Γιώργο, σου τρώνε τη καρέκλα

Δεν τραβάει ο Γιώργος σαν αρχηγός ελληνικού σοσιαλιστικού κόμματος. Οι λόγοι είναι απλοί και τσεκουράτοι.

Πρώτον δέν έχει φατσούλα έλληνα αριστερού (κλασική φατσούλα-πρότυπο έχει ο Αλαβάνος, με ντυσιματάκι απλό, όπως το θέλει και ο έλληνας του καφενείου). Δεν έκανε ο Γιώργος την παραμικρή προσπάθεια να δείξει πως έχει καρνταρόμπα και κάτι πέρα απο κουστούμια. Το οποίον εν Ελλάδι είναι για εναν πολιτικό παρεξηγήσιμο. Δείχνει ελιτισμό. Και οι έλληνες δεν γουστάρουν ελιτισμό. Ακούγεται σαν Αμερικανισμός.

Δεύτερον, τα ελληνικά του Γιώργου είναι «ξένα». Εγώ το πιάνω αυτό το είδος. Είναι σαν τα ελληνικά των παιδιών μου. Ελληνικά εργαστηριακά, της μόρφωσης, όχι της αλάνας. Πρώτη γλώσσα είναι άλλη. Η γλώσσα της μητέρας. Ετσι πάντα γίνεται. Συνεπώς ο Γιώργος δεν θεωρείται 100% έλληνας. Στην λαικίστικη νοοτροπία του ελληνάρα, ο Γιώργος είναι ελληνοαμερικανός, δηλαδή αμερικανάκι που απλά έμεινε στην Ελλάδα γιατί ο καθαρόαιμος ελληνάρας μπαμπάς του έφτιαξε ένα καλό μαγαζί με «αλλαγές». Συμπέρασμα: Γιώργο Go Home.

Τρίτον, ο Γιώργος δεν κάνει για Ελλάδα. Το παιδί είναι για «έξω». Ο Σημίτης το κατάλαβε αυτό, και τον έβαλε υπουργό εξωτερικών. Τέλειος εκεί ο Γιώργος. Ηξερε τι να κάνει. Ηξερε γλώσσες, καταλάβαινε όλα τα προτόκολά συμπεριφοράς, κατανοούσε τη συμπεριφορά των αντιπάλων του ανάλογα με τις διάφορες κουλτούρες, ήξερε απο σαλόνια, ταξίδια και πολυτελείς χώρους. Καταλάβαινε και απο στρατηγική. Αρίστευσε ο Γιώργος ως υπουργός εξωτερικών. Εβαλε την Κύπρο χωρίς φασαρίες στην Ευρώπη. Πέτυχε νομισματική ένωση. Πέταξε το μπαλάκι της Τουρκίας πίσω στην Ευρώπη. Μπράβο στον Σημίτη που έβαλε το Γιώργο στην κατάλληλη θέση. Για «μέσα», κράτησε τους άλλους.

Τέταρτον, δεν κατάλαβε ο Γιώργος πως η άσκηση του σοσιαλισμού στην Ελλάδα απαιτεί σαν αρχηγό άλλου είδους προσωπικότητα – κάτι σαν του Βενιζέλου ας πούμε. Υφος προφεσόριο, μακρύσυρτες εκφράσεις με πολλές δύσκολες λέξεις, που να μήν βγάζεις νόημα, απαξιωτικό ύφος του στύλ «ξέρετε σε ποιόν μιλάτε» ή «συγχωρώ ως ηγέτης», και συνεχείς αναφορές σε ασαφείς νομικούς και φιλοσοφικούς όρους. Δεν έκανε ο Γιώργος την παραμικρή προσπάθεια να δείξει πως είναι κουλτουριάρης. Γιατί όπως εξήγησα, το παιδί «δεν τραβάει» για τον ελληνικό χώρο.

Πέμπτον, ο Γιώργος δεν έκανε αποσταλινοποίηση στο κόμμα. Το οποίον σημαίνει, εξω όλοι οι παλιοί του ΠΑΣΟΚ, εξω όλοι όσοι έχτισαν το λαικίστικο εκείνο κόμμα του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ..», και των συμμαχιών με τους τριτοκοσμικούς Αδέσμευτους. Εξω ο Παγκαλος, εξω ο Τσοχατζόπουλος, έξω όλοι οι ιδρυτές. Αλλαγή ονόματος για σημειολογία, αλλαγή γραμμής, ύφους, γλώσσας, συνθημάτων, ιδεολογίας. Ο Γιώργος άκουσε τους συμβούλους του. Κράτησε κάτι ηλίθια συνθήματα του τύπου «Εξω η Δεξιά», και έφερε πίσω τον Λαλιώτη. Επιχείρησε να μιμηθεί τη λαικίστικη συμπεριφορά του πατέρα του. Και απέτυχε. Υποκρίθηκε και φάνηκε.

Και τώρα; Να κρατήσει ο Γιώργος την καρέκλα, το θεωρώ κομματάκι δύσκολο. Δύο είναι οι εναλλακτικές λύσεις του. Πρώτον να πάρει όσους γουστάρει, και να φύγει. Να κάνει άλλο κόμμα. Με το οποίο δεν θα βγεί ποτέ πρωθυπουργός, αλλά θα είναι ο εαυτός του. Δικό του μαγαζί. Γιατί κάτι μου λέει πως ο Γιώργος δεν είναι σοσιαλιστής. Στο νέο του κόμμα θα είναι αυτό που θέλει, και όχι ό,τι του επέβαλε η ιστορία. Το ΠΑΣΟΚ δεν χάνεται. Θα το πάρει ο Βενιζέλος, η Διαμαντοπούλου, η ο Χρυσοχοίδης.

Η δεύτερη λύση είναι να αλλάξει επάγγέλμα. Εχει καλό βιογραφικό. Μπορεί να γίνει σύμβουλος εταιρειών και κυβερνήσεων σε διεθνές επίπεδο. Ας πάρει κι’ ενα τηλέφωνο τον Αντριανόπουλο. Εφυγε και εκείνος απο την πολιτική. Ας τηλεφωνήσει και τον πρώην Ισπανό πρωθυπουργό Αθνάρ που πήγε στις ΗΠΑ για δουλειά. Εδώ και τώρα, θα πρέπει ο Γιώργος να πάρει μια απόφαση. Του παίρνουν την καρέκλα.
-------------------------------------------------------------------------------

Καθώς κλείνω αυτές τις σκέψεις, βλέπω το πρωτοσέλιδο της «Ελευθεροτυπίας»: «Χαριλάου Τρικούπη Ακούς; – Μήνυμα για στροφή Αριστερά». Ανησυχεί η φυλλάδα μήπως και το ΠΑΣΟΚ δεν πάρει το μήνυμα. Μήπως και δεν έρθει και στην Ελλάδα ο κομμουνισμός. Το απαιτεί ο κόσμος (βλ. γκάλοπ). Και με Γιωργάκη αυτό δεν γίνεται.

Οραμα και ηγεσία

Εύχομαι στον κ. Καραμανλή καλή επιτυχία. Αναλαμβάνει σήμερα την κυβέρνηση μιας χώρας που βρίσκεται ιδεολογικά και πρακτικά, σε δύσκολη κατάσταση. Με τα ηθικά της πρότυπα σε παρακμή, και χωρίς στρατηγικούς στόχους, η Ελλάδα αναζητά σήμερα έναν πραγματικό ηγέτη. Και ηγέτης σημαίνει όραμα και στρατηγική.

Με ζητούμενο το όραμα και τη στρατηγική, η προσοχή μου στρέφεται στον άνθρωπο που κατα την γνώμη μου προσέφερε το μεγαλύτερο έργο στην μεταπολεμική Ελλάδα – τον Κων. Καραμανλή.

Ο Κων. Καραμανλής είναι θείος του παρόντος Πρωθυπουργού. Εφυγε απο την Ελλάδα το 1962, αναλωμένος απο την ακυβερνησία των παρακρατικών οργανώσεων και τις διαμάχες και ίντριγκες μεταξύ της Βουλής, του Παλατιού, και της Αμερικανικής πρεσβείας. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1974, να αναλάβει μια χώρα στα πρόθυρα του πολέμου.

Θαρρώ πως κατά την διάρκεια της εξορίας του στο Παρίσι, ο κ. Καραμανλής μάλλον θα είχε πολλούς περιόδους αυτοκριτικής, και πολιτικής σπουδής. Κάτι μου λέει μέσα μου πως κατα τα χρόνια της εξορίας του, κάτι άλλαξε μέσα του. Κάτι τον έκανε να αναζητήσει καλύτερα μοντέλα σκέψης, οικονομικής μόρφωσης, ιστορικής και κοινωνιολογικής αντίληψης, καθώς και γνώση σε θέματα στρατηγικής. Τον φαντάζομαι νύχτα, στο διαμερισμά του στο Παρίσι, να συλλογίζεται μέσα στην απέραντη μοναξιά του. Να σκύβει πάνω σε βιβλία και να διαβάζει την ιστορία του Βενιζέλου, τον Μακρυγιάννη, τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, τίς οικονομικές και πολιτικές εκείνες συνθήκες που διαμόρφωσαν τον σύγχρονο κόσμο.

Κατα τη διάρκεια της εξορίας του, ο Κων. Καραμανλής αναγνώρισε τα τεράστια προβλήματα του έθνους των Ελλήνων. Είδε τις ρίζες της παρακμής μας, και κατέστρωσε στρατηγικό σχέδιο για την εξάλειψή των. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, ο Πρωθυπουργός Καραμανλής ήξερε καλά τι ήθελε να πετύχει.

Τρία ήταν κατα τη γνώμη μου τα επιτεύγματα του Καραμανλή.

Ελυσε το Πολιτειακό ζήτημα. Οι διαμάχες των κέντρων εξουσίας είχαν διαβρώσει το πολίτευμα της χώρας, και κουράσει τον κόσμο. Η χώρα είχε αναλώσει μια σειρά πρωθυπουργίσκων χωρίς αποτέλεσμα. Ο θεσμός της βασιλείας δεν ήταν πολύ αγαπητός και δίχαζε τη χώρα. Ο Καραμανλής σταθεροποίησε το πολίτευμα της χώρας το οποίο σήμερα, 30 περίπου χρόνια μετά, είναι στη συλλογική συνείδηση του Ελληνα σταθερό.

Ελεύθερες εκλογές, με όλα τα κόμματα νόμιμα. Μια ενέργεια που στην ουσία καταργούσε ιδεολογικά αυτό που εκπροσωπούσε μέχρι τότε η ελληνική Δεξιά. Εμπεδώθηκε στην συλλογική συνείδηση του ελληνα η εικόνα μιάς κοινωνίας χωρίς πολιτικούς κρατούμενους, χωρίς κατατρεγμούς, πολιτικά φρονόχαρτα και φυλακές.
Αρχισε να επουλώνεται η πληγή του εμφυλίου πολέμου. Τα πολιτικά πάθη άρχισαν να ηρεμούν. Το νόμιμα πιά ΚΚΕ, το οποίο είχε ηρωοποιηθεί όχι λόγω ιδεολογίας, αλλά λόγω παρανομίας, μπήκε κι’ αυτό στη Βουλή. Μην έχοντας καμμιά ιδεολογία για αντιπρόταση, τα μέχρι τότε καταπιεσμένα κόμματα της Αριστεράς διασπαστηκαν απο μόνα τους σε χίλια κομμάτια, και κατρακύλησαν σήμερα στα μονοψήφια ποσοστά.

Ενταξη στην Ευρωπαική Ενωση. . Ο Καραμανλής απαίτησε απο την Ευρώπη να φέρουν την Ελλάδα στον κόσμο της αναπτυγμένης Ευρώπης. Να της δώσουν τα απαραίτητα κεφάλαια να αναπτυχθεί. Να γίνει η Ελλάδα ενα πρότυπο ανάπτυξης στην περιοχή των Βαλκανίων. Να απεγκλωβιστεί απο την ιστορική της διαμάχη με την Τουρκία. Ο κ. Γκέσνερ, Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας και υποστηριστής της ιδέας της Ευρώπης, άρχισε με την προτροπή του Καραμανλή ένα μεγάλο αγώνα για την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρώπη. Τριάντα χρόνια μετά, η Ελλάδα έγινε πράγματι ένα πρότυπο ανάπτυξης για τα Βαλκάνια, και απέκτησε μια ανοιχτή και σταθερή αγορά. Το Κυπριακό, αποκλειστικό πρόβλημα της Ελλάδας για χρόνια, έγινε τώρα ενα Ευρω-Τουρκικό πρόβλημα.

Η νομισματική ένωση της Ελλάδας με την Ευρώπη, και η ένταξη της Κύπρου σαν νέο μέλος, ήταν άξια έργα του Πρωθυπουργού Κων. Σημίτη. Είχε κι’ αυτός όραμα, είχε στρατηγική, στόχους, θέληση. Και επέτυχε. Στηρίχτηκε στο έργο του Καραμανλή, και συνέχισε ένα αξιόλογο έργο.

Καθώς γίνεται η ορκωμοσία του σημερινού πρωθυπουργού Κων. Καραμανλή (του νεότερου), η σκέψη μου πηγαίνει πίσω σ’ όλα εκείνα που πέρασε αυτός το τόπος. Είναι στο χέρι του πρωθυπουργού να ορίσει στόχους και στρατηγική. Είναι ο μόνος υπεύθυνος. Απομένει να δείξει αν έχει όραμα και στρατηγική. Ο κόσμος περιμένει.

---------------------------------------

Εμπνεύστηκα αυτές τις σκέψεις απο ενα θέμα που είδα στο blog του Glen Οι Πολιτικοί της Ελλάδας

Ο νέος κύκλος βίας

Το καλοκαίρι του 2007 θα μείνει στην ιστορία της Ελλάδας σαν ένα απο τα χειρότερα. Κάηκε σ’ αυτό το καλοκαίρι πάνω απο το 10% των εθνικών δασών μας. Ο δεύτερος κύκλος φωτιάς άρχιζε καθώς έφευγα απο την Ελλάδα. Είχα έρθει στις αρχές Αυγούστου με χαρά, να περάσω μερικές εβδομάδες στην πατρίδα. Εφυγα τσακισμένος. Στο δρόμο Αθηνών-Πατρών, έξι η ώρα το πρωί, είδα μιά φοβερή φωτιά να καίει στην Αχαία. Ξημέρωνε, και με φόντο την αυγή, ο πυρήνας της φωτιάς ξεχώριζε σαν λαμπάδα αναμμένη στον ήρεμο πρωινό ορίζοντα. Οι φλόγες υψώνονταν με βία ξηλά στον ουρανό, και μια μαύρη κάπνα ξεχύνονταν παντού.

Εφτασα στην Αμερική μερικές ώρες αργότερα. Οι Αμερικανοί γείτονές μου, που δεν γνωρίζουν και πολλά για την Ελλάδα, με ρώτησαν όλοι αν οι φίλοι μου και συγγενείς είναι καλά, αν οι πυρκαγιές τους έχουν επηρεάσει. Ακουσαν τη βιβλική καταστροφή στα νέα. Τους διαβεβαίωσα πως όλα ήταν καλά. Δικαιολόγησα και τις αιτίες τις φωτιάς. Αύγουστος μήνας, ζέστη πολύ, τέτοιες φωτιές είναι συνηθισμένες.

Νοιώθω άβολα πολύ. Ενοχλημένος. Αυτή τη γή που λέγεται Ελλάδα, εγώ την έχω έχω στερηθεί. Την αγαπώ ανιδιοτελώς, την υποστηρίζω, την ανεβάζω στα μάτια των ξένων. Την επισκέπτομαι συχνά, την εξιδανικεύω. Μα δεν το κρύβω πως με ενοχλεί παράφορα η παρακμή της.

Για μένα, οι φωτιές αυτές είναι σημάδι πως η κοινωνία μας μπαίνει πιά σε νέο στάδιο παρακμής. Και το νέο στάδιο εμπεριέχει βία. Είναι τόσο μεγάλη η παρακμή της ελληνικής κοινωνίας αυτή τη στιγμή, που οι θρασείς συντεχνίες των παντών είδους νταβατζήδων, έχοντας πλέον καταλάβει πως δεν υπάρχει καμιά νομική, ή συνειδητή αντίδραση εναντίων τους, περνούν στον επόμενο κύκλο θράσους, και αυτός εμπεριέχει ωμή βία.

Μακάρι να διαψευστώ, αλλά φοβάμαι πως απο δώ και πέρα, τα παντός είδους ξεσπάσματα θα παράγουν θύματα. Θύματα στη επαρχία με φωτιές, θύματα στα γήπεδα με τους οπαδούς, θύματα στην νυχτερινή διασκέδαση, θύματα στα πανεπιστήμια. Οταν η παρακμή αυξάνεται, αυξάνεται και το θράσος. Οι αναστολές μειώνονται, η βία θεριεύει.

Παραγωγή συνείδησης

Λέγεται πως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, οι Γιαπωνέζοι, διαπιστώνοντας την τρομερή ήττα που υπέστησαν, έκαναν μια γενική αξιολόγηση της παγκόσμιας κατάστασης, και χάραξαν μια καινούργια πορεία για την Ιαπωνία. Η προσοχή όλων των ελιτίστικων κέντρων γνώσης της χώρας επικεντρώθηκε στήν ανάλυση της χώρας που τους νίκησε (Αμερική). Ποιά ήταν αυτή η χώρα που νίκησε τον τρομερό και ανώτερο πολιτισμό της Ιαπωνίας; Ποιά στοιχεία επέτρεψαν αυτή τη τρομερή ιστορική αλλαγή;

Μετά απο μια περίοδο τραγικών διαπιστώσεων και αυτογνωσίας, η Ιαπωνική ελίτ είδε και παραδέχθηκε την πραγματικότητα: η χώρα που τους νίκησε είχε πολύ μικρότερη σε διάρκεια ιστορία απο την Ιαπωνία, σχεδόν ανύπαρκτες παραδόσεις, και αποτελούνταν απο ένα συνοθύλευμα ανθρώπων με ελάχιστα κοινά ιστορικά και κοινωνικά στοιχεία. Η νίκη τους οφείλονταν σε ένα και μόνο λόγο - την ανάπτυξη της τεχνολογίας, κάτι που δεν απαιτούσε ούτε ένδοξους προγόνους, ούτε παραδόσεις.

Και αφού το πρόβλημα οριοθετήθηκε, σύντομα ακολούθησε και το στρατηγικό σχέδιο για την μελλοντική θέση της Ιαπωνίας στον κόσμο. Η μιλιταριστική διάσταση της Ιαπωνίας αντικαταστάθηκε με την οικονομική. Η Ιαπωνία δεν θα διεκδικούσε πιά εδάφη άλλων χωρών, αλλά θα επικέντρωνε την προσοχή της στην επιστημονική ανάπτυξη της οικονομίας της. Επιστημονικές έρευνες, και ανάπτυξη προιόντων με επίκεντρο την αγορά.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Απο το απόλυτο μηδέν, και μέσα απο την τέφρα του πολέμου, η Ιαπωνία προόδευσε, χάρι στην αφοσίωσή της στο μακροχρόνιο σχέδιο ανάπτυξης που επηνόησε. Το μήνυμα για τις νέες στρατηγικές και στόχους για την ανάπτυξη της χώρας, μεταφέρθηκε μέσα απο τα σχολεία και τις επιχειρήσεις σε όλους τους πολίτες. Για χρόνια, το μήνυμα επαναλαμβανόταν. Μέχρι που έγινε συνείδηση.

Η συλλογική συνείδηση και πίστη μιάς κοινωνίας σε συγκεκριμένα πρότυπα, καθορίζει και το γενικό κλίμα και συμπεριφορά μιάς χώρας. Οταν στη συλλογική συνείδηση μιάς κοινωνίας το πρότυπο είναι η θρησκεία, η κοινωνία αυτή γίνεται θεοκρατική. Οταν το πρότυπο είναι η οικονομική ανάπτυξη και οι επιχειρήσεις, η κοινωνία αυτή γίνεται κέντρο επιχειρήσεων και πλούτου. Οταν η συλλογική συνείδηση στρέφεται στο παρελθόν, η κοινωνία αποκτά εσωστρεφή κόμπλεξ χωρίς διέξοδο. Οταν η συλλογική συνείδηση στρέφεται στο μέλλον, η κοινωνία ανοίγει, συναναστρέφεται, μορφώνεται, προοδεύει.

Σε αντίθεση με το ιστορικό παράδειγμα της Ιαπωνίας που επιχείρησε να διαμορφώσει ( και πέτυχε), μια συλλογική συνείδηση που να στρέφεται προς το μέλλων, χωρίς μοιρολατρίες για το παρελθόν, υπάρχει η τραγική περίπτωση της Ελλάδας, μιάς χώρας βυθισμένης σε μόνιμη παρακμή. Προβλήματα δεκαετιών ζητούν πια τη λύση τους. Οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις της Ελλάδας, όχι μόνον δεν επιχείρησαν να δημιουργήσουν ένα μακρόχρονο σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης, αλλά έκαναν συνειδητές προσπάθειες να δημιουργήσουν μια συλλογική συνείδηση επικεντρωμένη σε αντιδυτικά και αντιεπιχειρηματικά ένστικτα.

Ο ωμός λαικισμός που σάρωσε τη χώρα μας τα τελευταία είκοσι χρόνια, ήταν συνειδητή στρατηγική μιάς ομάδας πολιτικών που σκοπό τους είχαν να αδρανοποιήσουν τα θετικά στοιχεία του Ελληνα που διψά για το μέλλων, και να τον καθηλώσουν στην εξάρτησή του απο τους κομματικούς μηχανισμούς. Το σχέδιο έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Κατέλυσε καθε έννοια αξιοκρατίας, κάθε ιεραρχία διοίκησης, φέρνοντας στην Ελλάδα μια νοοτροπία απόλυτου αμοραλισμού.

Μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων μεγάλωσε με ιδέες αντιδυτικές και αντιεπιχειρηματικές, με μόνο όραμα το βόλεμα, τη γρήγορη κατηγορία τρίτων σαν υπεύθυνους όλων των δεινών μας, μιά γενιά βυθισμένη στην πλήρη άγνοια των γεγονότων του εξωτερικού κόσμου και των τεραστίων αλλαγών των τελευταίων χρόνων.

Στη σημερινή Ελλάδα, τα τρία κέντρα που παράγουν μαζική ιδεολογία, κομμουνιστές, ακροδεξιοί και Εκκλησία, μην έχοντας πια τι άλλο να πουλήσουν, ενώθηκαν για διαφορετικούς λόγους κάτω απο τη ιδια λαικίστικη παντιέρα του Εθνικισμού, καλώντας στους κόλπους τους περίεργα και ετερόκλητα στοιχεία φανατικών νεο-ορθοδόξων, μετα-κομμουνιστών, και φασιστών. Μια παράδοξη συμμαχία στοιχείων, που σε άλλες εποχές θα ήταν ιδεολογικοί αντίπαλοι, μοιράζονται σήμερα την ίδια ρητορική, και σκορπίζουν κίνδυνο, και καταστροφολογία. Ακόμα και η επονομαζόμενη Δεξιά, προσπαθεί παντού και πάντα να συμπεριφέρεται σαν αριστερό κόμμα.

Στους κλασικούς αγώνες του έθνους κατα των Τουρκων, της ΕΟΚ, του ΝΑΤΟ και λοιπών άλλων φανταστικών δυτικών συνδικάτων, προστέθηκαν τώρα και οι καινούργοι αγώνες κατά της Παγκοσμιοποίησης, της τεχνολογίας, της αλλοτρίωσης των ιερών της φυλής απο τον αυξανόμενο Αμερικανισμό, και ο τρομερός αντισημιτισμός. Στην απλή και λαικίστικη σκέψη του αμόρφωτου Ελληνα, ξένοι (γερμανικοί) δάχτυλοι έφτιαξαν τη Σκοπιανή Μακεδονία για να πλήξουν τις πολιτιστικές ρίζες των Ελλήνων, ο Πάπας μαζι με μουσουλμάνους και Εβραίους συνωμοτεί για τον αποκλεισμό των Ορθοδόξων (εξου και ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας), οι Αμερικανοί δεν παράγουν πλέον τίποτα εκτός απο μαζικούς πολέμους και τεχνολογία, και οι Εβραίοι συνεχίζουν την κατάκτηση του κόσμου.

Η συλλογική συνείδηση που επικρατεί στην σημερινη Ελλάδα, είναι το αποτέλεσμα μιάς οργανωμένης στρατηγικής, και προπαγάνδας των τριών κέντρων που παράγουν ιδεολογία στην Ελλάδα. Το βασικό πρόβλημα της μεταπολεμικής Ελλάδας είναι η αδυναμία της να παράγει μαζική ιδεολογία στηριγμένη στην ηθική, την οικονομική ανάπτυξη, τις επιχειρήσεις, την τεχνολογία, τη γνώση.

Η αδυναμία της χώρας μας να δημιουργήσει μια συλλογική συνείδηση που να στηρίζεται στη επιχειρηματικότητα, τη σκληρή και τίμια δουλειά, τη γνώση και την ηθική, έχει φέρει πια την Ελληνική κοινωνία σε πλήρες αδιέξοδο. Μεσα απο αυτες τις συνθηκες, η Ελλαδα ατενίζει το μέλλων της. Μέσα σ’αυτες τις συνθήκες (εκτός αν κάτι αλλάξει σύντομα), η Ελλάδα αιμορραγεί επικίνδυνα.

Μεγάλες εξαιρέσεις

Ομορφες μέρες του αυγούστου, ο ήλιος καίει στο κορμί μου και η θάλασσα απλώνεται μπροστά μου πρασινογάλανη. Συνάντησα πριν λίγο, στο μπαράκι της παραλίας, μια ομάδα φίλων που είχα να τους δώ απο το Γυμνάσιο. Η στιγμή ήταν τόσο έντονη σε συναίσθημα, που θαρρώ πως δάκρυσα απο συγκίνηση. Μπροστά μου στέκονταν μορφές που είχα χρόνια να αντικρύσω, ανθρωποι που παρότι ήταν τόσο σημαντικοί στη νιότη μου, είχαν τώρα φύγει απο το νού μου. Καί επέστρεψαν ξαφνικά για ένα δίωρο απερίγραπτης ευτυχίας, να μου θυμίσουν τα παλιά.

Την εφηβία τη θυμάμαι έντονα. Αν και πέρασαν χρόνια πολλά απο τότε, η τελευταία τάξη του εξατάξιου γυμνασίου θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου. Ηταν για μένα ένα ορειακό σημείο, η τελευταία πράξη, που ενώνει την εφηβία με το αντριλίκι, που ξεχωρίζει βίαια τό παιδί απο την οικογένεια, που στέλνει τη νέα γενιά να μάθει τον μεγάλο και τρομερό τούτο κόσμο που μας περιβάλλει. Κυρίαρχα στοιχεία της δεκαοχτάχρονης ύπαρξης, η αθανασία, η νεότητα, η σεξουαλική ορμή, η αγάπη, η έλξη, ο ανταγωνισμός, η περιέργεια. Καθώς οι πρώτες μπύρες έφτασαν στο τραπέζι μας, οι σκέψεις των παλιών φίλων γύρισαν πίσω στα χρόνια του σχολείου. Στις τελευταίες τάξεις του σχολείου πρίν όλοι μας χωριστούμε στούς δέκα ορίζοντες.

Αν με ρωτούσε τότε καποιος να κάνω προγνωστικα για το μελλον των φίλων μου, θα ημουν σχεδον κατηγορηματικός. Οι τάδε θα σπουδάσουν, οι τάδε θα γινουν τεχνίτες, οι τάδε θα μεγαλουργήσουν, οι τάδε θα δυστυχήσουν. Γνώριζα τις οικογένειες όλων, καθώς και πόση εξυπνάδα και πειθαρχία είχε ο καθένας τους.

Τα χρόνια πέρασαν, και οι φίλοι χώρισαν. Κατα γενικό κανονα, τα προγνωστικά μου βγήκαν αληθινά. Οι έξυπνοι προόδευσαν, οι τεμπέληδες έμειναν πίσω. Μα μερικά πράγματα δεν προβλέφτηκαν ποτέ. Και εκεί κολλάει η σκέψη μου. Στις τεράστιες, απρόβλεπτες, και συγκλονιστικές εξαιρέσεις. Του αλήτη που έγινε μεγάλος επιχειρηματίας, του πλούσιου που εγκατέλειψε τα πάντα και απέτυχε στη ζωή, του παιδιού που τυχαία έγινε μετανάστης χωρίς κανένα λόγο, του συντηρητικού που χώρισε και άρχισε να πίνει, του αμόρφωτου που ξαφνικά ενοιωσε τη ανάγκη να μορφωθεί, του πλούσιου που μπατίρισε, και εκείνων που για λογους ανομολόητους έφυγαν απ’ τη ζωη νέοι.

Με συγκλονίζουν οι εξαιρέσεις. Μου αναστατώνουν τη ζωή. Μου αναιρούν την εξυπνάδα, τη λογική τάξη του ισορροπημένου κοσμου. Με πικραίνουν και με βάζουν σε σκέψεις θλιβερές.

Εγώ δεν είχα νομισει πως ο φιλος μου ο Θόδωρος θα πηγαινε στ’ αζήτητα; Και όμως δεν πήγε. Σταμάτησε το γυμνάσιο και έφυγε εργάτης στην Αθήνα. Χρόνια αργότερα τον συνάντησα σοβαρότατο επιχειρηματία.

Εγώ δεν είχα σκεφτει πως η Αλέκα θα ήταν η ομορφότερη και πιο επιτυχημένη γυναικα στην Ελλαδα; Η απρόσητη Αλέκα, η κούκλα των παιδικών μου χρόνων, η αριστούχα μαθήτρια της νιότης μου, ατύχησε σ’όλα στη ζωή της. Μου ήταν αδύνατον να φανταστώ την Αλέκα αποτυχημένη, φτωχή, και πληγωμενη απ’ τη ζωή.

Και η Μαρία, το άλλο ερωτικό ίνδαλμα των νεανικών μου χρόνων, η Μαρία , τέλειωσε το πανεπιστήμιο στην Ελλαδα (όπως το περίμενα), και μετά έφυγε για την Γερμανία οπου παντρεύτηκε εναν κατα γενική ομολογία άοσμο, και άνοστο γερμανό. Οταν το έμαθα σοκαρίστηκα. Η Μαρία άφησε σπουδές, καρριέρα και πατρίδα για να ξενιτευτεί; Απίστευτο!

Με τον ίδιο απίστευτο τρόπο, κάποιοι παλιοί τίμιοι φιλοι έγιναν μεγάλοι απατεώνες, κάποιοι άλλοι θρησκευόμενοι ηθικολόγοι τό’ριξαν στις γκόμενες και αναλώθηκαν, αρκετοί σοβαροί γόνοι οικογενειών απο τζάκια ξώκυλαν και έχασαν το κύρος τους, και κάποιοι άλλοι, που ήταν στο περιθώριο, και αρχικά πολύ αμφισβητούμενοι, αποδείχτηκαν μεγάλα και λαμπερά πνεύματα.

Μ’ αρέσουν οι εξαιρέσεις. Κι’ας μου αναστατώνουν τη ζωη. Μου ανεβάζουν την αδρεναλίνη, με εκνευρίζουν, με κάνουν να νοιώθω μια απόρριψη, ενα δημιουργικό θυμό. Φοβερό να πέφτεις έξω σε τόσες γνώμες. Φοβερό, μα συνάμα αληθινό.

Με την παρέα των φίλων συνεχίσαμε τις συζητήσεις για τα παλιά. Ανταλλάξαμε φιλιά, ευχές, τηλέφωνα και διευθύνσεις. Δώσαμε υποσχέσεις να ξαναβρεθούμε.

Ο καυτός αυγουστιάτικος ήλιος μου έκαιγε τη πλάτη. Το αλάτι της θάλασσας άρχισε να με τρυπάει. Καθώς η παρέα χώρισε και πάλι, έμεινα σκεφτικός στην άκρη της παραλίας να αγναντεύω τον ορίζοντα. Μέσα σε δύο ώρες, είχα δεί μια εικοσαετία απο τη ζωή είκοσι ανθρώπων. Ετρεξα με φόρα και βούτηξα στη θάλασσα. Ηθελα κάτι να καθαρίσω απο πάνω μου. Την αδυναμία μου να προβλέψω τα πάντα, το στίγμα της λάθους πρόγνωσης, την θλιβερή πραγματικότητα πως η ζωή είναι πιο μεγάλη απο όλους μας, πιο απρόβλεπτη, γεμάτη εκπλήξεις. Θαρρώ πως κάπου εκεί, στην μεγάλη θάλασσα, έπνιξα και μερικά αυθόρμητα δάκρυα συγκίνησης.

Eναρξη

Μ' αρέσουν τα ταξίδια, οι ιστορίες των ανθρώπων που δεν καταγράφει η επισημη ιστορία, οι παλιοί κιτρινισμένοι χάρτες, τα παλιά βιβλία που περιμένουν κρυμμένα στις σκοτεινές βιβλιοθήκες, οι περίεργες γλώσσες που ακόμα ζούν στο βάθος κάποιας ξεχασμένης ζούγκλας, οι κουλτούρες που δεν είναι mainstream, οι μεγαλειώδεις ιδέες πνευματωδών ανθρώπων, τα μέρη που δεν τραβούν τον επίσημο τουρισμό, η βροχερή όψη της συνήθως ηλιόλουστης Ελλάδας.

Θα μοιραστώ μαζί σας αύτά που συνήθως γράφω στο χαρτί. Σκοπός μου είναι να γνωριστώ μαζί σας, να μάθω απο σάς, και να κάνω καλούς και πολύτιμους φίλους.

LocusPublicus