωνισμού. Τη σκληρή δουλειά, την υποταγή στους νόμους, και τον (θρησκευτικό) συντηρητισμό.

Βοήθησε σ’ αυτό και η νομοθεσία. Ηδη στις αρχές του αιώνα, στο Χρηματιστήριο του Σικάγου, έγινε η εισαγωγή των αγροτικών Futures (μετοχές αγροτικών προιόντων). Speculators προπλήρωναν τους αγροτες και αγόραζαν όλη την αγροτική παραγωγή τους. Οι αγρότες κέρδιζαν γιατί ακομα και αν ή σοδειά τους δεν πήγαινε καλά, αυτοί είχαν ήδη πληρωθεί. Οι speculators έπαιρναν το ρίσκο πάνω τους. Αν η σοδειά πήγαινε καλά, οι speculators την πωλούσαν ιδιωτικά σε υψηλότερες τιμές. Αλλιώς, έχαναν τα πάντα.

Το Speculation παίρνει πολλές μορφές. Υπάρχουν άνθρωποι που αγοράζουν όλα τα εισιτήρια ενός δρομολογίου μιας αερογραμμής. Αν το αεροπλάνο γεμίσει, πουλούν τα εισιτήρια ακριβότερα πίσω στην αεροπορική εταιρεία. Αν το αεροπλάνο δεν γεμίσει, χάνουν. Ενα αλλο παράδειγμα, είναι το να αγοράζεις όλα τα σπίτια μιάς περιοχής, ελπίζοντας να τα μεταπουλήσεις με μεγαλύτερο κέρδος. Την εποχή της μεγάλης φούσκας στην Πληροφορική, άνθρωποι ίδρυαν εταιρείες χωρίς προιόντα, αμολούσαν διαφημιστές και speculators για να ανεβάσουν την εικόνα της εταιρείας, κατόπιν την έβγαζαν στο Χρηματιστήριο με υψηλής αξίας μετοχές, και στη συνέχεια τη βούλιαζαν με σκοπό να την αγοράσουν πίσω μεσοτιμής.

Σε μεγάλου ρίσκου speculation, αποδίδονται πολλές δυναμικές που οδήγησαν στη σημερική φούσκα του Χρηματιστηρίου. Tα τελευταία χρόνια, πολλοί νομικοί και ηθικοί φραγμοί ξελασκάρισαν επικίνδυνα. Το speculation βρήκε έτσι την ευκαιρία να μπεί και στον επενδυτικό κόσμο, με τη μορφή στρατηγικών παγκοσμίου εμβέλειας, και υψηλού ρίσκου. Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του, ακόμα και ο Warren Buffett παραδέχτηκε πως δεν καταννοεί απόλυτα όλες τις δυναμικές της χρηματιστηριακής κατάρρευσης. Το σύστημα είναι φορτωμένο με speculation, δήλωσε, και το κουβάρι έχει μπερδευτεί επικίνδυνα.

Φίλοι μπλόγγερς δείτε αυτό το βίντεο. Εξηγεί την πρακτική του short-selling. Είναι ενα χρηματιστηριακό σενάριο στο οποίο ένας αγοραστής «δανείζεται» αντί κάποιου πρίμ, τις μετοχές κάποιου. Δεν τις αγοράζει, τις δανείζεται. Τις πουλάει κατόπιν σε κάποιον άλλον, άς πούμε για 10 δολλάρια. Καί τί ελπίζει; Να ανεβούν οι μετοχές; Οχι βέβαια, ακριβώς το αντίθετο. Να πέσουν! Γιατί σκοπεύει να τις αγοράσει πίσω μεσοτιμής. Οσο οι μετοχές πέφτουν τόσο μεγαλύτερο το κέρδος. Θα τις αγοράσει πίσω, ας πούμε για 5 δολλάρια, και θα τις «επιστρέψει» στον κάτοχό τους. Ο αρχικός κάτοχος κέρδισε με το δανεισμό. Εβγαλε ένα πρίμ, και έχει ακόμα τις μετοχές. Ο σπεκουλαδόρος πήρε ρίσκο με τον δανεισμό, και κέρδισε. Ο τρίτος επενδυτής χάνει.

Και πως μπορείς να «ρίξεις» τις μετοχές; Διαδίδοντας κακά νέα για τις εταιρείες που εκπροσωπούν οι μετοχές, κινδυνολογώντας. Συμφέρον του speculator είναι να πέσει η μετοχή όσο το δυνατον περισσότερο. Η κατάρρευση της εταιρείας, δηλαδή, μεταφράζεται σε κέρδος. Και όταν υπάρχουν εκατομμύρια μετοχές και όλοι τις σπρώχνουν στο ρίξιμο, υπάρχει και ο κίνδυνος να τουμπάρει και το ίδιο το Χρηματιστήριο. Η πρακτική αυτή, έχει γιγαντωθεί τα τελευταία χρόνια, καθώς εκαταμμύρια μετοχές διακινούνται μ’ αυτό τον τρόπο. Είναι ο κόσμος του speculator.

Οποια κι αν είναιι η έκβαση της κρίσης, το speculation θα παραμείνει μέρος της Αμερικανικής νοοτροπίας και ψυχοσύνθεσης. Είναι σίγουρα συμπεριφορά καζινίστικη, αλλά εχει τα καλά και τα κακά της. Στα καλά είναι πως το ρίσκο το παίρνουν οι speculator και οι άλλοι κερδίζουν. Δεν ανησυχουν ας πούμε οι αγρότες για την παραγωγή τους, ή οι αερογραμμές για το άν θα γεμίσουν τα αεροπλάνα. Παράγεται πλούτος γρήγορος, καζινίστικος που ανακυκλώνεται στην οικονομία. Στα κακά, είναι το γεγονός πως μπορεί να οδηγήσει σε δυναμικές κατάρρευσης. Οπως σήμερα.

34 comments:

Anonymous said...

Πολύ ενδιαφέρον το ποστ Λοκους!

Ήθελα εδώ και καιρό κάποιος να μου εξηγήσει τι διάολο συμβαίνει με την τρελή κατάσταση της οικονομίας...
(ο άντρας μου δεν το κάνει διότι ισχυρίζεται πως δεν θα καταλάβω ούτως ή άλλως...εδώ ο Warren Buffet δεν καταλαβαίνει! ;-)

Έχω έναν φίλο που κάνει αυτή την δουλειά...λοιπόν παρακολουθεί το χρηματιστήριο κάθε 10-15 λεπτά την μέρα, και κάθε μία ώρα την νύχτα!!! Δεν κοιμάται ποτέ δλδ κανονικά!
Όταν βγαίνουμε παίρνω το blackberry του(που είναι επέκταση του χεριού του) και το κρύβω στην τσάντα μου για μία-δύο ώρες! Αν και λέει πως του αρέσει αυτό, ο τύπος τρελαίνεται μέχρι να του το ξαναδώσω!!!

Αλλά μου αρέσουν οι άνθρωποι που παίρνουν ρίσκα...

mickey said...

Είχα γράψει κάτι χτες βράδυ για το προηγούμενο post, αλλά μια και βλέπω πως... συνεχίζεται, το δημοσιεύω εδώ (με κάποιες περικοπές σε ό,τι αφορούσε στην Botswana και άλλους ταξιδιωτικούς προορισμούς).


Το σύγχρονο οικονομικό σύστημα (ας το πούμε "καπιταλισμό" - δεν είναι ακριβώς) δεν έχει και τόσο στέρεα θεμέλια (θα έλεγα πως βασίζεται πάνω-κάτω σε... αέρα κοπανιστό), οπότε τα φαινόμενα που παρατηρούμε (σωρηδόν πλέον) και "εκπλήσσουν" τόσο πολύ τον κόσμο (ακόμα και τους "ειδικούς") ήταν μάλλον αναμενόμενα για όποιους είχαν κάτσει να ασχοληθούν (χωρίς προκαταλήψεις και δογματισμούς) με το θέμα.

Θα έλεγα μάλιστα πως δε χρειάζεται καμιά σπουδαία ή κοπιαστική μελέτη. Ακόμα κι ένα... δεκαπεντάχρονο παιδί με λογική κρίση και καλές γενικές γνώσεις (κυρίως μαθηματικών) μπορεί να κατλάβει εύκολα τις βασικές παραμέτρους του συστήματος και να προβλέψει με βεβαιότητα τους κλυδωνισμούς που θα ακολουθούσαν (υποθέτω πως θα υπάρξουν και άλλοι, πιο σημαντικοί) μέχρι την τελική... κατάρρευσή του - με τη μορφή που έχει σήμερα τουλάχιστον.

Όσο περισσότερο μάλιστα διάβαζα ή άκουγα τους υπερφίαλους θιασώτες του να το εκθειάζουν και να προσπερνούν με αφορισμούς και σοφιστείες τις αναπόφευκτες συνέπειές του, χλευάζοντας ακόμα και τα... συνδυαστικά μαθηματικά (τα οποία προφανώς εξακολουθούν να αγνοούν ή να χρησιμοποιούν "μπακαλίστικα" και "προσαρμοσμένα" στα επιστημονικοφανή ιδεολογήματά τους) και επιμένοντας πως οι "συνταγές" τους είναι... πανάκεια, καταλάβαινα πως η "επιστημοσύνη" τους ήταν συχνά απλώς μια sophisticated μεταμφίεση για τον δογματισμό, την ανελαστικότητα και την έλλειψη κριτικής σκέψης και διορατικότητας απέναντι στο σύστημα που... ευαγγελίζονταν.

Τα εμφανή σημάδια που προοιωνίζονταν τη σημερινή κρίση έπρεπε να είχαν ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη και να έχουν γίνει οι απαιτούμενες διορθωτικές κινήσεις εδώ και αρκετά χρόνια. Με την επικράτηση των "Μπουσάτων" neo-cons όχι μόνο χάθηκε η ευκαιρία, αλλά επιταχύνθηκε και η κρίση.

(και πλέον διόλου δε στενοχωριέμαι που δεν έκατσα τελικά στις ΗΠΑ το 2002, βλέποντας την κατάσταση που επικρατούσε, αφουγκραζόμενος τα... σημεία των καιρών)


Τώρα βεβαίως, θα κάτσουν να γραφτούν ένα κάρο άρθρα, βιβλία, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές από... ειδικούς αναλυτές και άλλους - ακόμα και τους ίδιους που μέχρι πρότινος θεωρούσαν την "αειφόρο ανάπτυξη", την "υψηλή προσαρμοστικότητα" του οικονομικού συστήματος και άλλα ωραία και... βαρύγδουπα ως αδιαμφισβήτητες αλήθειες (τώρα θα προσπαθήσουν να δώσουν εναλλακτικές "ερμηνείες" ως άλλοι θεολόγοι του μεσαίωνα - και οι πολιτικοί μαζί με τις μάζες θα τα... καταπιούν ξανά φυσικά).

Και θα πουν το μακρύ και το κοντό τους για τη μεγάλη κρίση, πού οφείλεται, ποια η "ιστορική" της διαδρομή, πώς θα αντιμετωπιστεί, κλπ. Κι ο κόσμος θα κάτσει να τα διαβάσει και να τα ακούσει, ξοδεύοντας πολύτιμο χρόνο και χρήμα, προσπαθώντας να καταλάβει εκείνα που περνούσαν εξόφθαλμα μπροστά από τα μάτια του τα τελευταία χρόνια ή τα είχαν προβλέψει και δημοσιεύσει κάποιοι τον καιρό της "μεγάλης ευφορίας", όταν έπεσε το Τείχος (ή και νωρίτερα ακόμα).

Και θα περιμένει να τον σώσει από την... επικείμενη καταστροφή το τάδε κράτος, η δείνα τράπεζα και ο Χ επιτήδειος (αν και δε νομίζω να έρθει καμιά "ολοκληρωτική καταστροφή - κάτι άλλο, νέο και, προφανώς, πιο στέρεα δομημένο θα βγει μέσα από όλη αυτή την αναμπουμπούλα).


Το μόνο που δε μπορεί να πει είναι πώς δε γνώριζε ή πως δε... μπορούσε να μάθει.


Όσο εμπιστευόμαστε τυφλά και άκριτα τους διάφορους "ειδήμονες" της οικονομίας και της πολιτικής (αρκετοί από τους οποίους στερούνται βασικών γνώσεων και κριτικής σκέψης, ακόμα κι αν έχουν ένα κάρο διδακτορικά) και υποτάσσουμε την κρίση μας και τις εύλογες απορίες και αντιρρήσεις μας για όσα μας πλασάρουν εκ γενετής ως "θέσφατα", τόσο θα τρέχουμε σαν παλαβοί πίσω από κάθε κρίση που διαλύει το ανερμάτιστο όνειρο της αέναης ευδαιμονίας.


Δεν είναι μόνο η θρησκεία το όπιο του λαού. Υπάρχουν κι αλλού... πορτοκαλιές.


Περαστικά μας!



Υ.Γ. για το σημερινό post: Όσοι μπορείτε, υλοποιήστε κάποιο πρόγραμμα για την πραγματοποίηση χρηματιστηριακών συναλλαγών (μην αγοράσετε ετοιματζίδικο) με χρήση γενετικών αλγόριθμων που "μαθαίνουν". Αφού το "εκπαιδεύσετε" επαρκώς σε περιβάλλον εικονικών συναλλαγών, μην εκπλαγείτε αν διαπιστώσετε πως σε σύντομο χρονικό διάστημα θα λαμβάνει (κατά μέσο όρο) πιο αποδοτικές επενδυτικές αποφάσεις κι από τους πιο ακριβοπληρωμένους (και... καλοσπουδαγμένους) χρηματιστηριακούς συμβούλους που μπορείτε να βρείτε.

Μιλάμε για... High-Tech Speculation!

[666 λέξεις μαζί με το υστερόγραφο]

Anonymous said...

Γεια σου ποντικάκι!

Να ρωτήσω κάτι;

Γιατί διαλέγουμε να εστιάσουμε την προσοχή μας στην καθοδική πορεία της οικονομίας και του χρηματηστηρίου μόνο και όχι στην ανοδική; Σημερα ο DOW ανέβηκε 400+, τις δύο τελευταίες μέρες δε 800 ή 900+ !!!!


Το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο?

Μήπως πρόκειται απλώς για ψυχολογία της μάζας;

Δηλάδή δεν σου αρέσει η Καλιφορνια άλλο πια;
΄(

Locus Publicus said...

Kάτω τα χέρια απο την Καλιφόρνια (και τη Νέα Υόρκη)! Χώστε τα σε άλλες περιοχές. Υπάρχουνε πολλές.

mickey said...

Στο μεταξύ, είμαι ακόμα στα γραφεία της εταιρείας στα βόρεια προάστια του Λονδίνου και εργάζομαι πυρετωδώς, ενώ έξω δεν υπάρχει ούτε ένα σύννεφο(!)

Όπως και χθες το βράδυ(!!)

(εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο για την περιοχή για να μην πω... πρωτοφανές - και ειδικά τέτοια εποχή)

Κι αντί να γυροφέρνω τα αξιοθέατα και να φωτογραφίζω την Tower Bridge και το Big Ben υπό... ιδανικές συνθήκες (και ειδικά την ώρα του δειλινού), κάθομαι και σκοτώνομαι από το πρωί μέχρι το βράδυ, προσπαθώντας να εφαρμόσω σοφιστικέ λύσεις και να φτιάξω εύχρηστες εφαρμογές, παλεύοντας με παμπάλαια software και απαρχαιωμένες (και απίστευτα "ανακατεμένες" και λάθος δομημένες) βάσεις δεδομένων, χωρίς κανείς να καταλαβαίνει τι κάνω τόσον καιρό.

(ευτυχώς που δείχνουν να με εμπιστεύονται, όπως καλή ώρα οι Αμερικανοί τον... Greenspan - ελπίζω τουλάχιστον να μην τους... απογοητεύσω κι εγώ τόσο πολύ ;-))


Χθες έφυγα στις 11 το βράδυ (μετά το διάλειμμα που έκανα για να απαντήσω στα σχόλια στο blog μου) κι αφού ένα υπέροχο φεγγάρι είχε ανατείλει ακριβώς μπροστά από την οθόνη μου (ανάμεσα στις περσίδες του απέναντι παραθύρου).

Σήμερα πάλι είναι 7:40 κι ακόμα δουλεύω :-(

(αν και ξεσκάω λίγο με το blogging).


Μου φαίνεται θα τα παρατήσω όλα να κατέβω downtown για καμιά μπιρίτσα...

(άλλωστε, μέχρι να πέσει ο Νταουτζόνης στις... 666 μονάδες έχουμε καιρό για να ανησυχούμε)


[222 λέξεις - και λέω να αποχαιρετίσω πλέον]

squarelogic said...

Νομίζεις οτι ηταν θέμα speculation τούτη τη φορά?Ρωτώ διότι είσαι πιο κοντά στο επίκεντρο... του σεισμού και γνωρίζεις και πιο καλά τα περί αγοράς.
Η δική μου αίσθηση είναι οτι ο κόσμος πληρώνει το θεμελιώδες λάθος στους τρόπους αποζημίωσης των μεγαλοστελεχών της Wall:δηλ.αντί τα μπόνους τους να είναι συνδεδεμένα με την μακροπρόθεσμη επιτυχία της εταιρείας τους,είναι συνδεδεμένα με βραχυπρόθεσμους επιμέρους στόχους οι οποίοι συχνότατα επιτυγχάνονται σε βάρος της μακροπρόθεσμης προοπτικής.Αυτό εξηγεί πχ.γιατί δίνονταν αφειδώς στεγαστικά δάνεια σε ανθρώπους που βασίζονταν στη συνεχή ανατίμηση του ακινήτου για την αποπληρωμή τους,γιατί μετά αυτά τα δάνεια συσκευάστηκαν και πωλήθηκαν σαν CDOs,γιατί κάποιοι(για να εμφανίσουν αύξηση του κυκλου εργασιών τους και να διογκώσουν τα μπονους τους) εγυήθηκαν ή ασφάλισαν επισφαλή δάνεια(πχ.AIG).
Ο CEO της Lehman,πχ.αποκόμισε τα τελευταία 1-2χρόνια περί τα 500(!)εκ.δολ.για την λαμπρή στρατηγική που οδήγησε στο μεγαλύτερο κανόνι της παγκόσμιας οικονομ.ιστορίας(600 δις δολλ).
Προφανώς υπήρξε τεράστιο έλλειμμα ελέγχου των επενδυτ.τραπεζών(καθώς δημιουργούσαν αεριτζήδικο πλούτο) και αποδείχτηκε απατηλή η τυφλή πίστη στο "αόρατο χέρι της αγοράς".
Το πρόβλημα είναι οτι τα κέρδη ήταν ιδιωτικά και οι ζημίες(μόνο η διάσωση των στεγατικών κολοσσών με τάστεία ονόματα Fannie Mae+Freddie Mac αύξησε 50 % το εξωτερικό χρέος των ΗΠΑ!!!)πέρασαν στο κοινωνικό σύνολο.
Ιδιαίτερα ενδιαφέροντα αυτά που γράφει-κρυπτικά είναι η αλήθεια-ο Μίκυ,και θα θέλαμε ενα πιο αναλυτικό πόστ γι'αυτά.Επίσης οδηγίες γα το προγραμματάκι(!) αν και μάλλον μόνο ο εξπέρ Μίκυ μπορεί να κινηθεί σ'αυτό το επίπεδο.

Locus Publicus said...

Ειλικρινά δεν έχω συνολική εικόνα της κατάσταστης φίλε squarelogic, ακούω τους σοφούς στην τηλεόραση, και τα βάζουν όλα σε ένα καζάνι, με γενικολογίες. Πιστεύω πως σίγουρα μεγάλο κομμάτι της κρίσης οφείλεται στο speculation, το οποίο πήρε δυναμικές καζίνου. Οσο για τις αμοιβές και τα μπόνους, έχεις απόλυτο δίκιο, παλιότερα υπήρχε μια καλύτερη σύνδεση αμοιβών και παραγωγικότητας. Σήμερα απλά φουσκώνουν τα νούμερα. Σήμερα μιλάμε για ληστεία, εις βάρος του κόσμου. Φόρτωσαν το χρέος στη μεσαία τάξη, που βρίσκεται στα πρόθυρα χρεωκοπίας, και τώρα πουλάνε σταθερότητα.

Βάλε και το άλλο τρισεκατομμύριο που χρωστάνε στους Κινέζους για τον πόλεμο, και βγάλε συμπέρασμα. Αν η κρίση επεκταθεί και στο consumer markets ,εκεί δηλαδή που συναλλάσσεται ο απλός κόσμος, τότε ήρθε το τέλος.

Το γενικό κλίμα που έφερε αυτός ο Πρόεδρος στη χώρα, ηταν πρωτόγνωρο. Διέλυσε τα πάντα. Και τώρα, ήρθε η στιγμή της πληρωμής.

Στο πόστ επέλεξα να μιλήσω για το speculation, γιατί ευθύνεται (κατα μεγάλο μέρος για την κατιούσα), και γιατί ίσως να ρίχνει λίγο φώς στις ιδιαιτερότητες της Αμερικής). Το θέμα είναι και πολύ στα νέα.

Locus Publicus said...

H κρίση βέβαια άρχισε όταν χιλιαδες άνθρωποι σταμάτησαν να πληρώνουν τα δάνεια του σπιτιού τους, των οποίων η αξία έπεφτε λόγω προσφοράς και ζήτησης, και δεν μπορούσαν πλέον να δανειστούν με βάση την αυξανόμενη οικιακή αξία. Ετσι εκατομμύρια άνθρωποι δεν μπορούσαν πιά να κάνουν αναδιάταξη του δανείου τους. Πρόκειται κυρίως για εκείνους στους οποίους η Τράπεζες ενέκριναν δάνεια, αλλά επειδή υπήρχε μεγάλο ρίσκο, το επιτόκιο που τους δόθηκε, ήταν κυμαινόμενο. Το οποίο σημαίνει πως σε κάποια φάση, το νέο επιτόκιο εκτοξεύτηκε στα ύψη. Πολλοί σταμάτησαν τις πληρωμές. Οταν το χρήμα σταμάτησε να μπαίνει στο σύστημα, και λόγω εκκρεμούντων σπεκουλαδόρικων λοβιτούρων, η διάφορες πυραμίδες ( που απαιτούν συγκεκριμένη οικονομική συμπεριφορά και timing, δεν μπορούσαν πλέον να καλύψουν τα άλλα επενδυτικά ρίσκα. Ετσι, άρχισε το ντόμινο.

Sarah said...

Aς ακουστουν και τα καλα της σπεκουλας απο εμενα τη θαυμαστρια του Φριντμαν.

Τη θεωρω αποδοτικη συμπεριφορα. Συνηθως οχι μονο δεν ανεβαζει τιμες η σπεκουλα, αλλα τις κρατα σε επιπεδο πιο χαμηλο απο αυτο που θα επικρατουσε χωρις αυτην.
Ενα παραδειγμα:

Πες οτι ζουμε σε ενα κοσμο χωρις σπεκουλα και οτι η μελλοντικη προσφορα του σιταριου πχ ακολουθει τη Βιβλικη σειρα. Επτα χρονια αφθονια, επτα χρονια ελλειψη. Με δεδομενη τη σταθερη ζητηση, τα πρωτα επτα χρονια οι τιμες ειναι χαμηλες, τα επομενα επτα υψηλες.

Μπαινει στη μεση ο σπεκουλαδορος. Θα προσπαθησει να αγορασει οταν οι τιμες ειναι χαμηλες και να πουλησει οταν ειναι υψηλες. Η αρχικη του αγορα θα ανεβασει τις τιμες για μας τους υπολοιπους, αλλα οι πωλησεις στις οποιες θα προβει τη δευτερη επταετια θα κατεβασουν τις τιμες απο τις αρχικες υψηλες. Αλλα επειδη τον βλεπουμε να πουλα σε υψηλες τιμες απο τα ετη 8-14, οι υπολοιποι απο εμας τον κατηγορουμε για τις υψηλες τιμες. Οι οποιες θα ηταν ακομα υψηλοτερες αν ο τυπακος δεν ειχε κανει τη μαγκια του.

Κι αλλο καλο κανει ομως. Με το να αγοραζει σε καιρο αφθονιας και να πουλα σε καιρο ελλειψης, προσφερει μεγαλυτερη προσβαση στο υπο ελλειψη προϊον. Και το πιο σπουδαιο, οταν τον βλεπουμε και αγοραζει, ειναι σα να μας λεει, οτι επερχεται περιοδος ελλειψης. Και ετσι αγοραζουμε και μεις πριν η ελλειψη μας χτυπησει την πορτα.

Ποτε πανε στραβα τα πραγματα; Οταν κανει λαθος στις εκτιμησεις του. Οταν προβλεπει αφθονια σιταριου για τα επομενα δυο χρονια και νασου ενα χαλαζι και του βγαινει στραβα. Τοτε επερχεται το χαος. Και φυσικα καταστρεφεται.

Αλλα υπαρχουν σπεκουλαδοροι που εχουν δοκιμαστει για χρονια και δεν καταστραφησαν, και αυτοι ισως δειχνουν σωστα το δρομο για επερχομενες επικερδεις επενδυσεις. Εγω προσωπικα τους εμπιστευομαι περισσοτερο απο κυβερνησεις και διαφορους εξπερ που κυκλοφορουν στα καναλια και στα πρωταγωνιστουν στα υστερικα μιντια.

Θεωρω τη σπεκουλα τον πυρηνα της οικονομικης ελευθεριας. Η οποια οικονομικη ελευθερια προσφερει τη βαση για καινοτομια. Υπαρχει μεγαλη αλληλεξαρτηση μεταξυ των δυο συμπεριφορων.

Περιεργο που στην Ελλαδα μας λειπει ο ακριβης ορος... οχι δεν θα το μετεφραζα σαν κερδοσκοπια... πιστευω πως μας λειπει ο ορος. Και οπως ειχαν πει οι μεγαλοι της γλωσσολογιαs Shapir & Whorf “if you don’t have a word for it, you don’t feel it.”


ΥΓ Αυτη τη στιγμη υπαρχει μεγαλη αφθονια σπιτιων εδω σε πολυ χαμηλες τιμες. ΟΙ υποψηφιοι αγοραστες αφθονοι αλλα περιμενουν μη τυχον και πεσουν αλλο οι τιμες. Αντε να περιμενουν ενα ή δυο χρονια ακομα.
Μετα να δειτε τι τρελλο παρτυ εχει να γινει.
Ο γιος μου που μαλλον σε ενα χρονο θα αγορασει σπιτι, διοτι την αντεχει αυτη τη χαμηλη τιμη, ποιον να ευχαριστησει;

Το αφηνω στην κριση σας.

Περαστικός said...

Ωραία περιγράφεις την κατάσταση, Locuspublicus. Όπως φαίνεται από το παράδειγμα με τους αγρότες, κάποιοι χρησιμοποιούν τα διάφορα χρηματοοικονομικά εργαλεία, τα παράγωγα, για να προστατεύονται από κινδύνους (οι hedgers). Αυτοί συναλλάσσονται με τους speculators. Όσο το σύστημα μένει σε κατάσταση ισορροπίας, οι speculators προφέρουν χρήσιμο έργο, αποτελώντας «μαξιλαράκι» ασφαλείας για την «πραγματική» οικονομία που τους χρησιμοποιεί για να προστατεύεται (για παράδειγμα, μια εταιρεία στην Ευρώπη που πωλεί στην Αμερική σε δολάρια μπορεί να προστατευθεί από μεταβολές στη συναλλαγματική ισοτιμία δολαρίου/ευρώ). Δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι το σύστημα δεν είναι ευσταθές και εμπεριέχει τον κίνδυνο της ανατροπής. Η ωμή παρέμβαση από το κράτος στις ΗΠΑ και τις κεντρικές τράπεζες για τη στήριξη της αγοράς φαίνεται προς το παρόν να έχει θετικό αποτέλεσμα, αλλά για πόσο; Περιμένω με ενδιαφέρον τις εξελίξεις.

Dormammu said...

Ο μεγάλος χαμός θα γίνει εάν καταρρεύσουν και ασφαλιστικές εταιρείες, όπως η AIG για παράδειγμα, που σώθηκε το τελευταίο- κυριολεκτικά- λεπτό με παρέμβαση άνωθεν. Για φανταστείτε ανθρώπους που πλήρωναν για χρόνια εισφορές να μην μπορούν να πάρουν την σύνταξή τους πλέον....

Αυτό που νομίζω είναι ότι η συβαριτική εποχή που ζούσαμε εδώ και 25 περίπου χρόνια, τελειώνει. Ώρα να φτιάξουμε το Θεμέλιο. Ενδιαφέρεται κανείς?

mickey said...

Dormammu said:
"Ώρα να φτιάξουμε το Θεμέλιο. Ενδιαφέρεται κανείς?"

Θα έλεγα πως έχω... ξεκινήσει :-)

(μεταξύ σοβαρού και αστείου έχουν γίνει κάποιες κινήσεις - ευτυχώς η "σπεκουλαδόρικη" καπιταλιστική μας κοινωνία παρέχει αφειδώς τα... απαραίτητα)

(BTW διάβασα το αριστούργημα του Ασίμοφ όταν ήμουν... δεκαπέντε ετών, την εποχή δηλαδή που ξεκαθάριζα τις σκέψεις μου για την πολιτική, κοινωνική και, κυρίως, οικονομική οργάνωση των κοινωνιών, βγάζοντας συμπεράσματα που ως τώρα εξακολουθούν να επιβεβαιώνονται)


Έχει κάποιο δίκιο ο Squarelogic για τον "κρυπτικό" χαρακτήρα κάποιων από όσα γράφω (σε άλλα όμως είμαι ξεκάθαρος), αλλά είναι αδύνατον να επεκταθώ όσο θέλω σε ένα blog, χωρίς να γίνομαι κουραστικός (και ίσως ήδη γίνομαι ούτως ή άλλως). Όταν με το καλό ξεμπλέξω από τις δουλειές (και το... θεμελίωμα του Θεμελίου :-)), μπορεί να ανεβάσω μια σειρά από σχετικά ποστάκια.

Αν και κανείς μπορεί να βρει παρόμοιες σκέψεις σε ένα κάρο βιβλία και άρθρα (πέραν τον non-fiction συγγραμμάτων, συνιστώ ανεπιφύλακτα σοβαρά έργα πολιτικής hard science fiction, όπως την Τριλογία του Άρη του Kim Stanley Robinson) κι ίσως πάρει μια ιδέα για το πού πάει το πράγμα (αντί για τα blurbs των ειδικών). Για field study ("ζωντανό" πράμα που... σπαρταράει), συνιστώ ταξίδι στην Κίνα (θα πάω, καλώς εχόντων των πραγμάτων τον Ιούλιο για business, αλλά και τη μεγαλύτερη έκλειψη ηλίου του αιώνα) και, δευτερευόντως, στην Ινδία (εκεί θα πάω το πολύ σε δυο μήνες για την οργάνωση ενός εργοστασίου).

Κάπου εκεί εκτυλίσσονται τα σύγχρονα οικονομικοπολιτικοκοινωνικά πειράματα και "ζυμώνεται" η... επόμενη μέρα. Αν μάλιστα δεν είχε τις εταιρείες software και τον πανίσχυρο στρατό (που ανά πάσα στιγμή μπορεί να "καθαρίσει", αλλάζοντας δραστικά τις εύθραυστες οικονομικές ισορροπίες που μας... ανησυχούν), θαρρώ πως η Αμερική θα είχε ήδη... πεθάνει.

(κι ούτε ο... Ομπάμα δε θα την έσωζε :-P)


Και, βεβαίως, να ξεκαθαρίσω πως αν και το speculation έχει κατηγορηθεί συχνά για διάφορες οικονομικές κρίσεις, δεν τηρώ a priori αρνητική στάση απέναντί του (ούτε φυσικά για τα ρίσκα - απεναντίας, έχω πάρει ουκ ολίγα στη ζωή μου και... συνεχίζω ακάθεκτος). Εκείνο που ήθελα να θίξω (και όχι φυσικά να αναλύσω) ήταν τα σαθρά θεμέλια του συστήματος (εκεί είναι το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου), το οποίο αφενός ενθαρρύνει πρακτικές που θέτουν σε κίνδυνο την ίδια τη δομή του (όπως και τις κοινωνίες που εξαρτώνται από αυτό) και αφετέρου βασίζεται περισσότερο σε δογματισμούς, αυθεντίες και διάφορα "θεωρήματα" και "νόμους" (που ουδεμία σχέση έχουν ως προς την εγκυρότητά τους με μαθηματικά θεωρήματα και φυσικούς νόμους), παρά σε κάποιο ορθολογικό/επιστημονικό υπόβαθρο.

Ο "pure" πυρήνας βεβαίως του καπιταλισμού έχει βάση, ενώ υπάρχουν και σοβαροί μελετητές που έχουν διατυπώσει γερά θεμελιωμένες θεωρίες (ή έστω επιχειρήματα), όπως ο Adam Smith, ο Taylor, ο Friedman κ.α. Αλλά έχω την αμυδρά αίσθηση πως οι περισσότεροι αγνοούν τα βασικά ή τα προσαρμόζουν στις δικές τους "πεποιθήσεις". Ή πάνε όπου... φυσά ο άνεμος και ακολουθούν τους διάφορους επιτήδειους "γκουρού" που ξεφυτρώνουν από δω και κει (μοσχοπουλώντας τις συμβουλές και τις ομιλίες τους) με μεγαλύτερη προσήλωση και φανατισμό κι από μέλη θρησκευτικής σέχτας.

Το ζήτημα δεν είναι αν βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο, κρίνοντας κατά περίπτωση. Είναι να... αλλάξουμε ποτήρι.

Of course, I might be wrong...



Υ.Γ. Στο Λονδίνο ο καιρός παραμένει εξαιρετικός κι ο ουρανός πεντακάθαρος. Το πρωί είδα και μια υπέροχη Ανατολή, καθώς και την πρωινή πάχνη που κάλυπτε το όμορφο τοπίο στα βόρεια προάστια (ή μάλλον... countryside). Σήμερα δε νομίζω να μου γλιτώσει το downtown.

[555@13]

glam said...

Επειδή δεν κατάλαβα πολλά, να είμαι λίγο Buffett; (ούτε από το βίντεο , ο τύπος τα τσέπωσε ή όχι, μετά την εκπομπή τα λεφτά;)
Για να δούμε:
Η αγορά στεγαστικών δανείων της Αμερικής, είναι ένα μεγάλο βαρέλι με καλό κρασί, από το οποίο πίνουν εδώ και πολλά χρόνια με μέτρο και σύνεση πολλές τράπεζες και όχι μόνο, πού και πού έπιναν και κανένα "τσαχαλάκι" χωρίς να δημιουργείται σοβαρό πρόβλημα μια και έμπαινε νέα σοδειά κάθε χρόνο.
Τελευταία όμως κάποιοι νέοι,μάλλον, μέθυσαν και τραβούσαν με μεγαλύτερο ρυθμό απ' ότι έπρεπε , αποτέλεσμα, τα τσαχαλάκια να αυξηθούν επικίνδυνα , και αντί να μειώσουν την κατανάλωση ,αυτοί συνέχισαν με γρηγορότερο ρυθμό, ώσπου στο τέλος ήρθε η λάσπη , βούλωσαν οι κάνουλες και τώρα φωνάζουν τον "υδραυλικό" να καθαρίσει....

Το ότι δεν έχω βάλει ακόμα το κρασί της χρονιάς με επηρεάζει άσχημα.....

Λωτοφάγος said...

Speculation, λοιπόν! Παλιό όσο οι κυνηγοί χρυσού. Που έβρισκαν κάποια γραμμάρια, το ξόδευαν στα πορνεία και ξανάπαιρναν τα βουνά ώσπου χάνονταν ακόμα και τα κόκκαλά τους!
Ωραία η περιγραφή σου, Βασικέ. Ζαλίστηκα λιγάκι με τις αναλύσεις του Mickey, αλλά τελικά ο συνδυασμός των δύο διαφωτίζει ακόμα και τους άσχετους!
Για άλλη μια φορά ευχαριστώ αυτούς που επινόησαν το blogging!

vasikos metoxos said...

Λωτοφάγε εγώ δεν έγραψα τίποτα...

Στις καλές θα βγει και μία στραβή που θα τινάξει όλα στον αέρα. Σπεκουλαδόροι αεριτζήδες θα μας κλείσουν τα σπίτια.
Ακριβής και ο Squarelogic για τους CEOs και τα λοιπά σινιέ σακάκια. Θα έει πολλά σουξέ αυτός ο ειμώνας. Και οι αμερικάνικες εκλογές είναι πλέον πολύ κοντά.

Locus πρέπει να αποφασίσεις. Αφρική ή Wall street. Γιατί ο καθένας δικαιούται μόνο μία ζούγκλα για επίγειο παράδεισό του σε τούτο τον κόσμο...

Locus Publicus said...

Δεν ειναι εύκολο rallou να κατανοήσει κανείς τη γενική δυναμική. Η προεδράκλα, μόλις ανακλοίνωσε πως αρχικά, περίμενε την ελεύθερη αγορά, να αυτορυθμιστεί, αλλά μετά του είπαν οι άλλοι (που είναι πιο έξυπνοι) οτι το πρόβλημα είναι μεγάλο. Ετσι, αποφάσισε να επέμβει γενναία. Ανακοινώσεις περιμένω απο Δευτέρα.

Locus Publicus said...

Φίλτατε Mickey το μαθηματικό techno-speculation με απωθεί. Προτιμώ την κλασσική μέθοδο με το βελάκι (το πετάς στην τύχη, και εκεί επενδύεις). Tο θέμα της Αφρικής παίζεται. Προτιμώ μια αλλαγή ζωής, παρά να τραβιέμαι με τους "σορτάκηδες".

Αλλά για τώρα, ηρεμία. Απόλαυσε το Λονδίνο. Τα "λαμπορατόρια" Ινδία και Κίνα δουλεύουν επίσης σκληρά με άλλα είδη Καπιταλισμού, και είμαι σίγουρος πως θα υπάρχουν και ανάλογοι Ινδοί και Κινέζοι Φρίντμαν. Θα γίνουν και αυτοί γνωστοί στο μέλλον, είναι φοβεροί wannabies. Oπως θα διαπιστώνεις και πρώτο χέρι, οι Pakis ήδη έχουν πάρει το Λονδίνο.

Locus Publicus said...

Φίλε dormammu, ΄κάπου εδώ, θα μπεί φρένο. Ηδη έχουν δραστηριοποιηθεί οι πάντες για να σώσουμε το σύστημα. Απο δευτέρα, και επίσημα μάλλον, θα ανακοινωθούν τα μέτρα διάσωσης. Το εθνικό χρέος της χώρας έχει ήδη διπλασιαστεί μέσα σε λίγες μέρες, και το μόνο σίγουρο, είναι πως ο νέος πρόεδρος θα βρεί "καμμένη γή", τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια. Το θετικό είναι πως έχει γινει γενική απήχηση πλέον (το νοιώθω καθημερινά), πως δεν καταρρέουμε μόνον οικονομικά, αλλά και ηθικά, καθώς και κοινωνικά. Αναμένω καταιγίδα μεταρρυθμίσεων.

Locus Publicus said...

Φίλε glam ας σου μείνει αυτό -

Οι αξίες σπιτιών στην Αμερική ανέβαιναν τα τελευταία χρόνια συνέχεια. Μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης, έχει μηδενικές οικονομίες, και μέσω πιστωτικών καρτών, και άλλων χρεών, δεν μπορούν πιά να ζήσουν μέσα στα όρια των εισοδημάτων τους. Τι έκαναν λοιπόν? Κάθε τρις και δύο, πήγαιναν στην Τράπεζα, έκαναν αναπροσαρμογή του δανείου τους (έπαιρναν μεγαλύτερο δάνειο για να πληρώσουν τα χρέη), και συνέχιζαν με το νέο δάνειο, και λεφτά στην τσέπη. Η δόση βέβαια μεγάλωνε. Την αλλη χρονιά τα ίδια. Σε κάποια στιγμή, η αξία του σπιτιού δεν ανέβαινε άλλο, η Τράπεζα δεν έδινε άλλο δάνειο. Με τις τεράστιες δόσεις (πολλά δάνεια είχαν κυμαινόμενα επιτόκια)), πολλοί ανθρωποι σταμάτησαν να πληρώνουν. Οι τράπεζες άρχισαν έτσι να κατασχέουν σπίτια των οποιων τα δάνεια έπρεπε να παραγράψουν, τα δε σπίτια είχαν στην αγορά μικρότερη αξία απο τα δάνεια που τα κάλυπταν. Ετσι, εκατομμύρια λεφτά έπρεπε να παραγραφούν σαν bad loans, και το ντόμινο άρχισε.

Locus Publicus said...

Σωστά Περαστικέ. Οι speculators είναι σαν είδος "μαξιλαριού προστασίας". Xώνονται παντού, αγαπούν το ρίσκο και το κέρδος. Εχουν δηλαδή μιά χρησίμότητα. Με τον καιρό θα δούμε την εικόνα. Μην ξεχνάμε και τα computerized bets, πωλήσεις και αγορές που είναι αυτοματοποιημένες (ευθύνονται για άλλες καταρρεύσεις). Το γεγονός είναι πως οι επενδύσεις έχουν επιστημονικοποιηθεί αρκετά. Μόνον οι γκουρού καταλαβαίνουν τα εσωτερικά των διαφόρων πρακτικών. Το μέλλον θα έχει ενδιαφέρον.

Locus Publicus said...

Βαθιές οι ρίζες της σπέκουλας φίλε Λωτοφάγε. Θυμάσαι τους κυνηγούς επικηρυγμένων; Καμμία σχέση με Βουλγαράκη. Εδώ δεν υπάρχει ρίσκο. Τουλάχιστον οι σπεκουλαδόροι ρισκάρουν.

Το μπλογγιν φίλε μου είναι πανεπιστήμιο χωρίς άσυλο:)


Και νάσου η στραβή Βασικέ. Και τώρα, για πρώτη φορά τόσο πολύ, θα την πληρώσουμε άσχημα. Που να φτιάξει σύστημα υγείας ο νέος Πρόεδρος που θα ξεκινήσει με 2 τρις στην τρύπα. Σίγουρα πολύ ενδιαφέρον χειμώνας. Ελπίζω να μην χρεωκοπήσω (αν και η UBS είπε πως θα τη βγάλουν).

Αναρωτιέμαι αν η Μποτσουάνα έχει χρηματιστήριο (ο Σόρος τα λέει baby markets). O oποίος με κάτι σπεκουλαδόρικα κόλπα βούλιαξε Ταυλάνδη και Μαλαισία, και μετά έβγαλε και βιβλίο πως να προστατευόμαστε απο τις χρηματιστηριακές λαμόγιες!

Locus Publicus said...

Bottom line φίλοι bloggers:

Οποιος έχει μάθει να ζεί μ΄ αυτά που έχει, κάνει οικονομίες, και δεν χρειάζεται να βγάζει ρισκέ δάνεια άνα τρίς και δύο, τη γλυτώνει. Οι Αμερικανοί ξέμειναν απο αληθινά λεφτά, τόριξαν στις πιστωτικές κάρτες, και μετά λόγω ανάγκης, άρχισαν συλλογικά τα παιχνίδια με τις Τράπεζες, οι οποίες χρωστάνε σε άλλες Τράπεζες, που χρωστάνε σε Ασφαλιστικές εταιρείες. Και όλοι αυτοί τσαλαβουτούν στο Χρηματιστήριο για γρήγορα και απίθανα κέρδη.

Είμαι σίγουρος πως η παρούσα κρίση θα φιγουράρει με παρισσία στα μαθήματα του Finance στα προγράμματα των MBA.

Unknown said...

Νομίζω ότι αυτή η νοοτροπία ξεκίνησε από τους πρώτους αποίκους..Μετανάστευαν από την Αγγλία στις ΗΠΑ (πλην των λίγων μεταναστών που έφευγαν για θρησκευτικούς λόγους) κυρίως οι ανέστιοι, οι διωκόμενοι από το νόμο και άλλες τέτοιας κατηγορίας άτομα. Μετανάστευαν δηλαδή οι τολμηροί και εκείνοι που δεν είχαν να χάσουν τίποτε..
Το γεγονός ότι η Αγγλοσαξωνική νομοθεσία δεν ανεγνώριζε στα παιδιά δικαίωμα νομίμου μοίρας στην πατρική περιουσία έκανε τα μαύρα πρόβατα της οικογενείας (επομένως και τα τολμηρότερα)να ζητούν την τύχη τους αλλού..
Η μη ύπαρξη του θεσμού της νόμιμης μοίρας μαζύ με την κακή κουζίνα και τον κακό καιρό νομίζω ότι ήσαν οι αιτίες του μεταναστευτικού κύματος από την Αγγλία και επομένως και της δημιουργάς της Αγγλικής Αυτοκρατορίας..

ManBlogg said...

Χαιρετώ τον αγαπητό Locus αλλά και τους άλλους σχολιαστές.
Speculation λοιπόν Locus. Νομίζω στα Ελληνικά οι περισσότεροι θα τους κατέτασαν στον όρο, τζογαδόροι/τυχοδιώκτες. Ζουν στην ευκαιρία της στιγμής. Είτε είναι long είται short. Η διαφορά των 2 βέβαια είναι ότι οι 2οι έχουν μάξιμουμ απεριόριστο χάσιμο θεωρητικά ενώ οι 1οι χάνουν μάξιμουμ το ποσό που ποντάρουν. Το ίδιο και αυτοί που γράφουν options είτε calls είτε puts αλλά και αυτοί που γράφουν τα futures και άλλα derivative προϊόντα.
Το πρόβλημα δυστυχώς είναι ότι το σύστημα δεν έχει από μόνο του ικανές δικλείδες ασφαλείας. Διότι αυτά τα προϊόντα τα δημιουργούν μια χούφτα άτομα, και μόλις γίνονται γνωστά πέφτουν όλοι με τα μούτρα. Πολύ λίγοι τα καταλαβαίνουν αλλά όλοι θέλουν να μπουν στο τρένο που θα τους κάνει πλούσιους σε μια νύχτα. Κανένας δεν καταλαβαίνει τις αρνητικές επιπτώσεις γιατί κανείς δεν πιστεύει ότι θα είναι αυτός που θα χάσει. Τελευταίοι ακολουθούν οι regulators που συνήθως είτε έρχονται πολύ αργά με σωστές ρυθμίσεις, είτε ενεργούν νωρίς και υπερβολικά με λάθος ρυθμίσεις.
Ζω τα πράγματα σχετικά .. εκ των έσω. Εδώ και 8 χρόνια. Διαπιστώνω ότι όταν βγάζουν όλοι λεφτά είναι φιλελεύθεροι και καπιταλιστές και όταν διαλύουν τα πάντα γύρω τους είναι σοσιαλιστές. Το πιο σημαντικό είναι να πληρώσουν όλοι οι MDs της Wall Street στα front office γραφεία που είχαν άμμεση σχέση με τα στεγαστικά αλλά και οι senior executives. Είναι σκάνδαλο ολκής να φεύγει ο Prince της Citigroup και ο Ο'Neil της Merrill με 50 και 60 εκατομμύρια αποζημίωση και ο mentally challenged Μπους να μαγειρεύει πλάνο εξόδου που θα ανεβάσει το έλλειμα 700-800 δις που θα το πληρώσουν όλοι. Είναι σκάνδαλο το 2006 ο μέσος όρος μισθών της Goldman να ξεπερνά τα 600 χιλιάδες δολλάρια το χρόνο για κάθε έναν από τους 26,467 εργαζομένους. Και σε αυτήν την κρίση να πληρώνει τη νύφη ο μέσος φορολογούμενος.
Θα δούμε τεράστιες αλλαγές. Ελπίζω και στην κατηγορία των Hedge Funds που κινούν με τα κεφάλαια των πλουσίων τις αγορές αλλά δεν υπάρχει καθόλου επιτήρηση. Όπως αυτό του James Harris Simons πχ που ο ίδιος έβγαλε μόνο το 2007 2.8 δισεκατομμύρια...ας πούμε μισθό..
Τα πράγματα αλλάξαν σε μια βδομάδα. Έτσι σχεδόν όπως και δημιουργήθηκαν.
Χαιρετισμούς.

Sarah said...

Αναφερε ο Μανμπλογκ τις εξωφρενικες αμοιβες.
Σε μερικες εταιριες, η αμοιβη εγκρινεται απο τις γενικες συνελευσεις μετοχων. Σε αλλες απο το Διοικητικο Συμβουλιο. Εξαρταται απο το καταστατικο της εταιριας.
Γιατι λοιπον πριν αγορασουμε καποιες μετοχες δε κοιταμε και το καταστατικο κι αν δεν εγκρινουμε τον τροπο ρυθμισης αμοιβης, απλα να μην αγορασουμε;
Η πιεση που μπορει να ασκησει ο μετοχος ειναι τεραστια.

Αυτο που θελω να πω ειναι οτι η ατομικη ευθυνη δεν εχει αναφερθει καθολου μεσα στην καταιγιδα των καταγγελιων εναντιον ειτε του κρατους για το deregulation ή εναντιον των επενδυτικων οργανισμων για την πλεονεξια τους.

Υπαρχει τεραστια ευθυνη εκ μερους του ιδιου του καταναλωτη και αγοραστη. Τεραστια. Πολυ μεγαλυτερη κατα την αποψη μου απο αυτη του Μπους ή των Lehman Brothers.

Διοτι απο τα στατιστικα που διαβαζω για την Φλοριδα τουλαχιστον, η ευρεια πλειοψηφια των foreclosures ανηκει σε αγοραστες που δεν ειχαν τη δυνατοτητα να αποπληρωσουν το δανειο που πηραν. Απλα ήλπιζαν οτι το παρτυ θα συνεχιστει, θα πουλησουν το σπιτι σε δυο χρονια και θα φυγουν με τα κερδη τους.

Αυτοι που αντεχαν να πληρωσουν το δανειο, δεν βγαζουν το σπιτι τους στο σφυρι. Το κραταν κι ας χρωσταν περισσοτερα απο την αξια του σπιτιου. Σε λιγα χρονια, οταν η κριση περασει, η αξια του σπιτιου τους παλι θα εχει ανεβει.

Locus Publicus said...

Oι διάφορες ιστορικές δυναμικές της Ευρώπης, η άδεια γή της Αμερικής, οι δύο ωκεανοί που τη χωρίζουν απο τη μάνα Ευρώπη, εκαναν τον Νέο Κόσμο ένα καινούργιο Frontier φίλε Χρίστο Βαρδάκα. Με ό,τι αυτό συναπάγεται. Σήμερα βέβαια υπάρχουν και άλλα Frontiers, η Ανατολική Ευρώπη, η Κίνα. Σε τέτοια μέρη, συνωστίζονται κυρίως και πολλές επιθετικές προσωπικότητες. Μέσα απο τις δυναμικές αυτές, γαλουχήθηκαν και οι μετέπειτα Αμερικανικές γενιές. Γι αυτό σίγουρα, η ηυξημένη τάση για ρίσκο, είναι ιστορικό συστατικό της Αμερικής. Η Ευρώπη πήρε άλλη πορεία. Εκανε τα ιστορικά της λάθη, και μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, συνήλθε, και συγκέντρωσε την προσοχή της στον κοινωνισμό.

Locus Publicus said...

Kαλή επιστροφή Μιχάλη. Κράτα τον αέρα του Λονδρέζικου κοσμοπολιτισμού, και ντού γι τις μεγάλες περιπέτειες και αγορές του κόσμου. Αν μή τι άλλο, θα μας μείνει η εμπερία και η γνώση.

Την περίπτωση με τους αλγορίθμους, θα τη μελετήσω εν καιρώ.

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Μένω στο μπλόγγινγκ γιατί εχω βρεί καλή και αξιόλογη παρέα. Σκοτώνει τη μοναξιά που πολλές στιγμές με σκοτώνει.

Locus Publicus said...

Θα συμφωνήσω με την St Sarah of Assisi. H ατομική ευθύνη είναι πανταχού παρούσα. Η χώρα βρίσκονταν για χρόνια σε πάρτυ. Μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης ζούσε αποκλειστικά απο το σπίτι. Γνωρίζω ανθρώπους που αγόρασαν και πούλησαν πάνω απο 3 σπίτια μέσα σε λίγα χρόνια. Σημειωτέον βέβαια φίλοι bloggers, πως οι Αμερικανοί δεν έχουν την συναισθηματική σύνδεση του Ελληνα ούτε με τον τόπο κατοικίας, ούτε με την έννοια "το σπίτι μου". Αλλά η ευθύνη παραμένει.

mickey said...

Καλημέρα κι από τον Πειραιά!

(που όταν έφτασα είχε καιρό... Λονδίνου - έφαγα αρκετή βροχή τα χαράματα)

Επιστρέφοντας πήρα από το αεροδρόμιο, μεταξύ άλλων αγγλόφωνων περιοδικών (για μουσική, φωτογραφία κ.α.) και το τελευταίο τεύχος (20/9/2008) του Economist που είχε ειδικό αφιέρωμα στην κρίση με μια τεράστια δίνη στο εξώφυλλο που παρέσερνε τον ταύρο της Merill Lynch, τα... αδερφάκια (Lehman), τον Φρέντι, τη Φάνι και το... κακό συναπάντημα.

Το διάβασα στο αεροπλάνο (νυχτερινή πτήση, χωρίς ενδιαφέρον έξω από το παράθυρο - πέρα από κάποια "φωτάκια" πού και πού) με... υψηλές προσδοκίες, αλλά ομολογώ πως από το συγκεκριμένο περιοδικό (το οποίο εκτιμώ) περίμενα κάτι πιο κατατοπιστικό. Όχι πως δεν ήταν καλό, αλλά βρήκα κι εκεί πολλές γενικολογίες, παρότι ξεχώριζαν κάποια σαφή points. Βρήκα το άλλο αφιέρωμα του τεύχους στη "νέα φάση" της παγκοσμιοποίησης με τα παραδείγματα της Lenovo κ.α. πιο ενδιαφέρον (αν και δεν έγραφε τίποτα το πρωτότυπο, τουλάχιστον έχτιζε κάποιο case στρωτά και ξεκάθαρα).

Για να μην πω ότι τα σχετικά σχόλια, όπως π.χ. αυτό του jazz4 (September 21, 2008 23:52), αλλά και όσα γράφτηκαν εδώ ήταν πιο... διαφωτιστικά.


Όσο για την "ατομική ευθύνη", θαρρώ πως είναι αυτονόητη (για ώριμους ανθρώπους τουλάχιστον). Αλλά όσοι ψάχνουν για σωτήρες (ή αποδιοπομπαίους τράγους) όταν τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά και δεν μπορούν να αντέξουν τις συνέπειες των επιλογών τους ή τους απρόβλεπτους παράγοντες που ανά πάσα στιγμή μπορούν να οδηγήσουν ένα "χαοτικό" (με τη μαθηματική έννοια του όρου) σύστημα σε δυσάρεστες ατραπούς, εύκολα καταφεύγουν στην "άτιμη κενωνία".

Ή, όπως έγραψε εύστοχα κι ο manblogg:

"Όταν βγάζουν όλοι λεφτά είναι φιλελεύθεροι και καπιταλιστές και όταν διαλύουν τα πάντα γύρω τους είναι σοσιαλιστές".

Εγώ πιστεύω απλώς ότι όλοι αυτοί είναι... τυχοδιώκτες ;-)

(δεν είναι κατ' ανάγκη κακό - αρκεί να συνειδητοποιούν τα ρίσκα και να δέχονται ενδεχόμενες απρόβλεπτες/δυσάρεστες συνέπειες)


Υ.Γ. Αν και είπα χθες να αποχωρήσω είδα πως έχει... ησυχία σήμερα κι είπα, με την ευκαιρία, να το κάνω γράφοντας το σχόλιο No. 33 με 333 λέξεις (πρώτα θα μου βγει η ψυχή και μετά το... χούι :-))

Locus Publicus said...

Κρατώ στα χέρια μου το ίδιο τεύχος του Economist Μιχάλη, και σκεφτόμουνα τα ίδια. Μην ξεχνάμε βέβαια πως το περιοδικό είναι προπύργιο του Φιλελευθερισμού, απολύτως απαξιωτικό προς όλα τα άλλα μοντέλα σκέψης, πέραν αυτής της υποτιθέμενης "ελεύθερης αγοράς", καθώς και ένθερμος υποστηριχτής της εξωτερικής πολιτικής του GW.

Αντιθέτως, τουλάχιστον απο κατατοπιστικής πλευράς, το ΒΗΜΑ της Κυριακής στην Ελλάδα, έχει μια ωραία συλλογή άρθρων. Το ένθετο για την Παγκοσμιοποίηση δεν το διάβασα ακόμα.

http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15467&m=D01&aa=1

Καλή επιστροφή και δουλειά:)

Meropi said...

Locus Publicus μου,
καλησπέρα από την υγρή Αττική (βρέχει απόψε και μου αρέσει).
Πολύ ενδιαφέροντα όσα μας ανέλυσες στο ποστ σου, αλλά τόσο έξω από τη δική μου ιδιοσυγκρασία. Δεν κάνω για speculator. Χα χα χα!!

ManBlogg said...

Ευχαριστώ για την βιβλιοπρόταση Locus. Είναι καιρός να τιμήσω την amazon.com ;)
Ναι έχεις δίκιο. Είναι εξωφρενικά τα νούμερα. Και γω δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα με τις μεγάλες αμοιβές όταν συνοδεύονται με μεγάλο έργο. Αλλά όταν η νοοτροπία είναι βασικά να ανταμοίβεται το παράλογο ρίσκο τότε ακόμα και "παιδιά" σαν τον Jerome Kerviel θα προσπαθήσουν να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μπούν στο πάρτυ. Αυτός, που τελικά τα "στοιχήματά" του κόστισαν στην Societe Generale σχεδόν 5δισεκατομμύρια Ευρώ χασούρα to 2008 αλλά και ο Brian Hunter που στο τέλος "έκλεισε" το "Αμάραντο" μαγαζί του "δικού" μας Nicholas Maounis στο Connecticut to 2006 χάνοντας 6 δισεκατομμύρια δολλάρια είναι χαρακτηριστικά της νοοτροπίας που αμοιβόταν παχυλά μέχρι τώρα.

Και από σήμερα σχεδόν δεν υπάρχουν καθόλου Investment Banks μετά την πρόθεση για μετατροπή και των 2 εναπομείναντων Goldman kai Morgan σε Bank Holding εταιρείες. Πώ πω. Δεν το πιστεύω. Πάμε πίσω πριν το '33 που με την πράξη Glass Steagall είχαν απαγορέψει τότε αυτό που κάναν σήμερα οι πάνω τράπεζες και είχε επιτρέψει την τότε γέννησή τους στην ουσία :)
Πώ, μετά απ΄ολ αυτά θα πρέπει να ξαναγραφτεί σχεδόν όλο το Series 7. Ελπίζω να μη χρειαστεί να το ξαναδώσω πάντως ;)

Συμφωνώ για τον Economist με τους προλαλήσαντες. Είμαι συνδρομητής και νομίζω ότι έχει από τα πιο ανούσια και στοϊκά άρθρα ώρες ώρες.

Locus Publicus said...

Ωραία τα παραδείγματα των Jerome και Brian manblogg. Πολύ πληροφοριακά και σε ευχαριστώ. Υποθέτω τώρα πως είσαι Series 7 certified, δηλαδή πολύ μέσα στα πράγματα! Καλή σου τύχη. Υποθέτω πως οι αλλαγές με τα νέα μέτρα θα είναι τεράστιες.

Εχω μείνει έκθαμβος με αυτά που γίνονται γύρω μου. Εχω ένα γαμπρό που ήταν υψηλά ιστάμενος στη Merrill Lynch, και τώρα άνεργος. Ο φουκαράς έχει πάθει κατάθλιψη.

Με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένω τα νέα. Σήμερα είπαν οτι η Mitsu απέκτησε μέρος της Morgan Stanley. Ακούγονται και άλλες διαπραγματεύσεις με την Τράπεζα της Κίνας. Νάσαι καλά:)

Locus Publicus said...

Ούτε και εγώ Μερώπη. Ανήκω σε εκείνους που χάνουν συνέχεια. Ολοι τώρα λένε πως η κρίση ήταν προβλέψιμη. Εκ των υστέρων, όλοι είναι ηθικοί. Τις ευχές μου και καλή επιστροφή.